27 Νοεμβρίου 1895: Ποίηση, ευθύνη, Νόμπελ - Το ταξίδι δύο Ελλήνων, Σεφέρη και Ελύτη, στην παγκόσμια συνείδηση

ΚΛΙΚ στην εικόνα ή ΕΔΩ για να διαβάσετε τη δημοσίευση 

Ποιητής Λορέντζος Μαβίλης.

[ Θνῆσκε ὑπὲρ Πατρίδος

ΠΕΡΙΑΝΔΡΟΣ Ο ΣΟΦΟΣ ]

Ἕνας συνήθως εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος εἰκονίζει μία ὁλόκληρη Ἐποχή, μία ὁλόκληρη κοινωνία, σαρκώνοντας τὴν Ἰδέα γιὰ τὴν ὁποία ἀγωνίστηκε καὶ γιὰ τὴν ὁποία ἐν τέλει θυσίασε μὲ αὐταπάρνηση τὴν ὕπαρξή του.

Στὸ Πάνθεον τῶν Ἡρώων αὐτῆς τῆς ὑφῆς κατατάσσεται ὁ Λορέντζος Μαβίλης.

Ἡ Μοῖρα θὰ ὁδηγήσει τὸν παπποῦ του νὰ ἔλθει στὴν Κέρκυρα ὡς πρόξενος τῆς Ἱσπανίας. Στὴν Ἑλλάδα ἐπέλεξε νὰ ριζώσει καὶ νὰ κάνει οἰκογένεια. Ὁ υἱὸς του, Παῦλος, γίνεται ἕνας ἐπιτυχημένος δικαστικός. Έρωτεύεται τὴν Κερκυραῖα Ἰωάννα Καποδίστρια Σούφη, καὶ, τὸ Φθινόπωρο τοῦ 1860, γεννιέται ὁ Λορέντζος.

Ὁ φιλομαθὴς νέος ὁλοκληρώνει τὴν ἐγκύκλια παιδεία στὸ Πανελλήνιο Ἐκπαιδευτήριο "Καποδίστριας" καί, ἀπὸ πολὺ μικρὸς, ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ μερικὲς ἀπὸ τις σπουδαιότερες προσωπικότητες τῆς ἐποχῆς του. Ὁ Ἑλληνιστὴς καὶ Ἱστορικὸς διδάσκαλός του, Ἰωάννης Ρωμανός, τὸν μυεῖ στὴν Ἀναγνωστικὴ Ἑταιρεία Κερκύρας, στὸ πρῶτο καθίδρυμα τοῦ νεώτερου Ἑλληνισμοῦ. Ἐκεῖ, ὁ Μαβίλης θὰ ἀφιερωθεῖ μέχρι καὶ τὸ τέλος τῆς ζωῆς του.

Γνωρίζεται μὲ τὸν κορυφαῖο τῶν Ἑλληνικῶν Γραμμάτων καὶ ἀρχηγὸ τοῦ κόμματος τοῦ Ρήγα Φεραίου, τὸν Κωνσταντινουπολίτη Ἰάκωβο Πολυλᾶ, ὁ ὁποῖος μάλιστα εἶχε ἀγωνισθεῖ γιὰ τὴν Ἕνωση τῆς Ἐπτανήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα. Ἀξίζει νὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι φίλος καὶ διδάσκαλος τοῦ Πολυλᾶ ἦταν ὁ Διονύσιος Σολωμός. Ἀπὸ τὸν Ἰάκωβο Πολυλᾶ ὁ Λορέντζος διδάχθηκε τὴν ἀγάπη γιὰ τὶς Τέχνες καὶ τὰ Γράμματα, μεταλαμβάνοντας τὴν ἱερὴ κληρονομιὰ τοῦ Ἐθνικοῦ Ποιητῆ.

Ὁ Ἔρωτας γιὰ τὴν Πατρίδα εἶχε φυτευθεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ Κερκυραίου φέρελπι. Μὲ τὴν καθοδήγηση τοῦ σοφοῦ διδασκάλου ἐγκολπώθηκε τὰ ἀριστουργήματα τοῦ Ἀρχαίου Κόσμου. Παράλληλα, σπούδασε τὴν ἰταλική, ἀγγλική, γαλλική, γερμανική, καὶ ἱσπανικὴ καὶ ἐντρύφησε στὴν ξένη φιλολογικὴ δημιουργία διευρύνοντας τοὺς πνευματικοὺς του ὁρίζοντες. Ὡς φοιτητὴς , μελέτησε τοὺς Dante, Shakespeare, Goethe καί Schiller τοὺς ὁποίους καὶ μετέφρασε ἀργότερα. Κατὰ τὴν μονοετή του παραμονὴ στὴν Ἀθήνα, ὁ Πολυλᾶς τὸν συστήνει στὸν Χαρίλαο Τρικούπη, μὲ τὸν ὁποῖο τότε θεμελίωνε τὸ πέμπτο πολιτικὸ κόμμα.

Συγκλονιστικό:Ο Ρίτσος απαγγέλει στο Πολυτεχνείο και χιλιάδες λαού τραγουδούν στην πρώτη επέτειο

Άσσοs σκέτο...με την σφραγίδα ενός ποιητή.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 11.11.2025

''Ο Ρίτσος είχε καρκίνο του προστάτη.

Με τα πολλά, πήρε άδεια να εγκαταλείψει τον κατ’ οίκον περιορισμό στη Σάμο και να πάει στην Αθήνα για να χειρουργηθεί.

Λόγω της παλιάς φυματίωσης και των προβλημάτων στους πνεύμονές του, η εγχείρηση δεν έγινε με ολική νάρκωση, έτσι ήταν σε θέση να παρακολουθεί την όλη διαδικασία. 

Ο γιατρός του ο Σαμέλας κάθε λίγο και λιγάκι τον ρωτούσε:

«Είστε καλά κ. Ρίτσο; Όλα εντάξει;».

«Ναι» έλεγε εκείνος.

«Μήπως θέλετε κάτι;» επέμενε ο Σαμέλας.

«Κάτι θέλω αλλά διστάζω να το ζητήσω.» 

«Παρακαλώ, ό,τι θέλετε.»

«Ξέρετε γιατρέ, να, θα ήθελα ένα τσιγάρο.»

Και του έδωσαν τασάκι που ακούμπησε πάνω στο στήθος του και τσιγάρο για να καπνίζει όσο ο γιατρός τον εγχείριζε! ''  ...

η Κόρη του Ποιητή, Ερη Ρίτσου, θυμάται.                                            

Τέτοια μέρα του 1990 ήταν και ο ποιητής  που ''ύμνησε'' τον Άσσο Σκέτο όσο κανείs άλλοs με  ζωγραφιές, σημειώσεις και  στίχους μετέβαινε στον πραγματικό Κόσμο των Ποιητών.                                         

Την Αθανασία .                                                                                      

Ο  χορευτήs -ηθοποιόs στα μικράτα του-,ζωγράφοs  και επιπλέον φυματικός

- έχοντας νοσηλευθεί σε πολλά νοσοκομεία-πάντα σε ένα τσιγάρο  και στο πακέτο του έβρισκε την καλύτερη παρέα αλλά και την αποτύπωση τηs εμπνευσήs του. 

Στην εξορία, στο σπίτι, στη δουλειά, σε ταξίδια, στις ώρες της δημιουργίας και της περισυλλογής, ο Ρίτσος ήταν πάντοτε με ένα τσιγάρο στο χέρι, αψηφώντας γιατρούς,λογική ,κανόνεs.

 Στα Ιστορικά Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη, φυλάσσονται πολλά από τα πακέτα με σημειώσεις για πεζά, στίχους, αλλά και μαζί τηλέφωνα φίλων και υποχρεώσεις του.

Άσσοs σκέτο...με  την σφραγίδα ενός ποιητή.

                                                                                                  

''Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου.

Τί φεγγάρι ἀπόψε!

Εις Ανδρέαν Κάλβον

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Με το ποίημα (παρωδία) "Εις Ανδρέαν Κάλβον" ο Κώστας Καρυωτάκης καταθέτει το θαυμασμό του προς τον ποιητή ενώ χρησιμοποιεί τους κάλβειους τρόπους για να κριτικάρει σατιρίζοντας τα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα της δεκαετίας του '20 συνδέοντάς τα με τον προηγούμενο αιώνα του ποιητή και καταπώς φαίνεται και με τον επόμενο, αυτόν που διανύουμε...

Με το ύφος του Επτανήσιου καρμπονάρου που πέθανε σαν σήμερα, το 1869

Με τα ίδια, διαχρονικά μηνύματα...

Γιατί:

Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρὺ του φόβου αισθάνονται

ζυγὸν δουλείας ας έχωσι·

θέλει αρετὴν και τόλμην

η ἐλευθερία. 

(Η πρώτη στροφή από την τέταρτη στροφή με τίτλο:"Εις Σάμον") 

https://www.youtube.com/watch?v=9Sj4vzclQ88

"Εἰς Ἀνδρέαν Κάλβον"

Ὦ μεγάλε Ζακύνθιε, 

τῶν ᾠδῶν σου τὰ μέτρα, 

ὑψηλά, σοβαρά,

τοὺς ἀγῶνες ἐκάλυπτον 

ἐκτεταμένους.

Τῆς δουλείας τὰ βάρβαρα 

σκοτάδια κατεξέσχισεν, 

ὅταν ἐγράφη πύρινος, 

ἡ ἀστραπὴ τῶν ὅπλων 

(καὶ ἡ ἀρετή σου).

62 χρόνια μετά το Νόμπελ(24/10/1963)

Μα η Αλήθεια  στον χρόνο  δεν λογίζεται ...

Ειδικά,  σαν οι οιωνοσκοποι μας τη προλαλουνε...                   

                                                

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

''Τούτη τὴν ὥρα αἰσθάνομαι πὼς εἶμαι ὁ ἴδιος μία ἀντίφαση. 

Ἀλήθεια, ἡ Σουηδικὴ Ἀκαδημία, ἔκρινε πὼς ἡ προσπάθειά μου σὲ μία γλώσσα περιλάλητη ἐπὶ αἰῶνες, ἀλλὰ στὴν παροῦσα μορφή της περιορισμένη, ἄξιζε αὐτὴ τὴν ὑψηλὴ διάκριση.

 Θέλησε νὰ τιμήσει τὴ γλώσσα μου, καὶ νὰ - ἐκφράζω τώρα τὶς εὐχαριστίες μου σὲ ξένη γλώσσα. 

Σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ δώσετε τὴ συγνώμη ποὺ ζητῶ πρῶτα -πρῶτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό μου.

Ἀνήκω σὲ μία χώρα μικρή.

 Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Εἶναι μικρὸς ὁ τόπος μας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ πράγμα ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι μας παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

 Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν ἔπαψε ποτέ της νὰ μιλιέται. 

Δέχτηκε τὶς ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα χάσμα. 

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη. 

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανωμένη μὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεπερνᾶ τὸ μέτρο, πρέπει νὰ τιμωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ μένα συγκινοῦμαι παρατηρώντας πῶς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ φυσικοῦ κόσμου. 

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους μου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασμένου αἰώνα, γράφει: «... θὰ χαθοῦμε γιατί ἀδικήσαμε ...». 

Ο Γιώργος Σεφέρης διαβάζει Γιώργο Σεφέρη: Τελευταίος Σταθμός

Του Δημήτρη Σταματάκη 

5 Οκτωβρίου του 1944. 

Μερικές ημέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί απ' την Ελλάδα. Η (αυτό)εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται να γυρίσει από το Σαλέρνο της Ιταλίας πίσω στην απελευθερωμένη Αθήνα και στο παζάρι της εξουσίας. 

Η σακατεμένη εικόνα μιας χώρας που οδηγείται σπαρακτικά στην αδελφοκτόνα διαμάχη...Επιτομή!

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/-4zp3otTQXI?si=k4JGu4zXjyPcyXyT

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ- Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ - ΕΡΤ

Το συγκεκριμένο επεισόδιο της σειράς Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ, παραγωγής 1989 και σε σκηνοθεσία Αντώνη Κόκκινου και Γιάννη Σολδάτου, είναι αφιερωμένο στον σημαντικό Έλληνα αντιστασιακό, ποιητή, πεζογράφο και μεταφραστή, Άρη Αλεξάνδρου. 

Η εκπομπή παρουσιάζει σημαντικά δείγματα της ποίησης του Αλεξάνδρου από τα «Ανεπίδοτα γράμματα» και τα «Μεσούρανα του Αυγούστου» σε μελοποίηση του Μιχάλη Γρηγορίου και με ερμηνευτές τη Σαβίνα Γιαννάτου, την Αφροδίτη Μάνου και τον Σάκη Μπουλά. Για τον ποιητή και το έργο μιλούν ο συνθέτης Μιχάλης Γρηγορίου, ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος και ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος.

Ο Νίκος Κούνδουρος θυμάται τον Αλεξάνδρου στην εξορία στην Μακρόνησο, μιλάει για εκείνον και την οικογένειά του, τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν από τότε που εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, όταν το 1944 βρέθηκε αιχμάλωτος των Άγγλων και έπειτα πάλι στη Μακρόνησο το 1949-1950, ενώ περιγράφει τότε που ο ίδιος έψαχνε την μητέρα του Αλεξάνδρου για να μην καταφέρει ποτέ να της παραδώσει τα γράμματα του γιου της στο Δουργούτι στις προσφυγικές συνοικίες.

Μια ποιητική τομή

Εν τέταρτον αιώνος πριν. Εκεί, στα τέλη του 1990, στην ιερά οδό «του σοφού, του έμφρονος, του ακριβοδικαίου νομοθέτου Σόλωνος», λίγο καιρό μετά την κατάρρευση όλων των νέων κόσμων, η γνωριμιά με τον Ηλία Λάγιο συνέπιπτε με την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής που δεν επρόκειτο να είναι...

ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

«Όταν καταλαγιάζει η λυρική θέρμη του ποιήματος

και πάνε νήπια φρόνιμα να κοιμηθούν οι λέξεις,

μεταφέρεσαι από τόπο πορφυρού παραληρήματος

σε μιαν τεφρήν ερμιά. Και δεν μπορείς και να διαλέξεις».

Εν τέταρτον αιώνος πριν. Εκεί, στα τέλη του 1990, στην ιερά οδό «του σοφού, του έμφρονος, του ακριβοδικαίου νομοθέτου Σόλωνος», λίγο καιρό μετά την κατάρρευση όλων των νέων κόσμων, η γνωριμιά με τον Ηλία Λάγιο συνέπιπτε με την έκδοση μιας ποιητικής συλλογής που δεν επρόκειτο να είναι ακόμη μία συλλογή αλλά τομή βαθιά, όσο και αν θα χρειαζόταν χρόνος για να συνειδητοποιηθεί αυτή σε όλο της το εύρος, σε όλη της τη σημασία. Ήταν νωρίς κι ήταν αργά: το αδιέξοδο των μεταπολεμικών ποιητικών τρόπων έριχνε ήδη στην άβυσσο της ανίας ταλέντα και ασκήσεις.

Λεκτικά πολεμοφόδια, θεολογικές γομώσεις

*
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ & ΠΑΡΑΜΟΝΙΜΑ | 09:

Καιρικά σχόλια από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Τι σημαίνει ιδεολογική ηγεμονία; Να εξαναγκάζεις και τον εχθρό σου ακόμη να χρησιμοποιεί τη δική σου γλώσσα, τις δικές σου έννοιες, τη δική σου ρητορική.

Ο Παναγιώτης Κονδύλης εντοπίζει την συμβολική οριστικοποίηση της ήττας του Ancien Régime στην υιοθέτηση από τους αριστοκράτες απολογητές του της γλώσσας του κοσμικού διαφωτισμού. Γύρω στα 1800, ακόμη και οι οπαδοί της ελέω θεού μοναρχίας επιχειρηματολογούν κοσμικά και πεφωτισμένα. Αν θέλουν να ακουστούν, δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς…

Η εξαέρωση της αριστεράς δηλώνεται καθαρά μετά το 1989 με τη νέα ρητορική των σοσιαλιστικών και εργατικών κομμάτων:

 εγκαταλείποντας την ταξική ανάλυση και την κριτική κατά του πλούτου, οι διάφοροι Μπλαιρ αρχίζουν να πιθηκίζουν το φιλελεύθερο ζαργκόν περί «ευκαιριών» και «ατελεύτητων δυνατοτήτων» του καπιταλισμού.

Σήμερα, ζούμε μια παρόμοια ιστορική στιγμή. Σε μια κυκλική κίνηση, το φιλελεύθερο ζαργκόν ξαναδίνει τη θέση του στην ωμή θεολογία. Δεν υπάρχει θέση για πολιτική λεπτολογία και ανάλυση. Στην κονίστρα δεν πολεμούν πλέον σκληρά συμφέροντα ή εξωραϊσμένες προσδοκίες: γιγαντομαχούν αυτοπροσώπως το Αγαθό και το Πονηρό, οι μάρτυρες και οι εγκληματίες, ο Θεός και οι εχθροί του.

Φυσικά οι ΗΠΑ, η Δύση ολόκληρη, έχουν μακρά παράδοση στην εκκοσμίκευση της θεολογικής γλώσσας του μεσσιανισμού. Όλα τα πολιτικά κινήματα των Νέων Χρόνων είναι μασκαρεμένες θρησκείες. Όμως αυτή η νέα πολιτική η ασκούμενη ουσιαστικά από του άμβωνος είναι ποιοτικά ένα σημείο καμπής.

Ήδη ο γουοκισμός και η πολιτική ορθοέπεια άνοιξαν τον δρόμο προς αυτή την αποκοσμίκευση της πολιτικής και έγιναν άθελά τους η Κερκόπορτα για την εν θριάμβω επιστροφή των ιεροκηρύκων. Οι δικαιωματιστές, μεθυσμένοι από την ισχύ τους, έφτιαξαν μια γλωσσική Ιερά Εξέταση όπου, κατά το πρότυπο της παλαιάς βλασφημίας των θείων, μια και μόνο λέξη κάποτε αρκούσε για να στείλει κάποιον απευθείας στο κολαστήριο. Θυμίζω το προφητικό Ανθρώπινο στίγμα του Φίλιπ Ροθ.

Τώρα λαμβάνουν τα επίχειρα. Διότι τα λεκτικά τους πολεμοφόδια όσο κι αν είναι θεολογικής γομώσεως, απέναντι στην γνήσια, την γυμνή, την φωναχτή θεολογία είναι ανίσχυρα. Τι να σου κάνει η διαρκής δαιμονολογία κατά της «ακροδεξιάς», όταν οι άλλοι σου μιλούν ευθέως για τον Σατανά τον ίδιο;

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΗΛΙΚΙΑ

Ρουμπάι

Es muss sein

Περνά και ξανανθίζουνε χρυσά οι στίχοι έπη
κορίτσι είκοσι χρονών. Περνά – και δεν με βλέπει.
Και η Ζωή, βασίλισσα, με ακουμπά στον ώμο
και ψιθυρίζει μες στον νου τον Νόμο:
. «Έτσι πρέπει».

~.~

ΘΕΜΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ

Το νερό μες στην κλεψύδρα λιγοστεύει
και στερεύει το νερό στην ιπποκρήνη.
Ο Αιώνας σου παράξενα αγριεύει.

Ένα τίποτε τα πάντα καταπίνει.

Ό,τι πέρασε για πάντα έχει περάσει
κι ό,τι έρχεται δεν έρχεται για σένα.
Ό,τι έγινε γραφτό είναι να χαλάσει.
Τα γραφτά θα εξισωθούν με τα σβησμένα.

Το αλύγιστο αφύσικα λυγίζει
και το αήττητο ηττάται, δεν αντέχει.
Νέος άνεμος σαρώνει και σφυρίζει.
Μέλλον λέγεται και δεν σε περιέχει.

Θυμήσου,

Μέχρι χθες τρώγαμε πέτρες 

Για να μάθουμε να μιλάμε 

Δαγκώναμε τα χείλια μας 

Σε κάθε λάθος 

Υψώναμε τα χέρια σαν Ικέτιδες 

Τώρα δεν μας αγγίζει τίποτε 

Ούτε καν το ματωμένο χνώτο 

Ενός βρέφους 

Προτιμάς έναν εσπρέσσο σκέτο 

Μια εφημερίδα για να παρακολουθείς 

Όσα σε φέρνουν μπροστά 

στην ελαφριά επικαιρότητα 

Μα καθόλου δεν νοιάζεσαι 

για βόμβες και συντρίμμια 

Άλλωστε τι να μας πουν εμάς 

τα χαλάσματα και οι νεκροί...

Εμείς έχουμε πεθάνει από καιρό 

Μα δεν το φανερώνουμε 

μήπως μας πιάσουν στον ύπνο 

και χάσουμε τα απλά, όμορφα πράγματα! 

Με το πάσο μας πηγαίνουμε 

αδιαφορώντας για τις εξελίξεις 

Τι να εξελιχθεί άραγε;

Αφού ο θάνατος έχει πλακώσει τις μέρες 

και τις νύχτες 

Καλύτερα ένας εσπρέσσο σκέτος 

μια εφημερίδα 

και μερικά ψιθυριστά "Θεός σχωρέστον"

παρά τα αγνοημένα κορμιά 

και το αίμα που σφυρίζει σαν νερό 

Ναι, θα πάρω έναν καφέ, μια εφημερίδα 

και θα προτιμήσω άλλη μια φορά 

τον θάνατο αργά και σταθερά 

και γύρω γύρω όλοι 

θα παίζουν τους ζωντανούς...

©Λένη Ζάχαρη

Η Παναγιά που ύμνησαν οι ποιητές

Οι ποιητές μας για την Παναγία

Η Παναγία αποτελεί αστείρευτ κιη πηγή έμπνευσης και για πολλούς σύγχρονους Έλληνες ποιητές αλλά τους δόκιμους ποιητές του καιρού μας, που Της αφιερώνουν βιβλία ολόκληρα, αυτοτελείς συνθέσεις και συχνές αναφορές.

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ ΝΙΚΟΣ

Κοσμά του Ινδικοπλεύστη

Εκεί, Ταμίλες χαμηλές που εμύριζαν βαριά,

Σιγκαλινές με στήθη ορθά, τριγύρω σου λεφούσια.

Εδώ ζυγίζεις το κορμί με τ’ αχαμνά μεριά

Και προσκυνάς τη Δέσποινα τη Γαλακτοτροφούσα.

Πήγες εκεί που εδίδασκε το πράσινο πουλί,

όπου της μάγισσας ο γιος θ’ αντάμωνε το στόλο.

Έλυνε κείνος με σπαθί όσα η γραφή διαλεί.

Μα συ ξηγάς τα αινίγματα καινούργιων Αποστόλων.

«Τραβέρσο», Εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1975, σ. 21

***

Μάρκος Αυγέρης

Να, ο λαός Σου

…Τεράστιο κύμα ο λαός μου

που μ’ ανασηκώνει

και με φέρνει όπως η αγκαλιά το βρέφος

των Ουρανών η Πλατυτέρα

«Αντίδρομα και Παράλληλα», Αθήνα 1969, σελ. 72

***

Οδυσσέας Ελύτης, «Άνεμος της Παναγίας»

Σε μια παλάμη θάλασσας γεύτηκες τα πικρά χαλίκια
Δύο η ώρα το πρωί περιδιαβάζοντας τον έρημο Αύγουστο
Είδες το φως του φεγγαριού να περπατεί μαζί σου
Βήμα χαμένο. Ή αν δεν ήτανε η καρδιά στη θέση της
Ήταν η θύμηση της γης με την ωραία γυναίκα
Η ευχή που λαχτάρησε μεσ’ απ’ τους κόρφους του βασιλικού
Να τη φυσήξει ο άνεμος της Παναγίας!

Ντίνος Χριστιανόπουλος (1931-2020)

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,

ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια

καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,

ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ…

Ντίνος Χριστιανόπουλος 

ΠΗΓΗ:Νίκη. ΤΖ.  ευχαριστίες πολλές...

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ντίνος Χριστιανόπουλος έφυγε σαν σήμερα

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Πεθαίνει ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος.

Ενός λεπτού σιγή

Ας υποθέσουμε πως ήμουνα άτιμος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα ποταπός
ας υποθέσουμε πως ήμουνα κακοήθης
ας υποθέσουμε πως ήμουνα κίναιδος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα παλιάνθρωπος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα βρωμιάρης
ας υποθέσουμε πως ήμουνα ύπουλος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα σιχαμένος
ας υποθέσουμε πως ήμουνα τιποτένιος

Ε, λοιπόν —
δεν άξιζα ούτε ενός λεπτού σιγή;

Στο σημερινό ηχητικό ντοκιμαντέρ ο Άρης Δημοκίδης ερευνά πιο αναλυτικά τον ποιητή από τη Θεσσαλονίκη. Αναζητά απαντήσεις κατά πόσον ήταν τόσο «δύσκολος» όσο υποστηρίζουν πολλοί, αλλά και για το πόσο σημαντική είναι η ποίησή του.

Διάβασε - ΑΚΟΥΣΕ 👉 ΕΔΩ

Σήμερα...

Ε, Τσάρλυ, τραβήξου από τον ήλιο.

Σήμερα, έπεσε η Ατομική...

Σήμερα, στα λιμάνια,

οι σωματέμποροι κι οι πορτοφολάδες

μπορούν να περηφανεύονται

που δεν έγιναν εφευρέτες...

Σήμερα, θα μπορούσε να λέει στην προσευχή της,

μια πόρνη:

"Θεέ μου, σ' ευχαριστώ,

που δεν γέννησα...".

ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1YWjNwZ3r5/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΊΔΗΣ: Τι αξίζει στη νεοελληνική λογοτεχνία!

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/kx2jh_27kAY?si=uhkUgoUzV4yhcyEh

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά ... Σ’ αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Σε ότι μας πρόσφερε την αθανασία -έστω και πρόσκαιρα-.

1978 και στην αγαπημένη Νταμούχαρη(Πηλίου) ο Σαββόπουλοs φιλοξενεί τον 30χρονο  Νίκο Παπάζογλου.

Η  Θεσσαλονίκη έχει ρημαχθεί απο τον σεισμό και ο Νικόλαs έχει στείλει για ασφάλεια(μετασεισμοί) την νεογέννητη κόρη του και την συντροφό του Βαρβάρα στην Αμερική .                                     

Στη Νταμούχαρη όμωs, φώλευε ο ακαταμάχητος  Ίμεροs .

Αυτή η ακόλουθοs θεότητα τηs Aφροδίτηs ,αδελφόs του Έρωτα και του Αντέρωτα και προσωποποίηση τηs ερωτικήs επιθυμίαs.                                                             

Και o Πόθοs,παίρνονταs την μορφή

"από τα λυτά της μαλλιά,που την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε'', ανάγκαζε  τον ποιητή να αναρωτιέται 

''σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε''  και ξελόγιαζε νου, καρδιά και σώμα και ο Νικόλαs τηs Παπάφη  αντίκρυζε ολάκερο τον κόσμο 

"Μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται

μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως

φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται

και φέγγει από μέσα η φυλακή.''       

Μέρες Κύπρου...

Κάθε  Σάββατο  μια  σταλιά  λογοτεχνίας  

Από τον Δημήτρη Βασιλειάδη                                         

Μέρες Κύπρου... 

Στο ποίημα ''Στερνός Λόγος'', της μεγάλης κυρίας της ποίησης του λαού μας, της Κύπριας κ. Κλαίρης Αγγελίδου, της Σαλαμινιώτισσας, της Αμμοχωστιανής, της μακρινής απογόνισσας, θυγατέρας του Τεύκρου.

____****_____

ΣΤΕΡΝΟΣ ΛΟΓΟΣ                                                                                         

''Φύλαξε το κλειδί. Είναι του σπιτιού.                                                             

Όταν θα πας, ν΄  ανοίξεις.                                                                                                        

Σε τόπο φύλαξέ το σίγουρο                                                                        

και κάπου - κάπου να το καθαρίζεις.                                                          

Δεν πρέπει να σκουριάσει.                                                                                                   

Να ΄ναι έτοιμο, μόλις σας πούνε                                                                   

να γυρίσετε...                                                                                                

Έχω κλειδώσει δυο φορές την ξώπορτα.                                                   

Πρέπει να την τραβήξεις προς τα έξω,                                                                      

μην ξεχάσεις...                                                                                                

Εγώ δε θα γυρίσω όπως λογάριαζα.                                                              

Εσύ θα πας.         

Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική οδός

Αυτά που μ' αρέσουν είναι η μοναξιά μου. 

Δεν σιμώνει κανένας. 

Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλιές, αλλά φρέσκες ακόμη από τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού.

 Δεν σιμώνει κανένας.

 Αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί,

 όπως οι μέντες και οι λουίζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, 

θα 'χα πεθάνει της πείνας. 

Τόσο μακριά βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι. 

Ξυπνάω τις νύχτες ανήσυχος για κάποιαν απόχρωση του μωβ, ποτέ όμως για το τι μπορεί να γίνεται στα εμπορεία της Αγοράς. 

Αλήθεια, δεν έχω ιδέαν. Ακούω πως έχουν πάντα μεγάλη πέραση τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί (τ' αντίγραφα, όχι τα πρωτότυπα) όπως και οι διακυμάνσεις του δολαρίου, ο πληθωρισμός, οι συναλλαγές των κομμάτων - αλίμονο. 

Μ' έφαγε, όπως τις καρένες των καϊκιών ο αρμόβουρκος, η μοναξιά. Και τα χρόνια περνούν

Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική οδός

ΠΗΓΗ: Ευχαριστώ τον Κώστα Πατλακίδη

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com