Του Νίκου Τσούλια
      Πολλά επιχειρήματα κατεγράφησαν για την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να καταργήσει τη διάταξη περί ορισμού των σημαιοφόρων στο Δημοτικό Σχολείο με βάση τη βαθμολογία, που ισχύει από συστάσεως ελληνικού κράτους, αλλά θεωρώ ότι δεν σημειώθηκαν τα κυριότερα. Και να ποια θεωρώ ότι είναι αυτά.
      α) Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – και από τότε που ήταν «Συνασπισμός» – είχε πάντα ένα κόμπλεξ αριστεροσύνης, ένα πολιτικό και ιδεολογικό κόμπλεξ κυρίως απέναντι στο Κ.Κ.Ε. στο κατά πόσο ήταν αριστερό κόμμα. Στους κοινωνικούς χώρους δε για να εδραιώσει αυτή την πολιτική του αντίληψη ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. συνεργαζόταν με πέραν του Κ.Κ.Ε. αριστερά κόμματα ακόμα και σε κοινά ψηφοδέλτια! Όσοι έχουμε μια σχετική εμπειρία στους κοινωνικούς χώρους και στο συνδικαλισμό έχουμε βιώσει αυτή τη σταθερή αντίληψη και πρακτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
      β) Αυτό το κόμπλεξ έγινε ένας εφιάλτης στη σημερινή εποχή, αφού ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. εφαρμόζει άκρως νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική και υλοποιεί δύο δικά του Μνημόνια ως «απόρροια» του σφοδρού αντιμνημονιακού αγώνα του, της βίας και της κοινοβουλευτικής μούντζας αφενός και της ευθείας προσβολής στο αποτέλεσμα του δικού τους δημοψηφίσματος αφετέρου! Τώρα πρέπει να δώσει ένα κάποιο στίγμα ότι διαφέρει από τη συντηρητική πολιτική. Και αφού απέτυχε παταγωδώς σε μια σειρά άλλων εκπαιδευτικών ζητημάτων που έχουν ένα μη συντηρητικό χρώμα (κατάργηση σχολικών παρελάσεων και πρωινής προσευχής, μη υποχρεωτικότητα στη διδασκαλία των Θρησκευτικών…), επιχειρεί τώρα να εμφανιστεί ως αριστερό κόμμα! Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι επιχείρησαν να σηκώσουν το όλο ζήτημα παίρνοντας θέση και ο κ. Τσίπρας – φαντάζομαι και ως ιδεολογικός καθοδηγητής του κόμματός του!