Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Τσίπρας και Ευρώπη

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Τιμητική, η πρόταση να είναι ο Αλέξης Τσίπρας υποψήφιος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρεία της Κομισιόν, συνιστά μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν στερείται όμως σοβαρών προβλημάτων και κινδύνων. Το αποτέλεσμα της εκστρατείας θα εξαρτηθεί από ορισμένους όρους, ειδικότερα, από τη θέση που θα πάρει το «ελληνικό» στην εκστρατεία του υποψηφίου, από την πειστικότητα της παρέμβασής του στα συνολικά ευρωπαϊκά ζητήματα, από την ικανότητά του να υπερβεί τα στενά πλαίσια της πολιτικής ομάδας της ριζοσπαστικής αριστεράς και, ενίοτε, την μετριότητα των θέσεων του ΚΕΑ, ένα κατεβατό κατά λιτότητας, ορθό μεν, απολύτως και τραγικά ανεπαρκές όμως ως πρόγραμμα, εν μέσω της σοβαρότερης κρίσης που αντιμετωπίζει η Ευρώπη μετά το 1945. Η μεγάλη δυσκολία για τον Τσίπρα θα είναι ο συνδυασμός των ιδιοτήτων εκπροσώπου μιας πολύ περιορισμένης ευρωπαϊκά πολιτικής δύναμης με αυτή εκπροσώπου μιας καταστρεφόμενης χώρας.

Στην Ελλάδα, η αντικειμενική πραγματικότητα δεν επιτρέπει ούτε «νέα ΠΑΣΟΚ», ούτε «νέα ΚΚΕ», που ενστικτωδώς αναζητούν πολλά στελέχη της Αριστεράς. Και στην Ευρώπη όμως, η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για να αντιμετωπιστεί με καταλόγους συνδικαλιστικών ευχολογίων. Η πρωτοφανής, εντυπωσιακή άνοδος της ευρωπαϊκής (και ελληνικής) ακροδεξιάς συνιστά σοβαρότατη προειδοποίηση προς την εν παρακμή τελούσα ευρωπαϊκή αριστερά όλων των αποχρώσεων, «ριζοσπαστική» ή μη.

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Ένα σχόλιο …



του Λευτέρη Ριζά

Θέλω να κάνω ένα σχόλιο σε κάτι που έγραψε ο Μαρξ και που το παραθέτει ο Αχιλλέας Ομήρου στο κείμενο του «Συμφωνίες μεγάλου φιλοσοφικού και ιστορικού «βάθους»» (ΟΙΣΤΡΟΣ 12 Οκτωβρίου – 2η παραπομπή). Να μου επιτραπεί να επαναλάβω το παράθεμα από τον Μαρξ, αλλά πιο ολοκληρωμένο, σε σχέση με αυτό του Αχιλλέα Ομήρου. 


Ανάμεσα σε άλλα γράφει ο Μαρξ στον Βαιντενμάγιερ στις 5 Μάρτη του 1852:

«Όσο για μένα, δε μου ανήκει η τιμή ότι εγώ ανακάλυψα την ύπαρξη των τάξεων στη σύγχρονη κοινωνία, ούτε ότι εγώ ανακάλυψα την πάλη ανάμεσα τους. Πολύ πριν από μένα αστοί ιστορικοί είχαν περιγράψει την ιστορική εξέλιξη αυτής της πάλης των τάξεων και αστοί οικονομολόγοι την οικονομική ανατομία των τάξεων. Ό,τι καινούργιο έκανα εγώ ήταν : να αποδείξω: 1) ότι η ύπαρξη των τάξεων συνδέεται απλώς με ορισμένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής, 2) ότι η ταξική πάλη οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου, 3) ότι η ίδια αυτή δικτατορία αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία….» 

[βλ. Διαλεχτά Έργα Μαρξ – Ένγκελς τ. 2, σελ. 530, εκδ. ΚΕ-ΚΚΕ ]


Στο κείμενο του ο κ. Αχιλλέας Ομήρου – πολύ σωστά – περιόρισε το απόσπασμα γιατί ήθελε να δείξει στους γνωστούς συμβούλους και λοιπούς παράγοντες της Ν.Δ και όχι μόνο ότι την ύπαρξη των τάξεων και της ταξικής πάλης δεν την ανακάλυψε ο Μαρξ αλλά αστοί ιστορικοί και οικονομολόγοι. Συνεπώς οι κ.κ. Ιππότες του πολέμου κατά των δύο άκρων κλπ αρνούνται όχι τον Μαρξ αλλά τις ανακαλύψεις των δικών τους επιστημόνων [ιστορικών και οικονομολόγων].

Ο Μαρξ αμέσως πρόσθεσε ό,τι αυτός καινούργιο έκανε. Ότι δηλαδή απέδειξε ότι οι τάξεις και η πάλη των τάξεων συνδέονται με ορισμένες ιστορικές φάσεις ανάπτυξης της παραγωγής, και ότι περνώντας μέσω της δικτατορίας του προλεταριάτου θα φτάσουμε στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μιαν αταξική κοινωνία.

Θα μπορούσε κάποιος έξυπνος αστός διανοούμενος ή πολιτικός να αμφισβητήσει την απόδειξη του Μαρξ. Να ισχυριστεί δηλαδή ότι οι αστοί ιστορικοί και οικονομολόγοι ανακάλυψαν κάτι που υπήρχε: τις τάξεις και την ταξική πάλη. Κι ότι η απόδειξη του Μαρξ περί τελικής κατάργησης των τάξεων και το πέρασμα σε μια αταξική κοινωνία είναι περισσότερο μια ευχή, μια επιθυμία και λιγότερο μια επιστημονική απόδειξη. Αυτό θα το δεχόμουνα. Επίσης θα καταλάβαινα και την αντίδραση τους για τη δικτατορία του προλεταριάτου – παρόλο ότι αυτοί αποδέχονται φυσικότατα τη δικτατορία της αστικής τάξης. Κι όταν λέω δικτατορία δεν εννοώ – όπως και ο Μαρξ άλλωστε – τίποτα άλλο από την «ηγεμονία» του προλεταριάτου στην κοινωνία. Που βέβαια θα συνδέεται με την πιο πλατειά και βαθειά δημοκρατία για το λαό. Η άσκηση βίας – τόχουν εξηγήσει πολλές φορές και οι Μαρξ-Ένγκελς, αλλά και οι Λένιν, Μάο, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Γκράμσι, Μάο κλπ – θα ασκηθεί πάνω σε αυτούς που θα θελήσουν να αντιταχθούν στα συμφέροντα και τη θέληση των πιο πλατειών λαϊκών μαζών, αυτών που παράγουν όλο τον υλικό και πνευματικό πλούτο της κοινωνίας.