ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ

Του Αρίστου Μιχαηλίδη 

Ο Νίκος Αναστασιάδης έχει έφεση στις αποκαλύψεις τελευταία. Για λόγους αυτοπροστασίας προφανώς, αλλά ολίγον μας αφορούν οι λόγοι του. Όταν μιλά για γεγονότα οφείλουν να τα ζυγίζουν όλοι, για να ξέρουν τι γίνεται πίσω από την πλάτη του λαού.


Η νέα αποκάλυψή του προστίθεται σε όσα έγραψα χθες για τον τρόπο που διαχειρίζεται η πολιτική ηγεσία το Κυπριακό. Βλακωδώς, δηλαδή. Και γι΄ αυτό, δεν ελπίζω τίποτα πλέον. Είμαστε χαμένοι. Όχι από την Τουρκία, αλλά από τους «δικούς μας». Αυτούς που βρίσκονται πάντα σε θέσεις κλειδιά και έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τις εξελίξεις για να μας βοηθήσουν να σωθούμε από την τουρκική βουλιμία, αλλά τις επηρεάζουν εναντίον μας.


Εδώ θα γράψω ακριβώς τι είπε, λέξη προς λέξη. Διότι δεν είδα να σχολιάζεται η αποκάλυψή του. Ούτε να προβάλλεται. Κάποιους ενοχλεί. Τους φτανούς. Την κλίκα των ξεπουλημάτων. Την κλίκα που νομίζει ότι θα λύσει το Κυπριακό παραδίδοντας στον Ερντογάν ή στον Ερχιουρμάν, γη και ύδωρ. Όχι δεν μιλώ για όσους σκέφτονται με μετριοπάθεια και εντιμότητα και αναζητούν με ειλικρίνεια τρόπο προσέγγισης της άλλης πλευράς ώστε να φτάσουμε σε μια υποφερτή λύση. Μιλώ μόνο γι΄ αυτούς που προσφέρουν γη και ύδωρ στον κατακτητή και βρίζουν όσους δεν το κάνουν.


Όσοι θέλουν να ξέρουν, ας διαβάσουν, λοιπόν. Ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας (επί δεκαετία) και παλιός πρωταγωνιστής της λύσης Ανάν, Νίκος Αναστασιάδης, μιλούσε στον Τάσο Τρύφωνος (τετ α τετ, το Σάββατο) στον ALPHA, και όταν ρωτήθηκε για τις σχέσεις του με τον πρώην Επίτροπο της Κύπρου στην ΕΕ, Χρήστο Στυλιανίδη, ήταν ποταμός. Σημείωσε, μάλιστα, ότι αυτά που θα πει τα λέει για πρώτη φορά:


«Η κ. Μογκερίνι (Ύπατη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφάλειας Φεντερίκα Μογκερίνι) όταν επέστρεψε από το Κραν Μοντανά, στη Σύνοδο των Επιτρόπων είπε τα καλύτερα (εννοεί για την πλευρά μας και τους χειρισμούς που έκανε εκεί) και ο κ. Στυλιανίδης της υπέδειξε ότι δεν είναι ορθά αυτά τα οποία λέγει, διότι ο ίδιος είχεν ενημέρωση από τον κ. Τσαβούσογλου και είναι εντελώς διαφορετικά τα πράματα.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

Άριστος Μιχαηλίδης 

Η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, να εγκρίνει με ποσοστό 71% πρόταση του ευρωβουλευτή Μιχάλη Χατζηπαντέλα αφορά συγκεκριμένα την ανέγερση μνημείου στη μνήμη των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ειδικά των θυμάτων της εισβολής. Δεν διαχωρίζει και δεν κατονομάζει ειδικά τα θύματα της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Παρότι εξ αντικειμένου όταν ένα μνημείο αναφέρεται στην τουρκική εισβολή αυτομάτως παραπέμπει ότι είναι σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της Ελληνοκυπρίων, όχι των πολιτών της που ταυτίστηκαν με τους εισβολείς και πολέμησαν δίπλα τους. Αλλά, τι να κάνουμε, αυτά είναι τα γεγονότα.

Η πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων το είδαν αυτό με ανακούφιση. Ένιωσαν ότι επιτέλους έστω και μετά μισό αιώνα αναγνωρίζεται και σημειώνεται με συμβολικό μνημείο ότι στην Κύπρο ΥΠΗΡΞΕ εισβολή από την Τουρκία. Και μάλιστα ότι συνεχίζεται η κατοχή ως μια ανοικτή πληγή εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Δεν είναι ένα μνημείο σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Αν θίγεται κάποιος με αυτό είναι η Τουρκία, η χώρα που πραγματοποίησε την εισβολή.

Όμως ούτε καν αυτό μπορούμε να το διαχειριστούμε με λίγη αυτοσυγκράτηση. Ελληνοκύπριοι στέλνουν επιστολές στην Ευρώπη και καταγγέλλουν αυτή την απόφαση. Η κορύφωση ήρθε από το ΑΚΕΛ με δηλώσεις του ίδιου του Στεφάνου, αλλά και από τον ευρωβουλευτή Γιώργο Γεωργίου, ο οποίος με επιστολή προς την Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, της ζητά να αναγνωρίσει «την αναγκαιότητα ανέγερσης ενός κοινού μνημείου εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στη μνήμη των αγνοουμένων και των θυμάτων όλων των κοινοτήτων της Κύπρου για την περίοδο 1963-1974».

Ερχιουρμάν:«πόσο λανθασμένη είναι η πρακτική της πλήρωσης από Ελληνοκυπρίους των δύο εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα έπρεπε να ανήκουν σε Τουρκοκυπρίους».

Του Αρίστου Μηχαηλίδη

Ναι, κύριε Ερχιουρμάν, τις δύο από τις έξι έδρες στο ευρωκοινοβούλιο θα μπορούσαν να τις πάρουν Τουρκοκύπριοι. Αν λυνόταν το Κυπριακό, όμως. Δεν λύθηκε και ξέρεις γιατί. Επειδή δεν θέλετε να φύγει η Τουρκία και ο στρατός της και οι εγγυήσεις της από την πατρίδα σας. Και μείνατε εσείς με την Τουρκία και εμείς με την Ευρώπη.

Ε, τι να κάνουμε τώρα; Θέλετε και την Ευρώπη, θέλετε και την Τουρκία! Δεν γίνεται. Κατάλαβες; Δεν γίνεται να τα έχετε όλα.

Α, και ποιος είπε ότι δικαιούνται οι Τ/κ δύο έδρες; Επειδή το είπε το σχέδιο Ανάν; Τελείωσε αυτό. Απορρίφθηκε. Τώρα, τέσσερις να πάρετε, κ. Ερχιουρμάν, όχι δύο. Φτάνει να φύγει η Τουρκία από την Κύπρο.

Υ.Γ. Από τις πρώτες δηλώσεις του νέου εκπροσώπου της Άγκυρας. Θύμωσε γιατί θα γίνει μνημείο αγνοουμένων της Κύπρου στο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτό, λέει, καταδεικνύει «πόσο λανθασμένη είναι η πρακτική της πλήρωσης από Ελληνοκυπρίους των δύο εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο που θα έπρεπε να ανήκουν σε Τουρκοκυπρίους». Το μόνο που καταδεικνύει αυτό είναι ότι το κοινό μας κράτος, που θέλει και ο Ερχιουρμάν, θα είναι δύο κράτη ακόμα και στο Ευρωκοινοβούλιο. Συγχαρητήρια.

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΜΥΑΛΑ; ΠΗΡΑΜΕ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ;

Κενάν Αγιάζ στον «Φ»: Δεν δέχομαι να είμαι όμηρος της Κύπρου, της πατρίδας μου

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

📌 Από την ανοικτή φυλακή, τάσσεται Κύπριος, ζητά συγγνώμη, καταγγέλλει πολιτική δίωξη και υπόσχεται πως θα συνεχίσει να παλεύει για την Κύπρο και το Κουρδιστάν

Αυτή τη φορά, η συνάντησή μας ήταν πιο ανθρώπινη, τηρουμένων των αναλογιών. Ο Κενάν βρίσκεται πια στην ανοικτή φυλακή και, αν εξαιρέσει κανείς πως παρέλαβε τα βιβλία του ένα μήνα μετά την άφιξή του στην Κύπρο, ζει σε καλύτερες συνθήκες από εκείνες που ζούσε στη Γερμανία ή ακόμα και το 2023 όταν είχε συλληφθεί στο αεροδρόμιο Λάρνακας και περίμενε την έκδοσή του. Όταν του το επισημάναμε, μας εξήγησε ότι δεν τον ενδιαφέρει η ανοικτή φυλακή, η έγνοια του είναι αν η Κύπρος θα συνεχίσει να εκπληρώνει μια απόφαση του Ερντογάν, δηλαδή την πολιτική του δίωξη.

•«Μπορώ να δεχτώ να είμαι όμηρος στη Γερμανία, αλλά όχι στην Κύπρο», είπε χωρίς ιδιαίτερες εξηγήσεις, αφού πια καταλαβαινόμαστε δίχως πολλά λόγια. Ο Κούρδος αγωνιστής, πιο συναισθηματικός από τις προηγούμενες φορές που μιλήσαμε ξεκίνησε να διηγείται τις στιγμές της επιστροφής του στην Κύπρο.

•«Με πλήγωσε που οι Κύπριοι αστυνομικοί μου έβαλαν χειροπέδες μπροστά στους Γερμανούς δήμιούς μου», είπε, επισημαίνοντας πως ήταν λες και ακολουθούσαν οδηγίες από ένα άλλο κράτος εκ μέρους φυσικά της Τουρκίας. Και επαναλαμβάνοντας πως νιώθει πολύ άσχημα που υποχρεώνει την Κύπρο να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία, παρόλο που προσπαθούσαμε να τον πείσουμε ότι δεν είναι αυτός που δημιουργεί το πρόβλημα, αλλά αυτοί που αποφάσισαν να τον φυλακίσουν και να τον εκδώσουν στη Γερμανία για να καταδικαστεί για τις πολιτικές του πεποιθήσεις.

Μας συγκίνησε όταν ζήτησε συγγνώμη και μετά από μια μεγάλη παύση εξήγησε: 

•«Ζητώ συγγνώμη από τον κυπριακό λαό, γιατί υποχρεώνω τα παιδιά των αγωνιστών της ΕΟΚΑ να με προσέχουν στη φυλακή», εννοώντας πως ταλαιπωρεί ο ίδιος έναν κύκλο ανθρώπων.

Η πιο ολοκληρωμένη εξέγερση

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

📌 «Sic semper tyrannis!» - Έτσι πάντα στους τυράννους

Επανάσταση δεν έγινε στις 19 Οκτωβρίου 2025 στα κατεχόμενα. Επανάσταση έγινε την 21η Οκτώβρη 1931 και μάλιστα μια από τις πιο ολοκληρωμένες εξεγέρσεις του κυπριακού Ελληνισμού. Μια επανάσταση με την οποία δεν ασχολείται ιδιαίτερα ούτε η Βουλή ούτε τα κόμματα, το Υπουργείο Παιδείας, το Προεδρικό και η ίδια η κοινωνία, παρόλο που αποτελεί -μετά την ΕΟΚΑ- το μεγαλύτερο αντιαποικιακό ξέσπασμα του λαού μας. 94 χρόνια μετά, οι ανακοινώσεις θα είναι μετρημένες (μπορεί και για καλό) και δεν θα δοθεί η δέουσα σημασία στη μεγάλη επέτειο της πιο ολοκληρωμένης, συλλογικής, κοινωνικής και εθνικής εξέγερσης του κυπριακού λαού -μαζί με την 1η Απρίλη.

Η εξέγερση δεν θα συζητηθεί στη Βουλή, νομοσχέδιο δεν θα κατεβεί, «νόμος» δεν θα θεσπιστεί. Αλλά η 21η Οκτώβρη έπρεπε να τιμάται μαζί με τις άλλες, σπουδαίες ημερομηνίες του κυπριακού και όχι μόνο Ελληνισμού. Διότι αυτή η εξέγερση αποτέλεσε και το τέλος της αθωότητας για όσους πίστεψαν πως οι Εγγλέζοι ήταν διαφορετικοί από τους Οθωμανούς. Οι φόροι του σερ Ρόναλντ Στορς, η ανέχεια του λαού, η παραίτηση των μελών του Νομοθετικού Συμβουλίου και η έκκληση για συμφιλίωση και αγώνα για ένωση με τη μητέρα Ελλάδα, οδήγησαν στο μεγάλο κύμα διαμαρτυρίας, με τον λιθοβολισμό και την πυρπόληση του Κυβερνείου -μια υπέροχη φλόγα κάλυψε τον ουρανό της Λευκωσίας, εκείνη την 21η Οκτωβρίου. 

Η μαζική βία επιβεβαιώνει πως αυτοί οι στυγνοί αποικιοκράτες δεν ήταν στην Κύπρο για να κάνουν δρόμους ή κοινωνικές ασφαλίσεις και ο 15χρονος Ονούφριος Κληρίδης δολοφονείται στη Λευκωσία. Στην Κερύνεια, ο Λοΐζος Λοϊζίδης πέθανε από τα βασανιστήρια, ενώ στα Μανδριά Λεμεσού, ο γέροντας Ιωάννης Σαλλούης, λογχίστηκε από στρατιώτη του στέμματος και απεβίωσε. 

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ

Του Αρίστου Μιχαηλίδη 

Δυο γεγονότα από τα πολλά είναι τα πιο χαρακτηριστικά για την αδικοπραγία όσων κατηγορούν σήμερα τους Ελληνοκύπριους ότι πολέμησαν την Κυπριακή Δημοκρατία αντί να την στηρίξουν. Ιστορικοί και ανιστόρητοι.

Έχουν σημασία σήμερα, που ακούμε Τουρκοκύπριους πολιτικούς, όπως ο Τατάρ και ο Ερχιουρμάν, να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι είναι ιδρυτικοί εταίροι αυτού του κράτους και θέλουν το μερίδιο τους. Όπως τα γράφαμε και χθες. Αλλά, σήμερα επί τη επετείω, ας τα θυμηθούμε καλύτερα.

Το πρώτο είναι το εξής: Η Συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία στις 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, εννιά μήνες μετά τη συμφωνία. Αποκαλύφθηκε τότε ότι οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία προετοιμάζονταν για όσα ακολούθησαν. Αφού υπέγραψαν τη συμφωνία! Αφού τους αναγνωρίστηκε καθεστώς εταίρου πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό πληθυσμού και εδάφους, και πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ανέμεναν.

Το δεύτερο είναι οι προσπάθειες για τη δημιουργία του κυπριακού στρατού. Το Σύνταγμα προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει στρατό αποτελούμενο από 2.000 άντρες. 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Υπουργός Άμυνας Τουρκοκύπριος. Όταν άρχισε η προετοιμασία, ο υπουργός Άμυνας απαιτούσε όπως οι λόχοι να είναι χωρισμένοι με φυλετικά κριτήρια.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά υποστήριζε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε κάθε επίπεδο. Πήρε απόφαση το Υπουργικό Συμβούλιο για δημιουργία μεικτού στρατού, να μην είναι δηλαδή λόχοι αμιγώς Ελληνοκυπρίων και λόχοι αμιγώς Τουρκοκυπρίων, όπως ήθελε ο υπουργός Άμυνας. Τον Οκτώβριο του 1961 ο αντιπρόεδρος Κουτσούκ άσκησε βέτο σε αυτή την απόφαση κι έτσι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για πραγματική συνύπαρξη, συνένωση του λαού.

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΝΑΝ, ΤΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ, ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Την απελευθέρωση του Κούρδου αγωνιστή Κενάν Αγιάζ ζήτησαν Κούρδοι και Κύπριοι που συγκεντρώθηκαν το απόγευμα της Τετάρτης έξω από τις Κεντρικές Φυλακές. Με σημαίες της Κύπρου και του Κουρδιστάν και πανό για την ελευθερία του Κενάν, ο οποίος βρίσκεται από τη Δευτέρα στις κυπριακές φυλακές, δεκάδες διαδηλωτές απαίτησαν την άμεση απελευθέρωσή του.

Ο ίδιος, μετά από δύο και πλέον χρόνια σε γερμανικές φυλακές και υπό αυστηρές αντιτρομοκρατικές συνθήκες, ετοιμάζεται να μεταφερθεί στις ανοιχτές φυλακές και περιμένει την απελευθέρωσή του. 

Τοποθετήσεις έγιναν εκ μέρους του Συνδέσμου Δημοκρατικών Δικηγόρων Κύπρου, από τον δικηγόρο του Κενάν, Ευστάθιο Ευσταθίου, από το Παρατηρητήριο για τη δική του Κενάν Αγιάς, καθώς και από αντιπρόσωπο του Πολιτιστικού Κέντρου Κουρδιστάν «Θεόφιλος». Επίσης, τοποθετήθηκαν εκ μέρους του ΑΚΕΛ, ο βουλευτής και εκπρόσωπος Τύπου Γιώργος Κουκουμάς και εκ μέρους του Κινήματος Οικολόγων ο πρώην βουλευτής Γιώργος Περδίκης. 

Στην εκδήλωση έγινε λόγος για τις γενικότερες διώξεις Κούρδων αγωνιστών και τον κίνδυνο έκδοσής τους στην Τουρκία από συνεργαζόμενα ευρωπαϊκά κράτη. Σημειώθηκε επίσης, η ανάγκη ενός κοινού κυπροκουρδικού αγώνα για την απελευθέρωση των δύο πατρίδων του Κενάν Αγιάζ.

Στον Καραβά, με σφεντόνα ή μελάνι

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

📌 «Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας

ποτέ δεν λένε την αλήθεια,

ο κόσμος υποφέρει και πονά

κι εσείς τα ίδια παραμύθια»

Τούτος ο τόπος είναι δύσκολος, έστω κι αν βολευτήκαμε -συνειδητά και υποσυνείδητα- στα πλούτη μιας δήθεν ευημερούσας δημοκρατίας. Βαρύς, ώρες ώρες ανυπόφορος, αδιέξοδος και ξερός. Πιο δύσκολος για όσους συνδεθήκαμε άπαξ και διά παντός με τη μοίρα του και προσπαθούμε να κρατήσουμε μια αλήθεια και μνήμες συλλογικές, για να μην μας κλείσουν σε ψυχιατρείο.

 Ακόμα πιο δύσκολος για τους πατεράδες και τις μανάδες μας, που γέρασαν προσπαθώντας να κρατήσουν την αλήθεια τους, να τη μεταφέρουν στα παιδιά τους, να σφίξουν τη γροθιά και να παλέψουν, παρόλο που τους κατηγόρησαν, με όλο τους το είναι, οι διακομματικοί γερμανοτσολιάδες του παρόντος.

 Τούτος ο τόπος είναι δύσκολος και φταίει και ο λαός του, που δεν τράβηξε τον σουγιά του, και επένδυσε σε συμφωνίες υψηλού ή χαμηλού επιπέδου, στη συνθηκολόγηση και στον συμβιβασμό, για να μη χάσει το βιοτικό του επίπεδο, τα 4Χ4 και τα εξοχικά στον Πρωταρά.

 Φταίει και ο λαός του, που παρέδωσε το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του, σε κομματάρχες, πολιτευτές, ηγετίσκους, οι οποίοι -με ευχαρίστηση- θα χάριζαν και την άλλη μισή στην καταραμένη την Τουρκία για δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας.

Επιβάλλεται η κάθαρση. Χρειάζεται μια ηθική προεπανάσταση που θα επαναφέρει στο προσκήνιο την αλήθεια. Που θα αμφισβητήσει τις «έγνοιες» των παρόντων ηγετών, θα απορρίψει -αμέσως- τις υποκρισίες τους και δεν θα αρκεστεί στη δήθεν ακίνδυνη μετριότητα που προτείνουν. Μια ηθική προεπανάσταση που θα πει -επιτέλους- ότι η λύση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας είναι λύση δύο κρατών, είναι και συνομοσπονδία, είναι μια άθλια συνθηκολόγηση και ένας συμβιβασμός που θα έκαναν δύο αντιμαχόμενες υπερδυνάμεις και όχι μια χώρα υπό τουρκική κατοχή με τον δυνάστη της. 

ΤΟΣΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΓΩΝΑ ΥΠΕΡ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ!

Του Αρίστου Μιχαηλίδη 

Είναι που έχουν το θράσος της άγνοιας και της αμετροέπειας τόσοι πολλοί σήμερα να κρίνουν την ΕΟΚΑ. Και να καταθέτουν δήθεν ακαδημαϊκά ερωτήματα για να μολύνουν την αγνότητα και την ουσία του αγώνα. Μήπως ήταν ιστορικό λάθος ο αγώνας; Μήπως, οι αγωνιστές θα έπρεπε να λάβουν υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες;

Είναι, μάλλον, που ούτε αυτό τον αγώνα, τόσο μακρινό από τα σημερινά μας κατορθώματα, δεν είμαστε άξιοι να σεβαστούμε και να τον αφήσουμε, τουλάχιστον, στην αμόλυντη ιστορική του αξία. Όπως δεν σεβόμαστε τίποτε σήμερα. Ξεφτιλίζουμε ακόμα και τον εαυτό μας.

Κάθε φορά που η επέτειος επιβάλλει έστω και την ελάχιστη υπόμνηση, ντρεπόμαστε για το δηλητήριο. Αυτό των στρατευμένων ιστοριογράφων, των αφελών, που παριστάνουν τους μορφωμένους, που ξεσκόλισαν από τα σεμινάρια των πρεσβειών για να μην ντρέπονται όταν υποβάλλουν στο λαό τη διαστρέβλωση και τη διαβολή. Για έναν αγώνα που όμοιος του δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία. Όπου, πάνω – κάτω, 200 μόλις αντάρτες έκαναν ένα ολόκληρο λαό επαναστάτη. Να συμμετέχει όλος ο λαός σε μια μάχη, που ήξερε ότι ήταν άνιση, αλλά ήταν αδιανόητο να πιστέψει ότι ήταν χαμένη. Γιατί ήταν μάχη για ελευθερία, δεν ήταν για υποδούλωση, όπως είναι η σημερινή.

«Με την ΕΟΚΑ η Κύπρος ολόκληρη μετετράπη σε μέγα ναό, όπου ετελείτο η λειτουργία της ελευθερίας. Δεν πολεμούσαν μόνο οι αγωνιστές που κρατούσαν τα όπλα. Πολεμούσε όλος ο λαός με τη ψυχή του». Το γράφει ο Μενέλαος Χριστοδούλου, ένας από τους πιο  σπουδαίους μας γλωσσολόγους και ερευνητές στη σειρά βιβλίων «κείμενα κειμήλια» των εκδόσεων Αιγαίον.

Τι να τους πεις, λοιπόν, τους βαλτούς συκοφάντες της ιστορίας, όταν διερωτούνται γιατί δεν έλαβε υπόψη τις διεθνείς συγκυρίες, ένα παιδί 18 χρονών, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης,  που όταν τον ρώτησε ο εγκάθετος των Βρετανών τι έχει να πει πριν τον στείλει στην αγχόνη, έλεγε αλύγιστος: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Έλλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερία του. Τίποτα άλλο».

Φτάνουν σήμερα στη χυδαιότητα να ταυτίζουν την ΕΟΚΑ με τη Βολκάν και τη ΤΜΤ. Μαζί με τον Τατάρ και τους Γκρίζους Λύκους και οι «δικοί μας» εγκέφαλοι της διαστρέβλωσης. Τυφλώθηκαν από την υπερθέρμανση του εγκεφάλου τους και δεν διακρίνουν τη διαφορά. Ότι η η Βολκάν και η ΤΜΤ ιδρύθηκαν από τους Τούρκους για να πολεμήσουν εναντίον των Ελληνοκυπρίων. Η ΕΟΚΑ δεν στράφηκε ποτέ εναντίον των Τουρκοκυπρίων, έκανε αγώνα εναντίον της βρετανικής αποικιοκρατίας. Κάτι που δεν έκαναν ποτέ οι Τουρκοκύπριοι. Όπως τότε έτσι και σήμερα τάσσονται στο πλευρό του αποικιοκράτη κατακτητή. Γι΄ αυτό και η ΕΟΚΑ διαλύθηκε με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, αλλά οι τ/κ οργανώσεις συνέχισαν την εγκληματική δράση τους.

Κύπρος:"Πλύση εγκεφάλου με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας"

"....Σε μια δική τους σελίδα διαβάζω μια αγγελία αυτού του Ομίλου: «Αναζητούμε Τούρκους & Ελληνόφωνους εθελοντές για να συμβάλλουν στο έργο μας!», λέει.

 Οι Τούρκοι είναι οι Τούρκοι, οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες είναι Ελληνόφωνοι. Κάποιοι που από διαβολική συγκυρία μιλούν ελληνικά. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε τι είδους επιμόρφωση κάνουν σε μαθητές 13 με 17 χρόνων;..."

Πλύση εγκεφάλου με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας

Άριστος Μιχαηλίδης

Σε μια χώρα όπου το Κοινοβούλιό της ψήφισε νομοθεσία ώστε να μην γίνεται στα σχολεία «ολιγόλεπτη αναφορά» ως ιστορική υπόμνηση στην επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, και απολογήθηκε γονατιστό στους κατακτητές γιατί υπήρξε αυτή η «πρόθεση», γιατί προκαλείται σάλος που μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση ανέλαβε την επιμόρφωση των μαθητών; Και μάλιστα σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας; Αναμενόμενο ήταν.

Φτάσαμε πλέον σε οριακά σημεία, μια σπρωξιά μένει για να πάμε όλοι μαζί στο βάραθρο να ξεμπερδεύουμε. Μια ΜΚΟ, Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας λέγεται, δραστηριοποιείται στους τομείς της εκπαίδευσης της ιστορίας, της ειρήνης, της πολυπολιτισμικότητας, τέτοια.

Οργανώνει και επισκέψεις μαθητών στα κατεχόμενα. Και μέσω εγκυκλίων από σχολεία, σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας, δέχεται αιτήσεις από μαθητές για συμμετοχή στα προγράμματά της. Με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα. Διότι, σε μια σχετική αναφορά διάβασα ότι στα 20 χρόνια δράσης (τώρα είναι 22 τα χρόνια) είχε επιμορφώσει «περισσότερους από 2.000 εκπαιδευτικούς στη διδασκαλία της ιστορίας» και είχε προσφέρει «δραστηριότητες που σχετίζονται με την Εκπαίδευση για έναν Πολιτισμό Ειρήνης σε περισσότερους από 7.500 μαθητές και 2.500 εκπαιδευτικούς».

Δηλαδή, μια ΜΚΟ εκπαιδεύει μαθητές και εκπαιδευτικούς υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας. Αυτά τα προγράμματα υλοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια από τον Όμιλο και χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας. Περιλαμβάνονται και επισκέψεις μελέτης και στις δυο πλευρές της Πράσινης Γραμμής («δυο διακοινοτικές επισκέψεις μελέτης σε σημαντικές τοποθεσίες εκατέρωθεν της Πράσινης Γραμμής»), αλλά αυτό που ξεσήκωσε αντιδράσεις είναι το ότι εστάλη εγκύκλιος από σχολεία σε γονείς για συμμετοχή των παιδιών τους και ανάμεσα σε άλλες δράσεις υπήρχε και επίσκεψη στο λιμανάκι της Κερύνειας.

Τι άλλο να κάνουμε, αγά μου, τα κάναμε όλα

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Μας συμβούλευε την Κυριακή στον «Φ» ο Μεχμέτ Αλή Ταλάτ, ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά και η Ελλάδα πρέπει να πείσουν την Τουρκία ότι αν επιλυθεί το Κυπριακό «θα ανοίξουν δρόμοι για την ίδια». Αν το καταλάβει αυτό θα κάνει στροφή, έλεγε.

Είναι ένα πολιτικό απόφθεγμα, που σκεπάζει όλα τα πραγματικά προβλήματα που έχουμε με την Τουρκία. Το οποίο επαναλαμβάνουν κατά καιρούς και διάφοροι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί. Ήταν αγαπημένο του Άντρου Κυπριανού όταν ήταν πρωταγωνιστής ως Γενικός Γραμματέας. Πρέπει να πείσουμε την Τουρκία ότι την συμφέρει η λύση, έλεγε κι αυτός συχνότατα. Πώς θα την πείσουμε δεν μας είπε κανένας. Μας αφήνουν να σκεφτούμε μόνοι μας με ποιον τρόπο η ελληνοκυπριακή πλευρά και η Ελλάδα, μπορούν να κάνουν κοτζάμ Τουρκία να αντιληφθεί κάτι που μόνη της, με όλους αυτούς τους σοφούς γύρω από τον νεοσουλτάνο, δεν μπορεί να καταλάβει.

Να, όμως, μια χτεσινή παρέμβαση του υπουργού Εξωτερικών Χακάν Φιντάν, που μας κάνει να καταλάβουμε πόσο δύσκολο είναι αυτό το έργο που μας αναθέτει ο Ταλάτ. Όταν ρωτήθηκε από το πρακτορείο Αναντολού για την προσέγγιση της ΕΕ έναντι της Τουρκίας εξήγησε ότι «υπάρχει μια σοβαρή αλλαγή στην προσέγγιση των ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στην Τουρκία» και ότι «η ελληνοκυπριακή διοίκηση της νότιας Κύπρου μπορεί να αναλάβει όλη την ατζέντα και να την μπλοκάρει». Διαπίστωσε, δηλαδή, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία (αυτή είναι το μέλος της ΕΕ και όχι η ε/κ διοίκηση) παίζει σημαντικό ρόλο στις σχέσεις της Τουρκίας με την ΕΕ και μπλοκάρει την ατζέντα που τόσο πολύ θέλει η Άγκυρα να ξεμπλοκάρει.

ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΙΣ «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ» ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

📌 Τι αποδέχονται πραγματικά Ισραήλ και ΗΠΑ, ποια η σχέση με το PKK και τι δικαιούται ο κουρδικός λαός που αντιστέκεται αδιάλειπτα από το 1978;

Στις 27 Νοεμβρίου 1978, μετά από ένα διήμερο συνέδριο στο χωριό Φις της κουρδικής Αμίδας (Ντιγιάρμπακιρ), ιδρύεται το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν. Το πασίγνωστο πια PKK εκλέγει επταμελής επιτροπή αποτελούμενη από τους Αμπντουλάχ Οτσαλάν, Σαχίν Ντονμέζ, Μαζλούμ Ντογάν, Μπακί Καρέρ, Μεχμέτ Χαϋρί Ντουρμούς, Μεχμέτ Καρασουνγκούρ και Τζεμίλ Μπαγίκ. Αυτή η ιστορική στιγμή αποτέλεσε την κορύφωση μιας μεγάλης κινητοποίησης με μπροστάρη τον τότε φοιτητή Οτσαλάν και πυλώνα την εγκαθίδρυση γλωσσικών, πολιτιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων για την κουρδική μειονότητα της Τουρκίας.

Έξι χρόνια μετά την ίδρυσή του, στις 15 Αυγούστου 1984, το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν ανακοίνωσε την έναρξη της κουρδικής επανάστασης. Το PKK στελεχώνεται με 35-40 χιλιάδες άτομα και ο ένοπλος αγώνας εκφράζεται με ναρκοθετήσεις οδών, ενέδρες, επιθέσεις σε χωροφύλακες, εκτελέσεις εντεταλμένων της τουρκικής χωροφυλακής και πυρπολήσεις τουρκικών χώρων. Η Τουρκία επιβάλλει στρατιωτικό νόμο, εκκενώνει 900 κουρδικές πόλεις και 3.000 χωριά, βαφτίζει «τρομοκράτη» τον Οτσαλάν και «τρομοκρατική οργάνωση» το PKK. Τη δεκαετία του ’90, το τουρκικό καθεστώς εντείνει τον «ειδικό πόλεμο» εναντίον των Κούρδων και επιτείνει την ανάγκη σύλληψης του ηγέτη του PKK. Ο Οτσαλάν συλλαμβάνεται το 1999 στο Ναϊρόμπι της Κένυας και παραδίδεται στις τουρκικές Αρχές, με την εμπλοκή της ελλαδικής κυβέρνησης και των ελλαδικών μυστικών υπηρεσιών.

Όλα αυτά επαναλαμβάνονται για να σημειωθεί εκ νέου η ανάγκη αναγνώρισης του μεγάλου Κουρδιστάν, το οποίο οριοθετείται επί των σημερινών συνόρων τεσσάρων χωρών (Τουρκία, Συρία, Ιράκ, Ιράν). Αλλά και για να αμφισβητηθούν οι όψιμες ευαισθησίες, κυρίως από το Ισραήλ, όσον αφορά την ίδρυση κουρδικού κράτους και την προστασία του κουρδικού λαού. Έσχατη ένδειξη αυτής της «ευαισθησίας» η δήλωση του προσφάτως διορισθέντα Ισραηλινού Υπουργού Εξωτερικών, Γκιντόν Σάαρ. Παραλαμβάνοντας το υπουργείο, ο Σάαρ επεσήμανε πως ο κουρδικός λαός είναι «φυσικός σύμμαχος» του Ισραήλ και τόνισε πως η χώρα του οφείλει να προσφέρει «χείρα βοηθείας. Παρόμοιες δηλώσεις έγιναν τα τελευταία χρόνια -μετά το 2010 και τη διάρρηξη των σχέσεων Τουρκίας και Ισραήλ ασφαλώς- και από άλλους Ισραηλινούς αξιωματούχους.

Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου να αλλάξεις;

Του Άριστου Μιχαηλίδη 

Τους ακούς και έρχεται αυτόματα στο μυαλό εκείνο του Αθανάσιου Διάκου, κατά το παραδοσιακό άσμα, που απάντησε στον Ομέρ Βρυώνη: «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας μουρτάτες να χαθείτε». Του πρότεινε, λέει, για να μην τον σουβλίσει, να γίνει Τούρκος «την πίστη σου να αλλάξεις».

Δεν έχουμε ασφαλώς εμείς τέτοια κότσια, από πού ως πού, ούτε πολέμους θέλουμε, ούτε ηρωισμούς. Καλά την έχουμε στις ήσυχες ζωούλες μας με το πληκτρολόγιο μπροστά μας να πυροβολούμε με ασφάλεια. Για όλους το λέω, ε, μην βγάζεις κι εσύ αναγνώστη την ουρά σου απ΄ έξω.

Όμως, όταν ακούμε σήμερα τι προτείνουν οι Τούρκοι, τουλάχιστον μερικοί από εμάς, μπορούν ακόμα να αντιλαμβάνονται πως επί της ουσίας δεν έχουν διαφορά από εκείνα που έλεγε ο Ομέρ Βρυώνης πριν 200 χρόνια. «Γίνεσαι Τούρκος Διάκο μου, την πίστη σου ν’ αλλάξεις, να προσκυνήσεις στο τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσεις;». Ο Διάκος ως γνωστό του απάντησε: «Πάτε κι εσείς κι η πίστη σας, μουρτάτες να χαθείτε! Εγώ Γραικός γεννήθηκα Γραικός θε ν’ αποθάνω».

Ε, σήμερα, ξέρετε τι θα του λέγαμε εμείς. Κάτσε, Ομέρ, να το κουβεντιάσουμε. Αν δεν κουβεντιάσουμε πώς θα βρούμε χρυσή τομή και κοινό έδαφος! Να κτίσουμε καλό κλίμα…

Εντάξει, δεν μας τα λένε όπως τα έλεγαν τότε, αλλά το νόημα είναι το ίδιο, μόνο οι αυταπάτες μας άλλαξαν. Διάβαζα χτες, για παράδειγμα, τις δηλώσεις ενός σπουδαίου παράγοντα της τουρκοκυπριακής κοινότητας, του Εργκιούν Ολγκούν, πρώην διαπραγματευτή, ο οποίος αφού έλεγε τα γνωστά για τα δύο κράτη ως μόνη λύση, εξηγούσε ότι το κλειδί της λύσης είναι η ενεργειακή διασύνδεση.

«Η ενεργειακή διασύνδεση μεταξύ Τουρκίας – Κύπρου αποτελεί το κλειδί για την πολιτική λύση στην Κύπρο», έλεγε. «Το διασυνδεδεμένο ενεργειακό δίκτυο που θα υλοποιηθεί από κοινού από την Τουρκία, τη βόρεια και τη νότια Κύπρο και την ΕΕ θα προσφέρει πολλά πολιτικά και οικονομικά οφέλη» και «θα ανοίξει τον δρόμο για μια πολιτική λύση». Αλλά, πώς θα γίνει αυτό ενώ έχουμε κατοχή; Αν λυθεί πρώτα το πρόβλημα της κατοχής (και δεν πειράζει που το λένε «πολιτικό πρόβλημα»), όλα τα άλλα θα είναι πολύ απλά. Και θα βασίζονται μόνο στα συμφέροντα των κρατών. Όπως συμβαίνει σε όλες τις ειρηνικές γειτονιές του πλανήτη και με όλες τις λογικές ηγεσίες.

Δηλαδή, εκεί που τους λέμε ότι το πρόβλημα μας είναι η ανασφάλεια που μας δημιουργεί ο ρόλος της Τουρκίας στην Κύπρο, ο έλεγχος που θέλει να έχει σε όλη τη χώρα μας, μας ζητούν να της δώσουμε πρώτα τον έλεγχο του πιο μεγάλου μας προβλήματος (μετά την κατοχή), που είναι η ενέργεια. Κι αν διασυνδεθούμε ενεργειακά με την Τουρκία τότε θα ανοίξει ο δρόμος για πολιτική λύση. Η οποία ποια θα είναι αφού θα ριζώσουμε τον ρόλο της Τουρκίας πάνω στα κεφάλια μας; Θα μας απαλλάξει από την παρουσία της όταν θα έχουμε δεχθεί να δεθούμε μαζί της όσο πιο σφικτά γίνεται; Πρώτα με την ενέργεια και μετά με το νερό. Και μετά με τους αγωγούς φυσικού αερίου. Και μετά με τις συμφωνίες για να γίνονται αυτόματα Κύπριοι υπήκοοι οι Τούρκοι υπήκοοι. Όσοι ήρθαν και όσοι θα έρθουν στο μέλλον.

Αντί να παράγουν πολιτικές, παράγουν μυθοπλασίες. Ε, πού θα καταλήξουμε

Άριστος Μιχαηλίδης  

Είναι κι αυτό ένας από τους μύθους που πλάθουμε μόνοι μας και παγιδευόμαστε. Στις αυταπάτες μας. Μόνοι μας. Διότι, αντί να παράγουμε πολιτικές, παράγουμε μυθοπλασίες.

Τον πιο μεγάλο μύθο, λοιπόν, των τελευταίων χρόνων τον επανέλαβε προχτές ο Στέφανος Στεφάνου σε ένα συνέδριο όπου κομματικοί αρχηγοί ανέλυσαν τις προοπτικές των διαπραγματεύσεων και της λύσης. Ανέλυσαν, τρόπος του λέγειν. Διότι, δεν αναλύουν ποτέ. Πετούν ατάκες μόνο.

Αν το λέει αυτό οποιοσδήποτε στενοκέφαλος μακριά από την ηγεσία, λες εντάξει, τόσα ξέρει τόσα λέει. Αλλά να το λένε πολιτικοί, που έζησαν από πρώτο χέρι και διαπραγματεύσεις και στενές επαφές με Τουρκοκύπριους πολιτικούς ή και με Τούρκους, δεν είναι υγιές. Και πάντως είναι μεγάλη κοροϊδία. Δεν μας αφορά αν θέλουν να κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, αλλά τους πολίτες δεν δικαιούνται να τους κοροϊδεύουν.

Τη διαπραγμάτευση για τη ΔΔΟ την αξιοποιούσαν για να νομιμοποιήσουν τον διαχωρισμό και την κυριαρχία τους στην κατεχόμενη Κύπρο. Μιλούσαν για ομοσπονδία και εννοούσαν τη συνομοσπονδία μεταξύ δύο κρατών. Όχι μόνο ο Έρογλου ή ο Τατάρ, αλλά και όσοι Τ/κ πολιτικοί θεωρούνται οπαδοί της ΔΔΟ. Όταν, για παράδειγμα, η πολιτική μας ηγεσία έστηνε τον ανδριάντα του Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, και ανέπτυσσαν μυθοπλασίες περί κοινού οράματος, ο ίδιος ήταν πιο ειλικρινής. Για όσους ήθελαν να ξέρουν την αλήθεια. Ένα χρόνο μετά τη συμφωνία του με τον Χριστόφια (της 23ης Μαϊου 2008), έδωσε συνέντευξη στην εφημερίδα «Καθημερινή» κι εξηγούσε ότι «με τον κ. Χριστόφια δεν αποφασίσαμε για ομόσπονδο κράτος με δυο επαρχίες, αποφασίσαμε για δυο συνιστώντα κράτη».

Καθαρές κουβέντες. Τόσο όσο οι Ελληνοκύπριοι ταγοί δεν λένε ποτέ. Αυτή είναι η ουσία, όμως. Δεν μετακινήθηκε μετά το Κραν Μοντάνα η τ/κ ηγεσία από την ομοσπονδία στα δύο κράτη, πάντα αυτό υποστήριζαν και τους ευνοούσε να το προωθούν μέσω διαπραγματεύσεων (δικοινοτικών!!!), που βάθαιναν όλο και περισσότερο τα τετελεσμένα των «δύο κρατών».

Γιατί απλούστατα, τόσα χρόνια συζητούν και συμφωνούν στοιχεία, που δεν έχουν σχέση με ομοσπονδιακό πολίτευμα. Όπως είναι το ότι υπάρχει συμφωνία μόνο για «μία διεθνή προσωπικότητα» και όχι για μία κυριαρχία και μία ιθαγένεια. Αυτό δεν διασφαλίζει την ενότητα του κράτους (δύο χωριστά κράτη μπορούν να συμφωνήσουν τη «μία διεθνή προσωπικότητα», δηλαδή την κοινή αντιπροσώπευση τους στον ΟΗΕ ή στην ΕΕ, όπως επιθυμούν οι Τ/κ για να αναγνωριστεί το χωριστό κράτος τους), αλλά αυτό από μόνο του είναι βασικό στοιχείο συνομοσπονδίας και όχι ομοσπονδίας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΟΤΣΑΛΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΚΟΥΡΔΙΣΤΑΝ

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

📌 Οι απαιτήσεις του Μπαχτσελί, οι απάνθρωπες συνθήκες στην Καλόλιμνο, η πολιτική λύση στο κουρδικό ζήτημα

Ο ιστορικός ηγέτης των Κούρδων Αμπντουλλάχ Οτσαλάν είναι σήμερα 75 ετών. Βρίσκεται απομονωμένος στο νησί της Καλολίμνου (Ιμραλί) στην Προποντίδα από τον Φεβρουάριο του 1999 όταν συνελήφθη μετά από προδοσία από πράκτορες των Τουρκικών Μυστικών Υπηρεσιών στο κενυάτικο Ναϊρόμπι.

Καταδικάστηκε σε θάνατο στις 26 Ιουνίου 1999, αλλά η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη το 2002, όταν η Τουρκία κατάργησε τη θανατική ποινή. Φυλάσσεται από 1000 Τούρκους στρατιώτες σε εξαιρετικά απάνθρωπες και αυστηρές συνθήκες κράτησης, ενώ το 2007 υπήρξε υποψία ότι οι Αρχές τον δηλητηρίαζαν επίμονα.

Στις 21 Μαρτίου 2013, ο Οτσαλάν κάλεσε τους Κούρδους αντάρτες σε αποχώρηση και σε υπογραφή εκεχειρίας με την Τουρκία. Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (PKK) κήρυξε κατάπαυση του πυρός, ωστόσο τη διαδικασία αποχώρησης των ανταρτών, διέκοψαν σφαγές του τουρκικού στρατού και επιθέσεις σε κουρδικές περιοχές. Στα τέλη Σεπτεμβρίου 2014, ο Αμπντουλλάχ Οτσαλάν κάλεσε τους Κούρδους σε γενικευμένη αντίσταση κατά των τζιχαντιστών και προειδοποίησε τις Αρχές της Τουρκίας πως αν το ISIS καταλάβει το Κομπάνι και προχωρήσει σε σφαγές του κουρδικού πληθυσμού, με την ανοχή του τουρκικού στρατού, τότε οι ειρηνευτικές συνομιλίες θα τερματιστούν από το PKK.

Οι παραπάνω ήταν και οι τελευταίες παρεμβάσεις του Κούρδου ηγέτη, του οποίου η τύχη αγνοείται από τo 2021, όταν μίλησε με τον αδερφό του Μεχμέτ για τελευταία φορά, σε τηλεφώνημα που διακόπηκε απότομα από τις τουρκικές Αρχές. Με τους δικηγόρους του έχει να συναντηθεί ή να επικοινωνήσει από τις 7 Αυγούστου 2019, καθώς οι τουρκικές Αρχές προβάλλουν διάφορους ισχυρισμούς για να απαγορεύουν τις επαφές του με τον έξω κόσμο. 

Στο παρόν πλαίσιο και ενώ έχει προηγηθεί το παραπάνω ιστορικό, ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί, πρόεδρος του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης (MHP), δηλαδή του πολιτικού βραχίονα των Γκρίζων Λύκων και κυβερνητικός εταίρος του Ερντογάν, πρότεινε την υπό όρους αποφυλάκιση του Οτσαλάν, εφόσον αποκηρύξει δημοσίως και από το βήμα της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης την ένοπλη δράση και καλέσει τα μέλη του PKK να παραδώσουν τα όπλα τους. Φυσικά, ο Μπαχτσελί, αυτό το κάθαρμα που έχει βαμμένα τα χέρια του με αίμα, δεν κατονόμασε τον Οτσαλάν, ως ένδειξη υποτίμησης στο πρόσωπο του «αρχηγού της τρομοκρατίας», όπως τον αποκάλεσε.

Είχε προηγηθεί, την 1η Οκτωβρίου, η χειραψία του Μπαχτσελί με την ηγεσία του φιλοκουρδικού κόμματος DEM, κατά την τελετή έναρξης της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου στην Εθνοσυνέλευση, κάτι που ερμηνεύθηκε -από τουρκικά ΜΜΕ κυρίως- ως πρωτοβουλία για επίλυση του Κουρδικού Ζητήματος. «Θέλουμε να οικοδομήσουμε μαζί μια Τουρκία χωρίς τρομοκρατία», είπε και ο αρχιτρομοκράτης Ερντογάν, την ώρα που η συμπρόεδρος του φιλοκουρδικού DEM, Τουλάι Χατιμογουλαρί έβαλε τα πράγματα σε πιο σωστό πλαίσιο: «Αν πρόκειται να γίνει μια αρχή, αυτή πρέπει να είναι η άρση της απομόνωσης (του Οτσαλάν) αμέσως. Είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την πρωτοβουλία για μια έντιμη ειρήνη», δήλωσε προσθέτοντας πως «συνομιλητής για την ειρήνη στη Μέση Ανατολή και την Τουρκία είναι ο κύριος Αμπντουλλάχ Οτσαλάν, ο οποίος βρίσκεται υπό βαριά απομόνωση στο Ιμραλί».

Επιβεβαιώθηκε το καλό κλίμα!

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Πανηγυρίζουν άραγε στο Κολωνάκι από τα μηνύματα της Νέας Υόρκης; Τους τα μετέφερε ο υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη και Ερντογάν. «Επιβεβαιώθηκε το καλό κλίμα», είπε.

«Επιβεβαιώθηκε η καλή συνεργασία, η οποία υπάρχει σε σημαντικά θέματα, τα οποία αφορούν τις δύο χώρες». Μεγάλη επιτυχία! Διότι, το καλό κλίμα είναι απαραίτητο. Η κλιματική αλλαγή που μας τάραξε, μόνο την Κύπρο επηρεάζει φαίνεται.

Λίγο πριν από αυτή τη διαπίστωση, στη συνάντηση των δύο, ο Ταγίπ Ερντογάν έκανε την ομιλία του στη Γενική Συνέλευση. «Η Τουρκία έχει δικαιώματα στην υφαλοκρηπίδα στα βόρεια και δυτικά του νησιού της Κύπρου», είπε, «ενώ οι Τουρκοκύπριοι έχουν δικαιώματα σε ολόκληρο το νησί». Πολύ καλό κλίμα, δεν είναι; Δεν είπε για το Καστελόριζο, δεν είπε για την Κρήτη. Για την Κύπρο είπε.

Εκτός από την Κύπρο, για τα υπόλοιπα, είπε πως «είναι προς το συμφέρον όλων των χωρών της περιοχής ο καθορισμός των θαλάσσιων περιοχών ευθύνης σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο». Είπε «διεθνές δίκαιο» και ενθουσιάστηκαν στην Αθήνα. Και, για να μην έχει κανένας αμφιβολία ότι και ο Τούρκος φασίστας έχει κι αυτός αδυναμία στο καλό κλίμα, εξήγησε: «Θέλουμε να δούμε το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο θάλασσα ειρήνης, όπου θα γίνονται σεβαστά τα δικαιώματα όλων των πλευρών».

Είδες! Κι εμείς αυτό θέλουμε. Κι ο Χριστοδουλίδης κι ο Μητσοτάκης κι ο Γεραπετρίτης. Και ο Ροζάκης ακόμα. Άρα, συμφωνούμε. Γιατί να μην πανηγυρίζουμε; Θάλασσα ειρήνης θέλουμε όλοι. Απλώς, εμείς εδώ πρέπει να πάρουμε «γενναίες αποφάσεις» (όπως μας είπε τις προάλλες ο Γεραπετρίτης) για να μην χαλάμε το κλίμα. Το ότι πήγε ο Ερντογάν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και ζήτησε αναγνώριση του ψευδοκράτους και επέμενε ότι η «λύση των δύο κρατών» είναι η μόνη οδός για την επίλυση του Κυπριακού, να μην μας απασχολεί.

Τρεις μέρες νηστικός

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Τρεις μέρες νηστικός 

Ούτε τρελός ήταν ούτε του αξίζει να τραγουδιέται στα μπουζούκια των Αθηνών. 

Σήκωσε στην πλάτη του έναν ολόκληρο λαό και έτρεξε να κατεβάσει τις σημαίες που τον βασανίζουν. Είδε, πέρα από το άπειρο, συμμετέχοντας στον χορό του Τάσου, που είχε ξεκινήσει τρεις μέρες πριν. Δεν καταλάβαινε τις νουθεσίες των κυανόκρανων που του έδειχναν την αντίθετη πλευρά της Αμμοχώστου, δεν τον σταματούσε τίποτε. Ούτε οι εξυπνάδες των αρχόντων, οι χάρτες με τα τουρκικά τεθωρακισμένα ή οι φλυαρίες για μια «νέα Κύπρο» χωρίς αντικατοχικά ξεσπάσματα, χωρίς Κερύνεια και Καρπασία, χωρίς ελευθερία.

 Αυτός, μαυροφορεμένος μάγκας μετά την κηδεία, ήθελε να καταθέσει το στεφάνι του. Άλλον τρόπο δεν βρήκε, γεννημένος ελάχιστα έτη πριν την εισβολή. Έτρεξε στις σημαίες που περιβάλλονταν από συρματοπλέγματα -οι βάρβαροι φοβήθηκαν έναν λαό που δεν βγήκε ποτέ από τον τόπο του για να κατακτήσει κάτι άλλο. Όμως αυτός, που δεν του πρέπουν οι φτιαχτοί «ύμνοι» μιας δήθεν λαϊκής νύχτας, πάτησε καλά το χώμα του τόπου του και ανέβηκε. Κι έκτοτε δεν κατέβηκε στη γη ούτε για τη δική του κηδεία. Ούτε για να δώσει δύο πάτσους στον μακαρίτη κομματάρχη που τον συκοφάντησε, δευτερόλεπτα μετά την εκτέλεση.

 Τρεις μέρες νηστικός κι έφτασε αποφασισμένος για να μείνει στον αέρα. Έβαλε μια μαύρη μπλούζα, άναψε τσιγάρο και ξεκίνησε για την καλή αντάμωση με τον Τάσο.

 Και νόμισαν πως τον σκότωσαν.

Για τον Κενάν Αγιάς

 «ΤΕΛΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΡΔΩΝ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΝΑΝ ΑΓΙΑΣ»

Για τον Κενάν Αγιάς

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες κρατείται τις τελευταίες τρεις εβδομάδες στο Αμβούργο ο Κούρδος αγωνιστής Κενάν Αγιάς, τον οποίο η Κυπριακή Δημοκρατία εξέδωσε στη Γερμανία. Εφαρμόζονται εναντίον του όλοι οι νόμοι και περιορισμοί που συνήθως αφορούν επικίνδυνους τρομοκράτες και μετέχοντες στο οργανωμένο έγκλημα. Ο Κενάν δεν κατηγορείται για τίποτα περισσότερο από διοργάνωση διαδηλώσεων, συμμετοχή σε συναντήσεις και συλλογή δωρεών για λογαριασμό του κουρδικού αγώνα στις περιοχές του Αμβούργου και της Κολωνίας. Δεν κατηγορείται για πράξεις βίας ή άλλα ποινικά αδικήματα, μα οι συνθήκες κράτησής του δείχνουν τον πολιτικό χαρακτήρα της ποινικής διαδικασίας εναντίον του. 

Σύμφωνα με χθεσινοβραδινή ανακοίνωση της δικηγόρου του, Antonia von der Behrens, ο Κενάν κρατείται σε απομόνωση. Την πρώτη εβδομάδα, παρέμενε στο κελί του 23 ώρες και μπορούσε να προαυλιστεί μόνος για μία ώρα. Δεν μιλά γερμανικά και δεν μπορεί να συζητήσει με οποιονδήποτε, φύλακα ή κρατούμενο. Τις 23 ώρες που περνά στο κελί του μπορεί μόνο να παρακολουθήσει πολιτικές ειδήσεις, στα γερμανικά, ενώ τα βιβλία που μετέφερε από την Κύπρο δεν του έχουν παραδοθεί. Θα δεχτεί την πρώτη ιδιωτική του επίσκεψη στα τέλη Ιουνίου και η συνομιλία του θα παρακολουθείται από αστυνομικό και διερμηνέα –δικαιούται συνολικά δύο ώρες τέτοιου είδους επισκέψεων ανά μήνα. Δικαιούται να λαμβάνει γράμματα, ωστόσο όλα διαβάζονται και ίσως λογοκρίνονται από την γερμανική εισαγγελία λόγω του αντιτρομοκρατικού νόμου. Η διεύθυνσή του είναι: Herrn Kenan Ayas, Untersuchungshaftanstalt Hamburg, Holstenglacis 3, D-20355 Hamburg/Germany.

Είναι υποχρέωση όλων μας να επιμείνουμε στη σωτηρία και στην προάσπιση της αξιοπρέπειας και ελευθερίας του Κενάν Αγιάς. Ο Κούρδος αγωνιστής είναι υπόθεση της Κύπρου και του κοινού αγώνα για απελευθέρωση των πατρίδων μας. Ο εξευτελισμός που βιώνει στις φυλακές «Damtor» του Αμβούργου δεν μπορεί να είναι ανεκτές και χρειάζεται μαζική κινητοποίηση, μεγάλη αναταραχή για να δοθεί προσοχή σε έναν άνθρωπο που δεν πείραξε ποτέ κανέναν. Χρειάζεται να αναληφθεί πρωτοβουλία, σε συνεννόηση με τους Κούρδους του Αμβούργου, να δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος για τις συνθήκες κράτησής του, συνθήκες που ταιριάζουν μόνο σε επικίνδυνους τρομοκράτες. Επικίνδυνοι τρομοκράτες είναι αυτοί που βρίσκονται στην Άγκυρα και δημιουργούν λίστες με Κούρδους καταζητούμενους, λίστες που χώρες σαν τη Γερμανία ευχαρίστως αποδέχονται και εκτελούν. Η Κυπριακή Δημοκρατία φέρει βαριές ευθύνες για την αδικία που συντελείται εις βάρος του Κενάν Αγιάς. Δεν θα περάσει έτσι.

Η τελευταία επιθυμία του Κενάν πριν μεταφερθεί στη Γερμανία

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Ο Κούρδος αγωνιστής Κενάν Αγιάς βρίσκεται ήδη στις φυλακές υψίστης ασφαλείας της Φρανκφούρτης, εν αναμονή της δικαστικής διαδικασίας εναντίον του. Κατηγορείται για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση, για αδικήματα που αφορούν την περίοδο 2018-2020, με κυριότερο «έγκλημα» τις ομιλίες, τα φεστιβάλ, τις εκδηλώσεις για υποστήριξη του κουρδικού αγώνα. Θεωρείται, από τους Γερμανούς διώκτες του, επικεφαλής τοπικών οργανώσεων του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) στη χώρα της κεντρικής Ευρώπης.

Πορεύθηκε με αξιοπρέπεια και τις 80 ημέρες που βρέθηκε στις κυπριακές φυλακές, από τις 15 Μαρτίου μέχρι τις 2 Ιουνίου. Μίλησε και ξαναμίλησε για τον κοινό αγώνα Κύπρου και Κουρδιστάν, αλλά και για την ανάγκη απελευθέρωσης των λαών μας από τους Τούρκους δυνάστες. Δεν σταμάτησε να αναφέρεται στη γραμμή του Θεόφιλου Γεωργιάδη και την παρακαταθήκη του, που πρέπει να ακολουθούν οι λαοί μας. Μετέφερε και ξαναμετέφερε το διαχρονικό σύνθημά του: «Η ελευθερία της Κύπρου περνά μέσα από τα βουνά του Κουρδιστάν». Δεν εισακούστηκε από τους δικαστές, δεν έγινε κατανοητός από τις αρχές μιας τουρκοκρατούμενης Δημοκρατίας που οφείλει να προστατεύει τους Κούρδους αγωνιστές.

Καλό δρόμο Κενάν, ήταν τιμή μας

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Ο δρόμος για το επισκεπτήριο των Κεντρικών Φυλακών είναι λαβύρινθος και με πολλά μέτρα ασφαλείας, αλλά δεν συγκρίνεται με τη Γερμανία ή την Τουρκία. Αυτό μας έλεγε στη διαδρομή ο αδερφός του Κενάν Αγιάς, Ιμπραχίμ, μεταξύ πολλών άλλων για τη δύσκολη κουρδική ιστορία, τον τόπο τους που έχουν να δουν δεκάδες χρόνια, τον 90χρονο πατέρα τους που με ένα ντουφέκι έσωσε όσους ορθόδοξους μπορούσε το 1974, τον παππού τους που βοήθησε τους Αρμένιους το 1915.

 «Μένει πάνω από το μουσείο», μας είπε και γέμισαν τα μάτια του. Ήξεραν κι οι δύο πολύ καλά για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, για τους αντάρτες που επίσης χαρακτήρισαν «τρομοκράτες», για την ιστορία της Κύπρου, την τραγωδία της τουρκικής εισβολής, την κατοχή, τον κοινό μας ήρωα Θεόφιλο Γεωργιάδη.

«Ο Κενάν, ο Κενάν», είπε ο φίλος Μπαράν με το που μπήκαμε στο επισκεπτήριο, με τα ελάχιστα ελληνικά του. Περιμένει κι αυτός, εδώ και τρία χρόνια, ακρόαση για να του αναγνωριστεί πολιτικό άσυλο. Ο Κενάν ανέμενε καθαρίζοντας τον χώρο του. Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε και καθίσαμε να τα πούμε για μια ώρα, άβολα σε ένα τραπέζι και ανάμεσα σε κατάδικους, μα νοερά στα βουνά του Κουρδιστάν, στην Κερύνεια, σε εποχές ελεύθερες που δεν είδε ποτέ ούτε ο κουρδικός ούτε ο κυπριακός λαός. Άρχισε την κουβέντα του σαν να μας υποδεχόταν στο σπίτι του, ρωτώντας αν είμαστε καλά (στα αγγλικά) και ευχαριστώντας, στα ελληνικά και στα κούρδικα, για τη στήριξη. Έδειξε προς τα Φυλακισμένα Μνήματα, ξεκινώντας τη μεγάλη του κουβέντα από την ΕΟΚΑ. «Εκεί μένω», είπε συγκινημένος και απόλυτα συνειδητοποιημένος για αυτό τον αγώνα.