Ήρθε η ώρα να (ξανα)κουβεντιάσουμε την επιλογή της αποκέντρωσης, και το πως αυτή μπορεί να υλοποιηθεί στον 21ο αιώνα. Προϋπόθεση για να βρεί η χώρα και η κοινωνία τον δρόμο της
του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr
Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση διά στόματος Πρωθυπουργού εξήγγειλε από τον Βόρειο Έβρο μια δέσμη μέτρων για την ανασυγκρότηση της ακριτικής περιοχής, ύψος 2,8 δισ. ευρώ.
Μεταξύ άλλων, προβλέπονται και μέτρα ενθάρρυνσης για την μετεγκατάσταση των ανθρώπων στους Δήμους Σουφλιού, Ορεστιάδος και Διδυμοτείχου: ενισχύσεις έως και 10.000€ για 1.000 ωφελούμενους που θα μεταφέρουν την κύρια κατοικία τους στους προαναφερόμενους Δήμους, αύξηση της μοριοδότησης για την εντοπιότητα σε ό,τι αφορά στο δημόσιο και παράταση της κανονικής ετήσιας άδειας κατά έξι εργάσιμες ημέρες.
Προφανώς τα μέτρα είναι υποτυπώδη, και κίνηση της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα. Η αποψίλωση των ακριτικών περιοχών είναι ένα ζήτημα που απασχολεί όχι μόνον τον Έβρο, αλλά και την Ήπειρο, το Βόρειο Αιγαίο, καθώς και την Δυτική και Ανατολική Μακεδονία.
Γενικώς, η κυβέρνηση αλλά και σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό –θα λέγαμε– δεν έχει συνειδητοποιήσει την στρατηγική σημασία της αποκέντρωσης. Που σήμερα, δεν αφορά μόνο στο διαχρονικό σχήμα όπου η επίταση του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού και η αύξηση του χάσματος στα εισοδήματα και την ποιότητα ζωής μεταξύ κέντρου και περιφέρειας προκαλεί την περαιτέρω δημογραφική αποψίλωση της τελευταίας.
Υπάρχει εδώ ένα ευρύτερο ζήτημα: κατ’ αρχάς, έτσι όπως έχει προσανατολιστεί μονόδρομα η εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας προς τον τουρισμό, ο τελευταίος μπορεί να λειτουργεί ως ένα παυσίπονο για την άμβλυνση του χάσματος μεταξύ των περιοχών που διατηρούν συγκριτικό πλεονέκτημα σε αυτόν, και το κέντρο. Ωστόσο, οι υπόλοιπες περιοχές –όπως κατ’ εξοχήν είναι η Δυτική Μακεδονία με την απολιγνιτοποίηση, η Ανατολική Μακεδονία, η Ροδόπη ή ο Έβρος τρόπον τινά μεταβάλλονται σε ”ζώνες σκουριάς”.
Η κυρίαρχη λογική είναι να απαντηθεί αυτή η ανισομέρεια με την αποκέντρωση του τουρισμού σε όλους τους Νομούς της χώρας. Αλλά για πολλούς λόγους είναι λάθος. Ο κυριότερος, ότι η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού δεν είναι βιώσιμη για μια οικονομία, δεν συμβάλει στην ανθεκτικότητα και την αυτοδυναμία της Ιδίως τώρα που ελέω κλιματικής κρίσης, γεωπολιτικών ανταγωνισμών, αλλά και δομικού πληθωρισμού, η νηνεμία που απαιτεί ο τουρισμός για να κλιμακώνεται εσαεί δεν υφίσταται πια.
