Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΡΙΚ ΤΟΥΣΕΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΡΙΚ ΤΟΥΣΕΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 8 Μαΐου 2020

Ένα πολύ σημαντικό άρθρο του Eric Toussaint. Συγκρίνοντας το γερμανικό, ελληνικό και τριτοκοσμικό Χρέος


του Ερίκ Τουσέν*-2/10/2012


Από το 2010, στις ισχυρότερες χώρες της ζώνης του ευρώ, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες, με την υποστήριξη και των μεγάλων μέσων μαζικής ενημέρωσης, εκθειάζουν με πρωτοσέλιδα των εφημερίδων (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία) την δήθεν γενναιοδωρία τους προς τον ελληνικό λαό και τις άλλες ευάλωτες χώρες στη ζώνη του ευρώ.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, αποκαλούν «σχέδιο διάσωσης» μια σειρά μέτρων που βουλιάζουν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες των χωρών που τα δέχονται και τις οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου κοινωνική οπισθοδρόμηση, επιστρέφοντας 65 χρόνια πριν.

Το σχέδιο μείωσης του χρέους της Ελλάδος που υιοθετήθηκε το Μάρτιο 2012 και που προβλέπει τη μείωση των οφειλών της Ελλάδας στις ιδιωτικές τράπεζες κατά 50%, ήταν μια απάτη (1) αφού αυτές οι απαιτήσεις είχαν ήδη χάσει το 65 με 75% της αξίας τους στη δευτερογενή αγορά. Η μείωση των χρεών των ιδιωτικών τραπεζών αντισταθμίστηκε με την αύξηση του δημόσιου χρέους στα χέρια της Τρόικας και οδηγεί σε νέα μέτρα πρωτοφανούς βαρβαρότητας και αδικίας.

Αυτή η συμφωνία μείωσης του χρέους, που στόχο έχει να αλυσοδέσει τον ελληνικό λαό σε μόνιμη λιτότητα, αποτελεί προσβολή και απειλή για όλους τους λαούς της Ευρώπης και αλλού.

Σύμφωνα με τις υπηρεσίες μελετών του ΔΝΤ, το 2013, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιπροσωπεύσει το 164% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, που σημαίνει ότι η μείωση που ανακοινώθηκε το Μάρτιο του 2012 δεν θα οδηγήσει σε πραγματική ανακούφιση του βάρους που ταλανίζει τον ελληνικό λαό.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης Τσίπρας σε επίσκεψη του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 τόνισε την ανάγκη για μια πραγματική πρωτοβουλία για τη μείωση του ελληνικού χρέους και αναφέρθηκε στην ακύρωση ενός μεγάλου μέρους του γερμανικού χρέους στο πλαίσιο της συμφωνίας του Λονδίνου του Φεβρουαρίου 1953.

Ας ρίξουμε μια ματιά σε αυτή τη συμφωνία.


Η συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για το γερμανικό χρέος


Η ριζική μείωση του χρέους της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (ΟΔΓ) και η ταχεία ανοικοδόμηση της μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγιναν δυνατόν, χάρη στην πολιτική βούληση των πιστωτών της, ήτοι των Ηνωμένων Πολιτειών και των βασικών δυτικών συμμάχων τους (Βρετανία, Γαλλία).

Τον Οκτώβριο του 1950, οι τρεις σύμμαχοι διατύπωσαν ένα σχέδιο στο οποίο η γερμανική ομοσπονδιακή κυβέρνηση αναγνωρίζει την ύπαρξη των χρεών στις περιόδους πριν και μετά τον πόλεμο.

Οι σύμμαχοι σε κοινή δήλωση που επισύναψαν, ανέφεραν ότι «οι τρεις χώρες συμφώνησαν σε έναν κατάλληλο διακανονισμό των απαιτήσεων προς τη Γερμανία, ούτως ώστε να μην αποσταθεροποιηθεί η χρηματοοικονομική κατάσταση της οικονομίας της μέσω ανεπιθύμητων συνεπειών ούτε να επηρεαστούν υπερβολικά τα πιθανά αποθέματα συναλλάγματος.

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Η έξοδος από τον φαύλο κύκλο του παράνομου ιδιωτικού χρέους στο Νότο του πλανήτη

Στην Ασία, την Αφρική όπως και στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, το «σύστημα χρέος» γίνεται πιο σκληρό, όπως και στις πιο βιομηχανοποιημένες χώρες.
Πολλές θεμελιώδεις αλλαγές συνέβησαν κατά την διάρκεια των τελευταίων 40 ετών, κυρίως από τότε που ξέσπασε η κρίση του χρέους στον Τρίτο κόσμο, στις αρχές της δεκαετίας του 80.
Οι πολιτικές λιτότητας για την δομική προσαρμογή ευνοούν την προσφυγή στο ιδιωτικό χρέος
Οι πολιτικές των διαρθρωτικών προσαρμογών γενικεύθηκαν με πρόσχημα την κρίση του δημοσίου χρέους. Η κρίση αυτή προκλήθηκε από την συνδυασμένη επίδραση της πτώσης των προϊόντων που εξήγαγε ο Τρίτος κόσμος στην παγκόσμια αγορά, από το 1981-1982 και της αύξησης των επιτοκίων που επέβαλε η Federal Reserve από το 1979-1980 . Η εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας και διαρθρωτικών προσαρμογών κυριάρχησε στο τέλος του 20ουαιώνα στις περισσότερες χώρες, ειδικότερα δε στις λεγόμενες «αναπτυσσόμενες» χώρες και αυτές του πρώην Ανατολικού μπλοκ.
Αυτές οι πολιτικές διαρθρωτικών προσαρμογών υπαγορεύτηκαν από τους διεθνείς θεσμούς ενώ οι δεξιές κυβερνήσεις δεν επιζητούσαν τίποτε περισσότερο παρά να βασιστούν σε αυτές τις επιταγές για να εφαρμόσουν μια σειρά αντιμεταρρυθμίσεων που, όλες τους, υπηρετούσαν τα συμφέροντα των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, των μεγάλων δυνάμεων και των τοπικών κυρίαρχων τάξεων . Οι πολιτικές αυτές έπληξαν τις συνθήκες ζωής ενός σημαντικού τμήματος του πληθυσμού, ειδικότερα στις αγροτικές περιοχές αλλά και στις αστικές. Ποια είναι τα μέτρα που προκάλεσαν ειδικότερα στον πληθυσμό μεγαλύτερη ανάγκη να προσφύγει στο ιδιωτικό χρέος για να προσπαθήσει να επιβιώσει; Απαριθμούμε τα ακόλουθα:
– Το τέλος των επιδοτήσεων σε μια σειρά βασικών καταναλωτικών προϊόντων (τρόφιμα, καύσιμα θέρμανσης, κλπ) και υπηρεσιών (ηλεκτρική ενέργεια, νερό, μεταφορές) οδήγησε σε αύξηση του κόστους ζωής,
– Η πολιτική επιβολής πληρωμών στους τομείς της παιδείας και της υγείας ώθησε τις λαϊκές τάξεις να συνάψουν χρέη για να καταβάλουν τα έξοδα σχολείων και υγείας,
– Η κατάργηση ή ιδιωτικοποίηση των δημόσιων τραπεζών, ειδικότερα εκείνων που παρείχαν πιστώσεις σε αγρότες, γεγονός που τους έσπρωξε στην αγκαλιά των τοκογλύφων και/ή των οργανισμών μικροπίστωσης,
– Η κατάργηση των δημόσιων επιχειρήσεων που αγόραζαν από τους αγρότες βασικά αγροτικά προϊόντα σε εγγυημένες προκαθορισμένες τιμές. Η κατάργηση αυτή είχε δραματικές συνέπειες όταν έπεσαν οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στις τοπικές ή παγκόσμιες αγορές και ώθησε τους αγρότες στη χρέωση,