Σοφία Ζαχαράκη, υπουργός παιδείας.

Περνάμε τώρα στο επόμενο παρατράγουδο "αριστείας" του ανασχηματισμού.

Σοφία Ζαχαράκη, υπουργός παιδείας. 

Ακόμη μια περίπτωση "αριστείας" κομματικού φύκου. 

Η νέα Υπουργός Παιδείας προέρχεται «από τα σπλάχνα της εκπαίδευσης», πανηγυρίζουν οι νδκράτες. 

«Πρώτη φορά υπουργός που είναι εκπαιδευτικός» κι άλλα φαιδρά. Εκπαιδευτικός δηλώνει περήφανα και στο βιογραφικό της.

Λοιπόν, ας δούμε λίγο την πορεία της στην εκπαίδευση:

Ας βρούμε πότε διορίστηκε η κ. Ζαχαράκη. Με διαγωνισμό του ΑΣΕΠ; Από επετηρίδα; Nope! 

Καλοκαίρι 2010, ο εκπαιδευτικός κόσμος βράζει με τους μειωμένους διορισμούς του προηγηθέντος διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, του 2008. 

Και η τότε υπουργός Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, Άννα Διαμαντοπούλου, (να μην ανοίξω τώρα το στόμα μου και για δαύτη) εκδίδει μετά από εισήγηση του ΚΥΣΔΕ, την Απόφαση 47586/Δ2/30−7−2010.

Από το παράθυρο, δίχως ΑΣΕΠ, δίχως επετηρίδα, υπερπηδώντας λίστες συναδέλφων σε αναμονή διορίζονται 81 ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. 

Η καταστροφική πολιτική της Κεραμέως στην Παιδεία.

Δημήτρης Αναστασίου 

 Καθηγητής στο Southern Illinois University των ΗΠΑ 

Για όσους έχουμε ζήσει στις αγγλοσαξωνικές χώρες, και έχουμε εμπλακεί με το εκπαιδευτικό τους σύστημα, βλέπουμε τι έρχεται. Η κα Κεραμέως σκόπιμα διαλύει, επαναλαμβάνω σκόπιμα διαλύει, τη δημόσια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Όσοι την στηρίζουν είναι 100% συνυπεύθυνοι.

Στην ενότητα Παιδεία, το κυβερνητικό πρόγραμμα της ΝΔ (2023-2027) περιέχει -μεταξύ άλλων-  τη πολιτική θέση "Ελεύθερη επιλογή από γονέα της σχολικής μονάδας φοίτησης των μαθητών."

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι τα σύνορα της εκπαιδευτικής περιφέρειας θα σπάσουν και οι γονείς θα μπορούν να πάνε το παιδί τους όπου θέλουν. 

Αυτό είναι το 4ο βήμα σε μια αλυσίδα βημάτων από το playbook, το εγχειρίδιο καταστροφικών πολιτικών για τη δημόσια εκπάιδευση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Έχουν προηγηθεί τουλάχιστον τρία βήματα. 

1.  Επέκταση πρότυπων και πειραματικών σχολείων που το ίδιο πρόγραμμα θέλει να τα κάνει 150 Πρότυπα και Πειραματικά Σχολεία μέχρι το 2027. Αυτό πρακτικά δημιουργεί θύλακες "αριστείας" με επιλογή εκπαιδευτικών και μαθητών παίρνοντας την αφρόκρεμα από τα δημόσια σχολεία ενώ την ίδια στιγμή στραγγίζει τα δημόσια σχολεία κάθε περιοχής από μαθητές και καθηγητές που θα μπορούσαν να συμβάλλουν στη διάδοση καλών πρακτικών σε όλη την έκταση της δημόσιας εκπαίδευσης και όχι σε προστατευομένους μικρούς αριστοκρατικούς θύλακες.

2. Αξιολόγηση των σχολικών μονάδων ώστε να δημιουργήσει σκοπίμως τον ανταγωνισμό των σχολικών μονάδων μεταξύ τους για την υψηλότερη βαθμολογία. Αυτό στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, δημιουργεί ή ενισχύει την χωροταξική ανακατανομή σε περιοχές. Η βαθμολογία του σχολείου στο US News and Reports είναι βασικό κριτηριο για την κατοικία (ενοίκιο ή αγορά σπιτιού) με αποτέλεσμα κάποια μεσαία στρώματα (π.χ. γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί κλπ.) να συγκεντρώνονται εκεί που τα σχολεία έχουν μια βαθμολογία που τα κατατάσσει στις υψηλότερες θεσεις της κλίμακας. [Τα ανώτερα μεσαία στρώματα και οι ελίτ έχουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία.] Στις ΗΠΑ, αυτό επηρεάζει την ίδια την αγορά ακινήτων. Το ίδιο ακριβώς σπίτι σε μια περιοχή με υποβαθμισμενο σχολείο μπορεί να στοιχίζει πάνω από το 50% της αξίας του σε μια διπλανή περιοχή απόστασης 10 χιλιομέτρων με σχολείο που φέρει καλύτερη βαθμολογία π.χ. περίπου 20 εκατοστημορίων. 

 

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Κεραμέως αναβαθμίζει το Σχολείο υποβαθμίζοντας την Παιδεία

Ασημακόπουλος Βασίλης

9 Ιουνίου 2020

«Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν άτομα και οι οικογένειές τους»

Μάργκαρετ Θάτσερ, 1987

Στο ισχύον σχολικό βιβλίο της Κοινωνιολογίας Γ΄ Λυκείου, ως ορισμός του γνωστικού αντικειμένου της συγκεκριμένης επιστήμης αναγράφεται ότι: «Η κοινωνιολογία έχει ως αντικείμενο μελέτης τα κοινωνικά φαινόμενα, τη δράση των κοινωνικών ομάδων, τις σχέσεις μεταξύ ατόμου και ομάδων, τις σχέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων, τις κοινωνικές διαδικασίες και ειδικότερα το μετασχηματισμό των κοινωνιών».

Είναι ενδιαφέρον ότι ενώ η φιλοκυβερνητική δημοσιολογία αναλώνεται πολύ στις ρυθμίσεις για την αξιολόγηση των προτύπων σχολείων που συνδέονται με την κυβερνητική αντίληψη περί αριστείας, ουδόλως αναφέρεται στην κατάργηση του μαθήματος της Κοινωνιολογίας ως πανελλαδικώς εξεταζόμενου μαθήματος στην Γ΄ Λυκείου (αρ. 7 και 61 ν/σ) και την απόσυρση των μαθημάτων Κοινωνικών Επιστημών από το πρόγραμμα της Β' Λυκείου.

Επιτομή της συγκεκριμένης πρακτικής που συνιστά τον ορισμό της άρνησης του διαλόγου, είναι η επιλογή του υπουργείου Παιδείας να μην διατυπώσει επίσημη θέση-άποψη στην αιτιολογική έκθεση του νομοσχεδίου για τους λόγους που οδηγείται στη συγκεκριμένη ενέργεια. Δεν γεννά άραγε ζήτημα αρνητικής αξιολόγησης η συγκεκριμένη "παράλειψη" της υπουργού Παιδείας σύμφωνα με τις "αρχές της καλής νομοθέτησης";

Η δε λάθρα προσπάθεια της κυβέρνησης να φέρει σε αντίθεση την Κοινωνιολογία με τα Λατινικά, ως δήθεν ενίσχυση των κλασικών σπουδών –καλλιεργώντας παράλληλα συντεχνιακής έμπνευσης αντιθέσεις– είναι ανιστόρητη και αδιανόητη. Βέβαια, δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι αυτή η κυβερνητική προσπάθεια έχει στην πράξη απαντηθεί με πρόταση της ΟΛΜΕ, αλλά και Προέδρους Πανεπιστημιακών Τμημάτων και Κοσμητόρων. Η πρόταση αυτή αφορά στη δυνατότητα επιλογής του εξεταζόμενου μαθήματος ανάλογα με την επιλογή σχολής, ειδικά για την ελληνική γραμματεία ως πνευματική κατάσταση.

Για μια ελληνική παιδεία που έχει συνείδηση της ιστορικότητας της, η Κοινωνιολογία δεν ξεκινά από τον Γάλλο Αύγουστο Καντ τον 19ο αιώνα που πρότεινε τον όρο, όπως δέχεται μια συμβατική αντίληψη και αναφέρει το κατά τ’ άλλα καλό έως πολύ καλό σχολικό βιβλίο της Κοινωνιολογίας Γ΄ Λυκείου, αλλά από τον Αριστοτέλη, τα "Ηθικά Νικομάχεια" και τα "Πολιτικά".

Αποψίλωση των σχολειών της γειτονιάς

Στην ουσία όμως, η ίδια η κατεύθυνση του νομοσχεδίου στο σύνολό του αποσαφηνίζει τους λόγους εχθρότητας προς την Κοινωνιολογία, όπως τουλάχιστον η συγκεκριμένη επιστήμη γίνεται αντιληπτή από την ελληνική Δεξιά. Κεντρική ιδέα του νομοσχεδίου είναι η διάσπαση της οργανωμένης δημόσιας-κρατικής εκπαιδευτικής διαδικασίας που εγγράφει την τάση κοινωνικού εξισωτισμού, ως αποτέλεσμα της εκτεταμένης και ιστορικά διαμορφωμένης εγχώριας μικροϊδιοκτητικής δομής. Η διευρυμένη αναπαραγωγή της οποίας ανέστειλε διαχρονικά την έντονη κοινωνική πόλωση, τους περίφημους ταξικούς φραγμούς στην παιδεία, σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία άλλων δυτικών κοινωνικών σχηματισμών.

Σχετικά με το νομοσχέδιο για την «αναβάθμιση του σχολείου»

Του Γιώργου Γρόλλιου*

Στο παρόν κείμενο δείχνω τις στοχεύσεις του νομοσχεδίου με τίτλο «Αναβάθμιση του σχολείου και άλλες διατάξεις» που αφορούν την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, το οποίο κατατέθηκε προς ψήφιση στη Βουλή από την Υπουργό Παιδείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας Νίκη Κεραμέως.

Το νομοσχέδιο κατατέθηκε στις συνθήκες της πανδημίας του ιού Covid-19, με τη Βουλή να υπολειτουργεί και τους εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς σε συνθήκες εγκλεισμού και περιοριστικών μέτρων για τις μαζικές συγκεντρώσεις. Η στόχευση είναι εύκολα ορατή: να εξασφαλιστεί ότι θα υπάρξουν οι κατά το δυνατόν ελάχιστες αντιδράσεις. Σχετίζεται με τον χαρακτήρα του νομοσχεδίου, στο οποίο αποτυπώνεται η ιδεολογικοπολιτική σφραγίδα της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης.

Η νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση ως οικονομική, κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική διαδικασία που ξεκίνησε στο τέλος της δεκαετίας του 1970, αποτελεί πρωταρχικά μια διεθνή επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου εναντίον των δυνάμεων της εργασίας, η οποία εκδηλώθηκε με συστηματικό τρόπο στην Ελλάδα περίπου μια δεκαετία αργότερα. Βασικό στοιχείο της είναι η μείωση του επενδυτικού και κοινωνικού χαρακτήρα του κράτους. Ειδικά στην εκπαίδευση, συνεπάγεται την προσπάθεια επιχειρηματικοποίησής της, δηλαδή την προσπάθεια αμεσότερης υπαγωγής της στις ανάγκες του κεφαλαίου.

Το νομοσχέδιο έχει νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα, πρώτα απ’ όλα, διότι αποσκοπεί στη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας δημόσιας εκπαίδευσης, μέσω της αύξησης των μαθητών ανά τμήμα (ακόμη και εν μέσω πανδημίας) ώστε να μειωθεί ο αριθμός των εκπαιδευτικών. Οι νεοφιλελεύθεροι δεν ενδιαφέρονται για την ποιότητα της εκπαίδευσης της μεγάλης πλειονότητας των μαθητών που προέρχονται από τις λαϊκές (εκμεταλλευόμενες και καταπιεζόμενες) κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Άλλωστε, ένα σαφές σχετικό δείγμα γραφής υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης είχε δώσει η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, λίγους μήνες πριν, με τη δυνατότητα που έδωσε στους απόφοιτους υποβαθμισμένων ιδιωτικών κολεγίων να διορίζονται ως εκπαιδευτικοί.

Μητσοτάκης-Παιδεία: Αριστερή τραγωδία;

by karavaki

Δεξιά και Αριστερά ουδέποτε είχαν διαφορές επί του οικονομικού μοντέλου διακυβέρνησης. Διαφορές υπήρχαν στο πολιτισμικό υπόβαθρο κι αυτές όμως σταδιακά αμβλύνθηκαν καθώς η δεξιά κινήθηκε προς τις αριστερές ιδέες.

Οι πρόσφατες μετακινήσεις βουλευτών από κόμμα σε κόμμα πρέπει να διέλυσαν και τα τελευταία ίχνη πεποιθήσεων της κοινωνίας για «αξεπέραστες διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές». Πρέπει να διέλυσαν και την αυταπάτη ότι υπάρχει σήμερα δεξιό κόμμα στην Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διαλύθηκε, όμως η Ελλάδα πασοκοποιήθηκε πλήρως. Το επιβεβαίωσαν πανηγυρικά οι Τσίπρας και Μητσοτάκης. Ποια πασοκική γραμμή θα επιχειρήσει να περάσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην παιδεία; Γιατί έσπευσε -συμβολικά- να επισκεφτεί το Υπουργείο Παιδείας; Είναι μόνο το πανεπιστημιακό άσυλο αυτό που επείγει; Ας ανατρέξουμε δώδεκα χρόνια πριν, στην συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος και στο περιβόητο άρθρο 16 §2.

Το 2007 ο Κ. Μητσοτάκης ταυτίστηκε με την Μαρία Δαμανάκη, τον Στέφανο Μάνο, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και … φυσικά -επί των «τεχνοκρατών»- με τον Θάνο Βερέμη. Βγαίνοντας εκτός κομματικής γραμμής ο Μητσοτάκης, είπε «Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχουν διατάξεις στο άρθρο 16 που πρέπει να αναθεωρηθούν, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στις επίσημες προτάσεις των κομμάτων«. (Πρακτικά, σ. 349).

Το 2007 ο Κ. Μητσοτάκης είπε στη Βουλή το εξής καταπληκτικό: «Δεν καταλαβαίνω, γιατί στο Σύνταγμα πρέπει να προσδιορίζεται ο σκοπός της εκπαίδευσης. … Δεν θεωρώ καθόλου απαραίτητο τον προσδιορισμό του σκοπού της εκπαίδευσης σ’ ένα Συνταγματικό κείμενο». Είπε, δηλαδή, ότι το έθνος, (ο εντολέας του κράτους), δεν χρειάζεται να προσδιορίζει τον λόγο για τον οποίο ιδρύει κράτος. Φυσικά, δεν εννούσε αυτό. Τον ενοχλούσε το συγκεκριμένο έθνος. Ενώ ο καυγάς φαινομενικά γινόταν για τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια, ο Μητσοτάκης προσπαθούσε μέσω του συνταγματικού κειμένου να καταρρίψει και τα τελευταία ίχνη του έθνους που το 1821 γέννησε το ελληνικό κράτος. Σημαντικό είναι, ότι όλα αυτά τα έκανε, βγαίνοντας από την κομματική γραμμή της κυβερνώσας τότε ΝΔ· και την γραμμή αυτή περιέγραψε και υπερασπίστηκε ο νυν ΠτΔ, Προκόπης Παυλόπουλος κι αυτός όμως, όχι τόσο ως προς την επιδιωκόμενη ταυτότητατων Ελλήνων πολιτών, αλλά ως προς την έννοια της παιδείας ως δημοσίου αγαθού.

Εθνική ... "Υπερηφάνεια".