Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΝΟΗΜΑ ΖΩΗΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024

Ζωή χωρίς σύμβολα και νόημα....



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 


 Ο Carl Jung είχε κάποτε μια συνάντηση με τον αρχηγό της φυλής των Ινδιάνων Pueblo. Συζητώντας για τις παραδόσεις της φυλής ο αρχηγός του είπε:

"Ναι, είμαστε μια μικρή φυλή κι' αυτοί οι Αμερικανοί θέλουν να ανακατευτούν στη θρησκεία μας. Δεν πρέπει να το κάνουν αυτό, γιατί είμαστε οι γιοί του Πατέρα Ήλιου. 
Ο Πατέρας μας ο Ήλιος ανατέλει και δύει κι εμείς πρέπει να τον βοηθάμε καθημερινά να υψώνεται στον ορίζοντα. Και δεν το κάνουμε μόνο για μας, το κάνουμε για ολόκληρη την Αμερική, το κάνουμε για ολόκληρο τον κόσμο."  

Ο Jung κατάλαβε ότι για πολλούς στο σύγχρονο κόσμο αυτή η δήλωση θα ακούγονταν πρωτόγονη και τρελή. 
Αλλά, όπως σημείωσε, τα μέλη αυτής της φυλής δεν υπέφεραν όπως υποφέρουμε εμείς. Δεν είχαν μολυνθεί από νευρώσεις, αγχώδεις διαταραχές ή κατάθλιψη. Δεν μπούκωναν τον εαυτό τους με χάπια ή εθισμούς. 
Η φυλή αυτή αποτελούνταν από άτομα υψηλής λειτουργικότητας, που έβλεπαν τους εαυτούς τους ως υπεύθυνους να εκπληρώνουν αυτό το θεϊκό καθήκον και έτσι οι ζωές τους ήταν πλούσιες σε νόημα και σκοπό.

Όπως έγραψε ο Jung "οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν προβλήματα. Έχουν την καθημερινότητα τους, τη συμβολική τους ζωή. Σηκώνονται το πρωί με την αίσθηση της μεγάλης και θεϊκής ευθύνης τους. Είναι οι γιοί του Πατέρα-Ήλιου και το καθημερινό τους καθήκον είναι να τον βοηθούν στον ορίζοντα, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά για τον κόσμο ολόκληρο".

Διαβάζοντας την ιστορία αυτή σκεφτόμουν τη δικιά μας Συμβολική Ζωή και πως μας την έκλεψαν...

Σάββατο 8 Απριλίου 2023

Χόρχε Μπουκάι: «Το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο..»




Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών. Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου».

Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις.

Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα.

Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού.

Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα. Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.


-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2022

ΖΩΗ ΜΕ ΝΟΗΜΑ



Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Αν δεν υπάρχει τίποτα τόσο σημαντικό ώστε να θυσιάσω γι' αυτό τη ζωή μου, (έστω κι αν δεν χρειαστεί ποτέ να το κάνω) πάει να πει, πως δεν έχω βρεί ακόμη έναν σημαντικό λόγο-νόημα για να ζω.

Κι ως εκ τούτου δεν μπορεί παρά να "γεμίζω" τη ζωή μου με επαναλαμβανόμενες ματαιώσεις και λογής υποκατάστατα.  

Δηλαδή, να την αδειάζω ακόμη περισσότερο από νόημα.
Γιατί, όπως κι αν το πεις, το νόημα της ζωής μου συγκροτείται πάντα κάπου έξω από "το σεσημασμένο δέρας της υπάρξεως μου".

_________


Κι αν υπάρχει μια τεράστια διαφορά 82 χρόνια μετά, αυτή είναι η διακοπή της συνέχειας του λαϊκού μας ήθους. 

Σιγά-σιγά, σχεδόν ανεπαίσθητα, 82 χρόνια μετά, διαπιστώνουμε την Μεγάλη Αποκοπή της ελληνικής συνέχειας, λες και το σχοινί της διαχρονίας μας κόβεται. 

Και εμείς μένουμε κάπως ακρωτηριασμένοι, ξεχασμένοι κι αρίζωτοι στην μέση του ιστορικού πουθενά. 

Δίχως παρελθόν και άρα δίχως μέλλον, πλατσουρίζουμε στα λασπόνερα ενός χαοτικού παρόντος, όπως κάποιος ηλικιωμένος που η άνοια του τρώει την ταυτότητα.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2022

Σαν σήμερα, το 1925, γεννήθηκε



Από το τίποτα που είμαστε,
ξαφνικά βγαίνουμε σε αυτόν
τον υπέροχο κόσμο.

Στα χρώματα.

Δίνω μεγάλη σημασία 
στα χρώματα.

Πολλές φορές μου έχει συμβεί,
όταν με κλείνανε στην απομόνωση,
στο απόλυτο σκοτάδι,

τη δέκατη μέρα να ξεχνάω
τα χρώματα.

Να έχω ασπρόμαυρη μνήμη,
να μη θυμάμαι το κόκκινο,
να μη θυμάμαι το κίτρινο.

Αυτό, φαντάσου, 
το ξέρει και η Ασφάλεια.

Μπήκε μια μέρα ο Μπάμπαλης
εκεί που ήμουνα:

''Έλα έξω ρε να δεις τα χρώματα'',
και μου χτύπησε η καρδιά.

Σε μια μεταγωγή, 
με το που είδα από το πίσω 
άνοιγμα του αυτοκινήτου

τα κόκκινα και πράσινα λεωφορεία,
αισθάνθηκα μια ευδαιμονία,
μια χαρά.

Ερχόμαστε, λοιπόν, 
στα καταπληκτικά χρώματα 
της φύσης,

τις γεύσεις, τις αισθήσεις, 
τη ζωή την ίδια με τα πάθη της

Σάββατο 25 Ιουλίου 2020

Η εμμονή του έρωτα



“Το ποτάμι ήταν εκεί.”

Έρνεστ Χέμινγουεϊ

“Aρκεί ένα λεπτό για να ερωτευτείς, μια ώρα για να συμπαθήσεις και μια μέρα για ν’ αγαπήσεις. Όμως μια ολόκληρη ζωή δεν αρκεί για να ξεχάσεις.”
Όσκαρ Ουάιλντ

“Whole lotta love
Want to whole lotta love.”
Led Zeppelin

~~~~~~~~~~~

Λένε πως κάθε συγγραφέας γράφει παραλλαγές του ίδιου βιβλίου, κάθε ζωγράφος φτιάχνει τον ίδιο πίνακα, κάθε ηθοποιός παίζει ξανά τον ίδιο ρόλο. Και οι τραγουδιστές… Εκείνοι λένε ξανά και ξανά το Hallelujah.

Οι εμμονές μας και οι δαίμονες μας. Μας κατατρέχουν και μας κρατούν ξύπνιους. Τους βλέπουμε στον ύπνο μας και ξυπνάμε ιδρωμένοι. Άλλοτε χαρούμενοι, άλλοτε τρομαγμένοι.

Όλοι οι άνθρωποι έτσι σκέφτονται, αλλά οι καλλιτέχνες είναι πρωταθλητές στις εμμονές και στους δαίμονες.

Δεν το κάνουν για το καλό της ανθρωπότητας -αν και βοηθάνε περισσότερο απ’ τους πολιτικούς.
Δεν το κάνουν για τα χρήματα -ελάχιστοι βγάζουν τα προς το ζην απ’ την τέχνη τους.
Δεν το κάνουν για τη δόξα -παρότι σίγουρα είναι οι πιο ματαιόδοξοι του ανθρώπινου είδους.

Γιατί το κάνουν; Γιατί ο Τζεφ Μπάκλεϊ τραγουδάει;

Απέξω υπάρχει ένα περιτύλιγμα απόλαυσης και μέθεξης, που σου δίνει η δημιουργία.

Κι ίσως βαθύτερα να υπάρχουν κάποια στρώματα αυτογνωσίας.

Πιο βαθιά ακόμα η αίσθηση της επικοινωνίας με κάτι μυστηριακό κι άγνωστο στους πολλούς. Όσοι έχουν αφεθεί στην τέχνη έχουν αγγίξει τα γένια του θεού πολύ περισσότερο απ’ τους παπάδες και τους δερβίσηδες.

Όμως στον πυρήνα της τέχνης είναι η προσπάθεια του καλλιτέχνη να ξορκίσει τους δαίμονες του. Μπορεί να είναι η μοναξιά, μπορεί να είναι η τρέλα, μπορεί να είναι… ο θάνατος.

Ποια είναι η δική μου εμμονή, ποιος ο δαίμονας μου;
Η ζωή και ναι, σίγουρα, ο θάνατος.

Ο εγκέφαλος μας λατρεύει να δουλεύει με δίπολα. Δεν μπορείς να σκεφτείς το κρύο χωρίς να σου περάσει απ’ το μυαλό κι η ζέστη. Δεν υπάρχει σκοτάδι χωρίς το φως.

Κυριακή 3 Μαΐου 2020

Η «ζωή» και η «αλληλεγγύη» ως ιδεολογία



"Η «ζωή» και η «αλληλεγγύη» ως ιδεολογία" από Marginalia








To γλυπτό «Working Model for Standing Figure: Knife Edge» (1961) μπροστά στο Triptych based on bull fights (1987) στην έκθεση «Francis Bacon and Henry Moore: Terror and Beauty», 5 Απριλίου - 7 Ιουλίου 2014, στην Art Gallery του Οντάριο. Η φωτογραφία είναι του David Sk και προέρχεται από τον ιστότοπο seemsartless.
Η
 κρατική επιβολή των μέτρων «κοινωνικής αποστασιοποίησης» για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού επενδύθηκε ιδεολογικά από δύο, κυρίως, παραδοχές: Πρώτον, η ζωή έχει προτεραιότητα έναντι όλων των άλλων αξιών, και δεύτερον, ο εγκλεισμός αποτελεί εκδήλωση αλληλεγγύης. Στο παρόν σημείωμά μας, θα προσπαθήσουμε να δούμε κριτικά αυτές τις δύο παραδοχές, η πρώτη μάλιστα εκ των οποίων θεωρήθηκε σαν περίπου αυτονόητη. Εξ αρχής, τονίζουμε ότι σκοπός μας δεν είναι η κριτική των μέτρων αυτών τούτων, αλλά της ιδεολογικής τους επένδυσης.[1]
Καταρχάς, πρέπει να οριστεί για ποια ζωή πρόκειται. Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί συχνά τη λέξη βίος για να διαφοροποιήσει τη ζωή των ανθρώπων από τη ζωή των ζώων εν γένει. Στα Ηθικά Νικομάχεια (1095b 14 – 1096a 10), διακρίνει τρεις τύπους ανθρώπινου βίου: τον ἀπολαυστικό, τον πολιτικό και τον θεωρητικό. Ο απολαυστικός βίος προσομοιάζει προς τον βίο των βοσκημάτων, δηλαδή των ζώων που βόσκουν. Ο πολιτικός βίος περιλαμβάνει τη συμμετοχή στα κοινά, την οικογένεια, τη σεξουαλική ζωή, τη φιλία, τη γυμναστική, τις τέχνες κ.λπ., παρέχει δε μία ευδαιμονία δευτέρας τάξεως, εν σχέσει προς την τελεία ευδαιμονία του θεωρητικού βίου, ήτοι του βίου που αφιερώνεται στη φιλοσοφία και την ενατένιση των αιωνίων αντικειμένων της αστρονομίας, των μαθηματικών και της θεολογίας.[2] Τα μέτρα μπορεί να επέτρεψαν σε κάποιους ανθρώπους να εξασκήσουν πιο άνετα τις δραστηριότητες του θεωρητικού βίου· ωστόσο, ο θεωρητικός βίος, πάντοτε, αφορούσε και ήταν προσιτός σε λίγους. Για τη συντριπτική πλειονότητα, δεδομένου ότι η «κοινωνική αποστασιοποίηση» αναστέλλει αρκετές πτυχές του πολιτικού βίου, τα μέτρα φαίνεται να αποσκοπούν μάλλον στη συντήρηση μιας εκδοχής απολαυστικού βίου, μετριασμένου ενδεχομένως και αυτού λόγω υλικών δυσχερειών.
Παραπέρα, ένα βασικό πρόβλημα της πρώτης παραδοχής είναι ότι εκλαμβάνει τη ζωή υπό μία αφηρημένη έννοια, σύμφωνα με την οποία π.χ. θα ήταν  αδύνατο να δικαιολογηθεί ηθικά η μη-κλιμάκωση ή απόσυρση της υποστηρικτικής της ζωής αγωγής σε θνήσκοντες ασθενείς, των οποίων η κατάσταση είναι μη-αναστρέψιμη και όπου η συνέχιση της υποστήριξης απλώς παρατείνει τη διαδικασία του θανάτου.

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2019

Υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό


Μάνος Δανέζης : Ας καταλάβουμε ότι το Σύμπαν απλώνεται παντού γύρω μας με τρόπο που δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Το αόρατο αυτό Σύμπαν είναι γεμάτο από νόμους και πραγματικότητες που δεν εκφράζονται με όσα «κλασικά» μαθαίνουμε στα σχολεία μας. Αυτό το αόρατο στις αισθήσεις μας γεγονός, συνεχώς αποκαλύπτεται πειραματικά από τη σύγχρονη επιστημονική πραγματικότητα.https://www.manosdanezis.gr/6082-2/ 

(Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο John G-Mach για την αποστολή του επόμενου άρθρου το οποίο και αναδημοσιεύω).

Υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό

Pablo J. Luis Molinero
«Morphogeny»

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο:

 «Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;» κι εκείνο απάντησε, «Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα.» 

«Ανοησίες», είπε το πρώτο. «Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή»; 

Το δεύτερο είπε, «Δεν ξέρω, αλλά ίσως θα υπάρχει περισσότερο φως από ότι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα». 

Το πρώτο απάντησε: «Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται». 

Το δεύτερο όμως επέμενε, «Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό καλώδιο πια». 

Παρασκευή 21 Ιουνίου 2019

Ευχαριστώ τη ζωή-Gracias a la vida - Yasmin Levy


Ευχαριστώ τη ζωή

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα
Μου έδωσε δυο μάτια που όταν τα ανοίγω
διακρίνω τέλεια το άσπρο από το μαύρο
και στον απέραντο ουρανό το αστροφώτιστο βάθος του
κι ανάμεσα στα πλήθη τον άντρα που αγαπώ


Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα
Μου έδωσε την ακοή που σε όλο το εύρος της
καταγράφει νύχτα και μέρα γρύλλους και καναρίνια
σφυριά ,τουρμπίνες,γαβγίσματα,μπόρες
και την τόσο τρυφερή φωνή του καλού μου αγαπημένου

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα
Μου έδωσε τον ήχο και το αλφαβητάριο
που μ'αυτό σκέφτομαι λέξεις και τις απευθύνω
Μητέρα,φίλος,αδερφός και φως που φωτίζει
τον δρόμο για την ψυχή εκείνου που έχω ερωτευθεί

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα
Μου έδωσε το βάδισμα στα κουρασμένα μου πόδια
Με αυτά διέσχισα πολιτείες και λασπωμένα χωριά
παραλίες και ερήμους,βουνά και πεδιάδες
Και το σπίτι σου,το δρόμο σου και την αυλή σου

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα
Μου έδωσε την καρδιά που φτερουγίζει
όταν αντικρύζω τον καρπό του ανθρώπινου μυαλού
όταν διακρίνω το καλό τόσο μακριά απ'το κακό
όταν κοιτάζω στο βάθος των φωτεινών ματιών σου

Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα
μου έδωσε το γέλιο,μου έδωσε και το κλάμα
έτσι διακρίνω τη χαρά από τη θλίψη
τα δυο υλικά που έφτιαξαν το τραγούδι μου
και το τραγούδι σας που είναι το ίδιο τραγούδι
και το τραγούδι όλων που είναι το δικό μου τραγούδι
Ευχαριστώ τη ζωή που μου έδωσε τόσα

Σάββατο 14 Απριλίου 2018

Στ. Ἐμμανουήλ: Ἀναζητώντας τὸ ἐναργὲς νόημα

Σταῦρος Ἐμμανουήλ
Φῶς ἱλαρό· χρυσαφένιο φῶς καταυγάζον τὰ χρώματα. Καὶ τὶς ψυχές. Φαιδρὴ ἀτμόσφαιρα γαλήνης καὶ καταλλαγῆς. Κλίμα τοῦ μέτρου καὶ τῆς πραότητας.
Ἀττικὸ ἀπόγευμα.
Σὲ μιὰ ἀθηναϊκὴ αὐλή, κάτω ἀπὸ τὴν φυλλωσιὰ μιᾶς λεμονιᾶς, ἕνας νέος, διαβάζει. Καὶ προσπαθεῖ νὰ καταλάβει. Ἕνα πουλὶ ἔστειλε ὁ Θεὸς καὶ τοῦ ψιθύρισε τὴν ἀπάντηση. Ἀλλὰ αὐτὸς γυρεύει τὴ σοφία τοῦ κόσμου. Αὐτῶν ποὺ οἱ ἁρμόδιοι προβάλλουν ὡς σπουδαίους.
Ὁ νέος μας εἶναι ὁ Λευτέρης. Ἕνας ἄνθρωπος ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ προοδεύσουν πνευματικά, νὰ μάθουν καὶ νὰ ἑρμηνεύσουν. Ἀπὸ μικρὸς ἔχει παραδοθεῖ στὸ γοητευτικὸ ταξίδι τῆς γνώσεως. Χωρὶς ὁδηγό. Γιατὶ στὸ σχολεῖο βέβαια, σπάνια μπορεῖ κανεὶς νὰ ἱκανοποιήσει τέτοιες πολυτέλειες. Ἔτσι ἀποφάσισε νὰ ἐμπιστευτεῖ τὶς προσδοκίες του στὰ βιβλία. Στὰ πρῶτα του βήματα τὸν καθοδήγησε ὁ πατέρας του, ἕνας πετυχημένος δικηγόρος, ἐνταγμένος σ’ αὐτὸ ποὺ ἀποκλήθηκε «προοδευτικὸς χῶρος».
Ἐκεῖνα τὰ πρῶτα χρόνια μελέτησε τὴν Ἱστορία τοῦ τόπου μας καὶ τὴν παγκόσμια. Καὶ ἀπόλαυσε μεγάλα ἔργα τῆς κλασικῆς λογοτεχνίας. Ἡ γνώση τῆς ἱστορίας ἀποδείχθηκε πολύτιμη. Μελετώντας μὲ τὴ βοήθεια τοῦ πατέρα του τὶς πρωτογενεῖς πηγὲς ἀπέκτησε μιὰ ἀμεσολάβητη ἄποψη. Καὶ κυρίως καλλιέργησε κρίση.
Φοιτητὴς τῆς Φιλοσοφικῆς Ἀθηνῶν στὴ συνέχεια, κατ’ ἐπιλογὴν ὄχι κατὰ τύχη. Ἀληθινὸς φοιτητὴς φιλοσοφίας. Μὲ τὸν ζῆλο ἐκεῖνο τῶν ἀρχαίων χρόνων, ποὺ ἀνέδειξε μεγάλα πνευματικὰ ἐπιτεύγματα καὶ ἀνθρώπους. Ἢ σὰν τὴν θερμὴ ἀναζήτηση τῆς προόδου, κατὰ τοὺς πρώτους χρόνους τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Ἀφοσιωμένος σὲ μιὰ ἀτέρμονη περιπλάνηση στοὺς δαιδάλους τῆς ἀνθρώπινης σκέψης, τοὺς ἀπείρως ἐκτενέστεροὺς τοῦ μινωικοῦ.

Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

Χρ. Μαλεβίτσης «Πολιτισμός ευχέρειας» Ένα όνειρο δίχως όνειρα

Χρήστος Κατρούτσος 
Ο Χρήστος Μαλεβίτσης μοιάζει να διέδραμε το σκοτεινό μα όλβιο μονοπάτισε μιαν παραλία κάτω από την υπαρξιακή άβυσσο. Άλλωστε, επιχείρησε τη βυθοσκόπηση στην άβυσσο της ιστορίας, όχι της εκμετρουμένης με τα κοσμικά μέτρα και σίγουρα, δίχως τα προτάγματα ενός κοσμοειδώλου που τελματώνει και τον άνθρωπο καθώς, παραφράζοντας ρήση από τον Ορτέγα Υ Γκασσέτ, ο άνθρωπος έχει ιστορία, το ζώο φύση. Όσοι συμπορεύτηκαν στα ερωτήματα που άφησε ο Μαλεβίτσης, έχουν ακόμη την επίγευση της στοχαστικής του προβληματικής. Στοχαστικός όπως στον περίφημο πίνακα του Φρίντριχ «Περιπλανώμενος μπροστά σε θάλασσα από ομίχλη», δίχως να δηλούται ρομαντικός, επιχείρησε μια διαλεκτική σύνθεση του νεοελληνικού πνεύματος με εκφάνσεις του δυτικού πολιτιστικού παραδείγματος. Εστιάζοντας στην, τρόπον τινά, αλληλοπεριχώρηση του Λόγου με την αποκαλυπτική βιβλική παράδοση υπήρξε δηκτικός σε πτυχές της νεωτερικότητας όπου κυριάρχησε ο επιστημονισμός. Στο μονοπάτι που ακολούθησε, πέρα από την Τυπική Λογική, προσεγγίζεται η Εδέμ από τα ανατολικά της δίχως να συναντήσει τη δυτική εκκοσμίκευση (1). Πρόκειται για το μονοπάτι του ονείρου το οποίο προσφέρει αίσθηση υπαρκτικής πλήρωσης στο τέλος του.
Το όνειρο, ο μύθος,θεμελιώδες στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης συνιστά έναν modusvivendi να αυγάζει το ζόφο σαν εξαπλώθηκε από την επικυριαρχία του θετικισμού στην παιδεία και εν γένει στο σύγχρονο κοσμοείδωλο. Όχι τυχαία, με το πρώτο μεταφραστικό του εγχείρημα ο Χρ. Μαλεβίτσης αναφέρει στο προλογικό σημείωμα: «Για την αποδέσμευση της ελληνικής παιδείας από την αγοραία ειδωλολατρία των απισχνασμένωνεννοιών του επιστημονισμού» (2). Σε έναν κόσμο όπου ο διαφωτισμένος άνθρωπος συσκοτίζει το όνειρο, η πνευματική σκευή φέρει τη θαρραλέα σκαπάνη να βρεθούν οι γενεσιουργές ρίζες μιας κίβδηλης ευμάρειας. Η επικυριαρχία της Δίτιμης Λογικής, του οπτιμιστικού θετικισμού, της σύλληψης του χρόνου δίχως πνευματική εγρήγορση αλλά και ενεργημάτων τους όπως η αλλοίωση θεσμών, η απεμπόληση της Παράδοσης από ιδεολογήματα σαν φέρουν τα παραπάνω γνωρίσματα, του τεχνολογικού χείμαρρου που ανέστρεψε την κοίτη της ζωής από οργανική σε οργανωμένη καθώς και των δομημένων χώρων που επνίγησαν από τη λεηλασία της φύσεως ανεσκάφησαν με τόλμη.