Η νέα γεωπολιτική της Εγγύς Ανατολής και η γεωστρατηγική Τουρκίας – Ισραήλ

 

Συνέντευξη του Νίκου Ιγγλέση στο radio neakriti 98,4 και το δημοσιογράφο Γιώργο Σαχίνη

Νίκος Ιγγλέσης Συγγραφέας Δημοσιογράφος «Η Ακροδεξιά στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης» Συντονιστής Δ.Βόγγολης

Ν. Ιγγλέσης: Η ακροδεξιά, "οι μύθοι", η πραγματική αντίθεση

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/PzEj3E4mtNU?si=rr0o_xsTHp8zCKxU

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ν. Ιγγλέσης: ο μύθος της Ακροδεξιάς

Του Νίκου Ιγγλέση

Η μεγάλη νίκη της Μαρίν Λεπέν και του κόμματός της Rassemblement National (RN) – σχεδόν διπλασίασε τα ποσοστά του – στις γαλλικές βουλευτικές εκλογές της 30ης Ιουνίου θα τροφοδοτήσει περαιτέρω την έντονη συζήτηση που έχει αρχίσει, πολύ πριν τις ευρωεκλογές, για την άνοδο της Ακροδεξιάς.

Σε μια εβδομάδα (7/7), στο δεύτερο καθοριστικό γύρο των εκλογών, θα φανεί αν το RN εξασφαλίσει ή όχι την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση και θα ορίσει τον νέο πρωθυπουργό της Γαλλίας. Και στο βάθος έρχεται ο Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου.

Το τελευταίο διάστημα δεν υπάρχει άρθρο, ανάλυση ή συνέντευξη που να μην αναφέρεται στην Ακροδεξιά. Στις συντριπτικά περισσότερες περιπτώσεις, η αναφορά αυτή επισημαίνει τους κινδύνους για τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και τους φόβους επανεμφάνισης του φασισμού – ναζισμού.

Γίνεται μια συστηματική, οργανωμένη και μεγάλης έκτασης προπαγάνδα για να ανακληθούν στο συλλογικό υποσυνείδητο μνήμες και φοβίες του παρελθόντος. Τί όμως αντιπροσωπεύει η λεγόμενη Ακροδεξιά; Γιατί δέχεται τέτοια τεράστια επίθεση από τους αυτοαποκαλούμενους δεξιούς -κεντροδεξιούς, αριστερούς – κεντροαριστερούς, πράσινους – οικολόγους και άλλες συστημικές δυνάμεις που τοποθετούνται ενδιάμεσα αυτών; Ποιο είναι τελικά στην εποχή μας το πολιτικό διακύβευμα;

Τους τελευταίους αιώνες, από τη Γαλλική Επανάσταση και μετά, δεξιά χαρακτηρίζονταν τα συντηρητικά κόμματα που επιδίωκαν τη διατήρηση του status quo. Τα κόμματα αυτά υπερασπίζονταν την κρατική – εθνική κυριαρχία, την καπιταλιστική οικονομία, τις υπάρχουσες κοινωνικές και παραγωγικές σχέσεις καθώς και τις θρησκευτικές και πολιτιστικές αξίες κάθε λαού.

Αντίθετα, αριστερά χαρακτηρίζονταν τα κόμματα που επιδίωκαν (μεταρρυθμιστικά ή επαναστατικά) την αλλαγή του status quo, σύμφωνα με τις εξελισσόμενες κοινωνικές ανάγκες. Τα κόμματα αυτά αποσκοπούσαν στην ανατροπή ή στον κρατικό έλεγχο (με κεϋνσιανικές πολιτικές) του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής, στην αναδιανομή του πλούτου, στον περιορισμό των ταξικών διαχωρισμών και την απελευθέρωση από τα κοινωνικά στερεότυπα. Γι’ αυτό και αποκλήθηκαν προοδευτικά.

Στην Ελλάδα, μέχρι τη Γερμανική κατοχή το 1940, η αντιπαράθεση Δεξιάς – Αριστεράς είχε τη μορφή της αντιπαράθεσης Βασιλικών – Βενιζελικών.

Η Δεξιά συχνά επεδίωκε να επιτύχει τους πολιτικούς στόχους της με αυταρχικές μεθόδους, ενίοτε με στρατιωτικά πραξικοπήματα. Η Αριστερά, από την πλευρά της, με μαζικά κινήματα που ενίοτε εξελίσσονταν σε λαϊκές επαναστάσεις. Η Δεξιά εμφανιζόταν ως πατριωτική και η Αριστερά ως διεθνιστική ( οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα). Όμως, από το 1917 ένα τμήματα της Αριστεράς (η κομμουνιστική) απέκτησε «πατρίδα», τη Σοβιετική Ένωση, μέχρι που αυτή κατέρρευσε το 1991.

Στη σημερινή εποχή, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’90, που ο καπιταλισμός πέρασε σ’ ένα νέο στάδιο, αυτό της παγκοσμιοποίησης (globalization), οι έννοιες Δεξιά και Αριστερά έχουν τελείως αλλάξει περιεχόμενο. Η Δεξιά υιοθέτησε προστάγματα της Αριστεράς και η Αριστερά αυτά της Δεξιάς.

Δεξιά και Αριστερά αποτελούν πλέον στυλοβάτες της παγκοσμιοποίησης που έχει ως βασικούς πυλώνες της την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, την ελεύθερη διακίνηση αγαθών – υπηρεσιών και την ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων (μετανάστευση) προκειμένου να δημιουργηθεί μια ενιαία παγκόσμια αγορά και μια κοινή καταναλωτική κουλτούρα, όπως απαιτούν οι ανάγκες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών επιχειρήσεων. Σήμερα το κύριο εμπόδιο στις πολιτικές τής παγκοσμιοποίησης είναι τα κράτη – έθνη με τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.

Τώρα είναι η Δεξιά που επιδιώκει να ανατρέψει το status quo. Η εθνική κυριαρχία υποβαθμίζεται συστηματικά και μεγάλα τμήματά της παραχωρούνται σε υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως η ΕΕ και η Ευρωζώνη. Τα κρατικά σύνορα γίνονται διαπερατά για τις μεταναστευτικές ροές. Οι στρατηγικές υποδομές και επιχειρήσεις εκποιούνται σε ιδιώτες – το κράτος αποδυναμώνεται. Η εγχώρια παραγωγή του αγροτικού τομέα, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας εγκαταλείπεται απροστάτευτη (χωρίς δασμούς και φόρους) στο διεθνή ανταγωνισμό. Η ιστορική ταυτότητα του έθνους υποβαθμίζεται και η ομοιογενής κοινωνία μετατρέπεται σε πολυπολιτισμική. Οι ιστορικές αναφορές, ο αξιακός κώδικας, η θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα και οι πολιτιστικές αξίες κάθε έθνους θεωρούνται παρωχημένα – αντιδραστικά κατάλοιπα. Η Δεξιά έγινε και αυτή διεθνιστική. Το ερώτημα είναι: Πώς μπορεί να υπάρχει Ακροδεξιά όταν δεν υφίσταται Δεξιά;

Προς την ίδια κατεύθυνση ενεργεί και το συντριπτικά μεγαλύτερο τμήμα της αυτοαποκαλούμενης Αριστεράς. Στον παλαιότερο διεθνισμό της προστέθηκε ο εθνομηδενισμός και ο κάθε είδους δικαιοματισμός π.χ. για τους οικονομικούς μετανάστες, για τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες κ.α.. Η γκλομπαλιστική Αριστερά ταυτίζεται με όλες τις βασικές πολιτικές επιλογές της παγκοσμιοποίησης. Για τη Δεξιά και την Αριστερά υπάρχει μια μόνο κυρίαρχη ιδεολογική και πολιτική πρόταση που την ονομάζουν «πολιτική ορθότητα».

Απέναντι σ’ αυτόν τον οδοστρωτήρα της αποδόμησης και διάλυσης των εθνών, των ταυτοτήτων, των ηθικών αξιών, των οικονομικών και εργασιακών δεδομένων, των κοινωνικών σταθερών και της εθνικής ασφάλειας, ήταν αναπόφευκτο να αναπτυχθούν έντονες αντιδράσεις. Σ’ όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρώπης εμφανίστηκαν κόμματα με θέσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ή έστω ενάντια σε κάποιες από τις εκφάνσεις της.

Τα κόμματα αυτά προτάσσουν την αποκατάσταση της εθνικής κυριαρχίας, την ανάπτυξη της εγχώριας οικονομίας, την προάσπιση της ομοιογένειας του πληθυσμού, αντιτάσσονται στις μεταναστευτικές ροές και δεν επιθυμούν τη μετατροπή των κοινωνιών τους σε πολυπολιτισμικές, τάσσονται κατά της αποκαλούμενης «πράσινης μετάβασης» και προασπίζονται τις πατροπαράδοτες πολιτιστικές αξίες. Με άλλα λόγια, θέλουν οι λαοί τους να διατηρήσουν τις ταυτότητές τους.

Σύσσωμοι Δεξιά – κεντροδεξιά, Αριστερά – κεντροαριστερά και λοιποί κατηγορούν τα κόμματα αυτά ως ακροδεξιά, εθνικιστικά, αυταρχικά, λαϊκιστικά, ευρωσκεπτικιστικά, ρατσιστικά, ομοφοβικά, ως φίλα διακείμενα στον Πούτιν και τον Τράμπ. Τα κόμματα αυτά μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο ως πατριωτικά, αφού υπερασπίζονται τα εθνικά συμφέροντα ενάντια στο διεθνισμό της παγκοσμιοποίησης.

Η προπαγάνδα των γκλομπαλιστών επισείει τον κίνδυνο εμφάνισης ενός νέου Μουσολίνι ή Χίτλερ. Αλλά, ο φασισμός – ναζισμός κυριάρχησε σε κάποιες χώρες της Ευρώπης την περίοδο του Μεσοπολέμου, μετά την επικράτηση της ρωσικής επανάστασης του 1917 και ήταν η απάντηση της τότε αστικής και μικροαστικής τάξης στον κίνδυνο του μπολσεβικισμού και της κολεκτιβοποίησης. Σήμερα τέτοια απειλή δεν υφίσταται, άρα δεν υπάρχει η κοινωνική βάση για αναβίωση φασιστικών ή ναζιστικών κομμάτων και καθεστώτων. Αντίθετα, η σύγχρονη απειλή για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια των λαών προέρχεται από τον ιδεολογικό, πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό ολοκληρωτισμό της παγκοσμιοποίησης.

Δεν αρκούν όμως οι κάθε είδους χαρακτηρισμοί για την ανάσχεση της αντίδρασης στην παγκοσμιοποίηση. Πρόσφατα, εμφανίστηκαν αρκετά άρθρα και αναλύσεις, που τοποθετούν τα λεγόμενα ακροδεξιά κόμματα εντός του υπάρχοντος συστήματος ή τα κατατάσσουν στο παρασύστημα, δηλαδή, στο παρακράτος. Αν όμως συμβαίνει αυτό, γιατί αυτή η λυσσώδης πολεμική εναντίον τους; Τι μπορεί να φοβάται το σύστημα από ένα δικό του «παρακράτος»;

Στην Ευρώπη, τα πατριωτικά κόμματα δεν έχουν σχηματίσει κάποια Διεθνή, όπως ήταν παλαιότερα η «Κομμουνιστική Διεθνής». Στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που εκλέχτηκε πρόσφατα, συγκροτούν τρεις διαφορετικές ομάδες (ECR – Μελόνι, ID – Λεπέν και το Fidesz του Όρμπαν με άλλους). Τα κόμματα αυτά έχουν μεν κοινές ιδεολογικοπολιτικές αναφορές, αλλά το καθένα καθορίζει την τακτική του ανάλογα με τα μείζονα προβλήματα κάθε χώρας, τους πολιτικούς συσχετισμούς και τις αναγκαίες συμμαχίες, προκειμένου να αυξήσει την εκλογική δύναμή του ή να αναλάβει την εξουσία.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποτελεί άλλο ένα καθοριστικό πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ του κυρίαρχου συστήματος και των πατριωτικών κομμάτων, γιατί η Ρωσία είναι μια χώρα εκτός του πλαισίου της παγκοσμιοποίησης. Στην Ιταλία η Μελόνι στηρίζει μεν τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία, αλλά αντιτίθεται στην αποστολή στρατευμάτων, ο Β. Όρμπαν της Ουγγαρίας απέρριψε την οποιαδήποτε αποστολή οπλικών συστημάτων στο Κίεβο και η AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) αντιτίθεται στη συνέχιση του πολέμου και ζητάει την αποκατάσταση των σχέσεων με τη Μόσχα.

Στην Ελλάδα, είναι να απορεί κανείς με κάποιους δημοσιογράφους και αναλυτές που ενώ έχουν ταχθεί υπέρ της Ρωσίας στον πόλεμο στην Ουκρανία ταυτόχρονα επιτίθενται σ’ όλα τα, κατ’ αυτούς, ακροδεξιά κόμματα που στην ουσία είναι σύμμαχοι της Μόσχας, με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι γκλομπαλιστές. Πολιτική ανεπάρκεια, κόλλημα σε ιδεοληψίες του περασμένου αιώνα ή βλακεία;

Πηγή : www.ellinikiantistasi.gr

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι κέρδισε ο Ερντογάν στην Αθήνα

Του Νίκου Ιγγλέση 09/12/2023

Η Κοινή Διακήρυξη των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας, που δόθηκε στη δημοσιότητα με την ολοκλήρωση της 5ης Συνάντησης του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας των δύο χωρών, αποτελεί ένα ακόμη βήμα στην ολέθρια πολιτική του κατευνασμού που ακολουθεί εδώ και δεκαετίες το κυρίαρχο ελληνικό πολιτικό σύστημα.

Ξαφνικά ο Ερντογάν έγινε «αγαπητός Ταγίπ» και οι Έλληνες φίλοι των Τούρκων. Η Κυβέρνηση, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνητικοί αναλυτές και οι «παρακοιμώμενοι» δημοσιογράφοι φαντασιώνονται ότι με διάλογο, με διαβουλεύσεις, με θετική ατζέντα και με μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης οι μονομερείς απαιτήσεις της Τουρκίας θα διευθετηθούν χωρίς συγκρούσεις. Θεωρούν ότι αρχίζει μια νέα εποχή ειρήνης και συνεργασίας με τους νεο-Οθωμανούς. Τα περισσότερα κόμματα της Αντιπολίτευσης ψελλίζουν ότι θεωρούν εποικοδομητικό το διάλογο και απλώς ζητούν περισσότερες διευκρινίσεις.

Με την αποκαλούμενη «Διακήρυξη των Αθηνών» περί σχέσεων φιλίας και καλής γειτονίας η Ελλάδα εγκλωβίζεται ακόμη περισσότερο στο υπάρχον status quo που έχει διαμορφώσει η Τουρκία τα τελευταία χρόνια. Στην Κοινή Διακήρυξη αναφέρεται: 

«Τα Μέρη δεσμεύονται να απέχουν από κάθε δήλωση, πρωτοβουλία ή ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύσει ή να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της Διακήρυξης ή να θέσει σε κίνδυνο τη διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή τους».

Έτσι για να μη χαλάσει το καλό κλίμα, να διατηρηθεί το μορατόριουμ, να υπάρξουν ήρεμα νερά στο Αιγαίο, η θετική ατμόσφαιρα να διαρκέσει και να «κοιμόμαστε ήσυχοι» η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ουσιαστικά δεσμεύτηκε:

Να μην προχωρήσει, μονομερώς, σε επέκταση των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο στα 12 ν.μ. όπως δικαιούται να κάνει σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας.

Να μην προχωρήσει σε οριοθέτηση της ΑΟΖ με αυτήν της Κυπριακής Δημοκρατίας ή την ολοκλήρωση της οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Αίγυπτο ανατολικότερα του 28ο Μεσημβρινού.

Το εκλογικό παιχνίδι κανείς ποτέ σωστά δε το μαθαίνει…

Του Νίκου Ιγγλέση

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου προκάλεσε σοκ στο πολιτικό σύστημα, αλλά και σ’ ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Οι δημοσκοπήσεις, που προηγήθηκαν, απέτυχαν να καταγράψουν τις τάσεις του εκλογικού σώματος. Προέβλεψαν μεν την πρωτιά της ΝΔ, αλλά δεν ανίχνευσαν ούτε το πολύ υψηλό ποσοστό της, ούτε τη μεγάλη πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το μεγάλο ποσοστό (16%) των κομμάτων που έμειναν εκτός της Βουλής.

Κάτι ανάλογο έγινε στις πρόσφατες εκλογές στην Τουρκία καθώς και σε πολλές περιπτώσεις σ’ άλλες χώρες. Οι δημοσκοπήσεις μάλλον ως εργαλείο χειραγώγησης της κοινής γνώμης λειτουργούν παρά για την αντικειμενική, κατά το δυνατόν, καταγραφή της.

Στην εκλογική διαδικασία της 21ης Μαΐου 2023, σε σχέση με αυτήν του 2019, υπήρξε αύξηση της συμμετοχής των ψηφοφόρων κατά 280.600, από 57,91% των εγγεγραμμένων σε 60,92%. Παράλληλα, τα άκυρα ψηφοδέλτια αυξήθηκαν κατά 45.900 από 1,34% σε 2,04% ενώ τα λευκά μειώθηκαν κατά 7.970.

Η Ν.Δ. κατέγραψε ποσοστό 40,8% αυξημένο κατά 0,94 σε σχέση με το 2019. Πρόκειται για τεράστια επιτυχία αν αναλογιστεί κανείς ότι κυβερνάει επί τέσσερα χρόνια, αποδέχτηκε τη Συμφωνία των Πρεσπών, διαχειρίστηκε τους περιορισμούς της covid 19 και επέβαλλε πρόστιμα στους ανεμβολίαστους, προκάλεσε τη μεγάλη οικονομική ύφεση 2020-21, μεγέθυνε την ενεργειακή κρίση με το προηγούμενο κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων, άφησε ανεξέλεγκτο τον πληθωρισμό με τη μη μείωση του ΦΠΑ και του Ειδικού Φόρου Καυσίμων, παρέδωσε τα κόκκινα δάνεια στα funds, ευθύνεται για το σκάνδαλο των υποκλοπών, την τραγωδία των Τεμπών και πολλά άλλα.

Όλα αυτά, φαίνεται, εκ του αποτελέσματος, δεν της προκάλεσαν καμιά φθορά και αντισταθμίστηκαν από τις επιχορηγήσεις και τα χαρτζιλίκια που δόθηκαν με δανεικά χρήματα (το δημόσιο χρέος αυξήθηκε πάνω από 40 δις κατά τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη). Η διατήρηση του ποσοστού της Ν.Δ. και η μικρή αύξησή του οφείλεται κατά κύριο λόγο στη μεγαλύτερη συμμετοχή ψηφοφόρων, αλλά και στην επικοινωνιακή κυριαρχία της, μέσω σχεδόν όλων των μεγάλων μέσων ενημέρωσης, καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας της.

Θαλάσσιες ζώνες – νατοϊκά νησιά – σύνορα και νησιωτική υφαλοκρηπίδα

Του Νίκου Ιγγλέση

Μια απίστευτη αφέλεια και άγνοια ή μήπως αφανής σκοπιμότητα χαρακτηρίζουν το κυρίαρχο πολιτικό προσωπικό στα ύψιστα θέματα της εθνικής κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.

Καταγράφουμε ορισμένες από τις θέσεις που έχουν διατυπωθεί δημοσίως:Ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης σε πολλές αναφορές του δηλώνει ότι το μόνο θέμα διαπραγμάτευσης με την Τουρκία είναι ο οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών. Μόνο που στις θαλάσσιες ζώνες, εκτός της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, περιλαμβάνονται και τα χωρικά ύδατα και η συνορεύουσα ζώνη.

Σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, κάθε κράτος έχει δικαίωμα να καθορίσει τα όρια των χωρικών υδάτων του και της συνορεύουσας ζώνης χωρίς διαπραγματεύσεις με τις έναντι ή παρακείμενες χώρες. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα θέμα διαπραγμάτευσης για οριοθέτηση. Αν η απόσταση είναι μικρότερη των 24 ν.μ. τότε τα χωρικά ύδατα φτάνουν μέχρι τη μέση γραμμή μεταξύ των δύο πλευρών. Αντίθετα, το υπουργείο των Εξωτερικών στις ανακοινώσεις του αναφέρει ορθά ότι το μόνο θέμα διαπραγμάτευσης είναι η οριοθέτηση της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας.

Τι θέλει να μας πει ο κ. Μητσοτάκης; Ότι είναι διατεθειμένος να διαπραγματευτεί με την Τουρκία το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδας να καθορίσει τα χωρικά ύδατά της, τη συνορεύουσα ζώνη και τον εναέριο χώρο της;

Πρόσφατα ο κ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου είναι νατοϊκά νησιά. Αλλά, αν είναι νατοϊκά τότε σ’ αυτά έχει δικαιώματα και η Τουρκία που μετέχει στο ΝΑΤΟ. Έτσι, με μια δήλωσή του, ο Πρωθυπουργός «γκρίζαρε» την κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου. Τώρα τα νησιά δεν είναι αποκλειστικά ελληνικά, αλλά, ελληνο-νατοϊκά. Δηλαδή, σ’ αυτά ασκούν κυριαρχία, από κοινού, τα 30 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, στα οποία εκτός της Τουρκίας περιλαμβάνονται η Αλβανία, τα Σκόπια και η Βουλγαρία για να περιοριστούμε μόνο στις γειτονικές χώρες.

Πώς δημιουργείται το νέο χρέος

Του Νίκου Ιγγλέση

Την περασμένη Τρίτη (17-1-23) το ελληνικό Δημόσιο δανείστηκε, από τις «αγορές», 3,5 δις ευρώ. Το κρατικό ομόλογο που εκδόθηκε είναι δεκαετούς διάρκειας με επιτόκιο 4,4%. Το Δημόσιο, δηλαδή, θα πληρώνει κάθε χρόνο για τους τόκους αυτού του ομολόγου 154 εκατ. Σε δέκα χρόνια θα έχει καταβάλλει συνολικά 1,54 δις ευρώ για τόκους και το 2033 θα αποπληρώσει τα 3,5 δις. Οι τόκοι, δηλαδή, θα ανέλθουν στο 44% του αρχικού κεφαλαίου.

Σημειώνουμε ότι πριν από περίπου ένα χρόνο (22-2-22) το ελληνικό Δημόσιο είχε εκδώσει επίσης ένα δεκαετές ομόλογο 3,7 δις αλλά με επιτόκιο 1,75%. Το νέο επιτόκιο είναι αυξημένο κατά 151% σε σχέση με αυτό πριν από ένα χρόνο. Ο υπουργός Οικονομικών Χ. Σταϊκούρας δήλωσε ότι η επιτυχής έκδοση του νέου ομολόγου αποδεικνύει ότι οι «αγορές» εμπιστεύονται την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας!

Οι γεωστρατηγικοί στόχοι στην Ουκρανία

Του Νίκου Ιγγλέση

Η ρωσική εισβολή, στις 24-2-22, στην Ουκρανία προκάλεσε ένα παγκόσμιο σοκ, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες και ιδιαίτερα η ελληνική, λόγω εγγύτητας, διχάστηκαν σε φιλονατοϊκούς και φιλορώσους. Η προπαγάνδα και τα fake news οργιάζουν, ιδίως από την πλευρά των Δυτικών και επιχειρούν να επηρεάσουν το συναίσθημα παρά τη λογική των ανθρώπων. Σ’ έναν πόλεμο πρώτη πεθαίνει η αλήθεια!  Δημοσιογράφοι και κάθε είδους ειδικοί καθημερινά αναλύουν το θέμα χωρίς, πολλοί, να κατανοούν τι πραγματικά συμβαίνει και γιατί αυτό συμβαίνει.

Ουδείς αγαπάει τον πόλεμο γιατί αφήνει πίσω του νεκρούς, τραυματίες, ακρωτηριασμένους, καταστρέφει τα σπίτια, το βιός των ανθρώπων και τις υποδομές της χώρας ενώ στους επιζώντες αφήνει ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα. Ο πόλεμος όμως κυριαρχεί στις ανθρώπινες κοινωνίες από την προϊστορική εποχή. «Ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων και ο βασιλεύς των πάντων και μερικούς τους έκανε θεούς, άλλους ανθρώπους, μερικούς τους έκανε δούλους, άλλους ελεύθερους». Ηράκλειτος.

Ο πόλεμος στην Ουκρανία εμφανίζεται ως ένας πόλεμος του καλού ενάντια στο κακό, ως σύγκρουση του δίκαιου με το άδικο. Μια μανιχαϊστική αντίληψη επιχειρεί να ερμηνεύσει τα γεγονότα. Είναι όμως έτσι ή τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα; Καταγράφουμε, εν συντομία, μερικά μόνο στοιχεία για να ερμηνεύσουμε γιατί ξέσπασε αυτός ο πόλεμος και ποιοι είναι οι στόχοι όσων εμπλέκονται σ’ αυτόν.

Η Ρωσία με την εισβολή επιδιώκει δύο στόχους:

1ον. Να αποτρέψει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ και την εν συνεχεία εγκατάσταση σ’ αυτήν επιθετικών-πυραυλικών όπλων της Συμμαχίας, που θα έχουν μέσα στο βεληνεκές τους τα διοικητικά, στρατιωτικά και βιομηχανικά κέντρα της ρωσικής ενδοχώρας. Βέβαια το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει και με τις Βαλτικές Χώρες (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) που όμως έχουν ήδη ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Η εξάρτηση από το χρέος

Από

 Νίκος Ιγγλέσης

 -

21/12/2020

Η εθνική κυριαρχία, ακόμα και για τις Μεγάλες Δυνάμεις, είναι ένα σχετικό, όχι απόλυτο, μέγεθος και εξαρτάται από τους συντελεστές ισχύος κάθε κρατικής οντότητας. Ένας από τους σημαντικότερους αν όχι ο σημαντικότερος, συντελεστής ισχύος είναι η νομισματική – οικονομική ανεξαρτησία. Για να γίνει κατανοητό το «Ελληνικό Ζήτημα Εθνικής Κυριαρχίας» πρέπει να απαντηθεί ένα καθοριστικό ερώτημα: Γιατί επιβλήθηκαν τα Μνημόνια; Βέβαια το πολιτικό σύστημα, που τα υπέγραψε, έδωσε τη δική του απάντηση. Είπε ότι ήταν αναγκαία, ότι δεν υπήρχε άλλη λύση, ότι ήταν μονόδρομος.

Μια «επιχείρηση φόβος» τέθηκε σε άμεση εφαρμογή για να πείσει τους Έλληνες ότι χωρίς τα μνημόνια δε θα είχαν τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα και άλλα αγαθά. Στη συνέχεια μια «γκεμπελικής υφής» προπαγάνδα ανέλαβε να υποτάξει όχι μόνο την οικονομική συμπεριφορά των πολιτών αλλά και τον τρόπο που σκέπτονται, που αξιολογούν, που κατανοούν την κοινωνία και τον κόσμο. Στόχος ήταν να διαμορφωθεί ο «μνημονιακός ιδιότυπος» του παγκοσμιοποιημένου ραγιά με εργαλεία τον παράλογο φόβο, την ανασφάλεια για το μέλλον και την υποταγή σε υπέρτερες δυνάμεις.

Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 όξυνε, σε υπέρτατο βαθμό, την οικονομική και δημοσιονομική ανισορροπία της Ελλάδας. Το 2009 η χώρα μας πλήρωσε για την εξυπηρέτηση (όχι αποπληρωμή) του δημόσιου χρέους 41,4 δις ευρώ (29,1 δις για χρεολύσια και 12,3 δις για τόκους). Παράλληλα είχε ένα πρωτογενές (δηλαδή πριν την πληρωμή των τόκων) δημοσιονομικό έλλειμμα 23,7 δις. Συνολικά δηλαδή, πλήρωσε 65,1 δις (28% του τότε ΑΕΠ) τα οποία υποχρεωτικά, λόγω της ένταξης στην Ευρωζώνη, δανείστηκε από της αγορές. Ήταν ηλίου φαεινότερον ότι ένας τέτοιου ύψους δανεισμός, που με την πάροδο του χρόνου θα αυξανότανε, δεν μπορούσε να συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια. Το τελευταίο ομόλογο που εκδόθηκε, αρχές του 2010, είχε επιτόκιο 6,25%. Η Ελλάδα ήταν μη βιώσιμη μέσα στο ευρώ.

Οι ευρωφετιχιστές και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους μας είπαν ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το δυσθεώρητο χρέος και το μεγάλο έλλειμμα. «Όλοι μαζί τα φάγαμε» κατά την αλήστου μνήμης ρήση του Θόδωρου Πάγκαλου. Η αυτοενοχοποίηση ήταν ο αποτελεσματικότερος τρόπος υποταγής των πολιτών. Αλλά το οικονομικό πρόβλημα είχε και έχει άλλες πολύ βαθύτερες αιτίες που δεν είναι ορατές από το μέσο πολίτη.

Η πανδημία ως πολιτικός επιταχυντής

Του Νίκου Ιγγλέση

Η πανδημία του κοροναϊού και κυρίως ο τρόπος διαχείρισής της από τις κυβερνήσεις των χωρών, ιδιαίτερα εκείνων που επλήγησαν περισσότερο απ’ αυτήν, σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και την απαρχή μιας άλλης.

Όταν λήξει η υγειονομική κρίση (προβλέπεται και δεύτερο κύμα πιθανότερα το Φθινόπωρο) δε θα επιστρέψουμε στην προηγούμενη «κανονικότητα», όπως ελπίζουν οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης αλλά, σε μια νέα πρωτόγνωρη κατάσταση κύριο χαρακτηριστικό της οποίας θα είναι η μεγάλη κοινωνική ρευστότητα και οι πολιτικές ανατροπές. Θα απαιτηθεί μεγάλο χρονικό διάστημα προκειμένου αυτή η κατάσταση να καταλήξει σε μία νέα «κανονικότητα».

Η παγκοσμιοποίηση – ελεύθερη (ανεξέλεγκτη) διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και ανθρώπων (μετανάστες) – που αποτελεί το ανώτατο, μέχρι σήμερα, στάδιο του καπιταλιστικού συστήματος βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση. Δεν αμφισβητείται μόνο η ικανότητά της να αντιμετωπίσει μια έκτακτη κατάσταση, όπως η πανδημία. Δεν αμφισβητείται μόνο η δυνατότητά της να αποτρέψει τη βαθιά οικονομική ύφεση και να προστατεύσει τα εισοδήματα και τις θέσεις εργασίας. Αμφισβητείται η κοσμοθεωρία της, οι ιδεολογικοί πυλώνες της, οι πολιτικές πρακτικές της.

Τα κράτη – έθνη επανακτούν τον κεφαλαιώδη ρόλο τους, τα κρατικά σύνορα την καθοριστική σημασία τους, οι εθνοκεντρικές πολιτικές αναδεικνύονται οι μόνες αποτελεσματικές. Η επονομαζόμενη «Παγκόσμια Διακυβέρνηση» αποδείχτηκε λίγη και ανίκανη για οποιαδήποτε ουσιαστική παρέμβαση. Οι πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι διεθνικές τράπεζες, τα hedge funds και όλο το χρηματιστηριακό σύστημα αγωνίζονται να περισώσουν τα περιουσιακά στοιχεία τους που εξανεμίζονται στις διάφορες «αγορές». Όλοι αυτοί ελπίζουν και θα κάνουν ό,τι μπορούν ώστε ο κόσμος να επανέλθει στην παλιά «κανονικότητα».

Η παγκοσμιοποίηση δεν έχει ακόμη ηττηθεί. Οι πολιτικές δυνάμεις που την εκφράζουν εξακολουθούν να ελέγχουν τις περισσότερες κυβερνήσεις. Οι όποιες διαφοροποιήσεις και προσαρμογές είναι προσωρινές αλλά απαραίτητες για την επιβίωσή τους μέσα στη θύελλα που έχει ενσκήψει. Φοβούνται αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «λαϊκισμό» δηλαδή, την αντι-παγκοσμιοποίηση, περισσότερο από τον κοροναϊό.

Ο εφιάλτης της επόμενης μέρας του COVID-19

18/03/2020

 

3.8

 

(14)

Του Νίκου Ιγγλέση 

Η πανδημία του καροναϊού (coronavirus) ανάγκασε την ελληνική κυβέρνηση, όπως και τις κυβερνήσεις πολλών άλλων χωρών, να λάβουν δραστικά μέτρα για τον περιορισμό της μόλυνσης του πληθυσμού. Ουσιαστικά πρόκειται για μέτρα που περιορίζουν τις επαφές μεταξύ των ανθρώπων, θέτοντάς τους σε «κατάσταση πολιορκίας» μέσα στα σπίτια τους και ευρύτερα μέσα στη χώρα τους.

Έκλεισαν τα πανεπιστήμια, τα δημόσια και ιδιωτικά σχολεία, τα φροντιστήρια και οι παιδικοί σταθμοί. Έκλεισαν οι ταβέρνες, τα εστιατόρια, οι καφετέριες, τα μπαρ και τα κέντρα διασκέδασης. Έκλεισαν τα εμπορικά καταστήματα, με εξαίρεση όσα πουλούν τρόφιμα. Έκλεισαν τα δικαστήρια, οι κινηματογράφοι και τα θέατρα, ενώ απαγορεύτηκαν οι κάθε είδους αθλητικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Τέλος έκλεισαν τα σύνορα προς την Ιταλία, την Αλβανία και τα Σκόπια, ενώ απαγορεύτηκαν οι αεροπορικές πτήσεις και τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια προς διάφορες κατευθύνσεις, καθώς και η προσέγγιση κρουαζιερόπλοιων στα ελληνικά λιμάνια.

Τα δραστικά αυτά μέτρα καθώς και άλλα πρόσθετα που μπορεί να ληφθούν στο προσεχές διάστημα, είναι απαραίτητα, σύμφωνα με τους ειδικούς, για την ανάσχεση της πανδημίας αλλά προκαλούν επικίνδυνες παρενέργειες στο κοινωνικό σώμα.

Η κάθε κυβέρνηση οφείλει να λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα για να εξουδετερώσει τις παρενέργειες. Σε διαφορετική περίπτωση: «Ο ασθενής μπορεί να γιατρευτεί από την ασθένεια, αλλά θα πεθάνει από τις παρενέργειες της θεραπείας».

Ο φόβος και η ανασφάλεια κυριαρχεί και επηρεάζει σχεδόν όλες τις δραστηριότητες των πολιτών. Λόγω του μεγάλου αριθμού των κλειστών καταστημάτων πάρα πολλοί εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και επιχειρηματίες, θα χάσουν το εισόδημά τους. Πώς θα επιβιώσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα πληρώσουν τους λογαριασμούς τους και τις άλλες υποχρεώσεις τους; Πώς οι επιχειρηματίες θα πληρώσουν τα χρέη τους στους προμηθευτές τους; Ο συνολικός τζίρος στην αγορά συρρικνώνεται δραματικά και η ανεργία εκτινάσσεται.

Παράλληλα ο, ιδιαίτερα σημαντικός για την Ελλάδα, τουριστικός τομέας θα υποστεί πολύ καταστροφικό πλήγμα. Ξενοδοχεία και άλλες δραστηριότητες στον τομέα αυτό δε θα λειτουργήσουν και οι εποχιακά εργαζόμενοι στον κλάδο δε θα βρουν εργασία. Η κατανάλωση θα περιοριστεί λόγω του μειωμένου εισοδήματος των Ελλήνων και λόγω του ότι οι τουρίστες δε θα έρθουν φέτος. Συνέπεια όλων αυτών θα είναι τα έσοδα του κράτους από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές να καταρρεύσουν, αλλά και οι δαπάνες του να αυξηθούν.

Ο Προϋπολογισμός του 2020 προέβλεπε έσοδα από το ΦΠΑ 18,3 δις, από τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (καυσίμων, ποτών κλπ) 7,2 δις, από το φόρο εισοδήματος 16,6 δις. και από ασφαλιστικές εισφορές 22,5 δις. Σύνολο εσόδων 54,6 δις ευρώ. Ποιο τμήμα από αυτά τα προϋπολογισμένα έσοδα δε θα εισπραχθεί; Ήδη η κυβέρνηση ανακοίνωσε αναστολή για 4μήνες της πληρωμής φόρων και ασφαλιστικών εισφορών για περίπου 200.000 επιχειρήσεις που απασχολούν 600.000 εργαζόμενους. Επίσης αναβάλλονται για 4μήνες οι φορολογικές υποχρεώσεις για αυτοαπασχολούμενους και ατομικές επιχειρήσεις.  Θα καταγραφεί μείωση εσόδων της τάξης του 30%, του 50% ή περισσότερο; Αυτό δεν μπορεί αυτήν τη στιγμή να υπολογιστεί γιατί εξαρτάται από το χρονικό διάστημα που θα παραμένουν σε ισχύ τα μέτρα. Αυτό το διάστημα θα είναι μακρύ, πάνω από 6 μήνες, με τα σημερινά δεδομένα.

Η ανάσχεση των λαθρομεταναστών και τα αμείλικτα ερωτήματα

του Νίκου Ιγγλέση

Όταν η, καθοδηγούμενη από την Τουρκία, «άοπλη εισβολή» των λαθρομεταναστών έτεινε να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις η κυβέρνηση (ΚΥΣΕΑ) αναγκάστηκε να εξαγγείλει ορισμένα μέτρα για την προστασία της εθνικής ασφάλειας της Ελλάδας.

Η εξαγγελία των μέτρων δημιούργησε ικανοποίηση (κάλιο αργά παρά ποτέ)  αλλά και πολλά ερωτήματα στους ιθαγενείς κατοίκους αυτής της χώρας. Αυτά τα ερωτήματα απειλούν την αξιοπιστία του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, γιατί αμφισβητούν την επάρκεια και την ικανότητά του να προστατεύσει εγκαίρως και αποτελεσματικά τα εθνικά συμφέροντα.

Καταγράφουμε τα μέτρα κατά των λαθρομεταναστών και τα ερωτήματα που δημιουργούνται σε μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης :

1ον. Αναβάθμιση σε μέγιστο επίπεδο των μέτρων φύλαξης των ανατολικών, χερσαίων και θαλασσίων, συνόρων από τα σώματα ασφαλείας και τις ένοπλες δυνάμεις για την αποτροπή παράνομων εισόδων στη χώρα.

 Γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, μέχρι σήμερα δε φυλάσσονταν τα σύνορα; Γιατί αφέθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομεταναστών, πάνω από 1.200.000, να εγκατασταθούν στη χώρα και στη συνέχεια, σ’ ένα τμήμα από αυτούς, χορηγήθηκε η ελληνική ιθαγένεια; Γιατί τα μικρά και αδύναμα Σκόπια, η Βουλγαρία καθώς και άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν σφραγίσει ουσιαστικά τα σύνορά τους και η Ελλάδα δεν μπορούσε μέχρι τώρα να σφραγίσει τουλάχιστον τον Έβρο;

2ον.  Την προσωρινή αναστολή , για ένα (1) μήνα, από την ημέρα λήψης της παρούσης απόφασης, της υποβολής αιτήσεων ασύλου όσων εισέρχονται στη χώρα παράνομα.

Η άμυνα, το χρήμα και οι Νενέκοι*

Του Νίκου Ιγγλέση

https://greekattack.wordpress.com

Η Τουρκία με σχέδιο και σταθερά βήματα προχωράει στην επανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, περίπου 100 χρόνια μετά τη διάλυσή της στο τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Άγκυρα έχει ήδη ζητήσει την επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάννης, που καθόρισε τα εξωτερικά σύνορα όλων των κρατών της περιοχής. Οι Τούρκοι μιλούν για τα «σύνορα της καρδιάς τους» που περιλαμβάνουν όλους τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς από τα Βαλκάνια και τον Καύκασο μέχρι τη Συρία και το Ιράκ (έχουν εισβάλει και στις δύο χώρες) και φτάνουν μέχρι την Τρίπολη της Λιβύης. Διεκδικούν, πέραν από τις πρόνοιες του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, ένα μεγάλο κομμάτι της Ανατολικής Μεσογείου που αποκαλούν «Γαλάζια Πατρίδα» και σ’ αυτήν περιλαμβάνουν όλη σχεδόν την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας καθώς και το μισό Αιγαίο.

Η νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία φιλοδοξεί να καταστεί ηγεμονική περιφερειακή δύναμη της ευρύτερης περιοχής και ισότιμος συνομιλητής των Μεγάλων Δυνάμεων. Όμως, για να συμβεί αυτό απαιτούνται ισχυρές ένοπλες δυνάμεις. Ένα «φαραωνικό» πρόγραμμα εξοπλισμών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Οι νεο-Οθωμανοί, μέσω της κρατικής και ιδιωτικής πολεμικής βιομηχανίας τους, κατασκευάζουν 250 άρματα μάχης (Altay) και 336 τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού. Έχουν ήδη ναυπηγήσει 6 κορβέτες (τύπου Milgem) και θα ναυπηγήσουν άλλες 6, ενώ το 2020 θα έχει ολοκληρωθεί ο εξοπλισμός του πρώτου σκάφους αμφίβιας εφόδου (Anadolou) – πρόκειται για μίνι αεροπλανοφόρο με 12 αεροσκάφη Stovl (βραχείας απονήωσης και κάθετης προσνήωσης), με ελικόπτερα και με μικρά αποβατικά σκάφη. Επίσης κατασκευάζονται 91 επιθετικά ελικόπτερα (T-129 Atak). Οι νεο-Οθωμανοί αγόρασαν 4 συστοιχίες των ρωσικών αντιαεροπορικών – αντιβαλλιστικών πυραύλων S-400, κατασκευάζουν πυραυλικά συστήματα εδάφους-εδάφους, όπως ρουκέτες (Kasirga) με βεληνεκές 120 χιλιόμετρα και βαλλιστικούς πυραύλους (Bora – Yilidirim) με βεληνεκές έως 500 χιλιόμετρα. Ακόμα οι νεο- Οθωμανοί κατασκευάζουν drones – μη επανδρωμένα αερο-οχήματα (Bayraktar – Akinci), αντιαρματικά όπλα, ραντάρ, συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου, ενώ διαθέτουν και στρατιωτικούς δορυφόρους.

Η αφανής κατοχή της Ελλάδας

Του Νίκου Ιγγλέση

 https://greekattack.wordpress.com

Η νέα χρονιά βρίσκει την Ελλάδα χωρίς μνημονιακό πρόγραμμα, ενώ παράλληλα συμπληρώνονται 17 χρόνια από τότε που εκχώρησε τη νομισματική ανεξαρτησία της  αποδεχόμενη να χρησιμοποιεί ένα ξένο νόμισμα, το ευρώ. Τα τρία Μνημόνια μπορεί να ολοκληρώθηκαν, μετά οκτώ χρόνια, αφήνοντας πίσω τους οικονομικά και κοινωνικά ράκη, αλλά η ξένη κατοχή συνεχίζεται και εδραιώνεται.

Πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η ξενοκρατία βασίζεται στο νόμισμα και το συναλλαγματικό δημόσιο χρέος που δημιουργήθηκε από το ευρώ-μάρκο. Η κατοχή είναι αφανής για τους περισσότερους πολίτες. Δεν κυκλοφορούν γερμανοί στρατιώτες στους δρόμους, ούτε κυματίζει η σβάστικα στην Ακρόπολη, όπως την περίοδο 1941-44. Όσο όμως ο πραγματικός εχθρός δεν είναι ορατός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί και να νικηθεί.

Η λιτότητα, οι μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, η ανεργία και η υποαπασχόληση, η υπερφορολόγηση, οι χρεοκοπίες νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οι πλειστηριασμοί, η μετανάστευση των Ελλήνων, η δημογραφική αλλοίωση, οι εθνικές υποχωρήσεις και πολλά άλλα αποδίδονται στην εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ είναι αποφάσεις αυτών που κατέχουν τη χώρα, δηλαδή, αυτών που κατέχουν το χρέος της, των δανειστών.

Τα Μνημόνια επιβλήθηκαν για να συνεχιστεί η εξυπηρέτηση (όχι η αποπληρωμή) του δημόσιου χρέους και να διαφυλαχτεί η σταθερότητα και η αξιοπιστία της Ευρωζώνης από τον κίνδυνο στάσης πληρωμών μιας χώρας μέλους της. Όλες οι μειώσεις δαπανών και οι αυξήσεις των φόρων γίνονται για να επιτυγχάνεται κάθε χρόνο ένα πρωτογενές αποτέλεσμα (πλεόνασμα το λένε, για να νομίζουν οι πολίτες ότι κάτι περισσεύει) με το οποίο πληρώνονται οι τόκοι και μόνο αυτοί του δημόσιου χρέους. Το κεφάλαιο του χρέους δεν αποπληρώνεται, αλλά ανακυκλώνεται με νέο δανεισμό για την πληρωμή του παλαιότερου. Πρόκειται για φαύλο κύκλο μόνιμης εξάρτησης και δουλείας. Οι τόκοι του χρέους είναι ο φόρος υποτέλειας που πληρώνουν οι Έλληνες και με τον οποίο οι δανειστές απορροφούν κάθε οικονομική ικμάδα της χώρας μας.

Παγκοσμιοποίηση και Εθνική Κυριαρχία

του Νίκου Ιγγλέση

Ένας αδυσώπητος πόλεμος διεξάγεται ήδη, σε διεθνές επίπεδο, μεταξύ των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης (globalization) και των επί μέρους  κοινωνιών, που αντιπροσωπεύονται από τα κράτη-έθνη. Το διακύβευμα  της σύγκρουσης είναι ο έλεγχος της κυβέρνησης κάθε κράτους από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ή απ’ αυτές που αντιτίθενται σ’ αυτήν. Ο έλεγχος της κρατικής δομής χρησιμοποιείται  προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, δηλαδή, είτε προς την αποδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας είτε προς την ενίσχυσή της.

Η παγκοσμιοποίηση είναι το ανώτατο, μέχρι στιγμής, στάδιο του καπιταλιστικού συστήματος που προωθεί την ολοκλήρωσή του σε πλανητική κλίμακα. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός, όπως πιστεύουν κάποιοι μαρξιστές, αλλά ένα εντελώς νέο και διαφορετικό επίπεδο της εξέλιξης του καπιταλισμού. Ο Β. Ι. Λένιν στο κλασσικό έργο του «Ο ιμπεριαλισμός – ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» που γράφτηκε πριν από 100 χρόνια, το 1916, κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επισημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός έχει πέντε βασικά χαρακτηριστικά:

α) Η συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης ώστε να δημιουργεί μονοπώλια.β) Η συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό έχει δημιουργήσει μια χρηματιστική ολιγαρχία.γ) Η εξαγωγή κεφαλαίου αποκτά εξαιρετικά σπουδαία σημασία, σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων.δ) Η συγκρότηση διεθνών μονοπωλιακών ενώσεων των κεφαλαιοκρατών που μοιράζουν τον κόσμο.ε) Το εδαφικό μοίρασμα της γης (σ.σ. αποικίες) έχει τελειώσει από τις Μεγάλες Δυνάμεις.

Η Ελληνική πανωλεθρία και ο θρίαμβος των Σκοπιανών

Του Νίκου Ιγγλέση

https://greekattack.wordpress.com

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ», όπως είχε γράψει ο Κωνσταντίνος Καβάφης,  η εθνομηδενιστική κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς» εκχώρησε το όνομα της Μακεδονίας στους Σλάβο-Αλβανούς των Σκοπίων. Η ελληνική κυβέρνηση, δια του υπουργού των Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά και παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα υπέγραψε, στις 17 Ιουνίου 2018 στις Πρέσπες, μια κατ’ αρχήν Συμφωνία με την οποία η χώρα μας αναγνωρίζει το κράτος των Σκοπίων με την ονομασία «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας».

Οι Σκοπιανοί χωρίς κάποιο ιδιαίτερο κόστος αποδέχτηκαν την προσθήκη του γεωγραφικού προσδιορισμού (Βόρεια) στο σημερινό συνταγματικό όνομα του κράτους τους. Έτσι η χώρα μας αναγνωρίζει την υπόσταση ενός ανεξάρτητου κράτος με το όνομα Μακεδονία, ενώ την ίδια στιγμή η ελληνική Μακεδονία ως μια περιφέρεια της Ελλάδας, δεν αποτελεί διακριτή γεωπολιτική οντότητα. Εφ’ όσον δεν μπορεί να υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα «Νότια Μακεδονία» το όνομα της Μακεδονίας μονοπωλείται, εκ των πραγμάτων, από τους Σκοπιανούς. Το υποτιθέμενο μέρος οικειοποιείται το σύνολο. Χαρακτηριστικό είναι ότι σ’ όλο το κείμενο της Συμφωνίας δεν αναφέρεται ούτε μία φορά η ελληνική Μακεδονία, η οποία αποκαλείται «βόρεια περιοχή του Πρώτου Μέρους (σ.σ. της Ελλάδας)».

Η εκχώρηση του ονόματος επιχειρείται να δικαιολογηθεί με το επιχείρημα ότι οι Σκοπιανοί κατοικούν σε ένα τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας. Πρόκειται για ένα ανιστόρητο και έωλο επιχείρημα γιατί η Μακεδονία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα ήταν και είναι μόνο ελληνική, εφ’ όσον σ’ αυτή κατοικούσαν και κατοικούν οι Μακεδόνες που είναι Έλληνες ως προς το γένος. Οι αρχαίοι Μακεδόνες μετείχαν του ελληνικού πολιτισμού, μιλούσαν και έγραφαν ελληνικά, πίστευαν στους ελληνικούς θεούς και αισθάνονταν τμήμα της ελληνικής φυλής. Αργότερα επί Ρωμαϊκής, Βυζαντινής και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τα διοικητικά σύνορα (Θέμα, Βιλαέτι κλπ) της μακεδονικής περιφέρειας αναπροσαρμόστηκαν σύμφωνα με τις, κατά περιόδους, ανάγκες αυτών των Αυτοκρατοριών.

Συνέντευξη Ν. Ιγγλέση για το χρέος, το νόμισμα και τις εθνικές απειλές (ηχητικό).

 του Νίκου Ιγγλέση

Συνέντευξη του Νίκου Ιγγλέση στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ-Open και στην εκπομπή του Κυριάκου Κυριακόπουλου και Γιώργου Ιεροδιάκονου.

Συνέντευξη του Ν.Ιγγλέση στην ert-open

Στο δημοσιογράφο Ν. Κλέτσα

Η μνημονιακή καταστροφή σε επίσημους αριθμούς

 του Νίκου Ιγγλέση

Του Νίκου Ιγγλέση

https://greekattack.wordpress.com

Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) μειώθηκε κατά 1,2% το 2016, σε σχέση με το 2015, όπως ανακοίνωσε στις 17 Οκτωβρίου 2017 η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ). Πρόκειται για την έβδομη συνεχή χρονιά συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται υπό την απόλυτη επιτροπεία των δανειστών.

Θυμίζουμε ότι η αρχική εκτίμηση της ΕΛΣΤΑΤ, τον περασμένο Μάρτιο, εμφάνιζε μια ελάχιστη αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,1%. Τότε η εκτίμηση αυτή θεωρήθηκε από την κυβέρνηση και τους δανειστές ως το σημείο καμπής για μια αναπτυξιακή πορεία. Η μεν κυβέρνηση πανηγύριζε ότι σταμάτησε η οικονομική ύφεση, οι δε δανειστές γιατί επιτέλους επιβεβαιώθηκε, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, η ορθότητα και αποτελεσματικότητα των μνημονιακών «μεταρρυθμίσεων».

Μετά την τελευταία ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ επικράτησε «άκρα του τάφου σιωπή». Η κυβέρνηση, οι δανειστές και τα ελεγχόμενα από τους τελευταίους μεγάλα μέσα ενημέρωσης κάνουν σαν να μη συνέβη τίποτα και εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι στην Ελλάδα έχει αρχίσει η ανάπτυξη.