Θανάσης Παπαρήγας: Συμβολή στον προσυνεδριακό διάλογο για την Εθνική Ανεξαρτησία

Η ανάρτηση από το Ριζοσπάστη την Τρίτη 7 Νοέμβρη 2000 επίκαιρη όσο ποτέ και σήμερα.

Ο Θανάσης Παπαρήγας παρεμβαίνει και θέτει το όριο στις κοινωνικές και γεωστρατηγικές συμμαχίες των κομμουνιστών απέναντι στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.

Ευχαριστώ τον Δημήτρη Πατέλη για την υπενθύμιση.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

ΕΔΩ το κείμενο 

Σελίδα 8

ΠΡΟΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ

Μερικά κρίσιμα ζητήματα ιδιαίτερης προσοχής

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Εχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές - και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες - παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα:

- Γιατί, τέλος πάντων, δίνουμε τόση σημασία και κάνουμε τόσο θόρυβο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό; 

Φοβούμαι (και εύχομαι να πέφτω εντελώς έξω) ότι, στις Θέσεις, δε φαίνεται επαρκώς ότι το υπόβαθρο όλων αυτών είναι η προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας, η απόκρουση του κινδύνου της ολοκληρωτικής εθνικής μας υποδούλωσης. Και, πράγμα ακόμη σοβαρότερο, δε φαίνεται ότι πρόκειται όχι απλώς για υπόβαθρο αλλά και για πιεστικό καθήκον. Πράγματι, ενάμιση αιώνα μετά την κραυγή αγωνίας του Α. Κάλβου, που θεωρούσε ακόμη και την καταστροφή της χώρας σαν προτιμητέα λύση «παρά προστάτας νάχωμεν», σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι όχι απλώς με «προστάτες», αλλά με δυνάμεις που απαιτούν πλήρη υποταγή και, μάλιστα, να μας αρέσει κιόλας. Ακόμη χειρότερα: Δυναμώνει εξαιρετικά ο τρομαχτικός, δε διστάζω να πω ο φρικιαστικός κίνδυνος να δούμε τη χώρα μας όχι μόνο υπόδουλη την ίδια, αλλά και όργανο για την υποδούλωση και την καταπάτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας άλλων λαών. Αναρωτιέμαι: Δεν είναι, άραγε, χρέος και καθήκον, όχι εθελοντικό αλλά υποχρεωτικό και απαράγραπτο, όλων των Ελλήνων πατριωτών να μην αφήσουν, όσον εξαρτάται από αυτούς, κάτι τέτοιο να συμβεί;

- Είναι ο πατριώτης αναγκαστικά αντίπαλος και του καπιταλιστικού συστήματος; Η διατύπωση στη Θέση 48, Παρ. 11 (σελ. 41 του φυλλαδίου) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας τέτοιας παρεξήγησης. Μιας παρεξήγησης, επισημαίνουμε, η οποία

1) Αντανακλά μια άποψη η οποία δεν είναι γενικά σωστή και 

2) Αντανακλά μια άποψη η οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να γίνει δεκτή στη σημερινή συγκυρία.

Μνήμη Θανάση Παπαρήγα

Ένα «προφητικό» κείμενο από το μακρινό 2000 που περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια τις ανατροπές που επήλθαν στο επαναστατικό πρόγραμμα του κόμματος, 17 χρόνια μετά…

Ο Θανάσης Παπαρήγας, ως φυσική ύπαρξη, εξέλειπε από τη ζωή τον Οκτώβρη του 2002.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα μιλήσουμε για το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του -που όντος έτσι είναι- φράση η οποία έχει το στοιχείο της κοινοτυπίας για κάθε εκλιπόντα, εν είδη μνημοσύνου.

Όσο και αν φαίνεται περίεργο, ο μαχητής διανοούμενος του κομμουνιστικού κινήματος «συμμετέχει» και σήμερα ενεργά στο διάλογο-σύγκρουση που έχει ξεσπάσει στις γραμμές των κομμουνιστών, για τις συνέπειες που επήλθαν στο ίδιο το Κόμμα, λόγω της αλλαγής, αλλοίωσης του επαναστατικού Προγράμματος που επιβλήθηκε σταδιακά από τη στιγμή κιόλας που έκλεισαν οι εργασίες του 15^ου συνέδριου.

Σε ένα προφητικό πραγματικά κείμενο 1.016 λέξεων που δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη τον μακρινό Απρίλη του 2000, στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου του 16^ου συνέδριου του κόμματος, ο Θανάσης Παπαρήγας περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια -δείγμα της οξύτατης πολιτικής του αντίληψης και ευρύτατης Παιδείας που τον διακατείχε- τις ανατροπές που επήλθαν στο Πρόγραμμα του κόμματος, τα επόμενα 16 χρόνια!!!

Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του ανδρός!

Ειδικότερα, στο κείμενο που ο αναγνώστης θα διαβάσει ευθύς αμέσως, ασκεί σκληρή κριτική στις θέσεις του προσυνεδριακού διαλόγου, για τη μη κατανόηση της αναγκαιότητας της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού - από τότε βέβαια τα πράγματα έχουν προχωρήσει γιατί, για το σημερινό βέβαια ΚΚΕ δεν υφίσταται θέμα αντιιμπεριαλιστικής πάλης - αναφέρεται στη σχέση πατριώτη-αντικαπιταλιστή που από τότε κάποιοι τις δυο αυτές έννοιες προσπαθούσαν να τις ταυτίσουν, από το 2000 διαβλέπει τον κίνδυνο το Μέτωπο να εξελιχτεί σε μια σέχτα «καθαρών» κομμουνιστών, όπου δεν υπάρχει θέση για μη κομμουνιστές, καυτηριάζει την αναφορά του κειμένου για την ανάγκη καταδίκης του εθνικισμού -κάθε εθνικισμού- διερωτώμενος αν είναι καταδικάσιμος και ο εθνικισμός των καταπιεζόμενων από τον ιμπεριαλισμό εθνών, επισείει τον κίνδυνο, οι απόψεις του αστικού κοσμοπολιτισμού (η κυρίαρχη σήμερα φιλοϊμπεριαλιστική ιδεολογία) να βρουν απήχηση μέσα στις ίδιες τις γραμμές του κόμματος, κάτι που σήμερα ξέρουμε ότι ο κίνδυνος αυτός δεν υπήρχε στις φαντασιώσεις του συντάκτη του άρθρου Θανάση Παπαρήγα, αλλά ήταν - και παραμένει - πραγματικός.

Ο αναγνώστης θα προσέξει προφανώς, ότι το κείμενο του Θανάση Παπαρήγα διανθίζεται από λέξεις και φράσεις όπως «εθνική ανεξαρτησία», «κίνδυνος ολοκληρωτικής εθνικής υποδούλωσης» «εθνικισμός των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση», «εθνικός ζυγός», «εθνικές αντιθέσεις», «εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό», οι οποίες έχουν διαγραφεί σήμερα παντελώς από το κομματικό λεξιλόγιο, δείγμα και αυτό των μεγάλων ανατροπών που επήλθαν στην πολιτική φυσιογνωμία, τον προγραμματικό λόγο, την ιδεολογία και την ιστορία του κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης.

Ακολουθεί το κείμενο-παρέμβαση του Θανάση Παπαρήγα στο προσυνεδριακό διάλογο του 16^ου συνέδριου του κόμματος.

Θ.Κ.

Μερικά κρίσιμα ζητήματα ιδιαίτερης προσοχής

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές - και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες - παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα:

ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΣΗ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΜΕ ΕΝΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΙΔΑΚΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΚΚΕ

Στις 21/10 συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από τον αναπάντεχο θάνατο του Θανάση Παπαρήγα.

Παραθέτουμε στη μνήμη του Θανάση Παπαρήγα ένα κείμενο που έγραψε το 2000 στην τότε προσυνεδριακή συζήτηση, το οποίο αντλήσαμε από την ιστοσελίδα του “Εργατικού Αγώνα”, και το οποίο είναι άκρως επίκαιρο και θα προσέθετα ανατρεπτικό, ανατρεπτικότατο, της πολιτικής κατεύθυνσης που ακολουθεί σήμερα το ΚΚΕ, το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ πετάει στα σκουπίδια κάθε σκέψη περί “εξάρτησης”, υποβαθμίζει μέχρι εκμηδενίσεως την αμεσότητα και μεταβατικότητα των αιτημάτων που σχετίζονται με την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας, ορίζει λαθεμένη ως άμεσο στόχο τον σοσιαλισμό και μάλιστα με όλα τα χαρακτηριστικά του “υπαρκτού” (δες τελευταίες παρατηρήσεις του Θαν. Παπαρήγα) και τέλος στενεύει ασφυκτικά το χαρακτήρα και το περιεχόμενο των συμμαχιών του. 

Ν.Ζ. 

πηγη:http://iskra.gr

Παραθέτουμε στη συνέχεια ολόκληρο το εξαιρετικά επίκαιρο κείμενο – παρέμβαση του Θανάση Παπαρήγα στο προσυνεδριακό διάλογο του 16ου συνεδρίου του κόμματος, το οποίο γράφτηκε τον Απρίλιο του 2000 πριν 16, περίπου, χρόνια: 

ΜΕΡΙΚΑ ΚΡΙΣΙΜΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ 

Για να μην απασχολώ τον αναγνώστη με μακρούς προλόγους, θα μπω άμεσα στο θέμα μου:

Έχω την αίσθηση ότι μερικά εδάφια των Θέσεων για το 16ο Συνέδριο χρειάζονται καλύτερη επεξεργασία, ώστε να μας προφυλάσσουν από πιθανές - και εντελώς δυνατές στις σημερινές συνθήκες - παρεξηγήσεις. Συγκεκριμένα: 

- Γιατί, τέλος πάντων, δίνουμε τόση σημασία και κάνουμε τόσο θόρυβο για την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Φοβούμαι (και εύχομαι να πέφτω εντελώς έξω) ότι, στις Θέσεις, δε φαίνεται επαρκώς ότι το υπόβαθρο όλων αυτών είναι η προστασία της εθνικής μας ανεξαρτησίας, η απόκρουση του κινδύνου της ολοκληρωτικής εθνικής μας υποδούλωσης. Και, πράγμα ακόμη σοβαρότερο, δε φαίνεται ότι πρόκειται όχι απλώς για υπόβαθρο αλλά και για πιεστικό καθήκον. Πράγματι, ενάμιση αιώνα μετά την κραυγή αγωνίας του Α. Κάλβου, που θεωρούσε ακόμη και την καταστροφή της χώρας σαν προτιμητέα λύση «παρά προστάτας νάχωμεν», σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι όχι απλώς με «προστάτες», αλλά με δυνάμεις που απαιτούν πλήρη υποταγή και, μάλιστα, να μας αρέσει κιόλας. Ακόμη χειρότερα: Δυναμώνει εξαιρετικά ο τρομαχτικός, δε διστάζω να πω ο φρικιαστικός κίνδυνος να δούμε τη χώρα μας όχι μόνο υπόδουλη την ίδια, αλλά και όργανο για την υποδούλωση και την καταπάτηση της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας άλλων λαών. Αναρωτιέμαι: Δεν είναι, άραγε, χρέος και καθήκον, όχι εθελοντικό αλλά υποχρεωτικό και απαράγραπτο, όλων των Ελλήνων πατριωτών να μην αφήσουν, όσον εξαρτάται από αυτούς, κάτι τέτοιο να συμβεί;

[Συμβολή Στη Συζήτηση Για Την Εκκλησιαστική Αναταραχή]

[Συμβολή Στη Συζήτηση Για Την Εκκλησιαστική Αναταραχή]

Του Θανάση Παπαρήγα

Δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη 11/6,18/6 και 25/6 2000


Τον τελευταίο καιρό, το θέμα της αναταραχής στην Εκκλησία ή, καλύτερα, στις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας έχει πάρει διαστάσεις και προκαλεί πολλές συζητήσεις. Για λόγους που αναφέρουμε παρακάτω, θεωρούμε το θέμα πολύ σοβαρό και γι' αυτό νομίζουμε ότι απαιτείται πραγματική και σοβαρή συζήτησή του, στην οποία και καταθέτουμε τη μικρή μας συμβολή


Προέλευση και εξέλιξη

Παρ' όλο που πρέπει να ομολογήσουμε ότι δύσκολα καταλαβαίνουμε τη σχέση ανάμεσα στο συγκεκριμένο θέμα και σε γενικούς ιστοριοδιφικούς διαλογισμούς, που φαίνεται να προκαλεί, θεωρούμε χρήσιμο, αφού οι διαλογισμοί αυτοί έχουν ήδη αρχίσει, να κάνουμε μερικές χρήσιμες ιστορικές αναφορές.

Η θρησκεία αποτελεί βασικό στοιχείο της κοινωνικής συνείδησης και, μάλιστα, ένα τέτοιο στοιχείο που δίνει την εντύπωση της αιωνιότητας, την εντύπωση ότι υπάρχει σε όλους και πάντοτε. Αυτή η ίδια η αίσθηση βάρυνε πολύ στην έρευνα της προέλευσης της θρησκευτικής συνείδησης και της αιτίας τής τόσο γενικής παρουσίας της.

Η άποψη που κυριαρχεί ανατρέχει στην πρωτόγονη κοινωνία και εξηγεί το φαινόμενο σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας του πρωτογόνου ανθρώπου να εξηγήσει τα γύρω του συμβαίνοντα φυσικά φαινόμενα.

Η άποψη αυτή δεν έχει παρά ένα μόνο βασικό μειονέκτημα: Είναι παντάπασιν εσφαλμένη.

Ο πρωτόγονος άνθρωπος δεν αισθάνεται καμία τόσο γενική περιέργεια. Αυτό του το επιβάλλουν οι συνθήκες της ζωής του. Κατ' αρχήν, ζει σε απίστευτα σκληρές συνθήκες όπου μόνο η συνεχής χειρωνακτική εργασία, χωρίς ούτε στιγμή διαλείμματος, του επιτρέπει την απλή επιβίωση. Δεν έχει καθόλου χρόνο για αφηρημένο διαλογισμό. Στη ζωή του, η σωματική και πνευματική εργασία δεν είναι ακόμη διαχωρισμένες. Στις συνθήκες του πρωτογονισμού, όμως, αυτό, απλούστατα, σημαίνει ότι η πνευματική ζωή είναι εξ ίσου υποταγμένη στην ανάγκη άμεσης επιβίωσης όσο και η σωματική.