Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΕΓΖΟΣ Μ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΠΕΓΖΟΣ Μ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 15 Μαρτίου 2020

Η παράδοση ως κίνδυνος και ως ελπίδα (π. Β. Γοντικάκης, Μ. Μπέγζος, Θ. Παπαθανασίου)



Εκδήλωση – συζήτηση της Σύναξης και του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών την Δευτέρα 1 Απριλίου 2013 με θέμα:


Η παράδοση ως κίνδυνος και ως ελπίδα

Ομιλητές:
π. Βασίλειος  Γοντικάκηςπροηγούμενος I. μονής Ιβήρων Αγ. Όρους
Μάριος  ΜπέγζοςΚοσμήτορας Θεολογικής Σχολής Αθηνών
Θανάσης Ν. ΠαπαθανασίουΔρ. Θεολογίας, αρχισυντάκτης του περιοδικού “Σύναξη”
Συντονιστής:  Βασίλης  Ξυδιάς, Θεολόγος καθηγητής

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Δοκίμια ψυχολογίας της θρησκείας - Μάριος Μπέγζος (βιβλίο)

«Δοκίμια ψυχολογίας της θρησκείας» (ολόκληρο το βιβλίο)
Μάριος Μπέγζος, καθηγητής φιλοσοφίας της θρησκείας
Επεξεργασία-Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Εισαγωγικά

«Παρόλο που η ψυχολογία και η θρησκεία θεωρούνται ότι είναι «στεγανά διαμερίσματα» και μεταξύ τους υψώνονται «σινικά τείχη», ωστόσο χάρη στη μεσολάβηση της ψυχολογίας της θρησκείας τέτοια νοητά τείχη κατεδαφίζονται. Από τα ερείπιά τους προκύπτει το δομικό υλικό για την ανέγερση μιας γέφυρας που συνδέει τις δύο όχθες ενός ποταμού. Αυτό το βιβλίο είναι ένα σκαρίφημα αυτής της γεφύρωσης ανάμεσα στην ψυχολογία και τη θρησκεία. Θέματα που πραγματεύεται είναι το ερώτημα του θανάτου στις θρησκείες, ο ανθρώπινος πόνος, το ζήτημα της βίας σε σχέση με τη θρησκεία, η ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου, η θεραπευτική λειτουργία της πίστης, η θεσμική και η προσωπική σχέση του ανθρώπου με την πίστη και άλλα.»

Δοκίμια ψυχολογίας της θρησκείας
Μάριος Μπέγζος
Αθήνα 2004Πρόλογος

I. Θάνατος. Το ερώτημα του θανάτου στις θρησκείες
II. Πόνος. «Πάσχω άρα υπάρχω» και «Σκέπτομαι άρα υπάρχω»
III. Βία. Το ζήτημα της βίας σε σχέση με την θρησκεία
IV. Σώμα. Η ψυχοσωματική οντότητα του ανθρώπου στην νεωτερικότητα
V. Θεραπεία. Η θεραπευτική λειτουργία της πίστης
VI. Σχέση. Σχέση ή σχάση; Κενό ή καινό; Ο έτερος ως εταίρος
VII. Αγιότητα. Θεσμική και προσωπική σχέση του ανθρώπου με την πίστη
Πίνακας πρώτων δημοσιεύσεων
Βιβλιογραφία
Βιογραφικό του συγγραφέα
ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Όπου πέφτει ένα τείχος, εκεί χτίζεται μια γέφυρα. Εάν ψυχολογία και θρησκεία θεωρούνται ότι είναι «στεγανά διαμερίσματα» και μεταξύ τους υψώνονται «σινικά τείχη», χάρη στην μεσολάβηση της ψυχολογίας της θρησκείας κατεδαφίζονται τείχη. Από τα ερείπια τους προκύπτει το δομικό υλικό για την ανέγερση της γέφυρας που συνδέει τις δυο όχθες ενός ποταμού χωρίς σύγχυση και δίχως ταύτιση. Όποιος κρατήσει στα χέρια του αυτό το βιβλίο νιώθοντας ότι βαδίζει πάνω σε μια γέφυρα, αυτός θα αισθανθεί σαν τον συγγραφέα του, ο οποίος προσπάθησε να σχεδιάσει μια γέφυρα ανάμεσα στην ψυχολογία και την θρησκεία, που τις θεωρεί σαν δυο όχθες του ποταμού της ζωής.

Επτά δοκίμια που εμφανίσθηκαν μετά την κυκλοφορία του βιβλίου μας Ψυχολογία της θρησκείας (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1996) συγκροτούν αυτό εδώ το βιβλίο.

Τα δοκίμια εμφανίσθηκαν σε διάφορες ευκαιρίες, συζητήθηκαν με συναδέλφους ποικίλων ειδικοτήτων και αναθεωρήθηκαν μετά από μια τέτοια μακρόχρονη διαλογική και κριτική διεργασία ώστε να λάβουν μια κάποια οριστική - όχι τελική, μήτε τελειωτική! -μορφή ως κεφάλαια αυτού του ανθολογίου. Το βιβλίο οφείλει την ύπαρξη του σε δύο εκλεκτούς κι αγαπητούς φίλους ψυχιάτρους της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης.

Ο Θανάσης Καράβατος, καθηγητής ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και διευθυντής της Α' Πανεπιστημιακής Κλινικής, γνωστός από διασχολικές πρωτοβουλίες, είχε την καλοσύνη να προτείνει στον υπογράφοντα την εμφάνιση ενός βιβλίου που θα συμπεριλαμβανόταν σε εκδοτική σειρά υπό την διεύθυνση του. Για το πνεύμα συνεργασίας, την ανθρώπινη ζεστασιά της φιλικότητας του και την ανοικτότητα του μυαλού και της καρδιάς του Θανάση Καράβατου, νιώθουμε ευγνωμοσύνη κι εκφράζουμε ειλικρινείς ευχαριστίες.

Ο πρόσφατα χαμένος (+2003) Μάριος Μαρκίδης, καθηγητής ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και λογοτέχνης, υπήρξε φίλος της τελευταίας δεκαετίας, εμψυχωτής του βιβλίου μας Ψυχολογία της θρησκείας, που είχε την καλοσύνη να προλογίσει με γενναιοφροσύνη κι ανιδιοτέλεια, υποστηρικτής των εξωπανεπιστημιακών διασχολικών πρωτοβουλιών μας και ένθερμος συνεργός κάθε άδολου εξωθεσμικού εγχειρήματος διεπιστημονικής συνεργασίας. 

Τον καιρό της συγγραφής αυτού του ανθολογίου είχε προβλεφθεί η αφιέρωσή του «προς τιμήν» του, αλλά ο θάνατος που μεσολάβησε στις αρχές του καλοκαιριού μεταποίησε την αφιέρωση «εις μνήμην» Μάριου Μαρκίδη. Βέβαια η μνήμη είναι η υπέρτατη τιμή για κάθε άνθρωπο, ωστόσο όμως ποθούμε να τιμούμε τον φίλο μας παρόντα παρά να τον θυμόμαστε απόντα, αν και τα όρια παρουσίας-απουσίας στους πνευματικούς ανθρώπους είναι ρευστά.

Μάριος Π. Μπέγζος
Κηφισιά, 8 Σεπτεμβρίου 2004

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Ἡ ἀνελευθερία τοῦ Φιλελευθερισμοῦ


Edvard Munch 
Μὲ τὸ φιλελευθερισμὸ ἀπολυτρώθηκε ἡ Εὐρώπη ἀπὸ τὴφεουδαρχία καὶ τὸν ὁλοκληρωτισμὸ τοῦ Μεσαίωνα, ἀλλὰ ὁδηγήθηκε στὴν κεφαλαιοκρατία καὶ στὸν ἀτομικισμό. Αὐτὸ συνέβη ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ἡ ἐλευθερία βασίστηκε στὴν ἰδιοκτησία καὶ ἡ οὐσία τοῦ ἀνθρώπου συνδέθηκε μὲ τὴν περιουσία τοῦ ἀτόμου.

Ἀπὸ τὴν κτητικὴ τροπὴ τοῦ φιλελευθερισμοῦ προέκυψαν πολλά, κρίσιμα καὶ ἀναπάντητα ἐρωτήματα, μερικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶναι τὰ ἑξῆς: Μπορεῖ ἡ ἰδιοκτησία νὰ ἐγγυηθεῖ τὴν ἐλευθερία; Πόσο κατοχυρωμένη εἶναι ἡ ἰσότητα τῶν ἀνθρώπων, ὅταν ἡ ἐλευθερία εἶναι συνάρτηση τῆς περιουσίας;

Οἱ ἄνθρωποι κατὰ τὸν φιλελευθερισμὸ γεννιοῦνται ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι. Ὅμως μένουν ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι σὲ συνθῆκες οἰκονομικῆς ἀνισότητας καὶ ἀνελευθερίας; Ποιὸς εἶναι πιὸ ἐλεύθερος: ὁ ἄνεργος ἢ ὁ ἐργαζόμενος; […]

Ὁ φιλελευθερισμὸς εἶναι ἡ πολιτικὴ ἰδεολογία τοῦ δυτικοευρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ. Κύριο χαρακτηριστικό του εἶναι ὁκτητικὸς ἀτομικισμός.

(α) Ἡ ἐλευθερία εἶναι τὸ ὕψιστο πολιτικὸ ἰδεῶδες, ποὺ ἀντικαθιστᾶ τὴν παραδοσιακὴ ἱεραρχία.

(β) Τὸ ἄτομο εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς φορέας τῆς ἐλευθερίας. Δὲν γίνεται λόγος γιὰ κοινωνικὰ δικαιώματα. Τὸ ἄτομο προηγεῖται τοῦ κράτους καὶ τῆς κοινωνίας. Ἡ κοινωνία εἶναι ἕνα μηχανικὸ ἄθροισμα ἀτομικῶν ὀντοτήτων, ποὺ γειτνιάζουν καὶ συμπίπτουν στὰ συμφέροντά τους. Τὸ κράτος διασφαλίζει τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀτόμου πρωταρχικὰ καὶ μόλις κατὰ δεύτερο λόγο μεριμνᾶ γιὰ τὸ κοινωνικὸ σύνολο.

(γ) Ἡ ἰδιοκτησία εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας. Ὁ φιλελευθερισμὸς ἀποδίδει ἰδιαίτερη σημασία στὴν ἰδιοκτησία. Ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ἀτομικὴ ἰδιοκτησία, τόσο μεγαλύτερη γίνεται ἡ ἀτομικὴ ἐλευθερία. Τὸ «εἶναι» τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ «ἔχειν» του. Ἔτσι πιὰ τὸ «ἔχειν» προηγεῖται τοῦ «εἶναι». Ἡ περιουσία τοῦ ἀτόμου ἀποβαίνει οὐσία τοῦ ἀνθρώπου. […]

Θεωρητικὰ στὴ Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου τονίζεται ὅτι ὅλοι γεννιοῦνται ἴσοι καὶ ἐλεύθεροι. Ὡστόσο στὴν πράξη ἐπιβεβαιώνεται τὸ ἀντίθετο: οἱ ἄνθρωποι γίνονται ἐλεύθεροι στὸ βαθμὸ ποὺ ἔχουν πόρους. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο παύει πιὰ ἡ ἐλευθερία νὰ θεωρεῖται ποιοτικὸ μέγεθος ποὺ προσδιορίζεται ἀπὸ τὴν ἀνθρωπιὰ τοῦ ἀνθρώπου. Καταντᾶ ποσοτικὸ μέγεθος προσμετρούμενο ἀπὸ τὴν ἰδιοκτησία τοῦ ἀτόμου.

Ἡ περιουσία εἶναι ἐξουσία. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἀρχικὰ τὸ δικαίωμα ψήφου ἦταν συνάρτηση τῆς περιουσίας.[…]

Μάριος Μπέγζος, Νεοελληνικὴ Φιλοσοφία τῆς Θρησκείας, Θεολογία, Τεχνολογία καὶ Ἰδεολογία, ἐκδ. Ἑλληνικὰ Γράμματα , Ἀθήνα 21998


ΠΗΓΗ:http://adrahti.blogspot.gr/