Ο 25ος νεκρός...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Ο Γιάννης Καΐλης τελείωσε το Λύκειο Διστόμου και εισήχθη,το 1970 στη Σχολή Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

Ευαίσθητο παιδί και φυσικό ταλέντο της ζωγραφικής,μαθητής του  Γιάννη Μόραλη και του Θύμιου Πανουργιά.

Πήρε ενεργά μέρος στην εξέγερσης του  Νοέμβρη το 1973.

Τα γράμματα του , αφού αυτός ήταν που έγραψε τα συνθήματα με κόκκινη  μπογιά «Έξω αι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ» "στολιζαν" τις δυο κολώνες δεξιά και αριστερά της κεντρικής πύλης του Πολυτεχνείου.

Αλλά  και αυτός ήταν που είχε γράψει και τα περισσότερα συνθήματα στα πανό των φοιτητών.

Η Ασφάλεια τον είχε βάλει στο «μάτι» από καιρό  πριν.

Μετά την καταστολή της εξέγερσης ο Γιάννης Καΐλης ήξερε πως έπρεπε να κρυφτεί. 

Και αυτό έκανε. 

Πήγε και στο χωριό του στο Δίστομο. 

Όμως οι ασφαλιστές της χούντας τον ανακάλυψαν.

Τον Φεβρουάριο του 1974 βρέθηκε το άψυχο σώμα του πεταμένο σ’ έναν σωρό αμμοχάλικο μιας οικοδομής, στην οδό Βαλτετσίου, στα Εξάρχεια. 

Η επίσημη εκδοχή του καθεστώτος ήταν πως ο Γιάννης αυτοκτόνησε. 

Όσοι όμως είδαν το πτώμα του Γιάννη εκείνη την ημέρα και τη κακοποίηση και τον βασανισμό που είχε υποστεί, ήξεραν.

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑΜΕΛΟΣ (1953-2018)

Στις 3/12/2017, στην «κυριακάτικη δημοκρατία» δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη με μεγάλη ιστορική σημασία. Μίλησαν οι: Κυριάκος Σταμέλος, μέλος της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών και ο Μιχάλης Γουνελάς επικεφαλής των αρμάτων μάχης που περικύκλωσαν τον Νοέμβριο του 1973 τη Σχολή. Σ’ αυτή τη συνέντευξη, οι «αντίπαλοι» του 1973 γκρέμισαν πολλούς μύθους με όσα αποκάλυψαν.

ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Του Γιάννη Ρίπη

 Σεμνή γιορτή για τους αγωνισθέντες στο ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ  πραγματοποιήθηκε-όπου παρευρεθηκα-  και...στο 2ο Δ.Σ ΕΡΕΤΡΙΑΣ(εύγε στους δασκάλους και στους μαθητές)...

Τιμή και δόξα σε όλους τους αγνούς αγωνιστές του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ και αναφέρομαι σε αυτούς που στην συνέχεια... δεν εξαργύρωσαν  και δεν πούλησαν τον αγώνα αυτόν έναντι "πινακίου φακής" ...

Ένα γαρύφαλο ο ελάχιστος φόρος τιμής και η παντοτινή θύμηση του αγώνα τους  ως ένδειξη του χρέος μας ...

Ως κάτοικος της Ερέτριας επιτρέψτε μου να μνημονεύσω έναν από τους πρωτεργάτες[1] [2] [3] [4] του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ και...μέσα από τα λόγια του εξαίρετου Συνέλληνα και φίλου καλού, Ευθυμιάδη Απόστολου Apostolos Efthymiadis .

" ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΤΑΜΕΛΟΣ,  ἐμβληματική μορφή, ἀτρόμητος καὶ ἀνώνυμος ἀγωνιστής τοῦ Πολυτεχνείου, Μηχανολόγος-Ἠλεκτρολόγος μηχανικός, συλληφθείς και δικασθείς με την δίκη τῶν 11 (1973) κατά την πρώτη ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου (Φεβρουάριος 1973)!

Ἀναπληρωματικό μέλος και ἐκπρόσωπος τοῦ Συντονιστικοῦ τοῦ Πολυτεχνειου μαζί με τον Κ. Λαλιώτη δια την διαπραγμάτευση με τον ἐπικεφαλῆς ἀξιωματικό τοῦ Οὐλαμοῦ τεθωρακισμένων Μιχάλη Γουνέλα  ἔξω ἀπό την πύλη τοῦ Πολυτεχνείου καὶ ὑπεύθυνος πύλης!! 

Μετά το Πολυτεχνεῖο ὁ Κυριάκος συνελήφθη ἀπό την ΕΣΑ και βασανίστηκε ἀγρίως. Τον τράβηξε η ποίηση, μια βιωματική και προκλητική ποίηση. Ὑπῆρξε ἀκόμα και μουσικός δρόμου, οὐδέποτε καταδεχθείς ἵνα ἐξαργυρώσῃ τους ἡρωικούς του ἀγῶνες προς προσωπικά ὠφέλη!!! Ἀνήκει πλέον εἰς το πάνθεον τῶν ἑλλήνων ἡρώων! "

ΑΘΑΝΑΤΟΣ-ΑΘΑΝΑΤΟΙ !

Μιχάλης Μυρογιάννης 20 ετών-ηλεκτρολόγος

Τέτοια μέρα, 52 χρόνια πριν  

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

''Ξαφνικά αντελήφθην φασαρία και φωνές προς τη μεριά της διασταύρωσης Πατησίων και Στουρνάρα.

Παρετήρησα ότι αστυφύλακες έδερναν έναν νεαρό.

Ξαφνικά αυτός κατόρθωσε να αποσπασθεί από τους αστυφύλακες.

Τότε ο Ντερτιλής, που μόλις είχε αντιληφθεί το επεισόδιο, έβγαλε από το μπουφάν του το περίστροφό του και πυροβόλησε χωρίς να πολυσκεφθεί.

Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο.

Έμεινε επί τόπου ακριβώς στην διασταύρωση Πατησίων και Στουρνάρα, προς την πλευρά της Ομόνοιας.

Εγώ φαντάστηκα ότι του έριξε στα πόδια και περίμενα να κινηθεί.

Όταν όμως είδα να σχηματίζεται μια λίμνη από αίμα και μια μικρή άσπρη λιμνούλα από μυαλά, κατάλαβα ότι τον πυροβόλησε στο κεφάλι και ήταν ήδη νεκρός.

Μετά, σαν να μη συνέβαινε τίποτα, μπήκε στο τζιπ και κτυπώντας με στην πλάτη, μου είπε “με παραδέχεσαι ρε;

Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μια τον πέτυχα στο κεφάλι.'' 

ΜΝΗΜΗ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΟΥΜΗ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Δεν τον γνώρισα από κοντά. Όταν μπήκα στη σχολή του, κόντευε δυο χρόνια στο χώμα. Μ' αρέσουν οι υποθέσεις. Ειδικά οι χαμένες υποθέσεις.

 «Τι θα γινόταν αν...». Αν, ας πούμε, ο Κύπριος φοιτητής του Πολιτικού της Νομικής, Ιάκωβος Κουμής, γεννημένος στην Σωτήρα της Αμμοχώστου το 1956, δεν είχε δολοφονηθεί από τα ΜΑΤ της πρώιμης μεταπολίτευσης, στην πορεία για το Πολυτεχνείο το 1980.

 Χτυπήθηκε άγρια στο κεφάλι και μεταφέρθηκε, κλινικά νεκρός στο νοσοκομείο, όπου απεβίωσε μια εβδομάδα αργοτερα, στις 23 Νοεμβρίου. Τη χρονιά εκείνη η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη είχε απαγορεύσει να φτάσει η πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία και υποχρέωνε τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο Σύνταγμα. 

Ο δολοφόνος του Κουμή δεν βρέθηκε ποτέ - ούτε της Σταματίνας Κανελλοπούλου, της άλλης νεκρής εκείνης της ημέρας. Προσπαθώ να φανταστώ τον φονιά του. Να είχε άραγε ποτέ του ενοχές; Ή κραύγαζε κι αυτός "στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί"; 

Στη συζήτηση που έγινε σχετικά με τα γεγονότα στη Βουλή, η πλειοψηφία των πολιτικών (με εξαίρεση τον μπάρμπα Γιάννη τον Ζίγδη που κατήγγειλε το σώμα των πραιτωριανών των ΜΑΤ ως κακούργους) ήταν ιδιαιτέρως ήπια. Απέδωσαν την ευθύνη για τα επεισόδια στους διαδηλωτές και ασχολήθηκαν με τεχνικές λεπτομέρεις για τους ελιγμούς της αστυνομίας. Ο φωτισμένος πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης δήλωνε πως «και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη». Ορθός λόγος.

 Η αντιπολίτευση έπρεπε να πείσει για τη νομιμοφροσύνη της πλέον και άλλωστε η αλλαγή ερχόταν πλησίστια: όλοι έχουν δικαίωμα στο πλιάτσικο κι οι κοτζαμπάσηδες και οι κατσαπλιάδες σε αυτό «το έθνος των διακοσίων χρόνων» (όπως απεφάνθη κατ' αυτάς κι ο αγράμματος Πρώτος ...), όχι μόνον η δεξιά. 

Ποιος ήταν άλλωστε ο Ιάκωβος Κουμής που θα έφραζε τον δρόμο της ευημερίας και της προόδου;

Η Γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε τη χώρα»; Ο Στέφανος Τζουμάκας απαντά σε όλα με ονόματα και γεγονότα

«Η Γενιά του Πολυτεχνείου κατέστρεψε τη χώρα», ήταν και παραμένει το «επιχείρημα» όσων προσπαθούν πολλά χρόνια τώρα να αποδομήσουν την τελευταία μεγάλη εξέγερση στη χώρα. Η αναμενόμενη εμπλοκή κάποιων εκ των πρωταγωνιστών του Πολυτεχνείου με την πολιτική και οι χαμηλές επιδόσεις τους σε συνδυασμό με τη σιωπή της πλειοψηφίας που αγωνίστηκε εκείνον το Νοέμβρη του 1973, έδωσαν χώρο σ’ όσους θέλουν να «σβήσουν» κάθε κεφάλαιο της ελληνικής ιστορίας που περιλαμβάνει αντίσταση.

Ο Στέφανος Τζουμάκας, που έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου στην πρώτη γραμμή, ασχολήθηκε και συνεχίζει να εμπλέκεται με την πολιτική, απαντά στο ερώτημα αν η γενιά του κατέστρεψε την Ελλάδα. Απαντά ότι τη χώρα την κατέστρεψαν «οι ηττημένοι πολιτικοί στους οποίους επιτρέψαμε την επιστροφή… Οι πολιτικοί που έκαναν εκείνα τα χρόνια μόνο δηλώσεις από το εξωτερικό… Εκείνοι που έλεγαν ότι δεν θα γινόταν χούντα και τους έπιασαν σαν όρνιθες…»

Ο Στέφανος Τζουμάκας μιλά για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, για το ποιοι αρχικά τουλάχιστον διαφωνούσαν λέγοντας είτε ότι «δεν είναι ώριμες οι συνθήκες», είτε ότι «θα πρέπει να πάμε στη λύση Μαρκεζίνη». 

Ποιος έσπασε τη «γραμμή» και η εξέγερση εκδηλώθηκε;

Στον απόηχο της μέρας.

Στον απόηχο της μέρας. Ας μείνει κάτι που αξίζει.

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Για να μην επιχαίρουν οι λογής καθεστωτικοί κονδυλοφόροι, οι εκπρόσωποι του "αστικού" καθωσπρεπισμού.

Και να φρυάζουν οι απολογητές του ιστορικού αναθεωρητισμού επειδή αναδεικνύεται για μια ακόμα φορά  πρωταγωνίστρια η Αριστερά.

Μαζί με αυτούς και ο ακροδεξιός εσμός.

Τρία βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά.

Γιατί μόνο στα παιδιά μπορούμε να αποθέσουμε τις ελπίδες μας.

Εμείς οι σακατεμένες μεταπολιτευτικές γενιές.

Γιατί πράγματι, "αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα".

Αν γλιτώσει από τη θηριώδη φαιά προπαγάνδα, την αποϊδεολογικοποίηση και τη στείρα επαφή με την Ιστορία, παλιά και πρόσφατη, που συντελούνται μέσω των ιδεολογικών μηχανισμών της παιδείας και της εκπαίδευσης.

• Στο βιβλίο του Γιώργου Κτενά ένας παππούς με τον εγγονό του θα ξεκινήσουν από του Ζωγράφου. Εκεί όπου στις 17 Νοεμβρίου 1973 σκοτώθηκε ο 5χρονος Δημήτρης Θεοδωράς, ένας από τους 24 νεκρούς του Πολυτεχνείου. Θα κάνουν μια βόλτα μέχρι το Πολυτεχνείο και πίσω πάλι, και μέσω του διαλόγου που θα αναπτυχθεί, ο παππούς θα μιλήσει στον μικρό για το τι συνέβει στη χούντα και το Πολυτεχνείο.

https://018.bookpress.gr/ena-vivlio-gia-paidia/16341-ena-vivlio-gia-paidia-polytexneio-ena-paramythi-pou-den-leei-paramythia-tou-giorgou-ktena?utm_source=Newsletter&utm_medium=email

ΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΤΟΣ

Στις 21 Φεβρουαρίου του 1973, περίπου 3000-4000 φοιτητές καταλαμβάνουν το κτήριο της Νομικής Σχολής Αθηνών και καλούν τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους από την ταράτσα του κτηρίου. Τα γεγονότα αυτά θεωρούνται προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.

Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι φοιτητές είναι η πείνα. Αποκλεισμένοι μέσα στο κτήριο της Νομικής ήδη για πολλές ώρες, δεν μπορούν να βρουν κάτι να φάνε.

Ο τότε επίσκοπος Ανδρούσης Αναστάσιος Γιαννουλάτος, καθηγητής Θεολογίας, μαζί με άλλους κληρικούς και φοιτητές της Θεολογίας (ο ιερέας Χρίστος Χριστοδούλου, ο διάκονος Τιμόθεος Λαγουδάκης κ.α.) προσπαθούν να περάσουν μέσα από τα μπλόκα της αστυνομίας και να δώσουν σακούλες με τρόφιμα στους φοιτητές. Η αστυνομία τους απωθεί.

Όπως αποκαλύπτει ο Διονύσης Μαυρογένης, στην εκπομπή «Εδώ και Σήμερα» (ΕΡΤ, 1982), οι κληρικοί καταφέρνουν να περάσουν «με κίνδυνο της ζωής τους, κάτω απ’ τα ράσα μερικά καρβέλια ψωμί και πρόσφορα, μέσα από μια τρύπα που είχαν ανοίξει οι φοιτητές και που ένωνε το νεκροτομείο με το αμφιθέατρο. Οι παπάδες αυτοί στάθηκαν πάντα στο πλευρό μας», θα πει χαρακτηριστικά ο Μαυρογένης.

ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ

Παραμένει τραγικά επίκαιρη η ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής του Πολυτεχνείου στις 16.11.1973

[....

1. Πρωταρχική προϋπόθεση για την επίλυση όλων των λαϊκών προβλημάτων θεωρούμε την άμεση πτώση τού τυραννικού καθεστώτος της χούντας και την παράλληλη εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας...

2. Η εγκαθίδρυση της λαϊκής κυριαρχίας συνδέεται αναπόσπαστα με την εθνική ανεξαρτησία από τα ξένα συμφέροντα, που χρόνια στήριζαν την τυραννία στη χώρα μας...

Όλοι ενωμένοι στον αγώνα για τη Δημοκρατία και την Εθνική ανεξαρτησία].

Συγκλονιστικό:Ο Ρίτσος απαγγέλει στο Πολυτεχνείο και χιλιάδες λαού τραγουδούν στην πρώτη επέτειο

Οι Χριστιανοί αντίθετοι με κάθε μορφής τυραννία

Με αφορμή την 52η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η Χριστιανική Δημοκρατία εξέδωσε την ακόλουθη ανακοίνωση:

1. Η Ελλάδα, σε επίπεδο εθνοτικών χαρακτηριστικών, έχει βαθιά μέσα της το πνεύμα της αντίστασης στην τυραννία, σε όλες της τις μορφές. Την εποχή της περσικής κοσμοκρατορίας των Αχαιμενιδών, ήταν, με όλες του τις εσωτερικές έριδες, μόνο το ελληνικό έθνος που πρόβαλλε διαχρονική αντίσταση και προκάλεσε προβλήματα στους “μεγάλους αυτοκράτορες” της τότε οικουμένης. Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Σταγειρίτης Αριστοτέλης και ο Πυθαγόρας ο Σάμιος έπαιρναν σθεναρά θέση κατά της τυραννίας, εκπροσωπώντας ένα σπερματικό λόγο στο επερχόμενο αντιτυραννικό πνεύμα της Ορθοδοξίας.

2. Η επανάσταση του ‘21 είχε μέσα της το γνήσιο “φιλελεύθερο και δημοκρατικό πνεύμα”, που δεν ανεχόταν τυράννους, σύμφωνα με την προκήρυξη του Υψηλάντη, ούτε ομοεθνείς ούτε αλλοεθνείς.

Αντίστοιχα, το ‘40, όπως γράφει ο Γιώργος Θεοτοκάς, ο ιταλικός φασισμός “σφυροκόπησε το ελληνικό φιλότιμο, το συναίσθημα της προσβεβλημένης αντρικής τιμής, τον μεσογειακό γδικιωμό, έθιξε ακόμη και τη θρησκεία” και “τελικά ξαναζωντάνεψε ολόκληρο το Εικοσιένα”.

3. Κάτι αντίστοιχο, αν και σε μικρότερη κλίμακα, μπορούμε να πούμε για την Εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, “μωρός και τυφλός” φανατικός της αστικής κοσμοθεωρίας του “Μαμμωνά της αδικίας”, φοβούμενος, όπως έλεγε, τα όπλα που, βάσει των εκτιμήσεών του, είχε το ΚΚΕ και η αριστερή πτέρυγα της Ενώσεως Κέντρου, προχώρησε σε κήρυξη δικτατορίας, μετά την οποία τα έβαλε αδιακρίτως με όλους τους πολιτικούς του αντιπάλους σε λαό και κλήρο.

51 χρόνια μετά...

17 Νοέμβρη 1973

51 χρόνια μετά...

          ____****____

Ποιοι βγήκαν των Βαΐων

να με δεχτούν;

Ποιοι με άλειφαν μύρο τη ματιά τους

τις παραμονές των Αγίων;

Ριπές οι μνήμες — χαρακιές

και το μπλουτζίν αγριεμένο..

Αυτό το μήνα η πανσέληνος

είναι τυφλή·

στον τόπο μου ξένος

ούτε ’Αφέντης ο Θεός

ούτε ο Αγαπημένος…

Κωστής Μοσκώφ

 "Για τον Έρωτα και την Επανάσταση (1989)"

Από Γερομοριά 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Του Λεωνίδα Αποσκίτη

«.... είμαστε 'μεις τα παιδιά εκείνων που το '56 κατέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας για την Αυτοδιάθεση της Κύπρου και που πήραμε απ' τους γονιούς μας εντολή να θυσιαστούμε για την ελευθερία της ....αυτή την εντολή έχουμε δώσει κι εμείς στα δικά μας παιδιά.... μην ακούτε αυτούς που σας ψιθυρίζουν ότι δεν χρειαζόμαστε ήρωες.... η θυσία αποτελεί ηθική προτροπή σε όλους τους λαούς, σε όλες τις θρησκείες, σε όλες τις ιδεολογίες ....»

Λάμπρος Παπαδημητράκης, Σκηνοθέτης, Εκφωνητής στον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου

Σαράντα πέντε χρόνια κλείσανε εφέτος από τον Νοέμβρη του ’73, την ηρωϊκή «μεγαλοβδομάδα» του σύγχρονου Ελληνισμού. Τις ημέρες εκείνες που η φωτεινή δύναμη της νέας γενηάς σήκωσε την Ελλάδα λίγο ψηλότερα... «καθώς τα ατίμητα άλογα του Δία ολόρτα σηκώνονται άμα νιώσουν στην οπλή τους τον οχτρό», όπως λέει ο Άγγελος Σικελιανός στο ποίημά του Προς την Άνω Ελλάδα.

Στην συνέχεια, το μεγάλο «Όχι» των φοιτητών και της ελληνικής νεολαίας πνίγηκε στο αίμα της Κύπρου, ξεθώριασε από τον ψεύτικο «θρίαμβο» της μεταπολίτευσης, παραμορφώθηκε από την σαθρή μυθολογία του εκσυγχρονισμού, που πάνω της χτίστηκαν οι καρριέρες των νέων αφεντικών, και βούλιαξε στον βάλτο της τρόϊκας και του ευρώ.

Ήταν από τότε, που η υπό εκκόλαψη Νέα Τάξη είχε βάλει στο στόχαστρό της την Ελλάδα. Γιατί τα γεγονότα του 1973 δεν εντάσσονται μόνο στο λυκόφως του Ψυχρού Πολέμου, αλλά αποτέλεσαν μια πρώτη πράξη, και το μοντέλο ακόμα, για τις ανατροπές που θα ακολουθούσαν τις επόμενες δεκαετίες με στόχο την ευρωατλαντική επικυριαρχία στον μετασοβιετικό κόσμο. Το σχέδιο του εσωτερικού πραξικοπήματος, που τέθηκε σε εφαρμογή, το είδαμε να επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τις «έγχρωμες επαναστάσεις" στα Βαλκάνια, την Ευρασία, με την Αραβική «Άνοιξη» κ.ά.... Εκμετάλλευση μιας λαϊκής εξέγερσης από πυρήνα οργανωμένων πρακτόρων, ανάδειξη των μελλοντικών ηγετών και, πάνω απ’ όλα, χειραγώγηση της Κοινής Γνώμης.

Αποφασιστική ήταν η δράση των αθέατων «παγκόσμιων σκηνοθετών»: CIA, DIA, Μοσσάντ, το αόρατο «ωκεανογραφικό» πλοίο Apollo 2 του ΝΑΤΟ, οι κομμάντος των «μαύρων επιχειρήσεων» από τις Βρυξέλλες που ήρθαν στην Αθήνα και συμμετείχαν στα γεγονότα... Και άλλες ενέργειες που δεν μαθεύτηκαν ποτέ. Το 1972, ο εκλεγμένος πρόεδρος της Χιλής, Σαλβατόρε Αλλιέντε, είχε δώσει την εξήγηση για το ποιος πραγματικά αποφασίζει: «Οι βασικές οικονομικές και στρατιωτικές αποφάσεις των χωρών παίρνονται από ...«διεθνείς οργανώσεις» που δεν εξαρτώνται από καμμιά χώρα και που οι δραστηριότητές τους δεν ελέγχονται από καμμιά Βουλή ή από τις λαϊκές μάζες...». Λίγες ημέρες πριν από το Πολυτεχνείο, τον Σεπτέμβριο του ’73, πλήρωσε κι αυτός με την ζωή του αυτή την τραγική αλήθεια.

Συμπληρώθηκαν, λοιπόν, σαράντα πέντε χρόνια από την ημέρα που απέναντι στο ανθελληνικό δόγμα της χούντας "υποταγή-τυραννία-προδοσία" απάντησε η φωτισμένη νεολαία του Πολυτεχνείου με το πανανθρώπινο σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία… Ένα τρίπτυχο τόσο επίκαιρο και σήμερα που η φρίκη της διεθνούς κλεπτοκρατίας, του ισοπεδωτικού καπιταλισμού και του ενδοτικού εθνομηδενισμού αναμετριέται πάλι με τα σωθικά του Ελληνισμού. Είναι γι’ αυτό τον λόγο που οι δωσίλογοι και τα κάθε είδους φερέφωνα της Νέας Τάξης προσπαθούν να σβήσουν από την εθνική μνήμη τον Νοέμβρη του ’73, να απαξιώσουν την Γενηά του Πολυτεχνείου. Επειδή είναι πάντα επικίνδυνη, όσο και αν την εκμεταλλεύτηκαν πολύ οι κυνικοί εξουσιαστές που χρησιμοποίησαν την εξέγερση για να φέρουν χειρότερη δουλεία και ξεπούλημα και θανατικό. Και τώρα προσπαθούν να της φορτώσουν την παρακμή και την διαφθορά επειδή κάποιοι εξαργύρωσαν, λέει, και «με μεγάλο τόκο» την συμμετοχή τους στην εξέγερση του ‘73.

Υπήρξαν, βέβαια, τα «λαμόγια» και είναι γνωστοί. Επώνυμοι… Ήταν, όμως, «τρεις». Και οι άλλοι είναι χίλιοι-δεκατρείς. Οι άλλοι, οι ανώνυμοι, οι σιωπηλοί, οι αντιστεκόμενοι, οι παντοτινά στρατευμένοι στο όραμα της εθνικής ανεξαρτησίας και στο σύνθημα «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σε αυτούς ανήκει το «Πολυτεχνείο» και τα πολλά «Πολυτεχνεία» του μέλλοντος που αναπόφευκτα θάρθουν, καθώς η παγκόσμια χούντα έχει δείξει τα νύχια της.

π. Γεώργιος Πυρουνάκης:"Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΘΑ ΑΙΜΑΤΩΘΟΥΝ ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ

Ο μεγάλος αγωνιστής κατά της Δικτατορίας π. Γεώργιος Πυρουνάκης, όντας εξόριστος στον Άγιο Στέφανο στο Μπογιάτι, κάθε πρώτη του μήνα, μετά τη λειτουργία για τους αποφυλακισμένους πολιτικούς εξορίστους και τους ανθρώπους του Λόγου και της Τέχνης, εκφωνούσε "Κήρυγμα ελπίδας", με μηνύματα ελευθερίας και αγώνα.

Στις 5 Απριλίου 1970, ημέρα Κυριακή, με θέμα "πιστοί στο πνεύμα το αληθινό", προφητικά, μας έλεγε, ανάμεσα στα άλλα, προτρέποντάς μας:

"Να έχω αγωνία' που να τη μετασχηματίζω και να την εκφράζω όχι σε τάσεις τρομοκρατημένης φυγής ή σε μισοκακόμοιρες κλάψες' αλλά σε αγώνα. Σε αγώνα ηθικής αντιστάσεως προς ό,τι κακό και όποιους κακούς. Και για επιτυχίες, που έστω κι αν χρειαστεί μένοντας ανυποχώρητος στις αντιδράσεις ή στις επιθέσεις των άλλων, να είμαι έτοιμος να υποστώ την οποιαδήποτε θυσία. Βαρύ βέβαια το τίμημα, αλλά ωραίο. Και ο ελεύθερος άνθρωπος τα καταφέρνει αυτά. Γιατί αυτός έτσι πιστεύει και έτσι ενεργεί' δε λυγίζει ούτε μικροσυμβιβάζεται' δε ντροπιάζεται. Αλλά με επιμονή συνεχίζει και ανοίγει δρόμους σε νέους ορίζοντες και οδηγεί σε νέους δρόμους και ορίζοντες. Ώστε και οι άλλοι ν' ακολουθήσουν. 

Θα αιματωθούν οι δρόμοι; Πιθανόν."

ΠΗΓΗ: Adonis Sanoudos

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μια γενιά σε μια νύχτα

από Βασίλης Καραποστόλης

17 Νοεμβρίου 2023

Για να μιλήσει κανείς σήμερα σ΄ έναν νέο σχετικά με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πρέπει πρώτα απ΄ όλα να ξεπεράσει τις αναστολές του. Έχει απέναντί του έναν ακροατή με μειωμένη εξ αρχής την προσοχή του- δεν φαίνεται να βρίσκει ισχυρό λόγο για να τεντώσει τ΄ αυτιά του. Ν΄ ακούσει, άλλωστε, τι; Ότι κάποια περιστατικά, ασυνήθιστα και γεμάτα ένταση, συνέβησαν «κάποτε». Εκεί οφείλεται η αμηχανία του αφηγητή. Καταλαβαίνει ότι πρόκειται να αναφερθεί σε συμβάντα που μοιάζουν ανεπίστρεπτα. Καταλαβαίνει επίσης ότι έχει κι αυτός την ευθύνη του που κυριάρχησε αυτή η εντύπωση.

Η γενιά του Πολυτεχνείου απέφυγε να μιλήσει για τον εαυτό της κι αυτό το πληρώνει χρόνο με τον χρόνο. Υπερασπίστηκε πίσω από εκείνα τα θρυλικά κάγκελα την ελευθερία, αλλά εγκατέλειψε στη συνέχεια την προσπάθεια να κάνει απολογισμό, να υπογραμμίσει τα σημαντικά και να παραμερίσει τα ασήμαντα. Δίστασε να επωμιστεί ώς το τέλος το νόημα της πράξης της. Εξ ου και η αμηχανία της όταν εκλήθη να μεταγγίσει αυτό το νόημα στους νεώτερους.

Από μιαν άποψη το πρόβλημα φαίνεται ότι ήταν σύμφυτο με τις περιστάσεις. Το γεγονός ότι στην εξέγερση πρωτοστάτησε η ηλικία των είκοσι ετών καθόρισε και την κατοπινή δυσκολία των πρωτεργατών ν΄ αναλάβουν έναν επιπλέον ρόλο. Υπήρξαν αγωνιστές και έπρεπε τον επόμενο κιόλας χρόνο ν΄ αρχίσουν να «επεξηγούν» τον αγώνα τους. Τους το ζητούσε η μεταπολίτευση. Ήταν όμως πολύ νέοι, πάρα πολύ νέοι για να φερθούν σαν Πατέρες, Καθοδηγητές, Ηγέτες. Προϋπόθεση για να ασκήσεις ηγεμονία είναι να περηφανεύεσαι σ΄ έναν ορισμένο βαθμό για αυτό που κάνεις ή έκανες. Κι αυτό η γενιά του Πολυτεχνείου ούτε καν το επιχείρησε γιατί δεν ήξερε να παρουσιάσει ως αντικείμενο θαυμασμού τη στάση της: το κουράγιο, το θάρρος μπροστά στον κίνδυνο, την αντοχή στο μαρτύριο. Είναι παράξενο: οι άνθρωποι που πραγματοποίησαν το εξαιρετικό, μπέρδεψαν τα λόγια τους όταν τους ρώτησαν γι΄ αυτό. Η δυσκολία τους, ωστόσο, μοιάζει λιγότερο παράξενη όταν σκεφτούμε ότι βυθίστηκαν πολύ σύντομα, μετά την πτώση της χούντας, σε μια εποχή στην οποία η λέξη ηρωικό απωθούσε, γιατί μύριζε παλιές ρητορείες. Ταυτίστηκε το ηρωικό με το μυθικό, το ψευδοδιογκωμένο, το εξωανθρώπινο. Έτσι, αυτά τα παιδιά που ωρίμασαν σε μια νύχτα αντιμετωπίζοντας τα τανκς, καταδικάστηκαν στη συνέχεια να κυκλοφορούν σαν πλάσματα που τα παρήγαν οι έκτακτες συνθήκες- θεωρήθηκαν απλώς προϊόντα μιας φαντασμαγορικής συγκυρίας.

Νίκος Ψαρουδάκης: «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες»

ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ!

Ο ΝΙΚΟΣ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗΣ* ΕΠΈΣΤΡΕΨΕ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΟ 1975

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Ηταν Ιούλης του 1975, επί κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητος», του “εθνάρχη” και ιδρυτή της Ν.Δ. Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Τότε ο Νίκος Ψαρουδάκης* εξαπέλυσε μια άνευ προηγουμένου επίθεση στους “ανώτατους δικαστές”, που συντάραξε το πολιτικό κατεστημένο της εποχής, και είχε σαν αποτέλεσμα να καταδικαστεί και να φυλακιστεί. Το όνομα του, Νίκος Ψαρουδάκης και ο πολιτικός φορέας που ήταν επικεφαλής ονομαζόταν “Χριστιανική Δημοκρατία”.

Αιτία της περιπέτειας του το πρωτοσέλιδο άρθρο του στην εφημερίδα του κόμματος του “Χριστιανική”. Είχε τίτλο «Διαρκές το δικό σας έγκλημα κύριοι αρεοπαγίτες», και υπότιτλο: «Θυσιάσατε τη δικαιοσύνη στη σκοπιμότητα: Χθες για να σώσετε την τυραννία, σήμερα για να σώσετε τους τυράννους!». Ο Νίκος Ψαρουδάκης στο πόνημα του, το οποίο περιείχε “ιερές, θεόπνευστες” ρήσεις, σχολίαζε την τότε απόφαση του Αρείου Πάγου να χαρακτηρίσει το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967, ως στιγμιαίο και όχι ως διαρκές, με συνέπεια να μη λογοδοτήσουν στην αστική “δικαιοσύνη, όλοι όσοι στήριξαν από θέση εξουσίας, την δικτατορία.

Και δεν μασούσε τα λόγια του, ο χριστιανός πολιτικός. «Πολλοί από σας, στη διάρκεια της δικτατορίας, “συνετά” ανθρωπάκια για να μην χάστε τη θεσούλα σας είχατε λουφάξει στο κέλυφος σας κι είχατε μεταβάλει τη νομική σκέψη σε σοφιστεία στήριγμα της ανομίας και του εγκλήματος», έγραφε μεταξύ άλλων,  απευθυνόμενος στους “ανώτερους δικαστές” του Αρείου Πάγου.

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, τι σάλος είχε ξεσπάσει μετά την δημοσίευση του άρθρου. Η κυβέρνηση έσπευσε να εξαφανίσει την εφημερίδα και ο Νίκος Ψαρουδάκης οδηγήθηκε σε δίκη με την κατηγορία της περιύβρισης Αρχής.

«Η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Μια ξεχασμένη κατάθεση», του Σταύρου Λυγερού (Public Café Συντάγματος)

Για το βιβλίο θα μιλήσουν κατά σειρά:

• Ο Κώστας Λαλιώτης, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην κατάληψη του Πολυτεχνείου το 1973.
• Η Πέπη Ρηγοπούλου, ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εμβληματική μορφή της εξέγερσης.
• Ο δημοσιογράφος Δημήτρης Μανιάτης από τη νεότερη γενιά
• και ο συγγραφέας.

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

Ανακοίνωση της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας για την επέτειο του Πολυτεχνείου:

50 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

«Όφεις, ποτέ!» 

Η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας στέκει με σεβασμό μπροστά στην συμπλήρωση μισού αιώνα από την εμβληματική εξέγερση του Πολυτεχνείου (17 Νοεμβρίου 1973). Εύχεται, η δίψα για ελευθερία και το αδούλωτο φρόνημα να μου εμπνέουν όλες τις γενιές, μακριά από κάθε υστεροβουλία, ευτελισμό εννοιών και καπηλεία θυσιών.

Το κεντρικό σύνθημα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου (το οποίο πλέον ακούγεται σαν στερεότυπο και από πολλούς προσπερνιέται ως κάτι παρωχημένο) διατηρεί πλήρη ζωντάνια και εξαιρετική επικαιρότητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»: και τα τρία μαζί και αδιαίρετα.

- «Ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει» (Ψαλμ. 103:15).

 Είναι ουσιώδες για τον άνθρωπο το καθημερινό ψωμί. Ταυτόχρονα όμως,

- «Οὐκ ἐπ’  ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος» (Ματθ. 4:4).

 «Λάβετε», λοιπόν, «παιδείαν καὶ μὴ ἀργύριον, καὶ γνῶσιν ὑπὲρ χρυσίον δεδοκιμασμένον» [«Προτιμήστε την παιδεία από το ασήμι, και βάλτε την γνώση πάνω κι απ’ το εκλεκτό χρυσάφι»] (Παροιμ. 8:10). 

Και τελικά

- «Τῇ ἐλευθερία, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» [«Μείνετε σταθεροί στην ελευθερία, για την οποία μας ελευθέρωσε ο Χριστός, και μην ξαναμπαίνετε κάτω από ζυγό δουλείας»] (Γαλ. 5:1).

Είναι χρέος των Χριστιανών ο αγώνας εναντίον κάθε είδους τυραννίας, γιατί ο άνθρωπος πλάστηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση Θεού, προικισμένος με το νοερό και το αυτεξούσιο. Είναι πνευματικό χρέος μας η αντίσταση στο κοινωνικό κακό και η συμπαράσταση καθημερινά στον άνθρωπο της διπλανής πόρτας που αδικείται. 

Ας θυμηθούμε μία μαρτυρία (δημοσιευμένη εδώ και χρόνια) από εκείνες τις ημέρες της εξέγερσης (στη Νομική Σχολή πρώτα και στο Πολυτεχνείο κατόπιν): Ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος (τότε επίσκοπος Ανδρούσης, σήμερα αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας), «με άλλους κληρικούς συγκροτεί ομάδες, ώστε να φτάσουν στους φοιτητές τρόφιμα και φάρμακα. Κάνει επαφές, ώστε να αποφευχθεί η βία από την πλευρά της αστυνομίας. Εκείνοι απλώς τον άκουγαν [...]. Μάλιστα επισήμανε και στους άλλους καθηγητές να μεσολαβήσουν. Ένας από τους καθηγητές τού θύμισε το ευαγγελικό:

 "φρόνιμοι [: μυαλωμένοι, συνετοί] ως οι όφεις". Τότε απάντησε: "Φρόνιμοι ναι, αλλά όφεις ποτέ!"».

ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Διάβασα στις ειδήσεις ότι η άπατρις Δόμνα Μιχαηλίδου συμφωνεί με την απόφαση των Φίλη, Τάκη Κατσαρού να μην υπάρχει έπαρση και υποστολή της Σημαίας στα σχολεία μας. Θυμάμαι 50 χρόνια πριν και ανατριχιάζω τι σήμαινε για εμάς τα τότε δεκαπεντάχρονα παιδιά ο Εθνικός Ύμνος και η Σημαία. ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Του Νίκου Παστελάκου 

"......16-11-1973. Ξεκινήσαμε κατά τις 5 το απόγευμα και μόλις φτάσαμε Στουρνάρα και Πατησίων, το αδιαχώρητο. Συνθήματα, τραγούδια από μεγάφωνα, φωνές και σημαίες, πολλές ελληνικές σημαίες. Σταθήκαμε μπροστά στο θέατρο ΑΛΦΑ. Τα συνθήματα που επαναλάμβαναν τα διπλανά μας πηγαδάκια ήταν το «έξι χρόνια αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά» και «δεν σε θέλει ο λαός παρ’τη Δέσποινα και μπρος».

Τέτοιο ενθουσιασμό δεν τον έχω ζήσει ποτέ από τότε. Ποτάμια ο κόσμος να χαίρεται, να τραγουδά, να φωνάζει, να υπάρχει μια αισιοδοξία και μια σιγουριά ότι από την επόμενη μέρα όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο. Κάποιος δίπλα μας είπε ότι «όπου νάναι ξεκινάμε».

Εμείς προχωρώντας στο πεζοδρόμιο της Πατησίων, παράλληλα με την πορεία προς Ομόνοια, στο ύψος της οδού Χαλκοκονδύλη, συναντήσαμε πολλούς αστυνομικούς με κράνη, στρογγυλές ασπίδες και κάτι στειλιάρια στα χέρια.

Θορυβημένοι, στρίψαμε αμέσως δεξιά και κατεβαίναμε προς τη γειτονιά μας. Όταν φτάναμε στην οδό Ακομινάτου, ακούστηκαν οι πρώτοι ήχοι από σειρήνες και κάποιοι ξεροί κρότοι σαν πυροβολισμοί. Χώθηκα σπίτι και από το μπαλκόνι έβλεπα τον κόσμο να τρέχει προς διάφορες κατευθύνσεις, χωρίς να γνωρίζει ούτε πού βρίσκεται, ούτε προς τα πού να πάει.

Η μυρωδιά από τα δακρυγόνα έκαιγε τα ρουθούνια και τα μάτια, αυτοκίνητα κόρναραν δαιμονιωδώς και οδοφράγματα με φωτιές στους γύρω δρόμους. Είδα ακόμη να μεταφέρουν στην αγκαλιά ανθρώπους λιπόθυμους ή χτυπημένους.

Συγχρόνως είχα ανοιχτό το ραδιόφωνο και ο ραδιοσταθμός των παιδιών απεγνωσμένα ζητούσε γιατρούς και φάρμακα στο χώρο του Πολυτεχνείου.

Έξω, στο γνωστό πια σημείο από τα Ιουλιανά του 1965, Ακομινάτου και Φαβιέρου, εργάτες και άλλοι νέοι είχαν ανάψει φωτιές με λάστιχα και σανίδες από οικοδομές και σποραδικά πέρναγαν κλούβες που τις ονόμαζαν «αύρες» και πετούσαν δακρυγόνα...

Κοιμήθηκα γύρω στη μία και νόμιζα ότι όταν ξυπνούσα θα είχαν όλα αλλάξει προς το καλύτερο. Ξημερώματα με ξύπνησε η μάνα μου για να μου πει ότι κατέβηκαν τα τανκς!

Πολυτεχνείο 1973: Το “κορίτσι της πύλης” μιλά για τους παραχαράκτες της ιστορίας και “τα αδέλφια μας στρατιώτες”

Το Militaire.gr αναδημοσιεύει την συνέντευξη της κυρίας Πέπης Ρηγοπούλου. Μιλά σπάνια για εκείνη τη νύχτα. Αναδημοσιεύουμε το κείμενο της συνέντευξης, γιατί θεωρούμε ότι τα όσα λέει είναι το καλύτερο αντίδοτο σ΄ όσους με αδυσώπητη λύσσα προσπαθούν χρόνια τώρα να απαξιώσουν το Πολυτεχνείο. Την μοναδική ανόθευτη πράξη αντίστασης από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Το κείμενο της συνέντευξης:

Την ώρα που το άρμα μάχης έριχνε την πύλη του Πολυτεχνείου ήταν εκεί. Αποφεύγει να εμφανίζεται συχνά, μιλά και γράφει σπάνια για εκείνες τις συγκλονιστικές στιγμές. Όλα αυτά τα χρόνια παρακολουθεί την προσπάθεια απαξίωσης του μηνύματος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου… Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών το κορίτσι σύμβολο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου,βρισκόταν πάνω στη σιδερένια πόρτα κατά την εισβολή του άρματος μάχης. Αρνείται ακόμη και αυτόν τον χαρακτηρισμό. Δεν θέλει να αναφέρεται ως ένα από τα πρόσωπα σύμβολα της εξέγερσης. Της είναι υπεραρκετό ότι συμμετείχε…

Η κυρία Πέπη Ρηγοπούλου, μιλά στο Militaire.gr λέγοντας πολλές αλήθειες για εκείνη τη νύχτα, για την προσπάθεια απαξίωσης της εξέγερσης αλλά και την “αγιοποίησή” της. Μιλά και για το σύνθημα “αδέλφια μας στρατιώτες” που εκείνη τη νύχτα ακούστηκε πολλές φορές από τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών: “…για μένα αδέρφια μας ήταν και είναι επίσης όσοι στρατιώτες και άλλοι στρατιωτικοί αγωνίστηκαν κατά της χούντας, όσοι μετείχαν στο κίνημα του ναυτικού, ο αγαπημένος Σπύρος Μουστακλής και πολλοί άλλοι. Και ακόμα τα παιδιά μας, που σήμερα, στην ταραγμένη περιοχή μας, φυλάνε την Ελλάδα”, λέει.

Το ανεξίτηλο φως του Πολυτεχνείου

Του Γεωργίου Παπασίμου

Οι στόχοι και οι αγώνες για την εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία, κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία σαράντα εννέα χρόνια από την αντιδικτατορική εξέγερση της ελληνικής νεολαίας στο Πολυτεχνείο στις 17/11/1973 συνεχίζουν να αποτελούν βασικό συστατικό στα βασικά αιτήματα της σημερινής Ελλάδος, που έχει εισέλθει σε ένα μακρύ μονοπάτι παρακμής από την περίοδο της ύστερης Μεταπολίτευσης ως σήμερα.

 
Το πνεύμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, που αποτελεί τον τελευταίο σταθμό στην πορεία του αντιστασιακού πνεύματος του ελληνικού λαού, στην μακραίωνη ιστορία του, παρόλες τις προσπάθειες καπήλευσης και εξαργύρωσης από διάφορους φορείς και κυρίως από τη διαμορφωθείσα νοσηρή κομματοκρατία παραμένει ζωντανό. Αποκτά μάλιστα εντονότερη στιλπνότητα όσο οι εθνικοί κίνδυνοι μεγεθύνονται, το βιοτικό επίπεδο του λαού επιδεινώνεται, η δημοκρατία στη χώρα αποκτά ολοένα και περισσότερο τυπικό χαρακτήρα και η ελπίδα συρρικνώνεται, και όσο το πολιτικό εποικοδόμημα και το πολιτικό προσωπικό εξουσίας παραπαίει και εμφανίζεται πλήρως αναντίστοιχο με τις ανάγκες του λαού και των συμφερόντων του Ελληνισμού στις σημερινές ρευστές και επικίνδυνες γεωπολιτικές συνθήκες.

 Για αυτό το πνεύμα του Πολυτεχνείου αποτελεί τεράστια παρακαταθήκη στην ελληνική κοινωνία, προκειμένου να επαναπροσεγγίσει το αντιστασιακό της ήθος, που έχει φθαρεί από τη σταδιακή επιβληθείσα «ιδεολογία» του καταναλωτισμού, κατά τη διάρκεια της προηγηθείσας δανεικής ψευδοευημερίας της χώρας, που την οδήγησε στη χρεωκοπία, στην ξένη κηδεμονία και τη μετατροπή της πλειοψηφίας των πολιτών σε σύγχρονους πληβείους.

 
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, που ξεκίνησε με κατάληψη του Πολυτεχνείου και αιτήματα, κυρίως φοιτητικά, εξελίχθηκε σε παλλαϊκή και πανεθνική εξέγερση με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας σε όλη τη χώρα και στο εξωτερικό, και με κεντρικό αίτημα την παραίτηση της Χούντας και την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Η αιματοβαμμένη καταστολή της εξέγερσης από τις στρατιωτικές δυνάμεις, με τουλάχιστον 24 καταγεγραμμένους νεκρούς και η επαναφορά του στρατιωτικού νόμου ήταν η αρχή του τέλους για την επτάχρονη δικτατορία, η κατάρρευση της οποίας θα συντελεστεί παράλληλα με την κυπριακή τραγωδία για την οποία φέρει την αποκλειστική ευθύνη.