Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Το χειρότερο όλων είναι ότι μεγάλο μέρος του λαού μας αντιλαμβάνεται τις επαναλαμβανόμενες καταστροφές, φωτιές, πλημμύρες, συγκρούσεις τραίνων, διάλυση του κρατικού μηχνισμού και της ασφάλειας των πολιτών, ως περίπου αναπόφευκτες φυσικές καταστροφές ή κάποιου είδους αναπότρπετα φυσικά φαινόμενα.
Και δεν είναι μόνο τα κυρίαρχα media που έχουν διαδραμματίσει κρίσιμο ρόλο στην διαμόρφωση αυτής της ψευδούς αντίληψης/συλλογικής αναπαράστασης.
Είναι και μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος, των ακαδημαϊκών, των διανοοουμένων, των δημοσιογράφων και όσων έχουν δημόσιο λόγο που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο καλλιεργούν εδώ και χρόνια το βαθύ αίσθημα ανεπάρκειας και αβοηθησίας του Λαού μας, πάνω στο οποίο εδράζεται η ψευδής αναπαράσταση της αναπόφευκτης καταστροφής.
Είναι επίσης η ενοχοποιητική κοινωνική μηχανική ότι "τέτοιοι που είμαστε, αυτά μας αξίζουν" που νομιμοποιεί με έναν ηθικιστικό τρόπο την καταστροφή ως την εύλογη και δίκαιη τιμωρία για την ανεπάρκεια μας.
Για να αντιληφθεί κανείς τον παραλογισμό του όλου πράγματος ας σκεφτούμε την αναλογία μιας γυναίκας που έχει κατ' επανάληψιν κακοποιηθεί και η οποία μέσα από ένα περίπλοκο δίκτυο ενοχοποίησης διαμορφώνει την αντίληψη ότι ο βιασμός της ήταν ακόμη ένα φυσικό φαινόμενο το οποίο μάλιστα "τέτοια που είναι" της αξίζει.
Εύλογα θα εξανίσταται κανείς μπροστά σ' έναν τέτοιο εξωφρενικό παραλογισμό, εύλογα θα οργιζόταν για την κατάφωρη αδικία και την εκ νέου κακοποίηση της γυναίκας.
Γιατί όμως δεν υπάρχει η αντίστοιχη αντίδραση στο συλλογικό πεδίο με τους κατ' επανάληψιν βιασμούς της Ελληνικής κοινωνίας;
