Μίμης Φωτόπουλος:"Έφυγε" το 1986 μια μέρα μετά την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου"

ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ

ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ άγνωστε,

που κάποιο πρωινό

πικρό, μουντό, βροντερό

καρφώθηκαν τα μάτια μου

μ’αγωνία πάνω στ’ άσπρο πτώμα σου

στο πεταμένο πτώμα σου

στην οδόν Αθηνάς

Κι είδα γύρω σου

λυωμένα τα όνειρά σου

μαδημένες τις ελπίδες σου,

άνθρωπέ μου πονεμένε

άγνωστη παρέα μου

στην απέραντη γή μας

Συγχώρεσέ με

που δε στάθηκα ώρες ατέλειωτες

να σε κυττάζω με συμπόνοια,

να κλάψω για το χαμό σου

πάνω στο πτώμα σου

να προσευχηθώ.

Πεινούσα πολύ

κι είχα πάρει του δρόμους

με παγωμένα πόδια

με παγωμένη σκέψη

και γυρόφερνα την αγωνία μου

στα σκουπίδια.

Κάθε τόσο

χτυπούσαν την πόρτα μου

οι χαφιέδες του θανάτου

φορώντας τον μαύρο μανδύα

των πένθιμων νυχτιών του Γενάρη.

Tο έγκλημα των Τεμπών είναι ταξικό και απαιτεί μαζικό αγώνα για μία άλλη Ελλάδα που θα ελέγχουν πραγματικά τα λαϊκά στρώματα (του Τάκη Φωτόπουλου)

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑΞΙΚΟ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙ ΜΑΖΙΚΟ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΑ ΛΑΪΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ

ΣΧΟΛΙΟ του Τάκη Φωτόπουλου

1. Το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας μας. Παρά τη μαζική μαύρη προπαγάνδα από τα συστημικά ΜΜΕ, τώρα δεν υπάρχει σχεδόν κανένας εργάτης ή αγρότης ή χαμηλόμισθος υπάλληλος που δεν έχει ακόμη καταλάβει το μέγεθος του εγκλήματος αυτού, που όπως όμως θα προσπαθήσω σύντομα να δείξω ήταν και ταξικό έγκλημα.

2. Ήταν ΕΓΚΛΗΜΑ γιατί βέβαια δεν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή χώρα που έχει παρόμοιο αναχρονιστικό σιδηροδρομικό σύστημα στον 21ο αιώνα. Και αυτό δεν είναι βέβαια περίεργο γιατί στην Ελλάδα του 21ου αιώνα οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις βασικά δεν χρησιμοποιούν το σιδηροδρομικό σύστημα, όχι βέβαια γιατί εμείς είμαστε πιο αναπτυγμένοι π.χ. από τους Εγγλέζους που χρησιμοποιούν κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα, παρόλο που φυσικά έχουν και αυτοί τα ΙΧ τους (πολύ πιο πριν μάλιστα από εμάς!). Ούτε βέβαια γιατί εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ταξιδεύουμε με το τρένο, αφού έχουμε το ΙΧ μας! Αν ήταν αυτή η εξήγηση, τότε δεν απαντάται το ερώτημα γιατί άραγε, για παράδειγμα, ο μέσος Εγγλέζος που ανήκει στην μεσαία ή και την ανώτερη κοινωνική τάξη και ζει σε πόλεις γειτονικές του Λονδίνου, είτε ανήκει στις τάξεις αυτές (ακόμη και στην ανώτερη κοινωνική τάξη), πέρα βέβαια από τα μέλη της εργατικής τάξης κλπ., χρησιμοποιεί κατά κόρον το σιδηροδρομικό σύστημα για τις μετακινήσεις του προς και από τον τόπο εργασίας του;

3. Kαι ήταν ΤΑΞΙΚΟ έγκλημα γιατί ενώ στην Ελλάδα μόνο οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις, οι άνεργοι/υποαπασχολούμενοι και τα παιδιά τους ΑΝΑΓΚΑΖΟΝΤΑΙ να χρησιμοποιούν το τρένο σαν μέσο μεταφοράς (γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή), σε αντίθεση βέβαια με τους Εγγλέζους, για παράδειγμα, που ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ να χρησιμοποιούν το σιδηροδρομικό σύστημα, γιατί το ταξίδι με το τρένο είναι βέβαια πολύ πιο άνετο, ξεκούραστο αλλά και ασφαλές με την κατάσταση που επικρατεί στους δρόμους σήμερα, ακόμη και τους αγγλικούς. Παρόλο βέβαια που πάλι δεν συγκρίνονται οι αγγλικοί με τους ελληνικούς δρόμους (της αρπακόλλας των πολιτικών μηχανικών και εργολάβων!). Φυσικά ταξική είναι και η Αγγλική κοινωνία, και μάλιστα η πρώτη οργανωμένη ταξική κοινωνία. Η διαφορά με την Ελληνική ταξική κοινωνία είναι βέβαια ότι η Ελληνική κοινωνία δεν είναι απλά ταξική αλλά και μια κοινωνία «άρπα-κόλλα»…

Η σφαγή στην Πύλο και τα αίτιά της (του Τάκη Φωτόπουλου)

Η μαζική «σφαγή των αμνών» στα ανοιχτά της Πύλου ήλθε να χαλάσει την ατμόσφαιρα «πανηγυριού» που αποτελούν οι περιοδικές, εντελώς ανούσιες, γενικές εκλογές, οι οποίες βέβαια απλώς καθορίζουν ποιο συγκεκριμένο «πολιτικό ασκέρι» θα παριστάνει ότι διαχειρίζεται την εξουσία. Και αυτό γιατί την πραγματική πολιτική εξουσία ασκούν φυσικά, είτε άμεσα είτε έμμεσα, τα ντόπια και ξένα συμφέροντα που διαχειρίζονται την Οικονομία και συνακόλουθα την Πολιτεία. Δηλαδή, η Υπερεθνική Ελίτ1 και οι ντόπιοι τοποτηρητές της που παριστάνουν τους πρωθυπουργούς, υπουργούς κλπ., και οι οποίοι απλά διεκπεραιώνουν της αποφάσεις της.

Στο πολιτικό σκηνικό που έχει επιβάλλει η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) στους λαούς, στη Νέα Διεθνή Τάξη της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ), υπάρχει φυσικά η πρόβλεψη –στο πλαίσιο της άσκησης της πολιτικής εξουσίας από την Υπερεθνική Ελίτ και τους κατά τόπους τοποτηρητές της– και για γενικές εκλογές σε τακτά χρονικά διαστήματα. Οι εκλογές αυτές, από τη μια μεριά στοχεύουν να δημιουργούν τη ψευδαίσθηση στο «πόπολο» μιας δήθεν πραγματικής πολιτικής επιλογής, ενώ από την άλλη να εξοστρακίζουν (επιφανειακά βέβαια) την κατηγορία της αποκλειστικής διαχείρισης της εξουσίας από μία ελίτ.

Στην πραγματικότητα, η ύπαρξη της ψευδαίσθησης αυτής είναι πολύ σημαντική στο θεατρικό έργο που ονομάζεται «Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία» και χαρακτηρίζει την πολιτική διάσταση του σημερινού συστήματος, εκτός βέβαια από ελάχιστες εξαιρέσεις όπου οι λαοί έχουν καταφέρει να επιβάλουν εθνοκεντρικές κυβερνήσεις, οι οποίες είναι σε διαρκή σύγκρουση με την Υ/Ε, ιδιαίτερα όταν είναι και μέλη, στην Ευρώπη, της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ). Γι’ αυτό και η «Δημοκρατία» του επικυρίαρχου, η αμερικανική, που έχει ήδη επιβληθεί σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο, φρόντισε να εξαφανίσει παντού «αναχρονιστικούς» θεσμούς, όπως τον βασιλικό, που δεν ήταν πάντα του απόλυτου ελέγχου της, εκτός από ιστορικές εξαιρέσεις όπως η Βρετανία, όπου παρεπιδημεί και τμήμα της Υ/Ε. 

Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφθασε στα όριά του (του Τάκη Φωτόπουλου

Ο ελληνικός ψευτο-δικομματισμός έφτασε στα όριά του

Προς μια άμεση και οικονομική δημοκρατία

ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε)1 έχει σχεδιάσει από καιρό και ήδη έχει επιβάλει την εδραίωση της ένταξης της Ελλάδας ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς δορυφόρους, στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι από τη στιγμή που εδραιώθηκε αυτή η δορυφοροποίηση, αμέσως μετά τον Β’ ΠΠ και τον συνακόλουθο Εμφύλιο στην Ελλάδα—η Αμερικανική πρεσβεία, παρέλαβε από τους Βρετανούς τον πολιτικό έλεγχο της Ελλάδος, ο οποίος συνόδευε και συμπλήρωνε τον οικονομικό.

Αυτό σήμαινε, μεταξύ άλλων, και τον εξαμερικανισμό της χώρας όχι μόνο στο πολιτικοστρατιωτικό επίπεδο, με τον υποβιβασμό και τελική έξωση του βασιλικού θεσμού—που, δυνητικά, θα μπορούσε να παίξει ρόλο μη ελεγχόμενο από την αμερικανική ελίτ—αλλά, κυρίως, με τη συντριβή του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος της δεκαετίας του ’60. Ήταν μάλιστα αυτό το ανεπανάληπτο κίνημα, το οποίο είχε ξεσηκώσει τον λαό σε μεγαλειώδεις, σαφώς αντικαθεστωτικές, διαδηλώσεις, μόλις 20 χρόνια μετά τη συντριβή του λαϊκού κινήματος για πολιτικό και οικονομικό αυτο-καθορισμό, που εξανάγκασε την ντόπια πολιτικο-οικονομική ελίτ και τους ξένους (κυρίως αμερικανούς) «προστάτες» της να επιβάλουν στρατιωτική δικτατορία, υπό την άμεση κηδεμονία τους, σε μια ευρωπαϊκή χώρα–όπως συνήθιζαν να κάνουν μέχρι τότε μόνο στις λατινοαμερικανικές χώρες. Στο μεταξύ, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ/ΕΕ σήμαινε και την πλήρη οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από την Υ/Ε (αμερικανική και ευρωπαϊκή). Και φυσικά η πολιτικο-οικονομική αυτή εξάρτηση συμπληρωνόταν από την απόλυτη πολιτιστική εξάρτηση, με τη χολιγουντιανή κυρίως «κουλτούρα» να γίνεται πια κυρίαρχη!

Τα τελευταία μάλιστα 20 περίπου χρόνια, η μεταπολεμική πολιτικο-οικονομική εξάρτηση της Ελλάδας από τη Δύση και κυρίως τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη πήρε τη μορφή καθαρής δορυφοροποίησης της χώρας.

Έτσι, στο πολιτικό και πολιτιστικό επίπεδο, αυτό σήμαινε τη δημιουργία ενός αγγλο-αμερικανικού δικομματικού σχήματος, όπου και τα δύο κύρια κόμματα θα εξέφραζαν τις κύριες πολιτικο-οικονομικές θέσεις του δυτικού (κυρίως Αμερικανού) επικυρίαρχου και, συνακόλουθα, της αγγλο-αμερικανικής κουλτούρας—γεγονός που οδήγησε στην γρήγορη εξαφάνιση της Γαλλικής κουλτούρας, η οποία ήταν ακόμη κυρίαρχη στην αμέσως μεταπολεμική περίοδο.

Συγχρόνως, στο οικονομικό επίπεδο, η άμεση εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ2 οδήγησε σε άμεση κρίση την ελληνική οικονομία, η οποία εκδηλώθηκε κυρίως σε αυτόν τον αιώνα με την άμεση ή έμμεση οικονομική χρεωκοπία της που εκδηλώνεται με την ουσιαστική αποδιάρθρωση της παραγωγικής της δομής, τόσο του πρωτογενούς όσο και του δευτερογενούς τομέα και τη μετατροπή της χώρας σε μια «χώρα υπηρεσιών». Αυτό σήμαινε ότι η μόνη ουσιαστικά παραγωγική διέξοδος που δινόταν στο ελληνικό εργατικό δυναμικό ήταν ο τομέας των υπηρεσιών, δηλαδή ο Τουρισμός, που κάποιοι θρασύτατοι αστοί οικονομολόγοι και πολιτικοί δεν δίστασαν να βαφτίσουν ως τη «βαριά βιομηχανία» μας. Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι σε μια πραγματική βαριά βιομηχανία, η ανάπτυξη μιας χώρας μπορεί κάλλιστα να είναι ενδογενής, πράγμα που αποκλείεται βέβαια στη σημερινή ελληνική οικονομία, όπου οποιαδήποτε κρίση του τουριστικού τομέα, για πολιτικούς ή οικονομικούς λόγους, θα οδηγούσε σε μαζική οικονομική κρίση τον πληθυσμό της!

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΜΕΚΕΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2023¹

Προς μια Νέα Διεθνή Τάξη αυτόνομων λαών

 

Ο Ελληνικός λαός καλείται για άλλη μια φορά (τώρα πια που… «εκπολιτιστήκαμε», τακτικά, ανά τετραετία) να εκλέξει την κυβέρνησή του για την επομένη τετραετία, όπως κάνουν όλοι οι «πολιτισμένοι» λαοί της Δύσης.

Όμως αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι έτσι δίνεται η ευκαιρία στον «λαό» για τη δημιουργία συνθηκών σημαντικής κοινωνικής, ή έστω πολιτικής, αλλαγής. Οι βασικές συνθήκες που καθορίζουν την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική διαδικασία δεν πρόκειται βέβαια να αλλάξουν, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών. Και αυτό διότι οι συνθήκες αυτές έχουν ήδη ενσωματωθεί στο οικονομικό και πολιτικό/πολιτιστικό γίγνεσθαι μέσα από την ενσωμάτωση της χώρας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ² κλπ.

Ακόμη δηλαδή και αν εκλέγονταν στην κυβέρνηση κόμματα που ισχυρίζονται ότι δεν έχουν σκοπό απλώς τη διαχείριση της χώρας με βάση τις εντολές της Υπερεθνικής Ελίτ, είναι τέτοιες οι δομές εξάρτησης οι οποίες δημιουργήθηκαν μεταπολεμικά, που είναι ελάχιστοι αν όχι μηδαμινοί οι «βαθμοί ελευθερίας» με βάση τους οποίους θα κινείται η νέα κυβέρνηση, όποιο κόμμα και αν νικήσει από τα υπάρχοντα, ακόμη και το ΚΚΕ. Εκτός βέβαια εάν την επόμενη μέρα της εκλογής του αποχωρούσε από όλους τους θεσμούς της εξάρτησης, δηλαδή τους θεσμούς που ενέταξαν τη χώρα στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (ΝΔΤ)!

Οι εκλογές επομένως γίνονται απλά για να δημιουργείται η ψευδαίσθηση στον λαό ότι αυτός κυβερνά, εφόσον:

α) καμία υπόσχεση μιας ριζικής πολιτικής, κοινωνικής ή οικονομικής αλλαγής δεν μπορεί να τηρηθεί στο υπάρχον θεσμικό πλαίσιο

β) η αλλαγή ή έστω ριζική ανανέωση του πολιτικού προσωπικού στην κυβέρνηση, είναι αδύνατη, εκτός αν μιλάμε για την περίπτωση όπου «ο Μανωλιός έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»!

Επομένως, η δημιουργία συνθηκών ριζικής κοινωνικής ή έστω πολιτικής αλλαγής είναι αδύνατη. Ακόμη περισσότερο όταν η λαϊκή βούληση νοθεύεται σήμερα και επίσημα με την πρωτοφανή απαγόρευση κομμάτων, πράγμα που καθιστά τις εκλογές στη χώρα μας ουσιαστικά άκυρες³. Το ίδιο αδύνατη είναι η δημιουργία συνθηκών ριζικής οικονομικής αλλαγής με στόχο την οικονομική αυτοδυναμία, όχι μόνο της χώρας γενικά και αφηρημένα, αλλά των ίδιων των πολιτών!⁴

Ο στόχος επομένως των εκλογών είναι απλά για να μπει άλλη μια φορά στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ το πολιτικό προσωπικό, το οποίο έτσι βέβαια βγάζει το ψωμί του… Αυτό φάνηκε άλλωστε καθαρά και στη «μεγάλη συζήτηση» όλων των πολιτικών αρχηγών που έγινε τελικά προ ημερών, μετά από άγρια προβολή από τα απόλυτα ελεγχόμενα (έμμεσα από την Υπερεθνική Ελίτ) ΜΜΕ. Δεν περίμενε άλλωστε κανείς από αυτή να προκύψει κάποια σοβαρή συζήτηση για τα κρίσιμα θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα, όπως:

–τη φτώχεια που, όπως ήταν αναμενόμενο, επανέκαμψε στη νέα χρονιά (μετά τη φούσκα της ανάκαμψης από την επάρατη επιδημία –ανάκαμψη που φαίνεται διήρκεσε μόνο μερικούς μήνες!)

Οι σεισμοί και οι καταποντισμοί κτυπούν κυρίως τους φτωχούς στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς…

ΑΝΑΛΥΣΗ

ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

 

του Τάκη Φωτόπουλου 7/2/2023

 Οι εκατόμβες των θυμάτων του καταστροφικού σεισμού στην Τουρκία απέδειξαν γι’ άλλη μια φορά ότι τα αίτια δεν ήταν κάποια …θεομηνία, που οφειλόταν δηλαδή στην μήνιν των θεών, ούτε σε απλά φυσικά αίτια. Οι σεισμοί προφανώς αποτελούν φυσικό φαινόμενο, αλλά όχι και οι συνέπειές τους!

Όπως έγραφα πριν μια εικοσαετία[1], στην Τουρκία ο αστικός πληθυσμός αυξήθηκε κατά 73% μεταξύ 1975 και 1997 (από περίπου 41.5% σε 72%) και προβλεπόταν να φθάσει το 84,5% το 2015 (η Ελλάδα είχε προηγηθεί, με την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη να συγκεντρώνουν τα 2/3 του αστικού πληθυσμού ήδη από το 1981!)[2]. Αντίθετα,  στις αναπτυγμένες οικονομίες της αγοράς παρατηρείτο μετατόπιση από τις μητροπόλεις σε μικρότερα αστικά κέντρα[3].

Όπως παρατηρούσε λοιπόν ο Tim Radford, εδώ και πάνω από μια 20ετία, «τα τελευταία 40 περίπου χρόνια  εκατομμύρια ανθρώπων μετακόμισαν από ισχυρά παραδοσιακά κτίσματα χαμηλής τεχνολογίας στην ύπαιθρο, σε εξαθλιωμένες φτωχογειτονιές  στις τερατουπόλεις, πολλές από τις οποίες βρίσκονται σε περιοχές που κινδυνεύουν από σεισμούς, πλημμύρες, τυφώνες, ηφαίστεια κ.λπ.»[4]. Δεδομένου τώρα ότι όπως υπολογιζόταν στην αρχή της χιλιετίας ο μισός παγκόσμιος πληθυσμός ήδη ζούσε σε αστικά κέντρα  και ότι το 90% της αστικής έκρηξης ήταν στις μη αναπτυγμένες χώρες, ήταν από τότε φανερό ότι πολλοί από τους ανθρώπους αυτούς ήταν υποψήφια θύματα που περιμένουν για μια καταστροφή[5].

Μια άλλη διαφορά με τα αστικά κέντρα στις αναπτυγμένες οικονομίες είναι ότι η συγκέντρωση πληθυσμού σε αυτά έγινε σε πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό,τι στις υπανάπτυκτες, εφόσον η οικονομία ανάπτυξης είχε αρχίσει να εγκαθιδρύεται στις χώρες αυτές από τον 19^ο  αιώνα και όχι μέσα στο δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα. Αυτό σήμαινε ότι υπήρχαν καλύτερες δυνατότητες χωροταξικού σχεδιασμού και ελέγχου και, έτσι, όπου ήταν δυνατό, αποφεύχθηκε το στοίβαγμα σε πολυκατοικίες και προτιμήθηκαν τα χαμηλά κτίρια μέχρι δύο ορόφων, όπως π.χ. στη Βρετανία.

Αντίθετα στις υπανάπτυκτες τερατουπόλεις στοιβάζονται εκατομμύρια ανθρώπων σε πολυώροφα κτίρια με φτηνές προδιαγραφές. Εάν συμβεί οι πόλεις αυτές να είναι και σε σεισμογενή περιοχή, όπως στην Κωνσταντινούπολη, το Ντιαρμπακίρ κ.λπ., τότε, όπως τονίζει σχετική μελέτη, «το να χτίζει κανείς πολυώροφα κτίρια, είτε από χάλυβα είτε από μπετόν αρμέ, σε έναν τόπο που χτυπιέται από δυνατούς σεισμούς είναι σαν να παίζει τη ζωή του σε ρουλέτα»[6]. Ακόμη χειρότερα βέβαια το να κτίζονται παρόμοιες τερατουπόλεις στην περιοχή του χθεσινού σεισμού που θεωρείται μια από τις πιο σεισμογενείς περιοχές του πλανήτη όπου «συγκρούονται τρεις σεισμικές πλάκες». Έτσι, παρόλο που από το 1970 στην περιοχή αυτή έχουν καταγραφεί μόνο τρεις σεισμοί με μέγεθος μεγαλύτερο των 6 Ρίχτερ, σύμφωνα με το αμερικανικό Γεωλογικό Ινστιτούτο, εντούτοις, το 1822, ένας σεισμός, που υπολογίζεται στα 7 Ρίχτερ, σκότωσε 20.000 ανθρώπους. Όμως, οι ελίτ που ελέγχουν την οικονομία της αγοράς λίγο ενδιαφέρονται γι’ αυτό. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι συνήθως η ζωή των φτωχότερων στρωμάτων που παίζεται στη ρουλέτα.  Και το ίδιο βέβαια συμβαίνει όταν η εθνικιστική ελίτ που κυβερνά σήμερα την Τουρκία ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα επεκτείνει τα σύνορά της σε βάρος των γειτόνων της.

Βασιλιάδες, Ιουλιανά, Μάης ’68, και η Νέα Διεθνής Τάξη (Του Τάκη Φωτόπουλου)

Τάκης Φωτόπουλος,

ΑΡΘΡΟ – ΑΝΑΛΥΣΗ

Η κηδεία του Κωνσταντίνου έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς διανοουμένους κ.λπ. να πάρουν θέση κατά του αναχρονιστικού θεσμού της βασιλείας. Καθυστερημένα βέβαια, όταν τον καιρό που ο λαός είχε κατέβει στους δρόμους και μάτωνε στα περίφημα Ιουλιανά, με το σύνθημα «Πάρ’τη μάνα σου και μπρος, δεν σε θέλει ο λαός», αυτοί με άλλα ασχολούνταν! Είτε δηλαδή ποιούσαν τη νήσσαν, μέχρι να δουν ποιος τελικά θα επικρατούσε είτε απλά τάσσονταν άμεσα ή έμμεσα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, που ήταν η φανερά ανερχόμενη νέα (καθεστωτική) δύναμη.

Όμως τι πραγματικά κρινόταν το 1965, που ουσιαστικά καθόρισε την τύχη του Ελληνικού λαού μέχρι σήμερα, όπου τα καθεστωτικά όργανα προσπαθούν με κάθε τρόπο τώρα να πείσουν τον λαό ότι «ενίκησε», με το να ξεφορτωθεί τον βασιλικό θεσμό; Και πώς εξηγείται αυτό, όταν ήταν βέβαια πάλι οι ξένοι που επέβαλαν τη βασιλεία στον Ελληνικό λαό, όταν εξεγέρθηκε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό διακόσια χρόνια πριν; Και γιατί άραγε οι ξένοι «προστάτες» μας που «σκιζόντουσαν» άλλοτε να μας φέρουν τη βασιλεία, σήμερα —όπως έγινε φανερό από τα Ιουλιανά και μετά— έκαναν το παν για να καταργήσουν τον θεσμό, σε μια εκστρατεία που κορυφώθηκε (όχι τυχαία!) με την παράλληλη άνοδο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης; Είναι άσχετα άραγε τα δυο γεγονότα, δηλαδή η κατάργηση του βασιλικού θεσμού και η άνοδος της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης;

Δεν ήταν λοιπόν περίεργο (παρόλο που πολλοί εξεπλάγησαν όταν είδαν ακόμη και τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να το κάνει, η οποία άλλοτε δεν θα διανοούνταν να μην πρωτοστατεί στη κηδεία του Άνακτος) ότι, σήμερα, το καθεστώς κάνει το παν να υποβιβάσει τη σημασία της! Είναι μάλιστα πιθανό και κάποιοι από εμάς τους παλιότερους, που είχαμε αγωνιστεί άμεσα ή έμμεσα κατά του βασιλικού θεσμού στα Ιουλιανά, θεωρώντας τον σαν ένα από τους κύριους θεσμούς που στήριζαν ένα από τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα στην Ευρώπη, να έχουν σήμερα μπερδευτεί με τη στάση όλου του κατεστημένου και ιδιαίτερα της παλιάς «επάρατης Δεξιάς» που σκιζόταν υπέρ του βασιλικού θεσμού. Κάποιοι ίσως και να διερωτώνται μήπως τελικά νικήσαμε (έστω και αν δεν καταφέραμε να διώξουμε τότε τον βασιλιά άλλα μερικά χρόνια αργότερα) και δεν το…καταλάβαμε. Και έστω βέβαια εάν ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής Χούντας, που εκπροσωπούσε την επάρατη Δεξιά, αυτός που το έκανε, πριν την καθαίρεση και του δικού του καθεστώτος του από τις «Προστάτιδες Δυνάμεις»!

Η Υπερεθνική Ελίτ καταδικάζει τους λαούς σε ανέχεια, για να τιμωρήσει… τον Πούτιν (του Τάκη Φωτόπουλου)

Όπως είχαμε προβλέψει εδώ και μήνες από αυτή τη θέση, από τη στιγμή που η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) πέρυσι τον Φεβρουάριο έσυρε τελικά τη Ρωσία του Πούτιν στον πόλεμο της Ουκρανίας, τον πόλεμο αυτόν θα τον πλήρωναν βέβαια όχι οι ελίτ που τον κήρυξαν, αλλά οι λαοί. Φυσικά, κάθε πόλεμο, σε τελική ανάλυση, τον πληρώνουν βασικά οι λαοί, ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή. Όμως, είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα να προστατεύει κάποιος την ίδια του την πατρίδα από ξένη Κατοχή (με ό,τι αυτό συνεπάγεται, τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα), από το να καλείται να δώσει ακόμη και τη ζωή του απλώς για να μεγιστοποιηθούν τα κέρδη της Υ/Ε και των παρακλαδιών της ανά τον κόσμο.

Και αυτό γιατί ακόμα και τα ακριβοπληρωμένα ΜΜΕ στη Δύση δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδείξουν με στοιχεία (και όχι απλά να προπαγανδίζουν με μια μαύρη μαζική προπαγάνδα που θα καταζήλευε ο Γκέμπελς) το γιατί κινδύνευαν οι λαοί στη Δύση, εάν οι Ρώσοι θα προσπαθούσαν ν’ αποτρέψουν την αλλαγή του ευρωπαϊκού πολιτικο-οικονομικού χάρτη που επιχειρούσε η Υ/Ε, με την ουσιαστική επέκταση των δυτικών συνόρων μέχρι την ίδια την πόρτα της Ρωσίας. Άραγε πώς θ’ αντιδρούσαν οι σημερινοί λαλίστατοι υπερασπιστές της «δημοκρατίας» εάν, αντίστοιχα, οι Ρώσοι είχαν επιχειρήσει κάτι παρόμοιο, προσαρτώντας στη δική τους σφαίρα επιρροής το …Μεξικό ή τον Καναδά; Φυσικά το ερώτημα κάποιου καλόπιστoυ παρατηρητή θα μπορούσε να είναι επίσης «γιατί πρέπει να υπάρχουν ‘σφαίρες επιρροης’;». Όμως, αυτό θα προϋπέθετε έναν όμορφο κόσμο, αγγελικά πλασμένο, όπου κάθε λαός θα μπορούσε να διαφεντεύει πραγματικά τον τόπο του, σε συνθήκες «Περιεκτικής Δημοκρατίας», όπως την έχω περιγράψει αλλού λεπτομερώς.[1] Δυστυχώς, όμως, η ανθρωπότητα είναι ακόμη πολύ μακριά από παρόμοιο κόσμο, που απλά μπορούμε να τον βλέπουμε σαν μακρινό φάρο στο σημερινό μαύρο σκοτάδι…

Προς το παρόν, δηλαδή, όπως έδειξε αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της καθεστωτικής βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν, εκατομμύρια Βρετανών (που υποτίθεται είναι φουλ υπέρ της φασιστικής αλητείας που κυβερνά την Ουκρανία, την οποία εν μέρει χρηματοδοτούν) βυθίζονται καθημερινά στο κρύο και το σκοτάδι, με άγνωστο τον αριθμό των θυμάτων.[2] 

Έχει νόημα η διάκριση Δεξιάς-Αριστεράς στη Νέα Διεθνή Τάξη; (του Τάκη Φωτόπουλου)

 View Larger Image

Ανάλυση στα Γεγονότα

Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών την περασμένη εβδομάδα ήταν, από μια μεριά, καθοριστικά. Όχι βέβαια γιατί –όπως τα παρουσίασε η μαζική προπαγάνδα της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– σηματοδότησαν τη νίκη του «μπαμπούλα» της «φασιστικής» Δεξιάς κατά της Αριστεράς. Αλλά γιατί έκαναν πια φανερό ότι η ιστορική αυτή διάκριση των πολιτικών δυνάμεων που ξεκίνησε πάνω από δυο αιώνες πριν, στη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα είναι άχρηστη, αν όχι παραπλανητική. Όχι φυσικά διότι σήμερα εξαφανίστηκαν οι ταξικές αντιθέσεις που καθιέρωσαν τη διάκριση αυτή στο πολιτικό λεξιλόγιο. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί οι ταξικές διαιρέσεις σε μια διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς παίρνουν άλλες πολιτικές μορφές από τις παραδοσιακές.

Όταν χθες ο λαός σε μια χώρα σαν την Ουγγαρία του Όρμπαν και σήμερα στην Ιταλία της Μελόνι, και αύριο πιθανότατα και στη Γαλλία της Λεπέν, δίνει τη νίκη σε πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ίδια την ένταξη της χώρας τους στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι το κατεξοχήν όργανό της στον Ευρωπαϊκό χώρο– μια αέναη σύγκρουση ξεκινά. Μια σύγκρουση μεταξύ της Υπερεθνικής Ελίτ που κυβερνά την ΝΔΤ (και επομένως και την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί σημαντικό στέλεχός της) και της κυβέρνησης της κάθε χώρας που ανέδειξαν οι λαοί με την ψήφο τους.

Έτσι, είδαμε τη σύγκρουση αυτή μεταξύ του Όρμπαν (που επανεκλέγεται συνεχώς από το 2010!) και τη λυσσασμένη αντίδραση του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ελέγχει φυσικά η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία κάνει το παν όλα αυτά τα χρόνια για ν’ ανατρέψει τον Όρμπαν. Τη σύγκρουση αυτή μπορεί να τη δούμε να επαναλαμβάνεται τώρα και στην Ιταλία μεταξύ Μελόνι και του ιερατείου στην ΕΕ. Και στο κοντινό μέλλον μπορεί να την ξαναδούμε μεταξύ Λεπέν και του ίδιου ιερατείου. Διότι βέβαια είναι αυτό το ιερατείο που ουσιαστικά κυβερνά την ΕΕ και όχι φυσικά οι διάφοροι Μητσοτάκηδες σήμερα και Τσίπρες χθες που υποτίθεται κυβερνούν την ΕΕ, οι οποίοι βέβαια είναι απλώς οι «καρπαζοεισπράκτορες» της Υ/Ε που κυβερνά ουσιαστικά την Ευρώπη, και όχι μόνο.

Είναι λοιπόν φανερό ότι στη ΝΔΤ το διακύβευμα δεν είναι πια Αριστερά έναντι Δεξιάς αλλά Παγκοσμιοποιητές έναντι Κρατιστών, δηλαδή υποστηρικτές της ΝΔΤ έναντι υποστηρικτών της εθνικής κυριαρχίας. Όπου βέβαια η εθνική κυριαρχία θεωρείται απλώς η αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε σημαντική κοινωνική αλλαγή. Και αυτό διότι μέσα την ΕΕ είναι φανερό ότι οποιοδήποτε κόμμα εκλέξει ο λαός, ακόμα και το ΚΚΕ–εάν δεν έβαζε προγραμματικό του στόχο να ξεκινήσει την επόμενη των εκλογών τη διαδικασία άμεσης και μονομερούς εξόδου από την ΕΕ–απλώς θα αποτελούσε άλλη μια προσπάθεια εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, δηλαδή του Λαού…

Παράλληλα, στη Βρετανία, ο αγώνας των λαϊκών στρωμάτων που ξεκίνησε με το Brexit δεν τέλειωσε βέβαια, και οι πολιτικές που εφαρμόζει η διάδοχος του Μπόρις Τζόνσον (που υποτίθεται —αν και καθυστερημένα!– είδε και αυτή το φως το αληθινό του Μπρέξιτ) ουσιαστικά επαναφέρουν τις …προ-Κεϊνσιανές πολιτικές ανάπτυξης. Δηλαδή, τις πολιτικές που επιδιώκουν, μέσω μιας τεράστιας αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελος των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, να ενισχύσουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που υποτίθεται θα πραγματοποιήσουν τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Τα οποία βέβαια υποτίθεται ότι δεν θα …τσεπώσουν απλώς τα επιπλέον εισοδήματα που τους χαρίζει η Κυβέρνηση, αλλά θα τα επενδύσουν! Πράγμα, φυσικά, που βάζει δυναμίτιδα στο κοινωνικό σύστημα, στον «άγριο χειμώνα» που ανατέλλει…

Η Υπερεθνική Ελίτ σε γενική επίθεση και η γενικευμένη εξάρτηση

Του Τάκη Φωτόπουλου

Το ιστορικό: Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014-και όχι τώρα!

Η πολυ-αναμενόμενη γενική επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), δηλαδή των οικονομικών βασικά ελίτ που διαφεντεύουν την παγκοσμιοποίηση, σήμερα είναι σε πλήρη ανάπτυξη. Η επίθεση αυτή κατά του τελευταίου οχυρού αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, της Ρωσίας, ξεκίνησε το 2014 και όχι σήμερα–όπως υποστηρίζουν κάποιοι, εσκεμμένα ανιστόρητοι, (πέρα βέβαια από τους άσχετους) που την ανάγουν αντίθετα στις αρχές του χρόνου αυτού. Η απόλυτα προμελετημένη επίθεση αυτή της Υ/Ε, ξεκίνησε μετά από επιμελή προετοιμασία που κράτησε σχεδόν 10 χρόνια, με ημερομηνία έναρξης το μοιραίο 2014. Ήταν το 2014 που απέτυχε τελικά η προσπάθεια της Υ/Ε, η οποία είχε αρχίσει ουσιαστικά στην αρχή αυτού του αιώνα, με την απόπειρα να προσεταιριστεί τον Πούτιν, τον οποίο ήθελαν ουσιαστικά να εκπροσωπήσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων στη Ρωσία. Δηλαδή, στη Διεθνή Τάξη που αναδύθηκε μετά την κατάρρευση του «Υπαρκτού», στην οποία αναπόφευκτα είχαν οδηγήσει οι πολιτικές «φιλελευθεροποίησης» του Γκορμπατσόφ (του αγαπημένου παιδιού της Υπερεθνικής Ελίτ αλλά και της άρχουσας Ρωσικής ελίτ) και την κατάρρευση του «υπαρκτού», υπό τον ανεκδιήγητο Γιέλτσιν που τον διαδέχτηκε.Η συντριβή κάθε αντίστασης στην Υ/Ε

Δεν αναφέρομαι βέβαια εδώ στους λόγους αποτυχίας του «Υπαρκτού», που τους έχω εξετάσει αλλού στο παρελθόν, αλλά στο πώς μεθοδευμένα η Υ/Ε με επικεφαλής την «ναυαρχίδα» του στόλου της, τις ΗΠΑ, είχαν στο μεταξύ διακριθεί σε μια σειρά εισβολών, πραξικοπημάτων και πολυαίμακτων πολέμων με μοναδικό στόχο τη συντριβή κάθε ανεξάρτητης από την Υ/Ε αντίστασης. Αρχίζοντας δηλαδή με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και συνεχίζοντας με την σφαγή στο Ιράκ, τη Λιβύη κ.λπ. και φυσικά και τη Συρία, την οποία σχεδόν την τελευταία στιγμή έσωσε από παρόμοια καταστροφή η Ρωσική επέμβαση.

Η απομόνωση της Ρωσίας

Δημοκρατία και Εθνική Κυριαρχία – Με αφορμή το θάνατο της Ελισάβετ

Του Τάκη Φωτόπουλου

Ο θάνατος της Ελισάβετ, μετά από πολύχρονη βασιλεία (επί) του λαού «της» που κράτησε 7 δεκαετίες, επανέφερε το ερώτημα της σχέσης δημοκρατίας με την εθνική κυριαρχία στην επικαιρότητα. Φυσικά, δεν υπάρχει κανένας υποστηρικτής της δημοκρατίας που υπερασπίζεται τον φεουδαρχικό βασιλικό θεσμό, εφόσον όμως ως δημοκρατία ορίζουμε την πραγματική αυτοκυβέρνηση του λαού και όχι τις απομιμήσεις δημοκρατίας που επικράτησαν στα αστικά καθεστώτα της Δύσης, συνήθως με τη προσωνυμία «αστική» ή «κοινοβουλευτική» δημοκρατία. Η αστική δημοκρατία δεν είναι βέβαια παρά μια απλή αντίφαση στους όρους εφόσον, εξ ορισμού, είναι ένα καθεστώς που το κυβερνά μια τάξη, η αστική τάξη, και όχι ο ίδιος ο λαός, όπως συνέβαινε στην πρώτη μορφή δημοκρατίας, την Αθηναϊκή, έστω και αν ο «λαός» οριζόταν με βάση τα στενά κριτήρια της εποχής.

Όμως, στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης (ή της Νέας Διεθνούς Τάξης της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης, όπως την ορίζουμε εμείς) οι μεγάλοι βασιλικοί οίκοι όπως ο Βρετανικός είναι υπό (ρητή, ή συνήθως, σιωπηρή) αμφισβήτηση από την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), ακριβώς γιατί -από τη φύση της θέσης τους, αντικειμενικά- στηρίζουν την εθνική κυριαρχία που είναι φυσικά ανάθεμα για την Υ/Ε, καθώς είναι εξ ορισμού ασύμβατη με την κυριαρχία της Υπερεθνικής Ελίτ. Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που μετείχαν στις εκδηλώσεις πένθους για το θάνατο της Βασίλισσας δεν ήταν επομένως απλώς φιλοβασιλικοί «κάλοι», όπως τους παρουσιάζουν οι δήθεν δημοκράτες στην Ελλάδα οι οποίοι σήμερα ασπάζονται τον κάθε εκλεκτό που επιλέγει η Υ/Ε για να ενσωματώσει ακόμη καλύτερα τη χώρα μας στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, είτε αυτός λέγεται Μητσοτάκης είτε Τσίπρας ή Ανδρουλάκης κ.λπ. Ήταν βασικά τα ίδια λαϊκά στρώματα που πάλεψαν με νύχια και με δόντια ενάντια σε όλο το Βρετανικό κατεστημένο (στην πραγματικότητα ενάντια στην Υ/Ε) για να επιβάλουν το Brexit που σήμερα πενθούν για τη Βασίλισσα τους σαν «εθνικό θεσμό» που προήλθε από την ίδια τη χώρα. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι η ίδια η Βασίλισσα μαχόταν υπέρ των… εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων (π.χ. των Κυπρίων αγωνιστών) που τους έβλεπε απλώς σαν «ενόχληση» στη δυναστεία της και την Αυτοκρατορία που είχε ορκιστεί να προστατεύει.

"Νέα διεθνής τάξη, υπερεθνική ελίτ και η τυραννία τους"

 

Διανύοντας, σήμερα, η ανθρωπότητα ίσως τις κρισιμότερες στιγμές της, η συζήτηση θα επικεντρωθεί στην πραγματική σημασία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, την οποία έχει αναλύσει διεξοδικά ο Τάκης Φωτόπουλος και ιδιαίτερα με το τελευταίο του βιβλίο στα Αγγλικά, το οποίο σύντομα θα κυκλοφορήσει και στα Ελληνικά. Η παγκοσμιοποίηση σήμερα έχει γίνει κυριολεκτικά καραμέλα στο στόμα καθενός που μπορεί να μιλάει κατά της «παγκοσμιοποίησης», χωρίς να έχει ιδέα για την έννοια της και την πραγματική σημασία της, ενώ συγχρόνως μπορεί και να είναι και … υπέρ της ΕΕ, που είναι, βέβαια, το βασικό όργανο της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη!

Στη συζήτηση αυτή θ’ αναλυθούν οι σύγχρονες κρίσιμες εξελίξεις και η απόπειρα της Υπερεθνικής Ελίτ, μέσω του πόλεμου στην Ουκρανία, τον οποίο προκάλεσε ανοικτά ήδη από το 2014, με στόχο να συντρίψει πολιτικο-στρατιωτικά τη Ρωσία σαν το «αντίπαλο δέος» που είχε καθιερώσει η ΕΣΣΔ. Όχι βέβαια γιατί η σημερινή Ρωσία έχει καμιά σχέση με την Σοβιετική Ένωση, αλλά απλώς γιατί θέλει να διατηρήσει τον σημαντικό βαθμό πολιτικής και οικονομικής αυτονομίας που απολαμβάνει η Ρωσία σε σχέση με την Υπερεθνική Ελίτ η οποία διαφεντεύει την ΝΔΤ, μέσω του αποκλειστικού ελέγχου της (διά των πολυεθνικών) όχι μόνο της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και της παγκόσμιας “πολιτικής”, ακόμη και πολιτιστικής ζωής.

Είναι φανερό ότι, σε αυτό το κρίσιμο σημείο καμπής που βρισκόμαστε σήμερα, έχει καθοριστική σημασία παγκοσμίως για το μέλλον των λαών εάν στο μέλλον τελικά η Ρωσία θα προχωρήσει ή όχι στην απεξάρτησή της και την έξοδο της από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία της αγοράς καθώς και στη δημιουργία ενός πραγματικά αυτοδύναμου πόλου ανεξάρτητων κρατών που θα ελέγχουν κυριαρχικά την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ζωή των πολιτών τους, μέσα από πραγματικές διαδικασίες συλλογικής αυτοδιεύθυνσης.

Η Υπερεθνική Ελίτ υπεύθυνη για τον πόλεμο στην Ουκρανία που μπορεί να καταλήξει σε παγκόσμια σύρραξη

1. Η σημερινή σφαγή στην Ουκρανία δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Αντίθετα, μπορεί να είναι το ξεκίνημα για μια γενικευμένη σφαγή. Δηλαδή, έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, όπως ανακριβώς χαρακτηρίζεται, αφού στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για γενικευμένη σύρραξη μεταξύ κρατών-εθνών, όπως ήταν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.

2. Ο πόλεμος αυτός, όπως και οι προηγούμενοι στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι πόλεμος μεταξύ εθνών-κρατών, επειδή στη ΝΔΤ δεν υπάρχουν πια έθνη-κράτη με την έννοια της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, απλούστατα διότι στη ΝΔΤ δεν υπάρχει πια εθνική και οικονομική κυριαρχία. Για παράδειγμα, σε οικονομικές ενώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) δεν υπάρχει εθνική κυριαρχία ούτε με την τυπική έννοια, αφού τα Κοινοβούλια των χωρών-μελών απλά επικυρώνουν τους νόμους που έρχονται από τις Βρυξέλλες οι οποίοι τυπικά μόνο συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο ενώ τις κύριες αποφάσεις τις παίρνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όπου επικρατεί βέβαια ο Γερμανό-Γαλλικός άξονας–γεγονός το οποίο ήταν βασικός λόγος που ώθησε τους Βρετανούς στο Brexit.

Τάκης Φωτόπουλος: Oι αστοί και οι «αριστεροί» σφραγίζουν τη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στη Γαλλία

View Larger Image

• 
  
  
  
Τάκης Φωτόπουλος

 1. Τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών μόνο έκπληξη δεν αποτέλεσαν! Για πολλά χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται μονότονα το ίδιο σενάριο. Έτσι, οι μεν Γάλλοι αστοί απλά υπερψήφισαν τον εκλεκτό των ελίτ, ο οποίος σήμερα είναι βέβαια και ο κατ’ εξοχήν εκλεκτός της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε), τον Μακρόν. Δηλαδή, έναν άγνωστο μέχρι πριν λίγα χρόνια στο ευρύ κοινό (αλλά γνωστό στους κύκλους της Υπερεθνικής Ελίτ) τραπεζίτη επενδύσεων στη γνωστή πολυεθνική Τράπεζα Επενδύσεων Rothschild & Co., τον οποίον προώθησαν αστραπιαία σχεδόν στο ανώτατο αξίωμα της Γαλλικής «δημοκρατίας». Με τον απόλυτο έλεγχο των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των καναλιών—γεγονός που όλοι αντιλήφθηκαν πια με τον πόλεμο στην Ουκρανία, όπου σύμπασα η διεθνής κοινή γνώμη τροφοδοτείται και μανιπουλάρεται με βάση το ανεπίσημο «πρακτορείο Ειδήσεων» της Υπερεθνικής Ελίτ! (με τη δική μας ΕΡΤ να διαπρέπει βέβαια)—κατάφεραν να τον εκλέξουν πρόεδρο και, μάλιστα, για δυο συνεχείς πενταετίες! Οι δε Γάλλοι «αριστεροί» (τύπου ΣΥΡΙΖΑ!) απλά υπάκουσαν τον αντίστοιχο Γάλλο Τσίπρα, τον Μελανσόν, να ψηφίσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από την Λε Πεν. Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί, βέβαια, ότι η Λε Πεν δεν ήταν κάποια φασίστρια ή έστω ακραιφνής εθνικίστρια, αφού στις τελευταίες εκλογές δεν τόλμησε καν να ζητήσει ένα Frexit (το αντίστοιχο του Βρετανικού Brexit) από την στρούγκα της Υ/Ε! Είναι, επομένως, φανερό ότι ήταν η συμμαχία αυτή (κάθε άλλο παρά ανίερη) αστών και «αριστερών» που σφράγισε τα γαλλικά αποτελέσματα, όπως ακριβώς είχε συμβεί και στις προηγούμενες εκλογές 5 χρόνια πριν (βλ. σχετικό άρθρο του Τ.Φ. από το 2017).

2. Είναι, όμως, επίσης γεγονός ότι, (όπως συνήθως στις Γαλλικές εκλογές) υπήρχε και ένα σημαντικό ποσοστό αποχής που έφτασε σχεδόν στο 30% των ψηφοφόρων.  Ωστόσο, το σημαντικότερο δεν ήταν το ποσοστό αποχής, αλλά η σύνθεση των πολιτών που προτίμησαν να απέχουν από το εκλογικό πανηγύρι. Όπως προέκυψε από στατιστικές αναλύσεις των αποτελεσμάτων, ήταν κυρίως τα λαϊκά στρώματα (εργάτες, εργατοϋπάλληλοι κ.λπ.) που απείχαν, όχι βέβαια διότι πείστηκαν από τον Γάλλο Τσίπρα (τον Μελανσόν) για να το κάνουν, αλλά γιατί τα λαϊκά αυτά στρώματα ποτέ δεν μετέχουν στα εκλογικά πανηγύρια, αλλά μόνο σε λαϊκές διαδηλώσεις κατά των εκλεκτών των ελίτ, που ήδη ξέσπασαν μερικές μέρες μετά τη «θριαμβευτική» νίκη Μακρόν, όταν τον υποδέχτηκαν με ντομάτες και ό,τι άλλο πρόχειρο ζαρζαβατικό είχαν μπροστά τους. Φυσικά ο Τραπεζίτης της Υ/Ε δεν δίστασε ποτέ να χρησιμοποιήσει την πιο κτηνώδη βία κατά των λαϊκών αυτών στρωμάτων, όπως έκανε με τις μακροχρόνιες διαδηλώσεις των Κίτρινων Γιλέκων τις οποίες κυριολεκτικά τις συνέτριψε με την αστυνομική βία…

Τάκης Φωτόπουλος : Τα συστημικά αίτια της κρίσης κορωνοϊού & το ιστορικό δίλημμα για την ανθρωπότητα

Ο πολιτικός φιλόσοφος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός Τάκης Φωτόπουλος, από το Λονδίνο όπου ζει και εργάζεται, μιλώντας χτες 28/5/2020 στον 98.4 και τον Γιώργο Σαχίνη, αφού σημείωσε πόσο επικίνδυνη είναι η πανδημία του κορωνοϊού, ιδιαίτερα όσον αφορά την ταχύτητα διασποράς και μετάδοσης, είπε πως την καθιστά στην ουσία την πρώτη πανδημία στην εποχή της Νέας Διεθνούς Τάξης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αλλά και τη μεγαλύτερη πανδημία στην ανθρωπινή Ιστορία. Και αυτό τόσο λόγω του επιθετικού είδους του ιού που προέκυψε στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποιητικής «ανάπτυξης» όσο και της ταχύτητας επέκτασής του, που οφείλεται βασικά στους θεσμούς των «ανοιχτών και ελεύθερων αγορών» της Παγκοσμιοποίησης, οι οποίοι συνετέλεσαν αποφασιστικά στην ταχύτητα διάδοσής του πρωτίστως βέβαια στα δυτικά μητροπολιτικά κέντρα –που έχουν ήδη καθιερώσει πολύ πυκνούς οικονομικούς δεσμούς με όλα τα υπόλοιπα κράτη για τη μαζική μετακίνηση εμπορευμάτων, εργασίας και κεφαλαίου, συνιστώντας τη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– και εν συνεχεία στην περιφέρεια της ΝΔΤ (Βραζιλία, Ινδία κ.λπ.), όπου σήμερα ο κορωνοϊός θερίζει…

Η Ελλάδα μετατρέπεται σε αποθήκη λαθρομεταναστών για χάρη των αφεντικών της στην ΕΕ: καθοριστικές οι πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνέπειες

Ελληνικό Προτεκτοράτο, Μετανάστευση και οι Συνέπειές της

Η εκ νέου αύξηση των μεταναστευτικών ροών επαναφέρει για μια ακόμα φορά στην επικαιρότητα το ουσιαστικά άλυτο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης που ταλανίζει έντονα την ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα τόσο των ακριτικών περιοχών όσο και της υπόλοιπης Ελλάδας, καθώς είναι αυτή η μερίδα του πληθυσμού που  έχει υποστεί τις συνέπειες του φαινομένου. Σε αντίθεση, δηλαδή, με τους κατοίκους των διάφορων προαστίων ή εξοχικών θερέτρων οι οποίοι ως σωστοί υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης, υιοθετούν πλήρως την παγκοσμιοποιητική κουλτούρα και ιδεολογία εξασκώντας τον «ανθρωπισμό» τους και την «αλληλεγγύη» τους πάνω στα θύματα της ίδιας της παγκοσμιοποίησης, την οποία αποδέχονται.

Με τους κομισάριους της ΕΕ να προειδοποιούν πλέον για ένα «δεύτερο 2015», είναι φανερός  και αναπόφευκτος ο κίνδυνος, εάν δεν ληφθούν ριζικά μέτρα,  να καθιερωθεί και επίσημα η Ελλάδα όχι απλά ως διαμετακομιστικό κέντρο μεταναστών, όπως ήταν το 2015, αλλά ως αποθήκη φτηνών εργατικών χεριών προς όφελος των αναγκών των Πολυεθνικών, οι οποίες μόνο ένα μικρό ποσοστό των μεταναστών είναι διατεθειμένες να απορροφήσουν, ιδιαίτερα μετά την επανάσταση των λαϊκών στρωμάτων ακόμη και στη Γερμανία όπου ανεβαίνει αλματωδώς το «λαϊκίστικο» αντιμεταναστευτικό  κόμμα AfD. Όπως έχουμε αναλύσει και αλλού, αυτός ακριβώς είναι ο σχεδιασμός της ΕΕ για την Ελλάδα στο εν λόγω θέμα. Και ο σχεδιασμός αυτός διαμορφώθηκε από την αλληλεπίδραση μεταξύ συστημικών παραγόντων και μίας σημαντικής υποκειμενικής εξέλιξης την οποία η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) δεν είχε προβλέψει. Έτσι, από τη μία μεριά έχουμε την ελευθερία κίνησης εργασίας (δηλαδή τα «ανοιχτά σύνορα», ως συνέπεια του ανοίγματος των συνόρων και της «απελευθέρωσης» της αγοράς εργασίας) ως μία κεντρική και θεμελιώδη πολιτική της ΕΕ, που πηγάζει από οικονομικά και πολιτιστικά κίνητρα, ενώ, από την άλλη, έχουμε γίνει μάρτυρες της ανόδου των κινημάτων για εθνική και οικονομική κυριαρχία, όπως αυτά αναδύθηκαν στην μετά-Brexit εποχή, και τα οποία άσκησαν σημαντική πίεση «από τα κάτω» στην ευρωπαϊκή μεταναστευτική πολιτική αναγκάζοντας αρκετές χώρες της ΕΕ να κλείσουν τα σύνορά τους με σκοπό να περιορίσουν τις μεταναστευτικές ροές.

Ο Τάκης Φωτόπουλος μιλάει για την πορεία της παγκοσμιοποίησης και τον αγώνα για κυριαρχία διεθνώς και στην Ελλάδα

Στη μεστή συνέντευξη του Τάκη Φωτόπουλου στον Νίκο Χαζαρίδη (Alpha Ράδιο Καβάλας) που δόθηκε στις 26/6/2018 τέθηκαν ποικίλα ζητήματα τόσο της διεθνούς επικαιρότητας και εγχώριας επικαιρότητας όσο και θεωρητικά γύρω από τη λειτουργία της παγκοσμιοποίησης, το μέλλον της παγκόσμιας διακυβέρνησης, το Brexit κ.α. Έτσι, αναλύθηκε το κίνημα εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας, όπως ξεκίνησε με το Brexit και επεκτάθηκε μετά στις ΗΠΑ όπου προσπάθησε να το εκφράσει (εκμεταλλευτεί;) ο Τραμπ, καταφεύγοντας αναπόφευκτα σε μια τραγελαφική απόπειρα να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, δηλαδή τις απαιτήσεις των εργατικών θυμάτων της Παγκοσμιοποίησης στις ΗΠΑ και ταυτόχρονα όσων από τη μεγαλοαστική τάξη κλπ. θίγονται από την ίδια διαδικασία. 

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, 2010-2015:

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, 2010-2015:

Από τα Μνημόνια των συστημικών ΠΑΣΟΚ/ΝΔ στο "αριστερό" Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ

ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

(Γόρδιος, Σεπτέμβριος 2015)

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ - ΕΝΙΣΧΥΣΤΕ ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΚΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

το βιβλίο είναι διαθέσιμο στα παρακάτω βιβλιοπωλεία (και online αγορά)

Ιανός | Πρωτοπορία | Πολιτεία

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ: Ο βασικός στόχος του βιβλίου αυτού είναι να δείξει, σε ένα είδος χρονικού της καταστροφής που ακολουθεί το γεγονότα της εποχής, τις απατηλές μεθόδους που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι ξένες και ντόπιες ελίτ, με τα απόλυτα ελεγχόμενα από αυτές κανάλια, εφημερίδες (ακόμη και πολλά από τα δήθεν «εναλλακτικά» κοινωνικά μίντια), για να εξαπατήσουν κατ’επανάληψη τα λαϊκά στρώματα που είναι τα κυρίως θύματα της παγκοσμιοποίησης.

Για μια πραγματική και μόνιμη έξοδο από την καταστροφή

Καλούμε κάθε θύμα της παγκοσμιοποίησης, κάθε πατριώτη και πατριώτισσα, ανεξάρτητα από ιδεολογικές καταβολές, σε εκδήλωση που διοργανώνουμε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50 – Είσοδος και από Σόλωνος – αίθουσα «Α. Τρίτσης») στις 30/5 και ώρα 18:45, για να συζητήσουμε πώς μπορούμε να βγούμε από την ολοκληρωτική καταστροφή στην οποία μας καταδίκασαν οι ξένες ελίτ και οι ντόπιοι συνεργάτες τους και πώς μπορεί ο καθένας από μας να συμβάλει στην τιτάνια προσπάθεια εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης του λαού μας.

Μετά 7 χρόνια βαθιάς κρίσης κάθε μέρα η κατάσταση χειροτερεύει, ενώ όσοι είχαν φρούδες ελπίδες για τους απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει πλέον να κλαίνε με μαύρο δάκρυ για την αποκάλυψη της «για πρώτη φορά παγκοσμιοποιητικής "αριστεράς"». Την ίδια στιγμή η Υπερεθνική Ελίτ ετοιμάζει τον πιθανό επόμενο πρωθυπουργό, τον νεοφιλελεύθερο λακέ και γόνο της περίφημης οικογένειας των Μητσοτάκηδων, ο οποίος θα συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι Τσίπρας, Σαμαράς, Παπανδρέου και οι υπόλοιποι ευνοούμενοι ή διορισμένοι από τα ξένα κέντρα πρωθυπουργοί. Δεν υπάρχει πλέον καμία διέξοδος ούτε στην αποχή, ούτε στην εναπόθεση εκ νέου των ελπίδων μας σε λακέδες επαγγελματίες πολιτικούς. Δεδομένου ότι χαρακτηριστικό της Υπερεθνικής Ελίτ είναι ο απόλυτος αποπροσανατολισμός των λαών, έχουν ήδη δημιουργήσει και εναλλακτική «αριστερή» λύση (σε περίπτωση που οι Μητσοτάκηδες θεωρηθούν «φθαρμένοι» από τις ελίτ), που θα ... «αναμορφώσει» όλη την ΕΕ ...από τα μέσα, στο πρόσωπο του αρχι-βολεμένου πολιτικού απατεώναΒαρουφάκη που αφού ξεπούλησε τον ελληνικό λαό δήθεν «διαπραγματευόμενος», στη συνέχεια μετράπηκε σε pop star (χάρη στην αμέριστη συμπαράσταση των ισχυρών πατρώνων του και των ΜΜΕ που τον προωθούν ποικιλοτρόπως), συμμετέχοντας σε διαφημιστικά σποτ των μέσων του Σόρος (opendemocracy) και διοργανώνοντας προεκλογικές φιέστες στο Σπόρτινγκ, στην προσπάθεια του να προσελκύσει βολεμένους ή εντελώς αφελείς να τον στηρίξουν (αφού το προηγούμενο πείραμα των ελίτ με τον κατασκευασμένο «άφθαρτο» Θεοδωράκη και το Ποτάμι απέτυχε).

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ: Για Την Τελική Ολοκλήρωση Της Υποδούλωσης Του Ελληνικού Λαού Με Το Νέο (4ο) Μνημόνιο

Η δήθεν «κυβέρνηση» των δωσίλογων των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ανδρεικέλων της Υπερεθνικής Ελίτ (Υ/Ε) και της ΕΕ, συνεχίζει ακάθεκτη το ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ της έργο, αυτό του τελειωτικού ξεπουλήματος του Κοινωνικού Πλούτου της Πατρίδας μας και της μόνιμης φτωχοποίησης και εξαθλίωσης του Ελληνικού λαού, με το 4ο μνημόνιο, ώστε να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο οι ξένες και οι συνεργαζόμενες με αυτές ντόπιες ελίτ. Η έκταση και το βάθος αυτού του εγκλήματος δεν έχει υπολογιστεί ακόμη με επάρκεια, ιδιαίτερα αφού οι «ακαδημαϊκοί» μας είναι τρόφιμοι (και συνακόλουθα φανατικοί οπαδοί) της ΕΕ και της παγκοσμιοποίησης, και ενώ στην κυριολεξία η χώρα παραδίδεται στους «δανειστές», δηλαδή την ΕΕ και τις Πολυεθνικές, για πολλές δεκαετίες (για 99 χρόνια που, ξεδιάντροπα, το βρίσκουν ασήμαντο οι καλά βολεμένοι στις καρέκλες τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!), υποθηκεύοντας το μέλλον του λαού μας και των νέων γενεών. Έτσι, με τη «διακυβέρνηση» της «πρώτη φορά Αριστεράς», ολοκληρώνεται με τον πιο επίσημο τρόπο η απώλεια κάθε ίχνους ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ, η οριστική εξαθλίωση του λαού μας καθώς και η απώλεια ή φαλκίδευση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί με μακροχρόνιους και συχνά αιματηρούς αγώνες.

Η πρωτόγνωρη αυτή οικονομική, πολιτική και κοινωνική κατάσταση που ζούμε δεν έχει κανένα ιστορικό προηγούμενο, δεν μοιάζει δηλαδή με προηγούμενες οικονομικές κρίσεις που αντιμετώπισε η ελληνική κοινωνία. Η ξεδιάντροπη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ολοκληρώνει το καθεστώς οικονομικής Κατοχής της χώρας μας και το πιο εξοργιστικό είναι ότι επιμένουν (!) ότι «εργάζονται» για το «καλό του λαού» και ειδικότερα των λαϊκών στρωμάτων ή ότι «αντιστέκονται σαν το ΕΑΜ» (όπως το χαρακτηρίζουν οι θρασύτατοι αμετροεπείς Ζουράριδες αυτού του τόπου), «ξεχνώντας» βέβαια ότι η «αντίστασή» τους είναι αυτή των Τσολάκογλου, δηλ., των (με το αζημίωτο) συνεργατών των κατακτητών και όχι βέβαια των λαϊκών αγωνιστών εναντίον τους, που παίζαν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα καθημερινά!