ΑΦΡΙΚΑ ΑΛΑ ΤΟΥΡΚ

Εκτός από την προσφατη επέκταση της Τουρκικής επιρροής δια τζιχαντιστών στην Συρία, που είναι ενταγμένη στην γεωστρατηγική αντίληψη της Άγκυρας περί της ελέω Αλλάχ αναγκαιότητας της παρουσίας της στην Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, έντονη είναι και η προετοιμασία αντίστοιχων διεισδύσεων της και στην Αφρική.

Η στρατηγική διείσδυσης "ήπιας ισχύος" της Τουρκίας στην Αφρική περιλαμβάνει, εκτός από τις επίσημες διπλωματικές αποστολές που διατηρεί σε 44 αφρικανικά κράτη και την αεροπορική διασύνδεση των χωρών με τον έξω κόσμο μέσω Κωνσταντινούπολης, και την κατασκευή τζαμιών σε χώρες όπως η Γκάνα, το Μάλι και η Σομαλία, ίδρυση τουρκικών σχολείων, νοσοκομείων και πολιτιστικών κέντρων μέσω φορέων όπως η Τουρκική Υπηρεσία Συνεργασίας και Συντονισμού (TIKA) ή το "Ινστιτούτο" Yunus Emre  και προσφορά υποτροφιών και προγραμμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για παράδειγμα μέσω του Τουρκικού Ιδρύματος Maarif. 

Αυτές οι προσπάθειες της απέδωσαν ήδη καρπούς. Το εμπόριο της Τουρκίας με την Αφρική έφτασε τα 32 δισεκατομμύρια δολάρια πέρυσι, σημειώνοντας αύξηση 50% την τελευταία δεκαετία. Τουρκικές εταιρείες έχουν εξασφαλίσει βασικές θέσεις σε τομείς όπως οι κατασκευές και η ενέργεια. Η Τουρκία υπέγραψε πρόσφατα συμφωνία θαλάσσιας ασφάλειας με τη Σομαλία, παραχωρώντας στην Άγκυρα δικαιώματα για υπεράκτιες γεωτρήσεις πετρελαίου και φυσικού αερίου στα ύδατα της Σομαλίας έναντι εγκατάστασης και τουρκικών στρατιωτικών "συμβούλων" και στρατιωτικών βάσεων εποπτείας της περιοχής. Το ίδιο γίνεται και στην Λιβύη,  το Μάλι και την ΚΑΔ μετά τα πρόσφατα πραξικοπήματα στις χώρες του Σαχέλ. 

Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ KAI H ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

Τι επιδιώκει ο Ερντογάν στα Βαλκάνια

Γενική άποψη του τζαμιού που εγκαινίασε ο Ερντογάν στο κέντρο των Τιράνων. Ο Ράμα κατέστησε την Αλβανία, όχι μόνο υποτελή στην Τουρκία αλλά και μουσουλμανική χώρα.

Του Παντελή Σαββίδη

Η επίσκεψη Ερντογάν σε Τίρανα και Βελιγράδι είχε περιορισμένη απήχηση στην ελληνική ειδησεογραφία αλλά, γενικώς, τόσο η πολιτική ηγεσία όσο και η κοινή γνώμη δείχνουν μικρό ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στον άμεσο περίγυρο της χώρας. Και οι εξελίξεις είναι και σημαντικές, και δυναμικές και μπορούν να καταστούν επικίνδυνες.

Πριν από μερικές εβδομάδες τα Τίρανα επισκέφθηκε, εν μέσω πολέμου στη χώρα του, και ο ισραηλινός πρόεδρος Ισαάκ Χέρτσογκ ενώ λίγο αργότερα ο Αλβανός πρωθυπουργός Έντι Ράμα έκανε τη γνωστή δήλωση περί κράτους των Μπεκτασήδων.

Ο Ερντογάν στα Τίρανα έκανε το σήμα των Μουσουλμάνων Αδελφών, μιας οργάνωσης οι ρίζες της οποίας ανάγονται στο 1928 και βασική της ιδεολογία είναι ο πανισλαμισμός. Οι Μουσουλμάνοι Αδελφοί θα λέγαμε αποκρυστάλλωσαν τον πανισλαμισμό που σε πρακτικό επίπεδο άρχισε να εφαρμόζεται από τον Αμπντούλ Χαμίτ Β’.

Αυτή είναι η ιδεολογία που πρεσβεύει και ο Ερντογάν. Τον εξυπηρετεί στο δικό του όραμα.

Το πρόθεμα νέο- στον οθωμανισμό του Ερντογάν δεν έχει να κάνει με το καινούριο, με τον οθωμανισμό στις μέρες μας.

Οι Νέοι Οθωμανοί ήταν ένα ιδεολογικό ρεύμα στα τέλη του 19ου αιώνα το οποίο εμφανίσθηκε ως αντίδραση στην εκσυγχρονιστική, τότε, οθωμανική τάση η οποία ήθελε να καταργήσει τους θρησκευτικούς διαχωρισμούς και να καθιερώσει την έννοια του Οθωμανού πολίτη ανεξαρτήτως θρησκείας. Ήθελε, δηλαδή, η τάση αυτή να ομογενοποιήσει την Αυτοκρατορία ώστε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τους κινδύνους.

Απέναντι σε αυτό το ρεύμα εμφανίσθηκαν οι Νέοι Οθωμανοί και ο Πανισλαμισμός ήταν η κατάληξη της δικής τους παρέμβασης. Οι Οθωμανοί πίεσαν για να καθιερωθεί η συνταγματική μοναρχία, αντί της απολυταρχίας του σουλτάνου. Σ’ αυτήν την προσπάθεια καθιέρωσης συντάγματος οι Νέοι Οθωμανοί πίεσαν ώστε να εισαχθεί η αρχή ότι το Ισλάμ αποτελεί τον πυρήνα του Οθωμανικού πολιτισμού. Και θεώρησαν ως διέξοδο την Ισλαμική Ένωση.

Οι Νέοι Οθωμανοί υπογραμμίζουν την έννοια της μουσουλμανικής ταυτότητας των Οθωμανών η οποία αποτελεί ουσιαστικώς το υπόβαθρο της ιδεολογίας του Ισλάμ.

Αυτά εφαρμόστηκαν για πρώτη φορά επί Αβδούλ Χαμίντ Β’, αποκρυσταλλώθηκαν, όπως αναφέραμε, με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, προτάθηκαν και ως ένα βαθμό εφαρμόστηκαν από τον Αλία Ιζετμέκοβιτς στη Βοσνία κατά την έναρξη των Γιουγκοσλαβικών πολέμων (οι Μουσουλμάνοι με κεφαλαίο, στη Βοσνία αποτελούν εθνότητα, όχι μουσουλμανική κοινότητα) και υιοθετήθηκαν στις ημέρες μας από τον Ερντογάν, διότι εξυπηρετούν την πολιτική του.

ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΠΕΡΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΥ ΕΠΕΚΤΑΤΙΣΜΟΥ / ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΠΟΝΗΣ

1. Ποιος ήταν Έλληνας πριν από περίπου έναν αιώνα -δηλαδή στις αρχές του 20ου ή στα τέλη του 19ου αιώνα- με βάση το ελληνικό κράτος; Ήταν τρεις, και μαζί τους είχαν και έναν κούκο. Παραδείγματος χάριν, στην Πελοπόννησο «είχαμε» Έλληνες, ενώ στην Κρήτη «δεν είχαμε» -ακόμη- Έλληνες. Αν η Ελλάδα ασπαζόταν τον civic nationalism και το jus soli (δες παρακάτω) θα έλεγε πως Έλληνες είναι οι Πελοποννήσιοι, οι ΣτέρεοΕλλαδίτες και κάποιοι Θεσσαλοί, και τέλος. Επειδή οι Έλληνες ήταν διεσπαρμένοι σε διάφορους χώρους της αυτοκρατορίας, το ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να ενστερνιστεί το δίκαιο εδάφους, αλλά το κληρονομικό δίκαιο.

Ο «αστικός ή φιλελεύθερος εθνικισμός» (πιο γνωστός ως civic nationalism), θεμελιώνεται στο «δίκαιο εδάφους» (jus soli), δηλαδή στη σύνδεση της εθνικότητας και της ιθαγένειας-υπηκοότητας με το έδαφος, ανεξάρτητα από την καταγωγή. Αποτελεί περίπτωση εδαφικού χώρου. Ο «εθνοτικός εθνικισμός» (γνωστός ως ethnic nationalism), εδραιώνεται στο -κληρονομικό- «δίκαιο αίματος» (Jus sanguinis), όπου δεν καθορίζεται η εθνικότητα και η ιθαγένεια-υπηκοότητα από το έδαφος, αλλά από την καταγωγή και κληρονομιά των γονέων (ισχύει και για ανθρώπους που βρίσκονται εκτός των ορίων του κράτους, στη διασπορά, όπως στις περιπτώσεις των Ελλήνων που ήταν διεσπαρμένοι σε διάφορα μέρη της αυτοκρατορίας, αλλά και εκτός αυτής). Αποτελεί περίπτωση δικτυωτού -μη εδαφικού- χώρου. Οι λαοί που είχαν διεσπαρμένους γεωγραφικά πληθυσμούς ήταν αδύνατον να ενστερνιστούν το «δίκαιο εδάφους».

Τα επόμενα (2), αν και ουσιαστικά αποτελούν διαφορετικό θέμα, κάνουν εμφανές το παράδειγμα του ασυνεχούς σποραδικού μη εδαφικού χώρου (συντεκτικά στοιχεία του οποίου αποτελούν η γλώσσα, η πίστη, η κληρονομιά κ.λπ).

Τουρκία: Ισλαμοφασισμός εν όψει

Οθωμανικές Εστίες – Οι μελανοχίτωνες του καθεστώτος Ερντογάν

Tου Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη φ. 123 που κυκλοφορεί 

Τα τελευταία χρόνια, μια σειρά συνταρακτικών γεγονότων και εξελίξεων –εξέγερση στο πάρκο Γκεζί, εμπλοκή της Τουρκίας στον συριακό εμφύλιο πόλεμο μέσω της υποστήριξης του Ισλαμικού Χαλιφάτου και άλλων αντίστοιχων οργανώσεων, κλιμάκωση του κουρδικού κινήματος στη Βόρεια Συρία και τη Νοτιοανατολική Συρία–έχουν προκαλέσει τη μετακίνηση του καθεστώτος Ερντογάν, από μια φιλελεύθερη εκδοχή ήπιου ισλάμ, σε μια σκληρή εκδοχή ισλαμικού ολοκληρωτισμού.
Τα δείγματα γραφής του νέου καθεστώτος είναι πολλά: Ο ολοκληρωτικός πόλεμος των δυνάμεων ασφαλείας στο Βόρειο Κουρδιστάν (Νοτιοανατολική Τουρκία), ο οποίος εσχάτως συνδυάζεται με κινήσεις προκειμένου να διωχθούν οι βουλευτές του Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών της Τουρκίας (HDP)· οι αλλεπάλληλες διώξεις εναντίον ακαδημαϊκών και πανεπιστημιακών· οι εισβολές της αστυνομίας στα γραφεία αντιπολιτευόμενων εφημερίδων και περιοδικών, καθώς και ο ασφυκτικός έλεγχος και η παρακολούθηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι παρά ελάχιστα κρούσματα αυτού του πρωτοφανούς κύματος φασιστικοποίησης που έχει κατακλύσει τη γειτονική χώρα.
Το πιο ανησυχητικό, όμως, δείγμα της ισλαμοφασιστικής στροφής είναι ότι το ίδιο το καθεστώς προχώρησε, μετά την εξέγερση της πλατείας Ταξίμ, στη συγκρότηση ταγμάτων εφόδου, που αναλαμβάνουν ανοιχτή δράση στους δρόμους εναντίον κάθε αντικαθεστωτικής φωνής — ιδίως εναντίον της νέας κοινωνικής συμμαχίας Κούρδων, ριζοσπαστικών μερίδων του αλεβιδισμού και οργανώσεων της άκρας αριστεράς, που προέκυψαν από αυτήν την ίδια την εξέγερση.
Η κυριότερη από αυτές τις οργανώσεις είναι οι Οθωμανικές Εστίες (Osmanlι Ocaklarι). Ιδρύθηκαν το 2009, στα πρότυπα των ταγμάτων εφόδου που είχαν οργανώσει κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1970 οι Γκρίζοι Λύκοι εναντίον της τουρκικής άκρας αριστεράς και πλέον αριθμούν 2.000.000 μέλη σε όλη την Τουρκία. Οι Οθωμανικές Εστίες δεν κρύβουν την τυφλή τους προσήλωση στον Ερντογάν και το κόμμα του.
Σε ανύποπτο χρόνο, τον Απρίλιο του 2015, ο επικεφαλής της οργάνωσης, Καντίρ Κανπολάτ, θα δηλώσει: «Είμαστε στρατιώτες του Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν. Θέλω να ευχαριστήσω τον Ταγίπ Ερντογάν. Του οφείλουμε τις Οθωμανικές Εστίες. Δεν θα υπήρχαμε αν δεν υπήρχε αυτός». H προϊστορία του Κανπολάτ είναι ιδιαίτερα σημαντική για να κατανοήσουμε τις καταβολές της οργάνωσης: Υπήρξε επικεφαλής των Εστιών Αλπερέν, των ταγμάτων εφόδου του μικρού ισλαμικού εταίρου της τουρκικής ακροδεξιάς, του Κόμματος Μεγάλης Ενότητας (ΒΒP). Το BBP είχε διασπαστεί από το Κόμμα της Εθνικιστικής Δράσης (MHP) στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και πήρε μαζί του το μεγαλύτερο μέρος των Γκρίζων Λύκων.
Τον Αύγουστο του 2014, όταν ο πρόεδρος του BBP υποστήριξε τον κοινό υποψήφιο που στήριξαν οι κεμαλιστές και το MHP εναντίον του Ερντογάν, ο Κανπολάτ προκάλεσε τη διάσπασή του, πήρε ένα μεγάλο μέρος των Εστιών Αλπερέν και προσχώρησε στις Οθωμανικές Εστίες, εξέλιξη που πυροδότησε τη μαζικοποίηση της οργάνωσης.
Σε αυτήν συμμετέχουν πολλοί νεολαίοι του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, ενώ τα μέλη του παρίστανται σε κάθε δημόσια συγκέντρωση του κόμματος, φροντίζοντας να παρουσιάζονται με διακριτές στολές προκειμένου να δηλώνουν την ταυτότητά τους.
Βεβαίως, η διαπλοκή των ισλαμικών ταγμάτων εφόδου και του καθεστώτος δεν σταματάει στις ξεκάθαρες πολιτικές σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ της οργάνωσης και του κυβερνώντος κόμματος. Τον τελευταίο καιρό, πληθαίνουν τα δημοσιεύματα στον τουρκικό Τύπο που θέλουν επιφανείς εκπροσώπους του να διατηρούν ευθείες σχέσεις με τις τουρκικές μυστικές υπηρεσίες.
Από την άλλη, βέβαια, και το κυβερνών κόμμα ανταποδίδει τις αβρότητες των Οθωμανικών Εστιών: Υψηλόβαθμα στελέχη του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, παρουσιάζονται με κάθε ευκαιρία στις δημόσιες εκδηλώσεις της οργάνωσης. Συνήθεις προσκεκλημένοι στα εγκαίνια ίδρυσης κατά τόπους οργανώσεων των Εστιών, σε όλη την επικράτεια της Τουρκίας, είναι μεταξύ άλλων και ο πρώην υπουργός Εσωτερικών Εφκάν Αλά, ο Μεχντί Εκέρ, πρώην υπουργός Γεωργίας και ο πρώην αντιπρόεδρος του AKP, Σαμπάν Ντισλί.
Επίσημος σκοπός των Εστιών είναι η διατήρηση και προώθηση της οθωμανικής κουλτούρας. Ο πραγματικός, είναι να την επιβάλουν με τη βία στους δρόμους. Αλλεπάλληλες είναι η μαρτυρίες για επιθέσεις ταγμάτων εφόδου της οργάνωσης σε γραφεία του HDP, αλλά και του κεμαλικού CHP(!), σε αντιπολιτευτικές διαδηλώσεις, ακόμα και σε γραφεία εφημερίδων, με γνωστότερο περιστατικό την έφοδο στις εγκαταστάσεις της Χουριέτ, στην Κωνσταντινούπολη, στις 6 και 8 Σεπτεμβρίου του 2015. Βεβαίως, η οργάνωση δεν κρύβει τη συμπάθειά της στο Ισλαμικό Χαλιφάτο: Τον Ιούλιο του 2015, σάλο προκάλεσαν τα σχόλια του επικεφαλής του τμήματος νεολαίας της οργάνωσης στην Κωνσταντινούπολη, Φουρκάν Γκιοκ, που εκθείασε τη δραστηριότητα του Ισλαμικού Χαλιφάτου, για την αιματηρή επίθεση που εξαπέλυσε στο συλλαλητήριο κουρδικών οργανώσεων, στο Σουρούτς του Βόρειου Κουρδιστάν.
Πολλοί αναλυτές συγκρίνουν τη δράση των Εστιών με εκείνην που είχαν αναπτύξει παλαιότερα οι Γκρίζοι Λύκοι, σε συνεργασία με την κεμαλική δικτατορία και το κατεστημένο που τη διαδέχθηκε. Στην πραγματικότητα, οι Εστίες αποτελούν το ισλαμικό τους αντίστοιχο –εξάλλου ένας από τους λόγους που το AKP πριμοδότησε την ίδρυση και την άνοδο της οργάνωσης είναι και για να απορροφήσει τα νεότερα, μαχητικά και πιο ακραία στελέχη του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης στους κόλπους του. Ούτως ή άλλως, τα τάγματα εφόδου του τελευταίου, οι Ιδεαλιστικές Εστίες, δρουν συχνά στο πλευρό των Οθωμανικών Εστιών, στο πλαίσιο των οργανωμένων πογκρόμ που εξαπολύονται εναντίον Κούρδων και άλλων αντικαθεστωτικών δυνάμεων. Και ήδη, η επιρροή που ασκεί το ΑΚP στο MHP είναι κάτι παραπάνω από ισχυρή. Εξάλλου, ο τωρινός αναπληρωτής πρωθυπουργός της Τουρκίας, Γιλντιρίμ Τουγκρούλ Τουρκές, είναι γιος του διαβόητου ιδρυτή των Γκρίζων Λύκων, Αρπασλάν Τουρκές, και προσχώρησε το AKP μόλις τον Αύγουστο του 2015, όταν δέχθηκε πρόσκληση του Αχμέτ Νταβούτογλου να συμμετάσχει στην υπηρεσιακή κυβέρνηση από την πλευρά του MHP. Εκείνος αποδέχθηκε, διαγράφηκε από το κόμμα του και έκτοτε προσχώρησε στο κυβερνών κόμμα, διατηρώντας τη θέση του και στην κυβέρνηση πλειοψηφίας που προέκυψε από τις εκλογές του Νοεμβρίου.
Η παρουσία του γιου του Αρπασλάν Τουρκές σε τέτοιο υψηλό κυβερνητικό πόστο έχει προφανή σημειολογία, και συμβολίζει όσο τίποτε άλλο τη μεταστροφή του AKP, από τον ισλαμοκεμαλισμό στον ισλαμοφασισμό. Η δε δράση των Οθωμανικών Εστιών στους δρόμους, στα πρότυπα των ναζιστικών SA και των Μελανοχιτώνων του Μουσολίνι, την επιβεβαιώνει.
Πολλοί εκπρόσωποι του δυτικού κατεστημένου στέκονται ενεοί μπροστά στις οβιδιακές μεταμορφώσεις εκείνου που άλλοτε εκθείαζαν ως πρότυπο του ήπιου και δημοκρατικού ισλάμ. Ο Ερντογάν, βέβαια, είχε φροντίσει να διακηρύξει από πολύ νωρίς τις προθέσεις του, με αυτόν τον τόσο χαρακτηριστικό για την τουρκική πολιτική πλάγιο λόγο. Σε ανύποπτο χρόνο, και πολύ παλιά, είχε δηλώσει: «H δημοκρατία είναι για μένα σαν ένα δρομολόγιο λεωφορείου· όταν φτάσω στον προορισμό μου, θα κατέβω»…

ΠΗΓΗ:http://ardin-rixi.gr/

Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

25η Μαρτίου 1821-25η Μαρτίου 2016, βίοι παράλληλοι

Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 121

Στις αρχές του 19ου αιώνα, λίγο πριν την Επανάσταση του ’21, ο Ιωάννης Καποδίστριας και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος σε δύο υπομνήματα, ο πρώτος προς τον τσάρο το 1811 και ο δεύτερος προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις το 1820, υπολόγιζαν τον αριθμό των Ελλήνων σε 7 έως 9 εκατομ., ανάλογο με εκείνον των Τούρκων και με τα 9 εκατ. της κοσμοκράτειρας Αγγλίας την ίδια εποχή.
Οι Σέρβοι, οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι δεν ξεπερνούσαν, μαζί, τα 3 εκατ. Κατανοούμε έτσι γιατί, από τονΡήγα ως την Φιλική Εταιρεία, το όραμα των Ελλήνων για το μελλοντικό τους κράτος, είχε βυζαντινές διαστάσεις – εξ ου και η επανάσταση στη Μολδοβλαχία, παράλληλα με την Πελοπόννησο και τα σχέδια για μια επαναστατική εξέγερση των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης. Αυτός ο ελληνισμός, που έσφυζε από ζωτικότητα και πρωτοστατούσε στην οικονομική και πνευματική ζωή της ανατολικής Μεσογείου και της νοτιοανατολικής Ευρώπης –από την Οδησσό και τον Πόντο έως τη Βιέννη–, υπήρξε και ο πρωταγωνιστής της μεγαλύτερης επανάστασης των αρχών του 19ου αιώνα που συντάραξε την Ευρώπη και τον κόσμο.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία βρισκόταν σε κρίση τουλάχιστον έναν αιώνα πριν, από τις απαρχές του 18ου αιώνα, και παρ’ ότι σκωληκόβρωτη συντηρούνταν ακριβώς γιατί Εγγλέζοι, Γάλλοι και Αυστριακοί, επιθυμούσαν την επιβίωσή της. Τόσο απέναντι στον ρωσικό κίνδυνο, όσο και απέναντι στην πιθανότητα ανασυγκρότησης ενός ελληνικού κράτους, στα όρια του ύστερου Βυζαντίου, που θα αποτελούσε ισχυρό ανταγωνιστή τους στην ανατολική Μεσόγειο.
Έτσι η επανάσταση δεν αντιμετώπιζε μόνον την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και τις δυτικές δυνάμεις, που μέχρι το 1824 συντάσσονταν ανοιχτά με τους Οθωμανούς μαζί με την Αυστρία του Μέττερνιχ· τέλος είχαν να αντιμετωπίσουν την εσωτερική διχόνοια και τις διαμάχες ενός λαού διάσπαρτου σε μια τεράστια περιοχή. Οι Έλληνες μόνοι τους (διότι και η Ρωσία, πιστή στην Ιερά Συμμαχία, είχε εγκαταλείψει τους Έλληνες στην τύχη τους και στα χέρια των Εγγλέζων) έπρεπε να αντιμετωπίσουν αυτούς τους τρεις δαίμονες που έχουν σφραγίσει τη νεότερη ιστορία μας. («Αραπιάς άτι, Γάλλου νους, βόλι Τουρκιάς, τοπ’ Άγγλου, πέλαγο μέγα πολεμά, βαρεί το καλυβάκι», γράφει με απαράμιλλη ενάργεια και πυκνότητα ο Σολωμός).

Νεο-Οθωμανισμός & Νεο-Ραγιαδισμός

Του Λάζαρου Μαύρου

ΕΚΑΝΕ προφανώς κάποια λάθη, όταν το 1999 εκπονούσε το ισλαμικό σχέδιο του Νεο-Οθωμανικού «Στρατηγικού Βάθους» της Τουρκίας, ο τότε καθηγητής και νυν πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου. Εκτιμούσε ότι στρατηγικό προγεφύρωμα της Τουρκίας εντός Ελλάδος, θα ήταν μόνο η μουσουλμανική μειονότητα. Ως ένα από τα οθωμανικά κατάλοιπα στα Βαλκάνια.Έτσι όπως, εκτενώς τ’ ανέλυσε στο, προ της ανόδου των ισλαμιστών του Ερντογάν στην εξουσία, βιβλίο του, «Στρατηγικό Βάθος». Εκείνο που ο τότε καθηγητής Νταβούτογλου ΔΕΝ προέβλεψε ήταν ότι, πολύ πιο αποτελεσματικό για την Τουρκία «προγεφύρωμα», θα αποδεικνυόταν ο Νεο-Ραγιαδισμός των Αθηνών. Τέτοιος που διευρύνει τους ορίζοντες του «Βάθους», όχι μόνο και απλώς σε Κύπρο-Aιγαίο-Θράκη, αλλά και σ’ ολόκληρο το ελλα-δικό μας κράτος. Αυτός, ο Νεο-Ραγιαδισμός, επιτρέπει πλέον στην Άγκυρα να σχεδιάσει την πάρα πέρα στρατηγική της με δεδομένο ότι, ολόκληρη η Ελλάς δύναται εύκολα πλέον να καταστεί δορυφόρος της Τουρκίας. Κράτος υποτελές στην Άγκυρα…

ΕΚΑΝΕ προφανώς λάθος, ο καθηγητής Νταβούτογλου, όταν έγραφε πως η Τουρκία, ως παλαιστής βαρέων βαρών, έχει απέναντί της την ελαφρών βαρών Αθήνα. Δεκαπέντε χρόνια αφ’ ότου συνέγραψε το «Στρατηγικό Βάθος», πρωθυπουργός πλέον ο ίδιος, με πέντε χρόνια ήδη θητεία ως υπουργός Εξωτερικών, ο Νταβούτογλου ανακαλύπτει ότι στην Αθήνα κυβερνούν πρόθυμα «τσιουτσιουκλαρούθκια». Σε αγαστή, αρμονικότατη συνεργασία με τους… ομότεχνούς τους της Λευκωσίας. Με ειδικότητα να σκουπίζουν χαριεντιζόμενα τους ιδρώτες και να δροσίζουν τον παλαιστή βαρέων βαρών. Με… υπερηφάνεια μάλιστα για την Οθωμανική τους Κληρονομιά…

Στη ΜΝΗΜΗ του μεγάλου Δασκάλου-Πατριώτη Νεοκλή Σαρρή με αφορμή τα τρία χρόνια από την εκδημία του

Χωρίς αμφιβολία, ο Νεοκλής Σαρρής ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους μιας χώρας που με θλίψη διαπιστώνουμε ότι βυθίζεται για δεκαετίες στη μετριότητα.

Δημοσιεύουμε αποχαιρετιστήριες ομιλίες και κείμενα του Νεοκλή Σαρρή, που αποθησαύρισε ο φίλος Γιάννης Γκ. - Ιωαν.

..................................................................................................................................

Θεοφάνης Μαλκίδης: Για τον Νεοκλή Σαρρή 

(τρία χρόνια μετά….)

Αγαπητέ μου Νεοκλή

Υπήρξα ένας από τους χιλιάδες φοιτητές σου και συνδέθηκα, όπως άλλωστε το συνήθιζες, γιατί έτσι ήταν η παιδεία σου, με δεσμούς (εκ)παίδευσης, εκτίμησης και φιλίας.

Είναι οι πολλές οι στιγμές, όπου πραγματοποιήσαμε συζητήσεις για απλά και σύνθετα ζητήματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο και Έλληνα.

Οι ώρες που πέρασα μαζί σου μου άνοιξαν ένα διαφορετικό κόσμο σκέψης, λόγου και έργου. Τα χαρακτηριστικά σου αναλλοίωτα, Ελληνικά, Ρωμαίικα, Οικουμενικά, του Γένους μας.

Με στήριξες, με βοήθησες, μου έδωσες τα εφόδια να κατανοήσω πολλά από αυτά που ο ίδιος και πρώτος είχες μιλήσεις και γράψει στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Είναι βέβαιο ότι στη ζωή κάθε ανθρώπου, η γνωριμία με ορισμένους συνανθρώπους του, έχει σαν αποτέλεσμα να αλλάξει την πορεία του. Διαμορφώνεται μία νέα στάση ζωής και αναδεικνύεται λόγος και πράξη που μέχρι πρότινος ούτε καν είχε σκεφτεί η ανθρώπινη οντότητα. Και από τότε φανερώνεται ένας άλλος κόσμος και ο σπόρος βγάζει καρπούς.