Του Ανδρέα Αλεξόπουλου
Ας αφήσουμε λίγο τον Κύριο των Δυνάμεων και ας εστιάσουμε στον Ιησού, τον άνθρωπο Ιησού, αυτόν που έλαβε τη μορφή του δούλου. Όχι βέβαια πως αυτοί οι δύο χωρίζονται, το ίδιο πρόσωπο είναι. Ας φέρουμε λίγο στο κέντρο τον άνθρωπο Ιησού, τον ανθρώπινο Ιησού, αυτόν που έζησε τη συνθήκη της αδυναμίας μας, αυτόν που βίωσε εκ των έσω τους περιουρισμούς της ανθρωπινότητάς, την εύθραυστη ύπαρξη μας. Ο Ιησούς αφού βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη, λαμβάνοντας τη μαρτυρία του Πατέρα του, ότι είναι ο "υιός του ο αγαπητός" ανοίχθηκε από το Πνεύμα, το οποίο κατήλθε πάνω του στον Ιορδάνη, στην έρημο. Στην έρημο, στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στο παλιό και το νέο, στο όριο, στον ενδιάμεσο χώρο, ακριβώς πριν την έναρξη της αποστολής του.
Ο Ιησούς έπρεπε ως άνθρωπος να αφομοιώσει το τι σημαίνει να είναι ο "υιός του Θεού ο αγαπητός". Αποσύρθηκε λοιπόν στην έρημο, στο πεδίο της δοκιμασίας, στο πεδίο του πειρασμού, στον χώρο της μετάβασης. Εκεί θα συνειδητοποίησει, ανθρωπίνως μιλώντας, ποιος είναι στον πυρήνα του και ποια η αποστολή του. Νήστης επί σαρανταήμερον, επείνασε. Η πείνα άρχισε να τον λυγίζει, να τον καταβάλλει. Γύρω του οι ξερολιθιές, από πουθενά δεν μπορούσε να αντλήσει παράκληση. Τίποτα εκτός αυτού από όπου μπορούσε να αντλήσει παρηγοριά. Ο Άνθρωπος μόνος, ευάλωτος, με την προοπτική του θανάτου να γίνεται απτή πραγματικότητα. Να την νιώθει από μέσα, όχι μόνο στο πνεύμα, αλλά στο ίδιο του το στομάχι. Ο Άνθρωπος μόνος, πεινασμένος, αξιοθρήνητος, στην ερημιά. Τότε, τη στιγμή της ανάγκης εμφανίζεται ο Σατανάς: "κάνε τα λιθάρια ψωμιά, αν είσαι ο υιός του Θεού".
