ΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1973, περίπου 3000-4000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών και καλούν τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους από την ταράτσα του κτηρίου. Τα γεγονότα αυτά θεωρούνται προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές είναι η πείνα. Αποκλεισμένοι μέσα στο κτήριο της Νομικής ήδη για πολλές ώρες, δεν μπορούν να βρουν κάτι να φάνε.

Ο τότε επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος, καθηγητής Θεολογίας, μαζί με άλλους κληρικούς και φοιτητές της Θεολογίας (ο ιερέας Χρίστος Χριστοδούλου, ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης κ.α.) προσπαθούν να περάσουν μέσα από τα μπλόκα της αστυνομίας και να δώσουν σακούλες με τρόφιμα στους φοιτητές. Η αστυνομία τους απωθεί.

Όπως αποκαλύπτει ο Διονύσης Μαυρογένης, στην εκπομπή «Εδώ και Σήμερα» (ΕΡΤ, 1982), οι κληρικοί καταφέρνουν να περάσουν «με κίνδυνο της ζωής τους, κάτω απ’ τα ράσα μερικά καρβέλια ψωμί και πρόσφορα, μέσα από μια τρύπα που είχαν ανοίξει οι φοιτητές και που ένωνε το νεκροτομείο με το αμφιθέατρο. Οι παπάδες αυτοί στάθηκαν πάντα στο πλευρό μας», θα πει χαρακτηριστικά ο Μαυρογένης.

Κώστας Γεωργάκης (19 Σεπτέμβρη 1970)

Γιώργος Τασιόπουλος 

Κώστας Γεωργάκης, γεννήθηκε σαν σήμερα.

 

19 Σεπτέμβρη 1970 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου 1948 και ήταν μέλος της ΕΔΗΝ, της Νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου. 

Διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα.

"Ο Κώστας Γεωργάκης ταυτίστηκε με τον ευγενικό αγώνα εκείνης της γενιάς για Λευτεριά και Δημοκρατία.

Οι φλόγες που ξεπήδησαν από το κορμί του ενέπνευσαν και έγιναν σύμβολο αγώνα και πάλης".

Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα:

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. 

Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία.

Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.

Συγχώρα με αν μπορείς

ο Κώστας σου»

Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι δουλεύει ασταμάτητα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, φανερά και κρυφά, για να διαλυθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Ιταλία.

Στο «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ» αρ. 11, του Α.Μ.Ε.Ε. στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1970, τα στοιχεία που παρατίθονται είναι...

χαρακτηριστικά του κλίματος εκείνης της περιόδου:

Ο ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΟ - Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΣΥΝΟΡΑ

Ο ο Αλέξανδρος Κουτσομητόπουλος & η Μάρα Λεβίδη μας εξιστορούν σημαντικά και κομβικά ιστορικά γεγονότα από την αντίσταση των Ελλήνων του Μονάχου ενάντια στην χουντα.

Σπύρος Μουστακλής. ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

– Σπύρο, κάνε ένα τσιγάρο και μετά ξεκινάμε…

Ο Σπύρος… «μιλούσε» με τις εκφράσεις του. Ο Σπύρος μπορούσε να κινηθεί.

Η αρχική διάγνωση ήταν αφασία κινητικού τύπου, με μπλοκαρισμένο το κέντρο της κίνησης και της ομιλίας, εξαιτίας του εγκεφαλικού που προκλήθηκε από βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα.

Το τσιγάρο γλιστράει από το χέρι του που τρέμει και κυλάει στο πάτωμα…

Το πρόσωπο του Σπύρου αρχίζει να «μιλάει»…

Το μάτι του φυσιοθεραπευτή «κλέβει» τις εκφράσεις του Σπύρου, αλλά συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του.

Απέναντι, η δεκάχρονη Ολγίτσα συνεχίζει τον δικό της Γολγοθά στο φυσιοθεραπευτήριο του ΚΑΤ.

Ο Σπύρος δεν μπορεί να πιάσει το τσιγάρο. Νευριάζει. Εξοργίζεται.

Αρχίζει να βγάζει άναρθρες κραυγές.

– Σπύρο, πιάσ’ το μόνος σου, του απαντά κοφτά ο φυσιοθεραπευτής.

Ο Σπύρος έχει ήδη κοκκινίσει.

Τα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις εντολές του εγκεφάλου.

–Τι περιμένεις, Σπύρο;

ΠΙΑΣ’ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ…

Κοίτα την Ολγα τι κάνει, φωνάζει σχεδόν ουρλιάζοντας πια ο φυσιοθεραπευτής…

Ο Σπύρος αντιδρά.

Το κοκκινισμένο πρόσωπό του… «ουρλιάζει»…

Το ιατρείο του ΚΑΤ γεμίζει από τις φωνές του φυσιοθεραπευτή και τις άναρθρες κραυγές του Σπύρου.

Η Ολγα έχει σταματήσει τη φυσιοθεραπεία και κοιτά.

Το πρόσωπο του Σπύρου συνεχίζει να… «ουρλιάζει».

Το σώμα του αρχίζει να σηκώνεται από την καρέκλα από ένα περίεργο ηλεκτρικό ρεύμα θέλησης που ξυπνά μέσα του.

Το στόμα του Σπύρου θυμάται και…

Για τους μπατριώτες που αναπολούν τη Χούντα

ΠΗΓΗ -Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΤΟ ΜASTER PLAN ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

ΤΟ ΜASTER PLAN ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ συνοπτικά, εντός τριών λεπτών

(η αλλιώς "του βρώμικου 67/74 το ανάγνωσμα" ) 

Η σκέψη να εξαφανιστεί η ΑΟΖ του Καστελόριζου για να μπει και η Τουρκία στον ενεργειακό χάρτη της Ανατολικής Μεσογείου είναι πολύ παλιά.

 Πρωτοδιατυπώθηκε το 64 επί Τζόνσον στον γεροΠαπανδρέου, με την μορφή της ανταλλαγής του Καστελόριζου με την Κύπρο (τότε έπαιζε το Ένωση).

Απορρίφθηκε αμέσως, έγιναν τα Ιουλιανά, ήρθε χούντα, απέσυρε αυτή από την Κύπρο αμέσως μια μεραρχια ελληνικού στρατού και έκανε ένα πραξικόπημα για να γίνει η εισβολή το 74.. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.

Χριστιανοί και Δικτατορία

Το βιβλιοπωλείο manifesto διοργάνωσε μια συζήτηση (2014)

με θέμα: Χριστιανοί και Δικτατορία. Εισηγήθηκαν ο Μανόλης Μηλιαράκης Manolis Miliarakis Πρόεδρος του πολιτικού κινήματος της "Χριστιανικής  Δημοκρατίας"  και ο Ανδρέας Αργυρόπουλος Andreas Argyropoulos, Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα πέντε χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα... «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα. Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις" στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά.... Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Αποφασιστική ήταν η δράση των αθέατων «παγκόσμιων σκηνοθετών»: CIA, DIA, Μοσσάντ, το αόρατο «ωκεανογραφικό» πλοίο Apollo 2 του ΝΑΤΟ, οι κομμάντος των «μαύρων επιχειρήσεων» από τις Βρυξέλλες που ήρθαν στην Αθήνα και συμμετείχαν στα γεγονότα... Και άλλες ενέργειες που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το 1972, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής, Σαλβατόρε Αλλιέντε, είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από ...«διεθνείς οργανώσεις» που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες...». Λίγες ημέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, πλήρωσε κι αυτός με την ζωή του αυτή την τραγική αλήθεια.

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, σαράντα πέντε χρόνια από την ημέρα που απέναντι στο ανθελληνικό δόγμα της χούντας "υποταγή-τυραννία-προδοσία" απάντησε η φωτισμένη νεολαία του Πολυτεχνείου με το πανανθρώπινο σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία… Ένα τρίπτυχο τόσο επίκαιρο και σήμερα που η φρίκη της διεθνούς κλεπτοκρατίας, του ισοπεδωτικού καπιταλισμού και του ενδοτικού εθνομηδενισμού αναμετριέται πάλι με τα σωθικά του Ελληνισμού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι δωσίλογοι και τα κάθε είδους φερέφωνα της Νέας Τάξης προσπαθούν να σβήσουν από την εθνική μνήμη τον Νοέμβρη του ’73, να απαξιώσουν την Γενηά του Πολυτεχνείου. Επειδή είναι πάντα επικίνδυνη, όσο και αν την εκμεταλλεύτηκαν πολύ οι κυνικοί εξουσιαστές που χρησιμοποίησαν την εξέγερση για να φέρουν χειρότερη δουλεία και ξεπούλημα και θανατικό. Και τώρα προσπαθούν να της φορτώσουν την παρακμή και την διαφθορά επειδή κάποιοι εξαργύρωσαν, λέει, και «με μεγάλο τόκο» την συμμετοχή τους στην εξέγερση του ‘73.

Υπήρξαν, βέβαια, τα «λαμόγια» και είναι γνωστοί. Επώνυμοι… Ήταν, όμως, «τρεις». Και οι άλλοι είναι χίλιοι-δεκατρείς. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι σιωπηλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι παντοτινά στρατευμένοι στο όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και στο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σε αυτούς ανήκει το «Πολυτεχνείο» και τα πολλά «Πολυτεχνεία» του μέλλοντος που αναπόφευκτα θάρθουν, καθώς η παγκόσμια χούντα έχει δείξει τα νύχια της.

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 

Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Στις 24 Ιουλίου 1974 το σοκ της τουρκικής εισβολής ,ακολούθησε η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»… Ήρθε η Δημοκρατία;

Στις 24 Ιουλίου 1974 το σοκ της τουρκικής εισβολής ,ακολούθησε η «αποκατάσταση της Δημοκρατίας»…

Στην Κύπρο ξεκινούσε μια τραγωδία που διαρκεί 50 χρόνια και στην Ελλάδα οι πολίτες πανηγύριζαν για την πτώση της χούντας και την επάνοδο της Δημοκρατίας…

Ήρθε η Δημοκρατία εκείνο το ξημέρωμα; Ποια Δημοκρατία; Πόση Δημοκρατία; Με ποιους να την υπηρετούν και να την διαφυλάττουν;

 
Απάντηση δίνει ένας άνθρωπος που έζησε τα γεγονότα…
Ο κ.Δανιήλ Σπαρτιάτης, από το 1972 είχε ενεργή συμμετοχή στις διεργασίες του φοιτητικού κινήματος.Στην εξέγερση του Νοέμβρη ήταν εκλεγμένο μέλος στην πενταμελή επιτροπή αγώνα. Συνελήφθη…
Απαντά σε μια σειρά ερωτημάτων που καταλήγουν στο επίκαιρο και σήμερα, 50 χρόνια μετά: ποια Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στις 24 Ιουλίου 1974;

Ο Δανιήλ Σπαρτιάτης, ήταν φοιτητής Μαθηματικού Ιωαννίνων στην περίοδο της δικτατορίας, και είναι μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισμένων -Εξορισθέντων Αγωνιστών 1967-1974.

Αλέκος Παναγούλης

"Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο.

Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο.

Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο".

Αλέκος Παναγούλης

Πριν από 56 χρόνια, στις 13 Αυγούστου του 1968, ημέρα Τρίτη και ώρα 8.20 το πρωί, η λιμουζίνα του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου πέρασε το 31ο χιλιόμετρο της παραλιακής οδού Αθηνών-Σουνίου. Κλάσματα δευτερολέπτου αργότερα μια ισχυρή έκρηξη κατέστρεψε το οδόστρωμα. Ο δικτάτορας μόλις είχε διαφύγει από ένα χτύπημα που ενδεχομένως θα του είχε στερήσει τη ζωή.

Ηταν φανερό πως επρόκειτο για ενέργεια που στόχευε τον ίδιο με επερχόμενο σκοπό να προκαλέσει κλονισμό του χουντικού καθεστώτος και πολιτικές εξελίξεις που ενδεχομένως να έφερναν και την ανατροπή του.

Πρωταγωνιστής της ενέργειας αυτής ήταν ο έφεδρος αξιωματικός Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος είχε φύγει από την Κύπρο αρνούμενος να υπηρετήσει τη δικτατορία. Συνελήφθη δύο ώρες αργότερα στην περιοχή, κάτω από έναν βράχο όπου είχε κρυφτεί. Η συνέχεια της σύλληψής του είναι γνωστή καθώς είναι επίσης γνωστά τα βασανιστήρια που υπέστη ο Παναγούλης, ο οποίος αναδείχτηκε σε ηρωική μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα.

Το πρωί της 13ης Αυγούστου, μία μικρή φάλαγγα κατευθυνόταν προς την Αθήνα από το Λαγονήσι Αττικής. Ήταν ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία του, που ξεκίνησε όπως συνήθως, από την έπαυλή του στο 38ο χιλιόμετρο της παραλιακής οδού Σουνίου. Προπορεύονταν δύο μοτοσυκλέτες, ακολουθούσε το αυτοκίνητο του δικτάτορα και σε απόσταση 10 μέτρων το αυτοκίνητο της ασφάλειας.

ΣΥΝΟΙΚΙΑ το ΟΝΕΙΡΟ

Εγώ και ο Αλέκος Αλεξανδράκης

διαβάσαμε το σενάριο της ''Συνοικίας''

στον εργοστασιάρχη Νικ Αχλαντέφ.

Του άρεσε. 

Θα έδινε τα χρήματα, να γυριστεί το 

φιλμ. 1.472.000 κόστισε. Τότε, το 1960.

Σχεδόν τα διπλά λεφτά απ' όσο

κόστιζαν οι ταινίες της Βουγιουκλάκη.

Εγώ θα ήμουν η υπεύθυνη 

και η διαχειρίστρια. 

Ο Κοτζιάς έβαλε υποθήκη το σπίτι του

και τσόνταρε κι αυτός σαν μέτοχος. 

Μόνο 

ώσπου να πάρει πίσω τα λεφτά του, 

θα ήταν ποσοστούχος.

Μετά θα έπρεπε να αρκεστεί 

στα συγγραφικά.

- Αφού τόσο πολύ πιστεύετε, 

πρέπει κι εσείς να ρισκάρετε μαζί μου, 

έλεγε. Και είχε δίκιο.

Δουλέψαμε γι' αυτή την ταινία

δύο μήνες προετοιμασία,

πενήντα πέντε μέρες ''γύρισμα''

και ένα μήνα μοντάζ.

Δουλέψαμε όλοι με τόση ζέστη,

με τόση συμπόνοια!

Κάναμε την επανάστασή μας.

Πριν ακόμα προβληθεί η ταινία

έγινε σαματάς.  Απαγορεύτηκε. 

''Δείχνει πολλή φτώχεια.'' 

Έτσι είπανε.

Την προηγούμενη μέρα 

της προγραμματισμένης προβολής,

οργανώσαμε στο Ράδιο Σίτυ 

μία επίσημη avant premiere.

Καλεσμένοι κόσμος και κοσμάκης.

Ηθοποιοί διάσημοι, σκηνοθέτες,

λογοτέχνες, ποιητές, κριτικοί, 

μουσικοί, κοσμικοί,  πρεσβευτές.

Γεμάτο το Ράδιο Σίτυ. Σε όλον αυτόν 

τον κόσμο, την ψυχή μας θα δείχναμε 

σε λίγα λεπτά. 

Είχαμε μείνει κυριολεκτικά στον άσσο. 

Αμάν! Να παιχτεί η ταινία να πάρουμε

κανένα ψιλό... 

Σε λίγα λεπτά θα έσβηναν τα φώτα.

Θα άρχιζε η προβολή.

Ενθουσιασμένοι όλοι οι παράγοντες.

Ο Κώστας Κοτζιάς γελούσε αδιάκοπα,

εγώ να λέω ''είδες, όλοι ήρθανε!

Και οι πρεσβευτές της Ιταλίας και

της Γαλλίας... και η Ειρήνη η Παπά!''

Ηρεμήστε! έλεγε κάθε λίγο ο Αλέκος.

Ο σκηνοθέτης.

Ο Λειβαδίτης σιωπηλός. Σοβαρός.

Κι όμως λίγο ανήσυχος.

Τόσο ωραία όλα; 

Περίεργα πράγματα αυτά 

για τη δύσκολη ζωή μας!

«Του Απριλιού η λιακάδα»

*Θεόδωρος Παντούλας

Ξεχάστε τα αυτά που ξέρατε. «Περισσότερον από όλους καταστρέφουν την γλώσσαν οι ποιηταί»! Αυτοί «κάμνουν το μεγαλύτερο κακόν, διότι ασκούν επίδρασιν και αποτελούν παράδειγμα προς μίμησιν», εκτιμούσαν οι Απριλιανοί κι όποιοι εγγράμματοι τους συνέδραμαν στη διατύπωση των γλωσσικών τους αντιλήψεων και στις αξιολησμόνητες ελληνικούρες τους.*

Αν ωστόσο είχαμε στοιχειώδη εντιμότητα θα ομολογούσαμε ότι ο πνευματικός μας κόσμος (και ο λαός μας) δεν απάντησε ούτε σε αυτή ούτε σε κάποια άλλη απρέπεια της δικτατορίας με την έκταση που θα θέλαμε ή αυτή που παρουσιάζουμε. Ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα των πολλών που κοίταζαν τις δουλίτσες τους, αφήνοντας άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το φίδι, εντέλει, κατάπιε τον Παναγούλη, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου σημειώματος.

Σημερινό θέμα είναι η δικτατορία που δεν ήταν, κατά την κρίση μου, η αρχή αλλά η απόληξη μιας πορείας που ξεκίνησε λίγο νωρίτερα. Στον Γράμμο, ευτυχώς, νίκησε ο εθνικός στρατός και δεν γνωρίσαμε την κακοτυχία, λόγου χάρη, της Αλβανίας. Ηταν όμως διάτρητη η νίκη, αφού το μετεμφυλιακό κράτος συνέχισε τον Εμφύλιο με άλλους όρους, χωρίζοντας τους Ελληνες σε εθνικόφρονες και μιάσματα! Πώς να χωρέσουν όλοι στον ίδιο τόπο; Κάποιοι πλευρίτωναν στα ξερονήσια προς σωφρονισμό, κάποιοι συμπλήρωναν δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων προς διορισμό και πολλοί πήραν των ομματιών τους για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές.

Η Επταετία, ως κορύφωση της ψυχροπολεμικής διευθέτησης που μας κατέτασσε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δηλαδή στον ελεύθερο κόσμο, ήρθε να λερώσει όλα εκείνα που στο όνομά τους οι πραξικοπηματίες αναζητούσαν ερείσματα για να κρύψουν την ένδειά τους σε ιδέες και αισθήματα. «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών»! Και εργολάβων επίσης. Επτά χρόνια έκοβαν βόλτες μπετατζήδες και γυψαδόροι ανά την επικράτεια με ένα μυστρί ανά χείρας και όπου βρίσκονταν χόρευαν τσάμικα! Πόση Ελλάδα απέμενε από τόσο καρναβαλικό τσιμέντωμα; Μα, όση άφηναν οι ρεβεράντζες με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και τον Εμβέρ Χότζα! Και η διοικούσα Εκκλησία, όταν δεν την απορροφούσαν οι σπουδές της, από κοντά ως δεκανίκι του καθεστώτος λιβανίζοντας την εθνοσωτήριο και τα εξαπτέρυγά της!

π. Τιμόθεος Λαγουδάκης: ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας που το όνομά του χάθηκε στην ομίχλη του χρόνου

Το όνομα του Τιμόθεου Λαγουδάκη, δεν θυμίζει σε πολλούς το παραμικρό. Κι όμως ήταν ένας μάρτυρας αγωνιστής κατά της Χούντας, που έχασε τη ζωή του σε «περίεργο» τροχαίο και το όνομά του εξαφανίστηκε στην ομίχλη του χρόνου…

Οι πολλοί γνωρίζουν ελάχιστα για τα θύματα της χούντας των Συνταγματαρχών, ίσως γιατί δεν έτυχαν της δημοσιότητας που θα έπρεπε ίσως πάλι γιατί η θυσία και οι αγώνες τους χάθηκαν στο... πανηγυρικό τοπίο της Μεταπολίτευσης.

Κάποιοι «διασώθηκαν» στη μνήμη, όπως ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλκής, ο Αλέξανδρος Παναγούλης, η μνήμη του δικηγόρου Νικηφόρου Μανδηλαρά ή του βουλευτή Γιώργη Τσαρουχά. Επίσης κάτι λέει σε κάποιους το όνομα Παναγιώτης Ελής, ο πρώτος πολιτικός κρατούμενος που δολοφονήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς.

Όμως τα ονόματα των ιερέων Τιμόθεου Λαγουδάκη και Παντελεήμονα Κατσούλη, σίγουρα δεν έχουν να πουν το παραμικρό. Κι όμως ήταν κι αυτοί ήρωες που πρόταξαν τα στήθη τους στη δικτατορία και μάλιστα πλήρωσαν με τη ζωή τους τη δράση τους.

Δυστυχώς γι’ αυτούς δεν επέζησαν της 7χρονης λαίλαπας, που σάρωσε την Ελλάδα για να εξαργυρώσουν την αντιστασιακή δράση τους, όπως έκαναν άλλοι, που αντιστάθηκαν από τον καναπέ τους...

"ΧΑΡΑΥΓΗ" η παράνομη εφημερίδα της οργάνωσης Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση Ριζική Αλλαγή)

"ΧΑΡΑΥΓΗ" η παράνομη εφημερίδα της οργάνωσης Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση Ριζική Αλλαγή)

Φίλες φίλοι

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Με την ευκαιρία της θλιβερής χθεσινής επετείου της 21ης Απριλίου 1967 παρουσιάζουμε το πρώτο φύλλο της παράνομης ΧΑΡΑΥΓΗΣ το οποίο ανακαλύφθηκε με άλλα φύλλα μαζί με τον ιστορικό πολύγραφο στον οποίο εκτυπωνόταν, επιμελώς φυλαγμένον μέχρι σήμερα και ο οποίος παραδόθηκε στη Χριστιανική Δημοκρατία ΧΔ πριν λίγο καιρό. 

Η ΧΑΡΑΥΓΗ ήταν παράνομη εφημερίδα της οργάνωσης Χ.Α.Ρ.Α. (Χριστιανική Αντίσταση Ριζική Αλλαγή), στην ουσία μελών της ΧΔ, που κυκλοφόρησε 7 φύλλα από τον Φεβρουάριο του 1970 έως τον Απρίλιο του 1971 και η οποία διακινούνταν χέρι με χέρι και πόρτα με πόρτα λαμβάνοντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις έτσι ώστε η χουντική Ασφάλεια δεν κατόρθωσε να ανακαλύψει τους χριστιανούς αντιστασιακούς παρόλες τις αναζητήσεις της και τις κλήσεις του Ν. Ψαρουδάκη "δια υπόθεσίν" του.

Αν μεταφερθούμε νοερά στην εποχή εκείνη, διαβάζοντας αυτά τα φύλλα θα δούμε πόσο αυτοί οι αδελφοί διακινδύνευαν με αυτήν την τόσο ριζοσπαστική κριτική στη χούντα γελοιοποιώντας την στα μάτια των αναγνωστών.

Αντώνης Παναγάκης

Το  1ο φύλλο της παράνομης Χαραυγής:

56 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Του Παντελή Σαββίδη 

Σαν σήμερα, πριν 56 χρόνια, μια χούντα αξιωματικών κατέλαβε την εξουσία και επέβαλε δικτατορία στην Ελλάδα. Τα ονόματα των τριών πρωτεργατών: Γεώργιος Παπαδόπουλος, Στυλιανός Παττακός, Νικόλαος Μακαρέζος. Πίσω τους, βρισκόταν και η αρσακειάδα, όπως τον αποκαλούσαν, λόγω της συμπεριφοράς του, Δημήτριος Ιωαννίδης ο μοιραίος άνθρωπος που επρόκειτο, με τις άφρονες κινήσεις του, να παραδώσει μέρος της Κύπρου στην Τουρκία.

ΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΠΛΑΙΣΙΟ

Η Ελλάδα εισήρχετο σε ένα σκοτεινό τούνελ με τραγική κατάληξη την στιγμή που η Ευρώπη και ο λοιπός δυτικός κόσμος ετοιμαζόταν να περάσει μια τομή της μεταπολεμικής ιστορίας του με τις παγκόσμιες εξεγέρσεις που έθεταν νέα πολιτισμικά και πολιτικά πρότυπα. Το πέρασμα δεν έγινε ανώδυνα. Από εκείνες τις εξεγέρσεις διαμορφώθηκαν νέα, αριστερού-κατά βάσιν- προβληματισμού κινήματα των οποίων η δράση έφθανε μέχρι και την τρομοκρατία.

Ήταν μια εποχή που η αντιπαράθεση του Ψυχρού Πολέμου κορυφωνόταν και στο διεθνές προσκήνιο εκτός της Σοβιετικής Ένωσης εμφανίσθηκε και η Κίνα με την δική της πολιτική και την δική της προσπάθεια να επηρεάσει τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Μάης 68

Το αποτέλεσμα της αντιπαράθεσης Δύσης-Ανατολής όχι, μόνο, δεν διαφαινόταν αλλά η εξέλιξή της ήταν ανοικτή. Η Δύση πίστευε στην αξία του πολιτικού της συστήματος και η Ανατολή στον δυναμισμό της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Τα αρχικά κομμουνιστικά διακυβεύματα, λενινιστικού ή τροτσκιστικού χαρακτήρα περί παγκόσμιας επανάστασης είχαν εγκαταληφθεί και αντικατασταθεί στην αρχή με τον σοσιαλισμό σε μια χώρα του Στάλιν ο οποίος χρησιμοποιούσε τα διεθνή κομμουνιστικά κινήματα ως βραχίονες της εξωτερικής πολιτικής της ΕΣΣΔ και μετά την Ειρηνική Συνύπαρξη του Χρουτσώφ, σύμφωνα με την οποία τα ειρηνικά επιτεύγματα του σοβιετικού κομμουνισμού αποτελούσαν εγγύηση για την επικράτησή του χωρίς πόλεμο.

Με τη ματιά του Γ. Σεφέρη η 21η Απριλίου

Για την επέτειο που παράγει και σήμερα αποτελέσματα...

Από βλακεία

Ελλάς· πυρ! 

Ελλήνων· πυρ! 

Χριστιανών· πυρ!

Τρεις λέξεις νεκρές. 

Γιατί τις σκοτώσατε;

Γιώργος Σεφέρης

Αθήνα, καλοκαίρι — Princeton N. J., Χριστούγεννα 1968

ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΝ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΘΩΟΥ (Του ’74)

του Σάββα Παύλου

Αυτόπτης,

Αυτήκοος,

Αυτογεύστης,

αυτοσφράντης / αυτοοσφραντής,

αυτοάπτης.

Είχα πάρει τηλέφωνο τον Μενέλαο Χριστοδούλου που μου συμπλήρωσε τον κατάλογο με τις τρεις τελευταίες λέξεις. Την προηγούμενη μέρα, με είχε βγάλει στο ραδιόφωνο ο Δημήτρης Κοσμόπουλος. Ήθελε μαρτυρίες στην εκπομπή του για το 1974, 30 ακριβώς χρόνια από τότε. Όταν έφτασα στη σκηνή του νοσοκομείου, όταν ανάφερα ότι είδα τους τραυματίες και νεκρούς του πολέμου, λύγισα σε λυγμούς, δυσκολεύτηκα να συνεχίσω. Ο Κοσμόπουλος με ρώτησε αν έπρεπε να διακόψει την εκπομπή, ρίχνοντας μουσική.

Πρώτη φορά μιλούσα για τις μνήμες του καλοκαιριού αυτού. Πάντοτε σε όλες τις εκπομπές που βγήκα μίλησα για το Κυπριακό και για τόσα άλλα θέματα με αποφασιστικότητα και ηρεμία. Λυγμοί και κλάματα μου φαίνονταν πάντα απωθητικά, γι’ αυτό και νευρίασα με τον εαυτό μου, για την εικόνα που παρουσίασα, για τον ήχο που έδινα. Αποφάσισα να καταγράψω στο χαρτί τη δική μου μαρτυρία και να μην ξαναμιλήσω γι’ αυτά ποτέ. Μαρτυρία λιτή, χωρίς θεωρητικές συζητήσεις και αναλύσεις, ό,τι είδα και άκουσα, μια γραφή αυτόπτη και αυτήκοου μάρτυρα σκέφτηκα. Και κει αναρωτήθηκα για τις άλλες αισθήσεις, γιατί να αποκλειστεί η δική τους μαρτυρία, όσο και αν θεωρείται φτωχική, όσο και αν ο μέγας, ο Ηράκλειτος, όταν διαλογίζεται για την αξιολόγηση των αισθήσεων επιμένει μόνο στην όραση και την ακοή: «Οφθαλμοί των ώτων ακριβέστεροι μάρτυρες».

Όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μυρωδιά που άπλωσε σε όλη την Κύπρο στον πρώτο γύρο της εισβολής, μυρωδιά που σου έπνιγε την ψυχή, πυρπολημένης γης και αποκαϊδιών, ακόμη, απόμακρα, οσμή σμπαραλιασμένης και καμένης σάρκας. Ποια θα ήταν η μαρτυρία των δικών μου αισθήσεων, όλων όμως; Στην τελευταία αίσθηση ο Μενέλαος Χριστοδούλου προτείνει: αυθάπτης. Αντιδρώ, ομοιοκαταληκτεί με το νεκροθάπτης κι είναι ιερή για μένα η μαρτυρία της αφής. Έχεις δίκαιο, μου λέει, από τους αλεξανδρινούς χρόνους επικράτησε να μη γίνεται η συναίρεση, νομιμοποιούμαστε λοιπόν να πούμε αυτοάπτης.

Κώστα Γεωργάκη... Είσαι η φωτεινή περίληψη του δράματος μας...

Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας

Ντύθηκες γαμπρός φωταγωγήθηκες σαν έθνος.

Έγινες ένα θέαμα ψυχής ξεδιπλωμένης στον ορίζοντα.

Είσαι η... φωτεινή περίληψη του δράματος μας,

τα χέρια μας προς την Ανατολή και τα χέρια μας προς τη Δύση.

Είσαι στην ίδια λαμπάδα τη μια τ’ αναστάσιμο φως

κι ο επιτάφιος θρήνος μας.

Νικηφόρος Βρεττάκος

«Η Θέα του Κόσμου»... Αυτοπυρπόληση

Στον φοιτητή που αυτοπυρπολήθηκε στη Γένοβα το 1970

Ιταλία, Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970...

Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλυσή του για την αμερικανοκίνητη δικτατορία στην Ελλάδα.
Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα (με πιστή τήρηση σύνταξης, στίξης κι ορθογραφίας):

«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.

Συγχώρα με αν μπορείς
ο Κώστας σου»

Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι δούλευε ασταμάτητα, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, φανερά και κρυφά, για να διαλυθεί το αντιφασιστικό κίνημα στην Ιταλία.

Στο «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΚΟ ΔΕΛΤΙΟ» αρ. 11, του Α.Μ.Ε.Ε. στην Ιταλία, τον Οκτώβρη του 1970, τα στοιχεία που παρατίθενται είναι χαρακτηριστικά του κλίματος εκείνης της περιόδου:
«Με τον θάνατο του Γεωργάκη μπόρεσαν να βγουν στο φως ορισμένες μόνο από τις πτυχές του εγκληματικού φασιστικού οργίου και κύρια τις δυνατότητες που διαθέτουν οι φασιστικές υπηρεσίες (Προξενεία κ.λ.π.) για τον χαφιεδισμό και την παρακολούθηση των ελλήνων αντιφασιστών, καθώς και τα μέσα που διαθέτει και τους τρόπους που χρησιμοποιεί το φασιστικό καθεστώς για τον εκβιασμό και την απελπιστική τρομοκράτηση τους...».

Την ημέρα της κηδείας του Κώστα η χούντα της Αθήνας εξαπέλυσε τους χαφιέδες της και οι προξενικές αρχές είχαν επιφορτιστεί με «σημαντικό» έργο!

Οι Έλληνες αντιφασίστες έπρεπε και εκείνες τις ώρες, τις ώρες της ταφής, τις ώρες που ακόμη και στους αρχαίους χρόνους οι εχθροί τις σέβονται και τις τιμούν, να δώσουν ακόμη μια μάχη.

Ενώ οδηγούσαν στην αιώνια ανάπαυση τον συνάδελφό τους, τον σύντροφό τους, αναγκάζονταν να απωθούν και να δίνουν μάχη σώμα με σώμα, με τους χαφιέδες της χούντας που "μεταμφιεσμένοι" σε δήθεν δημοσιογράφους φωτογράφιζαν όσους συμμετείχαν στην κηδεία.
Ο θάνατος του Κώστα θύμισε σε όλο τον κόσμο ότι στην Ελλάδα υπήρχε μια στρατιωτική φασιστική δικτατορία.

21η Απριλίου: Αντίσταση σε κάθε μορφής τυραννία

Η βαριά κληρονομιά των ασυμβίβαστων αντιδικτατορικών αγώνων της Χ.Δ. και της “Χ”, που μας θυμίζει η επέτειος της 21ης Απριλίου, μας επιβάλλει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να μην ανεχόμαστε οποιασδήποτε μορφής “εκπτώσεις” στις  ελευθερίες του ελληνικού Λαού, αλλά και των άλλων Λαών του κόσμου. Τις οποίες καλούμαστε να υπερασπιζόμαστε ασυμβίβαστα, ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής “τυραννικό φρόνημα” τις υπονομεύει και τις καταργεί. 

Οι δικτάτορες επικαλέστηκαν τον ανύπαρκτο “κομμουνιστικό κίνδυνο” για να καταλύσουν το δημοκρατικό πολίτευμα στις 21 Απριλίου 1967.

Εμφανίστηκαν υπερασπιστές του Ἐθνους και κατέστησαν υπαίτιοι της μεγαλύτερης εθνικής καταστροφής μετά τη Μικρασιατική, με την άλωση του ελληνικότατου βόρειου τμήματος της Κύπρου. Αφού απέσυραν τη Μεραρχία που είχε αποστείλει ο Γεώργιος Παπανδρέου, υπονόμευσαν συστηματικά τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, με αποκορύφωμα το προδοτικό πραξικόπημα που αποτέλεσε το πρόσχημα της τουρκικής εισβολής.

Εμφανίσθηκαν υπερασπιστές του Χριστιανισμού και προκάλεσαν τη χειρότερη και πιο αυθαίρετη επέμβαση στα εσωτερικά της Διοικούσας Εκκλησίας, με την επιβολή της αντικανονικής “αριστίνδην συνόδου” και “δοτού” Αρχιεπισκόπου. Και όταν η εμφανής αυτή παρανομία ανατράπηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας και ακολούθησε η 2η φάση της δικτατορίας, η εκδίωξη χωρίς απολογία 11 αρχιερέων προκάλεσε αναταραχές, διχασμούς και σκανδαλισμό στους πιστούς δεκαετίες μετά την πτώση της δικτατορίας. 

Δυστυχώς, όπως είχε προβλέψει ο νομπελίστας Γιώργος Σεφέρης με τη δήλωσή του στο βρετανικό ραδιόφωνο BBC από το 1969,

“Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.”

Εξάλλου, η ελευθερία είναι δώρο Θεού: «Δὲν σᾶς λέω πιὰ, δούλους γιατὶ ὁ δοῦλος δὲν ξέρει τὶ κάνει ὁ Κύριός του. Ἐσᾶς σᾶς ἀποκαλῶ φίλους, γιατὶ σᾶς ἔκανα γνωστὰ όλα ὅσα ἔχω ἀκούσει ἀπὸ τὸν πατέρα μου»  (1ο Εὐαγγέλιο  ὄρθρου Μεγάλης Παρασκευῆς, Κατὰ Ἰωάννη). Ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερώνεται καὶ γίνεται φίλος μὲ τὸ Θεό, αὐτεξούσιος καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε τυραννία. «Ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων ὡς ὁ ἀρχόμενος…  Τυραννὶς δὲ γνώμῃ αὐθαίρετος», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς ὐμνωδὸς στὰ τροπάρια τῆς Μεγάλης Δευτέρας. Η Ανάσταση του Χριστού έρχεται να δώσει συν τοις άλλοις τη δυνατότητα απελευθέρωσης από την «απάνθρωπη τυραννία» του διαβόλου πάνω στο ανθρώπινο γένος, προτύπωση κάθε τυράννου.