Άθλια εντύπωση άφησε η θέση υπέρ Τουρκίας της Κομισιόν για την υποθαλάσσια ηλεκτρική διασύνδεση Ελλάδας – Κύπρου

Από Αντριάνα Βασιλά

Την Τουρκία φαίνεται ξεκάθαρα να υποστηρίζει η Κομισιόν για το καλώδιο Ελλάδας Κύπρου Ισραήλ, μετά και το ενδιαφέρον που έχει δείξει η ιδιωτική εταιρία Chevron!

Συγκεκριμένα, στην εκδήλωση μέσα στην εβδομάδα που διοργάνωσαν στην Αθήνα το αμερικανικό German Marshall Fund και η ΔΕΗ, ο συμμετέχων σύμβουλος του Ευρωπαίου επιτρόπου Ενέργειας κ. Κρίστενσεν δήλωσε, ούτε λίγο ούτε πολύ, σε ερώτηση για το ποιες πρωτοβουλίες σκοπεύει να πάρει η Κομισιόν για να προστατεύσει το καλώδιο Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ: «Πρόκειται για ένα θέμα στο οποίο η επιτροπή έχει έναν ρόλο. Ωστόσο, ρόλο έχουν και η ελληνική κυβέρνηση αλλά και η Τουρκία, θα υπέθετα, με δεδομένη τη σημασία του έργου. Είναι πολλά τα θέματα γύρω από το project, τα οποία πρέπει να λυθούν και η Τουρκία αποτελεί μέρος της λύσης».

Αναπάντητα ερωτήματα αφήνει σε βάρος της Ελλάδας η τοποθέτηση του Δανού Ανκερ-Κρίστενσεν ο οποιος πήρε σαφή θέση υπέρ της Τουρκίας.

Σε καμία βάση η ΕΕ δεν μπορεί να πιστεύει οτι η Τουρκία μπορεί να έχει λόγο στο έργο , ιδιαίτερα στη βάση των κανόνων του διεθνούς δικαίου!

Από την Αθήνα στο Κίεβο, αλλά όχι στη Λευκωσία! Η Ελληνική Διπλωματική Αντίφαση

Μια κραυγαλέα δυσαρμονία αναδύεται στο διεθνές περιβάλλον με ένα ζήτημα εξίσου θεμελιώδες για τον Ελληνισμό – τη μισού αιώνα πληγή της Κύπρου, να παραμένει διχοτομημένη υπό τουρκική κατοχή.

Γράφει η Μαριάνα Συμεωνίδη

Πώς γίνεται η Ελλάδα να στηρίζει κατηγορηματικά την Ουκρανία απέναντι στη ρωσική εισβολή, αλλά να μην επιδεικνύει ανάλογη σθεναρότητα για την τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο; Και γιατί, παρά τη στρατιωτική και διπλωματική βοήθεια που παρείχε στο Κίεβο, βρέθηκε απούσα από κρίσιμες ευρωπαϊκές διαβουλεύσεις για τον ίδιο πόλεμο; Αυτά τα ερωτήματα αναδεικνύουν οξείες αντιφάσεις στην ελληνική εξωτερική πολιτική, που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Μια κραυγαλέα δυσαρμονία αναδύεται στο διεθνές περιβάλλον με ένα ζήτημα εξίσου θεμελιώδες για τον Ελληνισμό – τη μισού αιώνα πληγή της Κύπρου, να παραμένει διχοτομημένη υπό τουρκική κατοχή.
Η ανάλυση που ακολουθεί, μέσα από το πρίσμα του ρεαλισμού στις διεθνείς σχέσεις, διερευνά πώς η θέση της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας αντανακλά τις δυναμικές της διεθνούς ισχύος και γιατί η επιρροή ενός κράτους εξαρτάται από τη διπλωματική και στρατηγική του εμβέλεια.

Η ρωσική οπτική: ΝΑΤΟ, Ουκρανία και “κόκκινες γραμμές”

Για να γίνει κατανοητή η ελληνική στάση, πρέπει πρώτα να αποσαφηνιστεί το ευρύτερο γεωπολιτικό πλαίσιο που προκάλεσε τον πόλεμο. Από ρεαλιστική σκοπιά, η Ρωσία αισθάνθηκε ολοένα μεγαλύτερη πίεση και απειλή από την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ήδη από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η Μόσχα είχε λάβει διαβεβαιώσεις ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί “ούτε μια ίντσα προς ανατολάς” πέραν των συνόρων της ενωμένης Γερμανίας​ (National Security Archive, 2017).

Παρότι αυτές οι διαβεβαιώσεις δεν αποτυπώθηκαν σε επίσημη συνθήκη, στη ρωσική συνείδηση λειτούργησαν ως de facto συμφωνία. Η απόφαση του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου το 2008, που χαιρέτισε τις ευρωατλαντικές φιλοδοξίες της Ουκρανίας και της Γεωργίας και διακήρυξε ότι «οι χώρες αυτές θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ» στο μέλλον (NATO 2008), αποτέλεσε σημείο καμπής​. Η Ρωσία εξέλαβε αυτή τη δήλωση ως ευθεία παραβίαση του πνεύματος των υποσχέσεων του 1990 και ως απειλή για τη δική της ασφάλεια.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Του Νίκου Παστελάκου 

Το Μακεδονικό ζήτημα γεννήθηκε από την ύπαρξη πολλών και διαφορετικών πληθυσμιακών στοιχείων στον μακεδονικό χώρο, καθώς και λόγω της ύπαρξης αντικρουόμενων συμφερόντων μεταξύ των Ελλήνων, Σέρβων και Βουλγάρων. 

Ουσιαστικά αποτελεί πτυχή του Ανατολικού ζητήματος δηλαδή του διαμοιρασμού των εδαφών της διαλυόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. 

Αλλά υπήρχε και η εμπλοκή κυρίως αυστρογερμανικών αλλά και ρωσικών παραγόντων για την προώθηση των δικών τους γεωπολιτικών συμφερόντων. 

Κύριο αντικείμενο της διένεξης μεταξύ των τριών κύριων διεκδικητών της Μακεδονίας (Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας) αποτέλεσε η ταυτότητα του σλαβόφωνου πληθυσμού. 

Ο πληθυσμός αυτός στις αγροτικές περιοχές οδηγείτο σε πλήρη εξελληνισμό κυρίως λόγω της οικονομικής και πολιτιστικής παρουσίας του ελληνισμού στην ευρύτερη Μακεδονία. 

Καταλυτικός ήταν και ο ρόλος του Οικουμενικού Πατριαρχείου που ενίσχυσε τον εξελληνισμό αυτόν καθώς και ο Μακεδονικός Αγώνας προς απόκρουση των Βουλγάρων κομιτατζήδων που τρομοκρατούσαν τις ελληνόφωνες αλλά και σλαβόφωνες περιοχές να ακολουθήσουν την Βουλγαρική Εξαρχία.

 

Μετά τον Μακεδονικό Αγώνα (1904-1908) μια ακόμη σελίδα, η τελευταία του ίσως, ήταν, κατά την γνώμη μου, η δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου Α', τον Μάρτιο του 1913, η οποία παραμένει ως σήμερα επισήμως ανεξιχνίαστη. Δράστης ήταν ο, σε μόνιμη ένδεια ευρισκόμενος, Αλέξανδρος Σχινάς. 

Ο συγκεκριμένος δράστης μάλιστα έχει αποδειχθεί ότι είχε, παρ' όλα αυτά, ταξιδέψει σε Βερολίνο και Κωνσταντινούπολη και είχε έλθει σε επαφές με Γερμανοαυστριακούς διπλωμάτες. Οι φάκελοι της ανάκρισης κάηκαν όταν πήρε φωτιά το ατμόπλοιο που μετέφερε το ανακριτικό υλικό από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, ο δε μοναδικός αυτόπτης μάρτυς, ο υπασπιστής του δολοφονηθέντος βασιλέως, διετάχθη να μεταβεί στην Αμερική και να μην επιστρέψει ποτέ.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η εκδίκηση της ιστορίας

17/02/2025

EPA/Sean Gallup / POOL

ΤΡΑΥΛΟΣ-TΖΑΝΕΤΑΤΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Οι καταιγιστικές εξελίξεις που τέθηκαν σε κίνηση μετά την εγκατάσταση του Τραμπ στον Λευκό Οίκο προκαλούν τεκτονικές αναταράξεις στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Ήδη από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008, άρχισε να κλονίζεται η κυρίαρχη θέση του αμερικανοκρατούμενου-δημοκρατικού καπιταλισμού και να αναδύεται ένα πολυπολικό μοντέλο οργάνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων.

Η έκρηξη του ρωσοουκρανικού πολέμου απετέλεσε την εμπόλεμη έκφραση του ενεργειακού ανταγωνισμού μεταξύ “συλλογικής Δύσης” και Ρωσίας με άμεσο στόχο τον ενεργειακό πλούτο του Ντονμπάς, αλλά και το βλέμμα των θερμοκέφαλων στραμμένο στον τεράστιο πλούτο της Σιβηρίας. Το “ανατρεπτικό πρόγραμμα Τραμπ” οδηγεί τον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό σε αχαρτογράφητα νερά, ιδίως στο κρίσιμο γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό επίπεδο, πολλώ μάλλον όταν, ενώ ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος φαίνεται να πνέει τα λοίσθια, το μεσανατολικό μέτωπο εμφανίζει μεγάλη αστάθεια, χωρίς να αποκλείεται μια νέα ανάφλεξη στο Ιράν μέσω στόχευσης από το Ισραήλ.

Ωστόσο, το νέο χαρακτηριστικό του ανα-συσχετισμού των ανταγωνιστικών ενδοκαπιταλιστικών δυνάμεων είναι η πρωτόγνωρη “εμφύλια διαμάχη” στο στρατόπεδο του δημοκρατικού καπιταλισμού μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Τούτο δε καθώς, η ΕΕ προσκολλημένη άβουλα και άκριτα στο – κυριαρχούμενο από την πολιτική του, εκφραζόμενου από τους δημοκρατικούς, βαθέως αμερικανικού κράτους, τόσο σε οικονομικο-πολιτικό και γεωπολιτικό, όσο και σε πολιτικοϊδεολογικό επίπεδο – βρίσκεται ξαφνικά να μετεωρίζεται σε ιστορικό κενό.

Τι άλλο να κάνουμε, αγά μου, τα κάναμε όλα

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Μας συμβούλευε την Κυριακή στον «Φ» ο Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά και η Ελλάδα πρέπει να πείσουν την Τουρκία ότι αν επιλυθεί το Κυπριακό «θα ανοίξουν δρόμοι για την ίδια». Αν το καταλάβει αυτό θα κάνει στροφή, έλεγε.

Είναι ένα πολιτικό απόφθεγμα, που σκεπάζει όλα τα πραγματικά προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία. Το οποίο επαναλαμβάνουν κατά καιρούς και διάφοροι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί. Ήταν αγαπημένο του Άντρου Κυπριανού όταν ήταν πρωταγωνιστής ως Γενικός Γραμματέας. Πρέπει να πείσουμε την Τουρκία ότι την συμφέρει η λύση, έλεγε κι αυτός συχνότατα. Πώς θα την πείσουμε δεν μας είπε κανένας. Μας αφήνουν να σκεφτούμε μόνοι μας με ποιον τρόπο η ελληνοκυπριακή πλευρά και η Ελλάδα, μπορούν να κάνουν κοτζάμ Τουρκία να αντιληφθεί κάτι που μόνη της, με όλους αυτούς τους σοφούς γύρω από τον νεοσουλτάνο, δεν μπορεί να καταλάβει.

Να, όμως, μια χτεσινή παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, που μας κάνει να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό το έργο που μας αναθέτει ο Ταλάτ. Όταν ρωτήθηκε από το πρακτορείο Αναντολού για την προσέγγιση της ΕΕ έναντι της Τουρκίας εξήγησε ότι «υπάρχει μια σοβαρή αλλαγή στην προσέγγιση των ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στην Τουρκία» και ότι «η ελληνοκυπριακή διοίκηση της νότιας Κύπρου μπορεί να αναλάβει όλη την ατζέντα και να την μπλοκάρει». Διαπίστωσε, δηλαδή, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία (αυτή είναι το μέλος της ΕΕ και όχι η ε/κ διοίκηση) παίζει σημαντικό ρόλο στις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ και μπλοκάρει την ατζέντα που τόσο πολύ θέλει η Άγκυρα να ξεμπλοκάρει.

Ἔβγαλε φήμη ἡ Ἱστορία ὅτι «ξοφλήσαμε»…

Εφημ. ΕΣΤΙΑ 24.01.25

Στό μπλόκ τῶν ἡττημένων ἡ πατρίδα μας, στήν λάθος πλευρά! – Ἕτοιμος νά ἀποδεχθεῖ τήν πρόταση Τράμπ γιά παραχώρηση τοῦ 20% τῶν ἐδαφῶν τῆς Οὐκρανίας ὁ ἡγέτης τοῦ Κιέβου – Οὐδέν ἀντάλλαγμα γιά τήν Ἑλλάδα

O τερματισμός τοῦ πολέμου στήν Οὐκρανία ἐντός ἑνός 24ώρου, ὅπως προεκλογικά εἶχε πεῖ ὁ Πρόεδρος Τράμπ, εἶναι κάτι ἀνέφικτο. Ὅμως ὅλα δείχνουν ὅτι θά ἐπιτευχθεῖ ἐντός ὀλίγου χρόνου, καθώς τό σχέδιο ὑπάρχει στήν Οὐάσιγκτων, ἐνῶ στήν Μόσχα ἤδη ὁμιλοῦν γιά παράθυρο εὐκαιρίας προκειμένου νά ἀρχίσουν διαπραγματεύσεις. Ὅσο γιά τόν Βολοντύμυρ Ζελένσκυ, ἀφοῦ κατέπεσε ὁ παράλογος ἐνθουσιασμός τόν ὁποῖο τοῦ καλλιέργησαν, ὅταν πρό τριετίας ἄρχιζε ὁ πόλεμος, οἱ ὑστερόβουλοι σύμμαχοι τοῦ ΝΑΤΟ, φαίνεται πλέον συμβιβασμένος μέ τήν ἰδέα νά συνθηκολογήσει.

Ἡ ἐξέλιξις αὐτή ἀφήνει ἐκτεθειμένη τήν ἑλληνική Κυβέρνηση, πού συντάχθηκε ἀνεπιφυλάκτως μέ τήν Οὐκρανία. Ἀφήνει ἐκτεθειμένο τόν Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ὁ ὁποῖος ἔσπευσε νά συνταχθεῖ μέ αὐτό τό ὁποῖο ὀνόμασε «σωστή πλευρά τῆς Ἱστορίας» καί νά παράσχει πλήρη στήριξη στόν Πρόεδρο τῆς Οὐκρανίας, χωρίς μάλιστα νά ἐξασφαλίσει τό παραμικρό ἀντάλλαγμα ὑπέρ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων. Καί τώρα εἶναι ὑποχρεωμένος νά ἀλλάξει καί ἐδῶ πορεία, ὅπως ἔπραξε καί ἀναγνωρίζοντας τήν βιολογική πραγματικότητα τῶν δύο μόνον φύλων στήν βάση πού τήν ἔθεσε ὁ Ἀμερικανός Πρόεδρος.

ΟΗΕ: Η Ελλάδα στην ομάδα των φίλων του «πολέμου δίχως τέλος»

Από Σπύρος Παναγιώτου

Ηεκλογή της Ελλάδας της κυβέρνησης Μητσοτάκη ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ είχε ένα τίμημα. Την άνευ όρων αποδοχή των σχεδιασμών των πιο φιλοπόλεμων χωρών της Δυτικής συμμαχίας και την πειθήνια υπακοή στους διπλωματικούς χειρισμούς που επιλέγονται στα πιο κρίσιμα διεθνή θέματα.

Έτσι στα τέλη Δεκέμβρη του 2024, λίγους μήνες μετά την ανάδειξή της στο Σ.Α. (Ιούνιος 2024), η χώρα απείχε από την ψηφοφορία της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ σχετικά με την έκφραση γνώμης του Διεθνούς Δικαστηρίου όσον αφορά τις υποχρεώσεις σε ανθρωπιστικό επίπεδο του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων. Το ψήφισμα αυτό κατατέθηκε από 23 χώρες του ΟΗΕ (Αίγυπτος, Αλγερία, Βολιβία, Βραζιλία, Γουιάνα, Ινδονησία, Ιορδανία, Ιρλανδία, Ισπανία, Κατάρ, Κολομβία, Κουβέιτ, Λιβύη, Μαλαισία, Μπελίζ, Ναμίμπια, Νορβηγία, Νότια Αφρική, Σαουδική Αραβία, Σλοβενία, Υεμένη, Χιλή, συν την Παλαιστίνη) και αποσκοπούσε στην αντιμετώπιση της σύγκρουσης Ισραήλ-Παλαιστίνης μέσω της συμμόρφωσης με το διεθνές δίκαιο, διασφαλίζοντας δικαιοσύνη και λογοδοσία, και υποστηρίζοντας το δικαίωμα του Παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση. Τονιζόταν η επείγουσα ανάγκη για τον τερματισμό της κατοχής και την επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης στην περιοχή. Η Γ.Σ. του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα, καθώς υπερψηφίστηκε από 137 κράτη (μεταξύ αυτών και η Κύπρος), ενώ 22 κράτη απείχαν και μόλις 12 καταψήφισαν.

Η ελληνική αντιπροσωπεία «δικαιολόγησε» προσχηματικά τη στάση αποχής δηλώνοντας ότι «η χώρα μας, αν και συμμερίζεται τις ανησυχίες που διατυπώθηκαν στο σχέδιο ψηφίσματος, απείχε διότι πιστεύει ότι πρέπει να δοθεί χρόνος για αντίδραση στα δύο τελευταία ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, που αφορούν το έργο της UNRWA και την απαίτηση εκεχειρίας, τα οποία υπερψήφισε η Ελλάδα».

Για πάντα στο πλευρό της Ουκρανίας

Χακάν Φιντάν φοβάται Ισραήλ και Εμιράτα και με ανατολίτικα «σκέρτσα» προσπαθεί να εργαλειοποιήσει τον Μητσοτάκη

Ο κουτοπόνηρος Χακάν Φιντάν φοβάται Ισραήλ και Εμιράτα και με ανατολίτικα «σκέρτσα» προσπαθεί να εργαλειοποιήσει τον Μητσοτάκη

10 January 2025, 13:54

Άρχισαν οι τουρκικές κουτοπονηριές. Ο Κούρδος εξωμότης-γενίτσαρος Χακάν Φιντάν, που εκτελεί καθήκοντα (και απελπισμένα ανατολίτικα πρακτοριλίκια) υπουργού Εξωτερικών της Τουρκίας, έχει φοβηθεί από τις πρωτοβουλίες Ισραήλ και Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων μέσω Κυπριακής Δημοκρατίας κι έσπευσε, μέσω ΣΚΑΪ, να απευθυνθεί στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αντιμετωπίζοντάς τον υποτιμητικά, έως προσβλητικά, ως τον «αδύναμο κρίκο» της συμμαχίας της Ανατολικής Μεσογείου, με απώτερο σκοπό να κάνει «ζημιά» στον άξονα Ελλήνων, Αράβων και Ισραηλινών και να εργαλειοποιήσει την ελληνική κυβέρνηση ως «Δούρειο Ίππο» του νεο-οθωμανισμού.

Ο Κούρδος εξωμότης υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Χακάν Φιντάν, απηύθυνε έκκληση προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, καλώντας τον να «αγνοήσει τις πολιτικές πιέσεις» και να «επιδείξει ηγετικό θάρρος» προκειμένου να σημειωθεί πρόοδος στις διμερείς σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, απαντώντας σε ερώτηση του ανταποκριτή του ΣΚΑΪ στην Κωνσταντινούπολη, Μανώλη Κωστίδη.

Ο νεο-οθωμανός εθνοϊσλαμιστής υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας υπογράμμισε την ύπαρξη θετικής σχέσης μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, με ιδιαίτερη αναφορά στη θετική δυναμική που αναπτύχθηκε μεταξύ του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Πούλησε δηλαδή μία κάποια «δήθεν αγάπη» στον Έλληνα πρωθυπουργό.

Το αποτύπωμα Σημίτη στα Ίμια και στην Μαδρίτη

Λ

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΑΚΗΣ

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών αφήνοντας, ένα αναμφισβήτητα ισχυρό, αλλά και αμφιλεγόμενο αποτύπωμα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Εμβληματικά στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν η ΟΝΕ, το χρηματιστήριο, η ισχύς των ιδιωτικών ΜΜΕ, η πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες… Όμως, επί θητείας του εκδηλώθηκε και μία νέα αντίληψη στην εξωτερική πολιτική, ειδικά στην σχέση της χώρας μας με την Τουρκία.

Η περίοδος που προηγήθηκε την ανόδου του Κώστα Σημίτη (1989-1995) αποτέλεσε μια προσπάθεια του κόμματος, τόσο επιστροφής σε όψεις του ριζοσπαστικού παρελθόντος στις νέες συνθήκες, όσο και επιβίωσης της “πολιτικής Νταβός”. Από τη μία, το ΠΑΣΟΚ θα αρνούνταν την αναγνώριση άλλων διμερών διαφορών στο Αιγαίο, εκτός της υφαλοκρηπίδας, θα υιοθετούσε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα για Ελλάδα-Κύπρο και θα αναγνώριζε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Από την άλλη, στο “πνεύμα Νταβός”, θα αδυνατούσε να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (1994), ενώ θα απέσυρε το βέτο στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ-Τουρκίας το 1995.

Ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ στην τελευταία κυβερνητική περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στα ζητήματα αυτά, όπως και οι συνεχείς παρεμβάσεις του αμερικανονατοϊκού παράγοντα υπέρ μιας γραμμής “αναγνώρισης και διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών”, με συνεχείς πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο του Χρήστου Λυμπέρη “1994-1996: Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί”, Αρχηγού ΓΕΕΘΑ την εποχή εκείνη.

Ως αποτέλεσμα, ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ καταγράφεται έντονα στη διαχείριση της κρίσης των Ιμίων (1996) λίγες μέρες μετά την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Σημίτη, κρίση που οδήγησε στην ήττα της ελληνικής πλευράς. Όμως, η προαναφερόμενη κρίση δεν αποτέλεσε επίμαχο σημείο, ούτε διαιρετική τομή στο κεντρικό τουλάχιστον επίπεδο, μεταξύ των δύο ανταγωνιστικών μερίδων της γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ που διεκδίκησαν τη διαδοχή στην ηγεσία στο 4ο συνέδριο (1996). Το “όλον” γραφειοκρατικό ΠΑΣΟΚ κινείται στην κατεύθυνση της “πολιτικής Νταβός”. Οι τάσεις που κινούνται στη γραμμή της ριζοσπαστικής εκδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου, είτε θα περιθωριοποιηθούν εντός ΠΑΣΟΚ, είτε θα οδηγηθούν στην έξοδο από το κόμμα.

Οι Γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, ο ρόλος των ΗΠΑ και η θέση της Ελλάδας

Στην εκδήλωση συμμετείχαν ως ομιλητές ο Άγγελος Συρίγος, Καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Βουλευτής, ο Γιώργος Αϋφαντής, πρέσβης ε.τ., και ο Κωνσταντίνος Γρίβας, Καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών. 

Οι τρεις ομιλητές ανέλυσαν τις γεωπολιτικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών και τη θέση της Ελλάδας σε ένα ασταθές και διαρκώς μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον. Οι εξαιρετικές τοποθετήσεις των ομιλητών και η δημιουργική συμμετοχή του κοινού, με σειρά ερωτήσεων, κράτησαν αμείωτο το ενδιαφέρον ως το τέλος.

Γεωπολιτικές Ανατοποθετήσεις - Η εκλογή ΤΡΑΜΠ - Ελληνοτουρκικά

Στις "Αντιθέσεις" μια μεγάλη συζήτηση για τους πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς , στρατιωτικούς και γεωπολιτικούς ανασχηματισμούς σε συνθήκες παγκόσμιας αβεβαιότητας και μετασχηματισμών, σε ένα ασταθές υπαρξιακά μέλλον για τις κοινωνίες 

-Η Ευρώπη ανάμεσα στο δίπολο γεωστρατηγικών παικτών ισχύος, η πολυεπίπεδη κρίση της Δύσης και οι αμφιθυμίες του πολυπολικού αναδυόμενου κόσμου

- Τι σηματοδοτεί η αλλαγή διοίκησης στις ΗΠΑ και ποιες οι προεκτάσεις στα μεγάλα γεωστρατηγικά πεδία και τις μεγάλες περιφερειακές συγκρούσεις σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή , τι διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο 

- Η σύγκρουση με την Ρωσία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο στον καιρό του Τραμπ. Πώς οι ΗΠΑ θα επιδιώξουν να κατοχυρώσουν θεσμικά ό,τι κέρδισαν μέχρι τώρα στην Ευρώπη, τι συμβαίνει με τα BRICS και η βαθύτερη αναμέτρηση ΗΠΑ- Κίνας

Ο κύριος Μολυβιάτης θυμάται

Μανώλης Κοττάκης Απρ 06, 202

Από το 1999 έως σήμερα έχουν περάσει 22 ολόκληρα χρόνια

Και από το 1996 που η Ελλάς απεδέχθη την αμφισβήτηση της κυριαρχίας της στα Ίμια από τους Τούρκους, 25 χρόνια. 

Τουλάχιστον δύο γενιές νέων Ελλήνων δυσκολεύονται να παρακολουθήσουν τι συζητάμε κάθε φορά που ανοίγει θέμα συζήτησης για τις «συνοριακές διάφορές και τα συναφή θέματα» που αναγνώρισε η kυβέρνηση Σημίτη στο Ελσίνκι ή για «τα νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» που αποδέχθηκε ο πρώην πρωθυπουργός στην Μαδρίτη κατ απαίτησιν της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ (όπως αποκαλύπτει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης στην διήγηση του στον Αλέξη Παπαχελά).

 Για τις νέες γενιές τα συγκλονιστικά αυτά γεγονότα είναι τόσο μακρινά όσο για την δική μας -πιτσιρικάδες ήμασταν- η τραγωδία της Κύπρου και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Με την πάροδο του χρόνου φθίνει άλλωστε και η μνήμη των πρωταγωνιστών. Ο ίδιος ο Σημίτης στο άρθρο του στα «Νέα» για το Ελσίνκι υποστηρίζει ότι η παράδοση παραλαβή του Μεγάρου Μαξίμου στον Κώστα Καραμανλή μετά τις εκλογές του 2004 έγινε παρουσία του Υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη. Στο όνειρο του, ίσως!

Να θυμίσουμε λοιπόν τα γεγονότα. Τόσο η Μαδρίτη το 1997 όσο και το Ελσίνκι το 1999 ήταν η αναγνώριση -δια της υπογραφής της Ελλάδος- των διεκδικήσεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Έχω συζητήσει κατ’ επανάληψιν με τον 92 χρόνο σήμερα Πέτρο Μολυβιάτη -ο οποίος σε αντίθεση με τον κύριο Σημίτη θυμάται πολύ καλά τα πάντα- τις επιπτώσεις των συμφωνιών αυτών και με την άδεια του αποδίδω το νόημα των συνομιλιών μας.

Δύο είναι οι αποφάσεις του Ελσίνκι που αφορούν την Ελλάδα: η πρώτη είναι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Επιτυχία μεν αλλά συναρτάτο με την αποδοχή του σχεδίου Αννάν από την Κύπρο. Εάν αυτό δεν συνέβη, τελικώς κατά βάση οφείλεται στο δίδυμο Τάσσου Παπαδόπουλου – Κώστα Καραμανλή . Η δεύτερη αφορά την αναγνώριση της Τουρκίας ως υποψήφιας χώρας για ένταξη στην ΕΕ. Κάτι που η γείτων επιδίωκε από το 1963 και επέτυχε 36 χρόνια μετά το 1999 επί κυβερνήσεως Σημίτη! Όπως μου είπε σε ανύποπτο χρόνοο Πέτρος Μολυβιάτης «αυτή ήταν και η καλύτερη, αν όχι η μοναδική ευκαιρία για την Ελλάδα να αποσπάσει ισχυρό αντάλλαγμα για να δώσει την συγκατάθεση της όπως πχ το αυτονόητο ότι οι υποψήφιες χώρες θασέβονταιτην εθνική κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα των μελών της ΕΕ!

Για το τουρκικό πρόβλημα και για τον Ελληνισμό

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για το τουρκικό πρόβλημα και για τον Ελληνισμό

Η συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Εξαιρετική συνέντευξη, αποκαλυπτική για την εσκεμμένη αδράνεια της ελληνικής και κυπριακής πολιτείας στην ανάδειξη και αναζήτηση της τύχης των μαρτύρων - αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας!

Γερομοριας 

Θεοφάνης Μαλκίδης

Για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, για την Κύπρο, για το Αιγαίο και τη Θράκη, για τον Ελληνισμό

Η συνέντευξη στην εκπομπή του Αλέξανδρου Τσίγκου στον ραδιοφωνικό σταθμό Focus fm αμέσως παρακάτω.

Η ΕΛΛΑΣ ΩΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΠΑΙΓΝΙΟ

Του Παντελή Σαββίδη

Εκμεταλλευόμενος, αμοραλιστικά, την απουσία αντιπολίτευσης ο κ. Μητσοτάκης «ρυθμίζει» κατά το δοκούν τις σχέσεις με την Τουρκία, διαμορφώνοντας το ιδεολογικό πλαίσιο να περάσει τις υποχωρήσεις του στην κοινή γνώμη με τη συναίνεση όλων ανεξαιρέτως των παραγόντων, οικονομικών, μιντιακών, πνευματικών κ.ά.

Σε καμιά χώρα της δΥσης δεν θα συνέβαινε αυτό που παρακολουθοΥμε σήμερα ως «ελληνικός τρΟπος εξωτερικής πολιτικΗς».

Η κοινωνία παρακολουθεί παθητικά σημαντικές αλλαγές στις ελληνικές θέσεις οι οποίες ενδύονται ενός τεχνοκρατικού μανδύα για να μην γίνουν αντιληπτές από την κοινή γνώμη.

Στον κόσμο περνά η ιδέα πως ο κ. Μητσοτάκης καλεί την Τουρκία να συζητήσουν τη μία και μόνη διαφορά που η Αθήνα αναγνωρίζει μεταξύ των δύο χωρών, την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας αλλά όταν η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να περάσει νόμους που στερούν τη δυνατότητα ανάπτυξης σε μικρά νησιά και βραχονησίδες που θα μπορούσαν να αποκτήσουν ζωή και να διεκδικήσουν θαλάσσιες ζώνες κάτι κρύβεται πίσω από την κυβερνητική τακτική.

Για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έχει αντιδράσει, όπως έγραψε η Εστία, ο πρόεδρος του Τεχνικού Επιμελητηρίου Βορειοανατολικού Αιγαίου Στρατής Μανωλακέλλης αλλά η κυβέρνηση ελέγχει και την ενημέρωση και όποιον άλλο θεσμό θα μπορούσε να προβάλλει κριτική στάση.

Στην Νέα Υόρκη ο Ερντογάν πρόβαλε με σαφήνεια τις διεκδικήσεις του ζητώντας δύο κράτη στην Κύπρο, χωρίς να κάνει πίσω από τη Γαλάζια Πατρίδα και τονίζοντας τη βούλησή του για παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο ενώ ο κ. Μητσοτάκης εξαντλήθηκε σε μια έκθεση ιδεών στην οποία περιέλαβε την φιλοσοφική του θέση περί παγκοσμίου συμφέροντος το οποίο πρέπει να υπερισχύει του τοπικού, ενδιαφέροντος για την παγκόσμια διακυβέρνηση και εξέφρασε ικανοποίηση από την μετεξέλιξη της Ελλάδας σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.

Θεοφάνης Μαλκίδης: Ελληνισμός και Ελλαδισμός

Η συνέντευξη στον ραδιοφωνικό σταθμό Παραπολιτικά

Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΕΧΝΕΙ ΘΑΝΑΤΙΛΑ

Ἡ δημογραφικὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἁπλῶς τραγική. Ἡ χώρα βιώνει μία πραγματικὴ δημογραφικὴ αὐτοκτονία. Οἱ θάνατοι εἶναι πλέον περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις (γιὰ νὰ μὴν μιλήσουμε γιὰ τὶς χιλιάδες ἀμβλώσεις ποὺ γίνονται κάθε χρόνο). Ἐνδεικτικά, τὸ 2023 εἴχαμε 71 γεννήσεις καὶ 127 θανάτους. Ἀκόμη πιὸ ἐνδεικτικά, τὴν σταθερὴ ἐπικράτηση τοῦ θανάτου ἔναντι τῆς ζωῆς μᾶς τὴν δίνει ἡ ζοφερὴ εἰκόνα τῆς περιόδου 2015-2022, κατὰ τὴν ὁποία οἱ θάνατοι ἦταν κατὰ 355.315 περισσότεροι ἀπὸ τὶς γεννήσεις, πρᾶγμα ποὺ ἰσοδυναμεῖ σχηματικὰ μὲ τὴν ἀπώλεια τοῦ πληθυσμοῦ μεγάλων νομῶν, ὅπως ἡ Λάρισα ἤ ἡ Ἀχαΐα. 

Ὁ δείκτης γονιμότητας ἔχει πέσει στὸ 1,38 καὶ εἶναι ἀπὸ τοὺς χαμηλότερους τοῦ εὐρωπαϊκοῦ γηροκομείου (ἡ Εὐρώπη εἶναι ἡ πιὸ ἄτεκνη ἤπειρος τοῦ κόσμου). Ἡ μέση ἡλικία στὴν Ἑλλάδα βρίσκεται στὰ 45,6 ἔτη. Ἡ φυγὴ τῶν νέων στὸ ἐξωτερικὸ συνεχίζεται σταθερὰ ἀμέσως μετὰ τὸ ξέσπασμα τῆς κρίσης τοῦ 2010 ἐξαιτίας τῆς ἔλλειψης ἐργασιακῆς προοπτικῆς καὶ ἱκανοποιητικῶν ἀποδοχῶν, ἀλλὰ καὶ τῆς ἐπικρατούσας γενικῆς ἀποτελμάτωσης, ποὺ ὠθεῖ τοὺς πιὸ δραστήριους καὶ δημιουργικοὺς ἀνθρώπους νὰ σηκωθοῦν νὰ φύγουν προτοῦ τοὺς πνίξει ἡ μαυρίλα ποὺ ἔχει ἐγκατασταθεῖ γιὰ τὰ καλὰ στὴν χώρα. 

Ἄν ἀναλογισθοῦμε τὸν συνδυασμό θάνατοι-γεννήσεις-μετανάστευση στὸ ἐξωτερικό (τοὺς τρεῖς παράγοντες ποὺ καθορίζουν τὸν πληθυσμὸ μιᾶς χώρας), τότε ἡ κατάσταση εἶναι ἀκόμα χειρότερη. Καὶ οἱ προοπτικὲς εἶναι οἱ πλέον δυσοίωνες, καθὼς προβλέπεται ὅτι στὸ τέλος τοῦ αἰῶνα ὁ πληθυσμὸς θὰ εἶναι στὰ 6,38 ἑκατομμύρια ἀπὸ τὰ σημερινὰ 10,381, σὲ μία χώρα μὲ ἀκόμη μεγαλύτερο ποσοστὸ ἡλικιωμένων (σύμφωνα τὴν πρόσφατη ἔκθεση τοῦ ΟΗΕ). Ἤδη ὁ ἀριθμὸς τῶν συνταξιούχων ἀγγίζει σήμερα τὰ 2,5 ἑκατομμύρια. Εἶναι φανερὸ ὅτι ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται ἤδη μὲ τὸ ἕνα πόδι στὸν τάφο. 

Οι ελληνοαλβανικές σχέσεις μετά την ολοκλήρωση του «πραξικοπήματος» στη Χειμάρρα

Με μια μεθόδευση που ξεκίνησε τον Μάιο του 2023, την ακύρωση των αποτελεσμάτων των εκλογών, τη φυλάκιση και καθαίρεση τελικά του εκλεγμένου Δημάρχου Φ. Μπελέρη και την προκήρυξη νέων εκλογών που έγιναν με νέους συμπληρωμένους εκλογικούς καταλόγους και ολόκληρη την κρατική μηχανή και τον ίδιο τον Αλβανό πρωθυπουργό να κινητοποιείται, επιτεύχθηκε τελικά ο στόχος του Ε. Ράμα.

Νίκος Μελέτης – Liberal

Να «εκλέξει» τον δικό του εκλεκτό Δήμαρχο ώστε να ελέγξει πλήρως τον Δήμο με τη μεγαλύτερη τουριστική ανάπτυξη στην Αλβανία και συγχρόνως να κάνει επίδειξη ισχύος έναντι της Ελλάδας σε μια υπόθεση η οποία έριξε βαριά σκιά στις ελληνοαλβανικές σχέσεις.Οι εκλογές της 4ης Αυγούστου παρά την απουσία εμφανούς νοθείας η οποία δεν είναι ασυνήθιστη σε τοπικές εκλογές στην Αλβανία, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν «δίκαιες και ελεύθερες» λόγω του κλίματος εκφοβισμού της ελληνικής μειονότητας και των μελών της ΟΜΟΝΟΙΑΣ αλλά και της ευθείας παρέμβασης του κρατικού μηχανισμού προκειμένου να υποστηριχθεί ο εκλεκτός του Αλβανού πρωθυπουργού, Βαγγέλης Τάβος έναντι του υποψήφιου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ Πέτρου Γκιγκουρία.Η Αθήνα δια μέσου διπλωματικών πηγών και όχι με επίσημη ανακοίνωση του ΥΠΕΞ ήγειρε αμφιβολίες για το αδιάβλητο της διαδικασίας:

«Οι καταγγελίες που διατυπώθηκαν από μέλη της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας στην Αλβανία σχετικά με τις συνθήκες διεξαγωγής των επαναληπτικών δημοτικών εκλογών στο Δήμο Χειμάρρας, ιδίως περί πληθυσμιακής αλλοίωσης του εκλογικού σώματος και άρνησης του συνταγματικού δικαιώματος της ψήφου σε χιλιάδες πολίτες της Χειμάρρας με την πρόφαση της λήξης ισχύος των Δελτίων Ταυτότητάς τους, εγείρουν σοβαρές αμφιβολίες για το αδιάβλητο της διαδικασίας.Η δημοκρατική αρχή και το ευρωπαϊκό κεκτημένο επιβάλλουν στις αλβανικές αρχές να αξιολογήσουν και να απαντήσουν όλες τις αναφορές που σχετίζονται με την ακεραιότητα των χθεσινών εκλογών…». Από τη δήλωση αυτή βεβαίως δεν συνάγεται το τι θα γίνει και πως θα αντιδράσει η Αθήνα εάν δεν δοθούν ικανοποιητικές απαντήσεις η αν απλώς επρόκειτο για αντίδραση για την «τιμή των όπλων».

Χιμάρα - Οι καιροί δυσκολεύουν. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον.

Η Αλβανία είναι η μισή αιτία

 - αδιάλειπτη πολιτική 45 + 34 χρόνων πιέσεων

“Κλάνει ο ιμάμης, χέζονται οι πιστοί”, τουρκική παροιμία

Με ένα μεγάλο αριθμό παραβιάσεων της νέας εκλογικής διαδικασίας, η οποία προκηρύχθηκε κατόπιν πλήθους παραβιάσεων που ξεκίνησαν από την σύλληψη των Μπελέρη – Κοκαβέση και το στήσιμο της σκευωρίας της Χιμάρας όπως και της παραβίασης του δικαιώματος να ασκήσει τα καθήκοντά του ως δημάρχου ο εκλεγμένος Φρέντης - Διονύσιος Μπελέρης, ο εκλεκτός του Ράμα “νίκησε”.

- αφού απαγόρεψαν την ψήφο σε πάνω από 6.000 ψηφοφόρους με ληγμένα δελτία ταυτότητας, γεγονός χωρίς προηγούμενο,

- αφού δεκάδες εκπρόσωποι θεσμών του κράτους με παρουσία στη Χιμάρα τρομοκρατούσαν εδώ και ημέρες τους Χιμαριώτες, 

- αφού πάνω από 300 νέοι ψηφοφόροι μεταδημότευσαν για να στηρίξουν τον εκλεκτό του Ράμα, 

- αφού οι υποσχέσεις έπαιξαν τον ρόλο τους δίπλα σε απειλές που εκτόξευε το επιτελείο του κυβερνητικού κόμματος και της “νικηφόρας” παράταξης, 

- αφού παρακρατικοί τρομοκράτησαν ή χειροδίκησαν σε πολίτες της Χιμάρας οπαδούς του Πέτρου Γκικουρία, 

- αφού καταγράφηκαν από κάμερα στελέχη του κυβερνητικού κόμματος να δίνουν χρήματα σε ψηφοφόρους

Ο πρωθυπουργός της Αλβανίας κατάφερε με όλες αυτές τις μεθοδεύσεις να κρατήσει τον Δήμο Χιμάρας ως ένα εργαλείο:

α) εκδίωξης των Ελλήνων από τη θάλασσα και αλλοίωσης της ελληνικής φυσιογνωμίας της Χιμάρας

β) ξεπλύματος του μαύρου χρήματος μέσω της οικοδόμησης

γ) ανάπτυξης της τουριστικής οικονομίας που βολεύει τον μαύρο κύκλο ολιγαρχών που έχουν συμπαραταχθεί με αυτόν.

Η άλλη μισή αιτία είναι η Ελλάδα – ενδοτική και ανερμάτιστη πολιτική 8ώρου 

Γίνεται πλέον όλο και πιο κατανοητό ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει αφήσει τη Χιμάρα στην τύχη της μαζί με τον σύνολο γηγενή Ελληνισμό στην Αλβανία που ζει εκεί ή διασπείρεται ακατάπαυστα. Με επίσημη σιωπή και με μια σειρά εμβόλιμων δημοσιευμάτων που είχαν τίτλους όπως “η τελευταία μάχη”, “η μητέρα των μαχών” για ένα αποτέλεσμα που είχε ήδη κριθεί από την προεργασία πιέσεων ενός ολόκληρου συντεταγμένου κράτους εναντίον μιας ολομόναχης κοινότητας Ελλήνων, προετοιμάζουν το σύμπλεγμα της ήττας, την αποδοχή των τετελεσμένων. Το εθνικιστικο-ναρκω-ολιγαρχικό καθεστώς, βρίσκει μόνους τους Χιμαριώτες να προσπαθούν για τα αυτονόητα. Άλλωστε κι ο εκλεκτός του Ράμα, εδώ και χρόνια απολαμβάνει καθεστώς αποδοχής ή συναίνεσης από το εγχώριο πολιτικό σύστημα.

Ο μικροελλαδισμός κλωτσάει το δώρο της Ιστορίας

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Πενήντα χρόνια είναι πολλά. Η τουρκική εισβολή αποδείχθηκε ότι παρήγαγε ένα ανθεκτικό στον χρόνο γεωπολιτικό αποτέλεσμα. Με την ευκαιρία της στρογγυλής επετείου ο Ελληνισμός θα θυμηθεί την ανοικτή πληγή του στη Μεγαλόνησο, αλλά η στρατηγική του για την αντιμετώπιση του προβλήματος παραμένει εγκλωβισμένη στο ίδιο πλαίσιο για μισό αιώνα. Μπορεί να μην το ομολογεί, αλλά η επίσημη Ελλάδα έχει ουσιαστικά στρέψει την πλάτη της στην Κύπρο, που είναι δώρο της Ιστορίας και της Γεωγραφίας. Ο μικροελλαδισμός, όμως, παράγει γεωπολιτική τύφλωση.

Όμως, πρώτα ας “δώσω τον λόγο” σε Τούρκους αξιωματούχους, οι οποίοι διαχρονικά μας λένε ξεκάθαρα τι αντιπροσωπεύει για την Άγκυρα το Κυπριακό. Γι’ αυτήν, λοιπόν, το Κυπριακό ήταν πάντα πρώτα απ’ όλα ζήτημα γεωπολιτικής, το αντίθετο από ό,τι πρεσβεύει ο μικροελλαδισμός. Ο έλεγχος όλης της Κύπρου ήταν και παραμένει κεντρική συνιστώσα στην εθνική στρατηγική της Τουρκίας να αναδειχθεί σε δύναμη με δεσπόζοντα ρόλο στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, πολύ πριν εμφανισθεί ο Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο. Γι’ αυτό και έχουν μέχρι τώρα αποφύγει την προσάρτηση. Ο έλεγχος της Μεγαλονήσου δεν εξασφαλίζει στην Τουρκία μόνο τον έλεγχο των κρίσιμης σημασίας θαλασσίων οδών της περιοχής, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα τη γεωπολιτική σημασία της για Δύση και Ανατολή.

«Η Κύπρος είναι τόσο πολύτιμη όσο το δεξί χέρι για μια χώρα που ενδιαφέρεται για την άμυνά της, ή τα επεκτατικά της σχέδια. Αν δεν συγκρατήσουμε στη σκέψη μας αυτήν τη στρατηγική σημασία της Κύπρου, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ειρηνευτική επιχείρηση της 20ής Ιουλίου… Πολλές χώρες, σε κάποιο βαθμό γιατί αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, θέλουν να δουν το Κυπριακό απλώς ως απότοκο της επιθυμίας μόνο να προστατεύσουμε την τουρκική κοινότητα στο νησί» (πρώην Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τουράν Γκιουνές, Χουριέτ 20.7.1980).