*Θεόδωρος Παντούλας
Ξεχάστε τα αυτά που ξέρατε. «Περισσότερον από όλους καταστρέφουν την γλώσσαν οι ποιηταί»! Αυτοί «κάμνουν το μεγαλύτερο κακόν, διότι ασκούν επίδρασιν και αποτελούν παράδειγμα προς μίμησιν», εκτιμούσαν οι Απριλιανοί κι όποιοι εγγράμματοι τους συνέδραμαν στη διατύπωση των γλωσσικών τους αντιλήψεων και στις αξιολησμόνητες ελληνικούρες τους.*
Αν ωστόσο είχαμε στοιχειώδη εντιμότητα θα ομολογούσαμε ότι ο πνευματικός μας κόσμος (και ο λαός μας) δεν απάντησε ούτε σε αυτή ούτε σε κάποια άλλη απρέπεια της δικτατορίας με την έκταση που θα θέλαμε ή αυτή που παρουσιάζουμε. Ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα των πολλών που κοίταζαν τις δουλίτσες τους, αφήνοντας άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το φίδι, εντέλει, κατάπιε τον Παναγούλη, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου σημειώματος.
Σημερινό θέμα είναι η δικτατορία που δεν ήταν, κατά την κρίση μου, η αρχή αλλά η απόληξη μιας πορείας που ξεκίνησε λίγο νωρίτερα. Στον Γράμμο, ευτυχώς, νίκησε ο εθνικός στρατός και δεν γνωρίσαμε την κακοτυχία, λόγου χάρη, της Αλβανίας. Ηταν όμως διάτρητη η νίκη, αφού το μετεμφυλιακό κράτος συνέχισε τον Εμφύλιο με άλλους όρους, χωρίζοντας τους Ελληνες σε εθνικόφρονες και μιάσματα! Πώς να χωρέσουν όλοι στον ίδιο τόπο; Κάποιοι πλευρίτωναν στα ξερονήσια προς σωφρονισμό, κάποιοι συμπλήρωναν δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων προς διορισμό και πολλοί πήραν των ομματιών τους για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές.
Η Επταετία, ως κορύφωση της ψυχροπολεμικής διευθέτησης που μας κατέτασσε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δηλαδή στον ελεύθερο κόσμο, ήρθε να λερώσει όλα εκείνα που στο όνομά τους οι πραξικοπηματίες αναζητούσαν ερείσματα για να κρύψουν την ένδειά τους σε ιδέες και αισθήματα. «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών»! Και εργολάβων επίσης. Επτά χρόνια έκοβαν βόλτες μπετατζήδες και γυψαδόροι ανά την επικράτεια με ένα μυστρί ανά χείρας και όπου βρίσκονταν χόρευαν τσάμικα! Πόση Ελλάδα απέμενε από τόσο καρναβαλικό τσιμέντωμα; Μα, όση άφηναν οι ρεβεράντζες με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και τον Εμβέρ Χότζα! Και η διοικούσα Εκκλησία, όταν δεν την απορροφούσαν οι σπουδές της, από κοντά ως δεκανίκι του καθεστώτος λιβανίζοντας την εθνοσωτήριο και τα εξαπτέρυγά της!
Η θυσία της Κύπρου αποδείχθηκε μια καλή αφορμή για να εκδηλώσει το πανελλήνιο–«μεσούντος κάποιου Ιουλίου»– την όψιμη αγάπη του για τον κοινοβουλευτισμό και να γυρίσει την πλάτη σε όλα όσα διέσυρε η Επταετία. Μπορεί η αποχουντοποίηση να μην πήγε και πολύ μακριά, αλλά οι απελεύθεροι σφουγγάρισαν με επιμέλεια όλα τα απόνερα του γαλλικού Μάη! Οι πετροπέρδικες και τα αηδόνια που κελαηδούσαν με ανθρώπινη λαλίτσα «ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε» εσιώπησαν και πέρασαν στα αζήτητα. Η ελευθεριότητα του αρτιφανούς ροκ μας έφερνε πλησιέστερα στη νέα μεγάλη στόχευση της χώρας και των χωρικών: τη δοχή στην ΕΟΚ, στην οποία φανταστήκαμε ότι θα μας δεξιωθούν ως προπάτορες, ενώ οι εταίροι μάς έβλεπαν σαν φτωχούς κι εξ αγχιστείας συγγενείς. Το πέρασμα στον… σοσιαλισμό, που ξέπλυνε κόσμο και κοσμάκη, δεν απέδωσε την «Ελλάδα στους Ελληνες», όπως έταξε, αλλά τα κρατικά ταμεία στα στίφη των αφισοκολλητών. Δεν ελευθερώθηκε η Κερύνεια, χόρτασαν όμως αστακομακαρονάδες οι μικρομεσαίοι.
Σε όλη τη Μεταπολίτευση οι όποιες επικλήσεις στην Ελλάδα και στις αξίες της ηχούσαν παράταιρα και γεννούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, υποψίες. Σήμερα προσαράξαμε σε μια λιγότερο ή περισσότερο ομολογημένη αρνησιπατρία. Αυτή ακριβώς η αποστροφή έδωσε χώρο στο να ανθήσει μια ντεμέκ νεοεθνικοφροσύνη που είναι πολύ πλούσια σε ρητορείες και καταπλάσματα, αλλά το ίδιο φτωχή σε περιεχόμενο με αυτήν που προηγήθηκε.
«Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ! / Τρεις λέξεις νεκρές». Η 21η Απριλίου τούς έδωσε τη χαριστική βολή. Η Μεταπολίτευση, όντας πολυτεχνίτισσα, απλώς αμέλησε τον ενταφιασμό τους.
Ωστόσο, δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για το πολίτευμά μας. Καμιά φαιδρότητα δεν φαίνεται ικανή να διαταράξει την καταναλωτική δημοκοπία μας.
«Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών πυρ! / Τρεις λέξεις νεκρές». Στους στίχους του Σεφέρη η 21η Απριλίου έδωσε τη χαριστική βολή. Η Μεταπολίτευση, όντας πολυτεχνίτισσα, απλώς αμέλησε τον ενταφιασμό τους.
* Στην έκδοση «Εθνική Γλώσσα» του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, Αθήναι 1973, δεν υπάρχει όνομα συγγραφέα – είναι η πρώτη έκδοση της «Εταιρείας των Φίλων του Λαού». Είναι νομίζω βάσιμη η υποψία του κ. Ν. Σαραντάκου («Οταν η χούντα γλωσσολογεί») ότι έχει βάλει το χέρι του και άνθρωπος που ξέρει γράμματα. Τα παραθέματα είναι από τις σελίδες 156-157.
*Ο κ. Θεόδωρος Παντούλας είναι συγγραφέας.
ΠΗΓΗ:https://www.kathimerini.gr/opinion/562990585/toy-aprilioy-i-liakada/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR3Mr7xt_V5BsSuy0mQLKPv9E1VBJ5ELQZQl6F0wMvSqwzEH5gVvMUjlMc8_aem_AWU_hLNl_tz99d29N8fmHTfOlCZmO4-f8wANAWkxdhlxiUfhMzMGDB97AodEP9en7fLIjiOPHvkJ-vBfXwR5LppD
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Αν ωστόσο είχαμε στοιχειώδη εντιμότητα θα ομολογούσαμε ότι ο πνευματικός μας κόσμος (και ο λαός μας) δεν απάντησε ούτε σε αυτή ούτε σε κάποια άλλη απρέπεια της δικτατορίας με την έκταση που θα θέλαμε ή αυτή που παρουσιάζουμε. Ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε εξαίρεση που επιβεβαίωσε τον κανόνα των πολλών που κοίταζαν τις δουλίτσες τους, αφήνοντας άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Το φίδι, εντέλει, κατάπιε τον Παναγούλη, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου σημειώματος.
Σημερινό θέμα είναι η δικτατορία που δεν ήταν, κατά την κρίση μου, η αρχή αλλά η απόληξη μιας πορείας που ξεκίνησε λίγο νωρίτερα. Στον Γράμμο, ευτυχώς, νίκησε ο εθνικός στρατός και δεν γνωρίσαμε την κακοτυχία, λόγου χάρη, της Αλβανίας. Ηταν όμως διάτρητη η νίκη, αφού το μετεμφυλιακό κράτος συνέχισε τον Εμφύλιο με άλλους όρους, χωρίζοντας τους Ελληνες σε εθνικόφρονες και μιάσματα! Πώς να χωρέσουν όλοι στον ίδιο τόπο; Κάποιοι πλευρίτωναν στα ξερονήσια προς σωφρονισμό, κάποιοι συμπλήρωναν δηλώσεις κοινωνικών φρονημάτων προς διορισμό και πολλοί πήραν των ομματιών τους για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές.
Η Επταετία, ως κορύφωση της ψυχροπολεμικής διευθέτησης που μας κατέτασσε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δηλαδή στον ελεύθερο κόσμο, ήρθε να λερώσει όλα εκείνα που στο όνομά τους οι πραξικοπηματίες αναζητούσαν ερείσματα για να κρύψουν την ένδειά τους σε ιδέες και αισθήματα. «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών»! Και εργολάβων επίσης. Επτά χρόνια έκοβαν βόλτες μπετατζήδες και γυψαδόροι ανά την επικράτεια με ένα μυστρί ανά χείρας και όπου βρίσκονταν χόρευαν τσάμικα! Πόση Ελλάδα απέμενε από τόσο καρναβαλικό τσιμέντωμα; Μα, όση άφηναν οι ρεβεράντζες με τον Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και τον Εμβέρ Χότζα! Και η διοικούσα Εκκλησία, όταν δεν την απορροφούσαν οι σπουδές της, από κοντά ως δεκανίκι του καθεστώτος λιβανίζοντας την εθνοσωτήριο και τα εξαπτέρυγά της!
Η θυσία της Κύπρου αποδείχθηκε μια καλή αφορμή για να εκδηλώσει το πανελλήνιο–«μεσούντος κάποιου Ιουλίου»– την όψιμη αγάπη του για τον κοινοβουλευτισμό και να γυρίσει την πλάτη σε όλα όσα διέσυρε η Επταετία. Μπορεί η αποχουντοποίηση να μην πήγε και πολύ μακριά, αλλά οι απελεύθεροι σφουγγάρισαν με επιμέλεια όλα τα απόνερα του γαλλικού Μάη! Οι πετροπέρδικες και τα αηδόνια που κελαηδούσαν με ανθρώπινη λαλίτσα «ωρέ Γιώργο Παπαδόπουλε» εσιώπησαν και πέρασαν στα αζήτητα. Η ελευθεριότητα του αρτιφανούς ροκ μας έφερνε πλησιέστερα στη νέα μεγάλη στόχευση της χώρας και των χωρικών: τη δοχή στην ΕΟΚ, στην οποία φανταστήκαμε ότι θα μας δεξιωθούν ως προπάτορες, ενώ οι εταίροι μάς έβλεπαν σαν φτωχούς κι εξ αγχιστείας συγγενείς. Το πέρασμα στον… σοσιαλισμό, που ξέπλυνε κόσμο και κοσμάκη, δεν απέδωσε την «Ελλάδα στους Ελληνες», όπως έταξε, αλλά τα κρατικά ταμεία στα στίφη των αφισοκολλητών. Δεν ελευθερώθηκε η Κερύνεια, χόρτασαν όμως αστακομακαρονάδες οι μικρομεσαίοι.
Σε όλη τη Μεταπολίτευση οι όποιες επικλήσεις στην Ελλάδα και στις αξίες της ηχούσαν παράταιρα και γεννούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, υποψίες. Σήμερα προσαράξαμε σε μια λιγότερο ή περισσότερο ομολογημένη αρνησιπατρία. Αυτή ακριβώς η αποστροφή έδωσε χώρο στο να ανθήσει μια ντεμέκ νεοεθνικοφροσύνη που είναι πολύ πλούσια σε ρητορείες και καταπλάσματα, αλλά το ίδιο φτωχή σε περιεχόμενο με αυτήν που προηγήθηκε.
«Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ! / Τρεις λέξεις νεκρές». Η 21η Απριλίου τούς έδωσε τη χαριστική βολή. Η Μεταπολίτευση, όντας πολυτεχνίτισσα, απλώς αμέλησε τον ενταφιασμό τους.
Ωστόσο, δεν συντρέχουν λόγοι ανησυχίας για το πολίτευμά μας. Καμιά φαιδρότητα δεν φαίνεται ικανή να διαταράξει την καταναλωτική δημοκοπία μας.
«Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών πυρ! / Τρεις λέξεις νεκρές». Στους στίχους του Σεφέρη η 21η Απριλίου έδωσε τη χαριστική βολή. Η Μεταπολίτευση, όντας πολυτεχνίτισσα, απλώς αμέλησε τον ενταφιασμό τους.
* Στην έκδοση «Εθνική Γλώσσα» του Αρχηγείου Ενόπλων Δυνάμεων, Αθήναι 1973, δεν υπάρχει όνομα συγγραφέα – είναι η πρώτη έκδοση της «Εταιρείας των Φίλων του Λαού». Είναι νομίζω βάσιμη η υποψία του κ. Ν. Σαραντάκου («Οταν η χούντα γλωσσολογεί») ότι έχει βάλει το χέρι του και άνθρωπος που ξέρει γράμματα. Τα παραθέματα είναι από τις σελίδες 156-157.
*Ο κ. Θεόδωρος Παντούλας είναι συγγραφέας.
ΠΗΓΗ:https://www.kathimerini.gr/opinion/562990585/toy-aprilioy-i-liakada/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR3Mr7xt_V5BsSuy0mQLKPv9E1VBJ5ELQZQl6F0wMvSqwzEH5gVvMUjlMc8_aem_AWU_hLNl_tz99d29N8fmHTfOlCZmO4-f8wANAWkxdhlxiUfhMzMGDB97AodEP9en7fLIjiOPHvkJ-vBfXwR5LppD
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.