Στρατηγική χειραγώγησης "παράθυρο Όβερτον" (Overton)

Αναδημοσίευση από: https://www.proionta-tis-fisis.com

Το παράθυρο Overton είναι μια πολιτική θεωρία που περιγράφει πώς μπορεί να αλλάξει η αντίληψη της κοινής γνώμης έτσι ώστε οι ιδέες που κάποτε θεωρούνταν τρελές να γίνονται αποδεκτές μακροπρόθεσμα.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, θα μπορούσε να επιτύχει αποτελεσματικά, να αλλάξει ριζικά η γενική εκτίμηση που έχει η κοινωνία ακόμα και για θέματα ταμπού, (ακόμα και για ζητήματα όπως η αιμομιξία, η παιδεραστία ή ο κανιβαλισμός). Για το λόγο αυτό, δεν είναι απαραίτητη η πλύση εγκεφάλου ή η εφαρμογή ενός δικτατορικού καθεστώτος, αλλά η ανάπτυξη μιας σειράς προηγμένων τεχνικών των οποίων η εφαρμογή θα παρέμενε απαρατήρητη από την κοινωνία. Ας εμβαθύνουμε.

Προέλευση της έννοιας

Αυτό το φαινόμενο που μελετήθηκε από τον Joseph Overton, (ο οποίος το παρατήρησε για κάθε τομέα δημόσιας διοίκησης), θεωρείται αποδεκτό μόνο ένα στενό φάσμα πιθανών πολιτικών. Αυτό το εύρος δεν αλλάζει όταν οι ιδέες αλλάζουν ανάμεσα στους πολιτικούς, αλλά επιλέγονται από την κοινωνία εν γένει.

Ο Τζόζεφ Overton ανέπτυξε ένα κάθετο μοντέλο πολιτικών μεθόδων, που κυμαίνεται από "το πιο ελεύθερο" στην κορυφή του φάσματος έως το "το λιγότερο ελεύθερο" στο κάτω μέρος. Αυτό σχετίζεται με την κυβερνητική παρέμβαση, στην οποία οι αποδεκτές πολιτικές πλαισιώνονται σε ένα παράθυρο που μπορεί να κινηθεί εντός αυτού του άξονα, επεκτεινόμενο ή μειούμενο.

Τα στάδια του παραθύρου Overton

Κατ' αρχήν, φαίνεται αδύνατο η κοινωνία να δεχθεί μερικά από τα συζητούμενα ταμπού. Ωστόσο, η θεωρία παραθύρων του Overton υποστηρίζει ότι και αυτό ακόμα, μπορεί να συμβεί. Για να δούμε ποια είναι τα διαφορετικά στάδια του παραθύρου Overton, θα επικεντρωθούμε σε ένα συγκεκριμένο ταμπού, για παράδειγμα τον κανιβαλισμό.

Διαδικασίες αλλαγής Λαών και Πολιτικής Εξουσίας

Απόσπασμα της συνέντευξης της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη στον Κανέλλο Πάτσιο, στις 26-7-2025.

Συζητάμε για τις ιστορικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές διαδικασίες αλλαγής των συλλογικών υποκειμένων καθώς και της πολιτικής και κρατικής εξουσίας.

Ποιες είναι οι αλλαγές που επιχειρούνται στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου;

Το παράδειγμα των γκέτο και πως προωθείται μέσα από αυτό ο κατακερματισμός της κοινωνίας, η εξαχρείωση, εξαγρίωση, η αύξηση της βίας και της παραβατικότητας. Υπογραμμίζεται η διαδικασία της αμοιβαίας αλληλοτροφοδότησης μεταξύ γκετοποίησης και παραβατικότητας.

Ποια ήταν τα μέσα χειραγώγησης μέσω του φόβου στην Ελλάδα μεταξυ 2010-2025

Μετά το 2010, τα μέσα χειραγώγησης μέσω του φόβου στην Ελλάδα περιλάμβαναν:

1. Επιλεκτική μεγέθυνση και κατεύθυνση των φόβων των πολιτών μέσω πολιτικών και κρατικών παρεμβάσεων, ώστε να εστιάζουν σε συγκεκριμένα αντικείμενα φόβου που εξυπηρετούν τη διατήρηση της πολιτικής κυριαρχίας.

2. Χρήση των μέσων μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) ως βασικού εργαλείου διάχυσης και μεγέθυνσης του φόβου, με προβολή αρνητικών ειδήσεων, θυματοποίησης, και της έννοιας του «θύματος», δημιουργώντας τρομολαγνεία.

3. Προπαγάνδα μέσω της αρνητικής πολιτικής διαφήμισης, που χρησιμοποιεί τον φόβο ως μήνυμα για την αποδυνάμωση ή τον αποπροσανατολισμό των αντιπάλων.

4. Πολιτική ρητορική που αναδεικνύει τον φόβο της αστάθειας, της κρίσης, της ανεργίας και της φτώχειας για να αποσπάσει κοινωνική συναίνεση σε μέτρα ή πολιτικές.

Στόχος η φθορά των συνειδήσεων - ακύρωση της συγκρότησης ατομικού και συλλογικού υποκειμένου.

Τοξική χυδαία χειραγώγηση του λαού από το καθεστώς με συστηματικό τεχνολογικό τρόπο.

 Ο προσεκτικός αναγνώστης θα αναγνωρίσει με σαφήνεια τα στοιχεία της που εκπέμπονται/εφαρμόζονται από τους φορείς όλου του πολιτικού φάσματος του καθεστώτος - αστικού εποικοδομήματος, με κάποιες εκάστοτε μικρο-τροποποιήσεις, βάσει των προσλαμβανουσών παραστάσεων εκάστης ομάδας-στόχου.

 «-Αλήθεια γνωρίζετε τον κύριο στην εικόνα;

Ποιος είναι αυτός, o ευγενής φυσιογνωμικά κύριος;

- Θα έπρεπε να τον ξέρω; 

- Βεβαίως!

 Γιατί αυτός ο κύριος βρίσκεται μέσα στο μυαλό σου, στην ψυχή σου, στις πράξεις σου, στη συμπεριφορά σου και το χειρότερο, ΕΣΥ τον πληρώνεις! 

Λοιπόν αυτός ο κύριος ονομάζεται Στάνλευ Γκρίνμπεργκ (Stanley Greenberg) και είναι ο επικοινωνιολόγος της Νέας Δημοκρατίας και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Είναι ένας από τους διασημότερους επικοινωνιολόγους, δημοσκόπος και σύμβουλος στρατηγικής, του κόσμου. Τον ονομάζουν «μάγο των εκλογών» και δικαίως γιατί σ’ αυτόν οφείλεται η επιτυχία του Μπίλ Κλίντον στις ΗΠΑ, του Τόνυ Μπλέρ στην Αγγλία, ακόμα και του Νέλσον Μαντέλα στη Ν. Αφρική.

Ο Γκρίνμπεργκ γεννήθηκε το 1945 στη Φιλαδέλφεια της Πενσιλβάνια. Ο παππούς και η γιαγιά του από την πλευρά του πατέρα του ήταν Ρώσοι εβραϊκής καταγωγής μετανάστες στις ΗΠΑ από τη Ρωσία. Η μητέρα του μεγάλωσε στην Ουκρανία. Ο παππούς του από την πλευρά της μητέρας του, επίσης Εβραίος. Ο ίδιος δηλώνει Εβραίος και μετέχει κανονικά στις εκδηλώσεις της Συναγωγής!

Διαμορφώνοντας την κοινωνική συνείδηση – Ο σκοτεινός ρόλος του Ινστιτούτου Tavistock

ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Την εποχή που οι αμερικανικές βιομηχανίες του θεάματος τελειοποιούν τον έλεγχο των φυσικών υποδομών και της ψυχαγωγίας, οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες αναπτύσσουν κάτι περισσότερο θεμελιώδες, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους στον έλεγχο των κοινωνικών συνειδήσεων. Οι Βρετανοί αντιλαμβάνονται πως η κατοχή εδαφών αποτελεί σε βάθος χρόνου μία προσωρινή κατάσταση, ενώ η ισχύς της διαμόρφωσης πεποιθήσεων, επιθυμιών και απόψεων διεθνούς εμβέλειας συνιστά φαινόμενο με μόνιμα χαρακτηριστικά.

Οι καινοτομίες τους πρόκειται να μεταμορφώσουν για πάντα την κοινωνική μηχανική και το 1914 ιδρύουν έναν φαινομενικά αθώο φορέα με την ονομασία Wellington House, που εξελίσσεται με συνεχή βήματα σε Διεύθυνση Πληροφοριών και τελικά, υπενθυμίζοντας τον Orwell, σε υπουργείο Πληροφοριών.

Μέσω του συγκεκριμένου οργανισμού, οι Βρετανοί συστηματοποιούν την μαζική ψυχολογική χειραγώγηση με βάση νέες αρχές και επίκεντρο την άσκηση έμμεσης επιρροής με αξιοποίηση προσώπων που το κοινό εμπιστεύεται, αντί να προσφεύγουν στις άμεσες επικοινωνιακές εκστρατείες. Αντιλαμβάνονται πως ο συναισθηματικός συντονισμός προέχει των γεγονότων, από την στιγμή που οι άνθρωποι εμπιστεύονται περισσότερο γνωστές προσωπικότητες σε σχέση με την εξουσία.

Γκύντερ_Άντερς: Ένα κείμενο του 1956 (!) για τη χειραγώγηση των μαζών....

“Για να καταπνιγεί κάθε εξέγερση πριν ακόμη προλάβει να εκδηλωθεί δεν απαιτούνται βίαια μέσα. Οι χιτλερικές μέθοδοι είναι ξεπερασμένες. 𝜜𝝆𝜿𝜺ί 𝝂𝜶 𝜹𝜼𝝁𝜾𝝄𝝊𝝆𝜸𝜼𝜽𝝄ύ𝝂 𝜺𝝃𝜶𝝆𝝉ή𝝈𝜺𝜾ς 𝝉ό𝝈𝝄 𝜾𝝈𝝌𝝊𝝆ές ώ𝝈𝝉𝜺 𝜼 𝜾𝜹έ𝜶 𝜿𝜶𝜾 𝝁ό𝝂𝝄 𝝉𝜼ς 𝜺𝝃έ𝜸𝜺𝝆𝝈𝜼ς 𝝂𝜶 𝝁𝜼𝝂 έ𝝆𝝌𝜺𝝉𝜶𝜾 𝝈𝝉𝝄 𝝁𝝊𝜶𝝀ό 𝜿𝜶𝝂𝜺𝝂ός.

Θα ήταν ιδανικό η διαμόρφωση των ατόμων να ξεκινάει από την ώρα που γεννιούνται, με τη συρρίκνωση των έμφυτων ικανοτήτων τους. Κατόπιν, η εξάρτηση θα θωρακιστεί με τον 𝝳𝞀𝝰𝞂𝞃𝝸𝝹ό 𝝿𝝴𝞀𝝸𝝾𝞀𝝸𝞂𝝻ό 𝞃𝝶ς 𝝿𝝰𝝸𝝳𝝴ί𝝰ς, προσανατολισμένης στην επαγγελματική εκπαίδευση. Ένα ακαλλιέργητο άτομο έχει στενό ορίζοντα σκέψης και όσο η σκέψη του περιορίζεται σε ασήμαντες ασχολίες τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να εξεγερθεί. Πρέπει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ώστε η πρόσβαση στην πραγματική γνώση να γίνει ολοένα δυσκολότερη για τους πολλούς.

Θα χρησιμοποιείται η πειθώ και όχι η ωμή βία. Θα προβάλλονται μαζικά, μέσω της τηλεόρασης, «𝛙𝛖𝛘𝛂𝛄𝛚𝛄𝛊𝛋ά» 𝛑𝛒𝛐𝛄𝛒ά𝛍𝛍𝛂𝛕𝛂 𝛑𝛐𝛖 𝛉𝛂 𝛋𝛐𝛌𝛂𝛋𝛆ύ𝛐𝛖𝛎 𝛑𝛒𝛚𝛕ί𝛔𝛕𝛚ς 𝛕𝛐 𝛔𝛖𝛎𝛂ί𝛔𝛉𝛈𝛍𝛂 𝛋𝛂𝛊 𝛕𝛂 έ𝛎𝛔𝛕𝛊𝛋𝛕𝛂.Το πνεύμα θα απασχολείται με ό,τι ελαφρύ, ασήμαντο, παιδαριώδες. Σε ένα περιβάλλον ακατάσχετης φλυαρίας με αδιάκοπη μουσική υπόκρουση η ανάπτυξη της σκέψης θα παρεμποδίζεται.....

Γενικά, θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να αποβάλουν τη σοβαρότητα από την ύπαρξη, να γελοιοποιήσουν τα υψηλά ιδανικά, να καλλιεργήσουν μια διαρκή απολογία της ελαφρότητας, έτσι ώστε 𝛈 𝛅𝛊𝛂𝛗𝛈𝛍𝛊𝛔𝛕𝛊𝛋ή 𝛆𝛖𝛗𝛐𝛒ί𝛂 𝛎𝛂 𝛄ί𝛎𝛆𝛊 𝛕𝛐 𝛍𝛐𝛎𝛕έ𝛌𝛐 𝛕𝛈ς 𝛂𝛎𝛉𝛒ώ𝛑𝛊𝛎𝛈ς 𝛆𝛖𝛕𝛖𝛘ί𝛂ς 𝛋𝛂𝛊 𝛖𝛑ό𝛅𝛆𝛊𝛄𝛍𝛂 𝛕𝛈ς 𝛆𝛌𝛆𝛖𝛉𝛆𝛒ί𝛂ς.

Ό,τι αποκοιμίζει τη διαύγεια του μαζικού ανθρώπου είναι κοινωνικά ωφέλιμο, ότι απειλεί να τον αφυπνίσει πρέπει να διακωμωδηθεί, να καταπνιγεί, να καταπολεμηθεί.

Κάθε θεωρία που θα αμφισβητεί το σύστημα πρέπει να καταδικάζεται ως ανατρεπτική και τρομοκρατική, το ίδιο κι εκείνοι που την υποστηρίζουν”.

------------------

[Μετάφραση του Αντώνη Καραβασίλη από τη γαλλική έκδοση: «L’obsolescence de l’homme», εκδ. IVREA, Παρίσι 2002.]»

-------------------------

Via: nobile.gr, .ploumistos, Helen Zagla | www.fractalart.gr | Eπιμ:Δ.Ντζαδήμα

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/1Dh1Dv9hH8/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ε. Σαρηγιαννίδη: Πώς χειραγωγείται η κοινωνία - "Η λογική ως κίνηση αντίστασης"

Η ψυχολόγος και επιστημονική διευθύντρια του δικτύου Psy-Counsellors Ευγενία Σαρηγιαννίδη αναλύει στο Viewpoint το ζήτημα της ταυτότητας και πώς η δημόσια συζήτηση για αυτό το θέμα χρησιμοποιείται για την χειραγώγηση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας.

 Συζητά επίσης τον κεντρικό ρόλο της γλώσσας στη δομή της σκέψης μας και το πώς τα σύγχρονα κινήματα στη δύση παίρνουν τα χαρακτηριστικά θρησκείας. Ποια είναι τα πολιτισμικά μας εργαλεία για να διατηρήσουμε τη συνοχή της σκέψης και της κοινωνίας μας; Πώς φτάσαμε να μιλάμε για την επανάσταση του αυτονόητου; 

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/kABdeUzIpjo?si=ErZunufaMOh9lzuP
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ του Γκουστάβ Λε Μπον

του Konstantinos Farsalinos 

" Η χειραγώγηση, η παραπλάνηση… 

και οι «ειδήμονες» με τα τερατώδη ψεύδη.

Αρκετοί αναρωτιούνται (και δυστυχώς πάρα πολλοί εξακολουθούν να ΜΗΝ αναρωτιούνται) πώς καταφέρνουν οι κυβερνώντες διεθνώς, κυρίως τις τελευταίες δεκαετίες, να περνούν με τεράστια ευκολία, οριζόντια και μαζικά τερατωδώς ψευδείς πεποιθήσεις και ιδέες πάνω σε σημαντικά θέματα, που υποκρύπτουν τελικά τον βιασμό της ζωής των πολιτών μέσα από τα «μέτρα διαχείρισης, προστασίας και σωτηρίας». 

Αναφέρομαι για παράδειγμα στην πανδημία, με πεποιθήσεις όπως: θα πεθάνουμε όλοι, κανείς δεν είναι άτρωτος, σε όλους μπορεί να συμβεί το χειρότερο, τα lockdown σώζουν ζωές, η μάσκα στο δρόμο είναι το εμβόλιο πριν το εμβόλιο, το ψάρεμα, το κυνήγι, ο περίπατος στα βουνά και τα παγκάκια στις πλατείες είναι εστίες διασποράς του ιού, τα παιδιά είναι απειλή για τη δημόσια υγεία και κοινωνικός κίνδυνος, ο κορωνοϊός αφορά μόνο τους ανεμβολίαστους, κλπ.  

Όμοιες πεποιθήσεις επιβάλλονται με ευκολία και σε άλλα θέματα, όπως για το κλίμα (καταστροφικές προβλέψεις δεκαετιών συνεχώς αστοχούν και συνεχώς επαναλαμβάνονται λαμβάνοντας παράταση) και για την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση (για όλα φταίει ο Πούτιν και ο πόλεμος στην Ουκρανία). Όλα αυτά οδήγησαν και οδηγούν σε μέτρα και αποφάσεις που καταπατούν δικαιώματα, καταρρακώνουν το βιοτικό επίπεδο και μετατρέπουν τους πολίτες σε υπάκουους υπηκόους και επαίτες. Κι όμως, πολλές φορές συνοδεύονται ακόμη κι από χειροκρότημα. 

Γιατί 

λοιπόν, κάθε μέρα τα μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί, οι επιστήμονες και άτομα με ισχυρό κοινωνικό έρεισμα επιστρατεύονται για να επαναλάβουν μονότονα, ακατάπαυστα και σταθερά το ίδιο αφήγημα (σε διάφορα θέματα), και 

πώς 

επιβάλλουν τη λογοκρισία, τη στοχοποίηση και τις δολοφονίες χαρακτήρα ώστε να επικρατήσει η απόλυτη μονοφωνία και ομοφωνία ώστε τελικά το αφήγημα να γίνει κτήμα όλης της κοινωνίας ως η απόλυτη και επιβεβαιωμένη αλήθεια;

Η απάντηση είναι σχετικά απλή. 

Ο φόβος ως υπερ-εργαλείο χειρισμού των κοινωνιών...

Ο ΦΟΒΟΣ ΩΣ ΥΠΕΡ-ΕΡΓΑΛΕΙΟ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ

πατρός Πορφυρίου Αλεξάνδρου

Ὁ ἐγκέφαλος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι τρισυπόστατος.

Ὑπάρχει ὁ ἀνώτερος ἐγκέφαλος (φλοιός) ὅπου διεκπεραιώνονται οἱ «λεπτές» λειτουργίες σκέψης καί αἰσθήματος, τό Βασίλειο τῆς Λογικῆς καί τοῦ Ἰδεαλισμοῦ.

Ὑπάρχει ὁ διάμεσος ἐγκέφαλος (μεσεγκέφαλος), τό κέντρο τῶν πιό ἁπλῶν νοητικῶν καί συναισθηματικῶν διεργασιῶν, τοῦ μίσους, τῆς ζήλειας, τῆς ἀγάπης, τῶν αἰσθήσεων καί τῶν αἰσθητηρίων.

Καί ὑπάρχει καί ὁ ἑρπετοειδής ἐγκέφαλος (προμήκης μυελός), ὅπου ὑπάρχουν οἱ ἀρχέγονοι αἰσθητήρες τῶν βασικῶν ἐνστίκτων, σέ ζωώδες ἐπίπεδο: γιά παράδειγμα ὁ συναγερμός τοῦ ὅποιου κινδύνου καί ὁ κτηνώδης φόβος, ἐδῶ ἑδράζονται καί ἀφετηριοποιοῦνται.

Τί σημαίνει «κτηνώδης φόβος»;...

Εἶναι ὁ φόβος πού νιώθει ὁ χοῖρος, ὅταν τόν κεντάει ὁ χοιροτρόφος μέ τήν ἡλεκτροφόρο ράβδο χειραγώγησης -καί μέσα στόν τρελλό του αὐτό φόβο, εἶναι πρόθυμος νά πάη ὅπου ὁ παντοδύναμος χοιροτρόφος-χειραγωγός τόν ὁδηγεῖ.

Ἀκόμη καί στό σφακτήριο...

Ἀναζητοῦσε ἡ Νέα Τάξη μετά μανίας, αὐτήν τήν πολυπόθητον ΗΛΕΚΤΡΟΦΟΡΟ ΡΑΒΔΟ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗΣ, αὐτό τό παντοδύναμο ὑπερ-ἐργαλεῖο, πού θά τῆς ἔλυνε τά χέρια στήν καθοδήγηση τῶν κοινωνιῶν.

Προετοίμασε τό πεδίο, κατ᾽ ἀρχην ἀγελαιοποιώντας τίς κοινωνίες, ἐξαφανίζοντας τίς ἐθνικές, ἰδεολογικές, καί ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ διαφορές, ὥστε νά ἔχη ΜΙΑ καί ΕΝΙΑΙΑ μάζα νά κατευθύνη.

Πῶς τό κατάφερε; Ἐξαχρείωση τῶν ἠθῶν, κατακρημνισμός τῶν ἰδεῶν καί τῶν συμβόλων, οἰκουμενοποίηση τῆς θρησκείας, διασπορά τῆς διεθνοῦς τρομοκρατίας, καθολική οἰκονομική κρίση, μέ ἕνα λόγο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Ἐν τέλει, εἶχε στά χέρια της τήν ΑΓΕΛΗ.

Ἔμενε τό ἡλεκτρικό ραβδί...

Αὐτόν ἀκριβῶς τόν ρόλο, ἦλθε νἀ ἐκπληρώση ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ Sars-CoV19.

Κυττάξτε πῶς, ἀρχίζοντας ἀπό τόν ἀνώτερο ἐγκέφαλο τῶν ἀνθρώπων κατέστρεψε τόν ἰδεαλισμό, ἐν συνεχείᾳ προχωρώντας στόν μεσεγκέφαλο ἑνοποίησε τόν τρόπο σκέψης καί ἀντίδρασης καί τέλος, φθάνοντας στόν ἑρπετοειδή ἐγκέφαλο ἔθεσε σέ συναγερμό τόν κτηνώδη φόβο τῆς ἐπιβίωσης!

Πλέον ὡς γαλαντόμος καί πολύπειρος χοιροτρόφος, καθοδηγεῖ τήν ἀγέλη τῶν χοίρων, ὄπου θέλη, ὅπως θέλη: κιβωτισμένος περιορισμός, ἀποξένωση, ἀπέχθεια τοῦ πλησίον, αὑτάρεσκη περιχαράκωση, ἔλεγχος τοῦ χρήματος και τῶν ἀγαθῶν καί τέλος...

Σᾶς φύλαξα τό καλύτερο γιά τό τέλος...

ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΕΙΝ!...

Τό καταλάβαμε καλά;

Ὄμορφα, βολικά, ἀναίμακτα, σάν νά γλιστρήσαμε μέσα σέ βαζελίνη, ξυπνήσαμε ἕνα πρωί τοῦ Μαρτίου 2020 καί εἴμαστε πλέον ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ!...

Εἴμαστε, ζοῦμε, σκεπτόμεθα, κινούμεθα, ΥΠΑΚΟΥΟΥΜΕ, ΣΑΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΚΕΝΤΩΜΕΝΑ ΑΠΌ ΤΟ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΡΑΒΔΙ!...

Καί μέσα σέ αὐτήν τήν γενική γουρουνοποίηση, ἐκδιώξαμε καί τόν Θεό, ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΔΥΝΑΜΕΝΟ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΗ, Τόν ἐκδιώξαμε στά Οὐράνια Δώματα, Τόν ἀπομονώσαμε, κλείσαμε τίς θύρες τῶν Ναῶν Του, γιά νά μήν μᾶς ...κολλήση!...

ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΟΛΛΗΣΗ Ο ΘΕΟΣ, ΤΟΝ ΔΙΩΞΑΜΕ!!!

Καί μάλιστα μέ φαρδιά πλατειά τήν τζίφρα τῶν Κληρικῶν Του!...

Συνειδητοποιοῦμε τί κάναμε;...

Ορτέγα Υ Γκάσσετ: Η εξέγερση των μαζών

Ορτέγα Υ Γκάσσετ: Η εξέγερση των μαζών, εισαγωγή-μετάφραση-επιλεγόμενα Χρήστου Μαλεβίτση (τόμος 18 Άπαντα Χρήστου Μαλεβίτση ), εκδόσεις Αρμός, Αθήνα 2010.

του Σπύρου Κουτρούλη

Το διάσημο έργο του Ορτέγα Υ Γκάσσετ εκδίδεται στην Ισπανία γύρω στο 1930 αλλά είχε αρχίσει να το επεξεργάζεται σε διάφορες μορφές ήδη από το 1922. Μεταξύ δύο πολέμων που η φιλελεύθερη δημοκρατία δέχτηκε σκληρά κτυπήματα από τον ναζισμό, τον φασισμό και βέβαια τον μπολσεβικισμό αλλά και η Ευρώπη διαλύθηκε εντελώς από ποτάμια αίματος, ο συγγραφέας δηλώνει αμετανόητα οπαδός της δημοκρατίας αλλά και της Ενωμένης Ευρώπης η οποία θα έχει υπερβεί υποτίθεται τις επιμέρους εθνικές πραγματικότητες.

Η επιδίωξη αυτή, όσο και να φαίνεται λογικά προκλητικό και παράδοξο, θεμελιώνεται στο συμπέρασμα "ότι η ανθρώπινη κοινωνία είτε το θέλει είτε όχι είναι πάντοτε αριστοκρατική από αυτή τούτη την ουσία της, μέχρι το σημείο να είναι κοινωνία μόνο στο βαθμό που είναι αριστοκρατική και παύει να είναι τέτοια όταν παύει να είναι αριστοκρατική. Βεβαίως μιλάω για κοινωνία και όχι για το κράτος"(σελ.48). Κάτι τέτοιο θυμίζει την άποψη του Β. Παρέτο ότι η "ιστορία είναι το νεκροταφείο των αριστοκρατιών" με την έννοια ότι η ιστορία συντίθεται από την διαμάχη μεταξύ ελίτ που επιχειρούν να εμφανίσουν το δικό τους συμφέρον ως συμφέρον μιας τάξης ή της κοινωνίας συνολικά. Είναι ενδεικτική η στάση του Λένιν που στο "Τι να κάνουμε" υποστηρίζει ότι οι εργάτες από μόνοι μπορούσαν να φτάσουν μόνο σε μεταρρυθμιστικά και όχι επαναστατικά αιτήματα, ώστε η επαναστατική τους συνείδηση θα έπρεπε να δημιουργηθεί εξωτερικά από την κομματική πρωτοπορία. Βεβαίως έτσι αναιρείται η μαρξική σκέψη ότι το κοινωνικό είναι προσδιορίζει την συνείδηση, όχι το αντίστροφο, αλλά αυτό έχει εν προκειμένω μικρή σημασία αφού αυτό που έπρεπε να επιτευχθεί ήταν να παρουσιαστεί το συμφέρον του κόμματος ως συμφέρον της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας.

Αλλά για να επανέλθουμε στο έργο:

 "στην εποχή μας είναι ο μαζάνθρωπος που κυριαρχεί, αυτός είναι που αποφασίζει. Τούτο δεν σημαίνει πως αυτό ακριβώς συμβαίνει στην περίοδο της δημοκρατίας, κατά την καθολική ψηφοφορία. Κάτω από την καθολική ψηφοφορία οι μάζες δεν αποφασίζουν ο ρόλος τους συνίσταται στο να υποστηρίζουν την απόφαση της μιας μειοψηφίας ή της άλλης. Αυτές οι μειοψηφίες παρουσιάζουν το "πρόγραμμά "τους- σπουδαία λέξη. Τέτοια προγράμματα βεβαίως είναι προγράμματα συλλογικής ζωής. Μ' αυτά καλούνται οι μάζες να δεχθούν ένα σχέδιο αποφάσεων"(σελ.82). 

Ενώ πιο εμφατικά θα καταλήξει "Μαζάνθρωπος είναι αυτός που η ζωή του στερείται από οποιονδήποτε σκοπό και απλώς σύρεται από το ρεύμα. Συνεπώς μολονότι οι δυνατότητες και η δύναμη του είναι τεράστιες, δεν οικοδομεί τίποτε (σελ.83).

Δεν υπάρχει όριο στις τεχνικές ελέγχου της σκέψης, του συναισθήματος

ΟυίλιαμΜπάροουζ 

(απόσπασμα από συνέντευξη σε αμερικάνικο περιοδικό τεχνολογίας και επιστήμης το 1987).

High Frontiers: Προς ποια κατεύθυνση πιστεύετε ότι προσανατολίζονται οι τεχνολογίες ελέγχου του νου και της σκέψης, όσον αφορά τις φαρμακευτικές ουσίες, τις χειρουργικές ενθέσεις εμφυτευμάτων και τις εξωσκελετικές τεχνολογίες;

Ουίλιαμ Μπάροουζ: Δεν υπάρχει όριο στις τεχνικές ελέγχου της σκέψης, του συναισθήματος και του αισθητηριακού αντιληπτικού μηχανισμού. Ο καθηγητής Χοσέ Ντελγάδο κατάφερε να σταματήσει έναν αφιονισμένο ταύρο. Έχοντας εμφυτεύσει ένα ηλεκτρόδιο στον εγκέφαλο του ζώου, πάτησε απλά ένα κουμπί και ο μαινόμενος ταύρος σταμάτησε την εφόρμησή του. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και με τους ανθρώπους. Μπορούν να εκμαιεύσουν το θυμό, το φόβο, τη χαρά, τον ενθουσιασμό, απλά και μόνο πατώντας κουμπιά.

Αυτές είναι οι δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης

Το κείμενο γράφτηκε από τον Sylvain Timsit, το 2002, στον ιστότοπο sytinet.

1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, με ένα αδιάκοπο καταιγισμό διασκεδαστικών και ασήμαντων λεπτομερειών....

Η τεχνική της διασκέδασης είναι επίσης απαραίτητη για να αποτραπεί το κοινό από το να ενδιαφερθεί για ουσιαστικές πληροφορίες στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της Ψυχολογίας, της Νευροβιολογίας και της Κυβερνητικής. «Κρατήστε αποπροσανατολισμένη την προσοχή του κοινού, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμαλωτισμένη σε θέματα χωρίς καμιά πραγματική σημασία.

Κρατήστε το κοινό απασχολημένο, απασχολημένο, απασχολημένο, χωρίς χρόνο για να σκέφτεται· να επιστρέφει κανονικά στη φάρμα με τα άλλα ζώα». Απόσπασμα από το Όπλα με σιγαστήρα για ήσυχους πολέμους.

2 . Η τεχνική της δημιουργίας προβλημάτων, και στη συνέχεια παροχής των λύσεων

Αυτή η τεχνική ονομάζεται επίσης «πρόβλημα-αντίδραση-λύση». Πρώτα δημιουργείτε ένα πρόβλημα, μια «έκτακτη κατάσταση» για την οποία μπορείτε να προβλέψετε ότι θα προκαλέσει μια συγκεκριμένη αντίδραση του κοινού, ώστε το ίδιο να ζητήσει εκείνα τα μέτρα που εύχεστε να το κάνετε να αποδεχτεί.

Για παράδειγμα: αφήστε να κλιμακωθεί η αστική βία, ή οργανώστε αιματηρές συμπλοκές, ώστε το κοινό να ζητήσει τη λήψη μέτρων ασφαλείας που θα περιορίζουν τις ελευθερίες του. Ή, ακόμη: δημιουργήστε μια οικονομική κρίση για να κάνετε το κοινό να δεχτεί ως αναγκαίο κακό τον περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και την αποδόμηση των δημοσίων υπηρεσιών.

3. Η τεχνική της υποβάθμισης

Για να κάνει κάποιος αποδεκτό ένα απαράδεκτο μέτρο, αρκεί να το εφαρμόσει σταδιακά κατά «φθίνουσα κλίμακα» για μια διάρκεια 10 ετών. Μ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν ριζικά νέες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός) στις δεκαετίες του 1980 και 1990. Μαζική ανεργία, αβεβαιότητα, «ευελιξία», μετακινήσεις, μισθοί που δεν διασφαλίζουν πια ένα αξιοπρεπές εισόδημα· τόσες αλλαγές, που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση, αν είχαν εφαρμοστεί αιφνιδίως και βίαια.

4. Η στρατηγική της αναβολής (Σαλαμοποίηση)

Τα πέντε φίλτρα της χειραγώγησης/ Βασίλης Βιλιάρδος

.

Οι Πολίτες των δημοκρατικών χωρών θα πρέπει να παρακολουθούν μαθήματα πνευματικής αυτοάμυνας, για να είναι σε θέση να αμύνονται απέναντι στις προσπάθειες χειραγώγησης και ελέγχου τους – με απλά λόγια, για να αποφεύγουν το διανοητικό αποικισμό τους.

.

.

«Όταν διαβάζει κανείς μία εφημερίδα ή ακούει ειδήσεις, οφείλει να συνειδητοποιεί πως δεν πρόκειται για ολόκληρη την αλήθεια – αλλά μόνο για σκόπιμα φιλτραρισμένες πληροφορίες, οι οποίες εξυπηρετούν ή προστατεύουν πάντοτε κάποια συμφέροντα«.

.

Ανάλυση

Τα ΜΜΕ έχουν ως αποστολή τους την αντικειμενική ενημέρωση του πληθυσμού, καθώς επίσης τον έλεγχο της εξουσίας – οικονομικής, πολιτικής, θρησκευτικής ή όποιας άλλης. Με τον τρόπο αυτό συμβάλλουν στην ύπαρξη μίας λειτουργικής Δημοκρατίας – η οποία προϋποθέτει τεκμηριωμένα υπεύθυνους πολιτικούς, διαφάνεια του κοινωνικού βίου και σωστά ενημερωμένους Πολίτες. Έτσι τουλάχιστον φαντάζεται κανείς τον ιδεατό και τυπικό ρόλο τους – όπου όμως η πραγματικότητα είναι συχνά εντελώς διαφορετική.

Ειδικότερα το εάν και το πώς οι ειδήσεις, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται ασφαλώς οι δημοσκοπήσεις,  φτάνουν στον πληθυσμό, καθορίζεται από τις πολιτικές και οικονομικές δομές της εκάστοτε εξουσίας – όπου οι ελίτ και των δύο τομέων έχουν κατασκευάσει ένα σύστημα προπαγάνδας μέσω των ΜΜΕ. Το σύστημα αυτό χρησιμοποιείται μεθοδικά για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης, έτσι ώστε να «παράγει» συναίνεση υπέρ μίας ανώτερης τάξης – ενώ την ίδια στιγμή διατηρείται η ψευδαίσθηση των ελεύθερων ΜΜΕ, τα οποία συμβάλλουν  στη δημιουργία δημοκρατικών απόψεων.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων οφείλουμε να διευκρινίσουμε εδώ τι εννοούμε με τη λέξη «ελίτ» – όπου προφανώς δεν αναφερόμαστε στους πλούσιους αλλά έντιμους επιχειρηματίες ή στους αδιάφθορους και ικανούς πολιτικούς. Αντίθετα, σε εκείνους που είναι αχόρταγοι ή κάνουν κατάχρηση της οικονομικής τους δύναμης, χρηματιζόμενοι και χρηματίζοντας για να απομυζούν τους Πολίτες – ενώ από την άλλη πλευρά στους πολιτικούς που έχουν ως αυτοσκοπό τους την παραμονή τους στην εξουσία, με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο. Για παράδειγμα στον πρόεδρο της Κομισιόν με κριτήριο τη στήριξη της «νόμιμης» φοροδιαφυγής όταν ήταν πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου, στον πρώην αμερικανό κεντρικό τραπεζίτη που προκάλεσε την κρίση του 2008 (A. Greenspan) ή στον πρώην υπουργό αμύνης των Η.Π.Α. και επιχειρηματία, ο οποίος χρησιμοποίησε την εισβολή στο Ιράκ για να κερδίσει τεράστια ποσά.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της νεολαγνείας

της Ευγενίας Σαρηγιαννίδη  -   Σε μια οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά καθημαγμένη κοινωνία σαν την ελληνική, οι ποικίλες εκδηλώσεις της παραίτησης, της απόσυρσης στον «εαυτό» και της παρασιτοποίησης των δικαίως δυσφορούντων νέων ανθρώπων ήταν αναμενόμενες. Έχουν περάσει αιώνες, όμως, από την εποχή που γραφόταν το «Κοριτσάκι με τα Σπίρτα» και οι «Περιπέτειες του Όλιβερ Τουίστ». Ο δυτικός και -τεχνολογικά τουλάχιστον- προηγμένος …

ΕΔΩ η συνέχεια...

"Μνημονιακή" απαίτηση: Νομιμοποίηση της ναρκοκουλτούρας

Του Κώστα Κάππα

"Μνημονιακή" απαίτηση: Νομιμοποίηση της ναρκοκουλτούρας

Ώστε έτσι λοιπόν! Τα ναρκωτικά δεν είναι τόσο κακά, θεραπεύουν μάλιστα και τον πόνο! Ξαφνικά, Ευρωπαϊκή Ένωση, κυβερνήσεις, “μεταμοντέρνοι” ειδικοί και διάφοροι χαϊδεμένοι των ΜΜΕ, με καταιγισμό άρθρων, δηλώσεων, εκδηλώσεων και νόμων, αποκατέστησαν την χαμένη τιμή του χασισιού και το έβαλαν στην θέση που του αξίζει, δίπλα στα αγροτικά προϊόντα, στις βιολογικές καλλιέργειες και στα πρωτότυπα (και όχι γενόσημα) φάρμακα…

Δεν μπορώ να καταχραστώ τον χώρο στην φιλόξενη “Ελευθερία” για αναλυτική παρουσίαση ενός τεράστιου θέματος. Σας διαβεβαιώνω όμως ότι η έκφραση “νομιμοποιείται η ινδική κάνναβη για ιατρική - φαρμακευτική χρήση” αποβλέπει στο να το αποδεχτεί ευκολότερα ο πολίτης, από το να του έλεγαν “ελεύθερος ο μπάφος”, ή “απολαύστε νόμιμα το τσιγαριλίκι σας”, ή “καλλιεργήστε άφοβα χασίσι”). Δεν πιστεύω να έχετε αμφιβολία ότι το παραθυράκι “ιατρική - φαρμακευτική χρήση”, θα γίνει μια τεράστια νόμιμη πόρτα για την πλήρη νομιμοποίηση. Ταυτόχρονα, η ίδια η ιδέα την νομιμοποίησης, συνεισφέρει σε μακροπρόθεσμα σκοτεινά σχέδια.

Στόχος είναι ένας κόσμος, όπου ο πολίτης θα είναι υπάκουος, ήσυχος, δεκτικός, μοιρολάτρης, δεν θα διεκδικεί, δεν θα διαμαρτύρεται, δεν θα καταγγέλλει, δεν θα συμπαραστέκεται σε κανέναν και θα εκτελεί τις εντολές “του Μεγάλου Αδελφού” (συντομογραφία: του άγριου καπιταλισμού).

Πώς; Θεοποιώντας την ατομική λύση, κλείσιμο στο καβούκι του καθενός μας και δαιμονοποιώντας την αλληλεγγύη, τον αγώνα και την κοινωνική συνοχή:

• Αποθαρρύνεται η συμμετοχή στα κοινά. Ευτελίζεται ο συνδικαλισμός (προβολή των σκανδάλων των εργατοπατέρων που υπηρετούν τους εργοδότες τους, όχι των αγώνων των συνεπών εκπροσώπων), απαξιώνεται το Κοινοβούλιο (θυμηθείτε τις εκλογές στις ΗΠΑ όπου κυρίως οι φτωχοί απέχουν, το σύνθημα “να καεί, να καεί το μπ@@@δέλο η Βουλή”, την εμφάνιση της Χρυσής Αυγής και του Λεβέντη στα βουλευτικά έδρανα και κυρίως το γεγονός ότι τα αστικά κόμματα εναλλάσσονται αενάως στην εξουσία, διαφέροντας στην ρητορική αλλά όχι στην πολιτική καταπίεσης και εκμετάλλευσης του λαού).

Γιατί δεν θυμώνεις;

Φωτεινή Μαστρογιάννη

«Ο θυμός είναι καλύτερος από τη λύπη. Όταν είσαι θυμωμένος, τα πράγματα αλλάζουν».

Μάλκολμ Χ

Ο φόβος θεωρείται το πιο ισχυρό συναίσθημα. Στον φόβο έχω αναφερθεί και  σε προηγούμενα κείμενά μου αλλά στο παρόν θα σταθώ στις ιδιαίτερα σημαντικές επισημάνσεις της Λωρήν Γιάνγκ (Lauren Young) στη διδακτορική της διατριβή, σε ένα επιστημονικό πεδίο σχετικά άγνωστο για τον πολύ κόσμο όπως είναι αυτό της πολιτικής ψυχολογίας. Η διατριβή αυτή πραγματεύεται την ψυχολογία της καταστολής και τη διαφωνία στον απολυταρχισμό και παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Όσο πιο πολύ αυξάνει ο φόβος τόσο πιο αποτελεσματικές γίνονται οι απειλές καταστολής αλλά και τόσο περισσότερο μειώνεται η διάθεση του ανθρώπου να εκφράσει τις δημοκρατικές του πεποιθήσεις ή ακόμα και την εναντίωσή του στο απολυταρχικό σύστημα. Αυτού του τύπου οι αλλαγές συνοδεύονται από απαισιοδοξία, απάθεια και αποφυγή του κινδύνου.

Ένα αυταρχικό καθεστώς χρησιμοποιεί τον φόβο για να τονίσει και να αυξήσει το κόστος της διαφωνίας των πολιτών σε αυτό (π.χ. μετάδοση στάσης του τύπου - ας καθίσουμε στ’αυγά μας, εμείς θα βγάλουμε το φίδι από την τρύπα; Δεν βλέπεις τι έπαθε ο Χ; ) προκειμένου αυτοί να μειώσουν την αντίστασή τους. Κατ’αυτό τον τρόπο, μεταδίδεται ο τρόμος (γι’αυτό και ο βομβαρδισμός με ειδήσεις τρόμου από ταιδιωτικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης») οι πολίτες δεν αντιδρούν, γίνονται απαισιόδοξοι και όπως προείπα, αποφεύγουν τον οποιονδήποτε κίνδυνο.

Κατ’αυτό τον τρόπο, ένα αυταρχικό καθεστώς είτε αυξάνει τις καταπιεστικές του πράξεις ή οδηγεί τα άτομα να επανεκτιμήσουν τα συναισθήματά τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα η συζήτηση για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα η οποία υφίσταται πλέον σε πολύ μικρότερο βαθμό όπου οι πολίτες κυριολεκτικά επανεκτίμησαν τη στάση τους, έχοντας ιδιαίτερα αυξημένο το κόστος διαφωνίας βλ. π.χ. η αύξηση αισθημάτων τύπου «θα καταστραφούμε περαιτέρω, η Ελλάδα είναι Ψωροκώσταινα και πρέπει να εξαρτάται από τους μεγάλους όπου χωρίς αυτούς δεν μπορεί να ζήσει κτλ.»)

Υπό αυτές τις συνθήκες, μορφές παθητικής αντίστασης όπως είναι το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, οι καταλήψεις κτλ είναι πιο πιθανόν να έχουν μεγαλύτερη συμμετοχή από ότι η ενεργητική αντίσταση όπως είναι οι διαδηλώσεις.

Η Γιανγκ κάνει μία εξίσου σημαντική παρατήρηση αναφερόμενη στους ψηφοφόρους που είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στη βία και υποτάσσονται στις απειλές. Αυτοί είναι κυρίως οι φτωχοί οι οποίοι τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά είναι ευάλωτοι στη βία. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι όσο πιο πολύ φτωχοποιείται μία κοινωνία, τόσο πιο υποταγμένη γίνεται. 

Έντουαρντ Μπερνέζ, ο πατέρας της κοινωνίας της κατανάλωσης

Ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, πατέρας της ψυχολογίας, στο βιβλίο του η ψυχολογία των μαζών και η ανάλυση του εγώ, αναλύει τα βασικά χαρακτηριστικά της ψυχολογίας των κοινωνιών αναφέροντας πως οι μάζες διακατέχονται από τα αρχέγονα ένστικτα του ανθρώπου τα οποία ως επί το πλείστον είναι βίαια, επιθετικά και σεξουαλικά. Αυτές οι δυνάμεις μπορεί να οδηγήσουν τις κοινωνίες στο χάος. Ακόμη ισχυριζόταν ότι οι μάζες είναι χειραγωγίσιμες, είναι εύπλαστες κι ότι μπορείς να αγγίξεις τις επιθυμίες και τους φόβους τους και να τους χρησιμοποιήσεις προς όφελός σου.

 

Έπειτα από αυτές τις παρατηρήσεις του Φρόιντ αναπτύχθηκαν πολλές θεωρίες και μέθοδοι για την χειραγώγηση της ψυχολογίας των μαζών και των έλεγχο των κοινωνιών.

 

Κύριος εκφραστής των θεωριών αυτών ήταν ο μαθητής και ανιψιός του Φρόιντ, Έντουαρντ Μπερνέζ, ο οποίος θεωρείται και ο πατέρας των «Δημοσίων Σχέσεων» και ο άνθρωπος που έπλασε την κοινωνία της κατανάλωσης.

 

Ο Μπερνέζ, δίδαξε πρώτος πώς η σύνδεση των προϊόντων μαζικής παραγωγής με ασυνείδητες επιθυμίες, πείθει τον κόσμο να αγοράζει πράγματα που δεν χρειάζεται. Προέκυψε έτσι μια νέα πολιτική ιδέα για τον έλεγχο της μάζας η οποία υποστήριζε ότι όταν ικανοποιούνται οι ασυνείδητες επιθυμίες του κόσμου, τότε αυτός γίνεται «ευτυχισμένος» και πειθήνιος. Τότε ακριβώς ξεκίνησε η εποχή του καταναλωτισμού η οποία κυριαρχεί έως σήμερα στον δυτικό κυρίως κόσμο, επηρεάζοντας σταθερά τους φόβους και τις επιθυμίες.

Κοινωνική Βία και Φόβος των Ελίτ

Φωτεινή Μαστρογιάννη

Ο φόβος είναι ένα ισχυρότατο συναίσθημα, έχει δε χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και στην πολιτική. Ο φόβος δεν είναι μόνο ατομικός αλλά  μπορεί να εξαπλωθεί σε ολόκληρη την κοινωνία και να γίνει συλλογικός (δεν βιώνουμε άλλωστε κάτι τέτοιο σήμερα;). 

Δεν φοβάται όμως μόνο η «μάζα» αλλά και η ελίτ.  Σύμφωνα με τον  Brown (1997) η μάζα φοβάται όταν αισθάνεται απειλή για την ασφάλειά της. Η δε ασφάλεια μπορεί να είναι σωματική, πολιτική, οικονομική και πολιτιστική/κοινωνική.

Ενδιαφέρον όμως είναι να δούμε τι φοβούνται οι ελίτ σύμφωνα με τον Brown. Αυτό λοιπόν που φοβούνται σχετίζεται με δύο κινδύνους. Ο ένας είναι ο κίνδυνος απώλειας της εξουσίας (νοιάζονται μόνο για τις καρέκλες που λέει ο λαός) και ο άλλος είναι ο κίνδυνος να καταδικασθούν για προγενέστερα εγκλήματα που έχουν διαπράξει.

Από τους δύο φόβους της ελίτ δηλαδή τον φόβο του κινδύνου της απώλειας της εξουσίας και του κινδύνου να καταδικασθούν για προγενέστερα εγκλήματα, ο πιο ισχυρός είναι αυτός της απώλειας της εξουσίας.

Η αντίδραση των ελίτ στους φόβους αυτούς είναι η δημιουργία πόλωσης. Στο παρελθόν το έκαναν με τα έθνη, στο παρόν όπου υπάρχει μία γενικότερη εθνοαποδόμηση λόγω των συμφερόντων της παγκοσμιοποίησης και των παγκοσμιοποιητών, η πόλωση που δημιουργούν είναι μεταξύ κοινωνικών ομάδων ακόμα και οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων όπως είδαμε πρόσφατα στη χώρα μας που πρόεδρος ποδοσφαιρικής ομάδας με εμπρηστικές του δηλώσεις προωθούσε την πόλωση (και κατά συνέπεια και την κοινωνική βία). 

Οι ελίτ χρησιμοποιούν την ανασφάλεια της μάζας προκειμένου να διατηρήσουν τη δύναμή τους, παρουσιάζονται  στο πλήθος ως  «προστάτες» (ή "σωτήρες" στα καθ’ημάς). Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι να βρουν κάτι που να είναι προς το συμφέρον μίας κοινωνικής ομάδας και να το διαμορφώσουν κατά τέτοιο τρόπο που να εξυπηρετεί τα δικά τους συμφέροντα. 

Η τηλεόραση ως μέσο καταστολής της μάζας

Θυμάστε τις Βραζιλιάνικες σαπουνόπερες;

Ήταν διάσημες τηλεοπτικές σειρές όπου φανταστικοί χαρακτήρες έπαιζαν μονότονα τον ίδιο ρόλο: του κακού πλούσιου και του καλού φτωχού.

Έπαιξαν τότε πολιτικά πολύ σημαντικό ρόλο στις υπανάπτυκτες χώρες.

Έπρεπε ο κόσμος που ζούσε μέσα στις φρικτές συνθήκες στις φαβέλες, να μην ξεσηκωθεί.

Ένας μόνο τρόπος υπήρχε: να στρέψουν την ελπίδα στον πρίγκιπα που θα έρθει και να τους κάνουν να φαντασιώνονται πως είναι πρωταγωνιστές, πλούσιοι και χαρούμενοι όπως στις τηλεοπτικές σκηνές που έβλεπαν.

Η φτώχεια, οι ασθένειες και η βία ήταν πραγματικά γεγονότα, αποδυνάμωναν κάθε διάθεση για αντίσταση.

Η Βραζιλία καθηλώθηκε και εξαθλιώθηκε σαν χώρα με τη χρήση της εικόνας, με τη διαφθορά και τη βία των συμμοριών.

Αν προσθέσει κανείς και την αλόγιστη χρήση των ναρκωτικών, έχει μπροστά του την πλήρη εικόνα της κατάρρευσης. Ευτυχώς, εδώ και δύο δεκαετίες περίπου τα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι «επενδυτές» τα ήθελαν όλα. Οι θάνατοι από πείνα και ασθένειες έφτασαν στο απροχώρητο.

Ο δημόσιος πλούτος, πετρέλαιο και μεταλλεύματα, λεηλατημένος από κάθε λογής διεθνείς «επενδυτές».

Βία και πολιτική στη μαρξιστική θεωρία

Του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου

[...] Η έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής στράτευσης ειρηνικού χαρακτήρα έχει μετατρέψει τους πολίτες αναγκαστικά σε καταναλωτές πολιτικών ειδήσεων. Έτσι, η ελληνική κοινωνία π.χ. παρουσιάζει την εικόνα μιας κοινωνίας, φραστικά τουλάχιστον υπερπολιτικοποιημένων, ουσιαστικά ωστόσο απολιτικών όντων, τα οποία, αντί να αντισταθούν μαζικά στο σύστημα εξουσίας, καταφεύγουν στους εκάστοτε φορείς του, προκειμένου να λύσουν τα προβλήματά τους, καθιστώντας την έννοια του ενεργού πολίτη κενό γράμμα [...] Η σχέση βίας και πολιτικής είναι σχέση διαλεκτική και υπόκειται στη λογική της εξέλιξης, γι΄αυτό και κάθε εποχή διαμορφώνει με το δικό της τρόπο τις συνθήκες απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το γεγονός ότι τα επαναστατικά κινήματα του παρελθόντος απέτυχαν, δεν σημαίνει πως η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη στην απραξία και την καταστροφή, αρκεί εμείς οι άνθρωποι να συνειδητοποιήσουμε την αναγκαιότητα της συλλογικής δράσης ως μέσο απελευθέρωσης. (Βία και πολιτική στη μαρξική θεωρία[1]
Ο ρόλος της βίας στην ιστορία αποτελεί, ως γνωστόν, κεντρικό σημείο στην κοινωνική θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. «Η βία», γράφει ο Κάρολος Μαρξ , «είναι η μαμή κάθε παλιάς κοινωνίας που κυοφορεί μέσα της μια καινούργια. Η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη»[3].

Με τον ορισμό αυτό, ο Μαρξ δίνει το στίγμα της επαναστατικής βίας, την οποία και συνδέει άμεσα με την ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, τις οικονομικές σχέσεις, τις μορφές εξουσίας που αυτές συνεπάγονται και τέλος με τη διαδικασία συνειδητοποίησης των μαζών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι στο διάλογο για το ρόλο της βίας πολλοί μελετητές, όταν παραπέμπουν στην έννοια της βίας στο Μαρξ, αποφεύγουν να αναφέρουν τη συμπληρωματική φράση «η ίδια αποτελεί οικονομική δύναμη» που εκφράζει και την πεμπτουσία της υλικής διάστασης της πολιτικής βίας, καθώς τη συνδέει με την έννοια των παραγωγικών σχέσεων και την ιδιοκτησία.