
Μετά από χιλιάδες χρόνια διανοητικού μόχθου, φαίνεται ότι ξαναγυρίζουμε ταπεινά στον Σωκράτη. Αφού κυνηγήσαμε τις “βεβαιότητες” με τα Μαθηματικά, τις Επιστήμες, τις Ιδεολογίες, τους -Ισμούς, τις Θρησκείες, τα μεγαλεπήβολα Φιλοσοφικά Οικοδομήματα, διαπιστώνουμε ότι έχουμε ανυπέρβλητα όρια:
Ότι κάθε φορά που ακουμπάμε μια “αλήθεια”, αυτή εξαφανίζεται μέσα από τα χέρια μας.
Ότι ακόμα και οι μετρήσεις μας επηρεάζονται από την ίδια την μετρητική διαδικασία.
Ότι η γνώση μας θεμελιώνεται σε βάλτο όπως έγραφε ο Karl Popper [1] , και ότι επισκευάζουμε το πλοίο της Γνώσης εν πλω, χωρίς την πολυτέλεια να πιάνουμε ποτέ λιμάνι, όπως εύστοχα παρατήρησε ο O. Neurath, μέλος του “Κύκλου της Βιέννης” [2].
















