Δευτέρα 18 Μαρτίου 2024

Η πολιτική ορθότητα στο δωμάτιο


Τάκης Θεοδωρόπουλος


Το γαλλικό Kοινοβούλιο ψήφισε νόμο βάσει του οποίου η προσβολή φύλου, σεξουαλικών προτιμήσεων και φυλής είναι αδίκημα ακόμη κι αν διαπραχθεί σε ιδιωτικό χώρο. Επισύρει πρόστιμο 3.750 ευρώ. Και πώς θα διαπιστωθεί το αδίκημα; Μόνον διά της καταγγελίας. Είτε κάποιου προσκεκλημένου στο δείπνο όπου ο παππούς καταφέρθηκε κατά του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών με απρεπείς χαρακτηρισμούς, είτε από κάποιον από τους νεαρούς βλαστούς της οικογένειας τους οποίους έχει ευαισθητοποιήσει η σχολική τάξη. Αυτό ψηφίσθηκε στις 6 Μαρτίου και το νομοσχέδιο το εισήγαγε το κόμμα της «Αναγέννησης» που συμμετέχει στην πλειοψηφία. Και μετά απορούν γιατί αν γίνονταν βουλευτικές εκλογές στο τέλος του 2023 οι δημοσκοπήσεις δίνουν πλειοψηφία στο κόμμα της Λεπέν


Ο Οργουελ προέβλεψε την κατάργηση του ιδιωτικού χώρου στο «1984». Σε κάθε σπίτι υπάρχει μια οθόνη του Μεγάλου Αδελφού η οποία παρακολουθεί και καταγράφει την κάθε κίνηση. Ακόμη και τις εκφράσεις του προσώπου. Η δυσαρέσκεια ή η υπερβάλλουσα χαρά δεν είναι αθώες. Κανένα αίσθημα δεν είναι αθώο στην επικράτεια του Μεγάλου Αδελφού. Ο ήρωας του Οργουελ, ο Ουίνστον Σμιθ, προσπαθεί να βρει μια γωνιά στο σπίτι του που δεν θα τον παρακολουθεί η οθόνη, για να γράψει το ημερολόγιό του. Είναι ο τρόπος του για να ξεφύγει από την κυριαρχία του καθεστώτος. Να καταγράψει τον ελάχιστο χώρο που του έχει απομείνει για την προσωπική του ζωή. Θα το πληρώσει ακριβά όταν θα ερωτευθεί την Τζούλια.

Ο Οργουελ είχε ζήσει τον ολοκληρωτισμό από τη θητεία του στον Ισπανικό Εμφύλιο. Εκεί έζησε τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε το σταλινικό Κ.Κ. τους συναγωνιστές του. Αφησε το «Εγκώμιο στην Καταλωνία». Η εμπειρία του τον ενέπνευσε να γράψει και τη «Φάρμα των ζώων», το αριστουργηματικό παραμύθι που περιγράφει τη μετάλλαξη της επανάστασης σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Οπως λέει ο ίδιος, το εμπνεύσθηκε το 1937, όμως το ολοκλήρωσε το 1945. Το απέρριψαν τέσσερις εκδότες. Ανάμεσά τους και οι Faber and Faber με αναγνώστη τον Ελιοτ, ο οποίος του έγραψε ότι προβάλλει μια «τροτσκική» –troskyte– άποψη για τη σοβιετική επανάσταση. Ενας άλλος εκδότης τού έγραψε πως έστειλε το χειρόγραφο στο «Υπουργείο Πληροφοριών», το οποίο του συνέστησε να μην το εκδώσει. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν είχε τελειώσει, η Σοβιετική Ενωση ήταν σύμμαχος στον πόλεμο κατά του ναζισμού. Δεν υπήρχε νομοθετική απαγόρευση κριτικής. Ομως το κενό το κάλυπτε η ανάγκη τής «ορθής σκέψης».

Και ο Οργουελ γράφει στο Παράρτημα της «Φάρμας των ζώων»: Η «ορθή σκέψη» δεν επιβάλλεται διά της βίας, με επίσημους μηχανισμούς λογοκρισίας. Επιβάλλεται με την εσωτερίκευση της λογοκρισίας. Πώς λειτουργεί; Κατ’ αρχάς απαιτείται μια γλώσσα αναφοράς η οποία δημιουργείται σιωπηρά, από τη συνήθεια, και επιβάλλει τα όριά της. Αναλογισθείτε πόσες λέξεις ή εκφράσεις θεωρούσαμε ως μέρος της καθημερινής μας γλώσσας μέχρι πριν από δέκα χρόνια –δεν λέω παραπάνω– και σήμερα είναι απαγορευμένες. Δεν μας τις έχει απαγορεύσει κανένας νόμος, αλλά εμείς οι ίδιοι δεν τολμάμε να τις προφέρουμε. Δεν τολμώ καν να τις αναφέρω. Η μεγάλη δύναμη της «ορθής σκέψης», ή της πολιτικής ορθότητας, είναι η αυτολογοκρισία. Είναι η διαφορά ανάμεσα στην απολυταρχία και στον ολοκληρωτισμό. Η απολυταρχία απαιτεί την υποταγή των υπηκόων της. Ο ολοκληρωτισμός απαιτεί την ταύτισή τους.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ: ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ...


Δημήτρης Μπαλτάς 


Στό ἐρώτημα πού εἶχε θέσει σέ σχετικό τεῦχος τό 1981 τό περιοδικό «Εὐθύνη» ἄν «Διαθέτει μέλλον ἡ Δημοκρατία;» 




ὁ ποιητής Νίκος Καροῦζος εἶχε απαντήσει κατά τρόπο χαρακτηριστικό: 

«Ἡ ἐρώτηση χρειάζεται πολλαπλή ἀπόκριση. Δέν εἶναι μονοδιάστατο ζήτημα. Προτίθεμαι νά σταθῶ μονάχα σέ ἕνα του σημεῖο: τήν περιφρόνηση τῆς ὕλης πού γενικά παρατηροῦμε καί πού βεβαίως εἶναι στοιχεῖο φασιστικῆς ψυχολογίας. Ὁ συγκαιρινός ἄνθρωπος διαπνέεται ἀπό ἕνα ἀπερίγραπτο εὐημερισμό, ‘’μαγεμένος’’ ἀπ’ τήν ὕλη καί τίς τεχνικές της ‘’εὐτυχίας’’, φαινόμενο διεθνικοῦ χαρακτήρα. Λένε πώς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζει σέ ἐπίπεδο θεότητας τήν ὕλη. Μακάρι νά συνέβαινε, ἡ ἀλήθεια ὅμως εἶναι ὁλωσδιόλου διαφορετική καί ἔχει, κατά τήν κρίση μου, ὡς ἑξῆς:

 ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος δέν ξέρει νά ἀπολαύσει τήν ὕλη, γιατί εἶναι ὑλόφρονας.  Δέν ξέρει, λόγου χάρη, νά εὐχαριστηθεῖ τή γεύση του -ἐπιδίδεται σέ κανιβαλικά φαγοπότια. Δέν ξέρει νά χαρεῖ τό αὐτοκίνητο ἤ τή μοτοσυκλέτα -τρέχει μέ ἀσύνετες ταχύτητες. Δέν ξέρει νά μυρίσει ἕνα λουλούδι σταματώντας γιά λίγο στήν ὀσφρησή του τό χρόνο. Δέν ξέρει νά σεβαστεῖ τήν ἀκοή του, τήν ἁφή του, τήν ὅραση. Τά πάντα σημαδεύει  ὁ πανικός τῆς ἀπληστίας, μ΄ ἄλλα λόγια: 

τό Κακό σέ ὅλη του τή φρικωδία. Ὡστόσο, αἰῶνες καί αἰῶνες τό λέμε, καί συμφωνοῦμε κατά πλειοψηφία ζωντανοί καί πεθαμένοι, πώς πρέπει νά τείνουμε πρός τό Ἀγαθό καί νἄχουμε σχέσεις ἀγαθές μέ τήν ὕλη, γιατί ἔτσι καί μόνο βιώνουμε πραγματικά τή μαγεία της. Ἐάν ἡ τάση πρός τό ἀγαθό μας περιεχόμενο δέν κυριαρχήσει στήν κοινωνική πραγματικότητα, τότε πῶς μπορεῖ νἄχει μέλλον ἡ δημοκρατία; Γιά ν΄ ἀλλάξουν  ἐντούτοις οἱ ἀντιλήψεις μας καί νά πᾶμε στό συνέχεια καλύτερο, πρέπει νά διαμορφώσουμε ἀνθρωπιστικές δομές κοινωνικοῦ βίου, παιδεία οὐσιαστική καί λελογισμένη χρήση τῆς Τεχνικῆς σέ ὑδρογειακή κλίμακα» 

Ο χαρταετός στην ποιήση και τη ζωγραφική



Μίκης Θεοδωράκης - Χαρταετοί 



Η Έλλη Λαμπέτη απαγγέλει το ποίημα ο Χαρταετός από την Μαρία Νεφέλη του Οδυσσέα Ελύτη.


Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.



Χαρταετός – Η ιστορία του

Ο ουρανός την Καθαρά Δευτέρα γεμίζει από χαρταετούς. Πολύχρωμοι και πολυγωνικοί, με τις φουντωτές ναζιάρικες ουρές τους, υψώνονται στον ουρανό σαν προάγγελοι της Άνοιξης και βέβαια ως ένδειξη του τέλους της Αποκριάς.

Ο χαρταετός, παιχνίδι για μικρούς και μεγάλους και απαραίτητο συστατικό της Καθαρής Δευτέρας, φαίνεται πως άνοιξε τα πολύχρωμα φτερά του πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, περίπου στα 1.000 π.Χ.
Δεν είναι γνωστή η ακριβής χρονική στιγμή και η τοποθεσία, που ο πρώτος χαρταετός ανέβηκε στον ουρανό, όμως πιθανότατα οι Κινέζοι έκαναν την αρχή με μια κατασκευή που αντέγραφε τη μορφή των πουλιών.



 
Από τις αρχές του κόσμου ο άνθρωπος ονειρευόταν να πετάξει σαν τα πουλιά – ένα όνειρο που φαίνεται σε γραπτά και εικόνες που χρονολογούνται από το 500 π.Χ. Οι χαρταετοί, λοιπόν, έκαναν την εμφάνιση τους στην Κίνα πριν από 3.000 χρόνια. Εκεί ήταν διαθέσιμα και τα κατάλληλα υλικά για την κατασκευή τους: καλάμια bambou για το πλαίσιο και μετάξι για το πανί και την ουρά.

Με αφετηρία την Άπω Ανατολή ο χαρταετός πέρασε τη δική του «Οδύσσεια» ακολουθώντας αρχαίες διαδρομές και υιοθετήθηκε από όλες σχεδόν τις ηπείρους, αποκτώντας νέες μορφές και δημιουργώντας μύθους, καθώς έκανε την εμφάνισή του στους διάφορους πολιτισμούς.
Οι ανατολικοί λαοί τους έδωσαν ζωντανές μορφές (ψάρια, πουλιά, δράκοντες κ.λπ.). Άλλοι έδεναν σ’ αυτούς (γραμμένες πάνω σε μικρότερο χαρτί) τις αρρώστιες και τις συμφορές και τις άφηναν να φύγουν μακριά, άλλοι έστελναν προς τα επάνω τις ευχές και τις επιθυμίες τους, και άλλοι προσάρμοζαν μικρές φλογέρες στο κεφάλι του αετού, για να σφυρίζουν και να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Τέλος, άλλοι σήκωναν ομαδικά τους αετούς, σαν προσευχή στον ουρανό και έψαλλαν ύμνους.

Στην ελληνική αρχαιότητα, τον 4ο αιώνα π.Χ., ο μαθηματικός και αρχιμηχανικός Αρχύτας (440-360 π.Χ.), από τον Τάραντα της Νότιας Ιταλίας, καλός φίλος του Πλάτωνα και οπαδός του Πυθαγόρα, χρησιμοποίησε στην αεροδυναμική του τον χαρταετό και λέγεται ότι ήταν ο εφευρέτης του.

Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο Ρούντι Ρινάλντι




Στις " Αντιθέσεις" μία μεγάλη συζήτηση για τις ανοιχτές προκλήσεις των κοινωνιών , την μετάβαση στην "νέα κανονικότητα" ή την "αβεβαιότητα" και τα μεγάλα ανοιχτά ερωτήματα

τεχνολογικά, οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά , βιογεννετικά, γεωπολιτικά και πολιτιστικά .

- Αναδύθηκε ο Πολυπολικός κόσμος και είμαστε στη "δύση" της Δύσης ή μπροστά σε μια νέα τεχνολογική, γεωπολιτική και οικονομική μετάβαση που θα καθορίσει τις κοινωνίες ;

- Ζούμε σε συνθήκες Οικονομίας Πολέμου ή αναδιάρθωσης και αναδιανομής των κέντρων ισχύος ;

- Τι συμβαίνει με την συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη; Εργαζόμενους, λαούς, έθνη, τάξεις, ελίτ, πολιτισμούς, γλώσσες;

- Διάγουμε την " δικτατορία" της απουσίας εναλλακτικής; Είναι αναγκαία μία νέα συνείδηση ;

- Ποιο το αφήγημα στη Γηραιά, κουρασμένη και σχεδόν "τυφλή" Ευρώπη;

- Έχει ελπίδες και ρόλο η Ευρώπη και υπό ποιές προϋποθέσεις στην νέα παγκόσμια σκακιέρα;

- Η Ελλάδα στον σύγχρονο κόσμο , η γεωπολιτική «μοίρα» της και το Υπαρξιακό της πρόβλημα στην τροχιά του 21ου αιώνα .

- Ο πολιτικός κόσμος, το πολιτικό σύστημα της χώρας και οι θέσεις του ο προσανατολισμός του .

- Η χώρα ως κόμβος και ο κίνδυνος ζωνοποίησή της. Η τουρκική απειλή και η σοβαρότητά της

- Οι προκλήσεις του σήμερα για την Ελληνική κοινωνία και την πολιτική , το σύμπλοκο Εθνικής και Κοινωνικής δομής

Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο Ρούντι Ρινάλντι, σύγχρονος θεωρητικός της Ανάλυσης Κοινωνικο-πολιτικά και γεωπολιτικά, εκδότης και διευθυντής σύνταξης του "Δρόμου της Αριστεράς" και συγγραφέας.

Στην εκπομπή παρεμβαίνει και καταθέτει την οπτική του , ο Απόστολος Αποστόλου, Καθηγητής Πολιτικής και Κοινωνικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια Παντείου, Πάντοβας, Ρώμης, Μιλάνου, στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Federiciana Ρώμης, καθώς και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης.

"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Σαρακοστή: νηστευτές στον δρόμο.

του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Ολόκληρη τη Σαρακοστή νηστεύω. Νηστεύω, δηλαδή, από την Καθαρά Δευτέρα μέχρι τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα.

Νηστεύω γιατί έχω μπροστά δρόμο, κι όταν έχεις δρόμο δεν θέλεις να βαρύνεις. Καθαυτή η λέξη “σαρακοστή” δεν σημαίνει τίποτα άλλο, παρά μέτρημα του δρόμου που απομένει. Σα να λέει: “σαράντα μέρες υπολείπονται…”

Η σαρακοστή δεν υπάρχει επειδή τάχα οι μέρες της είναι ιερότερες ή μαγικότερες! Υπάρχει χάριν του τερματισμού της! Υπάρχει για να μυεί στην έννοια του οράματος, του καινούργιου που βρίσκεται στο τέρμα των σαράντα ημερών: στη Μεγαλοδομάδα και εν τέλει στην Ανάσταση!

Κι έτσι, νηστευτής σημαίνει ύπαρξη προσανατολισμένη στο μέλλον. Το να νηστεύω σημαίνει όχι απλώς να δηλώνω, αλλά και να ζω με όλες τις διαστάσεις της ύπαρξής μου (πνευματικές και βιολογικές αξεχώριστα) το ότι ο κόσμος τούτος, ο βυθισμένος στη φθορά και στο άδικο, οφείλει να αλλάξει. Οφείλει να βιωθεί ως ένας κόσμος ο οποίος δεν μπορεί να χορτάσει τον άνθρωπο που διψά για ζωή. Κι όταν μιλάμε για αλλαγή του κόσμου, δε μιλάμε για κατάργηση ή εξάτμισή του ή αντικατάστασή του από κάποιο υπερπέραν.

Αλλαγή του κόσμου, στη χριστιανική οπτική, σημαίνει απελευθέρωσή του από κάθε θάνατο, κυριολεκτικό και μεταφορικό: από κάθε τι που νεκρώνει την ανθρωπιά, που βάζει ημερομηνία λήξης στην αγάπη, που διακόπτει τον έρωτα, που κολοβώνει το δίκιο.

Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία

Sarakosti.elliniki.paideia«S.Drekou»aenai-EpAnastasi.

Έναν πνευματικό οδηγό της Μεγάλης Σαρακοστής μας έστειλε ο θεολόγος, εκπαιδευτικός κ. Θ. Ρηγινιώτης, αγαπητοί αναγνώστες. Ένα εκπαιδευτικό βίωμα συμμετοχής της κατανυκτικής αυτής περιόδου για κάθε ορθόδοξο χριστιανό. Ένας θεολόγος που ξέρει να μιλά στην ψυχή κάθε ορθόδοξου, κάθε Έλληνα και Ελληνίδας, κάθε έφηβου/ης, κάθε ανθρώπου που αναζητά τις υπαρξιακές του καταβολές.

Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και Ελληνική Παιδεία
του Θεόδωρου Ι. Ρηγινιώτη, σε επιμέλεια Σοφίας Ντρέκου

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι για το λαό μας (τον ορθόδοξο ελληνικό λαό – αλλά και κάθε ορθόδοξο λαό ή ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα, σε όλο τον πλανήτη) μία από τις ωραιότερες περιόδους του έτους, αν όχι η ωραιότερη. Συναγωνίζεται σε ομορφιά την περίοδο των Χριστουγέννων και του Δεκαπενταύγουστου, που νομίζω πως είναι οι δύο άλλες ωραιότερες περίοδοι του έτους για το λαό μας.
  • Η ομορφιά της Μ. Σαρακοστής έγκειται κυρίως όχι στο γεγονός της νηστείας (αν και η νηστεία επίσης αποτελεί ολόκληρο πολιτισμό με τη δική του ομορφιά), αλλά στις υπέροχες τελετές που γίνονται αυτή την περίοδο στις ορθόδοξες εκκλησίες, σε καθημερινή ή εβδομαδιαία βάση, τελετές που δεν επαναλαμβάνονται καμία άλλη χρονική περίοδο μέσα στο έτος.

Η διάσκεψη της Ρώμης και η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο



Αριστομένης Συγγελάκης



Παιδιά κουρελιάρικα σέρνονταν στο κάθε βήμα. Περιπλανιόνταν κατά μικρές αγέλες, με ύφος ζωώδικο και φοβερό, με το βλέμμα αγκιστρωμένο στη γη, αναζητώντας μια απίθανη τροφή. Μερικά, πολύ μικρά, είχαν κολλήσει το μούτρο τους στη βιτρίνα ενός εστιατορίου, που είχε μετατραπεί σε καντίνα της Βέρμαχτ (…) Καμιά φορά, κάποιος στρατιώτης πετούσε μια πορτοκαλόφλουδα απ’ το παράθυρο. Τα παιδιά χτυπιόνταν αναμεταξύ τους για να την αρπάξουν. Ο καυγάς τους είχε μια βραδύτητα παραίσθησης. Γρατζουνιόνταν και δαγκάνονταν, αλλά με κινήσεις εξαντλημένες και πολύ αργές. Ενώ ένα παιδί έχωνε τα νύχια του στο μάτι του αντιπάλου του, εκείνο, αναίσθητο στον πόνο, μασουλούσε κιόλας, εκστασιασμένο, την τσαλαπατημένη, πικρή και βρώμικη τροφή.». 

Αντρέας Κέδρος, «Peuple roi» («Λαέ βασιλιά»), Παρίσι, 1952.



Είναι γεγονός ότι διαχρονικά η γερμανική προπαγάνδα έχει επιδοθεί σε ένα, άνευ ορίων, παιχνίδι εντυπώσεων μέσω της διαρροής φημών, ανυπόστατων ισχυρισμών και μυθευμάτων, προκειμένου να αποποιηθεί των ευθυνών της για τα εγκλήματα του Γ’ Ράιχ στην Ελλάδα και την απόδοση των γερμανικών οφειλών. Σύμφωνα με ό,τι κατά καιρούς έχει υποστηριχθεί, είτε δια των χειλέων Γερμανών υψηλόβαθμων αξιωματούχων ή μέσω διαρροών σε ΜΜΕ, η Ελλάδα, δήθεν, «έχει αποζημιωθεί», ή, δήθεν, κάποια «ελληνική κυβέρνηση έχει παραιτηθεί» (χωρίς να λέγεται ποια), ή ότι «το θέμα έχει οριστικά κλείσει» ή ότι, δήθεν, «οι ελληνικές αξιώσεις έχουν απωλέσει τη νομιμοποιητική τους βάση».


Οι απαντήσεις από πλευράς κυρίως του κινήματος διεκδίκησης είναι άμεσες, αναλυτικές και τεκμηριωμένες και εντελώς συνοπτικά συνίστανται στο τρίπτυχο: α) καμία κυβέρνηση δεν έχει παραιτηθεί των ελληνικών αξιώσεων αλλά αντίθετα το ζήτημα έχει τεθεί επισήμως περίπου 15 φορές, β) οι γερμανικές οφειλές έχουν ισχυρή ηθική και ιστορική βάση, πλήρη νομική θεμελίωση και δεν υπόκεινται σε παραγραφή και γ) η διεκδίκησή τους εξελίσσεται εδώ και 70 χρόνια και με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία εικοσαετία, μετά την επανένωση της Γερμανίας. Όμως, μετά από τις σαφείς ελληνικές απαντήσεις, η γερμανική κυβέρνηση δεν επανέρχεται˙ επιλέγει τη σιγή ιχθύος και περιμένει να ξεχαστεί το συγκεκριμένο «επιχείρημά» της για να επανέλθει με άλλον, εξίσου ανυπόστατο ισχυρισμό.

Η αλήθεια για το κατοχικό δάνειο


Στις 14 Μαρτίου του 1942 ολοκληρώθηκε η Διάσκεψη της Ρώμης με τη συμμετοχή μόνο της Ιταλίας και της Γερμανίας, όπου αποφασίστηκε, μονομερώς, η καταβολή από την Ελλάδα στην Ιταλία και τη Γερμανία 1.500 εκατομμυρίων δραχμών το μήνα για την κάλυψη των δαπανών συντήρησης των στρατευμάτων Κατοχής. Το ποσό αυτό στη συνέχεια αναπροσαρμόστηκε στα 8.000 εκατομμύρια δραχμές το μήνα και τελικά καταργήθηκε ως όριο. Και μόνο η συγκεκριμένη απαίτηση του Άξονα ήταν πολύ βαριά και δυσανάλογη με τις οικονομικές δυνατότητες της χώρας, παραβιάζοντας κατάφωρα τα προβλεπόμενα από τον Διεθνή Κανονισμό της Χάγης του 1889 και του 1907.

Κυριακή 17 Μαρτίου 2024

Κυριακή των Απόκρεω



Κυριακή των Απόκρεω


(…)Είναι η αγάπη και πάλι που αποτελεί το θέμα της Κυριακής της Απόκρεω. 
Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μέρας είναι η παραβολή του Χριστού για την 
Τελευταία Κρίση (Ματθ, 25, 31‐46). 
Όταν ο Χριστός θα έρθει να μας κρίνει ποιο θα είναι το κριτήριο Του; 
Η παραβολή μας δίνει την απάντηση:
η αγάπη – όχι ένα απλό ανθρωπιστικό ενδιαφέρον για μια αφηρημένη δικαιοσύνη και για κάποιους, ανώνυμους «φτωχούς», αλλά η συγκεκριμένη και προσωπική αγάπη για τον άνθρωπο, για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο με το οποίο ο Θεός με φέρνει σε επαφή στη ζωή μου. (…)

(…)Η παραβολή για την Τελευταία Κρίση αναφέρεται στη χριστιανική αγάπη. 
Δεν είμαστε όλοι καλεσμένοι να δουλέψουμε για την «ανθρωπότητα», όμως ο καθένας μας έχει λάβει το δώρο και τη χάρη της αγάπης του Χριστού. 
Ξέρουμε ότι όλοι οι άνθρωποι τελικά έχουν ανάγκη απ’ αύτη την προσωπική αγάπη, έχουν ανάγκη να τους αναγνωρίζεται δηλαδή η μοναδικότητα της ψυχής τους στην οποία αντανακλάται όλη η ομορφιά της δημιουργίας μ’ ένα ξεχωριστό τρόπο. 
Ξέρουμε ακόμα ότι οι άνθρωποι βρίσκονται «ἐν φυλακῇ», είναι «πεινῶντες καὶ διψῶντες» ακριβώς γιατί τους λείπει αυτή η προσωπική αγάπη. 
Τέλος ξέρουμε ότι όσο στενά και περιορισμένα και αν είναι τα πλαίσια της προσωπικής μας ύπαρξης ο καθένας από μας δημιουργήθηκε υπεύθυνος για μια μικρή θέση στη Βασιλεία του Θεού, και έγινε υπεύθυνος εξαιτίας αυτού του δώρου της αγάπης του Χριστού. 
Έτσι είτε έχουμε είτε δεν έχουμε αποδεχτεί αυτή την ευθύνη, είτε αγαπήσαμε είτε αρνηθήκαμε την αγάπη, πρόκειται να κριθούμε. Γιατί «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25,40).

π. Αλέξανδρος Σμέμαν, Μεγάλη Σαρακοστή – Πορεία προς το Πάσχα, 11η έκδοση, Εκδ. Ακρίτας, Αθήνα,2006

Φωτ. Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου, Ναύπλιο

ΠΗΓΗ: Τίνα Βλασταράκου fb

Η μεταμοντέρνα αποδόμηση των συνειδήσεων


του Γιάννη Παπαμιχαήλ

Είναι, ίσως, επείγον να προβούμε σε μια ιστορία της μετανεωτερικότητας στο πεδίο των συλλογικών νοοτροπιών του δυτικού κόσμου. 

Ίσως λίγο, όπως ο Φουκώ επιχείρησε παλαιότερα με το έργο του να περιγράψει και να ερμηνεύσει την ιστορία της νεωτερικότητας.Για τις σημερινές Δυτικές κοινωνίες, καθώς και για τα σαστισμένα άτομα αυτών των κοινωνιών, η νέα κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, που από τη δεκαετία ιδίως του ’80 και ύστερα εμφανιζόταν περίπου σαν μια «φυσική αναγκαιότητα», απαιτούσε πολλές εκλογικεύσεις και δημιουργούσε άλλες τόσες τάσεις φυγής. Εμφανίστηκε τότε με έμφαση, ως τεκμήριο της νέας «αυθεντικότητας», η ιδεολογία της «επιστροφής στον εαυτό».
Μια τέτοια επιστροφή συμβαδίζει, βέβαια, με τη φιλοσοφίζουσα απόπειρα να αναζητηθεί το κλειδί της οικουμενικότητας (ίσως και της ανθρώπινης φύσης) στην εσωτερική ζωή του ατόμου. Ως ιδέα, χαρακτηρίζει τις φιλοσοφίες της λεγόμενης «αρχαιοελληνικής παρακμής» (επικούρειους, στωικούς κλπ.), αλλά και τις παραινέσεις του Αγίου Αυγουστίνου όταν –την εποχή της κατάρρευσης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας– ρίχνει μια απαισιόδοξη ματιά στο επερχόμενο μέλλον του Δυτικού κόσμου. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Αφελείς ιδεολογίες

Τώρα, όμως, στη μετανεωτερική σημερινή πραγματικότητα, τη συζήτηση περί του νοήματος της ανθρώπινης ύπαρξης στις δύο διαστάσεις της (αφενός της «εξωτερικότητας» και της ιστορικής πράξης, αφετέρου της εσωτερικής, πνευματικής αναζήτησης), τη χειρίζονται πιο αφελείς ιδεολογίες περί του οικουμενισμού και της ανθρώπινης πολλαπλότητας. Την χειρίζονται παρέα με τις γεωγραφικές και οικολογικές ανησυχίες για τη μοίρα του πλανήτη, ή τις ολοκληρωτικές ελπίδες για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας οικουμενικής κουλτούρας που θα συμπεριλάμβανε στους κόλπους της όλες τις προηγούμενες μορφές πολιτισμού (ένας «πολιτισμός των πολιτισμών»).

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ: ο Ιωάννης Συκουτρής μιλά για την επικαιρότητα που βιώνουμε.- Ανίκανοι να εμποδίσουμε τον όλεθρο που έρχε

 -




ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΥΚΟΥΤΡΗΣ *


Ο Ιωάννης Συκουτρής (Σμύρνη, 1 Δεκεμβρίου 1901 — Κόρινθος, 21 Σεπτεμβρίου 1937) ήταν διακεκριμένος Έλληνας φιλόλογος. Καταγόταν από τη Χίο και φοίτησε στην Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, ενώ αργότερα δίδαξε στην Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.


Η ελληνική αρχαιότης και η μεταπολεμική πνευματική ζωή**
Εκείνο που διακρίνει τον ευρωπαϊκόν πολιτισμόν από τους λοιπούς πολιτισμούς του πλανήτου μας (όταν θελήσωμεν να προσέξωμεν την εσωτερικήν διάρθρωσιν της υπάρξεως και της ζωντανής εξελίξεώς του, όχι το περιεχόμενον αυτού) δεν είναι η διατηρουμένη κατά τα 3 – 4000 χρόνια της υπάρξεώς του ιστορική και λογική του συνέχεια καθ’ ε­αυτήν· αυτήν ευρίσκει κανείς π.χ. και εις τον πολιτισμόν των Κινέζων ή των Ινδών, περισσότερον μάλιστα εμφανή.

Είναι ότι η συνέχεια αυτή δεν στη­ρίζεται εις την εθνικήν και φυλετικήν ταυτότητα των φορέων αυτού, αλλά συνυπάρχει (οφείλεται θα έλεγα) με την διαδοχικήν ή ταυτόχρονον συνερ­γασίαν πλήθους εθνικών οντοτήτων -όπως ακριβώς γίνεται και με την διαιώνισιν των οργανικών όντων. Κάθε μία απ’ αυτάς διατηρεί, και ανα­πτύσσει μάλιστα εις βαθμόν έντονον, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πνευματικής και ψυχικής της υποστάσεως. Και όμως, παρ’ όλον αυτόν τον πλούτον και την ποικιλίαν κατευθύνσεων και αποχρώσεων, δεν έχεις διόλου το αίσθημ ‘ αθροιστικής επισωρεύσεως ή χρονολογικής παρατάξεως αλλοτρίων και απροσαρμόστων πολιτιστικών αξιών, αλλά μιας ενιαίας γραμμής, ενός ορισμένου τύπου μορφών της ζωής, που ανανεώνεται (δια­τηρών την ταυτότητά του εις τας βασικάς γραμμάς της διαρθρώσεώς του) μέσ’ από τα διαφορετικά στάδια της εξελίξεως αυτού.


Το φαινόμενον αυτό δεν οφείλεται εις το ότι ο πολιτισμός της Ευρώπης έχει κοινήν την ιατορικήν του αρχήν εις τον αρχαίον ελληνισμόν. Αυτό και μόνον δεν εξηγεί πώς δεν επροχώρησεν η διαφοροποίησις τόσον, ώστε να διασπασθή ουσιαστικώς η ενότης αυτή.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Ἡ ἀντιwoke βιολογικοποίηση




του ΓΙΑΝΝΗ Α. ΤΑΧΟΠΟΥΛΟΥ


Ὄχι σπάνια, στὴν ἀπολυτοποίηση τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τὴν πλήρη ἀγνόηση τῆς φύσης καὶ τῆς βιολογίας ποὺ ὑποστηρίζουν ὅσοι συντάσσονται μὲ τὸ woke κίνημα, ἀντιπαρατίθεται μιὰ ἀντιwoke βιολογικοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας. Ἂν οἱ πρῶτοι, γιὰ παράδειγμα, συγχέουν τὴ σεξουαλικὴ προτίμηση μὲ τὸ φύλο καὶ ἔτσι ἀνακαλύπτουν ἀναρίθμητα φύλα, οἱ δεύτεροι ἐπινοοῦν διάφορες ἀντικειμενικὲς καὶ βασισμένες στὴ βιολογία κοινωνικὲς σταθερές. Ἤδη εἶχε γίνει τὶς προηγούμενες δεκαετίες ἀναφορὰ σὲ «γονίδιο τῆς ἀπιστίας», σὲ «γονίδια τῆς ὑπερβολικῆς τηλεθέασης» καὶ ἄλλα τέτοια (βλ. τὴν κριτικὴ τῆς S. McΚinnon, Νεοφιλελεύθερη γενετική, ἤδη ἀπὸ τὸ 2005 σὲ τέτοιες ἀντιλήψεις).


Τέτοιες «βιολογικίστικες» ἀντιλήψεις δὲν ἐξηγοῦν, φυσικά, γιατὶ ὑπάρχουν διαφορετικὰ κριτήρια ὀμορφιᾶς σὲ διαφορετικοὺς ἀνθρώπους τῆς ἴδιας ἐποχῆς (και ὄχι μόνο αὐτὰ ποὺ ὁρίζουν δογματικὰ ὁρισμένοι βάσει τῆς γονιμότητας), ἢ γιατὶ παντρεύονται καὶ συζοῦν ἁρμονικὰ ἄνθρωποι ποὺ διαφέρουν σὲ ὀμορφιὰ ἐπειδὴ ἔχουν π.χ. ἴδια ἐνδιαφέροντα καὶ κώδικα ἐπικοινωνίας ἀγνοώντας τὴν ἐξωτερικὴ σχετικὴ ἀσχήμια ἢ καὶ φτώχεια τοῦ συντρόφου (κανονικά, θὰ ἔπρεπε τέτοιοι «ἄσχημοι/ες» νὰ εἶχαν ἐκλείψει πρὸ πολλοῦ στὰ πλαίσια μιᾶς ἄτυπης εὐγονικῆς), ἢ ὅτι στὶς ἀπαρχὲς τοῦ ἀνθρώπινου γένους τροφοσυλλέκτες ἦταν τόσο οἱ ἄντρες ὅσο καὶ οἱ γυναῖκες (ἄρα δὲν ὑπῆρχε κάποιος λόγος γιὰ γονιδιακὴ προτίμηση τοῦ πλούσιου ἀρσενικοῦ ποὺ θὰ ἀνέτρεφε τὰ μικρὰ τοῦ θηλυκοῦ) κ.ο.κ. Ὅπως γράφει ἠ ΜακΚίννον,

«οἱ ἐξελικτικοὶ ψυχολόγοι δὲν μποροῦν νὰ ἐξηγήσουν… σὲ πολιτισμοὺς ὅπου ἡ ἐξωσυζυγικὴ σεξουαλικὴ σχέση ἐπιτρέπεται ἀνοικτὰ καὶ ἡ ἔκφραση τῆς ζηλοτυπίας δὲν ἐνθαρρύνεται, γιατί ὁρισμένα ἄτομα ἐκφράζουν παρ’ ὅλα αὐτὰ ζήλια; Καί, ἀντίστροφα, σὲ κοινωνίες ὅπου ἡ ἐξωσυζυγικὴ σεξουαλικὴ σχέση παρεμποδίζεται καὶ ἡ ἔκφραση ζηλοτυπίας κυρώνεται ἀνοιχτά, γιατί ὁρισμένα ἄτομα δὲν ἐκφράζουν καθόλου ζήλια;».

Φώτης Κόντογλου: Ὁ Χριστιανισμός κι ο Μωαμεθανισμός




Δυὸ συγγενικές, μὰ διαφορετικὲς θρησκεῖες. 

Συλλογή: Μυστικὰ Ἄνθη, Ἐκδόσεις: Παπαδημητρίου. 


«Θρησκευτικώτεροι οἱ πρὸς Ἀνατολὰς ἄνθρωποι», γράφει ἕνας ἀρχαῖος, θέλοντας νὰ πεῖ πῶς οἱ Ἀνατολίτες εἶναι πιὸ θρῆσκοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Δύσης, τῆς Εὐρώπης. Σημείωσε πὼς Ἀνατολὴ εἶναι καὶ τὰ Μπαλκάνια, μαζὶ μὲ τὴ Ρωσία.

Στὸν Ἀνατολίτη, τὸ αἴσθημα εἶναι πιὸ δυνατὸ ἀπὸ τὸ μυαλό, ἐνῷ στὸν Εὐρωπαῖο γίνεται τ᾿ ἀνάποδο. Κι ἐπειδὴ ἡ θρησκεία ἀποτείνεται στὴν καρδιὰ κι ὄχι στὸ μυαλό, γι᾿ αὐτὸ κι οἱ Ἀνατολίτες εἶναι πιὸ θρῆσκοι ἀπὸ τοὺς Εὐρωπαίους, καὶ γιὰ τοῦτο ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ βγήκανε οἱ θρησκεῖες, ἐνῷ ἀπὸ τὴ Δύση δὲν βγῆκε καμμιά.

Οἱ ἄνθρωποι τῆς Δύσης εἶναι ὀρθολογιστές, γι᾿ αὐτὸ καὶ ἐπιδοθήκανε στὶς θετικὲς γνώσεις, στὶς ἐπιστῆμες, καὶ προκόψανε σ᾿ αὐτὲς καὶ σήμερα τραβήξανε ὅλον τὸν κόσμο μαζί τους. Ὅσοι ἀπ᾿ αὐτοὺς ξεχωρίζουνε καὶ δὲν πιστεύουνε μοναχὰ στὶς αἰσθήσεις τους, στρέφουν κατὰ τὴν Ἀνατολή, γιατὶ ἐκεῖ βρίσκουν τὴν πηγὴ γιὰ νὰ πιοῦνε ὅσοι διψᾶνε γιὰ κάποια μυστήρια ποὺ δὲ μποροῦνε νὰ ἐρευνηθοῦνε μὲ τὸ μυαλό.



Τὸ πόσο ὁ δυτικὸς ἄνθρωπος εἶναι δεμένος δυνατὰ μὲ τὸν ὀρθολογισμό, φαίνεται ἀπὸ τὴν παραμόρφωση ποὺ ἔπαθε ἡ χριστιανικὴ θρησκεία στὴν Εὐρώπη, ποὺ ἔγινε σιγὰ – σιγὰ ἕνα σύστημα τῆς ἐγκόσμιας γνώσης, ἔχοντας γιὰ σκοπὸ τὴν ἐπίγεια εὐτυχία κι ὄχι τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς ποὺ δίδαξε ὁ Χριστός. Στὴ Δύση, κι ἡ θεολογία ὑποτάχθηκε στὸν ὀρθολογισμό, κι ἔγινε κι αὐτὴ μιὰ ἐπιστήμη σὰν τὶς ἄλλες.

Στὴν Ἀνατολή, ὅμως, ἡ θρησκεία ἀπόμεινε θρησκεία. Ἀκόμα κι ὁ μωαμεθανισμός, τὸ λεγόμενο Ἰσλάμ, ποὺ εἶναι μιὰ κατώτερη ἀντίληψη τῆς θρησκείας, μὲ κάποιες χοντροκομμένες ἐντολές, ὡστόσο κράτησε ἀνόθευτον τὸν θρησκευτικὸ χαρακτήρα του, μακρυὰ ἀπὸ νεωτερισμούς, καὶ προσαρμογὲς στὴν κάθε ἐποχή, δηλαδὴ μακρυὰ ἀπὸ τον ὀρθολογισμό. Τὰ ὑλικὰ μέσα ποὺ μ᾿ αὐτὰ ἐκφράζεται ἡ θρησκεία τοῦ Κορανίου, τὸ τζαμί, ὁ χότζας, ἡ ψαλμῳδία, ἡ διακόσμηση, τὸ ντύσιμο τῶν κληρικῶν, ἡ τελετουργία, ὅλα ἀπομείνανε ἀνάλλαχτα ὁλότελα, ὅπως ἤτανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ Ἰσλάμ. Σὲ καιρὸ ποὺ ἡ χριστιανικὴ θρησκεία παραμορφώθηκε μὲ τοὺς νεωτερισμοὺς ποὺ τοὺς ὑπαγόρευε τὸ ὀρθολογιστικὸ κοσμικὸ πνεῦμα, ἀπ᾿ ὅπου γεννήθηκε ὁ Παπισμός, ὁ Προτεσταντισμὸς καὶ τ᾿ ἄλλα παρακλάδια τους, παρεκτὸς τῆς Ὀρθοδοξίας ποὺ ἀπόμεινε ἀνάλλαχτη ἐπειδὴ ἤτανε ὁ Χριστιανισμὸς τῆς Ἀνατολῆς, ὁ μωαμεθανισμὸς στέκεται πάντα ὅπως ἤτανε ἀπὸ τὴν ἀρχή, δηλαδὴ ἀπόμεινε «θρησκεία». Κατὰ τοῦτο, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας βρίσκεται ἀπὸ μιὰ μεριά, κοντύτερα στὸν μωαμεθανισμό, παρὰ στοὺς λεγόμενους Χριστιανοὺς τῆς Δύσης, γιατὶ ὁ μωαμεθανισμὸς δὲν ἔπαψε νὰ εἶναι «θρησκεία», καὶ στέκεται ἀχάλαστος ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, ποὺ εἶναι ὠφελιμιστικό. Γιὰ τοῦτο βλέπει κανένας Ἄραβες νὰ ἀσπάζωνται μὲ βαθὺν σεβασμὸ τὸ ράσο ἢ τὰ γένεια τῶν παπάδων μας, καὶ μωχαμετάνους νὰ βαφτίζωνται χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι καί, πολλὲς φορές, νὰ μαρτυροῦνε γιὰ τὸν Χριστό, ἐνῷ κανένας, οὔτε ἕνας, παπικὸς ἢ προτεστάντης δὲν βρίσκεται ἀνάμεσα στοὺς νεομάρτυρες ποὺ ἀποκεφαλίσθηκανε ἢ κρεμασθήκανε κατὰ τὸν καιρὸ ποὺ βασιλεύανε ἀπάνω μας οἱ Τοῦρκοι. Εἶναι ἀκαταμέτρητοι οἱ χριστιανοὶ ποὺ μαρτυρήσανε στὴν Περσία γιὰ τ᾿ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Κ.Π. Καβάφης: “Μανουήλ Κομνηνός”



Κ.Π. Καβάφης: “Μανουήλ Κομνηνός”


Ο βασιλεύς κυρ Μανουήλ ο Κομνηνός
μια μέρα μελαγχολική του Σεπτεμβρίου
αισθάνθηκε τον θάνατο κοντά. Οι αστρολόγοι
(οι πληρωμένοι) της αυλής εφλυαρούσαν
που άλλα πολλά χρόνια θα ζήσει ακόμη.
Ενώ όμως έλεγαν αυτοί, εκείνος
παληές συνήθειες ευλαβείς θυμάται,
κι απ’ τα κελλιά των μοναχών προστάζει
ενδύματα εκκλησιαστικά να φέρουν,
και τα φορεί, κ’ ευφραίνεται που δείχνει
όψι σεμνήν ιερέως ή καλογήρου.

Ευτυχισμένοι όλοι που πιστεύουν,
και σαν τον βασιλέα κυρ Μανουήλ τελειώνουν
ντυμένοι μες στην πίστι των σεμνότατα.


ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

ΒΙΝΤΕΟ – Δείτε την ταινία του Χρήστου Βακαλόπουλου “Όλγα Ρόμπαρντς”


Το μυστήριο γύρω από μια σειρά δολοφονιών διακεκριμένων Αράβων επιχειρηματιών έχει προκαλέσει αναστάτωση στην Αθήνα. Ενώ όλοι αναζητούν το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από τις εκτελέσεις, ένας νεαρός διαρρήκτης, ο Δημήτρης, είναι εκείνος που ανακαλύπτει τυχαία την ταυτότητά του. Πρόκειται για μια ιδιόρρυθμη Ελληνοαμερικανίδα, την Ολγα Ρόμπαρντς, την οποία και θα βάλει στόχο να συναντήσει. Προκειμένου να τα καταφέρει, ζητά τη συνδρομή του «Επιστήμονα», ενός φυγόδικου ερημίτη, αυθεντία στο έγκλημα. Η συνάντηση, φυσικά, κρύβει ανατροπές.

Σκηνοθεσία Χρήστος Βακαλόπουλος.
Παίζουν Όλια Λαζαρίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σταύρος Τσιώλης.

Σενάριο: Αντώνης Κιούκας , Χρήστος Βακαλόπουλος.
Φωτογραφία: Ανδρέας Σινάνος.
Μουσική σύνθεση: Νίκος Ξυδάκης.


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ από Γιώργο Τασιόπουλο: «από ήλιο και στάχτη» του Δημήτρη Βλαχοπάνου



Γιώργος Τασιόπουλος

Η χαρά μου μεγάλη, όπως και η τιμή να συμμετέχω στην παρουσίαση αυτού του λογοτεχνικού πονήματος των τετρακοσίων σελίδων του Δημήτρη Βλαχοπάνου.

Όπως και ο ίδιος καταθέτει στον επίλογό του, κίνητρο της συγγραφής η αναζήτηση ενός οικουμενικού ανθρωπισμού. Η πλοκή ιστορίας, της οποίας είναι καλός γνώστης, με  τη φαντασία υπηρετούν την αναζήτηση της αλήθειας για τα φριχτά ναζιστικά εγκλήματα μέσω των βιωμάτων αυτών που έζησαν και αυτών που κληρονόμησαν το συλλογικό τραύμα της φρικώδους ναζιστικής παρουσίας στη χώρα μας.

Ο Δημήτρης Βλαχοπάνος στο βιβλίο του, ως εκπαιδευτικός, προτάσσει  την ατομική ευθύνη μας, την ανάγκη του ανθρώπου να πορευτεί προς το Μεγάλο καλό, και ως φιλόλογος χωρίς διδακτισμό με τη βοήθεια  της φαντασίας το οικοδομεί μαγευτικά χωρίς να κουράσει τον αναγνώστη.

Είναι συνεπής, αφού δεν είναι το πρώτο του βιβλίο με την ίδια θεματική, επίσης ως μέλος του Εθνικού Συμβούλιου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, και κυρίως ως προς τον τόπο του, αφού είναι μετακατοχικό παιδί του μαρτυρικού Κομμένου όπου διαδραματίζονται τα πιο σημαντικά γεγονότα του βιβλίου.

Όπως αναφέρει στη σ. 260 αναζητεί την αλήθεια μέσα από το παλίμψηστο τα ιστορίας. Πρέπει να ξύσεις για να ανασύρεις την παλαιότερη γραφή καθώς είναι πολύ πιο δυσανάγνωστη από τη νέα. Το νεότερο είναι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο από το παλιό.

Αλήθεια πόση σιωπή επιβλήθηκε για να κρυφτεί η αλήθεια στους μαρτυρικούς τόπους.(σ. 18)

Τραύμα που με μεγαθυμία αναγνωρίζει ο συγγραφέας και στην απέναντι πλευρά, των απογόνων των κατακτητών, των θυτών.

Στο Κομμένο, στα μαρτυρικά χωριά, στους συγγενείς και στους απογόνους βασίλεψε έτσι η σιωπή και οδήγησε τα θύματα της θηριωδίας,  στην κατάσταση που περιγράφεται στην ψυχανάλυση ως τραύμα, εκεί που περιπίπτει το άτομο ύστερα από οδυνηρό βίωμα, η ισχύς του οποίου υπερβαίνει τις δυνατότητες του ατόμου να αποτρέψει και εγκαθίσταται και δρά διαρκώς τραυματικά στην ψυχική του ζωή ως παθολογικό στοιχείο.

Έτσι η απώθηση ακολούθησε ως αμυντικός μηχανισμός, η αποπομπή των αναμνήσεων, η με κάθε τρόπο απομάκρυνση από τη συνείδηση των σκέψεων, των βιωμάτων που είναι οδυνηρά. Η απώθηση όπου σύμφωνα με την ψυχιατρική είναι μια αδιάκοπη, επίπονη διαδικασία καθώς οι απωθημένες σκέψεις δεν εξαλείφονται ποτέ πλήρως, αλλά από το ασυνείδητο επιχειρούν διαρκώς να επανέλθουν στη συνείδηση για να ακολουθήσει η πάλη για νέα απώθηση.

Αυτή η σιωπή εξυπηρετούσε βέβαια, και το πολιτικά ορθό για χάρη των δυτικών συμμάχων μας.

Οι 100 ταινίες που πρέπει να δω πριν κλείσω τα μάτια μου…




από  slpress.gr

ΓΑΝΩΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΣ


Με αφορμή την απονομή των Όσκαρ, μία παράθεση των 100 ταινιών, οσκαρικών και μη, που πρέπει να δει κάθε φίλος του κινηματογράφου, οι οποίες απευθύνονται στο ευρύ κοινό.


Πέφτω συνέχεια πάνω σε λίστες ταινιών με ευφάνταστους τίτλους, όπως “οι καλύτερες όλων των εποχών” ή “οι αγαπημένες μου ταινίες”. Ακόμα κι αν αυτές προέρχονται από δυνατά ονόματα του χώρου, φοβάμαι πως δεν έχουν απόλυτη αξία, γιατί συνήθως δεν αφορούν άμεσα το ευρύ κοινό, αλλά μια ελίτ σινεφίλ.



Ως επαγγελματίας κριτικός, δεν είναι μεν σκοπός μου να αποστερήσω τον εαυτό μου από αυτή την “ελίτ”, αλλά δεν θα επιβαρύνω το κοινό με ακόμα μία λίστα γεμάτη ταινίες που δεν θα κάτσει να δει ποτέ του, ή ταινίες που άρεσαν σε εμένα ειδικά. Έτσι, κατέληξα, αφού δεν ήθελα να αντισταθώ στον πειρασμό να παρουσιάσω κι εγώ μια ευφάνταστη λίστα ταινιών, να κάνω ένα κοσκίνισμα στην ιστορία του σινεμά, και να καταλήξω σε εκατό επιλογές που ένας απλός, οποιασδήποτε σινεφίλ, δεν πρέπει να χάσει ποτέ και για τίποτα.

Η λίστα γίνεται με κριτήρια απλά: το ενδιαφέρον που μπορεί να έχει μια ταινία για ένα μαζικό κοινό, και τη σημαντικότητα ενός έργου που άντεξε ή φαίνεται ότι θα αντέξει στον χρόνο (για αυτό και είναι δύσκολο να συναντήσετε πολύ πρόσφατες παραγωγές). Έχετε υπόψιν ότι μέσα σε μια αφαιρετική λογική δεν υπάρχουν σίκουελ (οι σειρές εκφράζονται από το πρώτο τους μέρος), δύσκολα – αλλά όχι απαγορευτικά – μπαίνει ένας σκηνοθέτης δεύτερη φορά (ειδικά αν το σύνολο της δουλειάς του εκφράζεται μέσα από μία χαρακτηριστική ταινία), και να επιμείνω ότι δεν είναι η λίστα των προσωπικών μου αγαπημένων (πού είναι, π.χ., ο Eisenstein;)

Ένα δεύτερο υπόψιν είναι ότι η λίστα αυτή έχει αναθεωρηθεί από την πρώτη φορά που τη δημοσιοποίησα το 2009 στην προηγούμενη μου δουλειά, και ότι τα μίνι κείμενα που συνόδευαν τότε τις ταινίες, μπορείτε να τα δείτε κι εδώ απλά τοποθετώντας τον κέρσορα σας πάνω από τους τίτλους.

Αν θεωρήσουμε ως “έξοδο από τον λαβύρινθο” την πιο σημαντική ταινία όλων των εποχών – δηλαδή το νούμερο ένα της λίστας μας που αν το δεν έχετε δει καθυστερήστε την ύστατη στιγμή σας (…) – ας τραβήξουμε μαζί τον μίτο της Αριάδνης αντίστροφα… ώσπου να δούμε φως!

Η Τυραννία των Μειοψηφιών!



Του Θανάση Κ. 

 
Σε δημόσια τοποθέτησή του (στο forum Upfront Initiative) ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να μας προειδοποιήσει για την "τυραννία της πλειοψηφίας"...
Για να μην το αδικήσουμε η δήλωσή του, επακριβώς, ήταν η εξής:
"Η Πολιτεία πρέπει να νομοθετεί για όλους. Και κατεξοχήν τα ζητήματα των δικαιωμάτων, εξ ορισμού είναι ζητήματα που αφορούν κατά κανόνα τους λίγους. Και όταν οι φιλελεύθεροι στοχαστές του 18ου και του 19ου αιώνα άρχισαν να επεξεργάζονται τις αρχές της ευνομούμενης δημοκρατίας με πιο αναλυτικό τρόπο, πάντα επεσήμαναν ένα κίνδυνο: ο κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας. 
Δεν μπορεί μια ευνομούμενη δημοκρατία να ανεχθεί την τυραννία της πλειοψηφίας, γι' αυτό και τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα δεν μπορούν  ποτέ να μπαίνουν σε δημοψηφισματικές λογικές..." 
Αυτά είπε. 

Μισές αλήθειες και μέτρια σύγχυση από κακοχωνεμένες ιδέες. 
Που δεν έχουν σχέση με τον Φιλελευθερισμό του 18ου ή του 19ου Αιώνα...
Έχουν περισσότερη σχέση με τον "Δικαιωματισμό" που εμφανίζεται σήμερα ως "φιλελευθερισμός" και προσπαθεί να επιβάλει μια άλλη - πραγματική - ΤΥΡΑΝΝΙΑ. 
Την Τυραννία των ΜΕΙΟΨΗΦΙΩΝ!

Ας τα δούμε ένα-ένα:
* Πρώτα-πρώτα η μεγάλη γκάφα:
Λέει πως "εξ ορισμού, τα δικαιώματα αφορούν κατά κανόνα τους λίγους"!
Λάθος! Τα μεγάλα δικαιώματα που θεμελιώνουν τις σύγχρονες δημοκρατίες ΔΕΝ αφορούν τους "λίγους". Αφορούν τους πάντες!

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2024

Γιάννης Μανιάτης: Αδιανόητο αυτό που κάνει η Ελλάδα!



Γιάννης Μανιάτης: Είμαστε από τις ελάχιστες χώρες του πλανήτη που δεν έχουμε ψάξει φυσικό αέριο! Ιστορική ευκαιρία για Ελλάδα να είναι από τους σημαντικούς τροφοδότες όλης της Ευρώπης στο φυσικό αέριο. Αδιανόητο αυτό που κάνει η Ελλάδα! Πρόκειται για τεράστια απώλεια εθνικού πατρριωτικού χρόνου. Το στοίχημα που πρέπει να βάλουμε στην Ελλάδα είναι πράσινη μετάβαση Made in Greece. Διπλό μήνυμα: Δεν φτάνει να είσαι σωστός στα… πράσινα αλλά και στην αμυντική θωράκιση έναντι των φυσικών καταστροφών. Συνεπώς χρειάζονται επενδύσεις για θωράκιση των δημόσιων υποδομών.

Ιδιωτικά πανεπιστήμια: Το Σύνταγμα και η ουρά της αλεπούς

11/03/2024
Ιδιωτικά πανεπιστήμια: Το Σύνταγμα και η ουρά της αλεπούς, Γιώργος Σωτηρέλης

Τελικά, παρά τις αντιδράσεις των φοιτητών και της πανεπιστημιακής κοινότητας και παρά της ενστάσεις της συντριπτικής πλειονότητας όσων ασχολούνται με το ελληνικό και το ευρωπαϊκό δίκαιο, η κυβέρνηση δεν πτοήθηκε και διέπραξε το νομοθετικό ανοσιούργημά της σε βάρος του Συντάγματος.

Ωστόσο, το βασικό ερώτημα, που τέθηκε από την αρχή της συζήτησης για την νομοθετική αναγνώριση παραρτημάτων ξένων ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, παραμένει ακέραιο: γιατί επελέγη μία τόσο τραυματική για το Σύνταγμα λύση, ενώ εφέτος συμπληρώνεται πενταετία από την προηγούμενη συνταγματική αναθεώρηση, που επιτρέπει την μόνη θεσμικά καθαρή και συνταγματικά επιτρεπτή αντιμετώπιση του ζητήματος;

Το ερώτημα τέθηκε επανειλημμένα και σε όλους τους τόνους, από πολλές πλευρές, αλλά απάντηση δεν δόθηκε. Διότι κανείς, βέβαια, δεν πιστεύει ότι την κυβέρνηση, πέντε ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη εκλογική της νίκη –και αφού μεσολάβησε μία αλλοπρόσαλλη και πλήρως αποτυχημένη πολιτική από την προκάτοχο του σημερινού υπουργού– την έπιασε ξαφνικά ένας τόσο έντονος μεταρρυθμιστικός πόνος, που δεν μπορεί να κρατηθεί άλλα τρία χρόνια, προκειμένου να δοθούν οι επιβαλλόμενες ολοκληρωμένες και συναινετικές λύσεις.

Η μόνη πειστική απάντηση για την “πρεμούρα” της κυβέρνησης φαίνεται να είναι αυτό που τόνισε η αντιπολίτευση, όλων σχεδόν των αποχρώσεων. Η κυβέρνηση θέλει να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα με μία ελεγχόμενη μονοκομματική πλειοψηφία, διότι γνωρίζει ότι οι λύσεις που ήθελε να επιβάλει τώρα δεν ήταν εύκολο να γίνουν αποδεκτές με τις ευρύτερες συναινέσεις που επιτάσσει η συνταγματική αναθεώρηση. Ή, για να το πούμε πιο απλά και πιο καθαρά, διότι φοβάται ότι τα υπόλοιπα κόμματα θα ζητήσουν ευλόγως μία συνολική ρύθμιση και δεν θα είναι διατεθειμένα να δεχθούν μία επιλεκτική και αποσπασματική διευθέτηση ιδιωτικών συμφερόντων σαν αυτήν που επιχειρείται σήμερα.

Μόνο έτσι εξηγείται γιατί ξαφνικά είδαν το φως της δημοσιότητας, σχεδόν ταυτόχρονα και με συντονισμένες κινήσεις όλων των ενδιαφερόμενων μερών (κυβέρνησης και προετοιμαζόμενων “επενδυτών”), ορισμένες επί τούτω γνωμοδοτήσεις και τοποθετήσεις (Φίλιππου Σπυρόπουλου, Ευάγγελου Βενιζέλου-Βασίλειου Σκουρή, Νίκου Αλιβιζάτου και Αντώνη Μανιτάκη), οι οποίες, κινούμενες στην λογική του “όπερ έδει δείξαι”, βάλθηκαν να μας πείσουν ότι πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι έλεγε έως τώρα τόσο η θεωρία (των ιδίων συμπεριλαμβανομένων…) όσο και η νομολογία, ακόμη και η εντελώς πρόσφατη.

H Nέα Tάξη Πραγμάτων και ο Μετάνθρωπος - Μαρία Νικολακάκη - Πίσω από τα Γεγονότα




Ο Παναγιώτης Μαντάς, ιατρός, μέλος του ΔΗΚΚΙ, στην εκπομπή "Πίσω από τα Γεγονότα", θα συζητήσει με την κυρία Μαρία Νικολακάκη, καθηγήτρια Παιδαγωγικής του Τμήματος Κοινωνικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, με θέμα: " H Nέα Tάξη Πραγμάτων και ο Μετάνθρωπος"


ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/nPiqHIORjcI?si=RUO0O0AeHF8DdRGW
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024

Φ.Ένγκελς: Ο ανατρεπτικός χαρακτήρας του πρώιμου χριστιανισμού



Σπύρος Κουτρούλης 


Ενώ οι απόψεις των κλασσικών του μαρξισμού ταυτίζονται με την επιγραμματική φράση "θρησκεία το όπιο του λαού", που βεβαίως χρήζει πολλών ερμηνειών, ο Ένγκελς στην εισαγωγή στο έργο του Μάρξ "Οι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία από το 1848 ως το 1850" θεωρεί τον πρώιμο χριστιανισμό ως επαναστατικό κίνημα:

"Έχουν περάσει τώρα σχεδόν ακριβώς 1600 χρόνια από τότε που στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία δρούσε επίσης ένα επικίνδυνο ανατρεπτικό κόμμα. Το κόμμα αυτό υπόσκαφτε τη θρησκεία και όλα τα θεμέλια του κράτους. Αρνιόταν ορθά-κοφτά ότι η θέληση του αυτοκράτορα ήταν ο υπέρτατος νόμος, ήταν χωρίς πατρίδα, διεθνές απλωνόταν πάνω σ' όλες τις χώρες της αυτοκρατορίας, από τη Γαλατία ως την Ασία, και πέρα από τα σύνορα της αυτοκρατορίας. Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δρούσε μυστικά, υπόγεια. Από καιρό όμως κιόλας ένιωθε τον εαυτό του αρκετά γερό για να κάνει ανοιχτά την εμφάνισή του. Το ανατρεπτικό αυτό κόμμα που ήταν γνωστό με το όνομα των χριστιανών είχε πολλούς οπαδούς και στο στρατό. Λεγεώνες ολόκληρες ήταν χριστιανικές. Όταν διατάζονταν να παραβρίσκονται στις τελεές των θυσιών της κυρίαρχης ειδωλολατρικής εκκλησίας για να αποδώσουν εκεί τις τιμές, οι ανατροπείς στρατιώτες αποθρασύνονταν ως το σημείο να καρφιτσώνουν στο κράνος τους, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, ιδιαίτερα σύμβολα-σταυρούς. Έμεναν άκαρπες ακόμα και οι συνηθισμένες πιέσεις των ανωτέρων στους στρατιώτες. 

Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός δε μπορούσε πια άλλο να μένει απαθής όταν έβλεπε πως υποσκαφτόταν η τάξη, η υπακοή και η πειθαρχία μες στο στρατό του. Εξέδοσε ένα αντισοσιαλιστικό, ήθελα να πω αντιχριστιανικό νόμο. Οι συγκεντρώσεις των ανατρεπτικών στοιχείων απαγορεύτηκαν, οι χώροι των συγκεντρώσεων τους κλείστηκαν ή και γκρεμίστηκαν ακόμα, τα χριστιανικά σύμβολα, σταυροί κλπ, απαγορεύτηκαν, όπως απαγορεύτηκαν στη Σαξωνία τα κόκκινα μαντήλια. Οι χριστιανοί στερήθηκαν το δικαίωμα να κατέχουν δημόσιες θέσεις, δεν τους επιτρέπανα ούτε και δεκανείς να γίνουν...

Τότε ο αυτοκράτορας εκδικήθηκε με το μεγάλο διωγμό των χριστιανών στο 303 μ.Χ. Ο διωγμός αυτός ήταν ο τελευταίος στο είδος του. Και ήταν τόσο αποτελεσματικός, που δεκαεφτά χρόνια αργότερα το στρατό αποτελούσαν στην πλειοψηφία χριστιανοί και ο αμέσως επόμενος μονάρχης ολόκληρης της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο Κωνσταντίνος, που οι παπάδες τον ονόμασαν Μεγάλο, ανακήρυξε τον χριστιανισμό θρησκεία του κράτους".

Κ.Μάρξ-Φ.Ένγκελς, Διαλεχτά έργα, α' τόμος, έκδοση ΚΚΕ, σελ. 147,148.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/MyUyYDkWbHEo68yH/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Είναι οι Βρετανοί όντως σύμμαχοι της Ελλάδας;




Εισαγωγή 0:00 
182-1860 11:00 
1860-1910 30:00 
1910-1936 35:00 
1936-1950 50:00 
1950-Σήμερα 1:36:00

Κανένας σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο! Έχουν χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας....





ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Βαριά αποφορά ΣΥΓΚΑΛΥΨΗΣ εγκλημάτων...


Του Θανάση Κ. 

 
Aυτό που συμβαίνει γύρω μας – στην ελληνική επικαιρότητα – έχει ένα όνομα:
Λέγεται ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ εγκλήματος!
Και δεν πρόκειται για μεμονωμένη ή στιγμιαία συγκάλυψη. 
Πρόκειται για κραυγαλέα αλυσίδα πολλαπλών περιπτώσεων συγκάλυψης. 
Που καταντά ο "κανόνας" - κι όχι η θλιβερή «εξαίρεση»...
Και η βαριά οσμή του - η αποφορά του - έχει γίνει πια πνιγηρή...

* Στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών έχουμε συγκάλυψη - και μάλιστα πολλαπλή: 
-- Συγκαλύπτονται οι πολιτικές ευθύνες όσων με πράξεις ή – κυρίως –  παραλήψεις, δεν φρόντισαν την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. 
Η σύμβαση 717 του Σεπτεμβρίου του 2014, προέβλεπε να επέλθει εκσυγχρονισμός των σιδηροδρομικών δρομολογίων με αποκλεισμό κάθε πιθανότητας για... μετωπική σύγκρουση. 
Δεν εφαρμόστηκε ποτέ επί ΣΥΡΙΖΑ, δεν αποκαταστάθηκε πλήρως όταν ήλθε η επόμενη κυβέρνηση, δεν εφαρμόστηκε ποτέ το σύστημα αυτόματης πέδησης ETCS που ακινητοποιεί τους σειρμούς όταν κινούνται στην ίδια γραμμή ο ένας προς τον άλλο. Και κυρίως δεν κυνηγήθηκαν οι "γνωστοί άγνωστοί" που εδώ και χρόνια (με εξαίρεση την περίοδο 2012-15) λεηλατούν τις σιδηροδρομικές γραμμές αφαιρώντας κάθε είδους υλικά και ηλεκτρονικές συσκευές. 
-- Ναι, υπήρξαν απίστευτα ανθρώπινα λάθη, κυρίως από τον άπειρο σταθμάρχη κι από τους προϊσταμένους του που τον άφησαν μόνο και επέτρεπαν να λειτουργεί η νευραλγική θέση του λίγο ως... κωλοχανείο. 
Αλλά, αν είχαν εγκατασταθεί και λειτουργούσαν τον Φεβρουάριο του 2023 τα μέσα - που προβλέπονταν από τη σύμβαση του 2014 και που θα έπρεπε να λειτουργούν κανονικά από τις αρχές του 2016 - απλώς ΔΕΝ θα συνέβαινε το τραγικό δυστύχημα. 
-- Ακόμα και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο:

ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ ΤΑ…



Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος "Τερμίτες" για την επιλογή τραγουδιού για την Eurovision

Αντώνης Μιτζέλος 8/3/24

Οι λόγοι πίσω από την επιλογή της Σάττι για την εκπροσώπηση μας στην Eurovision μπορεί να ήταν η δημοφιλία της, η πολιτική συμβολή ή ακόμα και άλλοι παράγοντες που θα παραμείνουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά και η μουσική της ποιότητα, την οποία όμως δεν συναντάμε στο τραγούδι που θα ερμηνεύσει στον διαγωνισμό. Όχι, δεν υπολείπεται ταλέντου, μηδέ φωτός, υπολείπεται ικανών- φωτισμένων καθοδηγητών, ε και μιας σταλιάς αγάπης για αυτό που πραγματικά είναι η Ελλάδα. Αγαπητή ΕΡΤ μήπως θα έπρεπε να αποσυρθεί αυτό το βίντεο που θυμίζει βιντεοκασέτα του 80;
Η Μαρίνα Σάττι δήλωσε πως θέλει ένα ρυθμικό τραγούδι με ελληνικό στίχο για τον διαγωνισμό, προκειμένου να «δείξουμε τη σύγχρονη εικόνα της χώρας»! Μπράβα της μα απέτυχε. Αφού απέρριψε 150 τραγούδια Ελλήνων συνθετών τελικά έγραψε αυτή και άλλοι 7-8!!! Μεγάλη και πολυεθνική η μοιρασιά άρα και η στήριξη.

 Καταλαβαίνω. Οκ. Το γεγονός των χιλιάδων streaming στο spotify και στο youtube δεν κάνουν έναν κομπιουτερά συνθέτη. Ας σοβαρευτούμε. Ο ρυθμός δεν είναι Ελληνικός, η μελωδία ινδική με αίσθηση Πακιστάν, ο στίχος κάτω του μετρίου και η σύγχρονη εικόνα της Ελλάδος άλλη. Η φόρμα του ανύπαρκτου τρελού ερασιτέχνη. Ο ρυθμός και η σύνταξη του λόγου ο παράδεισος του αγραμμάτου. Η Μαρίνα, μου είναι συμπαθής μα ως γνήσιο παιδί του συστήματος, αποτυπώνει ατυχώς στο βίντεο για την Γιουροβίζιον, μια Αθηναϊκή πραγματικότητα με έναν τρόπο που αυτή και η πολυεθνική ομάδα της αντιλαμβάνονται και που προκύπτει ίσως από την ποιότητα των ανθρώπων με τους οποίους συνδιαλέγεται. Εάν πάλι γνωρίζει την αλήθεια και δρα με επίγνωση, τότε πολιτιστικά είναι επικινδυνότερη του Πύθωνος (Eurovision). 

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Η ομιλία του Π. Πολάκη στην ολομέλεια της Βουλής κατά τη συζήτηση του Σ/Ν για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.






Κύρια σημεία της ομιλίας:

Με αυτό το Σ/Ν εκπληρώνετε ένα διακαή νεοφιλελεύθερο πόθο που αφορά στη διάσπαση του μετεμφυλιακού κοινωνικού συμβολαίου, βασικό χαρακτηριστικό του οποίου ήταν η κοινωνική κινητικότητα.

Η ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας μεταπολεμικά, απαιτούσε ένα ευάριθμο επιστημονικό και τεχνικό δυναμικό και ήταν αυτή που μας οδήγησε σε ένα αξιόπιστο σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, δηλαδή στις πανελλήνιες εξετάσεις.

Παιδιά από φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορούσαν με την αξία τους να μπουν σε καλές σχολές, εξασφαλίζοντας κοινωνική άνοδο.

Αυτό καταργεί σήμερα η ΝΔ υπηρετώντας ένα σχέδιο αναδιανομής του πλούτου προς τα ανώτερα οικονομικά στρώματα. Όσα χρήματα έδωσε η κυβέρνηση της ΝΔ την 1η τετραετία με την πανδημία, τα μαζεύει τώρα πίσω στο όνομα 10 επιχειρηματικών ομίλων.

Αυτό που θέλετε είναι το προσωπικό που θα καταλάβει στο μέλλον θέσεις κλειδιά, να είναι απόλυτα ελεγχόμενο από εσάς.

Ο Aντώνης Σαμαράς συζητά με τον Αλέξη Παπαχελά | Μεταπολίτευση, 50 χρόνια μετά | Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ




Ο Aντώνης Σαμαράς σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης με τον Αλέξη Παπαχελά, από την είσοδό του στην πολιτική μέχρι σήμερα.
 Κεφάλαια 0:00
- Εισαγωγή 1:16
- Διάλογος ή συνθηκολόγηση; 2:12 
- «Το θέμα των Σκοπίων δεν έχει λήξει» 5:43 
- «Δεν είναι δυνατόν τρία κόμματα να συμπίπτουν στα ελληνοτουρκικά» 7:00
- Είσοδος στην πολιτική 10:18 
- «Τα πήγες περίφημα» 12:59
- Καραμανλής ή Παπανδρέου; 16:36 
- Για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη 20:34 
- Συζήτηση με την Α. Μέρκελ: «Βγείτε από την Ευρωζώνη» 24:33
- Ο «απόμακρος κυβερνητισμός» των Βρυξελλών 26:10 
- Η κορυφαία στιγμή της Μεταπολίτευσης (και το αντίθετο) 28:02 
- Αντιδυτικισμός 31:39
- Το τηλεφώνημα του Γιώργου Παπανδρέου 33:02 
- Ο ρόλος των δανειστών στο τέλος της πρωθυπουργίας του 35:05 
- Η πιο δύσκολη μέρα στο Μαξίμου 39:50 
- Το μεγαλύτερο μάθημα της Μεταπολίτευσης 44:42 
- Απομνημονεύματα

Παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Βλαχοπάνου «από ήλιο και στάχτη» - Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός» - Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024 και ώρα 7:30 μ.μ.

Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή  συμμετέχω στην παρουσίαση
του βιβλίου "ΑΠΟ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΣΤΑΧΤΗ"  του Δημήτρη Βλαχοπάνου.



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

 

Παρουσίαση του βιβλίου του Δημήτρη Βλαχοπάνου

«από ήλιο και στάχτη»

στον Φιλολογικό Σύλλογο  «Παρνασσός»

Τετάρτη 13 Μαρτίου 2024 και ώρα 7:30 μ.μ.

Το βιβλίο του Δημήτρη Βλαχοπάνου «από ήλιο και στάχτη», παρουσιάζουν την Τετάρτη 13 Μαρτίου και ώρα 7.30 μ.μ. στον Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», αίθουσα «Κωστής Παλαμάς» (Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8), το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ) και οι εκδόσεις 24 γράμματα.

Το βιβλίο «από ήλιο και στάχτη» είναι ένα αντιπολεμικό - αντιφασιστικό μυθιστόρημα, με κυρίαρχο σημείο αναφοράς τον μεταπολεμικό κόσμο του ψυχρού πολέμου και τις βαρύτατες συνέπειες των σφαγών και των ολοκαυτωμάτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της τριπλής φασιστικής κατοχής 1941 - 1944.

Για το βιβλίο και τον συγγραφέα θα μιλήσουν οι:

·       Δρ. Ελένη Καρασσαβίδου, Διδάσκουσα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων,

·       Μανώλης Μ. Στεργιούλης, Διδάκτωρ Φιλολογίας, και

·       Γιώργος Τασιόπουλος, Εκπαιδευτικός, Θεολόγος, MSc

Σύντομες παρεμβάσεις θα κάνουν οι:

·       Δημήτρης Αλευρομάγειρος, Αντιστράτηγος ε.α., Επίτιμος Γενικός  Επιθεωρητής Στρατού, Συγγραμματέας ΕΣΔΟΓΕ, με θέμα «Η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών: απαίτηση Δημοκρατίας, Ειρήνης και Δικαιοσύνης»,

·       Μανώλης Χατζηνάκης, φιλόλογος και πρώην Υφυπουργός Πολιτισμού, Αντιπρόεδρος του Φ. Σ. Παρνασσός και μέλος της Σ.Ε. του ΕΣΔΟΓΕ, με θέμα «Οι μαρτυρικοί τόποι κραυγάζουν για Μνήμη, Ειρήνη και Δικαιοσύνη» και

·       Διονύσης Δρόσος, Ομότιμος Καθηγητής Ηθικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ, με θέμα «Η ηθική θεμελίωση της διεκδίκησης των γερμανικών οφειλών».

Την εκδήλωση θα συντονίσει ο Δρ. Αριστομένης Συγγελάκης, Συγγραμματέας του ΕΣΔΟΓΕ και μέλος του Δ.Σ. του Φ.Σ. Παρνασσός.

Τα ολοκαυτώματα της Ελλάδας, οι τόποι Αντίστασης και μαρτυρίου, αποτελούν μια διαρκή και ασίγαστη υπόμνηση σε όσους έχουν ανοιχτά τα μάτια της ψυχής τους και νοιάζονται αληθινά για τον άνθρωπο και την αξιοπρέπειά του. Τα θύματα της φασιστικής και ναζιστικής θηριωδίας μας καλούν να αγωνιστούμε για έναν κόσμο Δικαιοσύνης και Ειρήνης. Το αίτημα για άμεση κατάπαυση του πυρός και τερματισμό της αιματοχυσίας στις εμπόλεμες περιοχές καθίσταται επιτακτικό! Το βιβλίο θέτει με ιδιαίτερη έμφαση το ζήτημα των γερμανικών οφειλών και αναδεικνύει την απαίτηση των μαρτυρικών τόπων για Δικαιοσύνη και Αποζημίωση. Η απόδοση Δικαιοσύνης για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας είναι βέβαιο ότι θα συμβάλει καθοριστικά στην προάσπιση της Δημοκρατίας και την κατίσχυση της Ειρήνης. Οι μαρτυρικοί τόποι της Ελλάδας κραυγάζουν για Μνήμη, Ειρήνη και Δικαιοσύνη.

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Η Μεγάλη Επανεκκίνηση και η Εκπαίδευση

Εκπαίδευση για ποιόν και για τί;

Από δρόμος - 6 Απριλίου, 2022


Γράφει η Μαρία Νικολακάκη*


Τα τελευταία χρόνια έχουμε κατακλυστεί από ένα πλήθος νεολογισμoύς που σκοπό έχουν περισσότερο την σύγχυση παρά τον διαφωτισμό και την ευκρίνεια. Η μεγάλη Επανεκκίνηση, (The Great Reset), η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, Ξαναχτίζουμε από την Αρχή Καλύτερα (Build Back Better), Νέα Κανονικότητα (New Normal) είναι όροι που αλληλο-διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς να διευκρίζονται επαρκώς και χωρίς να γίνονται κατανοητοί. Κανείς θα μπορούσε με Μαρξικούς όρους να αναφέρει την δομική προσαρμογή του καπιταλισμού κάτω από το πρίσμα της καπιταλιστικής κρίσης που είναι αληθέστερος και ακριβέστερη περιγραφή της κατάστασης που βιώνουμε.

Στο μικρό αυτό άρθρο θα προσπαθήσω να περιγράψω και διευκρινίσω την καπιταλιστική αυτή κρίση, τις αρχές και παραδοχές της για να εντοπίσω την σημασία αυτών για την εκπαίδευση. Η εκπαίδευση παρότι γενικά θεωρείται ως ένας επιπλέον ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, και ως υπερδομή, έχει το χαρακτηριστικό να επηρεάζει άμεσα την δομή οικονομικά και ιδεολογικά. Σε αυτό το πλαίσιο τίθεται και το αιώνιο ερώτημα αν η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει την κοινωνία και τι είδους εκπαίδευση χρειάζεται ενώ η εφαρμοσμένη εκπαίδευση δεν είναι εκ μέρους των αστών παρά η προβολή στο μέλλον του είδους πολίτη που χρειάζεται να παραχθεί και να διασφαλιστεί περαιτέρω κεφαλαιακή συσσώρευση.
Καπιταλιστική Κρίση: 4η και φαρμακερή;

Την απαρχή του οικονομικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού θα πρέπει να την αναζητήσει κανείς στην χρεοκοπία της Αμερικής μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ και την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό (Nixon shock). Αυτό μαζί με τις πολλαπλές εξεγέρσεις για την παύση του πολέμου (anti-war, civil rights movements), κάτι που ο Immanuel Wallerstein [1] χαρακτήρισε Παγκόσμια Επανάσταση, έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την Αστική Τάξη. Την ανησυχία αυτή επιβεβαίωσε και ο Lewis Powell στην περίφημη έκθεσή του (Lewis Powell Memo, 1971) [2] που κατά πολλούς αναλυτές είναι η κήρυξη της αντεπανάστασης εκ μέρους των αστών.