Το “Slava Ukraini” κοστίζει στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο…

27/11/2025

EPA/ALESSANDRO DELLA VALLE / POOL EDITORIAL USE ONLY EDITORIAL USE ONLY

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Ο Πάπας της Ρώμης Λέοντας ο 14-ος επισκέπτεται επισήμως την Τουρκία, προσδίδοντας μάλιστα ιδιαίτερο γεωστρατηγικό βάρος σ’ αυτή την επίσκεψη – βάρος το οποίο στερείται ο Ελληνισμός και γενικότερα η Ορθοδοξία από μία εμβληματική περιοχή, την Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο. Χώροι ιστορικής σημασίας, όπου ο Ελληνορθόδοξος Χριστιανισμός διαιωνίζεται και θα μπορούσε να παίξει άλλο ρόλο…

Στα πλαίσια μάλιστα της επίσκεψης στην Τουρκία, ο Ποντίφικας θα μεταβεί στο Φανάρι – εν μέσω μάλιστα της Θρονικής Εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου. Θα είναι το τιμώμενο πρόσωπο στις σχετικές εκδηλώσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την 1700η Επέτειο της Συνόδου της Νίκαιας.

Το δε Πατριαρχείο εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά την επίσκεψη, ως προκάλυμμα έναντι της δυσάρεστης πραγματικότητας. Δεν θα κρίνουμε το αν είναι ορθή ή όχι η στάση έτερων Ορθοδόξων Προκαθημένων, οι οποίοι προσκλήθηκαν στην υποδοχή του Ρωμαιοκαθολικού Πάπα και στις εκδηλώσεις για την Σύνοδο της Νίκαιας και δεν παρευρέθηκαν. Εκείνο που αδήριτα προκύπτει είναι το γεγονός ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατάφερε τελικά να είναι απομονωμένος!

Δυστυχώς, καταλήγει (έστω άθελα του) να εξυπηρετεί το παιχνίδι της Τουρκίας και του Ερντογάν. Είμαστε ενώπιον μίας ενέργειας που στερεί από τον Ελληνισμό χρήσιμο χώρο, απαραίτητο για την αναβάθμιση του εκτοπίσματος που του αναλογεί. Δεν αναφερόμαστε σε ένα ζήτημα που αφορά μεμονωμένους εγωισμούς εκκλησιαστικών ταγών, ούτε για ένα ζήτημα που περιορίζεται σε όσους ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά και την σχετική διπλωματία. Η πραγματικότητα και τα γεγονότα, δυστυχώς, αποδεικνύουν το αντίθετο…

Ηχηρές απουσίες

Ο Δούρειος ίππος του παπισμού - ΟΥΝΙΑ

Καρδινάλιος Στέπινατς ο σφαγέας των Ορθοδόξων Σέρβων. Πριν μερικά χρόνια το βατικανό τον ανακήρυξε άγιο!!!

Συγκλονιστική στιγμή χαρακτηρίστηκε ο αποχαιρετισμός του Πάπα Φραγκίσκου στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου, όταν αντήχησε το «Χριστός Ανέστη» στα Ελληνικά.

Βέβαια οι δημοσιογράφοι ιδως αγνοούσαν ότι δεν επρόκειτο για Ορθόδοξους ιερείς αλλά για Ουνίτες.

Έτσι για τον ρόλο της Ουνίας σας ενημερώνουμε με το κείμενο που ακολουθεί:

______****______

Αναδημοσίευση: Εκ του βιβλίου «παπισμός και πρόμαχοι Ορθοδοξίας«

Του Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου του "Αγίου των Φυλακών".

Ορθοδόξος Ιεραποστολική Αδελφότητα

 "Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ"

«Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. ζ, 15)

Τι σημαίνει αυτή καθαυτή η λέξη ουνία;

Η λέξη αυτή είναι Πολωνική και σημαίνει ένωση. Έτσι, αυτός που ανήκει στην Ουνία λέγεται Ουνίτης. Κάθε Ουνίτης έχει σαν σκοπό στη ζωή του να προσελκύσει Ορθοδόξους χριστιανούς στις κακοδοξίες του Παπισμού. Αλλά αν αυτό το επιδιώκει ο λαϊκός Ουνίτης, πολύ περισσότερο το επιδιώκει ο κληρικός Ουνίτης.

Το έχει καημό ο Πάπας να υποτάξει την Ορθοδοξία στη δική του δικαιοδοσία. Στις κακοδοξίες του. Θέλει αυτός να είναι η κεφαλή όλης της Εκκλησίας. Κι' αυτόν τον καημό τον έχει από πολύ παλιά. Από τον έκτο κιόλας αιώνα. Από τότε. Ιδιαίτερα όμως έχει τον καημό αυτό, αφότου αποσχίσθηκε επίσημα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το έτος 1054. Από τότε. Και τι δεν έπραξε, για να πετύχει το σκοπό του! Αλλά δεν πέτυχε τίποτε. Έτσι, μέσα στην αμηχανία του για το τι θα έπρεπε να πράξει καλύτερο και αποτελεσματικότερο γι' αυτό το σκοπό δημιούργησε την Ουνία.

Η αρχή της Ουνίας βρίσκεται στη Σύνοδο του Λατερανού το 1215 και στη Βούλα του Πάπα Ιννοκέντιου Δ'. 

Ωστόσο επίσημα, κατά κάποιο τρόπο, η Ουνία δημιουργήθηκε στην Πολωνία από δύο Ιησουΐτες, τον Ποσσεβίν και το Σάργκα. Αυτοί οι δύο Μοναχοί έθεσαν σε εφαρμογή την Ουνία στην Πολωνία. Κι' αυτό, για να εκλατινίσουν του Ορθόδοξους της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας. Σ' αυτό τους βοήθησε και ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ', τον οποίο αυτοί οι δύο Ιησουΐτες τον ανέθρεψαν μέχρι που έφθασε τον 21ο χρόνο της ηλικίας του.

Με την κάλυψη του Σιγισμούνδου Γ', οι δύο Ιησουΐτες άρχισαν επίσημα το σατανικό τους έργο, Το 1587 συνήργησαν οι δύο Ουνίτες μοναχοί, ώστε ο βασιλιάς της Πολωνίας να συγκαλέσει Σύνοδο στη Βρέστη της Λιθουανίας με πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου. Θέμα; Η ένωση των Ορθοδόξων με την Παπική Εκκλησία. Και το αποτέλεσμα; Τίποτε ουσιαστικά.

Η γένεση της Ουνίας* και ο πόλεμος στην Ουκρανία.

Οι θρησκευτικές ρίζες της διαμάχης στην Ουκρανία.

ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

--------------------

Σήμερα είναι καθολικά αποδεκτή η άποψη για τη γένεση της ιδέας της Ουνίας ήδη από το 13ο αιώνα. Κατά τον αείμνηστο ιστορικό αρχιμ. Βασίλειο Στεφανίδη η ιδέα της Ουνίας απαντάται για πρώτη φορά στη Δ' Σύνοδο του Λατερανού (1215). Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ' , μία δυναμική μεν αλλά και κοσμικού φρονήματος μορφή, είναι πνευματικός πατέρας της Ουνίας (Ελληνόρρυθμης Καθολικής Εκκλησίας) όπως και της Ιεράς Εξέτασης.

Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΓ' ίδρυσε το 1577 στη Ρώμη το Ελληνικό Κολλέγιο του Αγίου Αθανασίου, Θεολογική Σχολή για την κατάρτιση των στελεχών της Ουνίας (Ελληνόρρυθμων Καθολικών) που θα αναλάμβαναν δραστηριότητα στις ελληνόφωνες περιοχές της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και τις ενετοκρατούμενες περιοχές.

Δεν περιορίστηκε όμως στα πνευματικά μέσα η δράση της Ουνίας. Όπου η τοπική κρατική εξουσία ήταν φιλοπαπική χρησιμοποιήθηκε και η ωμή βία για την υποταγή των Ορθοδόξων.

Αυτό συνέβη στην Πολωνία στα τέλη του 16ου αιώνα.

Ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ' (1587-1632) έγινε όργανο των Ιησουιτών Ποσεβίν και Σκάργκα και των Ουνιτών. Παπικός ο ίδιος προέκρινε τη φιλία του Πάπα για την προώθηση των πολιτικών σχέσεών του με την Ευρώπη. Ο Σιγισμούνδος επέβαλε την Ουνία στους ορθόδοξους της Πολωνίας όπως και σε εκείνους της Λιθουανίας και Ουκρανίας με βίαιο τρόπο ύστερα από την Ουνιτική Σύνοδο του Βρεστ-Λίτοβσκ (1596). Κάθε αντίδραση αντιμετωπίστηκε με τη βία από τους Λατίνους και τους Ουνίτες Κληρικούς και σημειώθηκε σωρεία εγκλημάτων. Στην παραπάνω σύνοδο όλοι σχεδόν οι επίσκοποι υπέγραψαν την ένωση και εκατομμύρια Ορθόδοξοι έγιναν αναγκαστικά ουνίτες. Οι εναπομείναντες ορθόδοξοι υπέστησαν πρωτοφανείς διωγμούς. Παράλληλα η Ουνία επεκτάθηκε στη Ρουθηνία (Καρπαθορρωσία) (1646) στη Σλοβακία (1649), στην Τρανσυλβανία (1698/99) και γενικά όπου υπήρχε ορθόδοξο πλήρωμα (Σερβία, Αλβανία, Βουλγαρία, Γεωργία, Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ελλάδα). Η πολεμική σύγκρουση Πολωνίας-Ρωσίας τον 17ο αι. έλαβε το χαρακτήρα καθαρά θρησκευτικής αντιπαράθεσης διότι στόχος του Παπισμού-Ουνιτισμού ήταν να χτυπηθεί ο προστάτης των Ορθοδόξων Τσάρος και να εμποδιστεί η επέκταση του Προτεσταντισμού, καθώς, τον 16ο αιώνα είχαμε τη γένεση του Προτεσταντισμού (1517) και ο Παπισμός αναζητεί στήριγμα στην Ανατολή για να εξισορροπηθεί η αμφισβήτησή του στη Δύση.

Μετά το 1948 στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και στα Βαλκάνια το φαινόμενο της Ουνίας περιορίστηκε καθώς οι ελληνορυθμοι καθολικοι υπέστησαν σκληρές διώξεις από τον Στάλιν. Στην Ουκρανία το μεγαλύτερο τμήμα των απαλλοτριωμένων περιουσιών των Ουνιτών παραχωρήθηκε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

Διατηρήθηκαν κρυφά κάποιες επαφές Καθολικών κύκλων με Ουνιτικά στελέχη του εξωτερικού.

Με το τέλος του ψυχρού πολέμου το 1989 ζυμώθηκαν προσπάθειες αναβίωσης της Ουνίας σε χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού.

Κάποιες φορές μάλιστα, ένα σημαντικό ποσοστό ιερέων από εκείνους που ήταν παρόντες στην Πλατεία Ανεξαρτησίας ( Μαϊντάν ) ευλογώντας του νεκρούς και παρεμβαίνοντας στη διαμαρτυρία ήταν Ουνίτες (Ελληνόρρυθμοι Καθολικοί)οι οποίοι από την πρώτη στιγμή έπαιξαν εμφανή ρόλο στην άσκηση πιέσεων ώστε ο Γιανουκόβιτς να παραιτηθεί από την προεδρία της Ουκρανίας. Επομένως, αυτοί εκπροσώπων (και όχι μόνο από πολιτισμική σκοπιά.) την προέλασή της Δύσης προς ανατολάς, τόσο εξαιτίας της εγγύτητάς τους με τη Ρώμη όσο και για τη σαφή πολιτική υποστήριξή τους στη διαδικασία προσέγγισης της Ουκρανίας με την Ευρώπη.

Να λοιπόν οι λόγοι που η παρουσία του στη χώρα θεωρείται από τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ενοχλητική και απειλητική: αφενός λόγοι πολιτισμικοί -οι Ορθόδοξοι αισθάνονται συνδεδεμένοι με πιο ανατολικές και πιο αγνές αξίες από ό,τι εκείνες της Δύσης, οι οποίες θεωρούνται παρακμιακές και αγοραίες- και, αφετέρου, λόγοι καθαρά θρησκευτικοί, δεδομένου ότι η "φιλοδυτική' θέση των Ελληνόρρυθμων Καθολικών εκλαμβάνεται και ως καθαρή απόπειρα να προσεταιριστούν περισσότερους πιστούς και να εξαπλωθούν εδαφικά.

*Οι Ουνίτες ή Ελληνόρρυθμοι ή Ελληνοκαθολικοί όπως συνήθως χαρακτηρίζονται είναι ουσιαστικά παπικοί, δεχόμενοι το σύνολο της παπικής διδασκαλίας, και μάλιστα τα δόγματα εκείνα που διαφοροποιούν ριζικά τον Παπισμό από την Ορθοδοξία και μόνο εξωτερικά και επιφανειακά με την περιβολή των κληρικών τους και τα ανατολικά έθιμά τους δίνουν την απατηλή εντύπωση ότι παραμένουν Ορθόδοξοι (στα λατινικά Uniti/Ουνίτες)

Προτεινόμενα βιβλία: