Λαοκράτη Βάσση: Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ 1821

Πρέπει να το διαβάσουν μαθητές, φοιτητές, διδάσκαλοι και κάθε Έλληνας, κι όχι μόνο αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα και έχουν καθαρή σκέψη και αγνό πατριωτισμό. 

Νομίζουμε ότι το κείμενο αυτό αποτελεί εθνική διδαχή, προέρχεται δε από ένα διανοούμενο με υψηλή παιδεία, επιστημονική συγκρότηση και ήθος.

Αθανάσιος Φωτόπουλος 

 Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

Του  Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

Απ’ τη Μεταπολίτευση στη Χρεοκοπία κι απ’ τη Χρεοκοπία στη Μετανεωτερική αποικιοποίηση

Λακράτης Βάσσης

Καθώς τείνουμε να εθιστούμε στην κίβδηλη κανονικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται, με παραπλανητικούς όρους, απ’ το ένοχο πολιτικό μας σύστημα και τα επικοινωνιακά του εξαπτέρυγα: με βάση τις νεο/αποικιακές «ρήτρες» των τριών Μνημονίων και τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις τους, με μία εξ αυτών ως και ενός αιώνα, όλο και περισσότερο αποσυνδέονται Μεταπολίτευση και Χρεοκοπία, σαν να μην υπάρχει σχέση αιτιότητας, σχέση αιτίου και αιτιατού, μεταξύ τους. Όπως, όλο και περισσότερο «αναγιγνώσκονται»: η Χρεοκοπία, που απωθείται ένοχα εκτός του πολιτικού μας λεξιλογίου, και η Μετανεωτερική αποικιοποίησή μας, σαν φυσιολογικά, ακόμα και… ευκταία, γνωρίσματα της εθνικής μας πραγματικότητας. Με τη διαμεσολαβητική, μεταξύ της υπερεξουσίας του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου και του λαού μας, πολιτική εξουσία να προβάλλει περίπου ως τρόπαια πολιτικού ρεαλισμού τις μνημονιακές «πομπές» της, απενοχοποιώντας και «κανονικοποιώντας» τον νεο/αποικιακό διαχειριστικό της ρόλο. Προπαντός χάρη (και) στη στρατηγική αναδίπλωση της Συριζικής Αριστεράς, που «βραχυκύκλωσε» (μεσοπρόθεσμα;) τις όποιες εναλλακτικές δυνατότητες και προοπτικές του Τόπου μας.

2. Με όση όμως επικοινωνιακή χρυσόσκονη κι αν επικαλυφθούν τα δύο δίπολα: α) Μεταπολίτευση-Χρεοκοπία και β) Χρεοκοπία-Μετανεωτερική αποικιοποίηση, σε όσες επιστημονικοφανείς παραναγνώσεις κι αν επιδοθούν οι επιτήδειοι της «οργανικής διανόησης», δεν είναι δυνατό να… εξαερωθεί, τελικά, η βαθύτερη αιτιότητα που τα διαπερνά. Γιατί, όσο κι αν υπερτονιστούν τα (υπαρκτά) εξωγενή αίτια της χρεοκοπίας, δεν γίνεται να αποσυνδεθεί πειστικά απ’ τα ενδογενή αίτιά της ή να θεωρηθούν αυτά ως δευτερογενή. Ενώ είναι και πρωτογενή και κυρίαρχα. Να αποσυνδεθεί, δηλαδή, απ’ τον βαθύτερο πολιτικό και πολύ περισσότερο τον βαθύτερο εκπτωτικό πολιτιστικό χαρακτήρα των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Όπου βρίσκεται και η αιτιακή ρίζα του παρακμιακού της κατήφορου και της τελικής της έκβασης, που είναι η Χρεοκοπία. Κι όπως μόνον με ιδεολογία νεο/ραγιαδισμού μπορεί να συμβιβάζεσαι ή και να νιώθεις άνετα με τις μακροχρόνιες μνημονιακές «ρήτρες» και τη συνακόλουθή τους ταπεινωτική περιστολή της εθνικής μας αυτεξουσιότητας. Με τον καθηγητή Γιώργο Κασιμάτη ευλόγως να δηλώνει οργισμένα πως: απ’ την ασυλία της εθνικής κυριαρχίας δεν παραιτείσαι, όπως η κυβέρνηση του «Γιωργάκη» Παπανδρέου, «ούτε με το περίστροφο στον κρόταφο».

Ως ελαχίστη συμβολή στην ανάδειξη αυτής της βαθύτερης αιτιότητας: Μεταπολίτευση → Χρεοκοπία → Μετανεωτερική αποικιοποίηση, που είναι και απόπειρα ανάδειξης τόσο της ωραιοποιούμενης κίβδηλης κανονικότητάς μας όσο και του σκοτεινού βάθους όλης της εθνικής μας κακοδαιμονίας, θα προσπαθήσω απλώς να αγγίξω τον εσώτερο πυρήνα των πολιτικών και των πολιτιστικών αιτίων της Χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης. Που αυτά ρίχνουν και συνολικότερα φως στο βάθος της εθνικής μας κακοδαιμονίας και της μοιραίας διαδοχής των μεγάλων «ανεκπλήρωτων» στη δίνη της νεότερης ιστορίας μας. Όπως, πολύ ειδικότερα, ρίχνουν ερμηνευτικό φως και στα πολλά «γιατί» της άγονης, ως τώρα, διαχείρισης της Χρεοκοπίας και των νεο/αποικιακών πειραματικών εφαρμογών στο εθνικό μας κορμί. Όπου, με περισσεύοντα… ιησουιτισμό, αριστερότροπο και δεξιότροπο, μεταβαπτίζεται (ΣΥ.ΡΙΖ.Α) το τέλος των «Μνημονιακών προγραμμάτων» σε τέλος της «Μνημονιακής εποχής». Ή υμνολογείται (Ν.Δ.) το τέλος της «Ενισχυμένης εποπτείας», χωρίς, όμως, που είναι κι η οδυνηρή αλήθεια, να τελειώνουν μαζί της: οι δεσμευτικές «ρήτρες» των Μνημονίων, με όλο το νομικό τους «οπλοστάσιο», αλλά και τα ξεδιάντροπα ξεπουλήματα κρίσιμων εθνικών υποδομών μας (λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομος…, υποθήκευση της υπόλοιπης εθνικής περιουσίας για έναν αιώνα!), που είναι απολύτως συνυφασμένες με την εθνική μας αυτεξουσιότητα, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια.

Προσπερνώντας, για την οικονομία τούτου του κειμένου, πολύ κρίσιμα ζητήματα, καθόλου άσχετα, αμέσως ή εμμέσως, με την όλη πορεία και τελική έκβαση της Μεταπολίτευσης, όπως, ας πούμε, η συγκεκριμένη «μετάβαση» απ’ τη χούντα στην περίοδό της, ή, κατά κύριο λόγο, η στρατηγική αρχιτεκτόνησή της απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή (που, παρά τα θετικά της, εκείνους μάλιστα τους καιρούς για τον Τόπο μας), δεν έπαυε να είναι, λόγω της πολύ εσώτερης «λογικής» της, «λογικής» εντέλει… ελέγχου της κοινωνίας, μια οιονεί δημοκρατία επί της κοινωνίας και όχι μια δημοκρατία της κοινωνίας, με τις συστημικές, πάντοτε, «δικλείδες ασφαλείας» της, που κανείς, ούτε και ο Αντρέας της… Αλλαγής, δεν τόλμησε να «αγγίξει» (!), θα περιοριστώ μόνο στο να αναδείξω τη βαθύτερη ρίζα του παρακμιακού πολιτικού της κατήφορου, που είναι: η σταδιακή εκφυλιστική μετάπτωση της δικομματικής διαχείρισης της εξουσίας σε αδηφάγο σύστημα διαχειριστικής νομής της. Έτσι που, κυρίως απ’ τα μέσα των δεκαετιών της και εντεύθεν, με κορύφωση στην περίοδο των επιγόνων Καραμανλή-Παπανδρέου, δεν υπήρχε το «πολιτικό σύστημα» για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το «πολιτικό σύστημα», για τα εναλλασσόμενα δηλαδή συνδιαχειριστικά κόμματα εξουσίας, Ν.Δ.-Πα.Σο.Κ., και το ιδιοποιημένο απ’ αυτά κράτος. Με μοιραία, εκ τούτου, τη λεηλασία των εθνικών πόρων, την άφρονα ρευστοποίηση μερισμάτων των μελλοντικών γενεών (υπερχρέωση) και την οδυνηρή, τελικά, Χρεοκοπία της χώρας.

Η ενδότερη αιτιότητα αυτής της «εκφυλιστικής μετάπτωσης», όπως προκύπτει απ’ την εξ υποκειμένου και την εξ αντικειμένου συναυτουργία όλου του πολιτικού φάσματος, αλλά και της ίδιας της κοινωνίας, με δεδομένο, πάντοτε, πως δεν… νοείται πολιτική ενοχή χωρίς κοινωνική συνενοχή, είναι ένα πολύ σύνθετο και δυσανάγνωστο πρόβλημα. Κι είναι παντελώς απλοϊκή η δήθεν αριστερή (μονοσήμαντη) σύνδεσή της με τη βαθύτερη λογική και φιλοσοφία καθεαυτής της ιδρυτικής «στρατηγικής αρχιτεκτόνησής» της. Έτσι που, με τη μηχανιστική ενοχοποίηση του «συστήματος», να απενοχοποιούνται, τελικά, οι διαχειριστές και επικαρπωτές του. Όχι, βέβαια, πως η συγκεκριμένη «αρχιτεκτόνηση» δεν ενείχε, δυνητικά, τη ροπή της εκπτωτικής της μετάλλαξης. Προφανώς και την ενείχε. Αλλά σε συνάρτηση, προφανώς, με την καλή ή την κακή διαχειριστική λειτουργία της θεσμικής της βάσης. Όπως αυτό επιβεβαιώνεται απ’ τη δοκιμασμένη εφαρμογή του «προτύπου» της, της σύγχρονης δηλαδή στρατηγικής του αστισμού (διαχειριστική εναλλαγή ενός «συντηρητικού» και ενός «προοδευτικού» κόμματος στην εξουσία), στις περιώνυμες δημοκρατίες δυτικού τύπου και επί πολλές ως τώρα δεκαετίες. Που σημαίνει πως δεν φτάνει το: «φταίει το… σύστημα», αν θέλουμε να φωτίσουμε ερμηνευτικά τη βαθύτερη αιτιότητα του σταδιακού εκπτωτικού κατήφορου των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης. Που μοιραία κατέληξαν στη Χρεοκοπία και στη Μετανεωτερική αποικιοποίηση της χώρας μας. Ενός εκπτωτικού κατήφορου που τα πολιτικά και τα πολιτιστικά του αίτια συναποτελούν διαλεκτική ενότητα.

Η μετανεωτερική αποικιοποίηση – Μεταπολίτευση και χρεοκοπία

Του Λαοκράτη Βάσση

Καθώς τείνουμε να εθιστούμε στην κίβδηλη κανονικότητα, όπως αυτή διαμορφώνεται, με παραπλανητικούς όρους, απ’ το ένοχο πολιτικό μας σύστημα και τα επικοινωνιακά του εξαπτέρυγα: με βάση τις νεο/αποικιακές ρήτρες των τριών Μνημονίων και τις μακροχρόνιες δεσμεύσεις τους, με μία εξ αυτών ως και ενός αιώνα, όλο και περισσότερο αποσυνδέονται Μεταπολίτευση και Χρεοκοπία, σαν να μην υπάρχει σχέση αιτιότητας, σχέση αιτίου και αιτιατού, μεταξύ τους.

Όπως, όλο και περισσότερο αναγιγνώσκονται: η Χρεοκοπία, που απωθείται ένοχα εκτός του πολιτικού μας λεξιλογίου, και η μετανεωτερική αποικιοποίησή μας, σαν φυσιολογικά, ακόμα και ευκταία, γνωρίσματα της εθνικής μας πραγματικότητας. Με τη διαμεσολαβητική, μεταξύ της υπερεξουσίας του ευρωδυτικού τοκογλυφικού κεφαλαίου και του λαού μας, πολιτική εξουσία να προβάλλει περίπου ως τρόπαια πολιτικού ρεαλισμού τις μνημονιακές “πομπές” της, απενοχοποιώντας και “κανονικοποιώντας” το νεο/αποικιακό διαχειριστικό της ρόλο. Προπαντός χάρη (και) στη στρατηγική αναδίπλωση της Συριζικής Αριστεράς, που βραχυκύκλωσε (μεσοπρόθεσμα;) τις όποιες εναλλακτικές δυνατότητες και προοπτικές του Τόπου μας.

Με όση όμως επικοινωνιακή χρυσόσκονη κι αν επικαλυφθούν τα δύο δίπολα: α) Μεταπολίτευση-Χρεοκοπία και β) Χρεοκοπία-Μετανεωτερική αποικιοποίηση, σε όσες επιστημονικοφανείς παραναγνώσεις κι αν επιδοθούν οι επιτήδειοι της οργανικής διανόησης, δεν είναι δυνατό να εξαερωθεί, τελικά, η βαθύτερη αιτιότητα που τα διαπερνά. Γιατί, όσο κι αν υπερτονιστούν τα (υπαρκτά) εξωγενή αίτια της χρεοκοπίας, δεν γίνεται να αποσυνδεθεί πειστικά απ’ τα ενδογενή αίτιά της, ή να θεωρηθούν αυτά ως δευτερογενή. Ενώ είναι και πρωτογενή και κυρίαρχα. Να αποσυνδεθεί, δηλαδή, απ’ τον βαθύτερο πολιτικό και πολύ περισσότερο τον βαθύτερο εκπτωτικό πολιτιστικό χαρακτήρα των δεκαετιών της Μεταπολίτευσης.

ΛΑΟΚΡΑΤΗΣ ΒΑΣΣΗΣ: "Οι αξιακές συντεταγμένες του Ελληνισμού αντίδοτο στην παρακμή"

Γιώργος Τασιόπουλος

Από το μέγιστο Λαοκράτη Βάσση, στό "δρόμο της Αριστεράς" του Σαββάτου τα αποσπάσματα που ακολουθούν 

"....Η κανονικότητα τους δεν είναι ένα συγκυριακό επικοινωνιακό πέπλο, πίσω απ' το οποίο θέλουν να κρύψουν (παλιός δικομματισμός) την ενοχή τους για τη Χρεοκοπία και τη συνενοχή τους (νέος δικομματισμός) για την άγονη διαχείρισή της. Αλλά ένα πολύ μονιμότερο ιδεολογικό υπόδειγμα υποτέλειας στο οποίο προσπαθούν να μας εθίσουν"... 

"...οι ξεπουλημένες στους επικυρίαρχους του ευρωδυτικού κεφαλαίου "επενδυτές" κερδοφόρες υποδομές του Τόπου μας (Λιμάνια, Αεροδρόμια, Σιδηρόδρομος), όλες τις χρυσοπληρωμένες από το υστέρημά του λαού μας.

Αλλά και άλλες πλουτοφόρες πηγές μας, όπως οι "Υδρογονάνθρακες" για παράδειγμα, ή τα τεράστιας αξίας "Φιλέτα γης", ακόμα και σε προστατευόμενες περιοχές (Natura). Όπου, μάλιστα κάποιες "ιδιωτικοποιήσεις" όπως ψευδωνύμως αποκαλούνται, είναι ξεδιάντροπα ξεπουλήματα κατευθείαν σε κρατικούς Ιργανισμούς των Ευρω/εταίρων μας.

Αυτή, λοιπόν, η "κανονικότητα" της αποικιακής υποτέλειας μας είναι μία "κίβδηλη κανονικότητα", στην οποία προσπαθούν να μας εθίσουν, επικαλύπτοντας με περισσεύουσα επικοινωνιακή χρυσόσκονη τα όσα επί της ουσίας την ορίζουν και τη χαρακτηρίζουν.

Με προέχουσα, πάντοτε, στόχευση τη νομιμοποίησή της, με όρους απενοχοποιητικής αποκατάστασής της στη συνείδηση του κόσμου, μαζί, προπαντός, με την απενοχοποιητική  αποκατάσταση, ως και... υμνητική, του ένοχου (μεταπολιτευτικός  δικομματισμός) και συνένοχου (τριτομνημονιακή Συριζική Αριστερά) πολιτικού μας συστήματος....

... προϋποθέτει εθνική στρατηγική ρήξης με τη "λογική" που έφερε τη  "μετανεωτερική υποτέλεια μας, εντός, μάλιστα, Ευρωζώνης -τη ληστεία μισθών και συντάξεων - τα ξεπουλήματα σε Ευρω/εταίρους τις "ρήτρες" υποθήκευσης ως και ενός αιώνα..."

Κι όσο, εννοείται, αργεί αυτή η "άλλη στρατηγική", τόσο και παγιώνεται η "κίβδηλη κανονικότητα" των νεο/στορικών απο/ταυτοποιήσεων και της από εθνο/ποιητικής ευρώ/προσαρτηματικότητας, με ό,τι αυτό σημαίνει για εθνικό μας μέλλον...

... Αλλά και η μετέωρη φιλοσοφία των "Εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων", απ' την πρώτη, επί Ράλλη, ως την τελευταία, επί Κεραμέως, που προωθεί, υπό εκσυγχρονιστικό μανδύα, τον βαθύτερο ιδεολογικό εκδυτικισμό της Εθνικής μας Παιδείας..."

Περισσότερα στην εφ. "δρόμος της Αριστεράς" του Σαββάτου 

και στα τελευταία βιβλία του Λαοκράτη Βάσση,

 "Οι αξιακέςσυντεταγμένες του Ελληνισμού" και "Ιοκάστη/πατρίδα - Το εμφύλιο και το Μετεμφύλιο άγος".

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τα μεγάλα «επίδικα» του εορτασμού του ΄21

Του ΛΑΟΚΡΑΤΗ ΒΑΣΣΗ

"...θα γίνει προσπάθεια, με περισσεύουσα «γκλαμουριά» και νεοϊστορική ακαδημαϊκή χρυσόσκονη , το φλογερό ανεξαρτησιακό μήνυμα του ΄21, με όλο του το αξιακό ρίζωμα στους αιώνες ιστορίας και πολιτισμού του Ελληνισμού, να καταστεί συμβατό: με τη μετα-νεωτερική επικυριαρχία, με την κίβδηλη κανονικότητά της και με την επιδιωκόμενη εθνο/αποδομητική «ανακατασκευή»του συλλογικού μας «προσώπου» (αλλαγή ταυτοτικής «εθνο-εικόνας!»).

(...)Ο εσώτερος αξιακός πυρήνας της «ιστορικής βάσης» του ΄21 είναι και εσώτερος αξιακός πυρήνας της «ψυχής» του Τόπου μας (έθνους/πατρίδας).

Όπως βαθαίνουν αυτή την «ψυχή», που γέννησε το έπος του ΄40 και της Εθνικής Αντίστασης, οι νεότεροι πνευματικοί «νομοθέτες» του Ελληνισμού: απ’τον Ρήγα, τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Μακρυγιάννη… ως τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο!_.."

-----------------------------------------------------------------

Το εθνικό άγος της διχόνοιας, του κοτζαμπασισμού, των υπηρετών των ξένων προστατών μας

Δεν έχουν αλλάξει και πολλά από το εθνικό άγος της διχόνοιας, του κοτζαμπασισμού, των υπηρετών των ξένων προστατών μας, ενδεικτικά:

----

Μετά την συντριβή του πασά της Δράμας Μαχμούτ, του επονομαζόμενου Δράμαλη, στα Δερβενάκια και στο Αγιονόρι τον Ιούλιο του 1822, η κυβέρνηση που είχε προκύψει από την Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (Πιάδα), ουσιαστικά ελεγχόταν από τους Πελοποννήσιους προκρίτους και τους νησιώτες καραβοκύρηδες που δεν συμμετείχαν στην ‘Πελοποννησιακή Γερουσία’.

Οι ‘Φιλικοί’ παραμερίστηκαν από την πολιτική εξουσία.

Όμως αυτή η κυβέρνηση των κοτζαμπάσηδων, έχασε την αξιοπιστία της αφού μπροστά στον προελαύνοντα εχθρό, τα μέλη της πανικόβλητα κατέφυγαν στα πλοία αντί να κάνουν κάτι για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Αντίθετα οι ‘Φιλικοί’ οπλαρχηγοί, ο Κολοκοτρώνης, ο Πλαπούτας, ο Νικήτας Σταματελόπουλος, ο Τσόκρης κ.α. μαζί με τον Δημήτριο Υψηλάντη και την ‘Πελοποννησιακή Γερουσία’, επειδή εκείνη την κρίσιμη ώρα είχαν πρωτοστατήσει στην συντριβή του μεγάλου τουρκικού εκστρατευτικού σώματος και στη σωτηρία της επανάστασης, απολάμβαναν της εμπιστοσύνης του απλού λαού και είχαν εξελιχθεί σε δυναμικό πόλο διεκδίκησης της εξουσίας.

Η Β΄ Εθνοσυνέλευση έγινε από τις 29 Μαρτίου μέχρι τις 18 Απριλίου 1823. Εκεί εκτός των ‘Φιλικών’ του Κολοκοτρώνη και του Δ. Υψηλάντη και των ‘Κοτζαμπάσηδων του Μοριά’ εμφανίστηκε και μια τρίτη παράταξη, αυτή των ‘Υδραίων καραβοκύρηδων’ που συνεργάζονταν με τους Ρουμελιώτες. ‘Κοτζαμπάσηδες’ και ‘Υδραίοι’ είχαν την απόλυτη πλειοψηφία στην εθνοσυνέλευση με δύναμη 150 πληρεξουσίων. Πρόεδρος της συνέλευσης εκλέχθηκε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, αντιπρόεδρος ο Θεοδώρητος Βρεσθένης και αρχιγραμματέας ο Θεόδωρος Νέγρης.

Κατά τη συνέλευση αποφασίστηκε να καταργηθούν οι τοπικοί οργανισμοί, ώστε να υπάρχει ένα μόνο κέντρο εξουσίας και συντονισμού. Αυτό ήταν το ‘Εκτελεστικό’ που ήταν πενταμελές και κατά τους τύπους υπάγονταν στο άλλο σώμα, το Βουλευτικό, τις αποφάσεις του οποίου όφειλε να εκτελεί.

Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

 

Γιάννης Ψυχοπαίδης – Μορφές του ’21

Του Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

δ.   Τούτων δοθέντων, θα αναδείξω ως επιμύθιο, κατ’ ανάγκην σηματοδοτικά, τις τρεις κύριες διαστάσεις του αληθινού χαρακτήρα του ΄21. Αυτές που υποσκάπτει κατά σύστημα ο νεο/ιστορικός αναθεωρητισμός, επιχειρώντας να αναπροσδιορίσει το ταυτοτικό μας πολιτιστικό «κύτταρο».

• Με πρώτη διάσταση την εθνική, να σημαίνει πως: Το

’21  είναι Επανάσταση έθνους, του αρχέγονου ελληνικού έθνους, που δημιουργεί κράτος, το Νέο ελληνικό Κράτος, με συλλογικό υποκείμενο όλον τον ελληνικό λαό κι όχι μια τάξη ή κοινωνικά του στρώματα. Προπαντός όχι, όπως θέλει το εθνο/γενετικό ιδεολόγημα, επανάσταση που δημιουργεί κράτος και … έθνος. Κατά αναμηρυκαστική μεταφορά στα καθ’ ημάς αγγλο-σαξονικής κοπής σχηματικών λογικών, που «αγνοούν»» την πραγματικότητα των ιστορικών λαών, σαν τον ελληνικό και όχι μόνο. Με τα υπαρκτά αστικά και κοινωνικά γνωρίσματα της Εθνικής μας Επανάστασης να μη δικαιολογούν, παρά με σκόπιμη υποκατάσταση του όλου απ’ το μέρος, οπότε και με παραϊστορική «ανάγνωση», τη μονοσήμαντη θεώρησή της ως καθαρά αστικής ή κοινωνικής επανάστασης. Με τη θέση επ’ αυτού του Σβορώνου, που βλέπει «όλο το έθνος στον κοινό αγώνα για την ανεξαρτησία» (Επιθεώρηση Τέχνης,  τεύχος 23-24 , 1956), να είναι επιστημονικά αλλά και ευρύτερα οδηγητική. Καθώς, όπως δείχνουν και νεότερες τοποθετήσεις , πέραν των παλαιότερων (Σκληρού, Κορδάτου, Ζεβγού), το ’21 εξακολουθεί, παραδόξως, να «ταλαιπωρείται» ακόμη, μαζί με τις νεο/ιστορικές, και από απλοϊκές «αριστερές … παραναγνώσεις».

Μας εθίζουν σε κίβδηλη κανονικότητα

Βάσσης Λαοκράτης

14/03/2021

Views: 1,843

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintViberShare

Με καλά ενορχηστρωμένη την επικοινωνιακή παραπλάνηση, όλο και περισσότερο “καλλιεργείται” ο εθισμός στην κίβδηλη κανονικότητά μας. Αυτή που προέκυψε από την χρεοκοπία του 2010 και τη συνακόλουθή της μετάπτωση της χώρας μας σε μετανεωτερική αποικία της “ευρω/δυτικής υπερεξουσίας” του τοκογλυφικού κεφαλαίου.

Για αυτό και τείνει να εκλείψει από τον δημόσιο λόγο η όποια αναφορά: Πρώτον, στον πραγματικό χαρακτήρα της χρεοκοπίας, ως ρήγματος δηλαδή στην τρέχουσα  κανονικότητά μας. Δεύτερον, στη βαθύτερη αιτιότητά της, οπότε και στη σχέση της με τον “βυθό” της Μεταπολίτευσης, το ένοχο πολιτικό της σύστημα και τους διαχειριστές του (συνυπατεία ΝΔ- ΠΑΣΟΚ). Τρίτον, στις συνέπειές της, απολύτως συνυφασμένες με τη νεο/αποικιακή επικυριαρχία, όπως αυτή παγιώνεται με την ως τώρα δεκαετή “διαχείριση” της Χρεοκοπίας από τους παλιούς ενόχους και την προστεθείσα ως συνένοχο στο αμαρτωλό πολιτικό μας σύστημα Συριζική Αριστερά (τρίτο Μνημόνιο και διακυβέρνησή της).

Με τη στρατηγική αναδίπλωσή της να λειτουργεί (και) ως απενοχοποιητική δικαίωση, εκ των πραγμάτων, της μνημονιακής θηλειάς στον λαιμό του τόπου μας. Κι ούτε καν στη βάση, έστω, του μονοδρομικού καταναγκασμού, επειδή, ας πούμε, δεν γινόταν αλλιώς. Αλλά ως δικαίωση, πια, καθαυτής της μνημονιακής λογικής και της επωφελούς αναγκαιότητάς της! Υπό την έννοια της μόνης ρεαλιστικής διεξόδου απ΄ τα πνιγηρά αδιέξοδα της χρεοκοπίας.

Που αυτό, όμως, σημαίνει: ήττα της εναλλακτικής στρατηγικής, έστω ως οραματικής δυνατότητας, και νίκη της πολύ γνώριμης, απ΄ την ιστορία μας, ραγιαδίστικης ιδεολογίας της υποταγής, με όλες, τώρα, τις νεοταξικές και ευρω/προσαρτηματικές συνδηλώσεις της. Οπότε και στρατηγική αναδίπλωση, πολύ πέραν της ίδιας της Συριζικής Αριστεράς, αλλά με αυτήν ως “γέφυρα”, συνολικά της εθνικής μας ζωής. Μια εθνική αναδίπλωση, δηλαδή, που είναι και το μείζον για το μέλλον μας.

Απαξίωση του πολιτικού συστήματος

Όχι πως η Συριζική Αριστερά είχε σπονδύλωση πολιτικο/ιδεολογική σοβαρής εναλλακτικής πολιτικής δύναμης, με ώριμη, συνακολούθως, προγραμματική ωριμότητα και ετοιμότητα, υπό έκτακτες,  μάλιστα, συνθήκες. Γιατί, όπως κιόλας αποδείχτηκε, δεν είχε. Αλλά ήταν ή “κατέστη” στη φορά των γεγονότων, η ελπιδοφόρα εναλλακτική πολιτική δύναμη (ως υποσχετική δυνατότητα!).

Κι αυτό, εξ αντικειμένου, γιατί “άδειασε” η πολιτική σκηνή μετά την αυτο/απαξίωση, λόγω της χρεοκοπίας, του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος εξουσίας. Αλλά και γιατί, εξ υποκειμένου, μαζί με την ανεκτίμητη, ιδίως σ’ εκείνες τις συνθήκες της γενικευμένης κρίσης, οραματική και ηθική “παρακαταθήκη” της Αριστεράς, ήταν πολύ σημαντική και η αρχική επικοινωνιακή έκλαμψη του Αλέξη Τσίπρα, ως νέου και άφθαρτου ηγέτη, στον οποίο η ελληνική κοινωνία “πίστωσε” την ελπίδα της εναλλακτικής διακυβέρνησής της.

Τρίτομη Ιστορία του Σ. Καργάκου: Οι μεγάλες αλήθειες για το 1821

             

 Α. Χαρακτήρας  και ταυτότητα του ΄21      

Του Λαοκράτη Βάσση

            Ένα μνημειώδες έργο, πλούτος για την ιστοριογραφία μας, όπως η τρίτομη ιστορία του Σαράντου Καργάκου, για την Επανάσταση του ’21, πάνω από 2.000 σελίδες, εκδ. ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΩΝ, δεν χωράει σε σύντομες κριτικές θεωρήσεις.  Γιατί, τι να πρωτοαναφέρεις απ’ τη συναρπαστική ιστόρηση των στρατιωτικών της γεγονότων ή απ’ τη στοχαστική ανάλυση της σύνθετης πολιτικής της διάστασης, απ’ τα πολύπλοκα δηλαδή πολιτικά της γεγονότα;  Προέκρινα, γι’ αυτό, να επικεντρώσω την προσέγγισή  μου στις πολύ κρίσιμες και καίριες αλήθειες του Καργάκου για τον χαρακτήρα και την ταυτότητα του ’21.  Όπου, φωτίζοντας, με έξοχη ερμηνευτική πειστικότητα, την εθνο-αναγεννητική και όχι εθνο/γενετική  ιστορική αλήθεια του Μεγάλου μας Ξεσηκωμού, κάνει, με την ευθύνη του επιστήμονα ιστορικού, «φύλλο-φτερό» τον ύπουλο και ύποπτο επιστημονικοφανή λόγο του επελαύνοντος, τα τελευταία χρόνια, νεο-ιστορικού αναθεωρητισμού και εθνο-αποδομητισμού. Που βάλθηκε να ξεθεμελιώσει παν τι το εθνικό και ελληνικό.

            α. Στο εισαγωγικό πρώτο μου μέρος θέλω να τονίσω:  

   Πρώτον, ότι ο Σαράντος Καργάκος ανήκει στους αληθινά μεγάλους της πνευματικής μας ζωής, όπως δείχνει και το τεράστιο συγγραφικό του έργο.  Υπερβαίνουν τα εκατό τα βιβλία που έχει γράψει, τα περισσότερα πολύτομα.  Ιδίως τα ιστορικά, χάρη στα οποία και ανήκει στους κορυφαίους Νεοέλληνες ιστορικούς, δίπλα στον Παπαρρηγόπουλο, τον Βακαλόπουλο και τον Σβορώνο.  Καθώς, σημαντικά συγγράμματά του, όπως η τρίτομη Ιστορία των Αθηνών, η δίτομη Ιστορία της Σπάρτης, η δίτομη ιστορία του Μ. Αλεξάνδρου,  η δίτομη Μικρασιατική Εκστρατεία, η τετράτομη Ιστορία του Β΄ Παγκόσμιου  Πολέμου και η τρίτομη Επανάσταση του ’21, για να αρκεστούμε σ’ αυτά, δικαίως τον ανυψώνουν στην πρώτη αυτή κατηγορία ιστορικών μας.

Λαοκράτης Βάσσης για το Μάρκο Μπότσαρη

Από το σημερινό "Δρόμο της Αριστεράς", όπου σε κείμενό του ο Λαοκράτης Βάσσης, σημειώνει τα όσα είπε ο Μάρκος Μπότσαρης στο τελευταίο στρατιωτικό συμβούλιο, παρουσία του ασθενούντος Καραϊσκάκη, λίγο πριν από την ένδοξη και μοιραία μάχη στο Κεφαλόβρυσο. (Φωτό)

.......……............

Και όπως σημείωνει στον επιλογικό σκεπτικισμό του ο Λαοκράτης Βάσσης:

"Θα αναρωτηθώ μαζί σας: πώς γίνεται παρότι έχουμε πίσω μας μία μοναδική ιστορικοπολιτστική παράδοση χιλιετιών, τέτοια πνευματική κληρονομιά, τόσους ήρωες και μάρτυρες στον ιερό βωμό της εθνικής Παλιγγενεσίας, το μεγαλείο του έπους του 40 και της Εθνικής Αντίστασης να καταλήξουμε με την χανακα της ευρωδυτικής επικυριαρχίας στο λαιμό μας(...) Γίνεται δυστυχώς. Το ζούμε άλλωστε. Και γίνεται γιατί δεν κάναμε πράξη ζωής την ηθική παρακαταθήκη του Μάρκου Μπότσαρη και των ηρωικών προγόνων μας(...)
-Το ήθος μας χάσαμε και ήθος χρειαζόμαστε: Ήθος Μάρκου Μπότσαρη, για να βρούμε τον στέρεο βηματισμό μας προς το Μέλλον!

ΠΗΓΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Μανώλης Γλέζος: Τρεις μήνες από το θάνατό του.*

Του Λαοκράτη Βάσση

α .   Με πλήρη συνείδηση του χαρακτήρα και των ορίων τούτης της συγκινητικής «στιγμής», πολύ, όμως, περισσότερο με πλήρη συνείδηση των οριακών δυνατοτήτων μου να φωτίσω, έστω και λίγο, το μέγεθός του, θα περιοριστώ, ως προσκύνημα στον τάφο του, στο να αγγίξω ερμηνευτικά τρεις κύριες διαστάσεις του «φαινομένου: Μανώλης Γλέζος».

     Διάσταση πρώτη: Ο μέγας άθλος της «Ακρόπολης».

Δεν πρόκειται, εδώ, παραβιάζοντας ανοιχτές θύρες, να μιλήσω για τον υπέρτατου συμβολισμού άθλο του: τότε, τώρα και πάντοτε, για την Ελλάδα, την Ευρώπη και τον κόσμο! Που, με όλες τις αξιακές φορτίσεις του, ήταν, για τον Μανώλη,  το πρώτο του «παιγνίδι» με τον θάνατο. Θα αρκεστώ μόνο στο να τονίσω πώς αυτός ο μέγας άθλος είχε και «πριν»,  είχε και «μετά».

     Με το «πριν»: να είναι η αξιακή αρματωσιά του  κι οι βαθιές ρίζες της στην αστείρευτη φλέβα της αντρειοσύνης και της  αντιστασιακότητας, όπως το λέει ο Σβορώνος, του λαού μας. Που, όπως έξοχα το διαλαλεί η Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, παραμένει ο ίδιος, υπό την έννοια της ιστορικής του συνέχειας, διαμέσου των αιώνων:

                        Με χίλια ονόματα, μια χάρη

                          ακρίτας είτε αρματολός 

                     αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι

                         πάντα είν΄ ο ίδιος ο λαός.

   Αλλά και με το «μετά»: να έχει την ακόμα μεγαλύτερη σημασία του ως επιβεβαίωση της δια βίου διάρκειας των αξιών, που οδήγησαν τα βήματά του, μαζί με τον Λάκη Σάντα, στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. Ακατάβλητος σημαιοφόρος, ως την τελευταία του πνοή, του υψηλού διατακτικού του νεανικού του άθλου.

   Διάσταση δεύτερη: Το ιδεώδες του «δημοκρατικού πατριωτισμού».

Η χρεοκοπία και το πολιτισμικό μας πρόβλημα (Β' μέρος) | Λαοκράτης Βάσσης

Από 23΄ και μετά...

Η εφημερίδα Δρόμος διοργανώνει δύο διαλέξεις με θέμα: «Η χρεοκοπία και το πολιτισμικό μας πρόβλημα». Ομιλητής ο Λαοκράτης Βάσσης. Δύο διαλέξεις άκρως επίκαιρες και σχετιζόμενες με τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας.

Η "διαχειριστική υποτέλεια" – Μετα-Δεξιά και μετα-Αριστερά

Βάσσης Λαοκράτης

Η ανάγνωση του πολιτιστικού μας προβλήματος μόνο εύκολη δεν είναι, ιδίως αν σκεφτόμαστε πως η βαθύτερη ρίζα του για το Νεότερο Ελληνισμό βρίσκεται στον οξύτατο αντιθετικό επαμφοτερισμό ανάμεσα σε "Ανατολή" και "Δύση", ο οποίος, υπό τις μεταμορφώσεις του, εξακολουθεί να μας ταλανίζει. Μπορούμε, όμως, να την επιχειρήσουμε αν έχουμε οδηγό, μαζί με το αναχωνεμένο στη ζώσα παράδοσή μας αξιακό διατακτικό τής μεγάλης ακολουθίας των αιώνων του ελληνικού πολιτισμού, τους πνευματικούς νομοθέτες της νεοελληνικής ταυτοτικής μας υπόστασης: απ’ τον Ρήγα, τον Σολωμό και τον Κάλβο ως τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο, με ενδιάμεσους τον Μακρυγιάννη, τον Βαλαωρίτη, τον Παλαμά, τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη και τον Καζαντζάκη.

Έναν οδηγό που δεν θελήσαμε να έχουμε στην αρχή και κατά τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Τότε μετεωριστήκαμε αμήχανα ανάμεσα στις άτολμες απόπειρες διορθώσεων --υπό την ανατέλλουσα (ως οιονεί νέα εθνική ιδέα) ευρωπαϊκή προοπτική-- της έτσι κι αλλιώς ελλειμματικής εθνικής ιδεολογίας μας και στον προοδευτικοφανή εθνοαποδομητισμό. Βυθιζόμενοι όλο και περισσότερο στη δίνη της πολιτιστικής κρίσης, όπου και οι βαθύτερες ρίζες της χρεοκοπίας μας.

Η μεταπολιτευτική Δεξιά, δέσμια του πολιτικού συντηρητισμού της και των συνδρόμων ενοχής της, δεν μπορούσε να ανοίξει τον πολιτιστικό της ορίζοντα και να ορίσει συντεταγμένες πολιτιστικής στρατηγικής. Συντεταγμένες που να αντιστοιχούν στο πνεύμα της φωτισμένης αστικής διανόησης, του επιπέδου, πολύ ενδεικτικά, ενός Σεφέρη, ενός Ελύτη ή ενός Θεοτοκά.

Η μεταπολιτευτική Αριστερά, απ’ την απέναντι πλευρά, καθηλωμένη στην ιστορικότητα της κρίσης της και παγιδευμένη στη μεταφυσική τής "μυθολογίας" της, δεν μπορούσε να πιάσει, --επικαιροποιώντας τη βαθύτερη ουσία του-- το νήμα του "ΕΑΜικού πατριωτισμού", όπως προκύπτει απ’ τη συναίρεση της πολιτιστικής ιθαγένειας, της δημοκρατίας, του ουμανισμού και του διεθνισμού. Οπότε και να μη μπορεί να υφάνει με τις ίνες του ένα ανανεωμένο όραμα για τον Ελληνισμό στις νέες ευρωπαϊκές (ΕΕ) και παγκόσμιες (Νέα Τάξη) συνθήκες, πρωταγωνιστώντας με όρους εθνικής πρωτοπορίας και βάζοντας φρένο στον παρακμιακό μας κατήφορο.

Η θεωρούμενη, μάλιστα, σύγχρονη εκδοχή της, στέγασε και ανύψωσε σε ιδεολογική της αιχμή ρεύματα, όπως ο ιστορικός αναθεωρητισμός, ο πολύ μοδάτος δικαιωματισμός και ο εθνοαποδομητισμός. Περίπου ταυτίζεται μ’ αυτά τα ρεύματα και το νεοταξικό αποεθνοποιητικό αντιεθνικισμό τους, προφανώς πολύ πέραν του αξιακού κώδικα της εαμογενούς πατριωτικής Αριστεράς.

Η "συνυπατία" ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απέτυχε

Το μεταπολιτευτικό ΠΑΣΟΚ, επίσης, να μη θεμελιώνει, όχι τυχαία, την εξόχως ελκυστική στο ξεκίνημά του πατριωτική ρητορεία με τη χάραξη μακρόπνοης πολιτιστικής στρατηγικής. Στρατηγικής που με τις αξιακές της ρήτρες και χωρίς λαϊκίστικα υποκατάστατα, δεν θα άφηνε περιθώρια για τα ακραίου κυνισμού, παρ’ ότι υψηλής τακτικής, πολιτικά παίγνια με την "Αλλαγή" και την Εναλλαγή.

Θα μπορούσε να μπει φρένο στην προσχώρηση του Ανδρέα Παπανδρέου στο αρχιτεκτονημένο απ’ τον Κωνσταντίνο Καραμανλή μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα εξουσίας, απ’ όπου και η μεταπολιτευτική δικομματική συγκυριαρχία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Επίσης και κατά μείζονα λόγο, να μπει φρένο στον εκπεσμό τής πασοκικής διαχείρισης της εξουσίας σε άγρια διαχειριστική της νομή. Που με τη γενικευμένη παγίωσή της υπήρξε ένα απ’ τα βασικότερα, αν όχι και το βασικότερο πολιτικό (αλλά και βαθιά πολιτιστικό) αίτιο της χρεοκοπίας της Μεταπολίτευσης.

Το ένοχο για τη χρεοκοπία μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της "συνυπατίας" ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπό πολύ προνομιακές συνθήκες (ειρήνη, δημοκρατία, ευρωπαϊκά πακέτα), απέτυχε να θεμελιώσει μακρόπνοη πολιτιστική στρατηγική και να στηρίξει πάνω της την ανεξαρτησιακή εθνική μας αξιοπρέπεια.

Ιδεολογική συχνότητα των επικυρίαρχων

Ό,τι δεν έκανε τότε, προφανώς και δεν μπορούσε να το κάνει το πολιτικό σύστημα μετά τη χρεοκοπία, ηττημένο και παραδομένο (πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο) στην ευρω-δυτική επικυριαρχία. Ούτε κι όπως αναδιατάχτηκε μετά το 2015, με τη συνένοχη προσθήκη του ΣΥΡΙΖΑ (τρίτο Μνημόνιο), ή, πολύ περισσότερο μετά τις τελευταίες εκλογές και τη διαχειριστική εναλλαγή. Οπότε κι έχουμε:

• Τον διαμεσολαβητικό, γι’ αυτό και κακέκτυπο, διαχειριστικό νεο-διπολισμό, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
• Το ΚΙΝΑΛ (ΠΑΣΟΚ) να ψάχνει, ανάμεσά τους, τίνος συμπλήρωμα είναι υπό την επικαλυπτική και αφαιμακτική πίεσή τους.
• Τα αναδυόμενα μικρά κόμματα, "ΜΕΡΑ25" και "Ελληνική Λύση" σε ρόλο ασφαλιστικών δικλείδων του συστήματος, απ’ τα αριστερά του κι απ’ τα δεξιά του.
• Το ΚΚΕ, τέλος, να αρκείται σε ποσοστά επιβίωσης, κρατώντας αποστάσεις απ’ το επίκεντρο της πολιτικής σκηνής.

Η χρεοκοπία και το πολιτισμικό μας πρόβλημα (Α' μέρος) | Λαοκράτης Βάσσης

Η εφημερίδα Δρόμος διοργανώνει δύο διαλέξεις με θέμα: «Η χρεοκοπία και το πολιτισμικό μας πρόβλημα». Ομιλητής ο Λαοκράτης Βάσσης. Δύο διαλέξεις άκρως επίκαιρες και σχετιζόμενες με τις τελευταίες εξελίξεις στη χώρα μας. Την Κυριακή 9/2/2020, στις 17:30, το Α΄ μέρος και την Κυριακή 16/2/2020, στις 17:30, το Β΄ μέρος. Στο Κτίριο 11δ, Ρεθύμνου 11 και Ιουλιανού, Πεδίο του Άρεως.

Η "διαχειριστική υποτέλεια" – Από την παρακμή και τη χρεοκοπία στο νεο-ραγιαδισμό

Βάσσης Λαοκράτης

Ως αυτοευνουχιστική ιδεολογία της επικυριαρχούμενης Ελλάδας, ο νεο-ραγιαδισμός είναι ένα ακόμα μεγάλο μας πρόβλημα μετά την παρακμή και τη χρεοκοπία. Που γίνεται πολύ επικίνδυνος, καθώς μεταλλάσσεται, φιλόδοξα σε νέο αφήγημα του Τόπου μας, τάχατες στον αντίποδα των στερεοτυπικών ακροτήτων, αλλά και των "φαιών νεοπλασιών", όπως η Χρυσή Αυγή, της πάλαι ποτέ "εθνικής ιδεολογίας" μας. Πάντοτε προβληματικής αλλά και βάναυσα ευτελισμένης κατά τη χουντική περίοδο (1967-74).

Μια μετάλλαξη ultra εκσυγχρονιστική, προοδευτικοφανής και ενίοτε αριστεροφανής, με περισσεύουσα ευρωπάθεια και νεωτερικολαγνεία, αλλά και με συμφυρόμενο το νεοταξικό κοσμοπολιτισμό, απ’ τα δεξιά και τον μεταφυσικό διεθνισμό απ’ τα αριστερά. Οπότε και με δραστικά παραπειστική και παραπλανητική αληθοφάνεια, που μεγιστοποιείται απ’ την προνομιακή πρόσβαση στον δημόσιο χώρο του ρεύματος της διανόησής μας, που διακινεί μεταπρατικά την ευρω-προσαρτηματική πραμάτεια του.

Καθώς δεν είναι καθόλου τυχαίο, που απ’ αυτό το ρεύμα εκπορεύεται με σταυροφορικό μάλιστα πάθος ό,τι το απο-εθνοποιητικό και αποδομητικό της εθνοταυτοτικής, ιστορικής και πολιτιστικής υπόστασης της Ελλάδας και του Ελληνισμού διαμέσου των αιώνων. Με πρωτίστως βαλλόμενη τόσο την ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους όσο και την αξιακή διαχρονία της πολιτιστικής ιθαγένειάς μας (ιδιοπροσωπία και ιδιαιτερότητα). Και τα δύο αυτά, στη σωστή πάντοτε προσέγγισή τους, ενοχλούν τον εθνομηδενιστικό αποδομητισμό.

Μια σωστή προσέγγιση απογυμνώνει τον αποδομητικό λόγο απ’ τα προσχήματά του. Διακρίνει, για παράδειγμα, ξεκάθαρα την ιστορική συνέχειά μας, σε όλη τη συνθετότητά της, απ’ την απλοϊκή και αφελή γραμμική και μεταφυσική της εκδοχή. Διακρίνει την φιλοπατρία και τον πατριωτισμό από όλες τις εθνικιστικές και εθνοφυλετικές του παραμορφώσεις. Διακρίνει την ιστορικοκοινωνική αξιακή βάση και τον εξελικτικό χαρακτήρα της πολιτιστικής ιθαγένειας και της ελληνικότητας απ’ τον εθνοφυλετικό και μεταφυσικό τους προσδιορισμό, με απόλυτη την αντιδιαστολή πολιτιστικής ιδιαιτερότητας και πολιτιστικής καθαρότητας!.

Διακρίνει την ευρωπαϊκότητα, που είναι σύμφυτη και όχι υπό πρόσκτηση ιδιότητά μας, απ’ την προσαρτηματική ευρωπάθεια (να γίνουμε Ευρωπαίοι!) και τον συνακόλουθό της νεο-ραγιαδισμό, που είναι η μετά τη χρεοκοπία ιδεολογική εργαλειοποίηση της συνολικότερης εθνοαποδομητικής λογικής.

Η σωστή προσέγγιση αναδεικνύει ως κρίσιμη διάσταση της ζητούμενης εθνικής μας στρατηγικής τη διεμβόλιση του παγιδευτικού δίπολου: Απ’ τη μια ο νοσηρός ελληνοκεντρισμός, όπου, μαζί με τις γραφικές ελληνολατρικές απογειώσεις, συνωθούνται και οι φαιοτοξικές ακρότητες. Απ’ την άλλη ο εξίσου νοσηρός αντι-ελληνοκεντρισμός, όπου πρωταγωνιστεί ο νεοταξικής κοπής (κλίμα Σόρος) εθνοαποδομητισμός.

Ηττημένο πολιτικό σύστημα εξουσίας