Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:''Ρεμβασμὸς τοῦ Δεκαπενταυγούστου'' (1906)


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης:''Ρεμβασμὸς τοῦ Δεκαπενταυγούστου'' (1906)

( Άπαντα τόμος 4ος, Σελ. 85-97)
''...Ἀνάμεσα εἰς συντρίμματα καὶ ἐρείπια, λείψανα παλαιᾶς κατοικίας ἀνθρώπων ἐν μέσῳ ἀγριοσυκῶν, μορεῶν μὲ ἐρυθροὺς καρπούς, εἰς ἔρημον τόπον, ἀπόκρημνον ἀκτὴν πρὸς μίαν παραλίαν βορειοδυτικὴν τῆς νήσου, ὅπου τὴν νύκτα ἑπόμενον ἦτο νὰ βγαίνουν καὶ πολλὰ φαντάσματα, εἴδωλα ψυχῶν κουρασμένων, σκιαὶ ἐπιστρέφουσαι, καθὼς λέγουν, ἀπὸ τὸν ἀσφοδελὸν λειμῶνα, ἀφήνουσαι κενὰς οἰμωγὰς εἰς τὴν ἐρημίαν, θρηνοῦσαι τὸ πάλαι ποτὲ πρόσκαιρον σκήνωμά των εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον ― ἐκεῖ ανάμεσα ἐσώζετο ἀκόμη ὁ ναΐσκος τῆς Παναγίας τῆς Πρέκλας...''

ΠΗΓΗ: Δημήτρης Σταματάκης

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2019

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ΕΙΚΟΝΑ: Νικόλαος Λύτρας, Βάρκα με πανί.

ΤΟΥ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ ΚΩΣΤΑ

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

δεν είναι μόνο ένας τόπος, π.χ. η ράχη της Σέριφος όπου – όπως έξοχα έγραφε ο Ελύτης – «όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία». 

Δεν είναι μόνο ένας χρόνος, όπου ο χωρίς έρμα άνθρωπος των νέων χρόνων ή ο σκληρά εργαζόμενος βρίσκουν μερικές μέρες καταφυγής σε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας και ομορφιάς. 

Είναι κυρίως ένας τρόπος που συντρίβει με το φως του κάθε προσποίηση δυστυχίας, κάθε επιτηδευμένη οργή που συνιστά χυδαιότητα επειδή σφετερίζεται τη θέση των πραγματικά απόκληρων, εκείνων που δεν απαιτούν νομικές ή φυσικές παραβιάσεις, δεν επιζητούν προνόμια ή επιβεβαίωση του ναρκισσισμού τους αλλά απλές χαρές που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι. Για τούτο και το ελληνικό καλοκαίρι, γελοιοποιεί με το φως του την ηθική των απελεύθερων σκλάβων, κάθε ελεητική ιδεολογία που μετατρέπει τον πόνο, σιγά- σιγά, μέσω της αιώνιας θυματοποίησης, σε αγάπη της ίδιας της αθλιότητας. Αυτής που χωρίς κανένα οικονομικό προαπαιτούμενο διαλύεται, αν θέλεις, στο ελληνικό φως.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2019

Ο Άγιος Δεκαπενταύγουστος

φωτό Πατησίων μεταξύ Καλλιφρονά και Πλ Αμερικής
ανήμερα κάποιον Δεκαπενταύγουστο

Της Άννας Στάικου

Έφυγαν όλοι.
Ντόπιοι και ξένοι. Μόνο οι προπολεμικές σειρήνες, δεν βάρεσαν με εντολή καταφυγής στις παραλίες

Βαριεστημένα φύσηξε ένας αγεράκι με κατεβασιά από τον βράχο

Εμένα η παραμονή στην Αθήνα τέτοιες μέρες πάντα μου αρέσει
Τόσο που όταν απουσιάζω από το τελετουργικό της ερημίας της
νοιώθω ένα άξενο κενό, όπου και να μαι

Παραμονή στο κέντρο. Τα σπίτια κλείνουν, οι πόρτες σφραγίζουν
και εσύ να ακουμπάς στην πλάτη της πόρτας τη στιγμή που ακούγεται κι ο τελευταίος ήχος και να σπαρταράς από την χαρά 

Απέναντι τα βιβλία,Τόμοι αδιάβαστοι ή και μισοδιαβασμένοι
Επιτέλους. Εσύ κι αυτά ακούγοντας, κανά πετούμενο και το σούρσιμο από τα πεσμένα νεράτζια

Λίγο πιό πέρα, οι τρολέτες βαριούνται, σχεδόν κρέμονται έτοιμοι να απογειωθούν... μεγάλη η λαχτάρα της σιωπής

Και εσύ να τρέχεις να βρεις τον Σαχτούρη, μανιώδη εραστή του 15αύγουστου στην Κυψέλη
Να τον απαντάς. Να διαλέγεις τον ρόλο του Μάρκο Πόλο και εκείνος να βαριέται να γίνει Χριστός.  Φορά το μαρτύριο σε σένα και διαλέγει να ναι ο σκύλος.
Εσύ να παντρέψεις μέσα σου,τον Μάρκο Πόλο και τον Χριστό παλεύεις και ο ποιητής -που έχει διαλέξει- να ναι ο σκύλος
σπάει πλάκα με γέλιο σαν κοκάλα από καρακάξα

Το βιβλίο στην τσέπη Ένα στρυφνό και δύσκολο κείμενο
Πιθανόν να ρθει η έμπνευση .Βλέπεις είναι η ώρα που οι δρόμοι στοχάζονται
Και συ καταμεσής κάπου μεταξύ καλλιφρονά και αμερικής
ριγάς από το σπαρτάρισμα του ήχου μιας στάλας δροσιάς σε ένα τοπίο που μόνο στην σιωπή γεννοβολά

Βραδάκι. Οι γάτες χλευάζουν.
Ο μαίστρος απλώνει την τέντα των άστρων

Κρατώ εναν αδίαβαστο και αχώνευτο Χέγκελ αγκαλιά
Προσπαθώ από φοιτήτρια να τον κατανοήσω
Αδύνατον ......Ακατόρθωτο να παραμερίσω τον αιγαιακό αθάνατο λόγο

Αστέρια παντού. Ανατριχιάζουν οι ταράτσες. Ένας ψιθυριστός λυγμός απόμακρος
Και εγώ ανεβασμένη από την σιδερένια σκάλα στα κλεφτά ξιφομαχώ με την Πούλια και τον μακρινό Άρη

...............πόσο λείπεις

...............πού να βρίσκεσαι

...............όλα τα έναστρα και οι στοχασμοί ακόμη και ο αχώνευτος Χέγκελ είναι εσύ


Αφιερωμένο στους συντοπίτες μου ανήμερα της Παναγιάς 2019

Τρίτη 13 Αυγούστου 2019

Αλμπέρ Καμύ «Το καλοκαίρι»

Αλμπέρ Καμύ «Το καλοκαίρι»
Και μόνοι με τον ορίζοντα.
Τα κύματα έρχονται απ’ την αόρατη Ανατολή, ένα ένα, υπομονετικά.
Φτάνουνε μέχρις εμάς και πάλι υπομονετικά φεύγουν προς την άγνωστη Δύση, ένα ένα.
Ατέλειωτη πορεία που δεν άρχισε ούτε τελείωσε ποτέ…
Ποτάμια μικρά και μεγάλα περνούν, η θάλασσα περνά και μένει.
Έτσι θα 'πρεπε ν’ αγαπώ, πιστά και φευγαλέα.
Σμίγω με τη θάλασσα.
[...]
Μερικές νύχτες που η γλυκύτητά τους παρατείνεται, ναι, μπορούμε άφοβα να πεθάνουμε τότε, ξέροντας πως τούτες οι νύχτες θα ξανάρθουν ύστερα από μας πάνω στη γη και στη θάλασσα.

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Καντίνες… των καλοκαιριών!


Επεξήγηση απαραίτητη … Αναφέρομαι στις καντίνες και όχι σε κάθε είδους μπητσόμπαρα, που ως τουριστικοί αποικιοκράτες σκύλεψαν κάθε ίχνος άμμου και άπλας, την τελευταία 25ετία.
Οι καντίνες του καλοκαιριού είναι αυτές οι καλοσυνάτες, καλόγουστες ή αγαπημένα…κακόγουστες πινελιές, στις παραλίες των «αθώων» χρόνων του ελληνικού καλοκαιριού. Συχνά, ενσωματωμένες στο φυσικό τοπίο, προέκταση των υλικών της φύσης, με καλαμιές, λυγαριές και την άμμο φυσικό δάπεδο.
Η …αρχιτεκτονική τους ποικίλει με την πάροδο των χρόνων. Από σανιδένια σπιτάκια και καλαμοκαλύβες, μέχρι διασκευασμένα βανάκια και ειδικά εξοπλισμένες καμπίνες για τους εξειδικευμένους του είδους. Τα …τραπεζοκαθίσματα ποικίλουν κι αυτά. Από την κλασικές πλαστικές καρέκλες μέχρι αυτές τις αναπαυτικές του σκηνοθέτη. Και τον καφέ σου τον απιθώνεις, είτε σε ταπεινά τραπεζάκια, είτε σε κυλίνδρους για καλώδια της Δ.Ε.Η που προσφέρουν ένα μεταβιομηχανικό σκηνικό, πάντως καθόλου προσβλητικό προς το περιβάλλον.

Αρχικά, στήθηκαν από κάποιον χωρικό που είχε ιδιοκτησία στο διπλανό χωράφι και κάτω από ένα πρόχειρο υπόστεγο πουλούσε κάνα νερό, καφέ και αναψυκτικό για τους λουόμενους. Σταδιακά, μεταβλήθηκε σε πρόσθετο εισόδημα κάθε είδους επαγγελματία της επαρχίας ή μετέπειτα σε αυτάρκες εισόδημα για το υπόλοιπον έτος. Η «πρόοδος», τα επόμενα χρόνια θα φέρει την αναβάθμιση και την εισαγόμενη χάι τεκ ξιπασιά, που θα μαγαρίσει κάθε είδους, αυθεντικότητα – έστω και στρεβλή.

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2018

Δύο καλοκαιρινά ποιήματα – της Μαρίκας Συμεωνίδου


Καλοκαίρι μου

Κοιτάω την Καλοκαιρινή εποχή του Σαγκάλ
βλέπω την ντροπή πράσινη
την ερωτική σκέψη κόκκινη
την αγάπη που περιμένει λευκή
τον έρωτα που καίει κίτρινο
το όνειρο του «μαζί» γαλάζιο
ναι το καλοκαίρι του Σαγκάλ και το δικό μου έχουν πολύ μπλε.
Βυθός
Εδώ βλέπεις
Τα σωματίδια της ύλης
Που είναι φτιαγμένα όλα και όλοι
άμμος
Βλέπεις επίσης
Το καλοζυγισμένο ουράνιο σώμα
Που βασιλεύει
Στο πιο αθώο χρώμα
Το χρώμα του βυθού
Και της απεραντοσύνης
Του τίποτα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Eric Zener.]

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Ελύτης – Το ελληνικό καλοκαίρι κατά τον Ε. Teriade


summer-on-long-island
“Στάλα στάλα συνάζει μέσα της η καρυδιά τη σκοτεινή δροσιά. Το κυπαρίσσι ερημώνει γύρω του τα πάντα κι απομένει δασύ, κυρίαρχο.
Ίδια και ο πλάτανος. Προστάτες φασματικοί των κάμπων της Αργολίδας και της Αρκαδίας.


Η συκιά σταυρώνει τα χλωμά της μέλη, τεντώνεται μες στο πετσί της το γυαλιστερό και χνουδάτο, τέλος, κάποτε, στρογγυλοκάθεται μέσα στην ίδια της την ευωδιά.
Οι ροδιές ανάβουνε σαν κοκόρια. Η ελιά, δίχως να το πολυσκεφτεί, δίνεται στον ήλιο, στον άνεμο, σ’ όλα τα στοιχεία που ρημάζουνε το κορμί της.
Οι ροδοδάφνες, που μοσκοβολούνε πικραμύγδαλο, σαλεύουνε, όμοια νερό, βαθιά στις κοίτες των ξεροπόταμων.
Σιγά σιγά, μες στο κατακαλόκαιρο, το φως αφανίζει την Ελλάδα. Χωνεύει τα νησιά, εξουδετερώνει τις θάλασσες, αχρηστεύει τους ουρανούς. Μήτε που βλέπεις πια βουνά, μήτε δέντρα, μήτε πολιτείες, μήτε χώμα και νερό. Άφαντα όλα.
summer
Πιωμένος φως – μονάχα μια σκιά μαύρη – ο άνθρωπος. Μια σκιά που μεγαλώνει, δυσανάλογα προστατευμένη από την ίδια του τη θυσία.