Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΦΩΤΙΑΔΗ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Α. ΦΩΤΙΑΔΗΣ - Στα 200χρονα της Ελληνικής Παλιγγενεσίας, στα 100χρονα του Μικρασιατικού Ελληνισμού

Τετάρτη, 13 Απριλίου 2022 

Του Αριστείδη Γκιουλή

Υπάρχουν μορφές προσώπων που έδρασαν με διάφορους τρόπους στην εποχή που έζησαν, και το όνομά τους βρίσκει μία θέση στις σελίδες των βιβλίων της ιστορίας, όπου και καταγράφονται. Ορισμένες απ΄ αυτές τις μορφές των προσώπων, μένουν για πάντα χαραγμένες για το πνευματικό τους ανάστημα και την προσφορά τους, ενώ κάποιοι απ΄ αυτούς, «άνοιξαν» τους δρόμους προς την αναζήτηση της γνώσης με το παράδειγμά τους. Σε άλλους, η ιστορική τους διαδρομή γίνεται έντονη και φανερή, σε άλλους λιγότερο ορατή, και μάλιστα ειδικότερα στον τόπο τους.[1]

 Ορισμένοι με την προσφορά τους, «έβγαλαν» στην επιφάνεια του φωτός άγνωστες σελίδες του κόσμου, ανέδειξαν ιστορικά γεγονότα, ανέσυραν ξεχασμένα πρόσωπα σημαντικών χρονικών περιόδων, κατέδειξαν πτυχές του κοινωνικο-πολιτικού γίγνεσθαι. Πολλές φορές μάλιστα, η μοίρα δεν στάθηκε ευνοϊκή σε αυτούς, μάλλον το αντίθετο συνέβαινε, η ζωή θα τους δείξει τις αρνητικές της πλευρές. Σε αυτά τα τελευταία πρόσωπα, σε αυτούς τους πνευματικούς δημιουργούς, ανήκει κι ο Δημήτρης Φωτιάδης.

Έχουν περάσει τριάντα τρία χρόνια από το μεγάλο «ταξίδι» του Δ. Φωτιάδη, και ο άνθρωπος που «σήκωσε» τόσο ψηλά τους αγωνιστές της λευτεριάς, που ασχολήθηκε επισταμένα με την ιστορία του «Εικοσιένα», «αναπαύεται» στη γη της Αρκαδιάς.[2]

 «Άγνωστος», αλλά και ξεχασμένος από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, ίσως και της πολιτείας. Και παρότι στην ουσία φαντάζει «ανύπαρκτος» ακόμα και στους θεσμικούς παράγοντες -όπως άλλωστε και άλλοι σπουδαίοι των ελληνικών γραμμάτων- εν τούτοις, ίσως κάπου στα μικρά παραλειπόμενα, στα αζήτητα, σε κάποιες υποσημειώσεις, πιθανά να βρίσκονται και ορισμένες αναφορές στο όνομά του, ενόψει της επετείου για τα 200χρονα της επανάστασης ή των 100 χρόνων από τη τραυματική μνήμη του Μικρασιατικού Ελληνισμού.

Η καταγωγή του Φώτη Κόντογλου από την ιστορική Αρκαδιά

Του Θόδωρου Μπρεδήμα - 14/10/2014

Μετά την γενικότερη αναφορά μου στο όλον θέμα και μετά την διαπίστωση ότι και ο κατά πάντα σεβαστός Καθηγητής κ. Ζίας δεν είχε ασχοληθεί με την καταγωγή του Φώτη Κόντογλου και όντας υποψιασμένος από τον αείμνηστο Διονύση Πίτταρα ασχολήθηκα περαιτέρω.

Παρεμπιπτόντως θα αναφέρω ότι στη Μεσσηνία και συγκεκριμένα στον Ιερό Ναό του Μετοχίου του Αγίου Όρους, στη Μικρομάνη, το ξύλινο τέμπλο είναι πιστό του τέμπλου που είχε φιλοτεχνήσει ο Κόντογλου στο Ι. Ναό Αγίων Αναργύρων της Πάρνηθας Αττικής.

Επίσης ερευνάται από φιλότεχνο γλύπτη η ανεύρεση πίνακα ζωγραφικής του Κόντογλου με θέμα την Καλαμάτα. Θα είμαστε ευτυχείς να κοσμήσει τη Δημοτική Πινακοθήκη Καλαμάτας.

Συνεπώς το κύριο θέμα της αποψινής ομιλίας μου είναι να τεκμηριωθεί η καταγωγή του από την ιστορική Αρκαδιά, τη σημερινή Κυπαρισσία,  σε συνδυασμό με το μεγάλο ζωγραφικό- αγιογραφι­κό και λογοτεχνικό έργο του Φώτη Κόντογλου. Με το πρώτο αποθανατίζει την «εθνική τέχνη» και το δεύτερο την περίφημη αγιογραφική-παραδοσιακή βυζαντινή τεχνοτροπία του. 

Το λογοτεχνικό του έργο «Η πονε­μένη Ρωμιοσύνη» και κυρίως η αναφορά του στο δημοτικό μας τραγούδι «Τα έμορφα τραγού­δια μας» τον κατατάσσει στη χο­ρεία των μεγάλων διανοητών και αντανακλά «ένα αισθητικό και ηθικό όραμα θεμελιωμένο στην ελληνοκεντρική παράδοση» όπως πρόσφατα γράφτηκε.

Εισερχόμενος στο κύριο θέμα της ομιλίας μου επισημαίνω, αρχικά, την   επισταμένη ιστορική έ­ρευνα, μελέτη και ανακοίνωση δύο ανεκδότων εγγράφων, από τον ιστοριοδίφη Σωτήρη Ν. Αθανασιάδη που αξιολογήθη­καν από τον αλησμόνητο έγκριτο συγγρα­φέα και πολύ αγαπητό μου φίλο και τότε Διευθυντή της «Τριφυλιακής Εστίας» Διονύση Πιτταρά και αξιοποιήθηκαν από τον επίσης αλησμόνητο ιστορικό μελετητή Ι. Μ. Χατζηφώτη, έγιναν αιτία να αποκα­λυφθεί και να τεκμηριωθεί με αδιάσειστα στοιχεία,., η αρκαδινή καταγωγή του μεγάλου Κόντο­γλου.

Βανδάλισαν το «Τρενοτεχνείο» ,τον χώρο πολιτισμού που είχε δημιουργήσει ο Νίκος Καλογερόπουλος

Το “Τρενοτεχνείο” στην Κυπαρισσία, ο χώρος πολιτισμού που δημιούργησε με μεράκι ο Νίκος Καλογερόπουλος βανδαλίστηκε από αγνώστους.

Το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων, ο Νίκος Καλογερόπουλος ήρθε αντιμέτωπος με την καταστροφή, γεμάτος θλίψη και απορία για το κίνητρο πίσω από την πράξη αυτή, σύμφωνα με τον ιστότοπο eleftheriaonline.gr

Τον βανδαλισμό διαπίστωσε το απόγευμα της παραμονής των Χριστουγέννων ο Νίκος Καλογερόπουλος . Το σοκ μεγάλο αλλά και η απορία του γιατί έγινε στόχος ένας χώρος πολιτισμού .

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/watch?v=XAkMaHt_Fbc&t=37s

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Μεσσηνιακή επανάσταση του 1834

Η προσφορά του Γιαννάκη Γκρίτζαλη και ο ρόλος της μεσσηνιακής επανάστασης του 1834 στη διαμόρφωση του νεοελληνικού κράτους έχει αποσιωποιηθεί, υποτιμηθεί ή και επικριθεί. Κάποιοι την ονόμασαν σκωπτικά «Βλαχοεπανάσταση του 1834», ωσάν να μην ταρακούνησε συθέμελα τη φαύλη και διεφθαρμένη Βαυαροκρατία που επιχειρούσε να καθορίσει τις τύχες του τόπου στο όνομα μάλιστα του «συνολικού συμφέροντος», επιφυλάσσοντας νέα δεσμά για την Ελλάδα.

Αν δεχτούμε ότι ήρωας είναι άνθρωπος που με τις πράξεις και τα ανδραγαθήματά του, εκφράζει την ανάγκη μιας κοινωνίας ή ενός έθνους να ανακτήσει τα ηθικά και πολιτισμικά του ερείσματα, τότε ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης, όπως και οι συναγωνιστές του που τον ακολούθησαν στην προσπάθειά του να σώσει την τιμή και την υπόληψη της ταπεινωμένης και δοκιμαζόμενης Ελλάδας, είναι ήρωες.

Ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης
Τα κανόνια που ήχησαν το Ναυαρίνο στις 8 Οκτωβρίου 1829 – θα πρέπει να ακούστηκαν ως εδώ στο Πάνω Ψάρι- σηματοδότησαν την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Εξέφραζαν και ενσάρκωναν το κύμα διαμαρτυρίας της φιλελληνικής και φιλελεύθερης Ευρώπης για τις σφαγές των Ελλήνων. Τίποτα όμως δεν χαρίστηκε σ’ αυτήν τη χώρα: Δίχως το χορό του Ζαλόγγου, δίχως το χάνι της Γραβιάς, τα Βασιλικά και τα Δερβενάκια, δίχως το ολοκαύτωμα του Μεσολογγίου και των Ψαρών, οι κατακτητές θα είναι απλώσει παντού το σάβανό τους πάνω στην Ελλάδα και η Ευρώπη θα έμενε αδιάφορη για τη μοίρα αυτής της χώρας.
Σε αυτό το προσκλητήριο του έθνους, σε αυτό το νέο σάλπισαμα για την τιμή των Ελλήνων, σ’ αυτήν τη ύστατη ευκαιρία για την προάσπιση και κατοχύρωση των επιτευγμάτων της Επανάστασης, που ποτίσθηκε με αίμα και δάκρυα, ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης ήταν παρών, στην πρώτη γραμμή του αγώνα.

Μετά την ανακήρυξη της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, οι Έλληνες κλήθηκαν ή θα έπρεπε να κληθούν κανονικά, να διαφεντεύσουν τον τόπο τους. 

Στις 6 Γενάρη του 1828 ο Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, έφθασε με εγγλέζικη φρεγάτα στο Ανάπλι, αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση της Ελλάδας, κατ’ επιταγή της συνέλευσης της Τροιζήνας (3 Απρίλη 1827) και μετά από ενέργειες του Κολοκοτρώνη.
Η συνέλευση ενέκρινε και το «Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος», το οποίο, αν και η ισχύς του ανεστάλη, ήθελε να δώσει στη χώρα ένα οριστικό Πολίτευμα, εμπνευσμένο από τις δημοκρατικές και φιλελεύθερες ιδέες. 

«Η κυριαρχία ενυπάρχει εις το Έθνος, πάσα εξουσία πηγάζει εξ αυτού και υπάρχει υπέρ αυτού», διακήρυττε.

•• Οι Ντρέδες στην Επανάσταση και η Απελευθέρωση της Κυπαρισσίας, 24 Μαρτίου 1821

Το Σουλιμά κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν ελεύθερο ελληνικό έδαφος και συνεπώς το πλέον ασφαλέστερο μέρος για να γίνονται οι συσκέψεις και τα συμβούλια των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου. Εκεί συγκεντρώθηκαν ο Ζαχαριάς με τα παλικάρια του, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης με τ’ ασκέρι του, ο Γιώργης από τον Αετό, ο Θανάσης Πετιμεζάς, ο Αναγνωσταράς, ο Πέτροβας, ο Τρίγκας, ο Νταγρές, ο Γιαννάκης Γκάζντας, ο Γιώργος Συρράκος και άλλοι για να αποφασίσουν τι έπρεπε να κάνουν μετά τον σκληρό διωγμό από τους Τούρκους.

Στο αρχοντικό των Παπατσωραίων, αναφέρει ο Φραντζής, ανέβαινε πολλές φορές ο ίδιος αλλά και ο τότε θρυλικός μητροπολίτης Τριφυλίας Γερμανός και όρκιζαν ‘’φιλικούς’’ πολλούς κλεφτοκαπεταναίους.

Επίσημα η Επανάσταση κηρύχτηκε από τους Ντρέδες στις 24 Μαρτίου 1821, μία ημέρα δηλαδή ενωρίτερα από εκείνη που είχε προκαθοριστεί από τη Φιλική Εταιρεία. 

Αλλά εκεί που διέπρεψαν κυριολεκτικά οι Ντρέδες και το Σουλιμά καταξιώθηκε στην Ιστορία, ήταν κατά την περίοδο του επικού εννιάχρονου απελευθερωτικού αγώνα του 1821, που σήκωσαν δυσανάλογα μεγάλο βάρος σε σχέση με τον πληθυσμό των Σουλιμοχωρίων, για την ελευθερία των Ελλήνων.

Η μάχη στην Αρκαδιά με τον Ιμπραήμ

Στάθη Ηλ. Παρασκευόπουλου- Γιάννη Γερ. Παυλόπουλου

 Μια ακόμα σελίδα ηρωισμού γιά την Αρκαδιά, μα και γιά όλους τους Αρκαδινούς, είναι και η μάχη που έγινε, αμέσως μετά την μάχη στο Μανιάκι, με τον Ιμπραήμ, στα νότια υψώματα της πόλεως, στο μέσον του τριγώνου που σχηματίζεται με κορυφές, την Αρκαδιά, τον συνοικισμό του Ροντακίου και το χωριό Ξηρόκαμπο (Μαλενίτι). 

Είχε πια πέσει, μεγαλόπρεπα μα και πένθιμα, η αυλαία στο θρυλικό Μανιάκι. Ο μπουρλοτιέρης των ψυχών, Παπαφλέσσας, σαν άλλος Λεωνίδας, είχε ξαναζωντανέψη με τον ηρωικό του θάνατο στην ελληνική μνήμη, του Λεωνίδα την θυσία. Το «φίλημα» του Ιμπραήμ προς τον γενναίο, μα νεκρό πια αντίπαλό του, ήταν ένα γεγονός, που και σήμερα αναντίρρητα συγκινεί. 

Οι Αρκαδινοί μόνοι σχεδόν σύντροφοι στην μάχη- θυσία του Παπαφλέσσα στα «Ταμπούρια», που πιο κοντά στο χωριό Παιδεμένου (Φλεσσιάδα), παρά στο Μανιάκι, βρίσκονται, είχαν πληρώσει γιά μιά ακόμα, πολλοστή φορά, βαρύ φόρο σ’ αίμα.

Ο Ιμπραήμ, μετά από αυτή του την επικράτησι, έκοβε δρόμο γιά την πατρίδα των αντιπάλων ηρώων, την Αρκαδιά. «'Ηθελε να πάη και να πατήση την πρωτεύουσα εκείνων, που τόσο σκληρά τον πολέμησαν στο Μανιάκι». Ο Αθανάσιος Γρηγοριάδης, ο Πλαπούτας και οι άλλοι δεν είχαν φτάσει γιά να συνδράμουν στην προσπάθεια του Παπαφλέσσα. Είχαν μείνει στις κορυφές των βουνών της Αρκαδίας και συγκεκριμένα στο χωριό της κορυφής, στην Μάλη.

 Ένας ανώτερος αξιωματικός του Γρηγοριάδη, ο Αντώνης Χαλαζονίτης, τα χαράματα της 21ης Μαΐου, ξημέρωνε η γιορτή των ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, έφερνε από τις γραμμές των προφυλακών στην Μάλη στους καπεταναίους την είδησι, πώς φάνηκαν προελαύνοντα τα εχθρικά μιλιούνια, του Ιμπραήμ οι ορδές. Στόχος τους, δίχως άλλο η Αρκαδιά.

να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των...

Ο Ευάγγελος Ιωαννίδης από την Κυπαρισσία, φωτογραφιζόμενος στην Θεσσαλονίκη.  Έπεσε  στην Κλεισούρα  το 1941.

Οι περισσότεροι  από εμάς έχουμε  διαβάσει  την συγκλονιστική επιστολή  της μητέρας  του προς τον Πρωθυπουργό Κορυζή, με την οποία του γνώριζε πως έχει ακόμα οχτώ αγόρια έτοιμα " να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των".

Τέσσερα ήδη υπηρετούντα και αν τυχόν απωλεσθεί  κάποιο απ αυτά, τέσσερα σε εφεδρεία για να πάρουν την θέση του.

Η ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ A΄ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ

Α. Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΝ ΤΟΥΡΚΩΝ- (ΘΩΜΑΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ)

(1) Δεν πρέπει να λησμονή κανένας, ότι η κάρα του Αποστόλου Ανδρέα, ξαναδόθηκε πάλι στην Πάτρα και στον μεγαλοπρεπή ναό του φυλάσσεται πιά.

Β. Η ΑΡΚΑΔΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ (1459- 1685)

Ο Μωάμεθ Β', επωφελήθηκε από την διαμάχη των αδελφών Παλαιολόγων και όπως φάνηκε και από τα προηγούμενα, μπόρεσε να κάνη δική του, όλη την Ελληνική Χερσόνησο (1458- 1459). Του έμειναν μονάχα τα κάστρα της Μεθώνης, της Κορώνης και της Πύλου με την γύρω περιοχή τους, που κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητη ήταν. Με την άδεια των Βενετών, ο Πορθητής είδε τις πόλεις, τα κάστρα και τα γύρω μέρη τους και τα ζήλεψε. Τα ήθελε και αυτά δικά του.

Οι Βενετοί κατάλαβαν τις προθέσεις του και ετοιμάστηκαν γιά πόλεμο. Έτοιμος ήταν και ο Μωάμεθ. Στις 25 Ιανουάριου 1463, η δημοκρατία της Βενετίας έστελνε τον εξοπλισμένο στόλο της, με αρχηγό τον Λουδοβίκο Λορεδάνο. Έτσι, ενίσχυε την θέσι της. Η αφορμή για τον πόλεμο, ανάμεσα στους Τούρκους και τους Βενετούς, ήρθε από ένα ασήμαντο, θα έλεγε κανένας, γεγονός, όπως συμβαίνει σχεδόν με κάθε πόλεμο, όταν τα αίτια προϋπάρχουν. Στα 1463, ο Αρβανίτης ταμίας του Τουρκικού στρατού στην Αθήνα, έφυγε με όλο τόο ταμείο του στρατού κι έφτασε στην Κορώνη, ζητώντας άσυλο, κατά την σημερινή έκφρασι. Κρύφτηκε μάλιστα κοντά στον καστιλάνο της Κορώνης, Ιερώνυμο Βαλερέσσο. Οι Τούρκοι ζήτησαν τον ταμία τους και μαζί του το ταμείο τους. Οι Βενετοί προφασίστηκαν άγνοια. Ο πόλεμος ήταν το επακόλουθο. Τρεις τουρκικές στρατιές, ήρθαν στο Μωριά, πολιορκώντας τα τρία Βενετικά κάστρα.

Από το άλλο μέρος, οι Βενετοί έξω από τις συνηθισμένες δυνάμεις τους και τον στόλο τους που ήρθε από την Βενετία, επειδή στην στεριά καταλάβαιναν την υπεροχή των αντιπάλων τους, έφεραν από την Μεγαλόνησο Κρήτη «μέγαν αριθμόν κακούργων προς ους εχαρίσθη η ποινή» και τους αποβίβασαν στην Πελοπόννησον. Αρχηγός τους ήταν ο Μπερτόδουλος (1463- 1479). Στα χρόνια αυτά, ο Μπερτόδουλος, περιήλθε σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου κι’ εκήρυξε απελευθερωτικό αγώνα κατά των Τούρκων. Πολλά δε μέρη, με τους ανθρώπους των που πήραν τα όπλα, επανεστάτησαν.

Η Αρκαδιά (Τριφυλία): Από την Β΄ Τουρκοκρατία μέχρι την Επανάσταση

Η Αρκαδιά (Τριφυλία): Από την Β΄ Τουρκοκρατία μέχρι την Επανάσταση

ΔΕΥΤΕΡΗ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ (1715 - 1770)

Α. ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ

Φράγκοι, Τούρκοι, Ενετοί... και πάλι, οι Τούρκοι. Τα σκηνικά άλλαζαν, όχι όμως και η κατάστασις. Αυτή ήταν πάντα ίδια, με «σκαμπανεβάσματα». Η δουλεία συνεχιζόταν. Τα πράγματα βάδιζαν, από το κακό στο χειρότερο. Θύματα πάντα, οι σκλαβωμένοι ραγιάδες. Οι Τούρκοι, ήρθαν με υποσχέσεις. Τούτη την φορά όμως, «της δεύτερης Τουρκοκρατίας», όπως ονομάσθηκε η περίοδος (1715- 1770), ήταν πολύ χειρότερα από πρώτα.

Ο πολύς λαός, το κατάλαβε από την πρώτη στιγμή. Η κλεφτουργιά συνεχίστηκε κι’ ένισχύθηκε κιόλας. Εκείνοι που άργησαν κάπως να το καταλάβουν ήταν οι προύχοντες και οι κοτσαμπάσηδες. Ίσως να μην είχαν και λόγους να το καταλάβουν.

Η Τριφυλία και η Αρκαδιά παρά την ηρωική αντίστασι των Αρκαδινών, με τον Σουλιμιώτη και τΗ Αρκαδιά (Τριφυλία): Από την Β΄ Τουρκοκρατία μέχρι την Επανάσταση

ούς άλλους, πέφτουν στα χέρια των Τούρκων.

Ας μιλήσουν μερικοί συγγραφείς, για την περίοδο αυτή. Οι γνώμες δεν συμφωνούν και δεν συμπίπτουν. Καθένας βλέπει και κρίνει τα πράγματα από την θέσι του και την σκοπιά του. Ωστόσο όμως, η αλήθεια είναι ολοφάνερη. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης, γράφει στά απομνημονεύματά του: «...διά 50 σχεδόν έτη επέρασεν η Πελοπόννησος έν μεγάλη ησυχία και ευδαιμονία. Με τον ίδιο πνεύμα και άλλοι ομιλούν. Ο πρωτοσύγγελος της Μητροπόλεως Χριστιανουπόλεως, Αμβρόσιος Φρατζής και ιστορικός της επαναστάσεως γράφει: «Πολλοί δεν εδέχθησαν να κύψουν τον αυχένα και ανελθόντες εις τα όρη και τα δάση αντέταξαν τα όπλα κατά της τυραννίας». Καί ο γνωστός ταξίαρχος από τον Τριφυλιακόν Αετό και συγγραφεύς Παν. Β. Παπαδοπούλας παρατηρεί, στο σχετικό με το θέμα, βιβλίο του: «πιθανόν να ηύρον την ησυχίαν των οι προύχοντες που εκάλεσαν τους Τούρκους κατακτητάς εις Πελοπόννησον κι’ ανέπτυξαν και φιλικάς σχέσεις μαζί των, όχι όμως και που έλαβεν την ταπεινήν θέσιν του ραγιά...».

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες, οι Αρκαδινοί άρχισαν αγώνα κατά των Τούρκων. Καλύτερα θα ήταν, αν λεγόταν, πως ούτε στιγμή δεν σταμάτησαν τους αγώνες γι’ αποτίναξι του ζυγού, ώστε ν’ αποκτήσουν την πολυπόθητη ελευθερία τους, πυ τόσο αργούσε να΄ ρθή.

Από τα 1718, η Πελοπόννησος θ’ αποτελέση ένα από τα 26 βιλαέτια της μεγάλης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, και θα χωρισθή σε 24 «καζάδες». Ένας από τους καζάδες αυτούς ήταν και της Αρκαδίας πού είχε πρωτεύουσα την Αρκαδιά. Τα σύνορά του άρχιζαν βορειότερα από το ποτάμι της Νέδας και τελείωναν νοτιότερα των Γαργαλιάνων, στο μικρό ποταμάκι του «Βρυσόμυλου». «ο καζάς απετέλει την διοικητικήν περιφέρειαν, το Καζαλίκι, του έν τη επαρχιακή πρωτευούση εδρεύοντος κατή...». Κάθε καζάς είχε ένα μόνον κατή. Της Αρκαδίας όμως ο καζάς, είχε δυο κατήδες. Ένα στην έδρα του καζά, δηλαδή στην Αρκαδιά κι’ ένα δεύτερο στους Γαργαλιάνους.

Στην αρχή, κατέβαλαν προσπάθειες οι Έλληνες της Αρκαδιάς και όλης της περιοχής να ελέγξουν την κατάστασι, ιδιαίτερα την οικονομική. Γι’αυτό η Αρκαδιά, όπως και οι άλλες γειτονικές πόλεις της εποχής εκείνης, δημιούργησαν μιά εμπορική κίνησι άξια λόγου. Σιγά σιγά όμως, οι φόροι πού επέβαλαν οι κατακτητές (το κεφαλιάτικο, τα χαράτσι «ανιλέ», το χαράτσι «εφσάτ», το χαράτσι «ετνά» και το χαράτσι «ινσάφ», έφεραν την οικονομική εξαθλίωσι στους ραγιάδες.

Η ημερίδα για τους Ντρέδες (ΒΙΝΤΕΟ)

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η ημερίδα με θέμα: ''ΝΤΡΕΔΕΣ: ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1821" την Τετάρτη, 13 Μαρτίου 2019 και ώρα 18:30, στις κεντρικές εγκαταστάσεις του New York College, Αμαλίας 38, Σύνταγμα. 

Ήταν μια εκδήλωση που έγινε για πρώτη φορά και διοργανώθηκε από την Ομοσπονδία Συλλόγων - Συνδέσμων Τριφυλίας με την υποστήριξη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, του Παντείου Πανεπιστημίου και του Εκπαιδευτικού Ομίλου New York College. 

Η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και ο κόσμος γέμισε τις δύο αίθουσες ασφυκτικά, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν επειδή δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στον χώρο. Αυτό έγινε γιατί άλλαξε το πρόγραμμα της εκδήλωσης που ήταν προγραμματισμένη να γίνει σε άλλο χώρο, λόγω των καιρικών συνθηκών. 

Η εκδήλωση, την οποία συντόνιζε ο δημοσιογράφος Κώστας Μαρδάς, ξεκίνησε με τον χαιρετισμό του προέδρου της Ομοσπονδίας Συλλόγων - Συνδέσμων Τριφυλίας, κ. Παναγιώτη Λούτου. 

Στη συνέχεια χαιρετισμό απεύθυνε ο πρόεδρος και ιδρυτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου New York College, κ. Ηλίας Φούτσης, ο οποίος έχει καταγωγή ντρέδικη. Ο κ. Φούτσης δήλωσε πως δεν περίμενε τόσο κόσμο και ζήτησε συγγνώμη για τη στενότητα του χώρου. Επίσης δεσμεύτηκε η επόμενη ημερίδα να πραγματοποιηθεί στο κτίριο της Παλαιάς Βουλής. 

Χαιρετισμούς επίσης απεύθυναν: ο αρχιμανδρίτης, κ. Σεραφείμ, εκπρόσωπος του μητροπολίτη Τριφυλίας & Ολυμπίας κ.κ. Χρυσοστόμου, ο οποίος διάβασε μήνυμα του μητροπολίτη, η βουλευτής Μεσσηνίας, κα Παναγιώτα Κοζομπόλη, ο πρώην υφυπουργός Εθνικής Άμυνας, κ. Γιάννης Λαμπρόπουλος, ο δήμαρχος Οιχαλίας, κ. Αριστείδης Σταθόπουλος, ο οποίος και ζήτησε η επόμενη ημερίδα να πραγματοποιηθεί στο Σουλιμά, πράγμα που έγινε δεκτό από την Ομοσπονδία και ο πρώην πρέσβης στην Ουάσινγκτον, κ. Χρήστος Παναγόπουλος. 

Τη σκυτάλη έλαβαν οι αξιόλογοι ομιλητές με πρώτο ομιλητή τον κ. Στάθη Παρασκευόπουλο, επίτιμο Πάρεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και επίτιμο πρόεδρο του Συνδέσμου Ιστορικών Συγγραφέων, ο οποίος μίλησε για την Επανάσταση στην Τριφυλία από τους Ντρέδες. 

Στη συνέχεια τον λόγο έλαβε ο δεύτερος ομιλητής, κ. Άγγελος Συρίγος, αν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Συγκριτικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο, ο οποίος μίλησε για την ιστορική παρουσία των Ντρέδων στη Μεσσηνία και τον ρόλο τους στην επανάσταση του 1821. Ο κ. Συρίγος έχει κι αυτός καταγωγή ντρέδικη. 

Τρίτος ομιλητής ο κ. Γιαννάκης Γκρίτζαλης, κοινωνιολόγος - εργασιολόγος, π. Καθηγητής ΤΕΙ Αθήνας -απόγονος του μεγάλου αγωνιστή Γιαννάκη Γκρίτζαλη-, οποίος μίλησε για τη μεγάλη προσφορά των Ντρέδων το 1821 χωρίς ανάλογη αναγνώριση. 

Τελευταία ομιλήτρια ήταν, η δρ. Μαρία Κουρή, λέκτωρ Πολιτιστικής Διαχείρισης, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, η οποία μίλησε για τις σύγχρονες μορφές διαχείρισης της μνήμης της Επανάστασης. Η περίπτωση Καλαμάτα 1821: Δρόμοι Ελευθερίας. 

Στο τελευταίο μέρος της εκδήλωσης ο συντονιστής της εκδήλωσης, κ. Μαρδάς, ζήτησε από το κοινό αν θέλει κάποιος να τοποθετηθεί εκφράζοντας την άποψή του δημόσια. 

Στο βήμα ανέβηκε ο κ. Σταύρος Παπασταυρόπουλος, πρώην δήμαρχος Λαυρίου, ο οποίος έχει καταγωγή ντρέδικη, η κα Λαμπροπούλου, κόρη του Παναγιώτη Λαμπρόπουλου από το Χαλκιά, συγγραφέα του βιβλίου «Οι ΝΤΡΕΔΕΣ ΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ ΤΟΥ ΜΩΡΗΑ», η Αλεξάνδρα Τασιγιώργου, συγγραφέας του βιβλίου «ΣΤΗ ΧΟΥΦΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Σουλιμά - Σουλιμοχώρια», ο Δημήτρης Αθανασόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου «ΝΤΡΕΔΕΣ. ΟΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ». 

Την εκδήλωση τίμησαν επίσης με την παρουσία τους ο αντιδήμαρχος Οιχαλίας, κ. Αθανάσιος Ν. Κόλλιας, ο αρχιμανδρίτης κ. Γαβριήλ, εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου, η πρώην βουλευτής Μεσσηνίας, κα Νάντια Γιαννακοπούλου, ο πρώην βουλευτής Ηλείας, κ. Μιχάλης Κατρίνης, ο επιχειρηματίας, κ. Κώστας Αρνόκουρος, ο κ. Λεωνίδας Παπακώστας, ο οποίος έχει με τα τραγούδια του  υμνήσει τους Ντρέδες, ο υποψήφιος δήμαρχος Οιχαλίας, κ. Γιάννης Αδαμόπουλος, πρόεδροι κι εκπρόσωποι συλλόγων, δημοτικοί και περιφερειακοί υποψήφιοι και πλήθος κόσμου. 

Χαιρετισμό απέστειλαν ο πρώην πρωθυπουργός, κ. Αντώνης Σαμαράς και ο υποψήφιος βουλευτής Μεσσηνίας, κ. Μίλτος Χρυσομάλλης.

Την εκδήλωση έκλεισε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας κ. Λούτος, ο οποίος αφού ευχαρίστησε τους ομιλητές και τον κόσμο που παρευρέθηκε, ζήτησε συγγνώμη για τη στενότητα του χώρου κι έδωσε τη διαβεβαίωση πως οι επόμενες ημερίδες με θέμα τους Ντρέδες θα συνεχιστούν ως το 2021 με τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Η ομοσπονδία Τριφυλίας έχει σημαία τους Ντρέδες τόνισε χαρακτηριστικά. 

Η εκδήλωση αυτή, που είναι και η πρώτη που γίνεται στην ιστορία, αποτελεί πρόταση του συμπατριώτης μας από το Ρίπεσι (Κεφαλόβρυση) πρώην Νομαρχιακού Συμβούλου Μεσσηνίας και εκ' των ιδρυτικών μελών της Ομοσπονδίας Συλλόγων - Συνδέσμων Τριφυλίας, κ. Σταύρου Σταθόπουλου, του οποίου η συμβολή υπήρξε καθοριστική για την υλοποίηση της. 

Τον ευχαριστούμε θερμά για την πρωτοβουλία αυτή κι ευχόμαστε να υπάρξει ανάλογη συνέχεια, γιατί τέτοιες εκδηλώσεις αποτελούν μεγάλη τιμή αλλά και υποχρέωση για όλους εμάς τους Σουλιμαίους και Σουλιμοχωρίτες - απογόνους των Ντρέδων, και πρέπει να τις αγκαλιάζουμε όλοι.

Όλη η εκδήλωση από το anodorio.blogspot.gr για όσους δεν μπόρεσαν να την παρακολουθήσουν από κοντά. 

     

Η Αρκαδιά (Κυπαρισσία): Στα χρόνια της Επανάστασης

Κλίκ ΕΔΩ ή στην εικόνα για να διαβάσετε την ανάρτηση...

Η Μάνα της Αρκαδιάς (Διήγημα)

Η Μάνα της Αρκαδιάς

Διήγημα

Πάνω στη δεξαμενή της Κυπαρισσίας στη ρίζα του βουνού στέκει ένα ορειχάλκινο άγαλμα. Παριστάνει μια μάνα, νέα στην ηλικία μα με πρόσωπο αργασμένο από τους ήλιους και τα κρύα της υπαίθρου. Κρατά στην αγκαλιά το μωρό της και κοιτάζει μπροστά, κατά το μπλάβο Ιόνιο που εκτείνεται αχανές προς την δύση. 

Στα μάτια της ο γλύπτης κατάφερε με αρκετή πειστικότητα να μεταφέρει τη σκιά της απελπισίας και του φόβου.

Είναι ένα γεγονός που περιγράφει ο Γάλλος Καστελάν .Συνέβη την εποχή που την Πελοπόννησο την λυμαίνονταν οι συμμορίες των 10000 Τουρκαλβανών που έστειλαν οι Τούρκοι για να καταπνίξουν την επανάσταση του 1769 τα λεγόμενα Ορλωφικά. Δέκα χρόνια τριγύριζε ασύδοτη η ορδή των γκέκηδων και λεηλατούσε και καταδυνάστευε πόλεις και χωριά τόσο που η ζωή των ανθρώπων είχε γίνει αφόρητη.

Εκείνα τα χρόνια πριν την επανάσταση του 21 και τη απελευθέρωση η Κυπαρισσία ,Αρκαδιά την έλεγαν τότε ,ήταν μια καστροπολιτεία σκαρφαλωμένη γύρω από το βραχώδη λόφο που στην κορφή του έστεκε το παλιό της κάστρο .Ο κάμπος μέχρι τη θάλασσα ήταν γεμάτος με περιοβόλια , αμπέλια και λίγα ξώσπιτα. Λίγοι διακινδυνεύαν τα χρόνια εκείνα να κατοικούν στα χαμηλώματα γιατί αλώνιζαν τις θάλασσες κουρσάροι Αλτζερίνοι και Μπαρμπαρεζοι. Μόλις βίγλιζαν τις φούστες (έτσι λέγαν τα καράβια τα πειρατικά) από τη μεγάλη ντάπια του κάστρου οι Αρκαδιανοί ,δίνανε σινιάλο στον κόσμο που παράταγε τα χωράφια του κι έτρεχε να γλιτώσει στα κάστρα και στα ψηλώματα μακρυά απ τη θάλασσα. Γιατί κύριο στόχο οι Αλτζερίνοι είχαν να αρπάζουν χριστιανούς που τους πουλούσαν δουλους στα σκλαβοπάζαρα της βόρειας Αφρικής και τις κοπέλες για παλλακίδες και υπηρέτριες στους σεΐχηδες του Τουνεζιου και της Μπαρμπαριάς.

ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ

ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ ΤΗΣ. ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΤΡΙΛΟΓΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ --ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ....ΤΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ!--- ΜΕΡΟΣ Α'- ΑΡΧΑΙΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ!

Κάστρο Κυπαρισσίας ή Αρκαδιάς

Για τη συνέχεια της δημοσίευσης: ΕΔΩ