Τραγουδώντας Στελλάρα Καζαντζίδη!

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Έχω γράψει το άρθρο αυτό τον Σεπτέμβριο του 2016 στην ιστοσελίδα πρες πούμπλικα. Με αφορμή τις συζητήσεις για τον Καζαντζίδη και την ταινία «Υπάρχω» (στίχος του Πυθαγόρα) το αναδημοσιεύω για να βοηθήσω στην ιχνηλάτηση της προσωπικότητάς του. Την ταινία μάλλον δεν θα την δω (παρά την πολύ μεγάλη της επιτυχία να φέρει τον Καζαντζίδη στο προσκήνια, σαν ένα είδος «Εκδίκησης της γυφτιάς» ή εκδίκησης της κλάψας). Είχα δει την «Ευτυχία» και απογοητεύτηκα. Στις βιογραφικές ταινίες το εύκολο είναι να δραματοποιήσεις συμβάντα της ζωής τους, το δύσκολο είναι να εικονογραφήσεις το γιατί και πώς δημιούργησαν ό,τι δημιούργησαν και γιατί έκαναν τις χ ή ψ νοητικές, ψυχικές επιλογές που καθόρισαν το έργο τους. Το άρθρο του 2016, με λίγες προσθαφαιρέσεις:

ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ:

Α) Ψάχνω στου Ψυρρή ένα μικρό θέατρο. Ρωτάω στην ταβέρνα του Ψυρρή, μια παρέα. Κάποιος γύρω στα πενήντα με μουσάκι κάτω απ’ το χείλος και σκουλαρίκι μου λέει: «Ρε φίλε, άσ’ το θέατρο, δεν κάθεσαι να πιούμε κάνα κρασί να πούμε για τα λαϊκά»; «Γιατί μου το λες αυτό;». «Σ’ έχω δει στην εκπομπή του Σπύρου και μ’ αρέσουνε αυτά που λες».

Το θέατρο έχει αρχίσει, δεν μου επιτρέπουν την είσοδο, γυρνάω και κάθομαι μαζί τους. Ο φίλος που με κάλεσε έχει δίπλα μια βιοτεχνία που περνάει κουμπιά σε πουκάμισα. Μετά την ταβέρνα, ανεβαίνουμε στην βιοτεχνία του, πίνουμε τσίπουρο και τραγουδάμε Στελλάρα, έχει δεκάδες σιντί και mp3, μέχρι τα χαράματα.

Β) Παίρνω συνέντευξη από την Γκρέυ για το περιοδικό Μελωδία, το 2000 ή το 2001: Την ρωτάω: «Τον αγαπάτε ακόμη τον Στέλιο;»

Αποχαιρέτα την ΑΟΖ και την εθνική μειονότητα στην Αλβανία

του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Όλα ήταν ενορχηστρωμένα απ’ τις αόρατες δυνάμεις του σύμπαντος, θα έλεγαν οι επιρρεπείς στις παραδοξολογίες, αλλά δείτε: 25 Μαρτίου 2021 γιορτάζαμε τα 200 χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, με το γκουγκλ να ανεμίζει ψηφιακά την σημαία μας, είχαμε δηλαδή, και με τις φωταψίες κτηρίων ανά τον κόσμο, ένα παγκόσμιο γεγονός, και 31 Μαρτίου 2021 έληγε η προθεσμία της Ε.Ε. για να υποβάλλουμε στην Ένωση χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά μας, υποχρέωση που είχαν όλα τα παραθαλάσσια κράτη-μέλη. Τι πιο πρόσφορο, λοιπόν, από το να υποβάλλουμε την 25η Μαρτίου τον χάρτη με την ΑΟΖ μας και τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, όπως επιτάσσει το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, UNCLOS, και να το ανακοινώσουμε θριαμβευτικώς στην διάρκεια των εκδηλώσεων; Φυσιολογική ενέργεια για χώρες με στοιχειώδη αυτοσεβασμό κι αυτοπεποίθηση, όχι όμως για την κυβέρνηση, και την πολιτική τάξη, της Ελλάδας που προτίμησε να συρθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, παρά να εκπληρώσει την υποχρέωσή της από φόβο για τον γείτονα εισβολέα που μας απειλεί με πόλεμο αν εφαρμόσουμε το διεθνές δίκαιο για τα 12 μίλια, καταπατά την δυνάμει ΑΟΖ μας, μιλάει για ανύπαρκτη «γαλάζια πατρίδα», κατέχει παράνομα το 37% της Κύπρου και πολλά άλλα.

 Και δεν θα μάθαινε κανείς την νέα υποχώρησή μας, που ουσιαστικά δηλώνει με τον πιο επίσημο τρόπο πως δεν θα ασκήσουμε ποτέ τα δικαιώματά μας παραβιάζοντας οι ίδιοι το ΔΔΘ, αφού δεν το εφαρμόζουμε, αν δεν καταλήγαμε στα δικαστήρια της ΕΕ κι αν δεν αντιδρούσε η Τουρκία στον χωροταξικό σχεδιασμό της Κύπρου. Γιατί η ημι-υπόδουλη Κύπρος υπέβαλε πλήρη χάρτη με τα θαλάσσια σύνορά της και στον κατεχόμενο βορρά. Εμείς οι ισχυροί, ελεύθεροι κ.λπ. δεν τολμήσαμε να καταθέσουμε χάρτη (δες και την πρόσφατη δυναμική ενέργεια της διαιρεμένης, παραπαίουσας Λιβύης για την ΑΟΖ της). Και δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν. Δέχτηκαν όλοι, και ο λαός, ότι φοβόμαστε και είμαστε ντε φάκτο υπόδουλοι στην Τουρκία. Οι καλοί εθνομηδενιστές μπορούν να απολαμβάνουν τους κόπους του άοκνου αγώνα τους. Το όραμα του Πουλιόπουλου και του Λένιν για υποταγή μας στην Τουρκία είναι εδώ μπροστά με σάρκα και οστά, αν απλώσουμε το χέρι θα το αγγίξουμε.

Κανέναν δεν απασχόλησε, λοιπόν, η νέα μας άτακτη φυγή, που διακήρυξε στεντορείως ότι είμαστε «Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας», όπως έχω γράψει από το 2014 στην Ελευθεροτυπία. Αντί να εκμεταλλευθούμε τις ευνοϊκές συγκυρίες και να λύσουμε ένα μείζον θέμα, επιλέξαμε μια νέα ήττα και την κρύψαμε απ’ τον εαυτό μας. Το θέμα ξεχάστηκε ήδη, ελάχιστα άρθρα γράφτηκαν, όπως ξεχάστηκαν κι οι παρακινδυνευμένες και εντελώς άκαιρες δηλώσεις του κ. Συρίγου για την Λωζάννη. Αλλά κι η στάση της Αλβανίας απέναντι στον Μπελέρη ξεχάστηκε, ενώ θα έπρεπε να είχαμε φτάσει μέχρι τον ΟΗΕ και να έχουμε λάβει και ανακοινώσει την οριστική στάση μας απέναντι στην Αλβανία που, θυμίζω, πολέμησε εναντίον μας και το 1821 και το 1940 και δυστυχώς δεν εξελίχθηκε όπως η Βουλγαρία με την οποία δεν υπάρχει κανένα θέμα.

Οι «νεοραγιάδες» χρίζουν τον «νεοσουλτάνο»

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Κάποια στιγμή, δεν μπορεί, θα εξετασθεί το πώς ο ελληνικός λαός, που απέκτησε την ελευθερία του με μια κοσμοϊστορική επανάσταση το 1821, ανέχεται τους πολιτικούς του και την ιθύνουσα τάξη του, εδώ και εκατό χρόνια, να φέρονται απέναντι στους τρίτους, και δη την Τουρκία, αλλά και στις ΗΠΑ, Γερμανία, Ιταλία, Αγγλία, ΝΑΤΟ, ΕΕ –και εσχάτως σε Σκόπια, Αλβανία, Λιβύη–, τόσο υποχωρητικά σαν να είναι «νεοραγιάδες», κατά το «νεοσουλτάνος», χωρίς να ορθώνουν το ανάστημά τους σε κανέναν, χωρίς να διεκδικούν και χωρίς να εφαρμόζουν ό,τι ορίζει το Διεθνές Δίκαιο κλπ. Πρέπει βέβαια να εξετασθούν κι οι λόγοι που οδηγούν τους πολιτικούς μας σ’ αυτήν την στάση που έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί συμφορές. Τι πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι, τι κρίνουν ως υπέρτερο, πού αποσκοπούν;

Μερικά πρόσφατα πυώδη συμπτώματα της ανεξήγητης ψυχικής σήψης:

Χωρίς λόγο, και χωρίς κανένα αντάλλαγμα, η Ελλάδα δέχθηκε στο ΝΑΤΟ την επιθυμία της Τουρκίας να πάψει να αναφέρεται ονομαστικά η ημικατεχόμενη, από την Τουρκία, Κύπρος και να δηλώνεται με συντεταγμένες, χωρίς όνομα! Για τον αυτοεξευτελισμό αυτόν, καμία εξήγηση δεν δόθηκε από την κυβέρνηση, κανένα κόμμα δεν αντέδρασε, πλην τυπικών τραυλισμάτων, αν υπήρξαν. Η κοινωνία, παραζαλισμένη από τις πυρκαϊές –συλλυπητήρια στις οικογένειες των δυο πιλότων, που θα αναφέρονται μόνο σε κάθε θλιβερή επέτειο–, τον καύσωνα, τους ψευτο- δικαιωματιστές, τους εθνομηδενιστές, έμεινε απαθής και αδιάφορη. Πολύ φοβάμαι ότι θα το βρει μπροστά της.

Θα γίνουμε δουλοπάροικοι, κκ Μητσοτάκη, Τσίπρα κ.λπ.;

του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Ζόφος δυσοίωνος βαρύς καλύπτει την ελληνική πραγματικότητα μετά τις δύο εκλογές και την αυτάρεσκη εθελοτυφλία που τρομάζει και προαναγγέλλει το μέλλον μας: Αν δεν αντισταθούμε μεθαύριο στην Τουρκία, θα καταντήσουμε δουλοπάροικοί της, με την  παθητική στάση, απέναντί της, του πολιτικού κόσμου και την συγκατάθεση του ένοχου λαού, που άλλα άλλοθι δεν δικαιούται.

Στην δουλοπαροικία εντάσσεται φυσικά κι η παράδοση της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς απ’ τον κ Τσίπρα, η μείζων πράξη της πολιτικής του διαδρομής που τον κατατάσσει στην χορεία όλων όσοι έβλαψαν, με ενδεχόμενο δόλο ή με δόλο, τον ελληνισμό τον τελευταίο αιώνα: Βασιλοδεξιά το ’22, ΚΚΕ στον εμφύλιο, Καραμανλής-Αβέρωφ στο Κυπριακό, Μητσοτάκης, αποστάτες,  Γλύξμπουργκ  για την χούντα, χούντα για την τελική προδοσία στην Κύπρο. Το αν ο Τσίπρας μειοδότησε λόγω ιδεοληψίας και πίστης στις εντολές της Γ΄ Διεθνούς για την Μακεδονία, δεν ενδιαφέρει. Στις πράξεις δουλοπαροικίας, ας προστεθούν οι δηλώσεις Κοτζιά – Κατρούγκαλου για τα δήθεν όρια της Τουρκίας στην θάλασσα (δεν παραγράφονται βέβαια η ανατροπή του δημοψηφίσματος και όλα τ’ άλλα).

Ο Μητσοτάκης, απ’ την πλευρά του, χάνει, όπως όλα δείχνουν, την ευκαιρία να αναδειχθεί σε εθνικό ηγέτη. Συζητάει μεθαύριο με την Τουρκία χωρίς  κι αυτός, όπως όλοι οι προηγούμενοι, να θέσει κανέναν όρο: άρση του κάζους μπέλλι για τα 12 μίλια, αναγνώριση του Διεθνούς δικαίου για την θάλασσα, εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ για την Κύπρο, αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής, διακοπή επιθετικών δηλώσεων. Δεν προβαίνει σε ανακήρυξη των 12 μιλίων, είμαστε η μόνη χώρα που δεν έχει ανακηρύξει παγκοσμίως, δεν ανακηρύσσει όλη μας την ΑΟΖ, δεν οριοθετεί, ούτε πρόκειται, ΑΟΖ με την Κύπρο. Αντίθετα, συμφώνησε ΑΟΖ σε βάρος των δικαιωμάτων μας, με Ιταλία και Αίγυπτο. Αν οριοθετήσουμε συνολικώς την ΑΟΖ, αφοπλίζουμε και την Αλβανία, στην οποία δεν επιβάλλουμε, δυο μήνες τώρα, κανένα αντίμετρο για την παράνομη φυλάκιση του δημάρχου Φρέντυ  Μπελέρη και τις επιθέσεις κατά  της εθνικής μας μειονότητας. Όλος ο πολιτικός κόσμος συμφωνεί  να πάμε με την Τουρκία στην Χάγη, ενώ από το 1982 έχει συσταθεί το ειδικό δικαστήριο θαλάσσης του Αμβούργου. Η Τουρκία δεν έχει υπογράψει το Δ.Δ. της θάλασσας και είναι εκτός δικαιοδοσίας του Αμβούργου (αν ισχύει αυτό, όπως διάβασα). Γιατί, λοιπόν, δεν αναβάλλουμε κάθε συζήτηση απαιτώντας και καταγγέλλοντάς την για την άρνηση να δεχτεί το Δ.Δ.Θ; Μεγάλο όπλο, αχρησιμοποίητο. Ενώ  σε κάθε  δήλωσή της για αποστρατικοποίηση των νησιών,  θα πρέπει να αντιτάσσουμε το άρθρο 51 του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ που επιβάλλει το δικαίωμα αυτοάμυνας και υπερισχύει κάθε συνθήκης.

    Δεν αντιδράσαμε πρόσφατα στην απαίτηση της Τουρκίας να αναφέρεται η Κύπρος στο ΝΑΤΟ με συντεταγμένες, εξευτελιστική ήττα όλης της Δύσης. Δεν ζητάμε η Κύπρος να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ενώ σχετικές συζητήσεις γίνονται από το 1964. Δεν αρνηθήκαμε την μετονομασία των Δαρδανελλίων σε τούρκικα στενά, κατά παράβαση της συνθήκης του Μοντρέ, δεν είπαμε όχι σε διπλή τους ονομασία. Στην Κύπρο ο  Άγγλος πρέσβυς μίλησε στα  κατεχόμενα για νόμιμη (!) τουρκική επέμβαση το 1974 και δεν απαιτήσαμε  να  κηρυχθεί ανεπιθύμητα πρόσωπο και να φύγει, αν και το δικαιούμαστε ως τριτεγγυήτρια δύναμη. Δεν θέτουμε στόχο, με την Κύπρο, να διώξουμε την Βρετανία  από το κυπριακό έδαφος, εκμεταλλευόμενοι την έξοδό της από την ΕΕ, ώστε να την εκβιάσουμε υπέρ των συμφερόντων μας και να την ταπεινώσουμε για  όσα έκανε σε βάρος του ελληνισμού. Με βαρειά καρδιά κάνουμε  καθυστερημένες ενέργειες για την εξόρυξη του φυσικού μας αερίου. Αδρανούμε, δηλ. το παραχωρούμε εμμέσως σε άλλους, δηλ. στην Τουρκία αλλά και την Αίγυπτο και την Λιβύη (που αμφότερες  έχουν κι  ελληνικό όνομα).

Είναι εσκεμμένες οι εσφαλμένες απόψεις της Διδώς Σωτηρίου, στα “Ματωμένα Χώματα”; (B΄ μέρος)

του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Συνέχεια από το πρώτο μέρος

Β΄ μέρος

Ματωμένα Χώματα, το κείμενο

     Για να εναρμονισθούμε με το πνεύμα του βιβλίου, πρέπει να θυμηθούμε την παρουσίαση του Μανώλη Αξιώτη από την Διδώ Σωτηρίου: «Κάτω απ’ τον Μανώλη Αξιώτη, τον κεντρικό αφηγητή του βιβλίου, υπάρχει ο Μικρασιάτης αγρότης που έζησε τα αμέλε ταμπούρια ’14-’18  (σημ. δική μου: τάγματα εργασίας / εκτοπισμού / εξόντωσης των Ελλήνων της Μικρασίας, ιδρυθέντα με γερμανική συνενοχή), που φόρεσε τη στολή του Έλληνα φαντάρου, που είδε την Καταστροφή, έζησε την αιχμαλωσία και που πρόσφυγας έφαγε πικρό ψωμί, σαράντα χρόνια λιμενεργάτης συνδικαλιστής, μαχητής της Εθνικής μας Αντίστασης … μου έδωσε ένα τεφτέρι με τις αναμνήσεις του, Συνταξιούχος έγραψε…» (σελ. 7). Απ’ το προλογικό φωτοστέφανο αυτό αντιλαμβάνεται κάθε αναγνώστης  ότι θα είναι έκπληξη αν το βιβλίο δεν ακολουθεί μια συγκεκριμένη  ιδεολογική γραμμή και τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες μυθοπλασίας και τα απαραίτητα εχέγγυα αντικειμενικότητας. Και βρίσκουμε νωρίς-νωρίς τα πρώτα σοβαρά στοιχεία, που εγείρουν αιτιολογημένες  υπόνοιες για τις προθέσεις του:

Κεφ. α: Ειρηνική ζωή

Γράφει η Δ.Σ., σ. 23: «Ο δάσκαλος μου έλεγε ότι την Έφεσο … την “ίδρυσε” ο Άνδροκλος, ο γιος του βασιλιά της Αθήνας Κόδρου. Αλλά δεν είναι και σίγουρο, λέει, γιατί μπορεί να ήρθανε πρώτοι κάπου χίλιοι σκλάβοι απ’ την Σάμο που επαναστατήσανε, το σκάσανε απ’ τους αφεντάδες τους  και κοπιάσανε στα μέρη μας. Τούτο το δεύτερο το προτιμούσα…». Στοιχεία γι’ αυτούς τους «κάπου χίλιους σκλάβους» υπάρχουν; Στις εγκυκλοπαίδειες Ελευθερουδάκη, Πάπυρος, Ήλιος, δεν βρήκα κάτι σχετικό. Άλλωστε, κάνει δύο σοβαρά λάθη: α) η  Έφεσος πρωτο-ιδρύθηκε από ελλαδίτες της Θεσσαλίας, Λοκρίδας, Αργολίδας, περί το 2000 π.Χ, τουλάχιστον -ο Άνδροκλος  ήρθε περί το 1700 π.Χ. β) Σάμιοι «γεωμόροι», κι όχι «σκλάβοι»,  έγιναν δεκτοί στην ΄Εφεσο μετά τον Άνδροκλο, όταν το πολίτευμα έγινε δημοκρατικό.  «Γεωμόρος ή γημόρος ή γαμόρος (Αισχύλος, Ικέτιδες)» σημαίνει γεωργός μεσαίας τάξης, στην αττική διάλεκτο, αλλά μεγαλοκτηματίας, στην σαμιακή και αργολική (βλ. λεξικό Λίντελ -Σκοτ, Σταματάκου και www. academic dictionaries and encyclopedias).  Επιπλέον, υπάρχει αντίστοιχο προηγούμενο, ή επόμενο, σκλάβοι, και όχι άποικοι, να χτίζουν ελληνική πόλη /αποικία; Πώς η Δ.Σ. υιοθετεί  αυτήν την αμφισβητούμενη, τουλάχιστον, πληροφορία ή θεωρεί ότι την ευθύνη φέρει αποκλειστικά ο Αξιώτης;  Ή μήπως οι  «σκλάβοι» χρειάζονται για να πει ότι οι αρχαίοι είχαν σκλάβους, άρα, ο παρωθούμενος συλλογισμός, κι αν χάθηκαν με την Καταστροφή οι Μικρασιάτικες αρχαιότητες κι οι αρχαίες πόλεις μας, δεν είναι δα και για στενοχώρια. Δουλοκτήτες ήταν, αυτοί κι ο πολιτισμός τους. Γι’ αυτό, άραγε, ο δάσκαλος δεν τους λέει λέξη για τον Ηράκλειτο, τον Θαλή, τον Ιππόδαμο κ.λπ., κ.λπ., παρά μόνο για τους ανύπαρκτους (;) επαναστάτες σκλάβους; Η αρχαιότητα κι ο πολιτισμός της Μικρασίας, της γεννήτορος της παγκόσμιας φιλοσοφίας, μεταξύ άλλων, απουσιάζουν απ’ το βιβλίο. Δεν υπάρχει αναφορά σε άλλο πρόσωπο της αρχαιότητας, μόνο στον Προμηθέα (σ. 241) τον οποίο συνδέει με γνωστές «επαναστατικές» δοξασίες. Και μία άλλη, από Τούρκο (σ. 123), στην Κίρκη, την οποία παρουσιάζει ως alter ego του πολέμου. Ούτε στο Βυζάντιο υπάρχει παραπάνω από μια αναφορά, αν δεν κάνω λάθος. Διαδραματίζεται, η μαρτυρία Αξιώτη, σε κενό Ιστορίας, μέχρι το 1910 μ.Χ., για λόγους που μας αποκαλύπτονται συνεχώς.

     Στην  σ. 32  διαβάζουμε την συνομιλία του Αξιώτη με ένα τουρκάκι, φίλο του, τον Σιεφκέτ,  όταν του λέει ότι ο πατέρας του τον στέλνει στην Σμύρνη να γίνει έμπορας. Σιεφκέτ: «- Έμπορας, τι πάει να πει έμπορας; μ’ αρώτησε σεκλετισμένος. -Έμπορας θα πει να κλέβεις εσύ, αντί να σε κλέβουν οι άλλοι… -Και πώς την διάλεξε ο κύρης σου τέτοια χαμένη δουλειά;…».

Η ελληνική πολιτική το υπερόπλο της Τουρκίας - Η μοιραία δεκαετία 2010

Ασωνίτης Αλέξανδρος

Τελευταίο μέρος της αναδρομής μας στις καταστροφικές επιλογές της ελλαδικής πολιτικής. Το 2010 ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου παραδίδει την Ελλάδα στα Μνημόνια και στο ΔΝΤ για να διασώσει, όπως πανθομολογείται πλέον, τις "εκτεθειμένες" γαλλογερμανικές τράπεζες. Η Ελλάδα υποδουλώνεται οικονομικώς για άγνωστο αριθμό ετών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το χρέος μας ανέρχεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 340 δισ. ευρώ (18 τρισ. δραχμές). Περισσότεροι από 500.000 νέοι και νέες, επιστήμονες και μη, εγκαταλείπουν, προς εύρεση εργασίας στο εξωτερικό, την Ελλάδα. Που κατακλύζεται συνεχώς από μετανάστες χωρίς να ζητάει καν μια σχετική διεθνή διάσκεψη, ενώ ταυτόχρονα καταρρέει δημογραφικώς.

2018: 17 Ιουνίου: Πιστό στην ιστορική γραμμή ΚΚΕ/Γ΄ Διεθνούς, το ΚΚΕεσ., που μετεξελίχθηκε σε ΣΥΡΙΖΑ (και κέρδισε τις εκλογές του 2015 χάρις στον Γιώργο Παπανδρέου και τα μνημόνια) παραδίδει χωρίς λόγο και σχεδόν κανένα όφελος το όνομα της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς, ανοίγοντας νέα πληγή κι επιδοκιμαζόμενο από όλη την καπιταλιστική-  ιμπεριαλιστική Δύση.  Πρωτεργάτες της παράδοσης  οι Τσίπρας, Κοτζιάς και ο  δεξιός συνεταίρος τους υπουργός άμυνας Καμμένος. Η συμφωνία των Πρεσπών είναι  απότοκος της αριστερής ιδεοληψίας του Σύριζα. Και πάλι βέβαια είχαμε το απόλυτο πλεονέκτημα. Τα Σκόπια είχαν ανάγκη την συμφωνία, όχι εμείς.

Σημειώνουμε ότι για πρώτη φορά μια κυβέρνηση στρέφεται εναντίον του λαού σαν να είναι εχθρός ή αυτή εχθρική κυβέρνηση,  υβρίζοντας τον σκαιότατα ως ακροδεξιό και διασύροντάς τον παγκοσμίως. Ταυτοχρόνως, ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης εκτρέπεται σε ολοκληρωτικές απόψεις αρμνούμενος την έκφραση επιθυμίας του λαού, μέσω δημοψηφίσματος, για το Μακεδονικό.

28-10:  Τα πρώτα επίχειρα της συμφωνίας: Στην Νότιο Αλβανία (Βόρειο Ήπειρο), την επέτειο του "ΟΧΙ", δολοφονείται εν ψυχρώ από την αλβανική αστυνομία ο ομογενής Κώστας Κατσίφας, προς σωφρονισμό της ομογένειας. Παρ’ ότι ο ίδιος, ανταποδίδοντας παρορμητικά τις αλβανικές προκλήσεις, έδωσε την αφορμή πυροβολώντας στον αέρα.

Η κυβέρνηση Τσίπρα, και  ο μόλις παραιτηθείς υπεξ Κοτζιάς, στηρίζουν την Αλβανία διαπομπεύοντας τον δολοφονημένο, την σορό του οποίου η Αλβανία σκυλεύει ατιμώρητα και δεν παραδίδει επί 10 ημέρες. Η κυβέρνηση Σύριζα δεν αντιδρά. Λίγο πριν παραιτηθεί, ο υπεξ Κοτζιάς  ετοίμαζε νέα συμφωνία  τύπου Πρεσπών με την Αλβανία («σε 6 μήνες θα έχω κλείσει όλα τα θέματα»).

Το μοιραίο 2009

2019: Γενάρης: Με συνοπτικές διαδικασίες και αποστασίες, υβρίζοντας συνεχώς με κάθε τρόπο ως ακροδεξιό το 70% του λαού που αντιδρά, αρνούμενη επίμονα δημοψήφισμα, ενώ ούτε η ΝΔ το ζητάει, η κυβέρνηση Σύριζα ψηφίζει την συμφωνία των Πρεσπών  με απόλυτη κομματική συνοχή.

Μάρτιος, Απρίλιος: Δηλώσεις Κοτζιά: «Μην είμαστε μοναχοφάηδες στο Αιγαίο». Κατρούγκαλου: «Η Τουρκία έχει την μεγαλύτερη ακτογραμμή στην Μεσόγειο». Βουλευτές του Σύριζα μιλάνε για ελληνοτουρκική συμφωνία τύπου Πρεσπών. Κοτζιάς και  Κατρούγκαλος για συνδιαχείριση στο Αιγαίο, όπως και ο τέως υπουργός οικονομικών Βαρουφάκης, επικεφαλής κόμματος πλέον.

Μάϊος: Η Τουρκία εισβάλλει ανενόχλητη με τα γεωτρύπανά της στην κυπριακή ΑΟΖ. Αλυσιτελείς αντιδράσεις Κύπρου (και Ελλάδας, τύποις).

Για έναν αιώνα η ελληνική πολιτική είναι το υπερόπλο της Τουρκίας - Μεσοπόλεμος

Ασωνίτης Αλέξανδρος

Λυπάμαι, αλλά μπροστά στις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, στην πιθανή απώλεια της ΑΟΖ μας από ατολμία και αδιαφορία, στην παντελή έλλειψη σχεδιασμού του Ελληνισμού για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, που καταπατά επίσημα πλέον κυριαρχικά μας δικαιώματα στις ελληνικές θάλασσες, μπροστά στο όλο και πιο σοβαρό ενδεχόμενο Ελλάδα και Κύπρος να μετατραπούμε σε υποτελείς της Τουρκίας, de facto ή και de jure, δεν μπορούμε άλλο να κρύβουμε απ’ τον εαυτό μας την αλήθεια.

Πρέπει να πούμε πώς και γιατί φτάσαμε εδώ, ύστερα από έναν αιώνα σφαλμάτων, αδρανειών και αναίτιων υποχωρήσεων που προκάλεσαν οι πολιτικοί μας. Βρισκόμαστε σε συνθήκες πολέμου το 1920-22, σε συνθήκες οιονεί πολέμου από το 1945 μέχρι σήμερα. Σε όλες τις περιπτώσεις είμαστε μάλλον σε πλεονεκτική θέση. Θα το εξετάσουμε σε τέσσερα άρθρα, ανά περιόδους από το 1915 έως σήμερα.

Κρίνεται σήμερα η ελευθερία μας και τα 200 τουλάχιστον χρόνια αγώνων, θυσιών και αίματος. Η Τουρκία ακολουθεί επεκτατική στρατηγική. Τα γεωτρύπανά της είναι στην Κύπρο και εντός ολίγου θα τα δούμε στην Κρήτη ή στο Καστελλόριζο. Γι' αυτά έχω γράψει από το 2014 (Ελευθεροτυπία, 5-11) ότι δεν «θα τα ξεστήσουν οι τελευταίες επιτυχημένες συμμαχίες μας». Είναι ίσως η τελευταία μας ευκαιρία να επιστρέψουμε στην Ιστορία και στον κόσμο. Δεν είμαστε μόνοι μας, ούτε δίπλα μας μένουν Σκανδιναβοί.

Είναι παγκόσμιο φαινόμενο, που δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί, οι επί 100 χρόνια συνεχείς παραλείψεις και λάθη της ελληνικής πολιτικής. Είναι τόσο κραυγαλέα που αναρωτιέται κάποιος αν πρόκειται για αφιλοπατρία, ανεπάρκεια ή εθελοτύφλωση Ελλαδιτών πολιτικών (αλλά και στρατιωτικών). Αδιαφορούν για το μέλλον, την ανάπτυξη και την υπόσταση της χώρας στον κόσμο.

Είναι γνωστή η μανιώδης προσήλωσή τους στο κομματικό συμφέρον και σε μια εσωτερική καταστροφική διαπάλη, η περιφρόνηση και άρνηση προς κάθε έννοια ανταγωνισμού σε διεθνές επίπεδο. Είναι γνωστή η ράθυμη ανεκδιήγητη αυταρέσκειά τους, η αναίτια υποχωρητικότητά τους τόσο απέναντι στις όμορες χώρες (Τουρκία, Αλβανία και Σκόπια) που διεκδικούν ό,τι θέλουν και μπορούν απ’ την Ελλάδα, όσο και απέναντι στις σύμμαχες χώρες σε ΕΕ και ΝΑΤΟ (κυρίως απέναντι στη Γερμανία, στη Βρετανία και στις ΗΠΑ).

Είναι γνωστή η εγκληματική εγκατάλειψη του Ελληνισμού τον οποίο οι ελλαδίτικες ελίτ έχουν ανακηρύξει εν τοις πράγμασι σε ένα είδος "εχθρού", ή ενοχλητικής υπόμνησης του χρέους τους. Γι’ αυτό και τον υπονομεύουν μεθοδικά: Η συρρίκνωση του Ελληνισμού στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα οφείλεται σε δικά τους λάθη, όταν δεν οφείλεται σε εξωελλαδικούς παράγοντες.

Κι αν δεν ισχύουν αυτά, αν ακούγονται υπερβολικά ή και εμπαθή, τότε θα ήταν καλό να δούμε τα γεγονότα:

Α. 1915-1940

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο και πόσα παιδιά δεν έσωσε η ActionAid

Από Ασωνίτης Αλέξανδρος

Σύμφωνα με την γνωστή ΜΚΟ ΑctionAid, στην διαφημιστική εκστρατεία της με την οποία έχει κατακλύσει την Αθήνα (μετρό, λεωφορεία αλλά και το διαδίκτυο), «Tο χριστουγεννιάτικο δέντρο σου μάλλον κοστίζει περισσότερο από την ζωή μου». Αυτό μας λένε/κατηγορούν, μέσω μιας μικρής κόλλας χαρτιού που κρατάνε στα χέρια τους, μικρά αθώα Αφρικανόπουλα καθαρά και καλοντυμένα, που μας κοιτάνε κατάματα όλο πίκρα και παράπονο. Δηλαδή μας μέμφεται η διαφήμιση, δηλαδή η ΜΚΟ, όχι τα παιδάκια.

Σκοπός της εν λόγω ΜΚΟ είναι να γνωστοποιήσει μια δραστηριότητά της: «Υιοθετείστε ένα παιδί σε μία πολύ φτωχή περιοχή της Αφρικής, της Ασίας ή της Λατινικής Αμερικής με 0,82 ευρώ την ημέρα». Καλός σκοπός θα πείτε, και έτσι φαίνεται να είναι. Όμως για να δημοσιοποιήσουν την δράση τους πρέπει να προσβάλλουν έναν ολόκληρο λαό κατηγορώντας τον εμμέσως αλλά σαφώς για αδιαφορία και αναλγησία και να τον κάνουν να αισθανθεί ένοχος για κάτι που δεν έχει καμία απολύτως ευθύνη και πολύ περισσότερο ενοχή;

Και που βρίσκεται ακόμα πιασμένος στις δίνες ενός τρομακτικού χρέους 340 δισ. ευρώ που θα τον αφαιμάζει για τουλάχιστον δύο γενιές, με άγνωστη την χρονολογία λήξεως, αν βέβαια αυτή επιτευχθεί ποτέ;

Πρέπει να του δηλητηριάσουν την χαρά για τις γιορτές, απ’ τις πιο σημαντικές του λαού, όπως κι αν τοποθετείται κανείς στον χριστιανισμό, απευθυνόμενοι στον καθένα από μας σε δεύτερο πρόσωπο, με την απωθητική έμμεση υπόδειξη: εσύ, που μας γυρίζει σε μαύρες εποχές;

«Όλα τα δώρα που θα αγοράσεις αυτά τα Χριστούγεννα μάλλον κοστίζουν περισσότερο από την ζωή μου», μας λέει ένα άλλο παιδάκι, απηχώντας την άποψη της Action aid Hellas που έχει κοστολογήσει, φαίνεται, την ζωή του Αφρικανόπουλου, αλλά δεν μας λέει πόσο, και την βάζει στο ίδιο ζύγι με τα δώρα που θα κάνει ο καθένας από μας, αν κάνει.

Πόσα παίρνει το Αττικό Μετρό από την ActionAid

Άρα λοιπόν, να μην στολίσουμε δέντρο και να μην κάνουμε δώρα, αυτό συνάγεται από την μομφή, αλλά να υιοθετήσουμε ένα παιδί με την διαδικασία που μας προτείνει η ΜΚΟ. Γιατί το σύνθημα δεν λέει, π.χ: κάνε ένα δώρο λιγότερο για να υιοθετήσεις ένα παιδί ή κάτι ανάλογο. Ενοχοποιεί ευθέως: Το δέντρο σου, τα δώρα σου. Δεν μας φτάνουν δηλαδή όλα τα άλλα, χρέος, τουρκική επιθετικότητα με απειλή πολέμου, ανεξέλεγκτες κι ασφυκτικές μεταναστευτικές ροές, πρέπει να αισθανθούμε ένοχοι επειδή κάνουμε δώρα ή στολίζουμε δέντρο!

Ευλόγως αναρωτιέται κάποιος: Πόσο κοστίζει η εκστρατεία αυτή σε μετρό, λεωφορεία, δίκτυο; Απ’ όσο ξέρω, για διαφήμιση μέσα στα βαγόνια του μετρό απαιτούνται 22.000 ευρώ, για διάστημα 1 ή 2 εβδομάδων. Συνυπολογίστε και το κόστος στα άλλα Μέσα, κι έχουμε ένα ποσό τουλάχιστον 30.000 ευρώ. Αν το διαιρέσουμε με το 0,82 ανά ημέρα για την υιοθεσία ενός παιδιού, όπως διαφημίζει η ΜΚΟ, πόσα παιδιά υιοθετούνται; Γιατί λοιπόν σκορπάει τα λεφτά της αντί να κάνει υιοθεσίες;

Ο αυτοδιασυρμός του κ. Κοτζιά

23 Οκτωβρίου 2019 10:07

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Προκαλεί οπωσδήποτε οίκτο και θλίψη, ο αυτοδιασυρμός του τ. ΥΠΕΞ. Η κυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος έδωσε βήμα στον ξεχασμένο κ. Κοτζιά τον οποίο, σε πείσμα των γεγονότων, σοβαροί Kύπριοι αναλυτές θεωρούν ότι βοήθησε (φαινομενικώς, ναι) και δεν υπέσκαψε το Κυπριακό που, όπως έχω ξαναγράψει, είχε θέσει ως τρίτο κατά σειρά στόχο του μέτα το ξεπούλημα του Μακεδονικού και των δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας στην Νότια Αλβανία (Βόρεια Ήπειρο).

Ας δούμε, λοιπόν, πως έκλεισε την συνέντευξή του ο τέως ΥΠΕΞ που στα εθνικά θέματα ανεδείχθη στον αξιότερο διάδοχο της καταστροφικής πολιτικής των Καραμανλή, Αβέρωφ,  Μητσοτάκη αλλά κι αυτών των χουντικών ακόμα, δυστυχώς.

Είπε ο κ Κοτζιάς:

• ·  Είναι φανερή, λοιπόν, η ανάγκη, πρώτον, να κινητοποιηθεί η ελληνική κοινή γνώμη.
•    Να εξέλθει, δεύτερον, η αριστερά από τον ύπνο της για την εξωτερική πολιτική
• ·  Τρίτον, να υπερασπιστεί πριν από όλα η Ελλάδα τα δικαιώματα του Ελληνισμού ως σύνολο.

•    Τέταρτον, να πάρει (σημ: η κυβέρνηση) πρακτικά μέτρα αμυντικής και διπλωματικής αποτροπής μιας δεύτερης μετά το 1974 κατοχής της Κύπρου, αυτή τη φορά ως προς την Αιγιαλίτιδα, δηλαδή την Κυριαρχία στη θάλασσα, καθώς και την ΑΟΖ.

Αυτά λέει ανενδοίαστα  ο κ Κοτζιάς, λες και δεν  είναι:

Γιατί δεν γιορτάζουμε την τουρκική εισβολή στην Κυπριακή ΑΟΖ;

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Γιατί δεν την γιορτάζουμε, αλήθεια; Σήμερα μάλιστα, στις 24 Ιουλίου, που γιορτάζουμε την παράδοση της εξουσίας από την χούντα λόγω την χερσαίας τούρκικης εισβολής στην Κύπρο που η ίδια η χούντα προκάλεσε και, για να κλείσει ο κύκλος, παρέδωσε σ’ αυτόν που δημιούργησε το Κυπριακό, τον Καραμανλή. Αυτό γιορτάζουμε στις  24 Ιουλίου. Τέσσερις μέρες πριν η Κύπρος πενθεί και θρηνεί από τα σφάλματά μας κι η Τουρκία κάνει παρελάσεις.  Δεν είναι και τόσο κομψές  και σοφές  αυτές οι επιλογές μας, νομίζω,  αλλά πάνω σ’ αυτές βαδίζουμε σαρανταπέντε χρόνια τώρα.

Όμως, αν είναι να μην γιορτάσουμε την νέα εισβολή, κάτι πρέπει να κάνουμε. Γιατί αυτό που συμβαίνει με την πολιτική τάξη σε Ελλάδα και Κύπρο, και κατ’ επέκταση με τον ελλαδικό και κυπριακό λαό, δεν έχει προηγούμενο. Από τα μέσα Ιουνίου συντελείται τούρκικη εισβολή και γεώτρηση σε θαλάσσια περιοχή που ανήκει στην ΑΟΖ της Κύπρου, στέλνουν δεύτερο γεωτρύπανο στην Καρπασία, άλλα δύο ερευνητικά σκάφη, φρεγάτες κ.λπ.  παραβιάζουν την κυπριακή ΑΟΖ, κι εμείς διαμαρτυρόμαστε δεξιά κι αριστερά και συναγωνιζόμαστε σε δηλώσεις χωρίς να  κάνουμε τα πιο απλά πράγματα:

Ελλάδα και Κύπρος ως μέλη της, προκλητικά ανεπαρκούς,  ΕΕ, δεν ζητάνε ούτε για τους τύπους έκτακτη  σύγκληση κορυφής της ΕΕ.

Κύπρος και Ελλάδα, ως τριτεγγυήτρια, δεν ζητάνε έκτακτη σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ

Δεν καλούν όλους τους διαπιστευμένους  πρέσβεις  να τους ενημερώσουν. Κι η ανάκληση του Έλληνα πρεσβευτή στην Άγκυρα ίσως ήταν χρήσιμη.

Δεν ζητάνε, κυβερνήσεις και κόμματα, από τον κόσμο να κατέβει στον δρόμο έστω σε μια διαδήλωση (φυσικά ο ελλαδικός λαός αναλώθηκε, μια ακόμη παρενέργεια των Πρεσπών, υπερασπιζόμενος την Μακεδονία και συκοφαντούμενος απ’  τον ίδιο τον τ. πρωθυπουργό ως ακροδεξιός. Κρίμα που νομικοί δεν κινήθηκαν εναντίον του για εξύβριση και κατασυκοφάντηση. Πάντως από το 1974, αλλά κυρίως μετά το 1989 καταβάλλεται συντονισμένη προσπάθεια των εθνομηδενιστών να μηδενίσουν την σχέση Ελλάδας-Κύπρου).         

Ο μειλίχιος ολοκληρωτισμός του Νίκου Βούτση

Του Αλέξανδρου  Του Αλέξανδρου Ασωνίτη* Ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης απέρχεται κι εκείνο που θα μείνει απ’ την  θητεία του, δεν είναι τα προκλητικά  ρουσφέτια του, η στάση του στην αποστασία για την ψήφιση των Πρεσπών κλπ. Είναι ο μειλίχιος ολοκληρωτισμός του κι η θεωρητικοποίηση του ολοκληρωτισμού από τον ίδιο, και άλλους, για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση. Ο τελευταίος που είχε συστηματικά επιχειρήσει κάτι τέτοιο από (παράνομη) κυβερνητική θέση ήταν ο Γεωργαλάς. Πολύ στενοχωριέμαι, λοιπόν, όταν σκέφτομαι πόσο άτυχος είναι ο Πρόεδρος.  Γεννήθηκε σε λάθος χώρα κι εποχή. Αν είχε γεννηθεί αλλού, σε άλλη εποχή και καθεστώς, θα είχε αναδειχθεί σε κομισάριο πρώτης γραμμής, σίγουρα. Κι όπλο του θα ‘χε πάντα την ανόθευτη και άδολη  αγάπη του στην απολυταρχία και τον ολοκληρωτισμό, και αιχμή το παρουσιαστικό του. Γιατί ο Πρόεδρος έχει  ένα καλοσυνάτο, μειλίχιο  ύφος που μπορεί να πείσει άκοπα. Με το παχύ άσπρο μουστάκι του, την μισή φαλάκρα του (που θα εγκωμίαζε και ο Συνέσιος), την συμπαθή φυσιογνωμία και την ευτραφή σιλουέτα του  μοιάζει με άνθρωπο της γειτονιάς που πασχίζει για το καλό. Μοιάζει  με τον  διπλανό μας, τον κυρ-Νίκο τον χασάπη, με φούρναρη ή ταβερνιάρη, και όταν εκνευρίζεται μοιάζει με καλοσυνάτο αλλά αυστηρό ιδιοκτήτη καφενείου που απαγορεύει μπαρμπούτι και άλλα παράνομα παίγνια. Τέτοιος τύπος είναι ο σύντροφος Πρόεδρος κι ο ολοκληρωτισμός του: Α)  Θυμηθείτε πώς προανήγγειλε την συμφωνία των Πρεσπών και την απόρριψη διεξαγωγής  δημοψηφίσματος,  που έτρεμε ο Σύριζα. 18 Γενάρη  2018. Ο  Εντιμότατος Κύριος Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, τρίτο τη τάξει θεσμικό πρόσωπο στην χώρα μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο και αναπληρώνει, και τον Πρωθυπουργό, κάνει μια στιβαρή επίδειξη μειλίχιου ολοκληρωτισμού: Εκπροσωπεί τους Έλληνες βουλευτές, δηλαδή όλον τον ελληνικό λαό, δεν είναι μέλος της κυβέρνησης και δεν την εκπροσωπεί, και λέει  προαναγγέλλοντας τα πάντα: «…σε συνομιλία του με τους δημοσιογράφους στο περιθώριο κοπής της πίτας των κοινοβουλευτικών συντακτών απέρριψε κατηγορηματικά το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, λέγοντας επί λέξει πως «δεν υπάρχει κάτι τέτοιο». Το Μακεδονικό, όπως είπε, θα έχει επίκεντρο τη Βουλή και εκεί οι διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις επίλυσης του. Εκτίμησε δε, πως μπορεί να έχουμε εξελίξεις, πολύ νωρίτερα από τον Ιούνιο, καθώς «εργάζονται» όλοι αυτοί που θέλουν, αλλά και όσοι δεν θέλουν λύση. Υπογράμμισε ακόμη, πως «δεν υπάρχει μεγαλύτερη πίεση από αυτή που υπήρχε εδώ και 10 χρόνια, ωστόσο ο συσχετισμός στη γείτονα έχει αλλάξει προς το καλύτερο». Ο Πρόεδρος της Βουλής ανέφερε ακόμη, πως υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που τρίβουν τα χέρια τους, βλέποντας να εμφανίζονται αναχώματα στη ΦΥΡΟΜ για να μην υπάρξει λύση. “Εμείς δεν θα επιτρέψουμε στην Ελλάδα να έχει τέτοια αναχώματα”, είπε.» (από το cnn greece) Μα τι ωραία και σοφά τα θέτει, με τι γλυκύτητα ζαχαροπλάστη μιλάει ο παλιός γραμματέας του Ρήγα Φεραίου: «Εμείς δεν θα επιτρέψουμε στην Ελλάδα να έχει τέτοια αναχώματα»! «Ανάχωμα» εννοεί το δημοψήφισμα, αλλά «Δεν θα (το) επιτρέψουμε»! Τς, τς,τς δημοκρατικές αβρότητες!  Μα που έμαθε τέτοια δημοκρατία ο Πρόεδρος; Μήπως σπούδασε στην Μόσχα κι είναι Κούτβης, όπως ο Γεώργιος Γεωργαλάς κι ο Θεοφύλακτος Παπακωνσταντίνου, κι αποφασίζει και διατάσσει; Και  το δημοψήφισμα του Σύριζα το 2015, που δεν περίμενε το ΟΧΙ, είναι «ανάχωμα», όχι επιβαλλόμενη δημοκρατική προσφυγή στον λαό. Αλλά «δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο»! Αυτό έλειπε, εθνίκια! Ν’ αποφασίζει ο λαουτζίκος για τα εθνικά του θέματα! Αποφασίζει και διατάζει ο σύντροφος Πρόεδρος, σαν  καλοσυνάτος αρχηγός κάποιας άτυπης Επιτροπής Κατά των Δημοψηφισμάτων και του Λαουτζίκου.

Πώς η μία, ελληνική Μακεδονία έγινε τέσσερις;

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Σε λίγες μέρες  συμπληρώνεται ένας χρόνος από την, τουλάχιστον, επονείδιστη, ολοκληρωτικής εμπνεύσεως και  επιβολής,  συμφωνία των Πρεσπών που ήδη διαλύει τα κόμματα που την υπέγραψαν (Σύριζα, Ανέλ, Ποτάμι, Πράττω-Κοτζιάς), αλλά προκαλεί και προκάλεσε σοβαρή ζημιά πριν καν την επιβολή της (βλ: αποπροσανατολισμό και διχασμό της ελληνικής κοινωνίας και ύβρεις  κυβέρνησης-Σύριζα κατά του ελληνικού λαού: Το 70% του λαού που αντιτίθεται είναι «ακροδεξιοί», κατά Τσίπρα, σε συνομιλία με τον Μακρόν:  κυβερνάει ακροδεξιούς δηλαδή, όπως ο Γ. Α. Παπανδρέου κυβερνούσε τον «πιο διεφθαρμένο λαό»), ενώ ήδη τα Σκόπια μονοπωλούν τον όρο «Μακεδονία» χωρίς να τηρούν όρους της συμφωνίας (Macedonia timeless) και δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον: πχ, αν κάποια κυβέρνηση των Σκοπίων αφαιρέσει το «Βόρεια», τι θα συμβεί;

Βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης και των υποστηρικτών των Σκοπίων, κομμουνιστογενείς στην συντριπτικότατη  πλειοψηφία τους,  είναι πως «γεωγραφικά η Μακεδονία ανήκει/μοιράζεται  σε τέσσερις χώρες». Τελευταίος υποστηρικτής της άποψης αυτής ο Βαρουφάκης, τόσο αδαής (και επικίνδυνος) που δεν τον χαρακτηρίζει η λέξη.

Είναι, ωστόσο,  απορίας άξιον  ότι ακόμα και άνθρωποι καταξιωμένοι και σημαντικοί, ιστορικοί αλλά και δημοσιογράφοι-αναλυτές, και φυσικά όλη η πολιτική τάξη της χώρας,  αναπαράγουν, συχνά μάλιστα και με επιθετικό προσβλητικό τρόπο, όπως  ο προβεβλημένος ιστορικός Γιώργος Μαυρογορδάτος, το ανακριβές επιχείρημα ότι η  «Μακεδονία γεωγραφικά ανήκει σε τέσσερις χώρες».

Ας δούμε  πώς απαντάει ο έγκριτος και καλλιεπής  ιστορικός σε σχετική ερώτηση (από το ηλεκτρονικό περιοδικό Andro, συνέντευξη στον Διονύση Μαρίνο, 14-2-2019)

–       Ποια είναι η άποψή σας για τη Μακεδονία; Είναι μία και μοναδική;

–        Είναι ένα εύκολο παράδειγμα για το πόσο ανιστόρητος είναι ο μέσος συμπολίτης μας. Ειδικά αυτοί που λένε πως η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική. Αυτό είναι μια βλακεία. Το σωστό είναι: η Αρχαία Μακεδονία είναι μόνο μια και είναι ελληνική. Αυτό το ξέρει όλη η υφήλιος. Η Μακεδονία στις αρχές του 20ου αιώνα διαιρέθηκε σε 3 1/2 κομμάτια. Το μικρό κομμάτι το πήρε η Αλβανία και είναι πασίγνωστο ότι το υπόλοιπο μοιράστηκε μεταξύ Ελλάδας, Σερβίας και Βουλγαρίας. Αυτό δεν έχει τίποτα το ανησυχητικό. Αυτό το λέγαμε ανοιχτά. Πρόσφατα ασχολήθηκα με την αλληλογραφία του Βασιλέα Κωνσταντίνου Α΄, ο οποίος σε κάποιο γράμμα προς την ερωμένη του, λέει ρητά, δείχνοντας πόσο πετυχημένη ήταν η εκστρατεία στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, λέει λοιπόν: «Κερδίσαμε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας». Αυτό το λέγαμε επίσημα. Το ότι σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, το οποίο ωρύεται πως η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική, δείχνει πόσο έχει αποτύχει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και οι πολιτικές μας ηγεσίες. Είναι σαν να λες ότι η Γη είναι τετράγωνη! Στα νιάτα μου θυμάμαι πως ήταν πασίγνωστο ότι πήραμε τη μισή Μακεδονία και λίγο παραπάνω. Αφήστε που το «η Μακεδονία είναι ελληνική», μπορεί να ερμηνευτεί από τους ξένους ότι εμείς έχουμε διεκδικήσεις στις άλλες Μακεδονίες.

Τούρκικες γεωτρήσεις ή Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

Δεν είμαι πολιτικός, πολιτικός αναλυτής, διπλωμάτης, διεθνολόγος κλπ. Είχα δημοσιεύσει το άρθρο «Έθνος περιορισμένης κυριαρχίας» στην Ελευθεροτυπία στις 5 Νοεμβρίου 2014, στην κορύφωση της μνημονιακής υποτέλειας, λόγω των παράνομων τούρκικων ερευνών για υδρογονάνθρακες μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου, μιλώντας για δεύτερη εισβολή. Τότε, το 2104. Σήμερα το λένε όλοι.

Το ξαναδημοσίευσα στην ιστοσελίδα «Πρες Πούμπλικα» στις 15 Μαρτίου 2018 λόγω των τότε γεγονότων πάλι στην ΑΟΖ της Κύπρου, τον εμβολισμό του ελληνικού σκάφους στα Ίμια, τις αλλεπάλληλες πολεμικές προσβλητικές δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων, την ιδιότυπη ομηρία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.

Κι έγραφα το 2018: Δικαιούμαστε όλοι να αναρωτηθούμε:

Α)Τρισίμιση χρόνια από τότε (σήμερα τεσσεράμιση) κυβερνήσεις, κόμματα, αρθογράφοι, αναλυτές, προετοίμασαν την Ελλάδα, τον ελληνικό λαό και τον ελληνισμό για την επικίνδυνη και πολεμική στρατηγική της Τουρκίας; Προετοίμασαν την άμυνα Ελλάδας και Κύπρου; Ή επέμεναν και  επιμένουν στις απεχθείς γελοιότητες της καθημερινότητας, έχοντας ταυτόχρονα αποδεχθεί τα μνημόνια; Αναφέρομαι σ’ αυτούς που ευθύνονται πρωτίστως και για την άνοδο της Χρυσής Αυγής.

Β) Ιστορικοί, με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως ο συγγραφέας του βιβλίου, «Τα κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας»,  Κώστας Κωστής, μήπως θα πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη απ’ τον ελληνικό λαό για την ύβρη εναντίον του (κακομαθημένα παιδιά) και για τις ιστορικές ανακρίβειες; Το ίδιο ισχύει και για τον κ. Δερτιλή, τον κ. Λιάκο, τον κ. Βερέμη. Αλλά και όλους όσοι μιλάνε για την ανεκτική οθωμανική αυτοκρατορία, και λοιδορούν («βλέπουν την Τουρκία σαν μπαμπούλα») όποιους ζητάνε να προετοιμασθεί η ελληνική άμυνα. Θα ζητήσουν, ή η αυτοκριτική τους εφάπτεται με την επιστημονική τους κατάρτιση και την προπαγανδιστική τους μνησικακία;

Γ)  Οι ανυποχώρητοι επαναστάτες, οι αλληλέγγυοι, οι συλλογικότητες κ.λπ. που είχαν καταληφθεί από διεθνιστικό επαναστατικό οίστρο με τα γεγονότα της πλατείας Γκεζίμ κι έπλεκαν διθυράμβους  για τον αντιφασίστα τούρκικο λαό,  πού είναι;

Αλλά οι  ζωές των Κούρδων αμάχων που δολοφονούνται από την  Τουρκία είναι πολύ χαμηλά στην επαναστατική αποτίμηση της Παγκόσμιας Αριστεράς, αλλά και της ελλαδικής και της κυπριακής, και δεν συγκινούν κανέναν επαναστάτη. Καμμία ΜΚΟ. Κι αλήθεια, ο νεαρός που στεκόταν ακίνητος στην Γεζίμ κι έγινε σύμβολο της παγκόσμιας φιλοτουρκικής αριστεράς, η κοπέλλα που κατάβρεχαν οι πυροσβέστες, και οι σύντροφοί τους, που διαδηλώνουν σήμερα; Ο τούρκικος λαός αντιτίθεται, και πώς,  στην γενοκτονία των Κούρδων που διαπράττει ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρός τους; Γίνονται στην Τουρκία διαδηλώσεις εναντίον της εισβολής και γενοκτονίας στην Αφρίν, και πριν στο Κομπάνι ή για την παράνομη κατοχή της Κύπρου; Μόνο λίγοι πανεπιστημιακοί σηκώνουν σήμερα, 2019, με συνέπειες, το βάρος της αντίδρασης στις παράνομες ενέργειες, όπως ο σπουδαίος Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ στα κατεχόμενα, ιδιοκτήτης της εφημερίδας Αφρίκα.

Αδούλωτε Σάββα Λιασή, στον αιώνα σου, λέγε, τι είδες;

 Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*

      Αύριο Κυριακή 5 Μαΐου γίνεται στην κατεχόμενη Άγια Τριάδα, στην Καρπασία, στην Κύπρο, η κηδεία του Σάββα Λιασή, που δεν έφυγε ποτέ από τα χώματά του και αναδείχθηκε σε άτυπο εκπρόσωπο των εγκλωβισμένων-σκλαβωμένων. Για τον κυρ Σάββα, λοιπόν, τον Σαββή, με μεγάλο σεβασμό και αγάπη το κάτωθι, γραμμένο στο Ελύτικο πρότυπο του Άξιον Εστί, Προφητικόν: εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;

     Αδούλωτε Σάββα Λιασή,  στον αιώνα σου, λέγε, τι είδες;

Είδα την πατρίδα μου σκλαβωμένη από πριν απ’ την γέννα μου.

Είδα την ελευθερία να κερδίζουμε με αίμα, αγχόνες, καμμένα κορμιά.

Εϊδα να γεμίζουμε τις πλατείες και να πανηγυρίζουμε.

Είδα την γυναίκα μου την Μαρούλα και τα δύο μας παιδιά,

την Τούλα και τον Γιαννάκη.

Είδα το μπακάλικο μου στην Γιαλούσα.

Είδα τους τούρκικους βομβαρδισμούς.

Είδα την διχόνοια να τρέχει πιο γρήγορα απ’  την συμφορά.

Κι είδα τα εγκλήματά μας.

Το πραξικόπημα.

Κι είδα:

Την εισβολή στο  προδομένο νησί μας.

Την αντίστασή  μας.

Και τον Γιαννάκη στο χακί να φεύγει να υπερασπισθεί το χώμα μας.

Τον είδα και δεν τον ξαναείδα.

Σαράντα χρόνια.

Κι εγώ περίμενα στην σκλαβωμένη Καρπασία.

Δεν έφυγα απ’ την Αγιατριάδα το χωριό μου.

Η κόρη μου έφυγε. Με την ευκή μου.

Έκανε 20 χρόνια να δει το χωρκό.