Ten Years After…

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

05/08/2025

Αν ο μη γένοιτο ερωτηθώ για τους τόπους, τα γεγονότα, τις γενοκτονίες, τα πρόσωπα
θα ισχυριστώ πως δεν ήξερα τίποτα.
Θα αποκριθώ πως προσωπικά δεν γνωρίζω καθόλου τι έγινε.
Ήμουν στο δρόμο.
Ήρθα μετά.
Η φωτιά είχε σβήσει.
Το auto da fé είχε κλείσει τον κύκλο του.
Ο αυτόχειρας είχε γίνει αγνώριστος.
Αν η μνήμη έχει σάρκα και οστά,
τα οστά είχαν μείνει στον τόπο.
Η σάρκα είχε γίνει καπνός.

[…]

Αν ερωτηθώ για την ώρα,
εν πρώτοις θα πω πως την ήξερα.
Ήταν η ώρα πάνω κάτω του πανικού της αυγής.
Της σιωπής που ποτέ δεν γίνεται τίποτα.
(Μα μπορεί το ποτέ και το τίποτα να χαλάσουν τον κόσμο).
Του πανδαιμόνιου από πιάτα που σπάζουν στο μινόρε της αυγής
που δεν έρχεται.
Των καφέ που ‘χουν κλείσει.
Ούτως ειπείν, της νυχτερινής ταραχής σε λιμνάζοντα ύδατα,
στους ομόκεντρους φθίνοντες κύκλους
σε ακύμαντο τέλμα,
με την φόρα πέτρας για πέταμα,
έτσι, μόνο και μόνο για να κουνηθούν τα νερά.

Ίσως, η ώρα και για σάλτο μορτάλε,
ισοδύναμο με το άλμα της ωραίας χορεύτριας
από το παράθυρο στην φωτιά
όπου έλιωνε ήδη ο κουτσός μολυβένιος στρατιώτης.

Απόσπασμα από το ποίημα «Auto da fé», Γιάννης Παπαμιχαήλ

Τον Ιούλιο του 2015, στη στήλη «Συν-δια-μόρφωση» της εφημερίδας «Ποντιακή Γνώμη», είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Μικρές (αν)αγγελίες επικείμενων θανάτων». Είχε μόλις προηγηθεί η αυτοπυρπόληση (Ιούνιος 2015) ενός συνταξιούχου δημοσιογράφου κάποιας τοπικής εφημερίδας της Πελοποννήσου, του Η.Φ., 78 ετών. Το άρθρο ξεκινούσε με το ιδιόχειρο σημείωμα που είχε αφήσει: «Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την οικονομική ανέχεια. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μου. Δεν βλέπω καμία ελπίδα. Σας αποχαιρετώ.»

Πέρασαν δέκα χρόνια… Ξανά εδώ… Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Έρχεται για μία ακόμα φορά η επικαιρότητα με ομοιότητες και αναλογίες να διαταράξει τη θερινή ραστώνη: η Αύρα Γρηγορίου, δημοσιογράφος, 67 ετών, αυτοπυρπολείται το πρωί της Τετάρτης 30 Ιουλίου 2025 στην Αίγλη Ζαππείου, υπενθυμίζοντάς μας πως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και αν ακόμα οι άνθρωποι περιφρονούν την ιστορία, εκείνη δεν τους περιφρονεί καθόλου και γι’ αυτό θα τους θυμίζει διαρκώς όλα εκείνα που προσπαθούν να ξεχάσουν.

Η είδηση είναι αυτή. Κι εμείς οι ίδιοι. Εμείς οι ίδιοι είμαστε ο δαίμονας.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Μέρες τώρα αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω κάτι εδώ.

Αν η σιωπή είναι σεβασμός ή συνενοχή.

Αν ο λόγος προσθέτει ή αφαιρεί.

Αν η ομιλία, ακόμη και η πιο τρυφερή, γίνεται βεβήλωση του πένθους.

Αλλά ίσως τελικά αυτό που απομένει να μας συνδέει – ως κοινωνία, ως Εκκλησία, ως σώματα που αναπνέουν μαζί – δεν είναι η πληροφορία, αλλά η ευθύνη. Και η τρυφερότητα ως μορφή αλήθειας.

Γιατί η είδηση αυτής της εβδομάδας δεν είναι ούτε ο ΟΠΕΚΕΠΕ, ούτε οι γελοίες δηλώσεις του Πρωθυπουργού στο Άγιον Όρος. Δεν είναι η παρακμή των κομμάτων, ούτε τα διατάγματα μιας εξουσίας που έχει ξεχάσει ότι κυβερνά ζωντανούς ανθρώπους και όχι δεδομένα.

Η είδηση της εβδομάδας – η μόνη αληθινή είδηση – είναι ότι ένα παιδί 13 χρονών, ένα παιδί με λεπτή φωνή και λεπτή ψυχή, κρεμάστηκε στη Φυλή.

Και κανένας μας δεν ήταν εκεί.

Όχι γιατί δεν προλάβαμε. Όχι γιατί δεν το μάθαμε. Αλλά γιατί δεν θέλαμε να το δούμε.

Γιατί δεν μας αφορά. Γιατί δεν μας αγγίζει – παρά μόνο σαν «τραγικό περιστατικό».

Αντιμετωπίζουμε πια τον θάνατο όπως και την είδηση: διαχειριστικά.

Όμως η ψυχή ενός παιδιού δεν είναι «θέμα». Δεν είναι κοινωνιολογικό συμβάν.

Είναι μυστήριο. Είναι ευαγγέλιο. Είναι Άδης και Ανάσταση μαζί.

Και κανείς μας δεν αναστήθηκε.

Γενοκτονία: Πάνω από 500 αυτοκτονίες ετησίως στα χρόνια των Μνημονίων στην Ελλάδα

Περισσότεροι από 500 άνθρωποι αυτοκτονούν ετησίως τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, αφήνοντας πίσω τουλάχιστον 2500 πενθούντες, καθώς σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, για κάθε μία αυτοκτονία μένουν πίσω τουλάχιστον 5-10 άτομα που πενθούν, όχι μόνο βιώνοντας τις ψυχοκοινωνικές συνέπειες του στίγματος της αυτοκτονίας, αλλά ανήκοντας παράλληλα, σε ένα ποσοστό 10-15%, στην πληθυσμιακή ομάδα υψηλής επικινδυνότητας για αυτοκτονία.

Ο αριθμός των αυτοχειρων στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία, εμφανίζεται σταθερά αυξανόμενος, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όπως αυτά διατίθενται από την ΕΛΣΤΑΤ  (έως και το έτος 2014), αλλά και σύμφωνα με την αποτύπωση των επικαίρων τάσεων που διεξάγει το Κέντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας.

Το λεγόμενο ισχυρό φύλο αποδεικνύεται ωστόσο εξαιρετικά ευάλωτο και μετράει περισσότερα θύματα σε σχέση με το γυναικείο.  Ενδεικτικά, το 2014 καταγράφηκαν 459 αυτοκτονίες ανδρών και 115 γυναικών, το 2013 οι αντίστοιχοι αριθμοί ηταν 425 άνδρες και 91 γυναίκες, το 2012 ο απολογισμός ηταν 373 άνδρες και 94 γυναίκες. Συνολικά, για το διάστημα απο το 2000 έως το 2014 καταγράφηκαν 6.121 αυτοκτονίες.

Τα θλιβερά στοιχεια παρατίθενται απο την οργάνωση Κλίμακα -λειτουργεί το Κεντρο Ημέρας για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας- με αφορμή τη 10η Σεπτεμβρίου που έχει καθιερωθεί από  τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Ένωση για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως η Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας, προκειμένου να ενεργοποιηθεί η κοινή γνώμη με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του πληθυσμού  στα πεδία της πρόληψης της αυτοκτονίας και των αυτοκαταστροφικών συμπεριφορών.

Υποεκτίμηση και υποκατάσταση: οι αποτυχημενες απόπειρες ειναι 25 φορες περισσότερες από τις καταγεγραμμένες αυτοκτονίες

Οι ειδικοί εκτιμούν πως στην πραγματικότητα οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες αυτών που καταγράφονται ενώ δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για τις μη θανατηφόρες απόπειρες, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι σχεδόν 25 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών.

«Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου.....Αντίο σε όλους.»

Τέλος στη ζωή του έβαλε σήμερα το πρωί ο 59χρονος Α.Τ, κάτοικος Μύρινας.

Τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια, όπλισαν το G3, όπλο που είχε στην κατοχή του, αφού άνηκε στο τμήμα Εθνοφυλακής.

Ο 59χρονος, λίγο πριν οπλίσει το όπλο, άφησε σημείωμα, στο οποίο ανέφερε ότι δεν αντέχει να ζήσει άλλο σε βάρος των φίλων του.

Ο πυροβολισμός, αναστάτωσε τους περιοίκους, που επικοινώνησαν αμέσως με το αστυνομικό τμήμα της Λήμνου.

Ο 59χρονος τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και αυτό τον είχε καταρρακώσει, αφού, όπως ομολογούσε σε φιλικά του πρόσωπα, δεν μπορούσε να ανταποκριθεί όπως θα ήθελε.

Η χαριστική βολή ήταν ότι σε λίγο καιρό θα έμενε και άστεγος.

Στο σημείωμα που άφησε, ανέφερε:

«Δεν μπορώ να ζω άλλο σε βάρος των φίλων μου. Χειμώνιασε και πρέπει να μείνω άστεγος. Η υγεία μου είναι χάλια. Έχω 1 χρόνο να πάρω τα φάρμακα για το ζάχαρο. Παρακαλώ τον Μητροπολίτη Λήμνου να αφήσει να με θάψουν ως Χριστιανό.

Αντίο σε όλους.»

Ανάρτηση από: http://www.limnosfm100.gr

Αναδημοσίευση από: http://blogvirona.blogspot.gr

Το σημείωμα αυτοκτονίας που συγκλονίζει τη Λέσβο και ολόκληρη την Ελλάδα

Στο σημειώμα του αναφέρει:

ΕΛΛΑΔΑ 20/9/2013

ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ:

- ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΚΑΙ ΒΔΕΛΥΡΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΚΥΡΙΕΥΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΑΝ ΕΝΑΣ ΚΥΚΛΟΣ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΡΧΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΣΚΟΤΟΣ.

ΕΧΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ ΟΤΙ ΕΝΑΣ ΚΟΚΚΟΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΩΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΝ ΠΛΗΡΕΙ ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΙΑ - ΟΠΩΣ ΟΤΑΝ ΜΥΡΙΖΕΙΣ ΓΙΑΣΕΜΙ -ΑΠΕΦΑΣΙΣΑ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΟΣ ΠΛΕΟΝ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΜΑΙ ΤΟ ΕΙΔΕΧΘΕΣ ΑΛΓΟΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΥΝΘΗΚΩΝ, ΤΗΝ ΕΚΟΥΣΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΒΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΟΥ ΚΥΚΛΟΥ._

ΕΡΡΩΣΘΕ!

ΜΑΡΩΛΙΑΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Συγκλονίζει! Το ιδιόχειρα σημείωμα του Εμμανουήλ ΜΑΡΩΛΙΑ που την Παρασκευή έδωσε τέλος στη ζωή του!

Ο 58χρονος Εμμανουήλ Μαρώλιας, συνταξιούχος καθηγητής, με καταγωγή από τη Σάμο είχε εγκατασταθεί εδώ και δέκα χρόνια μαζί με τη σύντροφό του στη Συκαμιά, συνέγραφε το τεράστιο ποιητικό του έργο, συνεργαζόταν με εφημερίδα της Μυτιλήνης και είχε μια πλούσια πνευματική δραστηριότητα στο νησί, επιλέγοντας έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής.

Λιτός, απλός, ανθρώπινος δεν επεδίωξε θώκους καταξίωσης παρά του ότι είχε πλούσια φιλοσοφική και λογοτεχνική παιδεία.

“Φυσικοί θάνατοι” στην Ελλάδα της πτώχευσης: μια αναίμακτη γενοκτονία !!!

Μόνιμη επωδός της "δικής μας πλευράς" είναι οι περίπου 4.000 αυτοκτονίες των 3 τελευταίων χρόνων.
Τις χρησιμοποιούμε ως απόδειξη του επιχειρήματος πως "το Μνημόνιο σκοτώνει".
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα τραγικό φαινόμενο που απασχολεί και τρομάζει φυσικά όλους μας.

Ξέρετε, όμως, κάτι;
Θεωρώ πως κάνουμε μεγάλο λάθος που επικεντρωνόμαστε μόνο εκεί.
Δε θα έπρεπε οι αυτοκτονίες να είναι η προμετωπίδα της αντίδρασής μας.
Υπάρχει ένα φαινόμενο πολύ χειρότερο, κατ' εμέ, και αποδεικνύει σαφέστερα και περίτρανα πως "το Μνημόνιο σκοτώνει".
Και είναι η ραγδαία αύξηση των θανάτων.
Των "φυσικών θανάτων", που λένε, μα δεν είναι καθόλου φυσικοί.
Μπορεί να μην έχουν την αμεσότητα του αίματος, όπως οι αυτοκτονίες, αλλά έχουν το ίδιο αποτέλεσμα και έχουν πολύ μεγαλύτερη έκταση.
"Θα συνέβαιναν έτσι κι αλλιώς" θα έλεγε διαφωνώντας κάποιος εμμονικός.
Όχι, δεν είναι έτσι.
Η τραγική αύξηση της θνησιμότητας και η επαπειλούμενη μείωση του προσδόκιμου ζωής είναι φαινόμενα που κανείς δε δικαιούται να παραβλέπει.
Πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, εξ αυτών των "φυσικών θανάτων" δε θα συνέβαιναν "φυσικώς", αν δεν βυθίζονταν στην απελπισία οι συνάνθρωποί μας.

Έχει όνομα: τη λένε Βαρβάρα Αργυρίου. Και ήταν η μητέρα μου

Του γιου της Πέτρου Αργυρίου

Δεν κρατάω πλέον λογαριασμό για τις αυτοκτονίες της κρίσης. Είμαι όμως απόλυτα βέβαιος ότι από χθες είναι+1. Και είμαι τόσο βέβαιος, γιατί αυτό το +1 που προστέθηκε στα μαθηματικά του θανάτου ήταν… η μητέρα μου.

Από τους γονείς μου αποσυνδέθηκα συναισθηματικά πολύ νωρίς γιατί εκείνοι υποστήριζαν το σύστημα και με προετοίμαζαν για αυτό όπως κάναν όλοι οι νοικοκυραίοι της εποχής.

Στα εφηβικά μου μάτια, η συναισθηματική μου απομάκρυνση από τους γονείς μου ήταν μια τιτάνια μάχη κατά του συστήματος που γνώριζα από τα μικρά μου πόσο στρεβλό και διεφθαρμένο ήταν χωρίς να χρειάζομαι κάποια δηλητηριώδη πολιτική κατήχηση για να με προγραμματίσει. 

Φυσικά, όσο δίκιο και αν είχα, είχα άδικο. Γιατί οι γονείς μου, όπως εκατομμύρια άλλοι γονείς, ήταν απλοί και αφελείς άνθρωποι που παγιδεύτηκαν από την γαλαντόμο τοκογλυφία του συστήματος της εποχής τους.

Σφάλμα θανάσιμο για αυτούς και τη γενιά μου και όσες άλλες γενιές απομένουν να ρθουν, αλλά σφάλμα που οφειλόταν στην άγνοια.

Ακριβώς χάρη στην πρόωρη αποσύνδεση μου και στην απόρριψη όλων των γονεϊκών στερεότυπων μπορώ αντικειμενικότατα να σας πω:

Η μάνα μου ήταν αγία. Όπου έβλεπε ανάγκη έστεργε. Πέρασε χρόνια ολόκληρα στα νοσοκομεία της ντροπής και της οδύνης και έκανε εθελοντικά τη νοσηλεύτρια και την ψυχοπομπό σε δεκάδες συγγενείς, γνωστούς και αγνώστους.

Αγκάλιαζε όποιο παιδί βρισκόταν στο διάβα της.