Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ Ν.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ Ν.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2023

ΜΙΚΡΉ ΕΝΘΥΜΗΣΗ ΜΕ ΑΦOΡΜΗ ΤΑ 70ΧΡOΝΑ ΤΗΣ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΔΗΜOΚΡΑΤΙΑΣ»



Του Θανάση Παπαθανασίου


Ήταν βράδυ της παραμονής πρωτομαγιάς του 1976. Για την ακρίβεια, πρέπει να ήταν δυο – τρεις ώρες μετά
τα μεσάνυχτα. Δεν είχαν συμπληρωθεί ακόμη δυο χρόνια από την πτώση της χούντας, και στην ατμόσφαιρα της ελληνικής κοινωνίας δέσποζε η πολιτικοποίηση. Παλιρροιακή και υπερπολύμορφη. Μεταμεσονύκτια ώρα λοιπόν στον Βύρωνα της Αττικής, τρεις μαθητές της Ε’ Γυμνασίου (αντίστοιχης της σημερινής Β΄ Λυκείου) κολλούσαμε στον μαντρότοιχο του σχολείου μας φωτοτυπίες μιας χειρόγραφης αφισούλας για την εργατική πρωτομαγιά. Φυσικά ασπρόμαυρες, μεγέθους Α4, σε λίγα αντίτυπα που τα άντεχε το μαθητικό μας χαρτζιλίκι.
Στην αφισούλα είχα χωρέσει (όλα ζωγραφισμένα και γραμμένα με το χέρι) επάνω μια υψωμένη γροθιά με φόντο έναν σταυρό, δίπλα του μνεία της εργατικής πρωτομαγιάς και από κάτω το απόσπασμα της Καινής Διαθήκης, όπου ο απόστολος Ιάκωβος ξεστομίζει φοβερές απειλές κατά των πλουτοκρατών που στερούν το δίκαιο μεροκάματο από τους θεριστάδες. Η αφισούλα ήταν ανυπόγραφη. Δεν ήταν κάποιας οργάνωσης.

Τον μαντρότοιχο του σχολείου ήδη τον κάλυπτε ένα αδιανόητο κολάζ από πολύχρωμες κομματικές αφίσες. Κενός χώρος, ούτε για δείγμα! Έτσι, κάποιες από τις αφισούλες μας έπεσαν πάνω σε αφίσες του ΕΚΚΕ. Και, ω του θαύματος! Ακριβώς εκείνη τη στιγμή έσκασαν μύτη από τα σκοτεινά τρεις θηριώδεις αφισοκολλητές του ΕΚΚΕ σε φοιτητική ηλικία, κι αυτοί με τον κουβά και τις βούρτσες στο χέρι! Και άρχισε σύρραξη…

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2023

Νίκος Ψαρουδάκης: «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες»

ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

Ο ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ* ΕΠΈΣΤΡΕΨΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟ 1975



Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ηταν Ιούλης του 1975, επί κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητος», του “εθνάρχη” και ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τότε ο Νίκος Ψαρουδάκης* εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους “ανώτατους δικαστές”, που συντάραξε το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, και είχε σαν αποτέλεσμα να καταδικαστεί και να φυλακιστεί. Το όνομα του, Νίκος Ψαρουδάκης και ο πολιτικός φορέας που ήταν επικεφαλής ονομαζόταν “Χριστιανική Δημοκρατία”.



Αιτία της περιπέτειας του το πρωτοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα του κόμματος του “Χριστιανική”. Είχε τίτλο «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες», και υπότιτλο: «Θυσιάσατε τη δικαιοσύνη στη σκοπιμότητα: Χθες για να σώσετε την τυραννία, σήμερα για να σώσετε τους τυράννους!». Ο Νίκος Ψαρουδάκης στο πόνημα του, το οποίο περιείχε “ιερές, θεόπνευστες” ρήσεις, σχολίαζε την τότε απόφαση του Αρείου Πάγου να χαρακτηρίσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ως στιγμιαίο και όχι ως διαρκές, με συνέπεια να μη λογοδοτήσουν στην αστική “δικαιοσύνη, όλοι όσοι στήριξαν από θέση εξουσίας, την δικτατορία.

Και δεν μασούσε τα λόγια του, ο χριστιανός πολιτικός. «Πολλοί από σας, στη διάρκεια της δικτατορίας, “συνετά” ανθρωπάκια για να μην χάστε τη θεσούλα σας είχατε λουφάξει στο κέλυφος σας κι είχατε μεταβάλει τη νομική σκέψη σε σοφιστεία στήριγμα της ανομίας και του εγκλήματος», έγραφε μεταξύ άλλων,  απευθυνόμενος στους “ανώτερους δικαστές” του Αρείου Πάγου.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τι σάλος είχε ξεσπάσει μετά την δημοσίευση του άρθρου. Η κυβέρνηση έσπευσε να εξαφανίσει την εφημερίδα και ο Νίκος Ψαρουδάκης οδηγήθηκε σε δίκη με την κατηγορία της περιύβρισης Αρχής.

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

21η Απριλίου: Αντίσταση σε κάθε μορφής τυραννία

Η βαριά κληρονομιά των ασυμβίβαστων αντιδικτατορικών αγώνων της Χ.Δ. και της “Χ”, που μας θυμίζει η επέτειος της 21ης Απριλίου, μας επιβάλλει, όσα χρόνια κι αν περάσουν, να μην ανεχόμαστε οποιασδήποτε μορφής “εκπτώσεις” στις  ελευθερίες του ελληνικού Λαού, αλλά και των άλλων Λαών του κόσμου. Τις οποίες καλούμαστε να υπερασπιζόμαστε ασυμβίβαστα, ενάντια σε οποιασδήποτε μορφής “τυραννικό φρόνημα” τις υπονομεύει και τις καταργεί. 
Οι δικτάτορες επικαλέστηκαν τον ανύπαρκτο “κομμουνιστικό κίνδυνο” για να καταλύσουν το δημοκρατικό πολίτευμα στις 21 Απριλίου 1967.
Εμφανίστηκαν υπερασπιστές του Ἐθνους και κατέστησαν υπαίτιοι της μεγαλύτερης εθνικής καταστροφής μετά τη Μικρασιατική, με την άλωση του ελληνικότατου βόρειου τμήματος της Κύπρου. Αφού απέσυραν τη Μεραρχία που είχε αποστείλει ο Γεώργιος Παπανδρέου, υπονόμευσαν συστηματικά τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, με αποκορύφωμα το προδοτικό πραξικόπημα που αποτέλεσε το πρόσχημα της τουρκικής εισβολής.
Εμφανίσθηκαν υπερασπιστές του Χριστιανισμού και προκάλεσαν τη χειρότερη και πιο αυθαίρετη επέμβαση στα εσωτερικά της Διοικούσας Εκκλησίας, με την επιβολή της αντικανονικής “αριστίνδην συνόδου” και “δοτού” Αρχιεπισκόπου. Και όταν η εμφανής αυτή παρανομία ανατράπηκε από το Συμβούλιο της Επικρατείας και ακολούθησε η 2η φάση της δικτατορίας, η εκδίωξη χωρίς απολογία 11 αρχιερέων προκάλεσε αναταραχές, διχασμούς και σκανδαλισμό στους πιστούς δεκαετίες μετά την πτώση της δικτατορίας. 
Δυστυχώς, όπως είχε προβλέψει ο νομπελίστας Γιώργος Σεφέρης με τη δήλωσή του στο βρετανικό ραδιόφωνο BBC από το 1969,
“Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.”
Εξάλλου, η ελευθερία είναι δώρο Θεού: «Δὲν σᾶς λέω πιὰ, δούλους γιατὶ ὁ δοῦλος δὲν ξέρει τὶ κάνει ὁ Κύριός του. Ἐσᾶς σᾶς ἀποκαλῶ φίλους, γιατὶ σᾶς ἔκανα γνωστὰ όλα ὅσα ἔχω ἀκούσει ἀπὸ τὸν πατέρα μου»  (1ο Εὐαγγέλιο  ὄρθρου Μεγάλης Παρασκευῆς, Κατὰ Ἰωάννη). Ὁ ἄνθρωπος ἀπελευθερώνεται καὶ γίνεται φίλος μὲ τὸ Θεό, αὐτεξούσιος καὶ ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε τυραννία. «Ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων ὡς ὁ ἀρχόμενος…  Τυραννὶς δὲ γνώμῃ αὐθαίρετος», ἀναφωνεῖ ὁ ἱερὸς ὐμνωδὸς στὰ τροπάρια τῆς Μεγάλης Δευτέρας. Η Ανάσταση του Χριστού έρχεται να δώσει συν τοις άλλοις τη δυνατότητα απελευθέρωσης από την «απάνθρωπη τυραννία» του διαβόλου πάνω στο ανθρώπινο γένος, προτύπωση κάθε τυράννου.

Νίκος Ψαρουδάκης: Ἡ ἀναστάσιμη προσευχὴ καὶ τὸ μήνυμα τῆς Γυάρου

Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης θυμᾶται μὲ πόση λαχτάρα βίωσε προσωπικὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς Ἀνάστασης τὸ 1974, στὴν ἐξορία του στὴ Γυάρο. Στὸ ἑπόμενο κείμενο, μιλᾶ γιὰ τὴν ἐξορία του ἀμέσως μετὰ τὴν ἐπιστροφή του.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΓΥΑΡΟΥ
Τὸ «Χριστὸς Ἀνέστη» ἔδιδε κι ἔπαιρνε. Τί χαρούμενα λόγια! Σ’ ὅλα ταὰ πρόσωπα χαρά. Δὲν ἤτανε τώρα ὅπως στὴν ἀρχή. Τώρα ἔβλεπες ἡμεράδα καὶ φῶς. Ἡ Θεία Λειτουργία δὲν εἶναι θέατρο. Εἶναι ζωή. «Ἄγγελοι μετὰ ἀνθρώπων συλλειτουργοῦσιν». ( …)
Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶχε γίνει, ἡ φυλακή μας συνεχιζόταν, ἡ «ἀνάσταση» ἡ δική μας ἦταν μιὰ ἐλπίδα. Κι ἡ ἐλπίδα εἶναι τὸ ψωμὶ τοῦ δυστυχισμένου …
Ἄν ἡ Ἱ. Σύνοδος μποροῦσε ν’ ἀκούει ὅσα λέγονταν στὴ Γυάρο, τότε θὰ καταλάβαινε πὼς δὲν θὰ ὑπῆρχε κανένα χαμένο πρόβατο, ἂν πρῶτα δὲν ὑπῆρχε ἕνας χαμένος ποιμένας! ( …)
Δὲν ἤμουνα εὐχαριστημένος μὲ τίποτα. Τὸ μόνο ποὺ μ’ ἐνθουσίαζε καὶ μὲ μεθοῦσε, ἦταν ἡ Ἄνοιξη, ὁ Ἀπρίλης. Οἱ ὄψιμες βροχὲς ἔκαμαν ν’ ἀνθίσουν καὶ τὰ βράχια. Κάτι ἀγριολούλουδα μικρὰ μὰ τόσο χαριτωμένα, τόσο ὄμορφα ποὺ σοῦ μιλάγανε στὴν καρδιά. Δὲν ἤτανε λουλούδια. Ἤτανε μάτια ὑπερκόσμιων, ἀγγελικῶν ὄντων μὲ χίλιες λάμψεις κι ὀμορφιές. ( …)
Δὲν ἔβλεπα τὴ στιγμὴ ν’ ἀνοίξει ἡ πόρτα, νὰ χιμήξω ἔξω, περιπλανώμενος μόνος στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια τοῦ ἀνθισμένου νησιοῦ. ( …)Ἤτανε μιὰ πασχαλιάτικη μέρα τ’ Ἀπρίλη γλυκειά σὰν τὴν ἀγάπη, ἀγνὴ σὰν τὸ χαμόγελο τοῦ μωροῦ, ἀνάλαφρη σὰν αὔρα. Ξεκίνησα γιὰ ταὴν ψηλή κορυφή

Μιὰ προσπάθεια ἀκόμα καὶ ἤμουνα στὴν κορυφή, στὸ πιὸ ψηλό σημεῖο τοῦ νησιοῦ.(…) Ὅλα γιὰ μιὰ στιγμὴ φαίνονται νὰ χάθηκαν. Ὅμως νά! Ὁ τάφος ἀνοικτὸς καὶ ἄδειος! Ἀνέστη ὁ Κύριος! ( …) Ὁ Κύριος νίκησε! Ὁ Κύριος, ὁ Βασιλέας Χριστός, ζεῖ! Τὰ χείλη μου ἄνοιξαν σὲ προσευχή. Μιὰ προσευχή διαφορετική ἀπὸ ἄλλες φορές. Προσευχὴ μαζὶ κι ἐξομολόγηση. Ἴσως ὄχι μονάχα γιὰ μένα, μὰ γιὰ πολλούς. Τὸ παράπονο καὶ ὁ πόνος ὅλου τοῦ κόσμου. Τὸ παράπονο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ καταπιέζεται, ποὺ ἀδικεῖται, ποὺ βασανίζεται σ’ ἕνα μπουντρούμι, ποὺ δὲν ἔχει οἰκογένεια, σπίτι καὶ πίστη, δὲν εἶναι μήπως παράπονο καὶ πόνος ὁλόκληρων λαῶν; ( …)
– Τί προσφέραμε, Κύριε, εἶπα φωναχτά, σ’ αὐτοὺς τοὺς λαούς; Τί προσφέραμε γιὰ τὴν εἰρήνη, τὴν ἰσότητα, τὴ δικαιοσύνη, ἀνάμεσα στοὺς λαούς; Προσφέραμε τὸ Εὺαγγέλιο! Μὰ τί εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο; Ἕνα κείμενο, ἕνα μήνυμα! Δὲν εἶναι ἡ πράξη, ἡ ζωή. Δὲν εἶναι ὑλοποίηση τῆς ἰδέας. Εἶναι, βέβαια, ἀπαραίτητο νὰ ποῦμε τὸ σωστό, ν’ ἀνοίξουμε τὸ δρόμο. Μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ εὔκολο. Αὐτὸ δὲν ἀρκεῖ. Αὐτὸ ποὺ ἀξίζει εἶναι νὰ προχωρήσουμε στὴν πράξη. Νὰ δώσουμε στὸ μήνυμα σάρκα καὶ ὁστᾶ. Κι αὐτὸ δὲν ἔγινε. ( …)
Πόλεμοι, ἀποικιοκρατία, φασισμός, ὑλοκρατία, στυγνὴ ἐκμετάλλευση τῶν ἀδυνάτων καὶ σκλαβιά, αὐτὴ εἶναι ἡ πράξη τῶν Χριστιανῶν, Κύριε! Γι’ αὐτὸ ἦρθες λοιπὸν στὸν κόσμο καὶ γι’ αὐτὸ ἀνέβηκες στὸ Γολγοθᾶ; (…) Μέχρι πότε, Κύριε, θὰ βλέπεις αὐτὴν τὴν κατάσταση καὶ θὰ μακροθυμεῖς; ( …)
Εἶπα καὶ ἄλλα πολλὰ σὲ μιὰ πυρακτωμένη ἐξομολόγηση. ( …) Μὲ κυρίευσε ἐνθουσιασμός μέγας. Νόμιζα πὼς εἶχα φτερά, πὼς δὲν πατοῦσα στὸ χῶμα. Πηγαινοερχόμουνα ἀπὸ τὸ ἕνα σημεῖο στὸ ἄλλο ψάλλοντας. Χόρτασα «Χριστὸς Ἀνέστη»! Ἐκδικήθηκα τὴν Ἀνάσταση τῆς φυλακῆς μὲ τὰ αὐτόματα. Ἐδῶ, μακριὰ ἀπὸ τὴν κακία τοῦ κόσμου, στὴ γλυκειά Ἄνοιξη τ’ Ἀπρίλη, γιόρτασα τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, τὴ ζωοφόρα Άνοιξη της ανθρωπότητας!
Από το βιβλίο “7 μήνες στην Ασφάλεια και τη Γυάρο”, ἔκδοση «Χριστιανικῆς».
“ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΓΥΑΡΟΥ. Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΙΨΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ” (“Χριστιανική” 27.7.1974)
Μετὰ τὴν ἐπιστορφή του ἀπὸ τὴν ἐξορία, στὸ πρῶτο μεταδικτατορικὸ φύλλο τῆς “Χριστιανικῆς”, ἐλεύθερος πιά, ὁ Νίκος Ψαρουδάκης μιλᾶ γιὰ τὴ Γυάρο. Ἀξίζει νὰ προσεχθεῖ ἡ περιγραφὴ τῶν ἄθλιων συνθηκῶν ποὺ ἐπικρατοῦσαν, γιὰ νὰ μὴ “ξεθωριάζουν” καὶ ξεχνιοῦνται τὰ πράγματα καὶ νὰ μὴν ὑποβαθμίζονται οἱ ἀγῶνες καὶ τὸ τίμημά τους. 

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 73




 ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 73

Το Πολυτεχνείο του 73 το γιορτάζουμε γιατί ήταν η έμπρακτη αντίσταση και πάλη ενάντια σ΄ εκείνους που ασεβώντας στο ιερό δικαίωμα της Ελευθερίας είχαν καταλύσει για την λαϊκή κυριαρχία ως συλλογικό άθλημα ελευθερίας του Λαού μας.
Ένας ασυμβίβαστος αγωνιστής της εποχής εκείνης, της περιόδου της επταετούς δικτατορίας ήταν ο Νίκος Ψαρουδάκης, διευθυντής και εκδότης της 15ήμερης τότε εφημερίδας “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ”.
Δυστυχώς για την χώρα και κυρίως για την νεολαία μας, το έργο και την δράση του ιδίου και των συνεργατών του το μεταδικτατορικό κατεστημένο, φρόντισε και φροντίζει να μην γίνει γνωστό να βρίσκεται κριμένο στην αφάνεια.
Ως χρέος μου τιμής προς το έργο αυτό και προς την απληροφόρητη κοινωνία μας αναρτώ δυο φωτογραφίες πρωτοσέλιδων της εφημερίδας “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ” που δημοσιεύθηκαν τότε.
Το τίμημα της δημοσίευσής των ήταν για τον Νίκο Ψαρουδάκη η εκτόπισή του στη Γιάρο

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

ΤΟ ΚΟΜΠΛΕΞ ΤΟΥ ΦΕΡΜΟΥΑΡ

Του Μανώλη Μηλιαράκη

Το φερμουάρ, όπως είναι γνωστό, είναι ένας χρήσιμος και αναγκαίος υλικός μηχανισμός για να γίνουν κατάλληλα προς ένδυση ορισμένα μέρη του ρουχισμού μας. Υπάρχει όμως και το άυλο φερμουάρ, που χρησιμοποιείται για να κλείνουν το στόμα τους, σε κρίσιμες στιγμές και περιόδους για τον Άνθρωπο και την Κοινωνία, εκείνοι που λόγω της θέσης τους και κυρίως του αυτοπροσδιορισμού τους, ως διανοουμένων, φιλοσόφων και ανθρώπων του Πνεύματος, έπρεπε να έχουν στόμα ελεύθερο και ανυπότακτο και με θάρρος να παίρνουν ξεκάθαρη θέση, με την προσωπική τους στάση ζωής, απέναντι στα δρώμενα της εποχής, για να γίνονται φως και οδοδείκτες για τον λαό.
Παράδειγμα, γνωστός επιφυλλιδογράφος, την περίοδο της Απριλιανής Χούντας, σε εφημερίδα του γνωστού και εν πολλαίς αμαρτίες βιώσαντος Συγκροτήματος, της Χρήστου Λαδά και σήμερα στην ναυαρχίδα της μνημονιακής πολιτικής και της νέου τύπου κατοχής που βιώνουμε, ο Χρήστος Γιανναράς.

Σε όλη την περίοδο της δικτατορίας είχε το στόμα του επτασφράγιστο. Και αν κάνω λάθος θα του ζητήσω χίλιες φορές συγνώμη. Αλλά ο τα πάντα γνωρίζων και ελέγχων, θεολόγος, φιλόσοφος και κριτής της οικουμένης κύριος Γιανναράς, ας μας πει πότε και που, από την 21η Απριλίου 1967 μέχρι την 24 Ιουλίου 1974, έχει καταγγείλει, ως πνευματικός άνθρωπος, το προδοτικό, ξενοκίνητο και ξενόδουλο πραξικόπημα; Πού και πότε κατάγγειλε τις εξορίες, τις φυλακίσεις, τα φρικτά βασανιστήρια, χιλιάδων συμπολιτών μας; Πού και πότε εξεδήλωσε την συμπαράστασή του στα θύματα της Χούντας;

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

Χριστιανική: 64 χρόνια αγώνες ελευθεροτυπίας. «Η πέννα ξίφος και οδηγός του λαού»


«Ασκώ την δημοσιογραφίαν από το 1953. Απ’ αρχής την αντιμετώπισα ως
αποστολή και όχι ως επάγγελμα». Η αποστροφή αυτή από την απολογία του
Νίκου Ψαρουδάκη ενώπιον του δικαστηρίου, που τον καταδίκασε σε φυλάκιση, τον Ιούλιο του 1976, δύο χρόνια μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα (!), εκφράζει νομίζω ως σήμερα όλους τους συνεργάτες της «Χριστιανικής». «Η εφημερίς αύτη… κήρυξ και στρατιώτης του Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, της πολυτίμου αυτής κληρονομίας του ελληνικού λαού και ολοκλήρου της ανθρωπότητος», όπως αναφέρεται στην αίτηση προς το Υπουργείο Τύπου, για τη χορήγηση της άδειας έκδοσής της, έμελλε να είναι από τις λίγες ελληνικές εφημερίδες που αγωνίστηκε τόσο σθεναρά για την ελευθερία του τύπου στη Χώρα μας.
Κυκλοφόρησε με προμετωπίδα της τον αγώνα για το Θεό και τον άνθρωπο:
«Αγνοήσαμε», έγραφε στο πρώτο της κιόλας φύλλο, πριν από 64 χρόνια, «τα δυο στοιχειώδη πράγματα, τον Θεόν και τον άνθρωπο. Και νομίσαμε πως μπορούσαμε να οικοδομήσουμε ατιμωρητί τη ζωή μας στην άμμο της αρνήσεως, της σκληρότητος και του θανάτου.»
Το πρώτο της φύλλο, με τον τίτλο τότε «Χριστιανική Δημοκρατία», κυκλοφόρησε στις 17 Μαΐου του 1953, ως «Όργανο της νέας γενιάς».

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ: Αναρχικός ενάντια στον Καίσαρα



Όπως μας θύμισε ένας καλός αναγνώστης μας, συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τον θάνατο του Νίκου Ψαρουδάκη. O ιδρυτής του Κινήματος Χριστιανικής Δημοκρατίας πέθανε στις 23 Οκτωβρίου 2006, σε ηλικία 90 ετών. Κέρδισε το σεβασμό του λαού χάρη στη γενναία στάση του στα χρόνια της χούντας, οπότε και εξορίστηκε στη Γυάρο, αλλά και μεταδικτατορικά, όταν βρέθηκε στη φυλακή για άρθρο του κατά της απόφασης του Αρείου Πάγου που χαρακτήριζε «στιγμιαίο» και όχι διαρκές το φασιστικό πραξικόπημα του 1967. Απευθυνόμενος στον εισαγγελέα που τον αποκάλεσε «αναρχικό» κατά τη διάρκεια δίκης, τον Ιούνιο του 1974 και λίγο πριν την πτώση της δικτατορίας, απάντησε με τα παρακάτω χαρακτηριστικά λόγια:
«Ναι, Κύριε, είμαι αναρχικός! Αναρχικός με σας και το άνομο κατεστημένο που υπηρετείτε. Ο Λόγος του Θεού είναι σαφής “πειθαρχείν δει Θεού μάλλον ή ανθρώποις”! Σεις με θεωρείτε αναρχικό γιατί αρνούμαι την παρανομία του Καίσαρα! Κι ενώ κι εσείς είστε χριστιανοί, δεν εξετάζετε, όπως έχετε υποχρέωση, αν ο Καίσαρας, τον οποίο υπηρετείτε είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού! Αυτό είναι προδοσία! Επιστρέφω λοιπόν σε σας την κατηγορία. Είμαι αναρχικός ενάντια στον Καίσαρα κι είστε αναρχικοί ενάντια στο Θεό! Μα, αυτός που είναι αναρχικός ενάντια στο κακό είναι επαναστάτης, όχι αναρχικός… Είμαι αναρχικός εναντίον της αδικίας και της ανισότητας και νομιμόφρων με την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Είμαι αναρχικός εναντίον της καταπιέσεως και της αυθαιρεσίας γιατί αγαπώ την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είμαι αναρχικός εναντίον του ανώμαλου και ανισόρροπου Κράτους σας γιατί αρνούμαι να δεχτώ δίκαιο το συμφέρον του ισχυροτέρου και νοιώθω ασφυξία στην ατμόσφαιρα της Ζούγκλας, που έχετε εγκαταστήσει στην ανθρώπινη κοινωνία. Είμαι αναρχικός εναντίον σας γιατί μισώ την ευγένεια και την καλοσύνη σας, που είναι υποκρισία και υπολογισμός. Είμαι αναρχικός εναντίον σας γιατί η κοινωνία σας είναι σκάρτη και η Ηγεσία σας σάπια. Ναι, νεκροί εκπρόσωποι της υλιστικής κοινωνίας. Μπροστά στον ισχυρό υποκλίνεστε μέχρι το χώμα, ξεσκονίζετε βάρβαρες μπότες κι όταν σας λένε ότι οι μπότες που ξεσκονίζετε, πατάνε τίμιους συνανθρώπους σας, εσείς κάνετε τον κουτό. Είμαι αναρχικός μπροστά στην παραφροσύνη σας, που παίρνει το ψωμί του Λαού και το κάνει βόμβες και άρματα μάχης! Ναι, τροφοδότες του θανάτου και της διαφθοράς. Σεις, που προτιμάτε τα παιδιά μας μαινόμενα κύμβαλα στα ποδοσφαιρικά γήπεδα και πελάτες στα διαφθορεία, παρά σημαιοφόρους στο στρατό της ειρήνης, της αρετής και της ισότητας. Μην στραβώνετε τα μούτρα σας γελοία παράσιτα της θεσμοποιημένης αποστασίας… Ναι, φαρισαίοι του 20ου αιώνα, δήμιοι των σωμάτων και πιο πολύ των ψυχών! Καρδιά σας είναι η κλωτσιά, νόμος σας η κλοπή, ηθική σας η εκμετάλλευση, αναπνοή σας η βία, φιλότιμο και χαμόγελό σας η αυθαιρεσία.»