ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Στο υπόμνημα του για “Φιλόδοξους νεαρούς Μεξικανούς” του 1924, ο Λάνσινγκ, υπουργός Εξωτερικών του προέδρου Γουίλσον, πρότεινε: «Ανοίξτε τα πανεπιστήμια μας στην ελίτ τους, ποτίστε τους με τις αμερικανικές αξίες και θα κυβερνήσουν το Μεξικό για εμάς: καλύτερα, φθηνότερα και χωρίς ούτε έναν πεζοναύτη».
Αυτό ισχύει σήμερα για την πλειοψηφία των ευρω-ελίτ, με βιογραφικά που διαμορφώνονται από τις διαλέξεις των αμερικανικών πανεπιστημίων, τα σεμινάρια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τις εκτιμήσεις των δεξαμενών σκέψεις και τα προγράμματα για νέους ηγέτες. Οι ευρω-ελίτ δεν επηρεάζονται απλώς από την Ουάσιγκτον. Μέσω του διατλαντισμού διαμορφώνονται επαγγελματικά και συνδέονται ιδεολογικά με αυτήν. Σαν αποτέλεσμα, οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται να επιβληθούν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αφού εκφράζονται οικειοθελώς εκ των έσω.Οι παραπάνω δεν είναι εθνικές ελίτ που αποζητούν το κοινό καλό. Ούτε καν είναι αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε “πολιτιστική ηγεσία μιας κυρίαρχης τάξης”, όταν κριτίκαρε τις εθνικές ελίτ σε σχέση με τους συμπολίτες τους. Οι ευρω-ελίτ αποτελούν μια υπερεθνική κάστα, που έχει εκπαιδευτεί να θεωρεί τον Ατλαντισμό συνώνυμο του Δυτικού πολιτισμού. Είναι πολιτικοί, που τα βιογραφικά και τα κίνητρα της καριέρας τους δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των συμπολιτών τους, αλλά με τις επιταγές της ατζέντας της μονοπολικής ηγεμονίας.
