Για εκείνους που ζουν μέσα μας. Για τους ανθρώπους που συναντούμε πλέον μόνο στα όνειρα μας.

Ήρθε η μέρα που όλα τελειώσαν.

Τα πάντα σιώπησαν.

Δεν άκουγε τη φωνή σου πια.

Σταμάτησε και να ελπίζει.

Να ελπίζει πως θα σε ξαναδεί.

Σταμάτησε να περιμένει την μυρωδιά του λαιμού σου.

Ήρθε η μέρα που χάθηκε και αυτή μαζί με σένα.

Τώρα κλείνει τα μάτια, μόνο εκεί σε συναντά.

Τώρα επιδιώκει να ονειρεύεται.

Μόνο εκεί έρχεσαι.

Μόνο εκεί σε συναντά.

Το πρόβλημα, βλέπεις, είναι πως νομίζουμε πως έχουμε χρόνο.

Χρόνο για να σκεφτούμε, χρόνο για να σχεδιάσουμε πράγματα όταν το μόνο που χρειάζεται είναι παρουσία.

Να υπάρχουμε όταν όλα γύρω μας υπάρχουνε.

Να υπάρχουμε...γιατί κάποια στιγμή όλα θα σταματήσουν να υπάρχουνε.

Όπως και εσύ.

Εσύ και η μυρωδιά σου.

Εσύ και το γεμάτο σιωπή, βλέμμα σου.

Θυμάται την τελευταία φορά που σε είδε. Φοβισμένος, της κρατούσες το χέρι.

Να ημερώνει η μέρα σας...και στο τέλος της να σας μένει το χρώμα του σταριού.

.

Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.

– Καλημέρα, είπε η αλεπού.

– Καλημέρα, αποκρίθηκε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και γύρισε, μα δεν είπε τίποτα.

– Εδώ είμαι, είπε μια φωνή, από τη μηλιά...

– Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. 

Μου φαίνεσαι πολύ όμορφη...

– Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.

– Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...

– Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δε μ’ έχουν ημερώσει.

– Α! με συγχωρείς, έκανε ο μικρός πρίγκιπας. Το σκέφτηκε όμως και πρόσθεσε:

– Τι πάει να πει «ημερώσει;»

– Εσύ δεν είσαι απ’ εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;

– Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει «ημερώσει;»

– Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγούνε. Μεγάλος μπελάς! Ανατρέφουν όμως και κότες. Αυτό είναι το μόνο τους όφελος. Κότες γυρεύεις;

– Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει «ημερώσει;»

– Είναι κάτι που παραμελήθηκε πολύ, είπε η αλεπού. Σημαίνει «να δημιουργείς δεσμούς...».

– Να δημιουργείς δεσμούς;

Αυτό το δέντρο είναι η απόδειξη ότι ένας, μονάχα ένας άνθρωπος είναι ικανός να βγάλει προς τα έξω τον καλύτερό μας εαυτό

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Setsuban(τελευταία  μέρα του χειμώνα)σήμερα στην Ιαπωνία με τελετές "αποχαιρετισμού του".

Οπότε ας "μιλήσουμε"🤗 για το πιο "αδικημένο"εσπεριδοειδές το Κίτρο (Μηδικο μήλο)και δη το Ιαπωνικό Κίτρο Yuzu(που έδωσε και το όνομα του στο ανάλογο χρώμα (citrus-κιτρινο).

"Επισκέφτηκα την Shimizu-gaoka, μια καταπράσινη περιοχή δυτικά του λιμανιού της Γιοκοχάμα και φωτογράφισα το περίφημο δέντρο Yuzu-no-ki που δεσπόζει σε όλη την περιοχή απο τον ομώνυμο λόφο.                     Είναι πολύ διάσημο γιατί πάρα πολλές ρομαντικές τηλεοπτικές σειρές έρχονται εδώ να σουτάρουν σκηνές όπου ο πρωταγωνιστής φιλάει την πρωταγωνίστρια κλπ, ίσως λόγω της απίστευτης θέας και της απίστευτης ομορφιάς του τοπίου.

Τουλάχιστον έτσι πίστευα γιατί όταν βρέθηκα ο ίδιος δίπλα απο το δέντρο αυτό αισθάνθηκα μια πρωτόγνωρη θετική ενέργεια, κάτι που δεν πίστευα οτι υπάρχει! Είδα ζευγαράκια να περπατούν μαζί και όταν έφταναν δίπλα στο δέντρο, αγκαλιάζονταν  ξαφνικά, χωρίς λόγο.                             

Ηλικιωμένοι σταματούσαν τον περίπατό τους, έκλειναν τα μάτια τους και άνοιγαν τα χέρια τους σα να ήθελαν να αγκαλιάσουν κάτι αόρατο. 

Τράβηξα την φωτογραφία όταν ένας μπαμπάς σήκωσε ψηλά το μωράκι του γελώντας, σπρωγμένος απο μια απροσδιόριστη χαρά - όποιος έμπαινε στην "σκιά" αυτού του δέντρου ένιωθε μια περίεργη καλοσύνη στην καρδιά του.

«ΤΙ ΕΙΝ' ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ: Σπουδή στα 400 Κεφάλαια περί αγάπης του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού».

Ομιλητής είναι ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Καθηγητής Θεολογίας και Φιλοσοφίας, ο οποίος θα αναπτύξει το θέμα: 

«ΤΙ ΕΙΝ' ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟ ΛΕΝΕ ΑΓΑΠΗ: Σπουδή στα 400 Κεφάλαια περί αγάπης του Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού».

« Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ » του Εριχ Φρομ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΕΧΟΥΡΙΤΗ

«Ο Erich Fromm, γνωστός Γερμανός κοινωνικός ψυχολόγος και φιλόσοφος, διερεύνησε βαθιά τις πολυπλοκότητες των ανθρώπινων σχέσεων και τη φύση της αγάπης στα σημαντικά έργα του. 

Μια από τις πιο βαθιές του ιδέες για την αγάπη ήρθε στο βιβλίο του,  «Η Τέχνη της Αγάπης»,1956, (The Art of Loving) όπου υποστήριξε ότι η αγάπη δεν είναι απλώς μια συναισθηματική αντίδραση σε ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά μάλλον ένας ευρύτερος προσανατολισμός του χαρακτήρα που διαμορφώνει ολόκληρη την κοσμοθεωρία κάποιου.

 Έγραψε, 

«Η αγάπη δεν είναι πρωτίστως μια σχέση με ένα συγκεκριμένο άτομο, είναι μια στάση, ένας προσανατολισμός του χαρακτήρα που καθορίζει τη σχέση ενός ατόμου με τον κόσμο ως σύνολο». 

Έτσι για τον Fromm, η αγάπη δεν περιορίζεται σε ρομαντικές σχέσεις ή προσωπικούς δεσμούς αλλά ήταν  και είναι ένα εγγενές μέρος του πώς κάποιος ασχολείται με τον κόσμο και τον συνάνθρωπο. Είναι μια ενεργή δύναμη, μια έκφραση της ψυχής κάποιου, παρά μια παθητική αντίδραση σε ένα εξωτερικό ερέθισμα.

Ο Φρομ επέκρινε επίσης την κοινή παρανόηση ότι η αγάπη είναι απλώς η πράξη εύρεσης του «σωστού» αντικειμένου στην αγάπη. Πολλοί, πρότεινε, προσεγγίζουν την αγάπη με την ιδέα ότι ορίζεται από το συγκεκριμένο άτομο που αγαπούν, πιστεύοντας ότι η ένταση των συναισθημάτων τους προς το συγκεκριμένο άτομο είναι μια αντανάκλαση της ικανότητάς τους για αγάπη. 

Ωστόσο, ο Φρομ θεώρησε αυτή την προοπτική ως προβληματική, εξισώνοντάς την με μια μορφή εγωισμού (σήμερα θα λέγαμε ναρκισσισμού ή οριακότητας) ή συμβιωτικής προσκόλλησης. Υποστήριξε ότι μια τέτοια προσέγγιση στην αγάπη, η οποία επικεντρώνεται σε ένα άτομο και όχι σε μια ευρύτερη, πιο καθολική ικανότητα για αγάπη, δεν μπορεί να θεωρηθεί αληθινή αγάπη. 

Αναφέρει σχετικά, 

«Αν ένα άτομο αγαπά μόνο ένα άλλο άτομο και είναι αδιάφορος για τους υπόλοιπους συνανθρώπους του, η αγάπη του δεν είναι αγάπη αλλά συμβιωτική προσκόλληση ή διευρυμένος εγωισμός». 

Σ' ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ

Του Δημήτρη Τσίρκα

Έντεκα χρόνια και έναν μήνα μετά, άραγε να τον/την αγαπά ακόμα; Τι σημασία έχει, την αγαπούσε τότε, στις 25/11/2013, την αγαπούσε ακόμα. 

Υπογραμμίζει την ημερομηνία, σαν να θέλει να παγώσει τον χρόνο, να διασώσει κάτι από το καταποντισμένο παρελθόν, να δηλώσει την πίστη του σε μια σχέση που δεν ευδοκίμησε, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει, σαν φάντασμα, έντεκα χρόνια και έναν μήνα μετά. 

Ίσως πάλι να θέλει να δηλώσει ότι παραμένει ερωτευμένος, όχι με εκείνη, αλλά με την ιδέα του να αγαπά. 

Η γραφή, ως πράξη, πάντα απουσιάζει από το παρόν, έλεγε ο Ντεριντά, είναι μια απόπειρα να αφήσουμε πίσω μας κάτι που θα μιλήσει για εμάς όταν εμείς δεν θα είμαστε πια εκεί. 

Η ημερομηνία μαρτυρά τη συνείδηση αυτής της απουσίας. Είναι σαν ο συντάκτης να ήξερε ότι η εξομολόγησή του θα διαβαστεί από μάτια άγνωστα, σε χρόνους και χώρους που εκείνος δεν θα μετέχει.

Ένας αδιάφορος τοίχος στο Κολωνάκι, γίνεται ένα μικρό μνημείο ελπίδας και οδύνης, φορτισμένος με τη μελαγχολία του χαμένου χρόνου, μιας στιγμής που ποτέ δεν θα ξανάρθει, αλλά δεν χάνεται και ποτέ. 

Η αγάπη γίνεται η μεγαλύτερη εξορία· όχι γιατί απορρίφθηκε, αλλά γιατί συνεχίζει να υπάρχει, πέρα από τον χρόνο και τον χώρο.

Ένα μνημείο να μας θυμίζει όλους εκείνους τους τοίχους που δεν γράψαμε ποτέ, όλα εκείνα τα «σ’ αγαπώ ακόμα» που ποτέ δεν είπαμε.

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΑΣ

Της Νικολίτσας Λιαντίνη 

Σήμερα 14 Δεκεμβρίου εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης, η δε Εκκλησία τιμά τον Άγιο Λεύκιο. Αφορμή για μένα να σάς γράψω  λίγες σειρές για τις έννοιες της ΑΓΑΠΗΣ και του ΕΡΩΤΑ στο Χριστιανισμό και την Ελληνική διανόηση (βασικά στην έννοια του πλατωνικού έρωτα).

Θα ξεκινήσω με τη διαπίστωση ότι η έννοια της ΑΓΑΠΗΣ είναι καθαρά και μόνον χριστιανική, είναι η κατ’ εξοχήν πρωτοτυπία της χριστιανικής διδασκαλίας. Ως ουσιαστικό η λέξη «αγάπη» δεν απαντά σε αρχαίους συγγραφείς, αλλά μόνον στην Κ.Δ. και σε εκκλησιαστικούς συγγραφείς. ( Αν κάποιος αμφιβάλλει, ας ανοίξει το λεξικό των LIDDELL – SCOTT στο λήμμα «αγάπη» για να το διαπιστώσει.)

Επειδή πρώτα σπούδασα Θεολογία με διδακτορικό στη Δογματική και για 4,5 δεκαετίες δίδαξα στη Θεολογική Σχολή  του ΕΚΠΑ προπτυχιακά και μεταπτυχιακά με πλήθος μαστερούχων και διδακτόρων δικών μου και στη συνέχεια Φιλοσοφία με υψίστους ακαδημαϊκούς τίτλους, την οποία συγγραφικά και διδακτικά υπηρέτησα για δεκαετίες,  το κείμενο μου θα έχει σχέση και με τις δύο αυτές επιστήμες:

Έχει υποστηριχθεί ότι ο πλατωνικός έρωτας συμπίπτει με τη χριστιανική αγάπη και κυρίως με τον ύμνο της αγάπης του Παύλου. Όμως πρόκειται για παρανόηση και της χριστιανικής αγάπης και του ελληνικού έρωτα. Όσο και αν οι δύο έννοιες εκφράζουν την υπέρβαση της εγωκεντρικότητας του ανθρώπου, αναχωρούν από διαφορετικές αφετηρίες. Οι εγγενείς θεμελιακές διαφορές των δύο εννοιών είναι οι εξής: Η χριστιανική αγάπη ουδεμία σχέση έχει με τις αισθήσεις, ενώ το αισθητό κάλλος αποτελεί την αφετηρία του πλατωνικού έρωτα, ο οποίος προϋποθέτει τις ιδέες, στις οποίες ο άνθρωπος φθάνει μέσω του αισθητού κόσμου, ενώ η χριστιανική αγάπη εκφράζεται ως ενέργεια Θεού, που χορηγεί και ζωοποιεί την αγάπη του ανθρώπου. Ο έρωτας αναζητεί και επιλέγει το ωραίο, ενώ  η αγάπη δεν θέτει σκοπιμότητες, στρέφεται σε κάθε άνθρωπο, άξιο, ανάξιο και αμαρτωλό (πτωχούς στο πνεύμα, πόρνες, τελώνες, ανάπηρους, κλπ.). Ο έρωτας είναι απότοκος της γνώσης, ενώ η χριστιανική αγάπη είναι γεγονός της πίστης στο Θεό, είναι χάρη Θεού, είναι απάντηση στη δική του αγάπη. Ο έρωτας αναχωρεί από την ύπαρξη κάλλους στο αγαπημένο πρόσωπο και αποφράζει τη δυνατότητα αγάπης για ό,τι δεν είναι ωραίο. Η χριστιανική αγάπη αναχωρεί από το Θεό και κατέρχεται στον άνθρωπο, ενώ ο πλατωνικός π.χ. έρωτας ζητάει να αναχθεί στο θείο ξεκινώντας από τον άνθρωπο.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι όσο και αν είναι κοινοί οι στόχοι Θεολογίας και Φιλοσοφίας (ιδιαίτερα της Οντολογίας), η πρόσβασή τους γίνεται από δρόμους ίσως παράλληλους, αλλά οπωσδήποτε διαφορετικούς.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/18ZUUnh5W3/ https://www.facebook.com/share/18ZUUnh5W3/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

To δώρο της σχέσης

από Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Τι εί­ναι αυτό το βι­βλίο;

Κά­πως έτσι, αν σή­μερα θέτω στον ε­αυτό μου το ε­ρώ­τημα γι­ατί έ­γραψα αυτό το βι­βλίο, η α­πάν­τηση βρί­σκε­ται σ’ αυτή την προ­σω­πική ι­στο­ρία που μό­λις κα­τέ­θεσα –με μια δόση συ­στο­λής ο­μο­λογώ. Αυτή η βι­ω­μένη εμ­πει­ρία που μπο­ρεί και α­πο­κα­λύ­πτε­ται, που μοι­ρά­ζε­ται και «κοι­νω­νεί­ται», εί­ναι πάντα μια ευ­και­ρία, μια κλήση για Σχέση. Εί­ναι μια ευ­α­λω­τό­τητα που δεν κοι­τάει να κρυ­φτεί, αλλά ψά­χνει να βρει τον χώρο να ε­κτε­θεί και να μι­λή­σει. Όχι α­πλά για ν’ α­να­κου­φι­στεί, αλλά για ν’ α­πο­κα­τα­στα­θεί σ’ αυτό που πρα­γμα­τικά εί­ναι: σε Δύ­ναμη.

Να, λοι­πόν, ο κατ’ αρ­χήν σκο­πός αυ­τού του βι­βλίου: να υ­πο­στη­ρί­ξει την α­πο­κα­τά­σταση της τόσο υ­πο­τι­μη­μέ­νης αν­θρώ­πι­νης, υ­παρ­ξι­α­κής ευ­θραυ­στό­τη­τάς μας μέσα από την εμ­πει­ρία της Σχέ­σης. Πιο συγ­κε­κρι­μένα, ό­πως φαί­νε­ται κι από τον υ­πό­τιτλο, έ­χει σκοπό να σε βο­η­θή­σει να χα­ρείς το δώρο της σχέ­σης, αλλά και να το χα­ρί­σεις στους α­γα­πη­μέ­νους σου άλ­λους. Υ­πάρ­χει ό­μως και μια, μάλ­λον α­δι­ό­ρατη, πο­λι­τική σκο­πι­μό­τητα. Κα­θώς στο συλ­λο­γικό πε­δίο η δύ­ναμη του κυ­ρί­αρ­χου οι­κο­νο­μικο-πο­λι­τικο-κοι­νω­νι­κού συ­στή­μα­τος έγ­κει­ται στην ι­κα­νό­τητά του να δι­α­λύει τις σχέ­σεις, ε­ξα­το­μι­κεύ­ον­τας με α­κραίο τρόπο την αν­θρώ­πινη ύ­παρξη και «που­λών­τας» τη μη-σύν­δεση ως α­νε­ξαρ­τη­σία-δή­θεν ε­λευ­θε­ρία, η α­πο­κα­τά­σταση των Σχέ­σεων ί­σως και να εί­ναι μια βα­θιά πο­λι­τική ε­πα­να­στα­τική πράξη!

Από την άλλη, στο ε­ρώ­τημα τι εί­ναι αυτό το βι­βλίο, θα έ­λεγα κά­πως ί­σως «ποι­η­τικά» ότι όσο κι αν θέλω να μι­λάει για τη Σχέση, νο­μίζω πως τε­λικά μι­λάει α­πλώς για φύλλα, τα φύλλα ε­νός δέν­τρου που χρό­νια τώρα με­γα­λώ­νει μέσα στον κα­θένα μας. Στους κύ­κλους των ε­πο­χών του το δέντρο ρί­χνει τα φύλλα του, άλλα ξερά και κί­τρινα κι άλλα α­κόμη ζω­ηρά και πρά­σινα. Άλλα ώ­ριμα κι άλλα ά­γουρα α­κόμη συ­νω­θούν­ται στη σκιά του και μέ­χρι κά­ποιος ά­νε­μος να τα πά­ρει, μπο­ρείς να κα­τα­λά­βεις πως εί­ναι φύλλα του συγ­κε­κρι­μέ­νου δέν­τρου.

Κάτω απ’ την κληματαριά

Της Ελένης Καραγιάννη 

 

Χαλασμένη την πήρε. Το κατάλαβε την πρώτη νύχτα του γάμου όταν έπεσε πάνω στο κορμί της με πάθος και τρυφεράδα. Τίποτα δεν είπε. Ένα κοκόρι ξέπλυνε τη ντροπή. Το ‘σφαξε για το  ματωμένο νυφιάτικο σεντόνι που άπλωσαν το πρωί τα πεθερικά στο μπαλκόνι. Όλο το χωριό χόρευε κι έπινε στη θέα του αίματος, σημάδι αγνότητας και καθαρότητας της νύφης κι αξιοσύνης του γαμπρού. Ο Γιωργής άξιο παλικάρι ήταν, δουλευταράς, έντιμος, καλός και συμπονετικός.

 Ποτέ κανείς δεν του γύρισε κουβέντα. Την αγαπούσε από παιδί. Τρεις φορές έστειλε προξενιό να τη ζητήξει και τρεις φορές ο πατέρας το γύρισε  πίσω. Δεν τον ήθελε για γαμπρό. Τον είχε για παρακατιανό.

Γεννήθηκε  σ’ ένα  καπνοχώρι της Μακεδονίας. Ο πατέρας  τής  είχε αδυναμία κι ας μην ήταν αγόρι. Ήταν φτυστή η μάνα του έλεγε, η κυρά Μαριγώ. Της έδωσε το όνομά της και τη φώναζε Μαριώ. Τη μάνα δεν τη θυμάται ούτε τρυφερή ούτε στοργική. Σκληρή κι απόμακρη τούς αγαπούσε με τον τρόπο της. Είχε να φέρει βόλτα το σπίτι, τα χωράφια, τα ζωντανά, να ταΐσει τόσα στόματα. Σαν γατάκι γουργούριζε  και τριβόταν στην αγκαλιά του πατέρα κι ας έλεγε η μάνα πόσο άπρεπο ήταν για μία καθωσπρέπει θυγατέρα.

Οι σκοτεινές μέρες της Κατοχής και του εμφυλίου είχαν αρχίσει να ξεθωριάζουν στη μνήμη και τις καρδιές των ανθρώπων. Ο φόβος και το μίσος είχαν καταλαγιάσει και στην πλατεία του χωριού στήνανε γλέντια και πανηγύρια ολοήμερα. Άλλες φορές για να τιμήσουν τον Άγιο κι  άλλες για να κάψουν τα ξεραμένα στεφάνια του Μαγιού και να πηδήξουν πάνω απ’ τη φωτιά, να υποδεχτούν το θέρος και να ευχηθούν καλύτερη σοδειά. Σ’ ένα απ’  τα πανηγύρια τον γνώρισε. Τη  μάγεψε με τη μουσική του. Της πήρε τα μυαλά της ξεσυλλόγιστης! Περιπλανώμενος βιολιστής έτρεχε από γιορτή σε γιορτή σ’ όλη την επαρχία. Στα βάθη του κάμπου, κρυμμένοι πίσω από τις παχιές συστάδες των δέντρων χάνονταν  με τις ώρες. Με το δοξάρι του γρατζουνούσε τις χορδές του βιολιού κι έκανε την καρδιά να φτεροκοπά στο στήθος της.

Ένα πρωινό έφυγε αξημέρωτα χωρίς αυτήν. Άφησε την ψυχή της πίσω, γρατζουνισμένη απ’ τις νότες  να  τον καρτερά και τον σπόρο του να μεγαλώνει στην κοιλιά της.  Με πόσα σκουτιά, πόσα υφάσματα ξεχασμένα στα σεντούκια της μάνας φάσκιωνε  την κοιλιά που όλο στρογγύλευε!

«Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς» - Τίτος Πατρίκιος

«Το δύσκολο είναι ν' αγαπάς» - Τίτος Certainly

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Β' (1959 - 2017), Εκδόσεις Κίχλη, 2018

Πολλοί έχουν αντιρρήσεις βέβαια και λένε το αντίθετο..

ΠΗΓΗ -  Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μοναδικά, ήτοι πανανθρώπινα.

 

Του Θανάση Ν. Παπαθανασίου

Πριν πολλούς καιρούς, ένας σπουδαίος άνθρωπος έγραψε ένα μανιφέστο για την ανθρώπινη ελευθερία σε μια ποθητή κοινωνία. Κι ανάμεσα σε άλλα, τόνιζε:

«Εγωισμός δεν είναι το να ζει κανείς όπως του αρέσει. Εγωισμός είναι το να απαιτεί κανείς από τους άλλους να ζουν όπως αρέσει σε αυτόν. Και μη-εγωισμός είναι το ν’ αφήνει κανείς τους άλλους να ζουν όπως θέλουν, να μην παρεμβαίνει. […] Ο μη-εγωισμός αναγνωρίζει την απεριόριστη ποικιλομορφία σαν κάτι το θεσπέσιο. Την αποδέχεται, της παρέχει τη συναίνεσή του, την απολαμβάνει. […] Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο δεν είναι εγωιστικό επειδή θέλει να είναι κόκκινο τριαντάφυλλο. Θα ήταν φοβερά εγωιστικό αν ήθελε όλα τα λουλούδια του κήπου να είναι κόκκινα και τριαντάφυλλα».

Δημοσιευμένα το 1891, αυτά τα λόγια του μεγάλου Όσκαρ Ουάιλντ ακούγονται σήμερα μάλλον κοινότοπα. Η αξίωση, να ζει κανείς «όπως αρέσει σε αυτόν» και κανείς «να μην παρεμβαίνει» σ’ αυτό, προφανώς θυμίζουν φράσεις που σήμερα ξεστομίζονται πανεύκολα, σαν φράσεις του συρμού. Μα για τον Όσκαρ Ουάιλντ δεν ήταν συρμός. Είχε απέναντί του την σεμνότυφη και ταυτόχρονα ξετσίπωτα ιμπεριαλιστική Βικτωριανή κοινωνία, και το μανιφέστο του ήταν σύστοιχο με την τόλμη της ζωής του.

Αν ωστόσο τις όμορφες φράσεις σήμερα δεν τις παπαγαλίζουμε μένοντας σε μια άκοπη επιφανειακότητα, αλλά θελήσουμε πέρα από σέρφινγκ να κάνουμε και μακροβούτια, τότε τα λόγια του Όσκαρ Ουάιλντ μπορεί να προκαλέσουν ένα ιδιαίτερο ερώτημα: Μήπως υπάρχει κίνδυνος, το συγκεκριμένο σκεπτικό να απολήξει σε μια κοινωνία η οποία θα φαίνεται μεν ειρηνική, αλλά δεν θα πραγματικά κοινωνία; Μήπως δηλαδή υπάρχει κίνδυνος, το ανθρώπινο πλήθος να νοηθεί ως αράδιασμα ατομικοτήτων ακοινώνητων ουσιαστικά μεταξύ τους, εάν και εφόσον το μόνο κριτήριο είναι η ατομική αρέσκεια του καθενός;

Η επιστολή του Αϊνστάιν στην κόρη του που θα σε διδάξει πολλά για την καθολική δύναμη της αγάπης

Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, η κόρη του Αϊνστάιν, Lieserl δώρισε 1.400 επιστολές, που γράφτηκαν από τον πατέρα της, στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο, με εντολή να μην δημοσιεύσουν το περιεχόμενό τους, μέχρι δύο δεκαετίες μετά το θάνατό του. Αυτή είναι μία από αυτές.

«Όταν πρότεινα τη θεωρία της σχετικότητας, ελάχιστοι με κατάλαβαν, και αυτό που θα αποκαλύψω τώρα θα συγκρουστεί με την παρανόηση και την προκατάληψη του κόσμου.

Σου ζητώ να φυλάξεις τα γράμματα για όσο διάστημα χρειαστεί, χρόνια, δεκαετίες, έως ότου η κοινωνία είναι αρκετά προηγμένη για να δεχτεί αυτό που θα εξηγήσω παρακάτω.

Υπάρχει μια εξαιρετικά ισχυρή δύναμη που, μέχρι σήμερα, η επιστήμη δεν έχει βρει επίσημη εξήγηση για αυτήν. Είναι μια δύναμη που περιλαμβάνει και διέπει όλους, είναι πίσω από κάθε φαινόμενο που λειτουργεί στο σύμπαν και δεν έχει ακόμη προσδιοριστεί από εμάς. Αυτή η παγκόσμια δύναμη είναι η ΑΓΑΠΗ.

Όταν οι επιστήμονες ερεύνησαν για μια ενοποιημένη θεωρία του σύμπαντος ξέχασαν την πιο ισχυρή αόρατη δύναμη. Η αγάπη είναι φως, που φωτίζει αυτούς που δίνουν και λαμβάνουν. Η αγάπη είναι βαρύτητα, επειδή κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται έλξη για άλλους. Η αγάπη είναι δύναμη, διότι πολλαπλασιάζει το καλύτερο που έχουμε, και επιτρέπει στην ανθρωπότητα να μην σβήσει στον τυφλό εγωισμό της. Η Αγάπη ξεδιπλώνει και αποκαλύπτει. Για την αγάπη ζούμε και πεθαίνουμε. Αγάπη είναι ο Θεός και Θεός είναι η Αγάπη.

Η δύναμη αυτή εξηγεί τα πάντα και δίνει νόημα στη ζωή. Αυτή είναι η μεταβλητή που έχουμε αγνοήσει για πολύ καιρό, ίσως γιατί φοβόμαστε την αγάπη, γιατί είναι η μόνη ενέργεια στο σύμπαν που ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να οδηγεί κατά βούληση.

Για να δώσω ορατότητα στην αγάπη, έκανα μια απλή αντικατάσταση στην πιο διάσημη εξίσωση μου. Αν αντί για E = mc2, δεχθούμε ότι η ενέργεια για να θεραπεύσει τον κόσμο μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την αγάπη όταν πολλαπλασιάζεται με την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αγάπη είναι η πιο ισχυρή δύναμη που υπάρχει, διότι δεν έχει όρια.

Μετά την αποτυχία της ανθρωπότητας στη χρήση και τον έλεγχο των άλλων δυνάμεων του σύμπαντος, που έχουν στραφεί εναντίον μας, είναι επιτακτική ανάγκη να τραφούμε με ένα άλλο είδος ενέργειας …

Αν θέλουμε το είδος μας να επιβιώσει, αν θέλουμε να βρούμε το νόημα της ζωής, αν θέλουμε να σώσουμε τον κόσμο και κάθε ον με αισθήσεις που κατοικεί σε αυτόν , η αγάπη είναι η μία και μοναδική απάντηση.

Ίσως δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι να κάνουμε μια βόμβα αγάπης, μια συσκευή αρκετά ισχυρή ώστε να καταστρέψει εντελώς το μίσος, τον εγωισμό και την απληστία που καταστρέφουν τον πλανήτη.

Ωστόσο, κάθε άτομο φέρει μέσα του μια μικρή αλλά ισχυρή γεννήτρια αγάπης της οποίας η ενέργεια περιμένει να απελευθερωθεί.

O. Clement-S. Rougier: Ο Θάνατος και η Ανάσταση του Έρωτα

από Olivier Clement
-15 Ιανουαρίου 2024

Είναι θλιβερό να σκεφτούμε ότι οι Χριστιανοί, συχνά στον τομέα αυτόν, εκφράστηκαν ηθικολογικά, με λύπη και ενοχή. Ενώ διαθέτουν απεριόριστα αποθέματα, για να αποκατασταθεί η σεξουαλικότητα σαν μυστήριο της αγάπης.

Διάβαζα τελευταία σε μια επιθεώρηση, που μάλιστα είναι αντιθρησκευτική, αυτό το κείμενο του Giraudoux: «Το ζευγάρι υπήρχε από πάντα. Ο Θεός δεν εδημιούργησε τον άνδρα και την γυναίκα τον ένα μετά τον άλλον… Δημιούργησε δύο σώματα δίδυμα, ενωμένα με σαρκικά δεσμά που τα χώρισε σε μια έξαρση εμπιστοσύνης την ημέρα που δημιούργησε την τρυφερότητα».

Αντηχεί εδώ ο θεμελιώδης λόγος: «Και ο Θεός ἐποίησεν τόν ἂνθρωπο κατ’ εικόνα εαυτοῦ· ἂρσεν και θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς».

Το ζευγάρι είναι ίσως η ομορφότερη εικόνα του Θεού. Αυτός που αναρωτιέται πάνω στο πρόβλημα της Φύσης του Θεού και της Ουσίας του, αν ζήσει μια μεγάλη αγάπη δεν του μένουν πια ερωτήματα. Μέσα σ ’αυτή την ανταλλαγή βλεμμάτων, που το ένα βυθίζεται στο άλλο μέχρι το κέντρο που ονομάζουμε ψυχή, υπάρχει μια ολοζώντανη εικόνα της Τριάδος του Θεού- Αγάπη για τον οποίο μιλά ο Δάντης: «η Αγάπη που κινεί τον ήλιο, και τ’ άλλα αστέρια.»

Ο Θεός χρησιμοποιεί την ανθρώπινη αγάπη για να εισέλθει απαρατήρητος μέσα στη ζωή των ανθρώπων. Η χαρά που δίνει κανείς στο αγαπημένο πρόσωπο, είναι τόσο δυνατή γιατί μέσαθέ της, δίνεται ο ίδιος ο Θεός… γιατί μέσα απ’ αυτήν οι αγαπημένοι χορταίνουν την αιωνιότητα του Θεού.

Ίσως γι’ αυτό η βεβήλωση της αγάπης είναι κάτι σαν ιεροσυλία… Η λατρεία της σάρκας για την σάρκα είναι σαν την λατρεία του χρυσού μόσχου. Ο Μωυσής τρελός από οργή κομματιάζει το μόσχο και τον δίνει σ’ αυτούς που τον λατρεύουν, να τον φάνε.

Δεν πιστεύω πως είναι απαραίτητο να μιμηθούμε το Μωυσή: αυτός που φτάνει σε κορεσμό σάρκας, αηδιάζει. Και η μεγάλη του δυστυχία, χρειάζεται οπωσδήποτε άπειρη ευσπλαχνία…

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Δεκεμβρίου.

"Η ερωτική σχέση είναι ένας τόπος στον οποίο είναι κανείς παρών ακόμη και στην απουσία του. 

Ένας τόπος στον οποίο οι άνθρωποι θυμούνται. 

Θυμούνται την ομορφιά του Άλλου όταν νιώθει άσχημα. 

Το ολόκληρο του όταν νιώθει «κομμάτια». 

Τα επιτεύγματα του όταν νιώθει ανεπαρκής. 

Την αθωότητα του όταν ενοχοποιείται. 

Τη γενναιότητα του όταν φοβάται.

Το δρόμο του όταν χάνεται. 

Το φως του όταν σκοτεινιάζει.

Γιατί, αγαπώ σημαίνει θυμάμαι"

Αντώνης Ανδρουλιδάκης, "Το δώρο της σχέσης"

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ - "ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

Γιώργος Τασιόπουλος 

Επειδή όπως γράφει στην εισαγωγή του βιβλίου του ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης , παραφράζοντας τον ποιητή, "όλα δείχνουν πως στο μέλλον θα έχει πολύ ξηρασία... πρέπει να πάρουμε μαζί μας Σχέσεις!

Να αναλάβουμε το "ρίσκο". 

_____****______

".....

✓Σκέφτομαι καμιά φορά πως αν σε κάτι τα έχει πάει περίφημα η σύγχρονη οικογένεια, είναι στο πώς να εκπαιδεύει τα παιδιά της να σκοτώνουν την Αγάπη.

✓Αφού χάριν μιας αέναης, όπως φανταζόμαστε, "προόδου',  διαλύσαμε την Οικογένεια, λοιδορήσαμε την Πατρίδα και από- ιεροποιήσαμε κάθε Πνευματικότητα, αφού δηλαδή σκοτώσαμε τη δυνατότητά μας να συνδεθούμε συναισθηματικά με τον Άλλο, αφήσαμε τον εαυτό μας και τα παιδιά μας στο έλεος ενός ακραίου ατομοκεντρισμού, οικοδομώντας μία Κοινωνία του Τραύματος, την οποία τρέχουμε πανικόβλητοι τώρα να μπαλώσουμε όπως-όπως, ύστερα από σωρεία σωματικών και ψυχικών ασθενειών που προκάλεσε η απο-σύνδεση.

✓Δεκαετίες τώρα μαθαίνουμε τα παιδιά "σκέφτομαι και γράφω" ίσως γιατί δεν αντέχουμε οι ενήλικες το "νιώθω και γράφω".

Με την έννοια αυτή η Εκπαίδευση είναι ένας οργανωμένος συναισθηματικός ακρωτηριασμός σε αγαστή συνεργασία και συνέχεια με την οικογένεια και τους μηχανισμούς του Κράτους.

✓Ένα παιδί που δεν του επιτράπηκε να κρατηθεί συναισθηματικά από τους γονείς του, μπορεί να οδηγηθεί σε μία υπερ-διανοητικοποίηση, σαν ένας τρόπο να νιώσει ασφαλές σ' ένα περιβάλλον γεμάτο αβεβαιότητα κι αμφιβολία.  Είναι ένας τρόπος να "κρατηθεί" κάνεις από το μυαλό του, επειδή δεν "κρατήθηκε" από τη μάνα του. Πρόκειται για μία λειτουργία συναισθηματικής μόνωσης που αδειάζει την όποια εμπειρία από το συναισθηματικό της νόημα. Κι είναι αυτό που συναντάμε συχνά σε επιστήμονες ή διανοούμενους, σαν μια μορφή ά-σχετης απονιάς ή σαν μια λατρεία της λογικής 

✓Είμαστε το "αποτέλεσμα" όλων όσων έχουν πάει στραβά στην οικογένεια και στην κοινωνία μας..."

             ______****______

ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

"ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ

 και πως να χαρίσετε στον εαυτό σας και στους άλλους" , 

εκδ. manifesto

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Βασίλης Καραποστόλης - Αγώνες της Αγάπης στον καιρό μας

«Γι’ αυτό την κρατάω»

Ένας άντρας, που είχε χάσει το παιδί του, τριγυρνούσε στην αγορά της Αθήνας κλαίγοντας, ξεριζώνοντας τα μαλλιά και τα μούσια του.

Κάποιος στωικός φιλόσοφος τον πλησίασε και του είπε: «Γιατί κλαις; Δεν ήξερες πως το παιδί σου ήταν θνητό;»

«Το ήξερα», είπε ο άντρας που πενθούσε.

«Και τότε γιατί κλαις; Δεν θα το φέρεις πίσω».

«Γι’ αυτό κλαίω», είπε ο άντρας.

~

Θυμήθηκα αυτή την ιστορία απ’ την αρχαία Ελλάδα, όταν είδα την εικόνα του πατέρα που κρατούσε το χέρι της νεκρής του κόρης, μέσα στα συντρίμμια της Τουρκίας.

«Γιατί κρατάς το χέρι της; Δεν θα την φέρεις πίσω».

«Γι’ αυτό την κρατάω».

Ζίγκμουντ Μπάουμαν: Η σοφία της αγάπης

Από τον Θανάση Γιαλκέτση

Ο Πολωνός κοινωνιολόγος Ζίγκμουντ Μπάουμαν έχει μελετήσει ιδιαίτερα τις μεγάλες αλλαγές που επιφέρει στις ανθρώπινες και τις κοινωνικές σχέσεις η μετάβαση από το «σταθερό» στο «ρευστό» στάδιο της νεωτερικότητας.

Ο ρευστός σύγχρονος κόσμος στον οποίο κατοικούμε είναι ένα σύμπαν απορρυθμισμένο, εξατομικευμένο, εκτεθειμένο στη διαρκή ανασφάλεια και αβεβαιότητα που συνοδεύει τις επιταχυνόμενες μεταβολές. Η ρευστή νεωτερικότητα απεχθάνεται οτιδήποτε στέρεο και ανθεκτικό. Στο βιβλίο του «Ρευστή αγάπη» (Εστία, 2006) ερευνά αυτή τη νέα ευθραυστότητα των ανθρώπινων δεσμών. Η ακόλουθη συνέντευξη του Μπάουμαν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «La Repubblica».

Τι είναι αυτό που μας ωθεί να αναζητάμε πάντα νέες σχέσεις;

Η ανάγκη να αγαπάμε και να μας αγαπούν, σε μια διαρκή αναζήτηση ικανοποίησης, χωρίς ποτέ να είμαστε σίγουροι ότι είμαστε αρκετά ικανοποιημένοι. Η ρευστή αγάπη είναι ακριβώς αυτό: μια αγάπη διαιρεμένη ανάμεσα στην επιθυμία για συγκινήσεις και στον φόβο του δεσμού.

Επομένως είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε σύντομες σχέσεις ή να ζούμε μέσα στην απιστία.

Κανείς δεν είναι «καταδικασμένος». Μπροστά σε διάφορες δυνατότητες εναπόκειται σε μας η ευθύνη να επιλέξουμε. Ορισμένες επιλογές είναι πιο εύκολες και άλλες είναι πιο ριψοκίνδυνες. Εκείνες που είναι φαινομενικά λιγότερο δεσμευτικές είναι πιο απλές σε σχέση με εκείνες που απαιτούν προσπάθεια και θυσίες.

Ωστόσο, εσείς ζήσατε μιαν αγάπη με πολύ μεγάλη διάρκεια, εκείνη με τη σύζυγό σας τη Γιανίνα, που πέθανε πριν από λίγα χρόνια.

Η αγάπη δεν είναι ένα προκατασκευασμένο και έτοιμο προς χρήση αντικείμενο. Εναπόκειται στις δικές μας φροντίδες, χρειάζεται διαρκή προσπάθεια για να αναγεννιέται, να αναδημιουργείται και να αναζωογονείται καθημερινά. Πιστέψτε με, η αγάπη ανταμείβει θαυμάσια αυτήν την αφοσίωση. Οσο για μένα (και ελπίζω έτσι να ήταν και για τη Γιανίνα) μπορώ να σας το πω: όπως το κρασί, η γεύση της αγάπης βελτιώθηκε με το πέρασμα του χρόνου.

Σήμερα ζούμε περισσότερες σχέσεις στη διάρκεια μιας ζωής. Είμαστε πιο ελεύθεροι ή μόνο πιο φοβισμένοι;

Ασφάλεια και ελευθερία είναι και οι δυο τους αξίες αναγκαίες, αλλά βρίσκονται σε σύγκρουση μεταξύ τους. Το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για μεγαλύτερη ασφάλεια είναι λιγότερη ελευθερία και το τίμημα μιας μεγαλύτερης ελευθερίας είναι λιγότερη ασφάλεια. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να βρουν μιαν ισορροπία, χωρίς ποτέ να το καταφέρνουν.

Εσείς, ωστόσο, γεράσατε μαζί με τη σύζυγό σας. Πώς αντιμετωπίσατε την πλήξη της καθημερινότητας; Το να γερνούν δυο άνθρωποι μαζί έχει γίνει παλιομοδίτικο;

Είναι η προοπτική των γηρατειών αυτή που θεωρείται ήδη παλιομοδίτικη, καθώς ταυτίζεται με τον περιορισμό των δυνατοτήτων επιλογής και την απουσία «νεωτερισμών». Εκείνων των «νεωτερισμών» που σε μια κοινωνία καταναλωτών έχουν εξυψωθεί στο υψηλότερο επίπεδο της ιεραρχίας των αξιών και θεωρούνται το κλειδί της ευτυχίας. Τείνουμε να μην ανεχόμαστε τη ρουτίνα, επειδή ήδη από την παιδική μας ηλικία έχουμε συνηθίσει να θέλουμε αντικείμενα «μιας χρήσης», για να τα αντικαθιστούμε γρήγορα. Δεν γνωρίζουμε πλέον τη χαρά των πραγμάτων που έχουν μεγάλη διάρκεια, που είναι καρποί της προσπάθειας και μιας επιμελούς εργασίας.

Καταλήξαμε να μετατρέψουμε τα συναισθήματα σε εμπορεύματα. Πώς μπορούμε να ξαναδώσουμε στον άλλον τη μοναδικότητά του;

Ο παλμός του κόσμου: Αγώνες της αγάπης στον καιρό μας

Ο Βασίλης Καραποστόλης με αφορμή το νέο βιβλίο του: Ο παλμός του κόσμου: Αγώνες της αγάπης στον καιρό μας (εκδόσεις Πατάκη) απαντά στις ερωτήσεις του αντιφώνου:

Tι είδους αρρώστια είναι η έλλειψη κινητήρων της ζωής για την ανθρωπότητα;

Τι σημαίνει να έχει κανείς ιδεώδη;

Μπορεί η αγάπη να γίνει δύναμη αλλαγής του κόσμου;

Οι Τέσσερις Αγάπες: C.S. Lewis

από

 Τίτος Xριστοδούλου

Μια βιωματική προσέγγιση στην θεολογική αποτίμηση της αγάπης

Σε αυτό το κλασικό βιβλίο το, στην βιβλιοθήκη μας αλλά αμετάφραστο στα ελληνικά, ο C.S. Lewis, ο διάσημος συγγραφέας των «Χρονικών της Νάρνια», αναλογίζεται την αγάπη. Αρχίζει παρατηρώντας ότι κατά την γέννηση όλοι ξεκινάμε με ανάγκη την αγάπη, την αγάπη-ανάγκη, ανάγκη για το δώρο της-αγάπη, την αγάπη-δώρο. Η αγάπη-δώρο είναι το είδος της αγάπης που δείχνει ο δημιουργός στο κτίσμα, στην διαδικασία δημιουργίας και φροντίδας του δημιουργημένου. Είναι η αγάπη που χαρίζει μια μητέρα στο νεογέννητο παιδί της.

Αντίθετα, η αγάπη-ανάγκη είναι η κατάσταση της φτώχειας με την οποία κάθε δημιουργημένο ον ξεκινά από τη γέννηση. Αισθάνομαι ότι αυτό το απόσπασμα συνοψίζει το σημείο που έλεγε ο κ. Λιούις σχετικά με την ανάγκη-αγάπη, «Ο άνθρωπος πλησιάζει τον Θεό σχεδόν όταν είναι από μια άποψη λιγότερο σαν τον Θεό. Γιατί αυτό μπορεί να μοιάζει περισσότερο στην πληρότητα και την ανάγκη, την κυριαρχία και την ταπείνωση, την δικαιοσύνη και τη μετάνοια ».

Ο κ. Λιούις συνεχίζει με μια σύντομη σύνοψη των πραγμάτων για τα οποία μπορούμε να δείξουμε αγάπη. Αυτά περιλαμβάνουν τους άλλους, την2 φύση, την χώρα και, τέλος, τον υπερβατικό δημιουργό. Αναλύοντας το καθένα, απεικονίζει ότι η αγάπη για την φύση, ο πατριωτισμός κλπ. είναι ανεπαρκείς υποδοχείς της αγάπης μας.

Στη συνέχεια, ο κ. Λιούις εξετάζει τα διάφορα είδη αγάπης, που περιλαμβάνουν την στοργή, την φιλία, τον έρωτα και την φιλανθρωπία, ή ‘αγάπη’. Η στοργή περιλαμβάνει την αγάπη των γονέων για το παιδί τους, την αγάπη για τα κατοικίδια μας κλπ. Η φιλία είναι η αγάπη μεταξύ φίλων. Ο Έρως είναι η αγάπη μεταξύ δύο εραστών. Τέλος, η Φιλανθρωπία είναι η αγάπη του δημιουργού προς το κτίσμα και η επιστροφή αυτής της αγάπης από το κτίσμα τόσο προς τον Δημιουργό όσο και προς την δημιουργία.