Θρησκευτικότητα, Πατρίδα, Οικογένεια και το Ρήγμα των Τεμπών
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Φαίνεται πως υπάρχουν κάποιες ιστορικές στιγμές όπου μια κοινωνία δεν συγκρούεται απλώς για πολιτικές επιλογές, αλλά για κάτι βαθύτερο, για το τι θεωρεί Ιερό.
Η τραγωδία των Τεμπών και το Κίνημα που γεννήθηκε από αυτήν αποκάλυψαν ακριβώς αυτό. Μια βαθιά ρωγμή ανάμεσα στο βίωμα της κοινωνίας και την κυρίαρχη αφήγηση του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού- είτε στη Δεξιά είτε στην "Αριστερή" εκδοχή του.
Δεν πρόκειται απλώς για διαφωνία ή ταξική σύγκρουση. Πρόκειται για σύγκρουση κοσμοαντιλήψεων.
Όταν μιλάμε για το Ιερό εδώ, δεν μιλάμε για θεοκρατία, ούτε για εθνικισμό, ούτε για πατριαρχικά σχήματα εξουσίας.
Μιλάμε για τρεις θεμελιώδεις άξονες νοήματος που κάθε κοινωνία χρειάζεται για να σταθεί όρθια.
Δηλαδή:
α) Υπαρξιακή θρησκευτικότητα / πνευματικότητα, όχι ως δόγμα εξουσίας, αλλά ως τρόπος να νοηματοδοτείς τον πόνο, τον θάνατο, τη θυσία, τη δικαιοσύνη.
β) Έθνος / Πατρίδα: όχι ως αποκλεισμός του Άλλου, αλλά ως ιστορική συνέχεια, συλλογική μνήμη, κοινή ευθύνη.
γ) Οικογένεια: όχι ως καταναγκαστική κανονικότητα, αλλά ως πρωτογενής δεσμός φροντίδας, απώλειας και ευθύνης.
Αυτά τα τρία δεν είναι «συντηρητικά κατάλοιπα».
Είναι προ-πολιτικά θεμέλια κάθε κοινωνικής συνοχής.
Ένα ισχυρό ρεύμα της σύγχρονης, μεταφιλελεύθερης, "Αριστεράς" και Δεξιάς αντιμετωπίζει και τα τρία με καχυποψία ή και εχθρότητα. Θεωρεί τη θρησκευτικότητα/πνευματικότητα ως ανορθολογισμό, το έθνος ως ακροδεξιά ολίσθηση, την οικογένεια ως φορέα καταπίεσης.
Το αποτέλεσμα είναι μια ριζική αποϊεροποίηση της δημόσιας ζωής της οποίας τα συμπτώματα βιώνονται στο πετσί όλων μας.
Η πολιτική μετατρέπεται σε τεχνική διαχείριση(management), η δικαιοσύνη σε διαδικασία, η κοινωνία σε πληθυσμό προς διοίκηση και η ανθρώπινη ύπαρξη σε αριθμό.
