“Πιάσαμε πάτο, κι ακόμα σκάβουμε…”.

Αγία οικογένεια δίχως πρόσωπα σε φάτνη για λόγους…συμπερίληψης

“Πιάσαμε πάτο, κι ακόμα σκάβουμε…”. Με τον τρόπο αυτό αντέδρασε ο Τομά Μουνιέ, ποδοσφαιριστής της Λιλ και της εθνικής Βελγίου στο λογαριασμό του στην πλατφόρμα X για να σχολιάσει τη νέα χριστουγεννιάτικη φάτνη του Δήμου των Βρυξελλών (ΦΩΤΟ) η οποία αποκαλύφθηκε στις 28 Νοεμβρίου στη μεσαιωνική πλατεία της πόλης Γκράντ Πλας.

 Όπου για λόγους…συμπερίληψης, στη θέση των προσώπων του Θείου Βρέφους, της Παναγίας και του Ιωσήφ έχει τεθεί ένα άμορφο μωσαϊκό χρωμάτων, ένα παζλ υφασμάτων σε αποχρώσεις του μπεζ και του καφέ. Προκειμένου, σύμφωνα με την ομάδα σχεδιασμού, να δοθεί ένας «συμπεριληπτικός συνδυασμός όλων των τόνων δέρματος, ώστε ο καθένας να μπορεί να αναγνωρίζει τον εαυτό του». Το ερώτημα είναι κατά πόσον μπορεί εκ των πραγμάτων ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος να αναγνωρίσει τον εαυτό του σε φιγούρες που έχουν κετσέδες αντί για πρόσωπα….

Το έργο αποκαλείται «Les Etoffes de la Nativite» (Τα Υφάσματα της Γέννησης) και είναι καμωμένο από ανακυκλωμένα υφάσματα, προφανώς για να εκπέμψει και…οικολογικό μήνυμα.

Εκτός, από την αιχμηρή και – εύστοχη δυστυχώς- ανάρτηση του Μουνιέ, έχει ξεσηκωθεί θύελλα αντιδράσεων για τη προσβολή αυτή της χριστιανικής κληρονομιάς. Ο Βέλγος Γερουσιαστής Ζωρζ-Λουί Μπουσέ δήλωσε ότι οι χωρίς πρόσωπο φιγούρες θυμίζουν περισσότερο «ζόμπι στους σταθμούς των Βρυξελλών παρά πραγματική φάτνη». Η επιλογή του έργου, που έχει προκαλέσει θύελλα διαμαρτυριών στους πιστούς, στηρίζεται από τη δημοτική αρχή και έγινε από τους ναούς των Αγίων Μιχαήλ και Γκουντούλις, με τον εφημέριο του Καθεδρικού Ναού να δίνει την επίσημη υποστήριξή του.

Αν κάτι εκφράζει το εν λόγω τεχνούργημα, είναι ο μηδενισμός του ανθρώπινου προσώπου σε μια απρόσωπη κοινωνία.

Το δίλημμα του Ζελένσκι...

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Σε τρομερό δίλημμα βρίσκεται λέει, κατά τον πρόεδρό της, η Ουκρανία: ή να θυσιάσει "την τιμή και την αξιοπρέπειά της", αποδεχόμενη την ταπεινωτική συνθηκολόγηση που οι Αμερικανοί τής προτείνουν ως σχέδιο ειρήνευσης, ή να χάσει "τον κύριό της εταίρο".

Το μόνο τρομερό εν προκειμένω είναι άλλο. Ότι ο Ζελένσκι μετά από 12 χρόνια ερειπίων και καταστροφών, εξακολουθεί να αποκαλεί τους Αμερικανούς... εταίρους της έρμης της χώρας του! 

Όμως οι ΗΠΑ του Τραμπ, όπως προηγούμενως οι ΗΠΑ του Μπάιντεν ή του Ομπάμα ή των Μπους, δεν είναι εταίροι κανενός, ούτε ποτέ υπήρξαν εταίροι της Ουκρανίας ή όποιου άλλου. Αυτά είναι ιδεαλιστικές ονειροφαντασίες. «Τα κράτη», λέει μια περίφημη ρήση του λόρδου Πάλμερστον από τα μέσα του 19ου αιώνα, «δεν έχουν μόνιμους φίλους ή μόνιμους εχθρούς, έχουν μόνιμα συμφέροντα». Είδαμε πώς φέρθηκε ο Σαρκοζί στο συνεταιράκι του Καντάφι, άπαξ και το κόμμα του ενθυλάκωσε τις μίζες της εκ Λιβύης. Είδαμε πώς φέρθηκαν οι ΗΠΑ στον Σαντάμ, όταν έπαψαν να τους είναι χρήσιμος στην αντιιρανική εκστρατεία τους. Είδαμε πώς εγκατέλειψαν οι Δυτικοί τους Αφγανούς, τους Κούρδους, τους Γεωργιανούς. Είδαμε τους Ρώσσους πόσο εύκολα παράτησαν τον Άσσαντ ή τους Αρμένιους όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και είδαμε, φυσικά, πόσο φιλικά φέρθηκαν σ' εμάς κατά τη διάρκεια της ελληνικής οικονομικής κρίσης οι καλοί μας εταίροι, οι Γερμανοί και οι λοιποί Βρυξελλαίοι..

Αλλά δεν είναι μόνο ο Ζελένσκι και οι ψευδαισθήσεις του, που τόσο ακριβά τις πλήρωσαν και τις πληρώνουν οι λαοί της Ουκρανίας. Είναι και όλοι εκείνοι που διαρρηγνύουν σήμερα τα ιμάτιά τους και εξακολουθούν να ανεμίζουν υπερηφάνως τα καταρρακωμένα γαλανοκίτρινα σημαιάκια τους αναθεματίζοντας τον Τραμπ και τον Πούτιν. Σε ποιον κόσμο ζουν αλήθεια όλοι αυτοί; Είναι δυνατόν, τώρα μετά από όλες τις πανηγυρικές διαψεύσεις τους, τώρα που και μικρό παιδί έχει δει ότι αυτοί και όμοιοί τους έπεσαν έξω σε όλα, να παριστάνουν τους υποστηρικτές των Ουκρανών και του δύσμοιρου κράτους τους; Ολετήρες τους υπήρξαν, κατά το μικροσκοπικό βέβαια μερίδιο του ολέθρου που τους αναλογεί. 

Μονόδρομος εκτροχιασμού

•ΣΤO OΝOΜΑ ΤΗΣ «EΛΕΥΘΕΡΗΣ AΓOΡΑΣ»-

τοῦ Γιάννη Ζερβοῦ

Ὅταν ξεκίνησαν τὸ Κίνημα καὶ ἡ ἐφημερίδα του πρὶν 72 χρόνια, κατάγγελλαν τὶς δύο ἐκδοχὲς τοῦ ὑλισμοῦ ποὺ ἐπικυριάρχησαν μεταπολεμικά: τὴν ἀστικὴ καὶ τὴ μαρξιστική. Ὁ Νίκος Ψαρουδάκης καὶ ἐλάχιστοι ἄλλοι, ὅπως ὁ Νικόλαος Μπερντιάγιεφ, ἀρνήθηκαν τὰ ψεύτικα διλήμματα καὶ διακήρυξαν ὅτι ἄλλος εἶναι ὁ δρόμος γιὰ μιὰ κοινωνία ἐλεύθερη καὶ δίκαιη.

Σήμερα, δὲν ὑπάρχουν διλήμματα, ἀλλὰ ὁ μονόδρομος ἑνὸς ἐκτροχιασμένου καπιταλιστικοῦ συστήματος μὲ τὸν οἰκονομικὸ νεοφιλελευθερισμὸ καὶ τὴν παγκοσμιοποίηση. Τὸ ὁποῖο, μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ «ἀντιπάλου δέους», ἔχει ἐπιδοθεῖ σὲ λυσσαλέα ἀποδόμηση τοῦ κοινωνικοῦ κράτους καὶ τῶν κατακτήσεων τῶν ἐργαζομένων πρὸς ὄφελος μιᾶς ὅλο καὶ πιὸ μικρῆς οἰκονομικῆς ὀλιγαρχίας κερδοσκόπων.

Στὸ ὄνομα τῆς «ἐλεύθερης ἀγορᾶς», ἡ ὁποία λειτουργεῖ ὡς θέσφατο καὶ νέα θεότητα, τὰ πάντα κατεδαφίζονται πρὸς ὄφελος τῶν κερδοσκόπων. Καὶ μάλιστα, τῆς πιὸ παρασιτικῆς ἐκδοχῆς τῆς «ἐπιχειρηματικότητας», στὴν ὁποία δίνονται περιθώρια νὰ κερδοσκοπεῖ, ἐπενδύοντας καὶ συνεισφέροντας έλάχιστα στὴν οἰκονομία:

– Μὲ τὴν αὐξανόμενη ἀπαξίωση τῆς ἀξίας καὶ τῶν συνθηκῶν τῆς ἐργασίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ κατεύθυνση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης. Ὅπως ἔχει ἤδη τονίσει ἡ ΧΔ σὲ ἀνακοίνωσή της ἀπὸ τὸ 2023, ἡ κυβέρνηση Μητσοτάκη «… ἐπαναφέρει τὸ καθεστὼς τοῦ πρώιμου Μεσοπολέμου, δηλαδὴ μέχρι τὶς ἀρχές τῆς δεκαετίας τοῦ 1930. Ἐκεῖ εἴχαμε ἀκόμη καὶ παιδιὰ νὰ ἐργάζονται σὲ καθεστὼς ἐξαρτημένης ἐργασίας ὡς “μαθητευόμενοι” 16 ὧρες τὸ 24ωρο…». Τὸ 13ωρο, γιὰ τὸ ὁποῖο ἀπέργησαν οἱ ἐργαζόμενοι τὴν 1η Ὀκτωβρίου, εἶναι φυσικὴ συνέπεια τῆς πάγιας αὐτῆς πολιτικῆς.

– Μὲ τὴν ἐκχώρηση τῶν ἕτοιμων κοινωφελῶν ὑποδομῶν ποὺ ἔγιναν μὲ χρήματα τοῦ Δημοσίου, μὲ ἐξασφαλισμένη πελατεία τοὺς πολίτες οἱ ὁποῖοι τὶς ἔφτιαξαν καὶ μετατρέπονται σὲ πελάτες τῶν κερδοσκόπων. Ἕνα πανευρωπαϊκὸ φαινόμενο ποὺ ἀναδείχθηκε μὲ τὸ δυστύχημα τῆς γέφυρας Μοράντι στὴ Γένοβα τῆς Ἰταλίας τὸ 2018, ἀλλὰ καὶ ὡς μία ἀπὸ τὶς πολλὲς παθογένειες ποὺ ὁδήγησαν στὸ δυστύχημα τῶν Τεμπῶν.

– Μὲ τὴν ἀσυδοσία τῶν καρτὲλ καὶ τῶν ὀλιγοπωλίων, βασικὴ αἰτία τῆς ἀκρίβειας ποὺ μειώνει τὴν ἀγοραστικὴ δύναμη τῶν πολιτῶν. Σύμφωνα μὲ ρεπορτὰζ τῆς ἱστοσελίδας «Πολίτικο», ποὺ ἔχουμε ἀναπτύξει στὴν ἱστοσελίδα μας, ἐνῶ τὸ 2011 τὸ ποσοστὸ τῶν δημόσιων διαγωνισμῶν μὲ ἕνα μόνο μειοδότη ἦταν 11%, τὸ 2020 ἔχει σκαρφαλώσει στὸ 42%.

Τι όπλισε τα μυαλά των δολοφόνων του Kirk

18/09/2025

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Με όλους τους θεσμούς, η τυπική και άτυπη εκπαίδευση και η ενημέρωση καλλιέργησαν εδώ και μισό αιώνα την αποσπασματικότητα της σκέψης, τον υποκειμενικό σχετικισμό, τη λατρεία του εφήμερου, την προσήλωση στα ατομικά συμφέροντα και δικαιώματα του καθενός, την κατάρρευση του ιερού και την αποστασιοποίηση των ατόμων από τις ιστορικές συλλογικότητες και τα αξιακά τους συστήματα. Παλαιότερα, πολλοί φιλόσοφοι και κοινωνικοί επιστήμονες (από τον Νίτσε μέχρι τον Μαρξ και από τον Χάιντεγκερ μέχρι τον Αντόρνο) αποκαλούσαν «ημιμαθή» όλη αυτή την μάζα των ανεπαρκώς εκπαιδευμένων και “μορφωτικά ελιτοποιημένων” πληβείων.

Άλλωστε, από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και ύστερα, οι αλλαγές της οργάνωσης του καταμερισμού εργασίας οδήγησαν τις δυτικές κοινωνίες να απαιτήσουν έναν εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης που θα παρείχε στους νέους όσο το δυνατόν πιο μαζικά, όχι μόνο τα ουσιαστικά, αλλά και τα τυπικά προσόντα (τις διευκολύνσεις για την απόκτηση του “χαρτιού”)· δηλαδή τις συνθήκες που θα εξασφάλιζαν υποτίθεται την ανοδική κοινωνική τους κινητικότητα.

Όμως σήμερα, οι περισσότεροι από τους προχείρως πτυχιοποιημένους διπλωματούχους που εκφράζουν με ευκολία τις απόψεις τους, είτε στο διαδίκτυο είτε αλλού (απόφοιτοι πανεπιστημίων, κολεγίων, “ανωτάτων” σχολών κλπ.) δεν είναι καν ημιμαθείς. Είναι φιλοσοφικά, πολιτικά και ιστορικά, αστοιχείωτοι. Μεθοδολογικά ανυποψίαστοι. Το ίδιο άλλωστε ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τις ίδιες τις ελίτ του δυτικού κόσμου.

Η έννοια και το υποκειμενικό συναίσθημα, η παράσταση της «προόδου» συνόδεψε ωστόσο στενά τα γνωστικά και ηθικοπολιτικά βιώματα των τυπικά ελιτοποιημένων δυτικών πληβείων. Τόσο που πολλοί από αυτούς ένιωσαν «αριστεροί» και ριζοσπάστες. Έτσι, η έννοια της παρακμής, πολιτικής ή μορφωτικής (του δυτικού λόγου χάρη πολιτισμού ή της δημοκρατίας ως ιστορικού διακυβεύματος συλλογικών αγώνων) – της παρακμής δηλαδή της οποίας άθελά τους ήταν και είναι οι ίδιοι εξατομικευμένες εκφράσεις, αποτελεί εξ ορισμού γι αυτούς τους ανθρώπους μια «αντιδραστική φαντασίωση».


Ούτως ή άλλως, είναι γνωστό ότι εκεί που η παραδοσιακή δεξιά δίνει αξία στην κληρονομιά και ανησυχεί για την απώλεια της, η αριστερά των κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά «αβράκωτων» καλεί σε μια συλλογική ριζοσπαστική ρήξη με το παρελθόν για την οικοδόμηση μιας «νέας τάξης πραγμάτων», ενδεχομένως ενός Νέου Κόσμου, αν χρειαστεί πάνω στα πτώματα των «συντηρητικών ιθαγενών»…

Τί πιστεύει ο μέσος προοδευτικός…

Έτσι, ένας προοδευτικός άνθρωπος που ίσως πιστεύει μάλιστα ότι είναι και “αριστερός”, θα αρνηθεί πεισματικά ότι κάποια πράγματα ήταν και ίσως πήγαιναν καλύτερα στο παρελθόν. Η πίστη του στην πρόοδο είναι αμετακίνητη, αδιάψευστη, μη συμμορφώσιμη από τα βιώματα και την ιστορική εμπειρία. Ο τύπος αυτού του δικαιωματούχου δυτικού ανθρώπου είναι εκείνος που “έμαθε από μικρός” στο σχολείο να “περιφρονεί τις προκαταλήψεις”, τα “στερεότυπα”, τα ηρωικά ιστορικά αφηγήματα του «χοντρού λαού», από τον οποίο συνήθως κατάγεται (λόγου χάρη στις ΗΠΑ τον συντηρητικό “βλαχοαμερικάνο” με τις φονικές καραμπίνες του.)

Έμαθε επίσης, να υποστηρίζει τα αιτήματα αναγνώρισης όλων των μειονοτήτων. Να συμπονεί όλα τα θύματα των κοινωνικών αποκλεισμών της δυτικής ιστορίας, όχι βέβαια με ταξικούς όρους (τα θύματα της ταξικής εκμετάλλευσης), όσο με φυλετικούς (τους μη λευκούς), με ανθρωπολογικούς, τους τρανς (μη άνδρες, μη γυναίκες), με πολιτικοπολιτισμικούς, τους μετανάστες (μη ντόπιους, ξένους, «πρόσφυγες»), ακόμα και τον φανατικό ισλαμιστή με τον σουγιά του.

Το «καλό» και η «πρόοδος» στον δυτικό κόσμο

Γιάννης Ιωαννίδης: Απατεώνες και παραχαράκτες

Στις Αντιθέσεις" ο Γιάννης Ιωαννίδης, Καθηγητής Παθολογίας, Επιδημιολογίας και Πληθυσμιακής Υγείας, Επιστημών Δεδομένων, και Στατιστικής, και Διευθυντής του Κέντρου Καινοτομίας Μετα-Έρευνας (METRICS) στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ των ΗΠΑ, σε μια συζήτηση για την Επιστήμη, τον Άνθρωπο, τα Γράμματα και τις Τέχνες και την Φιλοσοφική του προσέγγιση για την ζωή και τις ανθρώπινες κοινωνίες .

Ο Γιάννης Ιωαννίδης μιλάει για τις μεροληψίες και τα σφάλματα στην έρευνα και στην επιστήμη

-Την επιστημονική βιβλιογραφία και την αξιοπιστία της κάτω από συνθήκες ακραίας εμπορευματοποίησης, νέων ισχυρών συγκρουόμενων συμφερόντων και ενός νέου κύματος αυταρχισμού και σπείρας θανάτου των δημοκρατικών κοινωνιών

Π.Νέλλα :Ο Θάνατος του Θεού και η Ανάσταση του ανθρώπου ( Κείμενα για την Ανάσταση από τον ΓΕΡΟΜΟΡΙΑ)

Ο Π.Νέλλας υπήρξε ένας σπουδαίος θεολόγος και ιδρυτής του περιοδικού "Σύναξη".Ακριβώς επειδή τα κείμενα του όπως αυτό , που αναπαράγουμε από την ιστοσελίδα "Αντίφωνο", είναι σημαντικά και μαρτυρούν μια σημαντική θεολογική και θύραθεν παιδεία , αφορούν καίρια καθένα που στοχάζεται για την μοίρα του ανθρώπου.

Παναγιώτης Νέλλας

Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ἀπό τά κεντρικά θέματα ὄχι μόνο τῆς σύγχρονης δυτικῆς φιλοσοφίας καί λογοτεχνίας, ἀλλά καί τῆς ἴδιας τῆς θεολογίας. Τά τελευταῖα χρόνια γράφτηκαν χιλιάδες σελίδες σχετικές μ᾽ αὐτό, ἀνέβηκαν ἔργα στό θέατρο, γυρίσθηκαν ταινίες, τό θέμα ξέφυγε ἀπό τά μελετητήρια τῶν εἰδικῶν καί ἀπασχολεῖ τό εὐρύτερο κοινό. Τό σύντομο αὐτό δοκίμιο ἔχει σκοπό νά δώσει, στήν ἀρχή μιά γενική ἐνημέρωση καί μιά ἑρμηνεία γιά τό φαινόμενο, καί νά προσπαθήσει στή συνέχεια, ἀφοῦ τό τοποθετήσει μέ βάση τά ὀρθόδοξα κριτήρια, νά σκιαγραφήσει τή συμβολή, πού θά μποροῦσε νά προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία συμμετέχοντας στή σχετική συζήτηση.

Στό χῶρο τῆς φιλοσοφίας τό θέμα ἀρχίζει μέ τό Nietzsche, γιά τόν ὁποῖο, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύπτεται καί ταυτόχρονα εἶναι ταυτόσημος μέ τήν ἀνατροπή ὅλων τῶν ἀξιῶν, ὁλόκληρης τῆς ὑπεραισθητῆς περιοχῆς σύμπαντος τοῦ κόσμου τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἰδανικῶν. Μοναδική καί ὕψιστη ἀξία μένει γιά τό Nietzsche ὁ ἄνθρωπος, ὁ ″ὑπεράνθρωπος″: «Ποῦ εἶναι ὁ Θεός;» Γράφει ἤδη στά 1882. «Θά σᾶς τό πῶ ἐγώ. Τόν σκοτώσαμε. Ἐμεῖς ὅλοι εἴμαστε οἱ φονιάδες του... ὁ Θεός εἶναι νεκρός... ὁ Θεός θά μείνει νεκρός. Τί ἄλλο εἶναι οἱ ἐκκλησίες παρά οἱ τάφοι καί τά μνήματα τοῦ Θεοῦ;»

Ὁ Nietzsche στήν ἐποχή του ἀναγκάζεται νά βάλει τά λόγια αὐτά στό στόμα ἑνός τρελοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλά ὁ Sartre ἐπαναλαμβάνει μέ πλήρη ἄνεση τό ἴδιο κήρυγμα κατά τήν ἔναρξη τοῦ Β’ παγκοσμίου πολέμου, μιλώντας σέ μιά δημόσια συγκέντρωση στή Γενεύη: «Κύριοι, ὁ Θεός πέθανε. Σᾶς ἀναγγέλλω, κύριοι, τό θάνατο τοῦ Θεοῦ.»

Τό τί σημαίνει γιά τήν ἄθεη ὑπαρξιακή φιλοσοφία ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ, μᾶς τό ἀποκαλύπτει μέ ἐνάργεια ἡ ἀντίστοιχη λογοτεχνία. Ἀφοῦ δέν ὑπάρχει Θεός, ἄρα δέν ὑπάρχει παρά ἡ βιολογική ζωή. Μέ διονυσιακή ἀγαλλίαση ὁ Camus ὑμνεῖ στά πρῶτα του ἔργα τό μεγαλεῖο καί τή χαρά αὐτῆς τῆς ζωῆς.τήν ὁμορφιά πού κλείνει μέσα της μιά ζεστή μέρα στήν ἀκροθαλασσιά, μιά χειμωνιάτικη νύχτα, πού ἡ οἰκογένεια εἶναι μαζεμένη γύρω στή φωτιά. Ἀλλά ἡ βιολογική ζωή εἶναι ἡ ″ἐν φθορᾷ ζωή″ καί ὁ ἴδιος ὁ Camus ὅσο προχωρεῖ, ἀνακαλύπτει μέσα στή ζωή τό σαράκι αὐτό τῆς φθορᾶς, πού κλέβει τή χαρά, πού ἀπομυζᾶ τήν οὐσία καί ἀφήνει ἀνούσια καί ἀνόητη τή ζωή, πού δημιουργεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τοῦ χάους καί τοῦ κενοῦ, πράγμα πού τόσο ἔντονα περιγράφεται στόν «Ξένο», καί πού ὁ Sartre μέ τόση ἐπιτυχία ὀνομάζει στό ὁμόνυμο ἔργο του «Ναυτία».

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ Σ' ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΙΝΕΙ.

...Ο ακραίος ανταγωνισμός και ατομικισμός, η από-ιεροποίηση του ανθρώπινου προσώπου, η κατάρρευση των πάσης φύσεων δεσμών-συνδέσεων, τα ελλείμματα ενσυναίσθησης, ο συναισθηματικός ακρωτηριασμός και η αποθέωση του εργαλειακού ορθολογισμού, ο μονοδιάστατος υπαρξιακός προσανατολισμός προς την με κάθε τρόπο επιτυχία, η καθημερινή κοινωνική επιβράβευση της αντικοινωνικής ψυχοπαθολογίας, η αδυναμία αποδοχής της αβεβαιότητας, η άρνηση της συνυφασμένης με την ανθρώπινη ύπαρξη οδύνης, η ολοσχερής απουσία της πνευματικότητας, η εικονοποίηση της ύπαρξης, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που συγκροτούν αυτό το βραχώδες και ανήλιο περιβάλλον που μας δηλητηριάζει. Και είναι καιρός να το αποδεχτούμε για να το αλλάξουμε....

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Στις Η.Π.Α., την πλουσιότερη  χώρα στην ανθρώπινη ιστορία, στο κέντρο του παγκοσμιοποιημένου οικονομικού συστήματος, εκεί όπου η επιτυχία αποτελεί την κυρίαρχη κοινωνική επιταγή, το 60% των ενηλίκων υποφέρουν από χρόνιες ασθένειες όπως η υψηλή αρτηριακή πίεση ή ο διαβήτης, ενώ το 40% υποφέρει από δύο ή περισσότερες ανάλογες ασθένειες.

Περίπου το 70% των Αμερικανών λαμβάνει κάποιου είδους συνταγογραφούμενη φαρμακευτική αγωγή, ενώ ιδιαίτερα για τις γυναίκες παρατηρείται ένας δυσανάλογα αυξανόμενος επιπολασμός των αυτοάνοσων νοσημάτων όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας. Στους νέους παρατηρείται επίσης αύξηση των καρκίνων που δεν σχετίζονται με το κάπνισμα.

Σε πολλές χώρες επίσης αυξάνονται οι δείκτες της παχυσαρκίας, με τους πολλαπλούς κινδύνους για την υγεία που αυτό συνεπάγεται. Ειδικότερα στις Η.Π.Α. το 30% των ενηλίκων εκπληρώνει τα κριτήρια καθορισμού της παχυσαρκίας. Στο Μεξικό, που προφανώς ζήλεψε τους βόρειους γείτονες του, κάθε διαγιγνώσκονται με διαβήτη 38 Μεξικανοί. Και  χάρις στην παγκοσμιοποίηση, η Ασία δεν πάει πίσω. Όπως διαπιστώνει καθηγητής της Υγείας του Παιδιού στο Πεκίνο, «η Κίνα εισήλθε στην εποχή της παχυσαρκίας. Η ταχύτητα ανάπτυξης είναι πραγματικά σοκαριστική!». 

ΓΙΑΤΊ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ?

33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΆΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ:

ΓΙΑΤΊ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ?

Πανω-κατω τις ίδιες ημέρες από την έναρξη  της Οκτωβριανής επανάστασης, αισθανθηκα ότι  είναι η κατάλληλη στιγμή για μια "διαφορετική " ανάλυση των αιτιών και των συνεπακόλουθων της κατάρρευσης πριν 33 χρόνια, της ΕΣΣΔ.

Όπως αντιλαμβάνεστε,  δεν αναφέρομαι εδώ στο να αλλάξουν κάπου κυβέρνηση αλλά για Κατάρρευση με κρότο και το Κ κεφαλαίο. Όπως έγινε με την Ρωμαϊκή, την Βυζαντινή,  την Οθωμανική ή την Βρετανική παλιότερα. Ή όπως με την Σοβιετία πιο πρόσφατα.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί και να διαφωτίσει κάπως και  στο πόσο κοντά είμαστε σε μια επόμενη κατάρρευση, πχ αυτή των ΗΠΑ. Μαζί ή λόγω της τρέχουσας (7η ή 8η στην καταγεγραμμένη ιστορία, έχω χάσει το μέτρημα) κατάρρευσης της παγκόσμιοποίησης. Αυτής που άνθισε τα τελευταία 40 χρόνια, κάτω από την μέχρι πρότινος κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, που ήδη αποσύρεται ως είχε για ... γενικό ρεκτιφιέ.

Δύσκολη η κάθε πρόβλεψη αν δεν έχει προηγηθεί, με κάποιο τρόπο και μεθοδολογία, η αντίστοιχη ανάγνωση και διάγνωση της ιστορίας και της δυναμικής παρόμοιων αντίστοιχων καταρρεύσεων στο παρελθόν. Που σχεδόν όλες κατέρρευσαν από κάποια μικρή αιτία . Μια Κερκόπορτα ή τώρα ίσως κάτι ακόμα μικρότερο, μερικών χιλιοστών του χιλιοστού, όσο ένας ιός. 

Σχεδόν όλες οι μέχρι τώρα  αντίστοιχες καταρρεύσεις,  σχετίζονται με κάποια επερχόμενη ριζική αλλαγή στο κυρίαρχο καύσιμο/ενέργεια, αυτό που τις απογείωσε (οι σκλάβοι, τα ξύλα το κάρβουνο, το πετρέλαιο κλπ). Τώρα γίνεται πάλι κάτι αντίστοιχο. Έχει σειρά η ενδιάμεση εποχή του φυσικού αερίου. 

Για την αστική δημοκρατία, τη λεγόμενη αντιπροσωπευτική

Του Ηρακλή Λογοθέτη 

Κάθε νοήμων πολίτης δεν έχει και πολλά να προσθέσει σε όσα έγραφε, πολύ τσεκουράτα, ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στην Παρακμή της Δύσης εκατό χρόνια πριν:

 "...  Τα κόμματα έχουν μετατραπεί σε υπάκουες ακολουθίες των ηγετών τους ενώ η πραγματική εξουσία ασκείται από ιδιωτικούς κύκλους επιχειρηματικών συμφερόντων που χρησιμοποιούν τα κοινοβούλια ως φύλλα συκής. Αν κάποτε η εκλογική πράξη ήταν επανάσταση με νόμιμη μορφή, σήμερα η ουσία της έχει εξαντληθεί και οι εκλογές υποβιβάζονται όλο και πιο πολύ στο επίπεδο ρωμαϊκής φαρσοκωμωδίας. 

Το χρήμα οργανώνει την παράστασή τους προς το συμφέρον εκείνων που το κατέχουν και οι κομματικοί σκηνοθέτες εκμαυλίζουν τις μάζες μοιράζοντας με το ένα χέρι δωρεάν ψηφοδέλτια και με το άλλο όσα ψιχία πέφτουν από το τραπέζι του κεφαλαίου. Έτσι το χρήμα καταστρέφει τη δημοκρατία αφού πρώτα κατέστρεψε το πνεύμα. Ωστόσο η τελική μάχη μεταξύ Χρήματος και Δικαίου δεν έχει ακόμα δοθεί..".

   Το νόστιμο είναι πως ο Σπένγκλερ δεν είναι κάποιος αναρχικός, όπως εύκολα θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, αλλά ένας άκρως συντηρητικός στοχαστής. Επιτίθεται στην αστική δημοκρατία με αριστοκρατικό τόξο αλλά τα βέλη του βρίσκουν τον στόχο τους και μάλιστα στο κέντρο. 

Κρίμα που δεν τον διαβάσαμε στα νιάτα μας, μου έλεγε ο Τάκης Καραγεώργος που είχε κατασημειώσει το βιβλίο του — αλλά ποτέ δεν είναι αργά.

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/nkLPLAV3atm8eDqF/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Απροκάλυπτη επίδειξη της woke ιδεολογίας

Της Μαρίας Δεναξά 

📌 Σέβομαι τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και τη διαφορετικά του, όπως και κάθε κοινωνική ομάδα. Όμως αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια με την υπερπροβολή μιας και μόνο κοινότητας και των υποπαραλλαγών της, είτε είναι στον κινηματογράφο, είτε στα σχολεία, είτε στους Ολυμπιακούς Αγώνες , είτε στην πολιτική, είτε σε καλλιτεχνικά γεγονότα όπως είναι το πανηγυράκι της Eurovision κ.ο.κ έχει τα χαρακτηριστικά της υπερβολής μιας προπαγάνδας του πιο ριζοσπαστικοποιημένου προοδευτισμού, που στην τελική επικροτεί φανατικά τις διακρίσεις και τους αποκλεισμούς! 

Το πρώτο μου άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία. Τροφή για σκέψη 👇

🔴 Σε πιστή προσομοίωση των Hunger Games ή σε μια εκστρατεία προπαγάνδας της LGBT+ κοινότητας μετατράπηκε η λαμπαδηδρομία των Ολυμπιακών Αγώνων εν έτει 2024;

🔴Ένα ερώτημα που έθεσαν ουκ ολίγοι, βλέποντας την ολυμπιακή φλόγα να τη μεταφέρουν επί γαλλικού εδάφους, μεταξύ άλλων, drag queens και τρανσέξουαλ, και να χαίρουν υπερπροβολής, την ώρα που μέχρι στιγμής είναι ηχηρή η απουσία από τη διοργάνωση κορυφαίων Γάλλων αθλητών, όπως ο πρώην ποδοσφαιριστής Ζινεντίν Ζιντάν, που μεγάλωσε στη Μασσαλία.

🔴Μέχρι σήμερα, σε όλες τις χώρες που φιλοξένησαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι διοργανωτές είχαν σε περίοπτη θέση τους μεγαλύτερους αθλητές τους για να τρέξουν τις αποστάσεις.

Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, το 2004, τη φλόγα μετέφεραν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, η Νίκη Μπακογιάννη, η Βούλα Πατουλίδου.

Β.Πούτιν: «Η παιδοφιλία στη δύση γίνεται η νέα κανονικότητα».

Ο Ρώσος πρόεδρος σε μια ομιλία του αναφερόμενος στη δύση γενικά αλλα όπως φαίνεται και στην Ελλάδα ειδικότερα, καθώς μίλησε για την ορθοδοξία και τις παραδόσεις τις:

«Δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί στα πεδία των μαχών. Γι’ αυτό και προχωρούν σε επιθέσεις πληροφοριακής παραπλάνησης.

Πρώτα απ’ολα λένε ψέματα στις νέες γενιές. Διαβάλουν τα ιστορικά γεγονότα, δεν σταματάνε ποτέ τις επιθέσεις κατά της κουλτούρα μας, της Ορθοδοξίας ή άλλων θρησκειών.

Δείτε τι κάνουν με τους δικούς τους ανθρώπους. Καταστρέφουν τον θεσμό της οικογένειας, την δική τους ιστορική ταυτότητα και τις παραδόσεις.

Σε ότι αφορά τα παιδιά, η παιδοφιλία γίνεται αποδεκτή ως η νέα κανονικότητα (αναφερόμενος στην Ελλάδα και θα τους επιτρέπει να υιοθετούν ανήλικα παιδιά).

Οι ιερείς αναγκάζονται να αναγνωρίσουν και να πραγματοποιούν γάμους μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.

Οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα να ζουν όπως θέλουν, κανείς δεν επεμβαίνει στην ιδιωτική ζωή κάποιου, κανείς δεν το θέλει αυτό, αλλά θα έλεγα να ρίξουν μία ματιά στις Γραφές, οποιασδήποτε θρησκείας. Λένε ότι η οικογένεια είναι η ένωση ενός άντρα και μίας γυναίκας».

https://x.com/JackStr42679640/status/1760892187985023251?s=20

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ( Η «αφύπνιση» στον Εφιάλτη ενός Νέου Μεσαίωνα )

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΤΑ

« Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άνδρες, γυναίκες και οικογένειες »

Η δήλωση ανήκει στην Μάργκαρετ Θάτσερ και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την βασική παραδοχή, το κέντρο βάρους της Νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Μίλτον Φρίντμαν και την Σχολή του Σικάγο στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει οικονομικό και κοινωνικό σκέλος και διακηρύσσει τον απόλυτο ατομικισμό και την απόλυτη ελευθερία έκφρασης και δράσης, ακόμη και ενάντια στους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που απαιτεί η κοινωνική συμβίωση. Γι’ αυτό άλλωστε απορρίπτει την ύπαρξη της κοινωνίας.
Η απόρριψη της κοινωνίας, είναι η κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία από τον Φιλελευθερισμό. Γιατί ο Φιλελευθερισμός, άσχετα από τις ενστάσεις που μπορεί κανείς να έχει και την κριτική που μπορεί να του ασκήσει, είναι προσηλωμένος στο κοινωνικό όφελος.
Η ελεύθερη λειτουργία των αγορών, σύμφωνα με τον Άνταμ Σμίθ, τον Πατριάρχη του Φιλελευθερισμού, μέσω του μηχανισμού της μακράς χειρός, ωφελεί εν τέλει την κοινωνία. Το αν αυτό ισχύει ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά αυτό πίστευε ο Άνταμ Σμίθ.
Άλλωστε ο Άνταμ Σμίθ δεν έγραψε μόνο το περίφημο έργο του για τον «Πλούτο των Εθνών», αλλά και την «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων», όπου υποστηρίζει ότι η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται και από την ευτυχία των συνανθρώπων του, έστω και αν αυτό δεν συνεπάγεται προσωπικό όφελος. Ότι πρέπει να ενεργούμε έτσι, ώστε ένας τρίτος αμερόληπτος παρατηρητής να μπορεί να επιδοκιμάσει τις πράξεις μας. Ο Άνταμ Σμίθ ήταν υπέρμαχος της κοινωνικής συνοχής και της στήριξης των φτωχών από το κράτος, υπήρξε υπέρμαχος του αγώνα κατά της φοροδιαφυγής και κατήγγειλε την εκμετάλλευση των αδύναμων από τους οικονομικά ισχυρούς.
Επομένως είναι μεγάλη υποκρισία, να επαίρονται οι νεοφιλελεύθεροι ότι έλκουν την ιδεολογία τους από τον Άνταμ Σμίθ και βασικό λάθος να συγχέεται ο Νεοφιλελευθερισμός με τον Φιλελευθερισμό, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στην πράξη, ενώ ο Φιλελευθερισμός ασχολήθηκε με την πραγματική οικονομία, ο Νεοφιλελευθερισμός διέπρεψε στην οικονομία του τζόγου, που αποσύνδεσε την χρηματιστηριακή οικονομία από την παραγωγική διαδικασία.

Qatargate είπατε; Ορίστε πως μας δουλεύουν ψιλό γαζί - Βρέχει δις ευρώ

Tην Πέμπτη (26.10.2023) το βράδυ, ήμουν καλεσμένος του πολύπειρου Ανδρέα Μαζαράκη, στην εκπομπή "Ο Εξαρχείων", που παρουσιάζει καθημερινά στις 22:00 το βράδυ στα Παραπολιτικά FM90,1. Ήταν μια εκπομπή με διαφορετική προσέγγιση σε ορισμένα θέματα που δύσκολα αναλύονται σε τέτοια βάθη. Αρχικά αναλύουμε το πρόβλημα στην απαρχαιωμένη μεθοδολογία προσέγγισης των προβλημάτων στην Δύση. Και κατόπιν αναφερόμαστε σε νέες χρυσές συμφωνίες της ΕΕ με αυτούς που επί χρόνια εκμεταλλεύονται τα ταμεία των Ευρωπαίων πολιτών. Ποιο Qatargate; Εδώ βρέχει δισεκατομμύρια και όλοι προσποιούνται ότι τα πάντα είναι ... φυσιολογικά! Ακούστε την...

Στέφανος Τζουμάκας : Το Πολυτεχνείο 50 χρόνια μετά και οι προκλήσεις των καθεστώτων του σήμερα

Στέφανος Τζουμάκας : Το Πολυτεχνείο 50 χρόνια μετά και οι προκλήσεις των καθεστώτων του σήμερα

Ράδιο 98.4

Ο Στέφανος Τζουμάκας το 1973 ήταν από τους πρωταγωνιστές της κατάληψης της Νομικής και στη συνέχεια μετείχε στην εξέγερσης του Πολυτεχνείου . 

Για μεγάλο διάστημα δρούσε στην παρανομία, και τελικά συνελήφθη. Υπέστη βασανιστήρια στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Βγήκε ξανά στην παρανομία. Πρόεδρος της ΕΦΕΕ μεταχουντικά , ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ ,διετέλεσε Υπουργός του και ηγετικό του στέλεχος μέχρι που αποχώρησε. Πολύ πρόσφατα με απειλή διαγραφής , βρέθηκε εκτός ΣΥΡΙΖΑ, όπου είχε ενταχθεί . Μιλάει σήμερα στον 98.4 για την ουσιαστική πράξη αντίστασης στην Χούντα και το προσωπείο "φιλελευθεροποίησης" που ρηγματώθηκε ανεπανόρθωτα. Αποτιμά 50 χρόνια μετά τις παρακαταθήκες αλλά και τα μηνύματα του Νοεμβρίου του 73 και σημειώνει εμφατικά ότι στις μέρες μας στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, με μια ψευδεπίγραφη λειτουργία στο όνομα της Δημοκρατίας , το ουσιαστικό κουμάντο είναι στα χέρια του πιο ακραίου και παρασιτικού μη παραγωγικού κεφαλαίου της ολιγαρχίας. 

Η κανονικοποίηση της κρίσης: οικογένεια - σχολείο - τοπική κοινωνία

"...Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου...

...Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της...

...Έτσι, ένας κόσμος νεολαίας ξεκρέμαστος με αυτά τα πρότυπα, με την κατάρρευση της οικογενειακής του θαλπωρής, αμόρφωτος και χωρίς οριοθέτηση και αγάπη, βρίσκεται προ των θυρών για τη στρατολόγησή του σε μαγαζιά ως κακοπληρωμένο προσωπικό που πουλάει μούρη, σε μικρομαφίες, στην παραβατικότητα -αφού ο δημόσιος χώρος έχει αφεθεί, στα ναρκωτικά, σε φασιστικές συμμορίες που κυνηγούν αδύναμους κλπ...

...Σήμερα βρισκόμαστε σε διελκυστίνδες ανάμεσα στην αναπόληση ενός ιδανικού παρελθόντος και της απόλυτης ενοχοποίησής του..."

Του Γιώργου Κυριακού 

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 ανέσυρε σε μεγαλύτερο βαθμό μια πολυδιάστατη κρίση που οι σημασίες της αποτελούσαν η μια κόμβο για τις άλλες. Η κατάπτωση του καθημερινού πολιτισμού, ένας από τους κόμβους – σημασίες, ενισχύθηκε στη διάρκεια του υγειονομικού ελέγχου την περίοδο της πανδημίας. Αυτό που ουδετεροποιημένα αποκαλείται καθημερινότητα ή καθημερινός πολιτισμός δεν είναι μια επιφανειακή καταγραφή της ζωής του καθενός. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ερώτημα που ωστόσο εξαρτιόταν από σχετικά σταθερές συνοχές: σπίτι – σχολείο – τοπική κοινωνία. 

Η κανονικότητα που δραματικά ζούμε ως κατάρρευση του κοινωνικού αλλά και του ατομικού υποκειμένου είναι δύσκολο να ερμηνευτεί μόνο μέσα από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ή από το ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα, σύμφωνα με τον αρχαίο μας τραγωδό Σοφοκλή. Μόνο γεγονότα που ξεπερνούν τις καθημερινές συνοχές, όπως η σπάνη των αγαθών ή ο πόλεμος μπορούσαν να εξαφανίσουν, να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τις ανθρώπινες κοινότητες. Και πάλι από τις στάχτες, νέες γεννήσεις κοινωνικοτήτων βασισμένες σε ήθη των γενών, σε νέα ήθη που ενσωματώνονταν, σε νόμους της κοινότητας μπορούσαν να συνεχίζουν τον ανθρώπινο βίο, δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι νέοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έπαιρναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της ζωής, για τη βελτίωση της ζωής ή τη διαδοχή της σε υπεύθυνες θέσεις. 

Η εξέλιξη αυτή κάπου σταματάει τα τελευταία χρόνια. Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου. 

Με στόχους την επέκταση του κεφαλαίου και της δικής τους επιβίωσης σε έναν κόσμο συγκρούσεων συμφερόντων, έχουν διασπείρει ιδεολογίες της αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνικότητας που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ευάλωτη και σε ισορροπίες επί ξυρού ακμής. 

Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της. 

Παράσταση χθες για την (κατακρεουργημένη) "Μήδεια".

Παρελαύνουν ακάθεκτοι.

Στη συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στην Ελλάδα ο "σπουδαίος" Γερμανός σκηνοθέτης εν όψει της παγκόσμιας πρεμιέρας της «Μήδειας» που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο είπε:

"Πρώτα διαλύω το κείμενο και από τα ερείπιά του φτιάχνω κάτι καινούριο".

Τσσσσσσσ. τί είπες τώρα ρε μεγάλε! Μπράβο! 

Ήρθε δηλαδή ο κουτόφραγκος και μας είπε στα μούτρα, διαλύω τη γλώσσα σας και την αντικαθιστώ με τη δική μου. Διαλύω αυτό που έχετε δημιουργήσει εσείς για να φτιάξω αυτό που γουστάρω εγώ.

Άλλη μια "αρχαία τραγωδία"... τραγωδία!

Στο όνομα της ελευθερίας της τέχνης και της ελευθερίας της έκφρασης φυσικά.  Οι υπόλοιποι απλώς... πρέπει να χειροκροτήσουμε σαν μαλάκες. Ε, μη μας πουν και φασίστες.

Τί είναι η αρχαία τραγωδία χωρίς το κείμενό της;

Από τον σχολαστικισμό στον “βελούδινο ολοκληρωτισμό”: Η “κλειστή ιστορία” της Δύσεως κατά τον π.Νικόλαο Λουδοβίκο

Γιάννης Σαρρής – Φιλαλήθεια

Το καλοκαίρι του 2020, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αρμός το εμβληματικό βιβλίο του π.Νικολάου Λουδοβίκου με τίτλο “Η Ανοικτή Ιστορία και οι εχθροί της: η άνοδος του βελούδινου ολοκληρωτισμού“. 

Ο π.Νικόλαος διαβλέπει μία εμμενή κοσμοαντίληψη στην δυτική ιστορία, που έχει χαρακτηρίσει τα κυριότερα γεγονότα της από τον σχολαστικισμό του μεσαίωνος έως την μετανεωτερική κρίση της εποχής μας. Βάσει αυτής της θεολογικών ριζών αντιλήψεως, ο εαυτός, ήγουν το αυτοαναφορικό και ναρκισσικό υποκείμενο, συνιστά κύριο των αντικειμένων γύρω του, των εξελίξεων και εν γένει της φύσεως, καθώς κρατεί τα κλειδιά της ιστορίας. Πρόκειται, κοντολογίς, για μίαν αντίληψη “κλειστής ιστορίας”, για την θεώρηση της ιστορίας ωσάν ένα κλειστό σύστημα με αποκλειστικό ρυθμιστή το υποκείμενο.

Α. Οι θεολογικές ρίζες

Τα σπέρματα της κλειστής ιστορίας μπορούν να αναζητηθούν αρχικά στην φιλοσοφία του Αυγουστίνου, σύμφωνα με τον οποίον ο άνθρωπος είναι θεμελιωδώς βουλόμενη ψυχή οργανούμενη υπό του ατομικού στοχασμού. Η ψυχή βρίσκεται περίκλειστη πολύ βαθέως μέσα στον εαυτό της, ώστε να θεάται από άλλους. Επομένως, το μόνο πράγμα για το οποίο μπορώ να είμαι σίγουρος είναι ότι σκέπτομαι και γνωρίζω ως εαυτός. Τον Θεό τον ανακαλύπτω κοιτάζοντας μέσα μου, όπως και όλους τους υπολοίπους ανθρώπους. Σχεδόν οκτώ αιώνες αργότερα, ο Θωμάς Ακινάτης, στο Contra errores Graecorum, επετέθη στις θέσεις της ανατολικής Ορθόδοξης θεολογίας και αντεπρότεινε την δική του εκδοχή “κλειστής ιστορίας”.

Στην Ορθόδοξη θεολογία, όπως διαπλάσθηκε από τους Καππαδόκες πατέρες, τον Άγιο Διονύσιο τον Αεροπαγίτη, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή και τελικώς από τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά, ο Τριαδικός Θεός κοιτάζει με αγάπη το δημιούργημά Του έξω Του, καθώς η άκτιστη ενέργειά Του εξέρχεται του απείρου Εαυτού Του, προκειμένου να συναντήσει την κτιστή καρδιά ανθρώπων με “θείο έρωτα”. Μόνον η άκτιστη ενέργεια, όχι η άκτιστη ουσία του, που παραμένει αμέθεκτη. Η λεγόμενη Παλαμική ἀνάκρασις, λοιπόν, θεωρεί εφικτή την ασύγχυτη περιχώρηση μεταξύ ακτίστων και κτιστών ενεργειών, κατά τρόπον ώστε ο Θεός να παραμένει Θεός και οι κτιστές ενέργειες του ανθρώπου να μετατρέπονται σε “άκτιστες” “κατά χάριν”, δηλαδή κατά τον τρόπο της υπάρξεώς των, χωρίς μεταβολή της πάντα κτιστής ουσίας των ανθρώπων όθεν εκπορεύονται. Ο Θεός δια των ενεργειών Του ευρίσκεται κυριολεκτικά πανταχού παρών και τα πάντα πληρών και ο άνθρωπος δύναται να συνενεργήσει μαζί Του, για την υπέρβαση της φθαρτότητος αυτού και της υπόλοιπης κτίσεως. Ο Θεός μας αγαπά εμπράκτως, μας δημιούργησε κατ’ εικόνα Του από αγάπη, ελευθέρως βουλομένους, και δια της σταυρικής θυσίας του ομοουσίου Του Υιού μας καλεί να γίνουμε, με την κτιστή μας ουσία, κατά χάριν θεοί. Η πραγματική εξωτερική σχέση του Θεού με την κτίση δια της εξόδου της ενεργείας Του ενισχύει την ενότητα του Τριαδικού Θεού, διότι αφενός κάθε άκτιστη φυσική ενέργεια εκφράζει την τρισυπόστατη ενότητα του Θεού ως προϊούσα εκ Πατρός, δι’ Υιού, εν Αγίω Πνεύματι, και αφετέρου, ενοποιεί και αυτή με την σειρά της τα όντα, κατ’ εικόνα της Τριαδικής υπερφυούς ενότητος. Η Αγία Τριάς αποτελεί το σχεσιακό υπόδειγμα της Ορθοδοξίας. Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι πρόσωπα ομοούσια. Ο πατήρ προσφέρει ταυτόχρονα αλλά άχρονα όλη την ουσία Του και στον Υιό και στο Πνεύμα. Η απόλυτη ετερότητα των προσώπων όχι μόνον δεν αντιβαίνει στην απόλυτη κοινωνία των, αλλά συνιστά προϋπόθεσή της. Επιπλέον, η τριαδικότητα αυτής της σχέσεως δείχνει ότι πρόκειται για σχέση ουσιαστικής αγάπης και όχι ανακλαστική σχέση αλληλοεκπληρούμενου ναρκισσισμού. Τέτοιες σχέσεις αγαπητικής κοινωνίας καλούνται να σχηματίσουν οι Χριστιανοί με τους συνανθρώπους των. Από την άλλη πλευρά, η ναρκισσική περιχαράκωση στο εγώ και μας αποξενώνει από τους αλλήλους και, απροσδόκητα, στο τέλος υπονομεύει και αυτό το εγώ. Ο π.Νικόλαος εξηγεί εναργώς τους μηχανισμούς με τους οποίους συμβαίνει αυτό στις σημερινές “κοινωνίες” του αυτοαναφορικού υποκειμένου και της διαχύσεως.

Λιμπεραλκούλτ: Η δυτική «Πολιτική Ορθότητα» κατά της Δύσης

του Δημήτρη Μπελαντή

Ηεποχή μας, εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου, είναι η εποχή των πολιτιστικών πολέμων («cultural wars»). H διεθνοποίηση ή παγκοσμιοποίηση της κουλτούρας, η άνοδος των ταυτοτικών κινημάτων ή κινημάτων ταυτοτικής πολιτικής («identity politics») και του μετα-φιλελεύθερου δικαιωματισμού, η ομογενοποίηση της πλανητικής διανόησης και η ριζική αμφισβήτηση των ως τώρα κοινωνικών προτύπων συμπεριφοράς, έχουν θέσει εκ των πραγμάτων το ζήτημα μιας πολύ έντονης και σοβαρής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της εκπαίδευσης, των ανθρώπινων σχέσεων και του πολιτισμού στις δυτικές κοινωνίες. Ένα σημαντικό τμήμα της μορφωμένης και της εκπαιδευτικής κοινής γνώμης και διανόησης στη Δύση αμφισβητεί ριζικά τη Δύση. Όχι κυρίως από τη σκοπιά του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης αλλά από τη σκοπιά της καταπολέμησης του «ένοχου και ρατσιστικού παρελθόντος» του δυτικού πολιτισμού. Ο δυτικός πολιτισμός οφείλει να αποχωρήσει από το προσκήνιο της Ιστορίας και να προσχωρήσει στην αποδόμησή του («deconstruction»). Ιδίως θεωρητικά ρεύματα όπως ο γαλλικός μεταδομισμός, τα ακαδημαϊκά αγγλοσαξωνικά critical studies ή τα postcolonial studies ή τα gender studies βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της κριτικής.

Υπάρχει πραγματική βάση σε αυτή την κριτική;

Και βέβαια υπάρχει. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι για αιώνες ουσιαστικά η εκπαίδευση στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, μεταξύ αυτών ιδίως στις αποικιακές και ιμπεριαλιστικές χώρες, ανέδειξε συστηματικά την «ανωτερότητα του δυτικού-λευκού ανθρώπου» έναντι των κατακτημένων λαών και ιδίως των «εγχρώμων», του χριστιανικού πολιτισμού έναντι των άλλων, της ανδρικής φυσικής κυριαρχίας και υπεροχής απέναντι στις γυναίκες, τα παιδιά και τα ζώα, τη «φυσικότητα» της δουλείας κ.λπ. Ότι ενίσχυσε τον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό και την εδαφική κατάκτηση καθώς και μια λογική πολιτισμικής και φυλετικής υπεροχής κάθε «ανώτερου» έθνους ή φυλής έναντι των άλλων. Η αποκορύφωση αυτών των ιδεολογικών προσλήψεων στη Δύση, σε συνδυασμό και με τα αποτελέσματα της κρίσης του 1929 και του Ευρωπαϊκού Εμφυλίου Πολέμου, ήταν ο φασισμός και ο ναζισμός και η φρίκη των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η υιοθέτηση μιας πολιτικής «κοινωνικής ή φυλετικής υγιεινής» έναντι των εκφυλισμένων «φυλών» και ομάδων δεν θα μπορούσε να προκύψει, αν δεν είχε προετοιμαστεί μακροχρόνια από αντίστοιχες ιδεολογίες και πολιτιστικές πρακτικές στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά έθνη.

Όμως, από τη δεκαετία του 1960 και μετά, αυτή η κατάσταση έχει αμφισβητηθεί και εν μέρει αναδιαταχθεί στα έθνη της Δύσης και στους εκπαιδευτικούς τους μηχανισμούς. Ιδίως σε μια μεγάλη περίοδο, η οποία πια μάλλον έχει ξεπεραστεί, όπου οι ιδέες της Αριστεράς υπήρξαν πολύ ισχυρές μέσα στα δυτικά πανεπιστήμια και όπου «τα παιδιά του ’68» κυριάρχησαν πνευματικά και ακαδημαϊκά. Η οπτική της κριτικής της αποικιακής και φυλετικής καταπίεσης μπήκε σε μεγάλο βαθμό στα εκπαιδευτικά προγράμματα, η προβληματική της διεκδικούμενης αναδιάταξης στις έμφυλες σχέσεις και του φεμινισμού δημιούργησε μια μεγάλη γενιά δραστήριων γυναικών ακαδημαϊκών κατά της έμφυλης καταπίεσης, ενώ πολλοί φοιτητές και φοιτήτριες από την περιφέρεια του καπιταλισμού εισχώρησαν, με τη βοήθεια και της Αριστεράς, στο εκπαιδευτικό και διδακτικό προσωπικό των σχολείων και πανεπιστημίων και έθεσαν την ιδιαίτερη οπτική και στίγμα τους. Όποιος δεν το βλέπει, πρέπει να είναι τυφλός ή ανειλικρινής. Παρά το ότι η Αριστερά υποχώρησε πολιτικά παντού μετά το 1990 έναντι του νεοφιλελευθερισμού, το πάντρεμα της Αριστεράς με τον πολιτιστικό φιλελευθερισμό παραμένει πάντοτε ένας πολύ ισχυρός παράγων στα αμερικανικά, δυτικοευρωπαϊκά και αυστραλιανά πανεπιστήμια. Και επηρεάζει σημαντικά τα κοινωνικά κινήματα στη Δύση. Αυτό δε το πάντρεμα έχει συντελέσει σημαντικά στη μετατόπιση του ενδιαφέροντος της αριστερής διανόησης και των αριστερών πολιτικών οργανώσεων από την εργατική και τη λαϊκή ταξική κεντρικότητα στην προβληματική του ρατσισμού και των πολιτικών ταυτότητας. Την ίδια στιγμή, ο «αριστερός» ή «κεντροαριστερός» ταυτοτικός φιλελευθερισμός, μέσω του Χόλυγουντ ως κέντρου του παγκόσμιου εικονικού πολιτισμού, αλλά και μέσω της «ταυτοτικής λογοτεχνίας» έχει πλημμυρίσει όλον τον πλανήτη. Όχι; Ακόμη και στο αστυνομικό μυθιστόρημα ή τη φανταστική λογοτεχνία σήμερα, οκτώ στις δέκα υποθέσεις έχουν υλικό φυλετικής ή έμφυλης σύγκρουσης (ενώ η «κοινωνική τάξη» ή η πατρίδα έχουν απλώς εξαλειφθεί). Αυτά, βέβαια, δεν σημαίνουν ότι ο φυλετικός ρατσισμός, ο έμφυλος και οι υπόλοιποι ρατσισμοί και οι αντίστοιχες διακρίσεις έχουν εκλείψει, σημαίνει όμως ότι το πολιτιστικό πεδίο είναι πλέον πολύ αμφίρροπο, αντιφατικό και συγχυσμένο, και ότι ένα σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου διεθνώς (ουσιαστικά το πιο «φιλελεύθερο», τεχνολογικό και υβριδικό) είναι στο πλευρό του πολιτισμικού φιλελευθερισμού και των «ταυτοτήτων». Αυτό που οι Νέγκρι και Χαρντ περιγράφουν στο έργο τους «Αυτοκρατορία» ως το ανερχόμενο υβριδικό «Πλήθος» δεν είναι μόνο οι τεχνολογικά εργαζόμενοι, η διανόηση και οι «μειοψηφίες»: είναι συνάμα και το δυναμικό μέρος του κεφαλαίου που προωθεί την υβριδικότητα, την καταστροφή/απαξίωση των παλιών ταυτοτήτων, τη διεθνοποίηση, και , σε κάποιον βαθμό, και τον μετανθρωπισμό. Ο υβριδικός άνθρωπος, όσον αφορά την ταυτότητα και την ιδεολογία, πάει να συναντήσει το υπό εκκόλαψη πληροφορικό- γενετικό υβρίδιο του ιστορικού ανθρώπου με την Υπερ-μηχανή.

Η «πολιτικά ορθή» επίθεση συλλήβδην στον δυτικό πολιτισμό

Η ΔΥΣΗ ΡΟΚΑΝΙΖΕΙ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ

Μελέτης Η. Μελετόπουλος 

(Εφημ.  ΝΕΑ)

     Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς ιδεολογικά, αυτό που αποκαλούμε «Δύση» (συνοπτικά η Ευρώπη, η Αμερική και η Ωκεανία) διαμορφώθηκε στην βάση του Ελληνορωμαϊκού κόσμου, όπως αυτός εξελίχθηκε μέσα από διαδοχικές μεταλλάξεις. Οι κυριώτερες ήταν ο Χριστιανισμός, η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η Βιομηχανική Επανάσταση και τελικώς η νεώτερη αστική κοινωνία. Στην τελευταία φάση, από τα μέσα του 19ου έως τα μέσα του 20ού αιώνα, καθοριστικό ρόλο διεδραμάτισε η διανόηση της εβραϊκής διασποράς, κυρίως στο πρόσωπο των τριών τιτάνων Marx, Freud και Einstein. Αυτά ήταν τα θεμέλια της Δύσης.

    Η τεράστια συσσώρευση ισχύος και πλούτου στα μεγάλα δυτικά καπιταλιστικά κράτη προϋπέθεσε μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος: την κατάκτηση της Αμερικής και την καταστροφή των ιθαγενών αμερικανικών πολιτισμών, το εμπόριο σκλάβων, την αποικιοποίηση της Αφρικής και της Ασίας, την άγρια εκμετάλλευση των υπανάπτυκτων και ημιανάπτυκτων λαών, τις ανισότητες και την απαθλίωση της εργατικής τάξης στο εσωτερικό των δυτικών χωρών, όπως και διαφόρους μεγάλους και μικρούς πολέμους για τον έλεγχο των πόρων του πλανήτη.

    Η απανθρωπία που χαρακτήρισε την πορεία του δυτικού κόσμου δεν ήταν βέβαια χειρότερη από αυτήν των Μήδων του 5ου αιώνος π.Χ., των Αράβων του 7ου αιώνος μ.Χ., των Μογγόλων του Τζένγκις Χαν, των Σελτζούκων και των Οθωμανών Τούρκων κλπ. Μάλιστα οι τελευταίοι διέπραξαν γενοκτονίες μείζονος κλίμακος. Αυτό που διαφοροποίησε τον δυτικό κόσμο ήταν ότι, μέσα από τις συνήθεις –δυστυχώς- στο ανθρώπινο είδος ανθρωποκτόνες διαδικασίες, αναδείχθηκαν πρωτοφανείς θεσμοί, όπως η Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η Ελευθερία του Πνεύματος, η Κοινωνική Δικαιοσύνη. Υπερνικήθηκε, έστω και με παλινδρομήσεις και υποτροπές, έστω και με κόστος δύο Παγκοσμίων Πολέμων και ενός Ψυχρού, ο Ολοκληρωτισμός. Αντιθέτως, οι μη δυτικές υπερδυνάμεις αναπαρήγαγαν προνεωτερικά μοντέλα διακυβέρνησης και κοινωνικής οργάνωσης, βασισμένα στην ανελευθερία, στην βία και στην καταστολή.

Ανοικτή επιστολή προς τα μέλη του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον Λαϊκό Καλλιτέχνη της Ρωσίας και Ήρωα της Εργασίας της Ρωσίας, σκηνοθέτη Nikita Mikhalkov

Ανοιχτό γράμμα του διάσημου σκηνοθέτη Νικήτα Μιχάλκοφ στο συμβούλιο της ΕΕ για την επιβολή εναντίον του κυρώσεων. 

Οι κυρώσεις επιβλήθηκαν με κανονισμό για να έχουν υποχρεωτική εφαρμογή σε όλες τις χώρες μέλη της ΕΕ άσχετα αν συμφωνούν με αυτές.

Είναι μια ακόμα πειστική απόδειξη του ότι στις τάξεις της Ευρωπαϊκής ελίτ ο φασισμός δεν πέθανε ποτέ.

(Η μετάφραση είναι με αυτόματη μηχανή Το πλήρες κείμενο στα Αγγλικά παρατίθεται στο τέλος.)

«Ανοικτή επιστολή προς τα μέλη του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον Λαϊκό Καλλιτέχνη της Ρωσίας και Ήρωα της Εργασίας της Ρωσίας, σκηνοθέτη Nikita Mikhalkov

19 Ιανουαρίου 2023

Εγώ, ο Nikita Sergeyevich Mikhalkov, σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός, βραβευμένος με Όσκαρ, με δύο Χρυσούς Λέοντες του Φεστιβάλ Βενετίας, το Grand Prix του Φεστιβάλ Καννών και πολλά άλλα βραβεία, γράφω μόνο για να επισημάνω ότι δεν είμαι πολιτικός, ή δημόσιος υπάλληλος. 

Είμαι Ρώσος καλλιτέχνης, εκπρόσωπος μιας αρχαίας ρωσικής οικογένειας, και επομένως θεωρώ απαραίτητο να πω τα εξής σχετικά με την ένταξή μου στον κατάλογο κυρώσεων της ΕΕ:

 Πρώτον, μην θεωρήσετε την επιστολή μου ως απόπειρα αποφυγής των κυρώσεων που μου επιβλήθηκαν, γιατί αυτές οι κυρώσεις μου επιβλήθηκαν από άτομα των οποίων τα λόγια ή οι πράξεις δεν είναι αξιόπιστα. Αρκεί να θυμηθούμε την ομολογία της πρώην καγκελαρίου της Γερμανίας, κας Μέρκελ, πρώην προέδρου της Ουκρανίας Ποροσένκο και πρώην προέδρου της Γαλλίας Ολάντ, ότι όλες οι μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις σχετικά με τις συμφωνίες του Μινσκ ήταν ένα κυνικό ψέμα. να κερδίσουν χρόνο και να σπείρουν την εξωφρενική ρωσοφοβία και τον βάναυσο ναζισμό στην όμορφη γη της Ουκρανίας. 

Ή, θυμηθείτε πώς ο πολιτισμένος κόσμος υποστήριξε την απαγόρευση του Κιέβου στους Ρώσους πολίτες της Ουκρανίας να μιλούν ή να σκέφτονται στη μητρική τους ρωσική γλώσσα. 

Επιπλέον, σε αντίθεση με τις προφορικές υποσχέσεις που δόθηκαν στην ηγεσία της Σοβιετικής Ένωσης για μη διάδοση του ΝΑΤΟ στην Ανατολή, η χώρα μας περικυκλώθηκε παρά το γεγονός ότι είχε συμμορφωθεί με όλες τις συμφωνίες για τη μείωση των όπλων, συμπεριλαμβανομένης της αποχώρησης των στρατευμάτων μας από Η Ανατολική Ευρώπη, η κατεδάφιση του Τείχους του Βερολίνου και η σχεδόν πλήρης καταστροφή της εθνικής αμυντικής βιομηχανίας και ούτω καθεξής, ενώ το ΝΑΤΟ έφτασε μέχρι τα σύνορα της χώρας μου.

 Αλλά δεν είναι αυτό που πρέπει να συζητήσω. Είναι πολύ προφανές, όχι μόνο για μένα, αλλά και για εσάς, και ως εκ τούτου, όλα αυτά που κάνετε είναι συνεπής συνέχεια των σαρωτικών ψεμάτων και της επέκτασης του Βορειοατλαντισμού. 

Έχω κάτι άλλο στο μυαλό μου.

 Εσείς που θεωρείτε ότι είστε μια πολιτισμένη δημοκρατική κοινωνία, επιβάλλετε κυρώσεις σε κάποιον που εκφράζει την προσωπική του άποψη στη χώρα του, στην πατρίδα του, στους δικούς του ανθρώπους στη γλώσσα του;