Χρήστου Νάσιου: (ΔΥΣΤΥΧΩΣ...) ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

(ΔΥΣΤΥΧΩΣ...) ΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΠΑΤΡΙΔΕΣ! (μέρος δεύτερο, φαρμάκι και φάρμακο)

 Εισαγωγή του Γιώργου Κυριακού*

Το πήρα όπως ήταν από τον Leon Prol με μικρές διορθώσεις σε ορθογραφικά λάθη και τον ευχαριστώ πολύ. Σαφείς είναι οι αναφορές του εν έτει 1993 και σχεδόν προφητικές, του μακαρίτη Χρήστου Νάσιου στο περιοδικό Κονβόι. Ο δογματικός μαρξισμός που καταλήγει ενίοτε σε πλήρη διαστρέβλωση ή σε πλήρη επιβεβαίωση (επίσης), αρνείται να δει το γεγονός ότι ο Μαρξ ήταν ...φιλόσοφος, που σημαίνει ότι 1ον)αναζητούσε, 2ον)δεν τα ήξερε όλα και 3ον) γιατί να έχει προβλέψεις για το μέλλον που δεν γνώριζε; 

Σημειωτέον ότι ο Χρήστος Νάσιος ήταν ενάντιος στην εφαρμογή του "μαρξισμού" από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης.

Για τους αδερφούς από τη Βόρειο Ήπειρο και την Κύπρο το κείμενο επιφυλάσσει κάποιες επισημάνσεις αν και νομίζω ότι ξέρουν ήδη για αυτές ή έχουν αισθανθεί και αντιληφθεί.

Νομίζω πως αν και σε διαφορετικό περιβάλλον σήμερα, η ανάλυση του Χρήστου Νάσιου διατηρεί δομικά την φρεσκάδα της και παράλληλα μας τρέφει τη σκέψη στο σήμερα.

ΥΓ: Οι αδερφοί και αδερφές στη Βόρειο Ήπειρο έζησαν τον "μαρξισμό" ως καταλήστευση του κοινωνικού πλούτου προς όφελος μιας ελίτ (με καπιταλιστικά προνόμια για τα εγχώρια δεδομένα) αλλά και την κατανομή προς όφελος του "προλεταριάτου", δημιουργώντας μια πυραμίδα μισθών και απολαβών, που κατέληγε προς τα κάτω μέχρι και τους μισθούς των συνεταιριστών της Κοπερατίβας... Επίσης τον έζησαν ως εθνομπολσεβικισμό σύμφωνα με τον πάντα κορυφαίο Φατός Λιουμπόνια), και στυγνή εθνική καταπίεση αφού στο όνομα της ταξικής πάλης απαλείφθηκαν οι εθνικές και οι θρησκευτικές ταυτότητες, η μικροπεριουσία και ξεχώρισε ο Αλβανός προλετάριος ως το "επαναστατικό υποκείμενο" δηλαδή η επιτομή του εθνικισμού. Τότε μάλιστα στην δικτατορία (1945-91) παγιώθηκε και διαμορφώθηκε οριστικά η αλβανική εθνική συνείδηση.

Οι αδερφοί και αδερφές στην Κύπρο τον έζησαν (ΑΚΕΛ) ως καρικατούρα ενός διπολισμού μέχρι ένα χρονικό σημείο που έθετε και πατριωτικά συνθήματα. Σήμερα τον ζουν σαν μια όψη του διεθνούς κεφαλαίου που στο όνομα της εργατικής τάξης νομιμοποιεί την κατοχή των Τούρκων θέτοντας τη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία και κατηγορώντας στο σύνολό της την παράταξη του ΟΧΙ ως εθνικιστική, ρατσιστική κλπ. κλπ.

Απολαύστε το 

************

(Δυστυχώς…) οι προλετάριοι έχουν ακόμα πατρίδες!

**********

(Δυστυχώς…) οι προλετάριοι έχουν ακόμα πατρίδες!

Χρήστος Νάσιος - Δεκέμβρης 1992. Περιοδικό CONVOY

 I. Εθνικό: μαρξιστική φιλολογία ή μαρξιστική μεθοδολογία;

Όσοι κατηγορούν το μαρξισμό ότι δεν διαθέτει κάποια θεωρία για “το εθνικό ζήτημα”, ουσιαστικά απαιτούν ένα πράγμα: να καταστεί μια θεωρία … έξω από την ιστορία.

Για το μαρξισμό, όντως, δεν υπάρχει “το εθνικό ζήτημα”, αλλά όπως σωστά σημείωνε ο Κάουτσκι εθνικά ζητήματα. Δεν υπάρχει κείμενο των κλασικών του μαρξισμού που να αντιμετωπίζει κάποιο εθνικό ζήτημα ανεξάρτητα από την ταξική σκοπιά και έξω από τα συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια.

Η δολοφονία του ψαρά

από Γιωργος Κυριακού 

...Έτσι μοιραία αναφαίνεται η δολοφονία του ψαρά σε ένα περιβάλλον που αιτιολογείται από τους μέντορές του και τις ορντινάντσες τους, ως περιβάλλον στο οποίο όποιος δεν προσαρμόζεται και δεν αναπτύσσεται, πεθαίνει, μοιραία.

 Η αναφορά της κυρίας Δαμανάκη στο Δαρβίνο και στην αποτελεσματικότητα του ανταγωνισμού για την επιβίωση, κόντρα σε "ύποπτους προστατευτισμούς" και δεν συμμαζεύεται, ίσως να μας κάνει να υποψιαστούμε ότι τα δολοφονικά ανθρωποειδή της χρυσής αβγής μπροστά της είναι, απλώς, προσκοπάκια και κατηχητόπουλα...

Στις μέρες αποικιοποίησης που διανύουμε, η προφανής προσπάθεια των αφεντικών της ΕΕ -και των εδώ αβανταδόρων τους- να πείσουν με ιδεολογικούς μηχανισμούς ότι η περεταίρω αποικιοποίηση της χώρας είναι αναγκαία, έχει και τις αρμόζουσες στην περίσταση ψευδείς αναγραφές της "βιωσιμότητας" και της "αειφορίας". Στην περίπτωση της αλιείας -ένας παραγνωρισμένος κλάδος της πρωτογενούς- και στον επικείμενο θάνατό της, η "γαλάζια ανάπτυξη" προβάλει ως η σωτήρια λύση απέναντι στην πενία και στο θάνατο που έχουν σπείρει οι αποφάσεις τους, αφού πρώτα έχουν ενοχοποιήσει έναν ολόκληρο λαό.

 Αντίστοιχα ενοχοποιούν το μικρό παράκτιο ψαρά για την "υπαραλίευση" και την εξαφάνιση των "ιχθυοαποθεμάτων" εξισώνοντας την πολύπλοκη και πολυσήμαντη ιστορική δραστηριότητά του, με την μεγάλου δυναμικού αλιεία που έχει σαρώσει τη Μεσόγειο και μέχρι και σήμερα απολαμβάνει προνομίων. 

Η Βόρειος Ήπειρος και το υπαρξιακό ζήτημα του Ελληνισμού σήμερα

Του Γιώργου Κυριακού (*)

Το Βορειοηπειρωτικό ζήτημα σήμερα αποτελεί έναν από τους ευάλωτους κρίκους του υπαρξιακού προβλήματος του Ελληνισμού σήμερα. Αποτελεί ζήτημα, μεταξύ πολλών άλλων διεθνών ζητημάτων για την απόδοση της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Είναι ζήτημα που αφορά την ειρήνη στα Βαλκάνια και σε όλον τον κόσμο.

Ο ιστορικός και γηγενής Ηπειρώτικος Ελληνισμός ή Εθνική Ελληνική Μειονότητα στην Αλβανία, που δεν αφορά μόνο τα αναγνωρισμένα 99-100 χωριά από το Αλβανικό κράτος αλλά ένα σύνολο χωριών, κοινοτήτων, ενοριών, γειτονιών, οικογενειών και ατόμων που διαβιούν στη Χιμάρα, στην Άρτα, στην Κορυτσά, στα βλαχοχώρια, στην Πρεμετή, στην Ερσέκα, στην Κολώνια, στο Δέλβινο, στον Αυλώνα, στη Φιέρη, στο Δυρράχιο, στα Τίρανα, στο Μπεράτι καθώς και σε πολλά μέρη της Αλβανίας βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση.

Σήμερα διαβιοί περίπου το 10-15% στις επίσημες (παράνομες και ρατσιστικές) μειονοτικές ζώνες ύστερα από μια σειρά επίσημων και ανεπίσημων (παρακρατικών) παραβιάσεων του διεθνούς δικαίου από το Αλβανικό κράτος και παραμέλησης των υποχρεώσεων που έχει το Ελλαδικό κράτος.

Ορισμένα στοιχεία εν συντομία:

Το 1913, μεγάλο τμήμα της ιστορικής Ηπείρου κατακυρώθηκε στην Αλβανία από το Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας. Επρόκειτο για μια περιοχή γεμάτη μνημεία από την αρχαιότητα μέχρι και τη νεότερη περίοδο, που εκφράζουν την ελληνικότητά της καθώς και έναν συμπαγή πληθυσμό που αυτοπροσδιορίζεται τοπικά ως Ηπειρώτικος και εθνικά ως Ελληνικός και ο οποίος αγωνιζόταν για την ένωση με την Ελλάδα. Όμως, ενώ το 1914 κατοχυρώθηκε η Αυτονομία ενός τμήματος εντός του νεοσύστατου αλβανικού κράτους, εν τούτοις, η εφαρμογή της αδράνησε λόγω διεθνών ανακατατάξεων στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στη συνέχεια, με την αποδυνάμωση του ελληνικού κράτους μετά τις γενοκτονίες των Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων στη Μικρασιατική Καταστροφή, δεν εφαρμόστηκε. 

Σε νέες περιπέτειες η εκπαίδευση στη Β. Ήπειρο

Οι απ’ έκει: Σε νέες περιπέτειες η εκπαίδευση

του Γιώργου Κυριακού

Ο Δρόμος συνομίλησε με τον κ. Ζήσο Λούτση, μέχρι πρότινος Διευθυντή Εκπαίδευσης, υπεύθυνο των δημόσιων σχολείων της Ελληνικής Μειονότητας, ο οποίος απολύθηκε από τις αλβανικές αρχές με το πρόσχημα ότι παραβιάζει εγκύκλιο που δεν επιτρέπει σε ελληνοδιδασκάλους γενικής παιδείας να διδάσκουν μαθήματα ειδικοτήτων (βιολογία, ιστορία κ.λπ.) στα ελληνικά, παρόλο που κάτι τέτοιο προβλέπεται έμμεσα από άλλη εγκύκλιο. 

Όπως μας είπε ο κ. Λούτσης, προβλέπεται το δικαίωμα των διευθυντών –ειδικά στα μειονοτικά σχολεία– να επιλέγουν εκπαιδευτικούς που θα διδάξουν τα 16 μαθήματα στη μητρική γλώσσα των μαθητών (7 μαθήματα προβλέπονται στην αλβανική γλώσσα) μετά από έγκριση του Διευθυντή Εκπαίδευσης. Όταν δεν υπάρχουν ειδικότητες στην επετηρίδα, τότε ακολουθείται η διαδικασία πρόσληψης με φακέλους, βάσει προσόντων, αναπληρωτών εκπαιδευτικών.

Το πρόβλημα προέκυψε εξαιτίας του γεγονότος ότι ενώ τα μαθήματα ειδικοτήτων στη μειονοτική εκπαίδευση θα πρέπει να διδάσκονται στην ελληνική γλώσσα, στην επετηρίδα δεν υπάρχουν ειδικότητες παρά μόνο στα φιλολογικά. Αυτό συμβαίνει διότι τα πτυχία αποφοίτων του Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται, η Μεσαία Παιδαγωγική Σχολή του Αργυροκάστρου (από την οποία αποφοιτούσαν ελληνοδάσκαλοι για το 9τάξιο σχολείο) έχει κλείσει και έχει μετατραπεί σε ελληνικό λύκειο, και οι απόφοιτοι του Τμήματος Ελληνικής Γλώσσας, Λογοτεχνίας και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο του Αργυροκάστρου μπορούν να διδάσκουν μόνο το μάθημα της Γλώσσας. Και εξηγεί ο κ. Λούτσης:

Η νεο-γλώσσα της συμπερίληψης

Του Γιώργου Κυριακού 

Η έννοια της συμπερίληψης, η αναπαραγωγή της μέσα στους θεσμούς και στην καθημερινότητα, εξαφανίζει τον σεβασμό, την κατανόηση και την αγάπη. Μη οριοθετημένη εμφανίστηκε στο προσκήνιο ως νεολογισμός, επιβαλλόμενη από επιτελεία που διαχειρίζονται τη ζωή στο κοινωνικό πεδίο της. Δεν κατακτήθηκε από κινήματα, δεν ήταν κοινωνικό αίτημα. 

Ο σεβασμός, η κατανόηση και η αγάπη στο διαφορετικό δεν ήταν ποτέ μια εύκολη κοινωνική διεργασία. Η κατάκτησή του σήμαινε κοινωνική σύγκρουση που έφτανε μέσα στα σπίτια, στις σχέσεις των ανθρώπων, στους θεσμούς για να δημιουργήσει νέα κοινωνικά παραδείγματα και να συμβάλει στις μεγάλες αφηγήσεις. Να τις εμπλουτίσει κι όχι να τις διαλύσει. 

Η έννοια της συμπερίληψης είναι μια απάτη για να εντείνονται περαιτέρω οι διχοτομήσεις, οι διχασμοί και οι διαιρέσεις, εκ του αποτελέσματος, αφού ως νεολογισμός διατείνεται για το καλύτερο της κοινωνίας, προκειμένου αυτή να αποβάλει όλα τα χαρακτηριστικά των αποκλεισμών που διαθέτει. 

«Από την Αθήνα μέχρι τα Τίρανα», Γιατί τα λένε; Γιατί τους αφήνουν να τα λένε;

Του Γιώργου Κυριακού 

«Από την Αθήνα μέχρι τα Τίρανα», έλεγε το πανό των Κασιδιαραίων, στην τελετή για την Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου του 1914. Πιστεύουν άραγε ότι ζούμε στιγμές του 1940-1941; Πιστεύουν άραγε ότι θα κάνουν ένα ντου και θα πάρουν τα Τίρανα;

Μήπως ψαρεύουν στα θολά νερά με την υποψία της γαλανόλευκης σημαίας και του ιστορικού δικέφαλου, αντί της σβάστικας που έχουν στην πσυχούλα τους, τα μικρά τάγματα των Ελύνον SS; Μήπως η ρατσιστική ομάδα του στενού πυρήνα ψαρεύει στα θολά νερά με τα στερεότυπα κάποιων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τον πατριώτη από τον τυχοδιώκτη εγκληματία, και που τους καθιστά αγέλη υποστήριξης κι όχι αγωνιστές για τα δίκαια της Βορειοηπειρωτικής Κοινότητας;

Με ποια ιδιότητα θα περάσουν το σύνορο οι υποστηρικτές του; Με ποια σημαία θα περάσουν το σύνορο ψελλίζοντας ότι: Αίμα! Τιμή! Δεν ήμουνα εκεί;

Σε ποιες φασαρίες, οι Κασιδιαραίοι, θέλουν να βάλουν τον εναπομείναντα πληθυσμό που λιγοστεύει;

τον εναπομείναντα πληθυσμό που πιέζεται από το κράτος - παρακράτος για να ξεκουμπιστεί;

τον εναπομείναντα πληθυσμό που ζει σε υποδομές του 1960 και με το ζόρι κρατιέται;

Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Γιώργου Κυριακού 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

“Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες. Τότε, θυμάσαι, που μου λες: 

Ετέλειωσεν ο πόλεμος”! 

Το 1995 συμμετείχα σε θερινές συναντήσεις σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο. Θα έλεγα πολλά υποσχόμενες. Ήταν το “Πεδεμόντιο” του εγχώριου κινήματος antifa που έθεσε και το ζήτημα της αυτομόρφωσης, το οποίο τιμά μέχρι σήμερα. Δεν ήταν στις προθέσεις των εμπνευστών του, αυτή ακριβώς η εξέλιξη αυτού του κινήματος. Όμως εκεί για πρώτη φορά άκουσα συνδαιτυμόνα να επιχαίρει τον προειδοποιητικό βομβαρδισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία από τον Κλίντον. Μέχρι τότε με τις μικρές μας θεωρητικές δυνάμεις -ως αναρχικοί- εναντιωνόμαστε στους πολέμους και στους επεμβαίνοντες κατακυρώνοντας τις αιτίες στο μισητό μας κράτος και κεφάλαιο. Όχι άδικα – όχι με αρκετά εφόδια. Τη δεύτερη φορά, που βρέθηκα απροετοίμαστος, ήταν το 1999 μετά την επέμβαση της Δύσης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Σε ένα σπίτι που μαζευόταν μια περιφερειακή συλλογικότητα και σ’ ένα άλλο που συζητιόταν η ύλη περιοδικού, οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες κρίθηκαν από πρόσωπα “βούρκος” και “βόθρος” επί λέξει. “Κρατούσαν ελληνικές σημαίες”, “ο αντιαμερικανισμός είναι πατριωτισμός” και “όταν κοιμάσαι πατριώτης ξυπνάς εθνικιστής”. Το 2000 σε εκδήλωση για τη διεθνή διαδήλωση της Πράγας, σε αμφιθέατρο εκπαιδευτικού ιδρύματος, η συζήτηση εξόκειλε πάλι στις διαδηλώσεις του 1999 και στις εκτοξευμένες μολότοφ στην Πρεσβεία του Θανάτου, που κάποιοι τις αποκάλεσαν “πατριωτικές μολότοφ”, δηλαδή κατακεραύνωναν αναρχικούς που διαδήλωναν στον ίδιο χώρο με “εθνικιστές”. Μέχρι τότε αυτά μού ήταν ακατανόητα κι έζησα μια “κανονικότητα” μέχρι το 2003 στις αντιπολεμικές πορείες ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Από τότε δεν εκδηλώθηκε -χωρίς όρους- συλλογικό, ενωτικό, ενάντιο, το αντιπολεμικό συναίσθημα, έστω και με αυτές τις παραφωνίες που ωστόσο βαθμιαία κυριαρχούσαν, όχι σαν ένα νέο αφήγημα που διεκδικεί το σύμπαν αλλά διυλισμένο σε μικρούς αυτόφωτους διάττοντες αστέρες. 

●Σήμερα (σωστά) τα κινήματα ασχολούνται με την Παλαιστίνη. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποστομωτική. Τόσο όμως που να υπονοούν για την καταστροφή (αποκλειστικά) του κράτους του; Στο μεταξύ οι κατοχές της Κύπρου και της Αρμενίας είναι ανύπαρκτες. Όποιος τολμήσει να τις θίξει δημιουργεί αμηχανία στο κοινό για να μην αναφερθώ περισσότερο στα εξαρτημένα αντανακλαστικά της εξίσωσης [ενάντιος στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δηλαδή ΟΧΙ στα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής = εθνικιστής]. Για άλλους υπάρχει και το Κουρδιστάν ή μόνο αυτό. Το φασιστικό κράτος της Τουρκίας αναφέρεται μόνο για την στρατιωτική κατοχή στο Άφριν ή για τις διώξεις των Κούρδων. Κι ας έχουν οι Κούρδοι, τον Έλληνα Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη, στο Πάνθεον των μαρτύρων τους. Για τη βόρεια Ήπειρο, ούτε λόγος για τα δικαιώματα του Ελληνισμού στην Αλβανία, που υποφέρει από τον ιδιότυπο δικτατορίσκο πρωθυπουργό και την κουστωδία των ολιγαρχών του και μετατρέπει το κράτος του σε μικρή Τουρκία των Βαλκανίων. 

“Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο”

“Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο”

"Ας φρόντιζαν" Κ. Καβάφης

Οι απ' έδω

Η διάλυση της Συρίας από τους Ισλαμοφασίστες, μας ανησυχεί, τόσο για την αραβική χώρα που είναι φιλική για τον Ελληνισμό και τη Χριστιανοσύνη, όσο και για την ίδια την επέκταση που επίκειται. Η ισχυροποίηση του ισλαμοφασιστικού άξονα με την ενεργό συμμετοχή της Τουρκίας και η γενοκτονία των Παλαιστινίων με τη βοήθεια των ΗΠΑ, φέρνουν πιο κοντά το ενδεχόμενο του αφανισμού των Κούρδων και της γενοκτονίας των χριστιανικών λαοτήτων. Φέρνουν κοντά το ενδεχόμενο μεγαλύτερων ακόμα διεκδικήσεων τμημάτων της πατρίδας μας από την Τουρκιά. 

Με μια διαλυμένη Ευρώπη, που παρακολούθησε τις ΗΠΑ στον πόλεμο για τα συμφέροντά της, με το ελλαδικό κράτος να γίνεται το απόλυτο παρακολούθημα της ΕΕ στους πολέμους, στην ενέργεια, στην επιδεινούμενη φτώχεια και στην ανασφάλεια για τα εθνικά ζητήματα, τι μέλλει γενέσθαι;

● Ποιος από την επίσημη εξωτερική διπλωματία “μας” ενδιαφέρθηκε για την εξόντωση των δυο ορθοδόξων μητροπολιτών στη Συρία από το Ισλαμικό Κράτος το 2013;

● Ποια επίσημη εξωτερική πολιτική “μας” ενδιαφέρθηκε για τη σωτηρία της φιλικής μας Συρίας και στρατεύτηκε στο άρμα διάλυσής της με τους τρεις τους που βλάπτουν στη Συρία το ίδιο;

● Ποια διπλωματία “μας” ενίσχυσε την άμυνα των Κούρδων απέναντι στο δολοφονικό Ισλαμικό Κράτος και στην Τουρκία;

● Ποια συμμετοχή “μας” στο ΝΑΤΟ ήταν αυτή που αναγνώρισε την Τουρκία ως “ασφαλές έδαφος” (2016), συμμαχεί με το Ισραήλ για τη γενοκτονία των Παλαιστινίων και ασχολείται με τους “εχθρούς” μας στην Υεμένη;

● Πότε η κυβέρνηση “μας” καταδίκασε την επέμβαση των Τούρκων στο κουρδικό Άφριν της Συρίας (2016);

● Με ποιον τρόπο έμπρακτα ενδιαφέρονται οι δικοί “μας” εκπρόσωποι σήμερα για τον Ελληνισμό της Συρίας; Ίσως με τον ίδιο τρόπο που ενδιαφέρθηκαν για τους Έλληνες της Μαριούπολης παρατώντας τους αβοήθητους;

Αν αυτό είναι το “ενδιαφέρον” του κράτους “μας” για γεγονότα που προοιωνίζουν περιφερειακούς πολέμους για την εξυπηρέτηση συμφερόντων της Δύσης τότε τι προβλέπεται για την ασήμαντη πληθυσμιακά και ξεριζωμένη Βορειοηπειρωτική Κοινότητα;

Παρατηρούμε την αδιαφορία κι ανησυχούμε αν και ωστόσο συμβαίνουν μικρής εμβέλειας γεγονότα, τα οποία χωρίς καμιά υποστήριξη από τους αρμοδίους, μάς ενθαρρύνουν.

Οι αδιαπραγμάτευτοι όροι μας για την υπεράσπιση του Ελληνισμού, της Δημοκρατίας, της Ιστορίας, της Δικαιοσύνης και της Συναδέλφωσης με τους καταπιεσμένους λαούς παραμένουν στην ψυχή μας.

Επειδή δεν θα φροντίσουν, πρέπει να το κάνουμε εμείς.

● Λευτεριά στους λαούς της Μέσης Ανατολής

Αποχαιρετισμός στον Βαγγέλη Πισσία

Του Γιώργου Κυριακού 

*η οργή που την έλεγαν γαλήνη*

Στη μυριόκαλη πέτρα, στην καρδιά του νοτιά, 

στη Μεγάλη Αλεξάνδρεια ένας ψίθυρος - πόνος,                                

στης μπουνάτσας το χρώμα, στης αλήθειας το κλάμα 

“γκασταρμπάιντερ”, φωνάζεις! τώρα δεν είσαι μόνος.

Τα νερά του ανάβαλου τώρα πια σε μιλάνε 

κι οι στροφές της ανάγκης στον χορό της ημέρας, 

οι πληγές χωρίς καύκαλο ανοιχτές στο φανάρι, 

WADI GAZA, τον ξέρεις, ήταν ένας αέρας.

Mare Nostrum πνιγμένοι κι αν δεν είχες ελπίδα, 

εσύ λάξεψες βράχους με το βλέμμα ανθρωπίσιο, 

στα ποτάμια του χρόνου, στα πηγάδια, στους βάλτους, 

Σενεγάλη πατρίδα πως τον κράταγες ίσιο;

“Βλάπτουν (βλέπεις) κι οι τρεις, την Συρία το ίδιο”, 

σε σκοτάδι βαθύ PAX ROMANA - σαφώς 

πόσο μοιάζουν θαρρώ οι διάττοντες οι λάμψεις, 

αργυρώνητοι μάγοι πώς μας κρύβουν το φως;

Αν η πείνα θολώνει για καθάριο ψωμί 

Αν την λένε αφέλεια, και σπουδή και ρεγάλο

στη βραχνάδα σου ψάχνω του Θεού τα μεράκια 

και του χάρου τα άντερα τώρα δα θα τα βγάλω. 

Μα γελάς; τι να πω στον τρατάρη του δίκιου; 

θα σε δω στην Κερύνεια να μιλάς στο λιμάνι, 

στο καστράκι του Άργους κι από εκεί στο Θολό. 

Μα τι άλλο να θέλει της οργής το χαρμάνι; 

Ποια πλευρά της σελήνης; ποιο στενό καλντερίμι; 

ποια αιτία θα δώσει τη λαλιά στο πουλί;

Ψηλαφίζεις το σύννεφο ούτε αυτό τελειώνει. 

Τα κομμάτια σου δίνεις στη μικρή μας αυλή.

Ο Γιώργος Κυριακού στους ”Έλληνες Παντού” | 15.09.2024

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να ακούσετε τη συνέντευξη 

Ο Γιώργος Κυριακού, Δάσκαλος, Αρθρογράφος, στους “Έλληνες παντού” συνομιλεί με το Θανάση Χούπη για τον ελληνισμό της Β. Ηπείρου.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ & ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ - Η ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΡΙΣΙΜΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Η τέταρτη εκπομπή ενόψει του Συνεδρίου για "Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα"

Η κανονικοποίηση της κρίσης: οικογένεια - σχολείο - τοπική κοινωνία

"...Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου...

...Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της...

...Έτσι, ένας κόσμος νεολαίας ξεκρέμαστος με αυτά τα πρότυπα, με την κατάρρευση της οικογενειακής του θαλπωρής, αμόρφωτος και χωρίς οριοθέτηση και αγάπη, βρίσκεται προ των θυρών για τη στρατολόγησή του σε μαγαζιά ως κακοπληρωμένο προσωπικό που πουλάει μούρη, σε μικρομαφίες, στην παραβατικότητα -αφού ο δημόσιος χώρος έχει αφεθεί, στα ναρκωτικά, σε φασιστικές συμμορίες που κυνηγούν αδύναμους κλπ...

...Σήμερα βρισκόμαστε σε διελκυστίνδες ανάμεσα στην αναπόληση ενός ιδανικού παρελθόντος και της απόλυτης ενοχοποίησής του..."

Του Γιώργου Κυριακού 

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 ανέσυρε σε μεγαλύτερο βαθμό μια πολυδιάστατη κρίση που οι σημασίες της αποτελούσαν η μια κόμβο για τις άλλες. Η κατάπτωση του καθημερινού πολιτισμού, ένας από τους κόμβους – σημασίες, ενισχύθηκε στη διάρκεια του υγειονομικού ελέγχου την περίοδο της πανδημίας. Αυτό που ουδετεροποιημένα αποκαλείται καθημερινότητα ή καθημερινός πολιτισμός δεν είναι μια επιφανειακή καταγραφή της ζωής του καθενός. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ερώτημα που ωστόσο εξαρτιόταν από σχετικά σταθερές συνοχές: σπίτι – σχολείο – τοπική κοινωνία. 

Η κανονικότητα που δραματικά ζούμε ως κατάρρευση του κοινωνικού αλλά και του ατομικού υποκειμένου είναι δύσκολο να ερμηνευτεί μόνο μέσα από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ή από το ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα, σύμφωνα με τον αρχαίο μας τραγωδό Σοφοκλή. Μόνο γεγονότα που ξεπερνούν τις καθημερινές συνοχές, όπως η σπάνη των αγαθών ή ο πόλεμος μπορούσαν να εξαφανίσουν, να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τις ανθρώπινες κοινότητες. Και πάλι από τις στάχτες, νέες γεννήσεις κοινωνικοτήτων βασισμένες σε ήθη των γενών, σε νέα ήθη που ενσωματώνονταν, σε νόμους της κοινότητας μπορούσαν να συνεχίζουν τον ανθρώπινο βίο, δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι νέοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έπαιρναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της ζωής, για τη βελτίωση της ζωής ή τη διαδοχή της σε υπεύθυνες θέσεις. 

Η εξέλιξη αυτή κάπου σταματάει τα τελευταία χρόνια. Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου. 

Με στόχους την επέκταση του κεφαλαίου και της δικής τους επιβίωσης σε έναν κόσμο συγκρούσεων συμφερόντων, έχουν διασπείρει ιδεολογίες της αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνικότητας που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ευάλωτη και σε ισορροπίες επί ξυρού ακμής. 

Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της. 

Για τα γεγονότα στη Χιμάρα.*

Λευτεριά στους Μπελέρη-Κοκαβέση!

Του Γιώργου Κυριακού

Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός της Αλβανίας θα κλιμάκωνε, μετά την απαγωγή-σύλληψη του Φ. Μπελέρη και του συνεργάτη του Π. Κοκαβέση, ήταν κάτι δεδομένο για όσους παρατηρούν τα τελευταία χρόνια τη συμπεριφορά της Αλβανίας 

Α)στο γεωπολιτικό πεδίο και ιδιαίτερα στην παγίωση της τουρκοαλβανικής σύμπραξης, 

Β)στην μη ύπαρξη προδιαγραφών για την πραγματική λειτουργία των βασικών θεσμών λειτουργίας του κράτους, αναφορικά με τις ενταξιακές διαδικασίες, 

Γ)στις ελληνοαλβανικές σχέσεις που έχουν κατ' αποκλειστικότητα το συνυποσχετικό της Χάγης για την ΑΟΖ και το οποίο διαρκώς παραπέμπεται στο μέλλον (και με εκπλήξεις για την εξίσωσή του με το "τσάμικο ζήτημα"), 

Δ)στις διαρκείς πιέσεις προς την Εθνική Ελληνική Μειονότητα. 

Από την άλλη η στενή ομάδα του μεταμοντέρνου Αλβανού δικτάτορα γνωρίζει πολύ καλά

Α)ότι από το 2016 και μετά δεν έχει ασκηθεί καμιά απολύτως πίεση στην Αλβανία και ότι η ελλαδική ελίτ, που την προσεγγίζει με κλάδους ελαίας και δώρα, δεν πρόκειται να προσφύγει στους διεθνείς οργανισμούς με στόχο κάποια έμπρακτη τιμωρία για τα όσα αίσχη έχουν συμβεί μέχρι σήμερα

Β)ότι η Αλβανία θα παραμένει πολύτιμος σύμμαχος για τις ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ τόσο μετά την πρώτη ουκρανική κρίση του 2014, όσο και μετά την νέα και κρίσιμη στρατολόγησή της στη "σωστή πλευρά", μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία.

Α)Η σαφήνεια της τήρησης των ίσων αποστάσεων από πλευράς του αμερικανικού State Department απέναντι στην παρανομία και στο αίσχος του τελευταίου τριημέρου στη Χιμάρα, 

Β)η αφωνία των ευρω-θεσμών και 

Γ)ο "πυρετός" δήθεν από πλευράς διαχειριστών της ελλαδικής επίσημης κακομοιριάς, που φτάνει μέχρι την έκδοση κάποιων ανακοινώσεων αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Αν θέλουμε ακόμα να σκύψουμε στην αλβανική μικρογραφία βλέπουμε ότι η Χιμάρα ήταν και παραμένει ένα ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ της διεφθαρμένης ομάδας Ράμα. 

Οι διεθνείς αποκαλύψεις 

για όλες τις "νόμιμες" πράξεις (νόμος για τις στρατηγικές επενδύσεις που καταπατά περιουσίες Ελλήνων της Χιμάρας),

για την επένδυση του μαύρου χρήματος στις τουριστικές εγκαταστάσεις 

και τις παράνομες πράξεις καταπάτησης περιουσιών, όλα όσα οποίες νομιμοποίησε ο Έλληνας Χιμαραίος, νεο-γενίτσαρος κι εκλεκτός υπάλληλος, δήμαρχος Jorgo Goro, με μια νέα διοίκηση του Δήμου Χιμάρας θα χτιζόταν ένα σοβαρό πεδίο για την αρχή του τέλους της μεταμοντέρνας και αδηφάγου δεσποτείας του. 

Η Ελλάδα και τα Βαλκάνια

Γιώργος Κυριακού

Ιμπεριαλιστική χώρα στα Βαλκάνια ή χρήσιμος μοχλός της Δύσης για την ένταξή των Βαλκανίων στην Ευρω-ΝΑΤΟϊκή οικογένεια; Αφεντικό των Βαλκανίων που επενδύει με κρατικό σχέδιο και μέρος των κερδών επιστρέφει στα τα λαϊκά στρώματα, τέτοιο που να δικαιολογεί μια αποικιοκρατική παράδοση ή αφεντικά κάνουν υπεργολαβίες κερδίζοντας στο ακέραιο από τα ευρωπαϊκά και εγχώρια κίνητρα; Πώς γίνεται η ιμπεριαλιστική Ελλάδα να υπογράφει συμφωνία με τη διπλανή χώρα η οποία χρησιμοποιεί ως εθνικό προσδιορισμό ένα τοπωνύμιό της; Πώς γίνεται από μια χώρα μικρή να αμφισβητούνται με όρους Τουρκίας τα θαλάσσια σύνορά της στο Ιόνιο Πέλαγος; Πώς γίνεται μια ιμπεριαλιστική χώρα να μη θέτει ούτε ένα βέτο στη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Μειονότητάς της στην ίδια διπλανή χώρα, Μειονότητας που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για παραπάνω από έναν αιώνα; Το δίκτυο των πιστωτικών της οργανισμών και οι επενδύσεις του τριτογενούς που στήθηκαν στα μεταπολιτευτικά Βαλκάνια ήταν βασισμένα σε γερά θεμέλια πλεονασμάτων ή ήταν δοκιμαστήριο για τις χώρες της Δύσης που δεν επένδυαν σε ανασφαλείς αγορές; 

Πώς γίνεται μετά από μια 20ετή δραστηριότητα ιμπεριαλισμού να καταρρέει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το τραπεζικό της σύστημα μέσα στα πρώτα χρόνια της κρίσης; Ήταν πράγματι «ισχυρή Ελλάδα» όπως την ονομάτιζε ο πρωθυπουργός της Κ. Σημίτης; Είναι μια ιμπεριαλιστική και επεκτατική χώρα έτσι όπως την ονομάζει το ελλαδικό κίνημα της αριστεράς, της αναρχίας και της αυτονομίας; Είμαστε μοναχοφάηδες όπως θα μας αποκαλούσαν στελέχη από όλα τα κόμματα που συμμετέχουν ενεργά στο πολιτικό σύστημα; 

Την περίοδο του τέλους του αιώνα μας, η «ισχυρή Ελλάδα» ως το κατ' εξοχήν ιδεολόγημα της κυβέρνησης Σημίτη, απότοκο της προπαγάνδας η οποία βασίστηκε στα ευρωπαϊκά πακέτα και τη διείσδυση των εμπορικών οίκων-τραπεζών στη Βαλκανική, ταυτοχρόνως εγκαινίασε μια περίοδο ιδεολογικής αποδόμησης της εθνικής της ιστορίας καθώς και της εξωτερικής της πολιτικής. Ήταν η κατάληξη θριάμβου μιας περιόδου που ξεκίνησε με τη διαμεσολαβητική συνιστώσα της Ευρώπης, Ελλάδα, ως εγγυήτρια χώρα για την ένταξη των Βαλκανίων στους διεθνείς οργανισμούς της Δύσης, ΕΕ και ΝΑΤΟ. 

Δεν θα μπορούσε να στοχεύσει διαφορετικά η ελλαδική ελίτ, όπως για παράδειγμα σε μια ενοποιητική δυναμική των Βαλκανίων και στην δυνατότητα ώστε η χώρα να καταστεί πεδίο ειρήνευσης, σταθερότητας και διαπραγματεύσεων για τα πολεμικά μέτωπα αλλά και οικονομικών ή άλλων συνεργασιών όπως π.χ. για τις μειονότητες με στόχο τη συνεργασία των βαλκανικών λαών. Έτσι έδωσε τη συγκατάθεσή της στο αίτημα για την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας, ανοίγοντας τις ορέξεις τόσο στις άλλες ντόπιες ελίτ για πολέμους αναθεωρητικούς όσο και σε διαμάχες με αφορμή τις μειονότητες. Μια από τις δήθεν ευθύνες της, δηλαδή το να δοθούν σε εμπορικούς οίκους και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα κυρίως τα κίνητρα για περεταίρω επενδύσεις στις βαλκανικές χώρες δημιούργησε και την υποψία ή ακόμα και τη βεβαιότητα για τον ρόλο της ως ιμπεριαλιστικής δύναμης στα Βαλκάνια ή της "Αμερικής των Βαλκανίων". Αυτή όμως ήταν η οικονομική διπλωματία την οποία εφήρμοσε συνολικά η ελληνική πολιτική στο πλαίσιο οδηγιών από πλευράς ΕΕ. Άλλωστε με συμφωνία της Κομισιόν αποφασίζεται η αποδυνάμωση των χρηματοπιστωτικών της ομίλων το 2014. Ακριβώς αυτήν τη περίοδο οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και τις κινήσεις από πλευράς χωρών της ΕΕ, που επενδύουν αλλά κυρίως τους Τρίτους παράγοντες που καλύπτουν τα κενά, ακριβώς την ίδια περίοδο που παρατηρείται η αποδρομή της Δύσης.