ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ & ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ - Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η τέταρτη εκπομπή ενόψει του Συνεδρίου για "Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα"

Η κανονικοποίηση της κρίσης: οικογένεια - σχολείο - τοπική κοινωνία

"...Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου...

...Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της...

...Έτσι, ένας κόσμος νεολαίας ξεκρέμαστος με αυτά τα πρότυπα, με την κατάρρευση της οικογενειακής του θαλπωρής, αμόρφωτος και χωρίς οριοθέτηση και αγάπη, βρίσκεται προ των θυρών για τη στρατολόγησή του σε μαγαζιά ως κακοπληρωμένο προσωπικό που πουλάει μούρη, σε μικρομαφίες, στην παραβατικότητα -αφού ο δημόσιος χώρος έχει αφεθεί, στα ναρκωτικά, σε φασιστικές συμμορίες που κυνηγούν αδύναμους κλπ...

...Σήμερα βρισκόμαστε σε διελκυστίνδες ανάμεσα στην αναπόληση ενός ιδανικού παρελθόντος και της απόλυτης ενοχοποίησής του..."

Του Γιώργου Κυριακού 

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 ανέσυρε σε μεγαλύτερο βαθμό μια πολυδιάστατη κρίση που οι σημασίες της αποτελούσαν η μια κόμβο για τις άλλες. Η κατάπτωση του καθημερινού πολιτισμού, ένας από τους κόμβους – σημασίες, ενισχύθηκε στη διάρκεια του υγειονομικού ελέγχου την περίοδο της πανδημίας. Αυτό που ουδετεροποιημένα αποκαλείται καθημερινότητα ή καθημερινός πολιτισμός δεν είναι μια επιφανειακή καταγραφή της ζωής του καθενός. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ερώτημα που ωστόσο εξαρτιόταν από σχετικά σταθερές συνοχές: σπίτι – σχολείο – τοπική κοινωνία. 

Η κανονικότητα που δραματικά ζούμε ως κατάρρευση του κοινωνικού αλλά και του ατομικού υποκειμένου είναι δύσκολο να ερμηνευτεί μόνο μέσα από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ή από το ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα, σύμφωνα με τον αρχαίο μας τραγωδό Σοφοκλή. Μόνο γεγονότα που ξεπερνούν τις καθημερινές συνοχές, όπως η σπάνη των αγαθών ή ο πόλεμος μπορούσαν να εξαφανίσουν, να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τις ανθρώπινες κοινότητες. Και πάλι από τις στάχτες, νέες γεννήσεις κοινωνικοτήτων βασισμένες σε ήθη των γενών, σε νέα ήθη που ενσωματώνονταν, σε νόμους της κοινότητας μπορούσαν να συνεχίζουν τον ανθρώπινο βίο, δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι νέοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έπαιρναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της ζωής, για τη βελτίωση της ζωής ή τη διαδοχή της σε υπεύθυνες θέσεις. 

Η εξέλιξη αυτή κάπου σταματάει τα τελευταία χρόνια. Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου. 

Με στόχους την επέκταση του κεφαλαίου και της δικής τους επιβίωσης σε έναν κόσμο συγκρούσεων συμφερόντων, έχουν διασπείρει ιδεολογίες της αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνικότητας που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ευάλωτη και σε ισορροπίες επί ξυρού ακμής. 

Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της. 

Για τα γεγονότα στη Χιμάρα.*

Λευτεριά στους Μπελέρη-Κοκαβέση!

Του Γιώργου Κυριακού

Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της Αλβανίας θα κλιμάκωνε, μετά την απαγωγή-σύλληψη του Φ. Μπελέρη και του συνεργάτη του Π. Κοκαβέση, ήταν κάτι δεδομένο για όσους παρατηρούν τα τελευταία χρόνια τη συμπεριφορά της Αλβανίας 

Α)στο γεωπολιτικό πεδίο και ιδιαίτερα στην παγίωση της τουρκοαλβανικής σύμπραξης, 

Β)στην μη ύπαρξη προδιαγραφών για την πραγματική λειτουργία των βασικών θεσμών λειτουργίας του κράτους, αναφορικά με τις ενταξιακές διαδικασίες, 

Γ)στις ελληνοαλβανικές σχέσεις που έχουν κατ' αποκλειστικότητα το συνυποσχετικό της Χάγης για την ΑΟΖ και το οποίο διαρκώς παραπέμπεται στο μέλλον (και με εκπλήξεις για την εξίσωσή του με το "τσάμικο ζήτημα"), 

Δ)στις διαρκείς πιέσεις προς την Εθνική Ελληνική Μειονότητα. 

Από την άλλη η στενή ομάδα του μεταμοντέρνου Αλβανού δικτάτορα γνωρίζει πολύ καλά

Α)ότι από το 2016 και μετά δεν έχει ασκηθεί καμιά απολύτως πίεση στην Αλβανία και ότι η ελλαδική ελίτ, που την προσεγγίζει με κλάδους ελαίας και δώρα, δεν πρόκειται να προσφύγει στους διεθνείς οργανισμούς με στόχο κάποια έμπρακτη τιμωρία για τα όσα αίσχη έχουν συμβεί μέχρι σήμερα

Β)ότι η Αλβανία θα παραμένει πολύτιμος σύμμαχος για τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ τόσο μετά την πρώτη ουκρανική κρίση του 2014, όσο και μετά την νέα και κρίσιμη στρατολόγησή της στη "σωστή πλευρά", μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Α)Η σαφήνεια της τήρησης των ίσων αποστάσεων από πλευράς του αμερικανικού State Department απέναντι στην παρανομία και στο αίσχος του τελευταίου τριημέρου στη Χιμάρα, 

Β)η αφωνία των ευρω-θεσμών και 

Γ)ο "πυρετός" δήθεν από πλευράς διαχειριστών της ελλαδικής επίσημης κακομοιριάς, που φτάνει μέχρι την έκδοση κάποιων ανακοινώσεων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Αν θέλουμε ακόμα να σκύψουμε στην αλβανική μικρογραφία βλέπουμε ότι η Χιμάρα ήταν και παραμένει ένα ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ της διεφθαρμένης ομάδας Ράμα. 

Οι διεθνείς αποκαλύψεις 

για όλες τις "νόμιμες" πράξεις (νόμος για τις στρατηγικές επενδύσεις που καταπατά περιουσίες Ελλήνων της Χιμάρας),

για την επένδυση του μαύρου χρήματος στις τουριστικές εγκαταστάσεις 

και τις παράνομες πράξεις καταπάτησης περιουσιών, όλα όσα οποίες νομιμοποίησε ο Έλληνας Χιμαραίος, νεο-γενίτσαρος κι εκλεκτός υπάλληλος, δήμαρχος Jorgo Goro, με μια νέα διοίκηση του Δήμου Χιμάρας θα χτιζόταν ένα σοβαρό πεδίο για την αρχή του τέλους της μεταμοντέρνας και αδηφάγου δεσποτείας του. 

Η Ελλάδα και τα Βαλκάνια

Γιώργος Κυριακού

Ιμπεριαλιστική χώρα στα Βαλκάνια ή χρήσιμος μοχλός της Δύσης για την ένταξή των Βαλκανίων στην Ευρω-ΝΑΤΟϊκή οικογένεια; Αφεντικό των Βαλκανίων που επενδύει με κρατικό σχέδιο και μέρος των κερδών επιστρέφει στα τα λαϊκά στρώματα, τέτοιο που να δικαιολογεί μια αποικιοκρατική παράδοση ή αφεντικά κάνουν υπεργολαβίες κερδίζοντας στο ακέραιο από τα ευρωπαϊκά και εγχώρια κίνητρα; Πώς γίνεται η ιμπεριαλιστική Ελλάδα να υπογράφει συμφωνία με τη διπλανή χώρα η οποία χρησιμοποιεί ως εθνικό προσδιορισμό ένα τοπωνύμιό της; Πώς γίνεται από μια χώρα μικρή να αμφισβητούνται με όρους Τουρκίας τα θαλάσσια σύνορά της στο Ιόνιο Πέλαγος; Πώς γίνεται μια ιμπεριαλιστική χώρα να μη θέτει ούτε ένα βέτο στη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Μειονότητάς της στην ίδια διπλανή χώρα, Μειονότητας που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για παραπάνω από έναν αιώνα; Το δίκτυο των πιστωτικών της οργανισμών και οι επενδύσεις του τριτογενούς που στήθηκαν στα μεταπολιτευτικά Βαλκάνια ήταν βασισμένα σε γερά θεμέλια πλεονασμάτων ή ήταν δοκιμαστήριο για τις χώρες της Δύσης που δεν επένδυαν σε ανασφαλείς αγορές; 

Πώς γίνεται μετά από μια 20ετή δραστηριότητα ιμπεριαλισμού να καταρρέει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το τραπεζικό της σύστημα μέσα στα πρώτα χρόνια της κρίσης; Ήταν πράγματι «ισχυρή Ελλάδα» όπως την ονομάτιζε ο πρωθυπουργός της Κ. Σημίτης; Είναι μια ιμπεριαλιστική και επεκτατική χώρα έτσι όπως την ονομάζει το ελλαδικό κίνημα της αριστεράς, της αναρχίας και της αυτονομίας; Είμαστε μοναχοφάηδες όπως θα μας αποκαλούσαν στελέχη από όλα τα κόμματα που συμμετέχουν ενεργά στο πολιτικό σύστημα; 

Την περίοδο του τέλους του αιώνα μας, η «ισχυρή Ελλάδα» ως το κατ' εξοχήν ιδεολόγημα της κυβέρνησης Σημίτη, απότοκο της προπαγάνδας η οποία βασίστηκε στα ευρωπαϊκά πακέτα και τη διείσδυση των εμπορικών οίκων-τραπεζών στη Βαλκανική, ταυτοχρόνως εγκαινίασε μια περίοδο ιδεολογικής αποδόμησης της εθνικής της ιστορίας καθώς και της εξωτερικής της πολιτικής. Ήταν η κατάληξη θριάμβου μιας περιόδου που ξεκίνησε με τη διαμεσολαβητική συνιστώσα της Ευρώπης, Ελλάδα, ως εγγυήτρια χώρα για την ένταξη των Βαλκανίων στους διεθνείς οργανισμούς της Δύσης, ΕΕ και ΝΑΤΟ. 

Δεν θα μπορούσε να στοχεύσει διαφορετικά η ελλαδική ελίτ, όπως για παράδειγμα σε μια ενοποιητική δυναμική των Βαλκανίων και στην δυνατότητα ώστε η χώρα να καταστεί πεδίο ειρήνευσης, σταθερότητας και διαπραγματεύσεων για τα πολεμικά μέτωπα αλλά και οικονομικών ή άλλων συνεργασιών όπως π.χ. για τις μειονότητες με στόχο τη συνεργασία των βαλκανικών λαών. Έτσι έδωσε τη συγκατάθεσή της στο αίτημα για την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας, ανοίγοντας τις ορέξεις τόσο στις άλλες ντόπιες ελίτ για πολέμους αναθεωρητικούς όσο και σε διαμάχες με αφορμή τις μειονότητες. Μια από τις δήθεν ευθύνες της, δηλαδή το να δοθούν σε εμπορικούς οίκους και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα κυρίως τα κίνητρα για περεταίρω επενδύσεις στις βαλκανικές χώρες δημιούργησε και την υποψία ή ακόμα και τη βεβαιότητα για τον ρόλο της ως ιμπεριαλιστικής δύναμης στα Βαλκάνια ή της "Αμερικής των Βαλκανίων". Αυτή όμως ήταν η οικονομική διπλωματία την οποία εφήρμοσε συνολικά η ελληνική πολιτική στο πλαίσιο οδηγιών από πλευράς ΕΕ. Άλλωστε με συμφωνία της Κομισιόν αποφασίζεται η αποδυνάμωση των χρηματοπιστωτικών της ομίλων το 2014. Ακριβώς αυτήν τη περίοδο οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και τις κινήσεις από πλευράς χωρών της ΕΕ, που επενδύουν αλλά κυρίως τους Τρίτους παράγοντες που καλύπτουν τα κενά, ακριβώς την ίδια περίοδο που παρατηρείται η αποδρομή της Δύσης.