Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΑΞΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΥΝΑΞΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2022

«Τάσος Λειβαδίτης». Το νέο τεύχος της «Σύναξής» μας (αρ. 164)


Θανάσης Ν. Παπαθανασίου 

«Τάσος Λειβαδίτης». 

Το νέο τεύχος της «Σύναξής» μας (αρ. 164), με το οποίο μαζεύουμε τα κουπιά του 41ου έτους αδιάλειπτης κυκλοφορίας της, κι ανοίγουμε πανιά για το 42ο έτος.

Παραθέτω το ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ και στη συνέχεια τα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 
(το εξώφυλλο το κοσμεί έργο της Βάσως Γώγου Βάσω Γώγου

……………………………………………………………................................................

Π Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Κ Ο

Οσμή σπλαχνικότητας, οσμή ανάστασης κι οσμή περπατησιάς σε πεδία ανοιχτά που διψούν για βροχή… Όλα αυτά είναι συνειρμοί τους οποίους γεννά το όνομα ενός ανθρώπου. Όχι υπαινιγμός ότι το δόσιμο του ονόματος κουβαλά τάχα κάποιο αποκρυφιστικό νόημα. Είναι συνειρμοί που κάνουμε σήμερα στοχαστικά, εκατό χρόνια μετά τη γέννηση ενός ποιητή που μας έχει χαρίσει πολλά: πολλές προσκλήσεις στα πολύτιμα, τα οποία θέλουν ψυχή βαθιά και στεναγμούς που σπαρταρούν πάνω στο χαρτί.

Ο ποιητής γεννήθηκε στις 20 Απριλίου 1922, το βράδυ της Ανάστασης [1]. Και γι’ αυτό του δόθηκε το όνομα Αναστάσιος – προφανώς σαν ευχή για όλα τα ελπιδοφόρα και ζωηφόρα που δηλώνει αυτή η καταπληκτική λέξη. Πήρε και δεύτερο βαφτιστικό όνομα: Παντελεήμων, άκρως σπλαχνικός δηλαδή. Και επώνυμο, Λειβαδίτης. To πέρασμά του από τη ζωή (ως τις 30 Οκτωβρίου εξηνταέξι χρόνια αργότερα) μπορεί να δέσει, στο νου του αναγνώστη του, το επώνυμο με την ψαλμική ουτοπία: «Θα κρίνει τούς φτωχούς τού λαού• και θα σώσει τούς γιους των πενήτων. […] Θα κατέβει σαν βροχή επάνω στο θερισμένο λιβάδι• σαν ρανίδες που σταλάζουν επάνω στη γη» [2].

Το τεύχος ετούτο ψηλαφεί κάποια από τα πολλά που μας έχει χαρίσει ο Τάσος Λειβαδίτης, ιχνηλατώντας ταυτόχρονα την προσωπική του πορεία. Δεν γίνεται να πιάσεις το ένα δίχως να πιάσεις και το άλλο! Προσπαθούμε λοιπόν να συλλογιστούμε –δίχως θριαμβολογίες και δίχως απολογητικούς πειρασμούς– το πάλεμά του με την χαρά και με την ενοχή, με το κοινωνικό κακό και με την χριστιανική πίστη, με την έξοδο στις ρύμες της πόλης και με την καταβύθιση στον σκοτεινιασμένο εαυτό. Μας ενδιαφέρει πολύ η βιωμένη του διαπλοκή δυο δρόμων που πολλοί τους νομίζουν ασύμπτωτους: της λαχτάρας για έναν κόσμο δίκαιο και της συνάντησης με τον Χριστό [3]. Δρόμοι κοπιώδεις αμφότεροι για τον Λειβαδίτη, ο οποίος την στροφή του στην πίστη την έκανε ηχηρή από τα μισά περίπου της ποιητικής διαδρομής του, φορτισμένος από την ματαίωση του πολιτικού του οράματος.  

Κυριακή 20 Ιουνίου 2021

Προς Θεού, όχι αεροστεγείς!

 Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου,

 Αν. Καθηγητή της Ανώτατης Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αθήνας, Διευθυντή του περιοδικού «Σύναξη»

Σχόλιο στη γιορτή του Αγίου Πνεύματος και της Πεντηκοστής



Η λέξη «πνεύμα» σημαίνει φύσημα, άνεμος. Από τον πλούτο της πανανθρώπινης εμπειρίας και των ανθρώπινων γλωσσών, αυτό –το φύσημα, ο άνεμος– προκρίθηκε, για να σκιαγραφηθεί μια ύπαρξη ασύλληπτη, ελεύθερη, ασυμμάζευτη: το Άγιο Πνεύμα. Γιατί έτσι εμφανίζεται στην χριστιανική αφήγηση αυτή η θεϊκή υπόσταση: ως κάποιος που βρίσκεται παντού, γεμίζει τα πάντα, χαρίζεται σε όλους, αγγίζει όλους, μα… δεν αρπάζει κανέναν!

Η συνέχεια του κειμένου ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://dimoskaipoliteia.gr/2021/06/16/pros-theou-ochi-aerostegeis/

Ανάρτησηη από:geromorias.blogspot.com

Σάββατο 11 Ιουνίου 2016

Ἀλληγορία τῆς Θείας Μετάληψης-ΣΥΝΑΞΗ 138


Ένθετο Τέχνης τεύχους 138 της Σύναξης

Ἀλληγορία τῆς Θείας Μετάληψης

Στὴν εἰκόνα τοῦ Βυζαντινοῦ καὶ Χριστιανικοῦ Μουσείου μὲ ἀριθμὸ ΒΧΜ 2221 ἀπεικονίζεται τὸ θέμα τῆς Ἀλληγορίας τῆς Θείας Μετάληψης. Εἶναι διαστάσεων 54 x 44,5 ἑκατοστῶν, χρονολογεῖται τὸν 17ο αἰώνα καὶ ἐπιγράφεται Ἡ Μετάληψις. 

Στὸ κέντρο τῆς παράστασης ὁ Χριστὸς ἡμίγυμνος καὶ μετωπικὸς κάθεται στὰ τέσσερα σύμβολα τῶν εὐαγγελιστῶν, τὸν λέοντα, τὸν μόσχο, τὸν ἀετὸ καὶ τὸν ἄγγελο. Μὲ τὸ δεξὶ χέρι κρατᾶ τὴν πληγή του καὶ μὲ τὸ ἀριστερὸ ἀνοιχτὸ εὐαγγέλιο στὸ ὁποῖο ἀναγιγνώσκει κανεὶς περικοπὴ ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννη: 
«Ἐγώ εἰμι/ ὁ ἄρτος ὁ ἐκ/ τοῦ οὐρανοῦ/ καταβάς• πᾶς/ ὁ τρώγων/ τὸν ἄρτον/ τοῦτον κ(αί)/ πίνων τὸ/ αἷμα τοῦτο/ θάνατον οὐκ ὄ/ψεται». Δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ πλαισιώνεται ἀπὸ τὶς σεβίζουσες μορφὲς τῆς Παναγίας καὶ τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου. Πατᾶ σὲ σφαῖρα τὴν ὁποία ὑποβαστάζουν δύο ἄγγελοι, ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ ἕνας συλλέγει τὸ αἷμα ἀπὸ τὴν πληγὴ τοῦ Χριστοῦ σὲ Ἅγιο Ποτήριο καὶ ὁ ἕτερος κρατάει ἄρτο. Στὸ πάνω τμῆμα τῆς εἰκόνας διακρίνονται ἑκατέρωθεν ἀπὸ τρία ἀγγελάκια τὰ ὁποῖα κρατοῦν τὰ σύμβολα τοῦ Πάθους, ἀριστερὰ τὸν σταυρό, τὴ σκάλα καὶ τὴ λόγχη καὶ δεξιὰ τὸν κίονα τῆς μαστίγωσης, τὸν σπόγγο καὶ τὰ καρφιά.