Ο Χριστιανός: Ἕνας μεγάλος ἀσκητής, ὁ στάρετς Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, εἶπε ὅτι πρέπει νὰ ὑπομένουμε τὰ ἐλαττώματά μας ἔτσι ὅπως ὑπομένουμε καὶ τῶν συνανθρώπων μας τὰ ἐλαττώματα.
Νὰ ἀντιμετωπίζουμε μὲ συγκατάβαση τὶς ἀδυναμίες καὶ τὶς ἀτέλειες τῆς ψυχῆς μας, χωρὶς ὡστόσο νὰ πέφτουμε στὴ νωθρότητα καὶ τὴν ἀμέλεια. Ἀπεναντίας, μάλιστα, ν’ ἀγωνιζόμαστε μὲ ζῆλο γιὰ τὴν διόρθωση καὶ τὴν πνευματικὴ προκοπή μας.
“Τὸ νὰ ταράζεται κανείς, ὅταν ἐνοχλεῖται ἀπὸ κάποιο πάθος, εἶναι σημάδι ἀγνωσίας καὶ ὑπερηφάνειας”, ἀποφαίνεται ἕνας ἀπὸ τοὺς πατέρες, “καὶ αὐτὸ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἄγνοια τῆς καταστάσεώς του καὶ ἀπὸ τὴ φυγοπονία του. Τὸ καλύτερο, λοιπόν, εἶναι, γνωρίζοντας τὰ μέτρα του μὲ ταπείνωση, νὰ ὑπομένει μὲ προσευχή, ὥσπου νὰ τὸν ἐλεήσει ὁ Θεός”.
Κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πρέπει νὰ ἐξετάσουμε τὴ στάση μας ἀπέναντι στὰ πάθη καὶ τὶς ἀδυναμίες μας, γιὰ ν’ ἀποκτήσουμε ὀρθὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας καὶ νὰ τὸν κατευθύνουμε ἀλάθητα μὲ βάση αὐτὴ τὴν ὀρθὴ γνώση.
Ὁ ἄνθρωπος “μέσα στὶς ἀνομίες συλλαμβάνεται καὶ μέσα στὶς ἁμαρτίες γεννιέται”. Τὰ πάθη, οἱ ἁμαρτωλὲς ἀδυναμίες τόσο τῆς ψυχῆς ὅσο καὶ τοῦ σώματος, ἀποτελοῦν σύμφυτα χαρακτηριστικὰ τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου. Ἀνύπαρκτα, ὡς ἀφύσικα, ἦταν τὰ πάθη στὴν ἄκακη ἀνθρώπινη φύση, ὅπως αὐτὴ πλάστηκε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἀνύπαρκτα, ὡς ἀφύσικα, εἶναι τὰ πάθη καὶ στὴν ἀνακαινισμένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀνθρώπινη φύση. Φυσικά, ἀπεναντίας, εἶναι τὰ πάθη στὴν πεσμένη ἀνθρώπινη φύση, ὅπως ἀκριβῶς φυσικὲς εἶναι σὲ κάθε σωματικὴ ἀσθένεια οἱ συνέπειές της. Φυσικὴ συνέπεια τῆς σωματικῆς ἀσθένειας εἶναι καὶ ὁ θάνατος τοῦ σώματος, ποὺ μετὰ τὴν προπατορικὴ πτώση ἔχασε τὴν ἀθανασία. Πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση ἡ ἀθανασία ἦταν φυσικὴ κατάσταση τοῦ σώματος, ἐνῶ ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος ὄχι.
