Για τους μπατριώτες που αναπολούν τη Χούντα

ΠΗΓΗ -Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τα ιερογλυφικά του προέδρου Τραμπ

Αρθρο Στέλιου Ράμφου στην «Κ»:

Εάν γυρνά σελίδα η ιστορία, οι λογικές που υιοθετούσαμε δεν μετρούν, αφού αντιστοιχούν σε κάτι το οποίο πλέον εξορκίζομε. Αντιθέτως επείγει να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με χρονικό σημείο αναφοράς τα εκεί δρώμενα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990. Ακουσον μεν, αναγνώστη μου, πάταξον δε

Ανδρας με αμφίεση ιθαγενούς, που φέρει το σύνθημα «Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά», ποζάρει μπροστά σε αφίσα του Ντόναλντ Τραμπ στο περιθώριο του Συνεδρίου Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης στο Μέριλαντ, την προηγούμενη εβδομάδα. Με τη φράση τούτη, ο πρόεδρος Τραμπ υπενθυμίζει στον Αμερικανό πολίτη εμφατικά ότι το έθνος βρίσκεται υπεράνω του κράτους. [REUTERS/Nathan Howard]

Στέλιος Ράμφος04.03.2025 

Εάν γυρνά σελίδα η ιστορία, οι λογικές που υιοθετούσαμε δεν μετρούν, αφού αντιστοιχούν σε κάτι το οποίο πλέον εξορκίζομε. Αντιθέτως επείγει να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στις ΗΠΑ με χρονικό σημείο αναφοράς τα εκεί δρώμενα, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990. Ακουσον μεν, αναγνώστη μου, πάταξον δε.

Επάνω στον θρίαμβό της και κυρίως μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η πίστη που ανέδειξε την Αμερική παγκόσμια υπερδύναμη κλονίσθηκε. Το Δημοκρατικό Κόμμα άρχισε να κλίνει προς ένα κράτος «κοινωνίας των πολιτών», αυτό έφερε την «πολιτική ορθότητα», ακολούθησε ο «δικαιωματισμός» και η κατάπτωση συνεχίσθηκε με την «κουλτούρα Woke», κίνημα ταυτοτικό ομάδων πάσης μερικότητος και φύσεως οι οποίες διεκδικούν ρόλο αναμορφωτή της αμερικανικής, και όχι μόνο, κοινωνίας, με λάβαρο τη «συμπερίληψη».

Εθνος και κράτος

Μιλούμε για ιδιαίτερη ένταση μεταξύ του πολιτικού στοιχείου στην κοινωνία και του πολιτισμικού, με αποσυνθετική δυναμική καθώς η έμφαση στα θέσμια του κράτους απάδει προς την εθνική παράδοση και πρακτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Για την ακρίβεια συνδέεται καταφανώς με την επίδραση του γαλλικού μεταμοντέρνου αποδομισμού στην Αμερική και υποδορίως με το συγκεντρωτικό κράτος που οι ευρωπαϊκές δημοκρατίες παρέλαβαν από τις εκπεσούσες μοναρχίες, διετήρησαν ως είχε και μετέδωσαν ως πρότυπο στους φιλελευθέρους της υπερατλαντικής χώρας. Ο αμερικανικός λαός είχε υποστεί αυτό το κράτος των αγγλογάλλων ως κατακτητή και ουδέποτε το συμπάθησε. Μάλιστα, βεβαιώνει ο Τοκβίλ, θεμελίωσε το πολίτευμά του και διέπλασε τις συνειδήσεις των πολιτών βάσει τρόπων και κανόνων μιας εθνικής πίστεως όπου το ήθος της ελευθερίας συνυφαίνεται κυριολεκτικά με το θρησκευτικό πνεύμα.


Στις ευρωπαϊκές δημοκρατίες οι νόμοι του κράτους προέχουν των εθιμικών ρυθμίσεων, ενώ στις ΗΠΑ, ελλείψει ικανού χρονικού παρελθόντος δεν υφίσταται η ρεμβαστική πίστη στις ρίζες και ενεργοποιούνται δραστικά τα συλλογικά ήθη. Ο Αμερικανός αντιλαμβάνεται το έθνος του σαν φυσική καταβολή υπεράνω κράτους και νόμου ο Ευρωπαίος το εντάσσει το έθνος στη λογική του κράτους και του θετικού δικαίου, το υποτάσσει στην κοινωνία των πολιτών η οποία αποτελεί προϊόν συμβολαίου, συνδράμει δε την κοινωνία παράγωγα και όχι οργανικά, όπως το έθνος.

Υπάρχει ζωή πέρα από τη Woke ατζέντα και την Alt-Right;

EPA/MATTHEW HEALEΥ

ΔΡΟΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΗΣ

Η Αριστερά (με ή χωρίς εισαγωγικά) ποτέ δεν κατανόησε τον ακραίο ριζοσπαστικό χαρακτήρα του Νεοφιλελευθερισμού, που παρά τις ιδεολογικές φλυαρίες περί “αυθόρμητης τάξης της αγοράς” και “περιορισμένου κράτους”, υπήρξε ένα ιδεοληπτικό, βολονταριστικό εγχείρημα ανακατασκευής της κοινωνίας και του κόσμου.

Το τεράστιο κοινωνικό κόστος και η καταστροφή εκατομμυρίων ανθρώπων αντιμετωπίστηκε με σπασμωδικές αμυντικές κινήσεις από μια Αριστερά με κατεστραμμένο το δικό της ιδεολογικό πρόταγμα. Μια Αριστερά συγχρόνως υπνωτισμένη από τη νεοφιλελεύθερη οικειοποίηση μιας σειράς από αλληλοσυνδεόμενα μοτίβα που της ήταν λίγο πολύ οικεία, αν και πολλά είναι αντιφατικά μεταξύ τους:

α. το ιδεολόγημα της καθοριστικής προτεραιότητας του οικονομικού, το οποίο υποστηρίζεται από μια προβληματική έως εσφαλμένη φιλοσοφική ανθρωπολογία (η αναγωγή όλων των ανθρώπινων κινήτρων στον ιδεότυπο του homo economicus),

Η Δική μου Ελλάδα

Του Αριστοτέλη Καλλή * 

Η Δική μου Ελλάδα, δεν αντιπροσωπεύεται από οσφυοκάμπτες, γραφειοκράτες, χαρτογιακάδες, γραικύλους, γιάπηδες, αμερικανοτραφείς και σπουδαγμένους στα «εκτροφεία» γνώσης τής Δύσης.

 Είναι σκαλισμένη στα γέρικα πρόσωπα αυτών πού θυσίασαν τα νιάτα τους για την ελευθερία της χώρας αρνούμενοι να διαπραγματευτούν με τα πορνεία της διεθνούς πολιτικής σκηνής, είναι ακόμη ελεύθερη, ονειρεύεται, ελπίζει, κοιτάζει έξω από το παράθυρο τον ήλιο που ανατέλλει, διαβάζει Όμηρο, Σολωμό, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσο, Παλαμά νοσταλγεί, οργίζεται, ερωτεύεται, αναπολεί…«ακόμη τούτην άνοιξη».

Η Δική μου Ελλάδα, είναι έτοιμη να θυσιάσει και να θυσιαστεί σε βωμούς κόκκινους από αίματα ηρώων, δεν πουλάει τα ιερά και τα όσια, δεν ντρέπεται ούτε για τα πάθη, ούτε για τούς χαμένους απατηλούς έρωτες της.

Η Δική μου Ελλάδα, δεν εξιστορείται από μίζερους κοντυλοφόρους ιστορικούς, τραγουδιέται, ξεχύνεται σαν ξωτικό στα καταγάλανα νερά τού Αιγαίου και ταξιδεύει στους αιώνες με το άρμα τού ήλιου...δεν διαπραγματεύεται, απαιτεί, πολεμάει, μιλάει τις νύχτες με τον Μακρυγιάννη, τον Κολοκοτρώνη, τον Πέτρουλα, τον Παναγούλη, τον Λαμπράκη, τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ, τον Σολωμό Σολωμού.

Η Δική μου Ελλάδα είναι γένος θηλυκού και είναι μια περήφανη όμορφη γυναίκα, όμοια με αυτές της Σπάρτης, της Πίνδου, της Αντίστασης, του Πολυτεχνείου, της Κύπρου και όχι μια πόρνη στα κόκκινα φανάρια των Βρυξελλών υπό την επίβλεψη των νταβατζήδων τού ΔΝΤ.

Ποίηση και Πόλη: 100 χρόνια Νέα Ιωνία

*

του ΞΑΝΘΟΥ ΜΑΪΝΤΑ

Αν οι Αθηναίοι πολίτες δεν είχαν δημιουργήσει την Πόλη δεν θα είχε γραφτεί η Πολιτεία, οι Νόμοι και η Αθηναίων Πολιτεία, ή ακριβέστερα όπως το καταθέτει με τη μορφή ερωτήματος ο Κορνήλιος Καστοριάδης, “Τι θα μπορούσαν να σκεφτούν για την πολιτική ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης;”[1] Αν ο Αισχύλος δεν είχε δείξει “αλκήν ευδόκιμον” στο “Μαραθώνιον άλσος” όπου συστρατευμένος “μες στων στρατιωτών τες τάξεις τον σωρό” πολέμησε τον Δάτι και τον Αρταφέρνη, δεν θα είχε χαρίσει στην ανθρωπότητα τους Πέρσες. Και είναι σ’ αυτό το έργο που δίνεται με αξιοθαύμαστη ακρίβεια για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας το βαθύ νόημα της Δημοκρατίας: “Δεν είναι δούλοι ανθρώπου, ούτε έχουνε αφέντη” μας λέει ο μεγάλος τραγικός για τους πολίτες οπλίτες της Πολιτείας των Αθηναίων.

Αυτές οι στιγμές του στοχασμού έχουν την γνήσια προέλευσή τους στην άσκηση λογοδοσίας, τον “λόγο διδόναι” στην αγορά, και εκκινούν με το ερώτημα των πολιτών: Τι λέγεις, τι σημαίνει αυτό που λέγεις; Ποιο είναι το νόημα των όσων λέγεις; “Έτσι ορθώθηκε στην ιστορία μας η βλέψη της αλήθειας, όπως και οι βλέψεις της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης. Αδιαχώριστες. Είμαστε κυριευμένοι ανεπανόρθωτα απ’ αυτές, τουλάχιστον ορισμένοι από εμάς. Κι ενώ δεν μπορούμε να “θεμελιώσουμε” τις βλέψεις μας αυτές δεν απορρίπτουμε τον σκεπτικισμό, τον σαρκασμό, την χλεύη (Αριστοφάνης). Απορρίπτουμε την πολιτική ασυναρτησία, δεν απορρίπτουμε απλώς το Άουσβιτς ή το Γκούλαγκ, τα πολεμάμε. Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από το νου – κι ας γνωρίζουμε την ανεπάρκεια και τα όριά του. Τα εξερευνούμε αυτά όντας επίσης μέσα στο νου, χωρίς όμως να μπορούμε να δώσουμε λόγο και λογαριασμό για τον ίδιο τον νου”. [2]

Κάτι εντελώς αντίστοιχο συνέβη όταν ο Θαλής ο Μιλήσιος μέτρησε το ύψος των αιγυπτιακών πυραμίδων χρησιμοποιώντας την ομοιότητα των τριγώνων. Γνωστή σήμερα από την θητεία μας στα γυμνασιακά θρανία. Όμως τότε, δηλαδή το 600 π.Χ. περίπου, η μέθοδός του σίγουρα θα υποκινούσε το εύλογο ερώτημα των πολιτών της προσωκρατικής Μιλήτου. Και αυτό στάθηκε αιτία αναζήτησης από τον σοφό μαθηματικό μιας πρότασης ή καλύτερα μιας σειράς προτάσεων που να γίνονται απόλυτα κατανοητές για την αλήθεια τους στους λάτρεις της ερώτησης που μόνο έτσι βίωναν την αγωνία για το νέο που έφερνε στην Πόλη ο Θαλής. Μέσα από αυτή την λαμπρή σχέση με την αγορά, δημιουργήθηκε το πρώτο Θεώρημα και εξ αυτού η Ευκλείδεια Γεωμετρία, το πρώτο αυστηρό μαθηματικό οικοδόμημα, αξεπέραστο μέχρι σήμερα. Η πρώτη επιστήμη ή όπως συνηθέστερα καλείται η Ελληνική Επιστήμη!

Λεξιλογικά

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ             

 Ελευθεροτυπία 20-9-2014X.K. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

Και για να τελειώνουμε και μ' αυτούς που κάνουν τρομοκρατία με το φανατικό τους πατριωτισμό και με αυτούς που μας τρομοκρατούν μην τυχόν και βάλουμε στην κουβέντα μας τη λέξη «γένος», «έθνος» και «πατρίδα». Ε, λοιπόν, η ονομάτων επίσκεψις μας καθοδηγεί να πλησιάζουμε με σεμνότητα και νηφαλιότητα τις έννοιες.

Και η λέξη «γένος» παράγεται από το ρήμα γίγνομαι (κι όχι γεννώμαι), που σημαίνει εξελίσσομαι, άρα το γένος είναι μια οντότητα προερχόμενη από μια συνεχή εξέλιξη.

Από την ίδια ρηματική ρίζα προέρχεται η «Γένεσις» της Αγίας Γραφής, που σημαίνει τη νομοτελειακή εξέλιξη του σύμπαντος κόσμου μετά το Γενηθήτωσαν του Δημιουργού ή της τύχης ή της Φύσης· δεν πέφτω στην παγίδα, εγώ, των ιδεολογημάτων.

Η λέξη «έθνος» σημαίνει ομάδα που έχει κάποια αναγνωρίσιμα κοινά χαρακτηριστικά. Στον Ομηρο και στους αρχαίους υπάρχουν και τα έθνη των ορνίθων, το σμάρι των πουλιών, π.χ. τα αποδημητικά, τα λιμναία, τα αρπακτικά κ.τ.λ.

Και η λέξη «πατρίς» είναι επίθετο, αδελφοί, επίθετο. Στον Ομηρο ευρίσκεται ως επίθετο του ουσιαστικού γαία, πατρίς γαία, η γη του πατέρα μου. Εκεί που γεννήθηκε, μόχθησε, παντρεύτηκε, τεκνοποίησε, όργωσε, ψάρεψε και πέθανε και θάφτηκε ο πατέρας μου.

Καμιά μεταφυσική, καμιά ιδεολογία, καμιά φανατική σημαία. Ακόμη και το λεκτικό υβρίδιο «Μητέρα Πατρίς» σημαίνει η μήτρα-γαία από την οποία γεννήθηκε ο πατέρας. Τα άλλα όλα είναι λεκτικός φασισμός.

Εθνική και κοινωνική Συνείδηση

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ (Θεσσαλονίκη, (15 Νοεμβρίου 1939 – Θεσσαλονίκη, 29 Ιουνίου 1998) 

Ο πρίγκιπας της Αριστεράς αν και μαρξιστής θα αναζητήσει τον Ορθόδοξο λόγο, συγγράφοντας Ιστορία, Γεωγραφία, Πολιτική Ιδεολογία, και εν τέλει Λογοτεχνία.

Η κεντρική ιδέα της «Αλήθειας» συν η σωστή δόση αυταπάρνησης, αφοσίωσης, ευφυίας, ταλέντου, απαρέγκλιτης δημοκρατικής τοποθέτησης και ειλικρινούς αριστερής διανόησης και ρομαντισμού, διαποτίζει τη γενική διαδρομή του, τα πεζά του, την ποίησή του και την ζωή του την ίδια!

________________****"_______________

του Κ. Μοσκώφ απ’ο το Άρδην τ. 74 

Μια παραγωγική εμπορευματική δραστηριότητα διασώζεται ανάμεσα στον 16ο και 18ο αιώνα, στον ελεύθερο από τα αντικίνητρα του οθωμανικού φεουδαλισμού νεοεποικισμένο ορεινό χώρο, ή στις όμοιας ιστορικής γένεσης νησιώτικες κοινωνίες του Αιγαίου, αποκλειστικά σχεδόν εκεί.

Η οικονομική ενότητα της ελλαδικής κοινωνίας έχει διασπαστεί τώρα: Οι αστικές σχέσεις αναπτύσσονται στα εμπορευματικά βουνίσια αυτά κέντρα, διεισδύουν σταδιακά στην περίοική τους αγροτιά, δεν διοχετεύονται όμως και προς τον φεουδαλοποιημένο πεδινό χώρο. Όχι ότι μια ανάπτυξη της οικονομίας δεν πραγματοποιείται και στα μέρη αυτά. Οι καινούργιες καλλιέργειες, η σταφίδα κυρίως, αλλά και το βαμβάκι, ο καπνός, το καλαμπόκι, ανταποκρίνονται στην αυξανόμενη ολοένα ζήτηση της Ευρώπης, κι έστι η παραγωγή αυξάνεται σημαντικά από τα τέλη του 17ου αιώνα στον ελλαδικό χώρο σαν σύνολο.

Όμως, τα πλεονάσματα στον κάμπο δημιουργούνται κυρίως με διοικητικό τρόπο από φορολογίες, ιδίως από τη δεκάτη, από τον ισστιρά, την υποχρέωση πώλησης μέρους της παραγωγής σε χαμηλές τιμές προς το κράτος. Η εξαγωγική δραστηριότητα που θα αναπτυχθεί δίνει στους εξαγωγείς, μεγάλους φεουδαλικούς άρχοντες κυρίως, και στην κεντρική διοίκηση, ένα σημαντικό εισόδημα σε νόμισμα «σκληρό», ευρωπαϊκό, αλλά στην τέτοια οικονομική διαδικασία οι καλλιεργητές ελάχιστα θα συμμετέχουν. Η αγορά, στον πεδινό αυτό χώρο, δεν θα διαμορφωθεί παρά μέσα από θύλακες, «comptoirs», που αφομοιώνουν στον διεθνή χώρο τα πιο προσοδοφόρα τμήματα της πεδινής αγροτικής οικονομίας σε μια κατευθείαν σύνδεση άρχουσας τάξης και εισαγωγέων της Ευρώπης· η σταφιδοπαραγωγή, ιδίως, μέσα σε τέτοια πλαίσια αναπτύσσεται· μέσα σε τέτοια πλαίσια, πάνω σε μια φεουδαλική και μεταπρατική βάση, θα διαμορφωθούν κοινωνικά και οι ασχολούμενοι με τις καλλιέργειες αυτές πληθυσμοί.

Μεσίστια η επέτειος, τσουρούτικη η γιορτή

*Θεόδωρος Παντούλας

27.10.2024 εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κάθε φορά που κοντοζυγώνει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου με ζώνουν τα φίδια. Σκέφτομαι το οπτικοακουστικό υλικό που θα κυκλοφορήσει στα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης», στο οποίο οι μαθητές θα απαντούν άλλα αντί άλλων σχετικά με τον εορτασμό, και… δαιμονίζομαι. Παλιότερα τους έκανα χάζι τους νεολαίους, υποθέτοντας ότι παίρνουν στο ψιλό τους ρεπόρτερ. Μετά βεβαιώθηκα ότι είναι τωόντι άγευστοι της γιορτής και ανυποψίαστοι του περιεχομένου της.

Και κοντά στα σχολιαρούδια πολλοί νταβραντισμένοι ενήλικοι που, έχοντας δυσανεξία σε οτιδήποτε ούτως ειπείν εθνικό, στρογγυλεύουν με δικολαβισμούς την αποστροφή τους βρίσκοντας παρωχημένες τις παρελάσεις (τις συγκεκριμένες) ή θεωρώντας καλύτερο να γιορτάζουμε τη λήξη του πολέμου και όχι το ξεκίνημά του!

Εχουν τα δίκια τους οι άνθρωποι. Οι πόλεμοι είναι, πράγματι, αγριευτικές καταστάσεις και οι παλιοί ήσαν ακάτεχοι από τις σημερινές μετωνυμίες των «ανθρωπιστικών επεμβάσεων», χώρια ότι δεν είχαν και κουμπιά να πατήσουν. Εφ’ όπλου λόγχη, δηλαδή με σώμα με σώμα, έγραφαν ιδίαις χερσί και εκ του σύνεγγυς τις εποποιίες τους. Μολαταύτα οι κοινωνίες που σέβονται τον εαυτό τους και τη διαδρομή τους στον χρόνο τιμούν όσους αγωνίστηκαν – πάντως όχι για να απλώνουμε εμείς μερακλίδικα τις αρίδες μας. Θέλω να πω ότι η απόδοση τιμών δεν είναι μια επετειακή ρητορεία. Είναι μια ανανεούμενη δέσμευση των επιγόνων ότι θα σταθούν ισοϋψείς με τους προγόνους. Είναι δέσμευση ότι θα πουν κι αυτοί, σαν έρθει η δική τους ώρα, τα δικά τους «όχι».

Δεν είναι προφανέστατα η δική μας περίπτωση αυτή. Εμείς ως πολιτεία παριστάμεθα αγγαρεμένοι από το πρωτόκολλο σε ξέπνοες εκδηλώσεις κι ως κοινωνία οι περισσότεροι ανησυχούμε αν βγαίνει τριημεράκι με την αργία κολλητή για να εκδράμουμε στις ανά την επικράτεια εξοχικές ταβέρνες.

Ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Ο Ύμνος στην Ελευθερία και ο Διονύσιος Σολωμός είναι πασέ. Του στέλνουμε του ποιητή τα σεβάσματά μας, αλλά δεν έχει θέση ούτε αυτός ούτε ο ύμνος του στις ζωές μας. Μαθητεύουμε αλλού. Και προκόβουμε πολύ. Και πλειοδοτούμε σε μεγαλοστομίες.

Αλλά στο παγκόσμιο χωριό είσαι πάντοτε χωριάτης και φτωχός συγγενής χωρίς το οικόσημό σου κι όσα αυτό κουβαλά. Το οικόσημο του Σολωμού κουβαλά την επιλογή του –περί επιλογής πρόκειται- να ζήσει ως ελεύθερος Έλληνας, ενώ η δική μας ξεσκολισμένη αμερημνισία δεν κουβαλά ανεμελιά, αλλά μια ετερόφωτη κι εθελόδουλη ένδεια που με νεοπλουτική ξιπασιά τη λογίζουμε για εκσυγχρονιστικό κατόρθωμα.

Σε γνωρίζω από την κόψη

Του σπαθιού την τρομερή,

Σε γνωρίζω από την όψη

Που με βια μετράει τη γη.

Ποια γη; Αυτή που ασκούνταν βρίζοντας ξένοι φαντάροι; 

Αυτή που λιάζονται ευρωπαίοι συνταξιούχοι ή αυτή που δώσαμε αντιπαροχή;

Ο Σολωμός είναι ένας ξένος. Γι’ αυτό και ξενίζει το υπερφίαλο Εγώ μας η αυτοπροαίρετη υποταγή του στην Ελευθερία. Σήμερα, στην εποχή του ανέξοδου φιλειρηνισμού, έχουν πέραση οι δεκάρικοι για ανέφελη συνύπαρξη λύκου, αρνιού και τσέλιγκα. Άλλωστε, η σύγχρονη βία μασκαρεύεται. Γίνεται ανθρωπιστική αποστολή και οικεία τηλεοπτική δυσκολία. Οικεία όμως εκείνα τα χρόνια ήταν η βία του δυνάστη και η απόφαση του εξεγερμένου να ζήσει ως Ελεύθερος ή να γενεί λαμπάδα της Λαμπρής για να λαμπρύνει το σκότος και την σκοτούρα μιας ζωής που δεν σκύβει την κεφαλή της. Κι όλα γύρω σου είναι φως. Μόνο που για να το λουστείς αυτό το φως, χρειάζεται σε πρώτη φάση να βγάλεις τα γυαλιά σου.

Εθνικισμός είναι να μισείς τις πατρίδες των Άλλων. 

Αυτο-αποικισμός είναι να μισείς τη δικιά σου πατρίδα, που σημαίνει να υιοθετείς την ελιτίστικη άποψη του αποικιοκράτη για σένα και τον τόπο σου.

Και αυτό δεν είναι αντι-φασισμός, αυτοηττώμενος μαζοχισμός είναι.

Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Έλληνας δεν είναι υπηκοότητα, είναι τίτλος τιμής!

Από Ανδρέας Ρέος

Βλέπω πολλούς που διαφωνούν με τον Ατετονκούμπο ως σημαιοφόρο στην ολυμπιακή αποστολή της Ελλάδας.

Η μόνη ένσταση που έχω αφορά στο ταξικό θέμα. Δε θα έβαζα δισεκατομμυριούχο, αλλά ένα φτωχαδάκι, ολυμπιονίκη ή μη.

Όμως, όσοι έχουν λίγο ρατσιστικούλικο θέμα και τους ξινίζει που θα δουν έναν μαύρο σημαιοφόρο της Γαλανόλευκης, θέλω να τους πω ότι είναι τεράστια τιμή για όλους μας.

Μπορεί να μην είναι ολυμπιονίκης, είναι όμως ένα παιδί που δόξασε την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο και στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου.

Θα σας πω και πάλι κάτι που πρέπει να το χωνέψετε οι ελληνάριοι και είναι κεντρική ιδεολογική μου θέση:

Έλληνας δεν είναι υπηκοότητα, είναι τίτλος τιμής. 

Και ως τέτοιος απονέμεται, δεν κληρονομείται. Πρέπει να αποδείξεις ότι είσαι  άξιος φορέας του τίτλου τούτου.

Πρέπει να τον δικαιώσεις, να τον τιμήσεις και να τον κερδίσεις. Πρέπει να αγωνιστείς για να αποδείξεις ότι τον αξίζεις. 

ΔΕ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΣΤΕΙ, διότι τότε απομειώνεται και η σημασία του.

Διότι "κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρο".

ΓΙΑ ΕΜΑΣ τους πατριώτες-εθνιστές (όπου εθνιστής = διεθνιστής) και αντίθετα με τους σωβινιστές-εθνικιστές 

η έννοια τους ΕΘΝΟΥΣ είναι κοινωνιολογική, οντολογική, ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΗ έννοια, είναι μια διαισθητική αυτογνωσία που ορίζει ταυτόχρονα τη  συλλογική συνείδηση της κοινωνίας, 

Γεώργιος Δροσίνης — Ἡ Πατρίδα μας

«Ξένε ποὺ μόνος κι ἔρημος
σὲ ξένους τόπους τρέχεις,
πές μου, ποιὸς εἶναι ὁ τόπος σου
καὶ ποιὰ πατρίδα ἔχεις;»

«Τὴ μακρινὴ πατρίδα μου
πάντα ποθῶ στὰ ξένα.
Ἐκεῖ τὰ χρόνια τῆς ζωῆς
περνοῦν εὐλογημένα.

Ἐκεῖ κι ὁ θάνατος γλυκός,
κι ἀφοῦ κανεὶς πεθάνει,
ἔχει στὸ μνῆμα του Σταυρό,
καντήλι καὶ λιβάνι.

Στ᾿ ἀγαπημένο μου χωριὸ
χαρὲς πάντα καὶ γέλια,
στ᾿ ἁλώνια τραγουδιῶν φωνὲς
ξεφάντωμα στ᾿ ἀμπέλια.

Κι ὅταν χορεύει ἡ λεβεντιὰ
στῆς Πασχαλιᾶς τὴ μέρα,
βροντοκοπᾶ τὸ τύμπανο
καὶ κελαηδεῖ ἡ φλογέρα.

Στὴ μακρινὴ Πατρίδα
ἔχει εὐωδιὰ καὶ χάρη
τὸ ταπεινότερο δεντρί,
τὸ πιὸ φτωχὸ χορτάρι.

Στοὺς κλώνους τῆς ἀμυγδαλιᾶς,
σμίγουν ἀνθοὶ καὶ χιόνια
καὶ φέρνουνε τὴν ἄνοιξη
γοργὰ τὰ χελιδόνια.

Στῶν μαγεμένων της βουνῶν
τὰ μαρμαρένια πλάγια,
γλυκολαλοῦν οἱ πέρδικες
καὶ κλαίει ἡ κουκουβάγια.

Ἡ ἀσημένια θάλασσα
μ᾿ ἀφροὺς τὴν περιζώνει
κι ὁ οὐρανὸς μὲ τ᾿ ἄστρα του
τὴ χρυσοστεφανώνει.

Τὴ μακρινὴ Πατρίδα μου,
πρὶν ἡ σκλαβιὰ πλακώσει,
τὴ δόξαζ᾿ ἡ παλληκαριά,
τὴ φώτιζεν ἡ γνώση.

Καὶ τώρ᾿ ἀπὸ τὴ μαύρη γῆ,
τὴ γῆ τὴ ματωμένη,
πρόβαλε πάλ᾿ ἡ ἐλευθεριὰ
σὰν πρῶτα ἀντρειωμένη».

«Φτάνει τὴ χώρα ποὺ μοῦ λές,
τὴ γνώρισα, τὴν εἶδα,
τὴ μακρινὴ Πατρίδα σου
ἔχω κι ἐγὼ Πατρίδα».

Περί ἔθνους, περί πατρίδος καί περί χώρας… [Καθηγητής Ἀδαμάντιος Πεπελάσης]

Γράφει ὁ Δημήτρης Καπρᾶνος.

Ὁ καθηγητής Ἀδαμάντιος Πεπελάσης, στόν δημοσιογράφο Γιῶργο Καραβίδα, τόν Μάρτιo τοῦ 2012…

«Ἡ μεγαλύτερη ἀνησυχία σας ποιά εἶναι;» ἐρωτᾶ ὁ συνάδελφος. Καί ὁ σοφός καθηγητής ἀπαντᾶ:

«Ἄν στό πῶ θά γελάσεις. Ὄχι ἐσύ. Ὁ ἀναγνώστης μας… Φοβᾶμαι γιά τό ἔθνος! 

Ὁ Γιάννης Σακελλαράκης, ἕνας διαπρεπής ἀρχαιολόγος πού, γιά εὐνόητους λόγους, δέν ἔγινε ποτέ καθηγητής στήν Ἑλλάδα, ἦταν δεμένος μέ τοῦτα τά χώματα. Ὁ ἀναγνώστης σου θά ἀναρωτηθεῖ τί θά πεῖ, στά 2012, δεμένος μέ τά χώματα. Δέν ξέρω. Ὅ,τι καταλαβαίνει ὁ καθένας.

Μοῦ ἔλεγε ὁ Γιάννης, ρέ σύ Διαμαντῆ, τόσα χρόνια σκάβω καί ἀνακαλύπτω ὅλα αὐτά τά εὑρήματα. Ξέρεις ποῦ καταλήγω; Ἴδιοι μασκαρᾶδες ἦταν κι αὐτοί ὅπως κι ἐμεῖς, ἀλλά ἦταν καί κάτι ἄλλο.

Εἴχανε ψυχή. Αὐτό ἐννοῶ λέγοντας ὅτι φοβᾶμαι γιά τό ἔθνος.

Αὐτό τό ἔθνος τό ἔμαθα στήν πρώτη δημοτικοῦ καί ἀπό τήν μάνα μου. Ἄς μοῦ πεῖ κάποιος τί ἄλλο ἔχουμε τούτη τή στιγμή τῆς συμφορᾶς νά μᾶς κρατήσει. Ἐγώ δέν πρόκειται νά πάρω μιά σημαία καί νά βγῶ στούς δρόμους καί νά φωνάζω ζήτω ἡ Ἑλλάς καί ζήτω τό ἔθνος. Ξέρω ὅμως πώς κάτι μέσα στήν ψυχή μου ἀναστατώνεται. Αὐτό φοβᾶμαι ὅτι χάθηκε, χάνεται. Λυπᾶμαι πού ὅταν γκρινιάζουμε γιά τήν κρίση φτάνουμε μέχρι ἐκεῖ πού πάει τό ἄτομό μας. Αὐτούς τούς Ἕλληνες φοβᾶμαι πού ἀλλάξανε μέσα σέ εἴκοσι χρόνια ἀξίες καί ἰδανικά…».

Σέ ἐρώτηση τῆς δημοσιογράφου Μαρίας Ἀνδρέου, γιά τό τί σημαίνει ἔθνος καί τό πῶς διαμορφώνεται ἡ ἐθνική συνείδηση, κλήθηκε νά ἀπαντήσει ὁ Γιάννης Βογιατζῆς. Ἡ ἀπάντηση πού ἔδωσε ὁ σπουδαῖος ἠθοποιός ἦταν ἡ ἀκόλουθη:

«Στό σχολεῖο εἴχαμε ἕναν Ἰταλό καθηγητή, μέ λατρεία στήν ἑλληνική παιδεία, τόν Κάρλο Μπρικέλι. Μᾶς ἔκανε ἰταλικά καί μᾶς μάθαινε νά λέμε ὅτι στό αἷμα μας ρέει αἷμα ἰταλικό. Τότε, ὅλα τά παιδιά καί χωρίς νά συνεννοηθοῦμε –αὐτή εἶναι ἡ πιό δυνατή μου ἀνάμνηση, πού μέ κάνει καί κλαίω ὅταν θυμᾶμαι τά παιδικά μου χρόνια– φωνάζαμε: “Στό αἷμα μᾶς ρέει αἷμα ἑλληνικό!”.

Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

“Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

Του Diego Fusaro

Ο Diego Fusaro (Ντιέγκο Φουσάρο) είναι Ιταλός φιλόσοφος που διδάσκει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο IASSP στο Μιλάνο (Ινστιτούτο Ανώτερων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών). Είναι πτυχιούχος Ιστορίας της Φιλοσοφίας και κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία της Ιστορίας. Οι μελέτες του εστιάζονται στον γερμανικό ιδεαλισμό, στους προπαρασκευαστικούς στοχαστές του (Spinoza) και στους οπαδούς του (Marx), με ιδιαίτερη εστίαση στα ιταλικά ρεύματα σκέψης (Gramsci, Gentile). Τον Ιούλιο του 2013, η εφημερίδα “La Repubblica” τον χαρακτήρισε ως έναν από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους νέους ευρωπαίους φιλοσόφους.

* * *

Ο αγώνας των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης εναντίον της σταθερής και ριζωμένης ταυτότητας είναι ο ίδιος ενάντια των συνόρων ως μιας όχθης που σχηματίζει έναν καθορισμένο και περιορισμένο χώρο, ικανό να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, αποτελεί την βασική αρχή της μετα-δημοκρατικής ετερονομίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το όριο είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση της ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται πάντοτε σε σχέση με την ετερότητα : όπως το λέει και ο τίτλος του γνωστού δοκιμίου του Heidegger, “Identität und Differenz” η Ταυτότητα και η Διαφορά σχηματίζουν ένα εννοιολογικό ζευγάρι στο οποίο κάθε όρος εμφανίζεται ως απαραίτητος για την ύπαρξη και τον ορισμό του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ταυτότητα, εκτός αν αυτή δεν έχει διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Ούτε μπορεί να υπάρξει διαφορά, εκτός από την περίπτωση που υπάρχουν πολλαπλές ταυτότητες.

Εάν, μέσω της κατεδάφισης των ορίων, εξαφανιστεί η ετερότητα και παραμείνει μόνο η αβεβαιότητα, τότε κάθε πιθανή ταυτότητα αποκρύπτεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο διάλογος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές ταυτότητες, οι οποίες έχουν αξίες και ρίζες: είναι το αντίθετο του πολυπολιτισμικού διαλόγου που προωθείται και επαγγέλλεται από τους αποστόλους της παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία, είναι ένας σιωπηλός διάλογος, στον οποίο τα μέρη, αφού έχουν γυμνωθεί από την ταυτότητά τους, δεν έχουν αφήσει κυριολεκτικά τίποτα να πει το ένα στο άλλο.

Μνήμη και Αστέριου Αστεριάδη

Του Βαγγέλη Χωραφά

Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1944 και ενώ η περιοχή της Δράμας και της ευρύτερης Ανατολικής Μακεδονίας βρισκόταν υπό την κατοχή των Βουλγάρων συνέβη ένα μοναδικό για ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη γεγονός: η υποστολή της σημαίας του κατοχικού στρατού υπό το φως της ημέρας και η έπαρση της ελληνικής σημαίας.

 Στην κεντρική πλατεία της Προσοτσάνης ο δάσκαλος Κώστας Καζάνας μαζί με τον Αστέριο Αστεριάδη υπέστειλαν τη βουλγαρική φασιστική σημαία και ύψωσαν την ελληνική, αψηφώντας την τρομοκρατία και τις απειλές, που αποτελούσαν την καθιερωμένη πρακτική των Βουλγάρων κατακτητών.

 Το γεγονός αυτό αποτέλεσε ισχυρό πλήγμα για τις φασιστικές βουλγαρικές δυνάμεις κατοχής ενώ ταυτόχρονα αναπτέρωσε το ηθικό των Ελλήνων αγωνιστών και του τοπικού πληθυσμού. 

Η πράξη αυτή, θεωρείται ως η μοναδική υποστολή σημαίας η οποία συνέβη υπό το φως της ημέρας, σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη. 

K. Λαμπρόπουλος: Το επικίνδυνο πλαίσιο του διαφαινόμενου Ελληνοτουρκικού Διαλόγου

Ο Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος , Ανώτερος Στρατηγικός Αναλυτής, Συνδιευθυντής του Athens Hub του Οργανισμού Geneva Centre for Security Policy, μιλώντας στον 98.4 , έκανε λόγο για την διαμόρφωση με επισπεύδουσα την Ελλάδα, ενός επικίνδυνου πλαισίου, για τον διαφαινόμενο Ελληνοτουρκικό διάλογο . 

Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά , όταν προαναγγέλλεις υποχωρήσεις απ τις πάγιες θέσεις, όταν θεωρείς εφαλτήριο διαπραγμάτευσης θέματα κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων, όταν σχετικοποιείς την απομείωση της εθνικής κυριαρχίας, τότε το μόνο που δύνασαι να διαπραγματευτείς είναι το μέγεθος της ήττας. Και δεν υπάρχει καμία νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο γιατί δεν ετέθη καν στη προεκλογική περίοδο. 

Δυστυχώς, όπως υπογραμμίζει, επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά, απ τα πιο επίσημα χείλη αυτό που γράφει εδώ και 4 χρόνια..οτι η Ελλάδα έχει ως στρατηγικό στόχο την Ύφεση και τις Σχέσεις Καλής Γειτονίας με τη Τουρκία ανεξαρτήτως Τιμήματος. Ένα απ τα πλέον επικίνδυνα που ακούστηκαν στη περίφημη συνέντευξη, του Έλληνα Πρωθυπουργού, είναι η απάλειψη της πρόσφατης συμπεριφοράς της Τουρκίας χάριν ενός restart άνευ όρων και μιας αναζήτησης "τολμηρής" ατζέντας. 

Δεν μηδενίζεται ο ιστορικός χρόνος ποτέ σε μια διαπραγμάτευση αφενός, αφετέρου το συνολικό πλαίσιο που τίθεται συν-καθορίζει το αποτέλεσμα. Όταν αναφερόμαστε σε πολιτικό διάλογο τότε αναπόφευκτα εισέρχεται ο παράγων ισχύς και οι έννοιες της συμμετρίας ή της ασυμμετρίας ισχύος. Ακόμα και αν ο απώτερος στόχος είναι η ύφεση πάντα πρέπει να χρησιμοποιείς ως όπλο τη διαδικασία (process) για να ισχυροποιείς τη θέση σου. 

Όταν την αναβαθμίζεις σε peer to peer χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα χωρίς τη παραμικρή κύρωση για προηγούμενη επιθετική συμπεριφορά τότε ως χώρα καθίστασαι εξ υπαρχής σε καθεστώς αδυναμίας. Επιπρόσθετα το μοτίβο της Προσωπικής Διπλωματίας( Personal Diplomacy) καθίσταται επικίνδυνο για τη χώρα που το υιοθετεί γιατί το πρόσωπο αναγορεύεται σε καθοριστικό δρώντα. 

Ὁ Παπαδιαμάντης καὶ οἱ Γραικύλοι

  Η ἄρνηση τῆς ταυτότητας

«Τούτ’ ἡ χώρα ποὺ ἀνεμίζει τοὺς ἀμέτρητους γραικύλους» 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ

Φώτιου Ἀρ. Δημητρακόπουλου

Καθηγητοῦ Βυζαντινῆς Φιλολογίας Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

(Aπόσπασμα)

  

Ὁ τελευταῖος γραικυλισμὸς ὡς νόσημα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης ἀπορρέει ἀπὸ ἕνα παλαιὸ σύμπτωμα μειονεξίας ἀπέναντι στὴ Δύση, συνοδευόμενο μὲ αἴσθημα προκατάληψης κατὰ τοῦ Βυζαντίου, ἕνεκα παντελοῦς ἀγνοίας τῆς ἑλληνορθόδοξης θέασης τοῦ κόσμου...

Τὸ νόσημα παρουσιάζει συγκεκριμένα παθολογικὰ φαινόμενα, ποὺ τὰ ἀποτυπώνει ὁλοκάθαρα ὁ Παπαδιαμάντης στὸ ἀτελὲς μυθιστόρημά του «Τὸ λάβαρον», καὶ προσβάλλει κυρίως τοὺς νεοέλληνες λογίους, διανοουμένους καὶ πολιτικούς. 

Ὡς ἰδεολογικὸ σύνδρομο ἐμφανίζεται γενικῶς ὡς κρίση ταυτότητας, ὡς ἀπόρριψη τῶν ἡμετέρων καὶ θαυμασμὸς τῶν ἀλλοτρίων, ἤγουν ὡς πλέγμα ἐθνικοῦ αἰσθήματος κατωτερότητας...

Ὁ γραικυλισμὸς ἐμφανίζεται καὶ ὡς ὀξεῖα μορφὴ τῆς χρονίου νόσου τοῦ μιμητισμοῦ καὶ τῆς ξενομανίας.

Ακυρώνει τὸν πατριωτισμό, παραλύει τὸ ἐθνικὸ φρόνημα, καταργεῖ κάθε ἐθνικὴ θεωρία, συχνὰ ὁδηγεῖ τὰ θύματά του νὰ μεταβληθοῦν σὲ ἄτυπους ἐξωμότες. Ἐν ἄλλοις λόγοις βρίσκεται στὸν ἀντίποδα τοῦ σωβινισμοῦ.

Δὲν εἴχανε κλείσει ἕξι χρόνια ἀπὸ τότε ποὺ ὁ Παπαδιαμάντης πρωτοδημοσίευσε διήγημα, τὸ ἑορταστικὸ χριστουγεννιάτικο «Τὸ Χριστόψωμο» στὴν ἐφημ. «Ἐφημερίς», 26 Δεκ. 1887, ἴσαμε τὴ δημοσίευση τοῦ «Λαμπριάτικου ψάλτη» στὴν ἐφημ. «Ἀκρόπολις», 27-31 Μαρτίου 1893.

Εἰκοσιεφτὰ διηγήματα σὲ πεντέμισυ χρόνια, τὰ περισσότερα στὶς δύο παραπάνω ἐφημερίδες καὶ στὸ περιοδικὸ «Ἑστία», στὸ μεγαλύτερο μέρος τους μὲ ὑπόθεση συνδεδεμένη μὲ τὸ δωδεκαήμερο τῶν Χριστουγέννων ἢ τὸ Πάσχα, καὶ δημοσιευμένο τὶς μέρες τῶν γιορτῶν. 

Τὸ ἑορταστικὸ- θρησκευτικὸ-περιεχόμενο τῶν διηγημάτων ὡς ἐξωτερικὸ αἴτιο, κι ἡ ζήλια ὡς ἀφανὴς λόγος ἐπίκρισης, εἶχαν κάνει κάποιους κριτικοὺς νὰ δηλώσουν τὴ δυσφορία τους ἔναντι τοῦ Παπαδιαμάντη. 

Σ’ αὐτοὺς ἀπαντᾶ στὸν πρόλογό του ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος, ἤπια, ἀλλὰ καὶ εἰρωνικά, καὶ μὲ ἀρκετὸ θυμὸ πρὸς τὸ τέλος. Μνημονεύει τὴ συγγραφική του πρόθεση, τὶς πηγὲς τῆς ἔμπνευσής του, τὸ ἀναγνωστικὸ ἐνδιαφέρον ποὺ παρουσιάζουν τὰ διηγήματά του, τὴν ἔλλειψη ἐπιζητημένης καὶ βεβιασμένης ὑπόθεσης ἢ πλοκῆς, τὴν ἄντληση τῆς θεματικῆς ἀπὸ τὴν πραγματικότητα χωρὶς κάτι τὸ ἀπίθανο, καί, τέλος, πὼς ἐργάζεται ὁ ἴδιος ὡς δημιουργός.

Ὁ Παπαδιαμάντης συνεχίζει ὑπογραμμίζοντας τὰ σημεῖα ποὺ ἐνοχλοῦν τοὺς ἐπικριτές του: ἡ θρησκευτικὴ ὑπόθεση τῶν ἔργων του, ἡ ἄποψή του περὶ συνεχείας τοῦ ἑλληνισμοῦ διὰ μέσου τοῦ ἑλληνικοῦ μεσαίωνα, ἡ ἀδιαφορία του γιὰ τὸν κακῶς νοούμενο ἐκπολιτισμὸ καὶ τὴν πρόοδο. 

Ο φλογερός επαναστάτης και «πατέρας» της Ιταλίας, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι

Ένας εξεγερμένος πατριώτης αντάρτης κατάφερε να ενώσει την Ιταλία και να της χαρίσει την ανεξαρτησία της έχοντας στο πλευρό του χίλιους εθελοντές που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα! Αυτή είναι σε δυο γραμμές η ιστορία του εθνικού ήρωα της Ιταλίας που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στα μέσα του 19ου αιώνα. «Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, μας μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε από την κούνια μας», έλεγε γι’ αυτόν ο σπουδαίος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, καθώς οι κατακτήσεις και οι επιτυχίες του επαναστάτη τον μετέτρεψαν σε ήρωα διεθνούς βεληνεκούς. 

Η κατ’ εξοχήν ηγετική μορφή που ξεπήδησε από την περίοδο ενοποίησης της Ιταλίας κατά τον 19ο αιώνα (το λεγόμενο Ριζορτζιμέντο), τα έβαλε με θεούς και δαίμονες για τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους και δεν σταμάτησε ούτε όταν ήρθε αντιμέτωπος με τον ίδιο τον Πάπα.

 Μπαρουτοκαπνισμένος και διψασμένος για μάχη και δόξα, πολέμησε τόσο στη Λατινική Αμερική (απ’ όπου έλκει εξάλλου και την καταγωγή του το «Ήρωας των Δύο Κόσμων») όσο και στη χώρα του, συμμετέχοντας σε όλες τις μείζονες μάχες της Ιταλίας και μετρώντας επιτυχίες που ακούστηκαν στα πέρατα του κόσμου: επανάσταση στη Σικελία, κατάρρευση της μοναρχίας των Βουρβόνων, αναδίπλωση της Αυστριακής Αυτοκρατορίας, ανατροπή των παπικών κρατών και δημιουργία του ιταλικού έθνους!

 Ως σύγχρονος Ρομπέν των Δασών («Τσε Γκεβάρα του 19ου αιώνα» τον αποκαλούν συχνά), απολάμβανε την καθολική αναγνώριση του λαού, γι’ αυτό και όταν τον επικήρυξε ο Πάπας με σεβαστό ποσό κανένας Ιταλός δεν σκέφτηκε να τον προδώσει. Ένας από τους διασημότερους ανθρώπους του καιρού του και λεοντόκαρδος από τους λίγους, έγινε σύμβολο των ρομαντικών, έμβλημα των δημοκρατικών και σφράγισε την εικόνα του χαρισματικού στρατιωτικού και πολιτικού ηγέτη, αναγκάζοντας ακόμα και τον φασίστα Μουσολίνι να υιοθετήσει τα συνθήματά του (όπως το «Πορεία προς τη Ρώμη»). 

ΕΘΝΗ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΠΡΟΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΦΑΝΙΣΘΟΥΝ!

Μουαμάρ Καντάφι 

«Ἔθνη τῶν ὁποίων ὁ ἐθνικισμὸς καταστρέφεται προορίζονται νὰ ἀφανισθοῦν. Οἱ μειονότητες, ποὺ ἀποτελοῦν ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα πολιτικὰ προβλήματα στὸν κόσμο, δημιουργήθηκαν ἀπὸ κοινωνικὲς αἰτίες, γιατὶ ἦταν ἔθνη ποὺ διαμελίσθηκαν, ἀφοῦ καταστράφηκε ὁ ἐθνικισμός τους. Ὑπάρχουν ἔθνη τῶν ὁποίων ὁ ἐθνικισμὸς ἔχει καταστραφεῖ καὶ τὰ ὁποῖα ἔχουν διαλυθεῖ. Ὁ κοινωνικὸς παράγοντας εἶναι, ἑπομένως, ἕνας ζωτικὸς παράγοντας, ἕνας παράγοντας ἐπιβίωσης, γι’ αὐτὸ εἶναι τὸ φυσικὸ καὶ τὸ αὐθόρμητο κίνητρο τῶν ἀνθρώπων γιὰ ἐπιβίωση, εἶναι ἡ ἔμφυτη ὁρμὴ τοῦ ἔθνους γιὰ ἐπιβίωση.

Ὁ ἐθνικισμὸς στὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων καὶ τὸ ὁμαδικὸ ἔνστικτο στὸ ζωικὸ βασίλειο εἶναι σὰν τὴν δύναμη τῆς βαρύτητας στὸ πεδίο τῶν ὑλικῶν καὶ οὐρανίων σωμάτων. Ἄν ἐκλείψει ἡ βαρύτητα τοῦ ἡλίου, τὰ ἀέριά του θὰ ἐκραγοῦν καὶ ἡ ἑνότητα τοῦ κόσμου δὲν θὰ ὑπάρχει πλέον. Ἔτσι, ἡ ἑνότητα ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης. Ὁ παράγοντας τῆς ἑνότητας ὁποιασδήποτε ὁμάδας εἶναι ἕνας κοινωνικὸς παράγοντας, καὶ στὴν περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου αὐτὸς ὁ παράγοντας εἶναι ὁ ἐθνικισμός. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο, οἱ ἀνθρώπινες κοινότητες ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἐθνική τους ἑνότητα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν βάση τῆς ἐπιβίωσης. 

ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ..

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«ΕΑΝ ΕΠΙΛΑΘΩΜΑΙ ΣΟΥ ΣΜΥΡΝΗ
ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐὰν μή σου μνησθῶ, ἐὰν μὴ προανατάξωμαι τὴν Σμύρνην ὡς ἐν ἀρχῇ τῆς εὐφροσύνης μου».
104 χρόνια από τη μέρα της απελευθέρωσης.

« δε ζει χωρίς πατρίδα η ανθρώπινη ψυχή» (Κωστής Παλαμάς)

Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος 10ο Ετήσιο Συμπόσιο του Δήμου Κερύνειας 24 Νοεμβρίου, 2018