Ο ενεργειακός κόμβος που θέλει να φτιάξει ο Ερντογάν, μετά την συνάντησή του με τον Πούτιν

Η ανακοίνωση του Τούρκου προέδρου Ερντογάν ότι θέλει να δημιουργήσει έναν κόμβο φυσικού αερίου στην Τουρκία σε συμφωνία με τη Μόσχα δεν είναι απλώς μια εμπορική πρόταση...

22 Οκτωβρίου 2022

Του Γιώργου Παπαγιαννόπουλου 

Συνεχίζει η γειτονική Τουρκία το γνωστό της παιχνίδι, του “επιτήδειου ουδέτερου”. Τώρα φιλοδοξεί να γίνει ο κόμβος μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρωπαϊκής ηπείρου, όσον αφορά το φυσικό αέριο. Προκύπτει αυτονόητα το ερώτημα: Φυσικό Αέριο ναι, αλλά από ποιον; Και κυρίως σε ποια γεωπολιτική τιμή, σε ποιό νόμισμα; Η ανακοίνωση του Τούρκου προέδρου Ερντογάν ότι θέλει να δημιουργήσει έναν κόμβο φυσικού αερίου στην Τουρκία σε συμφωνία με τη Μόσχα δεν είναι μια εμπορική πρόταση όπως οποιαδήποτε άλλη, αφού τουλάχιστον δύο στοιχεία πρέπει να κυκλωθούν με “κόκκινο” μελάνι: ποιος θα μπορούσε να αποδειχθεί άλλον ένα παίκτη εντός του ευρωμεσογειακού χώρου και κυρίως τι θα συνέβαινε με τις ισορροπίες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Χωρίς να ξεχνάμε ότι ο Λίβυος υπουργός Πετρελαίου είπε πρόσφατα ότι αξιολογεί την δυνατότητα κατασκευής ενός νέου αγωγού φυσικού αερίου προς την Ιταλία, η Λιβύη είναι ένα πρώτο σημείο παρατήρησης / ερμηνείας του προβλήματος: αφορά το πρόβλημα διακίνησης, δεν αποτελεί μια μαγική λύση στο ενεργειακό πρόβλημα. Ο Ερντογάν υπέγραψε συμφωνία σχετικά με την αποκλειστική οικονομική ζώνη με την Τρίπολη που παραβιάζει τους φυσικούς νόμους της γεωγραφίας, επειδή χαράσσει μια κάθετη γραμμή στη μέση του “mare nostrum ad excludedum”. “Ξεχνώντας” δηλαδή ότι παρεμβάλλονται τα θαλάσσια όρια νότια της Κρήτης ,που δεν είναι απλώς ελληνικό νησί, Χώρας κράτους μέλους της ΕΕ (και του ΝΑΤΟ). Η χαλαρότητα με την οποία οι Βρυξέλλες χειρίστηκαν το υπογραμμένο νέο Τουρκο-Λιβυκό Μνημονίο θα μπορούσε να είναι προάγγελος άλλων προβλημάτων σε ολόκληρη την περιοχή.

Ο φιλοτουρκισμός του Ντούγκιν

Γερομοριάς 

Ο Α. Ντούγκιν μπορεί να δηλώνει φανατικός Ορθόδοξος, αλλά μάλλον η στρατηγική του για την δημουργια της Ευρασιατικής Ένωσης υποτάσσει το θρησκευτικό ιδεολογικό του υπόβαθρο στην  ανάγκη για επιστροφή στη σοβιετική ισχύ και σε ανίερες συμμαχίες που δεν συνάδουν με το θρησκευτικό υπόβαθρο του Πνεύματος της Ορθοδοξίας. 

Ο Πανρωσισμός τον οδηγεί στον  εθνικομπολσεβικισμό και τη συμμαχία με τον ισλαμοκεμαλισμό και μας ξυπνά σκοτεινές μνήμες.

Ας το προσέξει...

* Στην 3η φωτογραφία γενοκτονημένοι χριστιανικοί λαοί, θύματα του ισλαμοκεμαλισμού.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ρωσική πρεσβεία στη Τουρκία: ”Τιμούμε τον μεγάλο ηγέτη Κεμάλ!-Η Σοβιετική Ρωσία στάθηκε στο πλευρό της Τουρκίας”

Η Ρωσία όχι μόνο δεν κρατάει ίσες αποστάσεις, αλλά αποθεώνει την Τουρκία.

Σήμερα ο Ελληνισμός τιμά τους χιλιάδες νεκρούς Έλληνες του Πόντου, οι οποίοι σφαγιάσθηκαν από τους Τούρκους!

Η Ρωσική πρεσβεία όμως επέλεξε να ανεβάσει αυτό το μήνυμα πριν λίγο:

“Τιμούμε με σεβασμό τον Μεγάλο Ηγέτη Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ και τους συμπολεμιστές του για την 103η επέτειο από την έναρξη του Πολέμου της Ανεξαρτησίας, στον οποίο η Σοβιετική Ρωσία στάθηκε στο πλευρό της Τουρκίας.”!

“Πράσσειν άλογα” και... πράσιν’ άλογα!

Θανάσης Κ.

-- Τι ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία;
Έχει “αναβαθμιστεί” τόσο στα μάτια των δυτικών, ώστε να της “χαρίσουν” τα πάντα, συμπεριλαμανομένων κι όσων απαιτεί από την Ελλάδα;
-- Τι ακριβώς συμβαίνει στα ελληνοτουρκικά;
Έχουμε εξαναγκαστεί από τους συμμάχους μας να δώσουμε τα πάντα στην Τουρκία;
-- Τι ακριβώς συμβαίνει με την Ουκρανική κρίση;
Αρχίζει ένας “νέος Ψυχρός Πόλεμος” διαρκείας, από τον οποίο η Τουρκία θα βγει “κερδισμένη, και η Ελλάδα (ξανά) “χαμένη”;
Μη βιάζεστε!
Τίποτε απ’ αυτά δεν αποκλείεται βέβαια...
Αλλά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έχει ήδη “δρομολογηθεί”...
Η πραγματικότητα είναι πολύ πιο “σύνθετη” - και πάντως πολύ διαφορετική απ’ ό,τι την φαντάζονται κάποιοι...

* Πρώτον, η υποτιθέμενη “αναβάθμιση” της Τουρκίας, είναι πολύ πιο “προσωρινή” και πολύ πιο “αβέβαιη” απ’ ό,τι φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού αυτή τη στιγμή...

Οι ελέφαντες στο δωμάτια και τα... "πουτινάκια" που ξύπνησαν απότομα!

Θανάσης Κ.

Υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική φράση: the elephant in the room.

Δηλαδή ο "ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο", που τον βλέπουν όλοι (αφού είναι τεράστιος), αλλά δεν μιλάει κανείς γι' αυτόν!

Τώρα τελευταία μαζεύτηκαν πολλοί "ελέφαντες στο δωμάτιο"!

Που ξαφνικά, μετά την 24η Φεβρουαρίου, μας το παίζουν "αντι-ρώσοι", ενώ μέχρι τώρα υπηρετούσαν ή ανέχονταν την πιο δόλια πολιτική της Ρωσίας...

Προκαταβολικά, μερικές διευκρινίσεις είναι απαραίτητες:

* Δεν περίμενα τη Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία για να καταλάβω ποιά είναι η ρωσική πολιτική - και τι ρόλο παίζει στην περιοχή μας.

Ούτε περίμενα την 24η Φεβρουαρίου, για να καταλάβω τι ακριβώς είναι ο Πούτιν...

Η Ρωσία δεν ήθελε την απεξάρτηση της Ευρώπης από το δικό της αέριο.

Δηλαδή δεν ήθελε να υπάρξουν άλλοι πιθανοί προμηθευτές φυσικού αερίου στην Ευρώπη (πέραν της ίδιας της Ρωσίας).

Επίσης, η Ρωσία δεν ήθελε να υπάρξουν άλλοι αγωγοί φυσικού αερίου προς την Ευρώπη, πέραν όσων το φέρνουν από τη Ρωσία και ελέγχονται από τη Ρωσία...

Μ' άλλα λόγια, ο Πούτιν σίγουρα δεν ήθελε να ανοίξουν οι υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου - οι μόνοι που θα μπορούσαν αληθινά να απειλήσουν το ρωσικό "ολιγοπώλιο" στην Ευρώπη.

Όπως δεν ήθελε ούτε να δημιουργηθεί αγωγός απευθείας μεταφοράς αερίου από την Ανατολική Μεσόγειο προς την Ευρώπη, (EastMed).

Οποιοσδήποτε αγωγός περνάει από την Τουρκία για να καταλήξει στην Ευρώπη δεν ενοχλεί την Ρωσία.

Γιατί η Ρωσία ελέγχει ενεργειακά την Τουρκία!

Αυτό είναι ο πρώτος "ελέφαντας στο δωμάτιο"! Δηλαδή η μεγάλη αλήθεια που όλοι γνωρίζουν κατά βάθος, αλλά ουδείς την παραδέχεται δημόσια...

* Πράγματι, η Ρωσία είναι ο βασικός τροφοδότης της Τουρκίας σε αέριο. Και η Ρωσία καθιστά την Τουρκία βασικό κόμβο τροφοδότησης της Ευρώπης σε αέριο (πέρα από τον Ουκρανικό αγωγό και τον NorthStream-1).

Ακόμα και στο Αζέρικο αέριο που περνά από την Τουρκία για να φτάσει στην Ευρώπη (μέσω και του ΤΑΠ που διέρχεται πλέον και από την Ελλάδα), το ελέγχει πια σε σημαντικό βαθμό - και αυτό - η Ρωσία. (Ιδιαίτερα, μετά τον πρόσφατο πόλεμο Αζερμπαϊτζάν-Αρμενίας).

Τέλος η Ρωσία κατασκευάζει πυρηνικό εργοστάσιο στην Τουρκία, που όταν αποπερατωθεί θα ελέγχεται από ρώσους τεχνικούς.

Η Τουρκία ελέγχεται ενεργειακά από την Ρωσία! Τελεία και παύλα.

Αυτό το ομολόγησε δημόσια ο ίδιος ο Ερντογάν...

* Η απεξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο, θίγει τα συμφέροντα και το ρόλο της Τουρκίας στην περιοχή...

Αυτός είναι ο άλλος "ελέφαντας στο δωμάτιο", για τον οποίο δεν μιλάει κανείς.

Η περιβόητη "γαλάζια πατρίδα" του Ερντογάν, δηλαδή η στρατηγική που ξεδιπλώθηκε μετά το 2016 από την Άγκυρα, εξέφραζε αυτό ακριβώς:

Την απόλυτη "ευθυγράμμιση" της Τουρκίας με την Ρωσική επιδίωξη, να διατηρηθεί το ρωσικό ολιγοπώλιο αερίου στην Ευρώπη.

Η Τουρκία προσπάθησε να μπλοκάρει την έρευνα υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά να μπλοκάρει και τη δημιουργία αγωγών από την Ανατολική Μεσόγειο που θα παρακάμπτουν την Τουρκία, όπως ο EastMed.

Και δεν μπόρεσε να τα βρει - αν και το προσπάθησε πολλές φορές - ούτε με το Ισραήλ, ούτε με την Αίγυπτο. Ιδιαίτερα το Ισραήλ δεν θα είχε αντίρρηση να στείλει κάποιες ποσότητες φυσικού αερίου προς την Τουρκία, για αποκλειστικά εγχώρια χρήση. Αλλά δεν θα ήθελε με τίποτε να διαμεσολαβείται η τροφοδοσία της Ευρώπης από Ισραηλινό φυσικό αέριο μέσω Τουρκίας. Το Ισραήλ θέλει αδιαμεσολάβητη τροφοδοσία της Ευρώπης. Όπως και η Αίγυπτος...

“Επιτήδειος ουδέτερος” η Τουρκία στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας

 

"...Την ώρα που η κοινή γνώμη στην Ελλάδα δείχνει διχασμένη για το εάν έπρεπε να στείλει οπλισμό στην Ουκρανία, ο Τούρκος πρόεδρος εμφανίζεται “επιτήδειος ουδέτερος”. Συνομιλεί με τον Ρώσο ομόλογό του, δηλώνοντας ότι η Άγκυρα είναι έτοιμη να βοηθήσει στην επίλυση της κρίσης, φιλοξενώντας ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας. Παράλληλα, ο Ουκρανός πρόεδρος ευχαριστεί δημοσίως τον Τούρκο πρόεδρο για την βοήθεια του. 

 Η χώρα μας πρέπει να επαγρυπνά στις δεδομένες εξαιρετικές σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας, τόσο σε πτυχές που αφορούν την Κύπρο, όσο και σε πτυχές που αφορούν τα ελληνοτουρκικά, με εθνική ομοψυχία. Η διχογνωμία των απόψεων στα εθνικά θέματα, διαχρονικά, όταν γιγαντώνεται καταλήγει πάντα επιζήμια. Η απέναντι πλευρά επενδύει στην διχασμένη άποψη και τις δημόσιες συζητήσεις των πολιτικών μας και ετοιμάζει την δική της στρατηγική εναντίον μας.

 Η θέση της Τουρκίας στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο είναι ξεκάθαρη ότι δεν θα συμμετάσχει στις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Σκοπός της Τουρκίας είναι να τα έχει καλά και με τους δύο, κρατώντας ισορροπίες ανάμεσα σε Ρωσία και Δύση (ΝΑΤΟ-ΕΕ). 

Για την Τουρκία η ΕΕ είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγικός και εξαγωγικός εταίρος και η κύρια πηγή επενδύσεων, αρχής γενομένης από την Τελωνειακή Ένωση, την 1η Ιανουαρίου 1996. Το 2020 το 33,4% των εισαγωγών της Τουρκίας προέρχονταν από την ΕΕ και το 41,3% των εξαγωγών της χώρας ήταν προς στην ΕΕ. Οι εισαγωγές της ΕΕ από την Τουρκία ανήλθαν σε 62,6 δισ. ευρώ ενώ οι εξαγωγές της ΕΕ προς την Τουρκία ανήλθαν σε 69,9 δισ. ευρώ. Παρ’ όλο που η οικονομική βιωσιμότητα της Τουρκίας εξαρτάται από την ΕΕ, 48 χρόνια μετά την παράνομη εισβολή στην Κύπρο, η Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει επίσημα την Κυπριακή Δημοκρατία ως κράτος μέλος της ΕΕ. Ελλάδα και Κύπρος, δυστυχώς, δεν έχουν καταφέρει διπλωματικά ή οικονομικά επί 48 χρόνια, να προωθήσουν στην ΕΕ κυρώσεις κατά της τουρκικής οικονομίας.

Ο ρωσικός ευρασιανισμός ενάντια στην τουρκική Ευρασία;* (μέρος Α΄)

Του Μάριους Γκέραλντ Σταμάτε* δημοσιεύτηκε στον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 21

Η ευρασιανική ατζέντα του Πούτιν

Η εγχώρια πολιτική στη Ρωσία αποτελεί συχνά τη σύνθεση των ανταγωνιστικών απόψεων δυτικόφιλων, αντι-δυτικών, ευρασιανιστών, υπερεθνικιστών και νοσταλγών του κομμουνισμού^[1]. Η ρωσική εξωτερική πολιτική καθορίζεται γενικότερα από τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχει ένα συμβολικό εκκρεμές στη ρωσική εξωτερική πολιτική, που αιωρείται μεταξύ Ευρώπης και Ασίας, ανάλογα με τις πολιτικές ισορροπίες που τηρούνται. Υπό τη σημερινή κυβέρνηση, η ρωσική εξωτερική πολιτική είναι πιο επικριτική για τη Δύση και ακολουθεί μια πορεία περισσότερο προσανατολισμένη προς την Ευρασία.

Η πολιτική έννοια της Ευρασίας, ή «ευρασιανισμός», αναφέρεται στην πνευματική σύνδεση των ευρωπαϊκών και των ασιατικών λαών στην ιστορία και το μέλλον της Ρωσίας. Η αρχική ιδέα πίσω από το κίνημα της Ευρασίας προέρχεται από τα έργα του πρίγκιπα Ν. Σ. Τρουμπετσκόι, του Π. Ν. Σαβίτσκι, του Γ. Β. Βερνάντσκι και πολλών άλλων. Ο Τρουμπετσκόι πίστευε ότι η διασύνδεση των ανατολικών Σλάβων και των τουρκικών και ουραλο-αλταϊκών λαών των στεπών –ή των τουρανικών φύλων– συνιστά ένα από τα βασικά δομικά στοιχεία της ρωσικής ιστορίας. Στη δεκαετία του 1920, αυτή η θεωρητική ιδέα βρήκε πολλούς οπαδούς μεταξύ των Ρώσων εμιγκρέδων που διασκορπίστηκαν στην Πολωνία, τη Γιουγκοσλαβία, τη Βουλγαρία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία, και οι οποίοι αναζητούσαν μια νέα θεωρία για να καταπολεμήσουν την ιδεολογική δυναμική της μαρξιστικής-λενινιστικής επανάστασης στη Ρωσία. Ένα μικρό κίνημα «ευρασιανιστών» αναπτύχθηκε, αλλά ο ευρασιανισμός αυτός είχε αδύναμες ρίζες και γρήγορα παρήκμασε.

Ο ευρασιανισμός σημαίνει πολλά πράγματα. Πράγματι, το όνομα υποτιμά τη σημασία του φαινομένου, επειδή ο όρος έχει αναδειχθεί ως μία από τις πιο δημοφιλείς λέξεις-κλειδιά στο ευμετάβλητο ιδεολογικό οπλοστάσιο της μετασοβιετικής πολιτικής. Ωστόσο, η δημοφιλία δεν ενισχύει απαραίτητα τη συνέπεια, κάτι που σίγουρα ισχύει και για τον ευρασιανισμό.