«Μέσες άκρες», για την Αριστέα Μπουγάτσου

του Διδύμιου

Πέρασαν έντεκα ολόκληρα χρόνια από το θάνατο τη Αριστέας Μπουγάτσου.

Την θυμήθηκα αυτές τις μέρες. Θυμήθηκα που κάποιο απόγευμα του 2008 ή 2009, δεν θυμάμαι ακριβώς, μιλήσαμε.

Τρεις άνθρωποι. Εγώ ο Γιάννης και η Αριστέα. Τηλεφωνικά με ανοικτή ακρόαση. Ένα τηλέφωνο και μια συζήτηση που κράτησε ώρες. Είχε σταματήσει την ραδιοφωνική της εκπομπή με τον Μπότσαρη.

Είχαμε και δεύτερη τηλεφωνική συνομιλία. Πάλι τα τρία ίδια πρόσωπα. Την πήραμε τηλέφωνο να μας πει τι…παίζει με το θέμα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ. Παλιά αρθρογράφος στην Καθημερινή, είχε σηκώσει ψηλά τον πήχη στο θέμα της ιδιωτικοποίησης.

Η Αριστέα ήταν ένα σχεδόν …μυθικό πρόσωπο εκείνη την εποχή. Έτσι έζησε κι έτσι έφυγε. Χωρίς εμφανίσεις, χωρίς συνεντεύξεις, δίχως φωτογραφίες της να υπάρχουν. Σε μια εποχή που κυριαρχούσε ο Τράγκας κι ο Κακαουνάκης. Η εκπομπή της ‘’Μέσες άκρες’’ προκαλούσε. Ήταν συνώνυμη του ρεπορτάζ και της αλήθειας. Ερευνητική δημοσιογραφία, ασυμβίβαστη σε υποθέσεις δύσκολες. Προμήθειες ΟΤΕ, αναθέσεις, proton, εξοπλιστικά, Ζίμενς, Κόκκαλης, Ψυχάρης…

Πρόσωπο ατόφιο, ακέραιο, που πλήρωσε ακριβά την αιχμηρή πένα της και τις αποκαλύψεις της. Ήταν απ’ τα πρόσωπα που ξεχώριζαν, που κοσμούσαν κι έδιναν νόημα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Με κείμενα σκληρά, οχληρά, γενναία, σε θέματα βαριά κι επικίνδυνα και σύγκρουση με πρόσωπα παντοδύναμα, αργυρώνητα χωμένα ως το λαιμό στην διαφθορά και την διαπλοκή.

Χωρίς αίσθηση του φόβου απέναντι σ’ ένα παντοδύναμο σύστημα, που την απειλούσε, της έδειχνε τα δόντια του, την άφηνε άνεργη, την πίεζε και την εξόντωνε με δικαστικές διώξεις και αγωγές, στην μεταπολίτευση που ήταν χρυσή περίοδος της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής. Την εποχή της ‘’ισχυρής Ελλάδας’’, του…καταλληλότερου και των προκατόχων του. Τότε που η Μπουγάτσου αποκάλυπτε στοιχεία φωτιά κι έγγραφα για την ανομία και τις μίζες. Πρώτη έγραψε για τα Leopard, τους TOR- M1, το σύστημα ΕΡΜΗΣ, και τα Γιουροφάϊτερ που την έφεραν σε ρήξη με τον Ψυχάρη. Αλλά κι ο εργοδότης της στην Καθημερινή την…άδειασε, αφού τα είχε βρει με τον εχθρό του. Πάλι η Αριστέα πλήρωσε την νύφη.

Έφυγε η τελευταία Ελληνίδα Δημοσιογράφος

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 10, 2013

-Οι άνθρωποι δεν πρέπει ν΄αφήνουν πίσω τους εκκρεμότητες. Θα τα τακτοποιήσω όλα, δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρούνται άλλοι άνθρωποι εξαιτίας μου όταν εγώ θάχω φύγει…

Στις 6.30 το απόγευμα του Σαββάτου έφυγε από τη ζωή η τελευταία Ελληνίδα δημοσιογράφος αφήνοντας πίσω της συμμορίες εκβιαστών να σκοτώνονται με φόντο μια χρεωκοπημένη χώρα. Με το θάνατο της Αριστέας Μπουγάτσου ο όρος ελληνική δημοσιογραφία θα έπρεπε να πάψει να χρησιμοποιείται μια και όλοι όσοι έχουμε μείνει πίσω αποτελούμε τον όχλο της δυσφήμισης γι΄αυτό που αποκαλείται δημοσιογραφία.

Τώρα πλέον δεν έγινε πιο φτωχή η ελληνική δημοσιογραφία, αλλά έσβησε μαζί με την Αριστέα.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πίστευαν ότι το όνομα «Αριστέα Μπουγάτσου» είναι ένα ψευδώνυμου ενός μυθικού προσώπου που η δύναμή του, η μαχητικότητά του, το πάθος του για το ρεπορτάζ και την αλήθεια ξεπερνάει τα ανθρώπινα όρια. Κι έτσι ήταν. Η Αριστέα έζησε και έφυγε σαν μύθος. Άλλωστε φρόντισε να μην αναλωθεί στο βουητό του πλήθους. Οι φωτογραφίες της είναι σπάνιες, το ίδιο και οι δημόσιες εμφανίσεις της.

Η Αριστέα ως την τελευταία στιγμή δεν έκανε εκπτώσεις και υποχωρήσεις, δεν πουλήθηκε για μια θέση στο δημόσιο. Δεν εντάχθηκε στον μηντιακό στρατό κανενός μεγαλοεπιχειρηματία παρότι δεν ήταν λίγοι εκείνοι που το προσπάθησαν. Μάλιστα ένας από αυτούς όταν διαπίστωσε ότι η Αριστέα δεν λυγίζει και κυρίως δεν έχει εξαγοράσιμη τιμή της είπε:

-Άσε με τουλάχιστο να σου κάνω δώρο ένα μολοσσό. Οι θηλυκοί μολοσσοί είναι πολύ καλοί φύλακες…

Η Αριστέα αρκέσθηκε στα αγαπημένα της γατάκια και συνέχισε στο δύσβατο μονοπάτι της δημοσιογραφίας δίχως συμβιβασμούς. Ακόμη και όταν οι μεγαλοεκδότες τα έβρισκαν μεταξύ τους και της έδειχναν την οδό της απόλυσης εκείνη συνέχιζε τον αγώνα. Κατάφερε μάλιστα να κερδίσει στο δικαστήριο μεγαλοεκδότες που είχαν προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να της βουλώσουν το στόμα.

Η Αριστέα παρότι διατηρούσε προσωπική γνωριμία με όλους σχεδόν τους αρχηγούς των κομμάτων της μεταπολίτευσης και σχεδόν όλους τους μεγαλοεπιχειρηματίες ποτέ δεν λογόκρινε τα ρεπορτάζ της. Το έκανε εξαιτίας μιας ιδεατής σχέσης που είχε με την δημοσιογραφία. Αυτό της το αναγνώριζαν ακόμη κι εκείνοι που βρέθηκαν απέναντί της εξαιτίας των αποκαλύψεών της. Η αξιοπρέπειά της δεν της επέτρεψε ποτέ να διεκδικήσει θέσεις και ρόλους ακόμη και μέσα στην ίδια της την εφημερίδα, μιλάμε για την Ελευθεροτυπία. Η προσωπική γνωριμία και η ανθρώπινη φιλία της με την Μάνια Τεγοπούλου δεν «μεταφράσθηκε» σε στελεχιακές θέσεις και άλλου είδους προνόμια.Τελευταία έδωσε μάχη για την επανέκδοση της«Ελευθεροτυπίας» και κατάφερε να φύγει βλέποντας την αγαπημένη της εφημερίδα ξανά στα περίπτερα.

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος, ο σύντροφός της Βασίλης, η αδελφή της Ιωάννα και ο ξαδελφός της ο Ντίνος στάθηκαν στο πλευρό της ως το τέλος. Και ο γάτος της ήταν εκεί. Τελευταία της επιθυμία ήταν να μην γίνει νεκρώσιμη ακολουθία και η τέφρα της να μεταφερθεί στο κτήμα της στους Γαργαλιάνους…

Υ.Γ>Αριστέα σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σε γνωρίσω. Καλά ρεπορτάζ στον Παράδεισο γλυκιά μου…

Βασίλης Μπόνιος