Του Κωστή Παπαγιώργη
Δεν υπάρχει κάτοχος σκύλου
που να μην πιστεύει σθεναρά
ότι μέσα στο τετράποδό του
κρύβεται υπέροχα παγιδευμένο
κάτι το βαθύτατα ανθρώπινο.
Ο σκύλος δίνει την εντύπωση
ότι κάποια σπάνια συμπάθεια
είναι διαλυμένη στο αίμα του.
Αυτό το οξύμωρο, με τα χρόνια,
αποβαίνει μυστικός δεσμός,
συνεννόηση χωρίς λόγια,
νοηματική γλώσσα
της συμπάθειας.
Άνθρωποι που ζουν
χρόνια με το σκύλο τους,
που έχουν προσαρμόσει
τις ανάγκες
και τις μετακινήσεις τους
με το τετράποδο,
ποτέ δε σκέφτονται
ότι αγαπούν ένα ''ζώο''.
Ο δεσμός με το σκύλο
έχει να κάνει
με το αξεδιάλυτο κράμα
ενός ψυχισμού εντοιχισμένου μεν
στη ζωικότητα πού παρ' ότι
τετραποδίζει, σκυλοφέρνει ή γαυγίζει,
φέρει στο βλέμμα του
μισοσβησμένα πνευματικά ίχνη.
Από τη μια μεριά το ζώο
είναι ανθρώπινο πείραμα
που έμεινε στη μέση,
ενώ από την άλλη
είναι ζωικό πείραμα
που έδωσε αποτελέσματα
ανώτερα του αναμενομένου.
Έτσι αρχίζουν τα θαύματα
αφοσίωσης και συνεννόησης
ανάμεσα
στο τετράποδο και στο δίποδο.
