Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΤΕΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΤΕΡΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 17 Φεβρουαρίου 2024

Άλντους Χάξλεϋ- Η δαιμονοποίηση της μητρότητας (απόσπασμα από τον "Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο")

«Μα είναι φρικτό», ψιθύρισε η Λενίνα, «είναι φοβερό. Δεν θα έπρεπε να έχουμε έρθει εδώ». Έψαξε στην τσέπη της να βρει καμιά ταμπλέτα «σόμα», μα ανακάλυψε πως, από κάποια ασυγχώρητη αφηρημάδα, είχε αφήσει το φιαλίδιο στον Ξενώνα. Ο Μπέρναρντ έψαξε τις δικές του τσέπες, μα ήταν το ίδιο αδειανές.
Κι έτσι η Λενίνα ήταν υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει τη φρίκη του Μαλπαί, χωρίς την παρηγοριά της παστίλιας. Όλα την πλακώσανε με μιας. Να, εκεί, ήταν δυο νέες γυναίκες, και είχαν γυμνώσει το στήθος τους και βύζαιναν τα μωρά τους.
Η Λενίνα απέστρεψε το πρόσωπο, κατακόκκινη από ντροπή. Δεν είχε δει τέτοια αισχρότητα σ' όλη τη ζωή της.
Εκείνο, όμως, που την εξόργισε, ακόμα περισσότερο, ήταν πως ο Μπέρναρντ, αντί ν' αγνοήσει το θέαμα με κάποια διακριτικότητα, άρχισε να σχολιάζει αυτό το φρικαλέο φαινόμενο του ενδομητρογενούς βίου. Τώρα, που οι παστίλιες είχαν πάψει πια να επενεργούν, ένιωθε και ο ίδιος ντροπιασμένος για την αδυναμία που του είχε δείξει εκείνο το πρωί στο ξενοδοχείο, και λες και έκανε το παν για να παρουσιάζεται μπροστά της ισχυρός και καινοτόμος.
«Για κοίταξε μια όμορφη στιγμή ανθρώπινης οικειότητας», και η φωνή του έμοιαζε σκόπιμα προκλητική. «Τί έντονα συναισθήματα θα πρέπει να γεννάει! Συχνά συλλογίζομαι πως κάτι στερείται κανείς, με το να μην έχει μητέρα – και ίσως και συ κάτι να στερήθηκες, Λενίνα, με το να μην νιώσεις τη μητρότητα. Το σκέφτεσαι; Να 'χες και συ ένα μωρό, δικό σου, να το βυζαίνεις...».
«Μπέρναρντ, πώς τολμάς!».
Ανάμεσά τους πέρασε μια γριά με οφθαλμία και δερματίτιδα και το θέα μα την έκανε να δώσει τόπο στην οργή της.
«Πάμε να φύγουμε», τόν παρακάλεσε. «Δεν μ' αρέσει καθόλου εδώ»


-Άλντους Χάξλεϋ, ο "Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος", σελ. 91-92, (μετάφραση: Β. Καζαντζή)




ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/cZvDQwzXrkHZM73o/
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2024

Η Μητερα και τα δικαιωματα του Αζορ.



Του Γιώργου Παπαδόπουλου - Τετράδη


Επειδη πολύς παραλογισμος εχει κατακλυσει ατομα, κοινωνια και πολιτεια στα θεματα της οικογενειας, υπαρχουν μερικες αληθειες, μερικες πραγματικοτητες, που οσο κι αν θελει η αναγκη του αγγλοσαξωνικου και γερμανικου καπιταλισμου να διαστραφούν, οχι μονο δεν διαστρεφονται, αλλα καταληγουν σε εγκληματα εναντιον και των ατομων και του συμφεροντος της κοινωνιας.

Ιεραρχωντας τις αναγκες των ανθρωπων, εκεινος που εχει προτεραιοτητα ειναι το παιδι. Ως το πλεον αδυναμο, απροστατευτο, εξαρτημενο, με μοναδικες απαιτησεις αναπτυξης, απτης και συναισθηματικης τροφης.

Η πρωτιστη αναγκη του παιδιου ειναι η μητερα, της οποιας αποτελει φυσικη συνεχεια, αφου μεσα της και απο αυτην εχει αποκτησει ζωη. Απο αυτην παιρνει την αρχικη συναισθηματικη ασφαλεια που καθοριζει τη ζωη του και η οποια ειναι μοναδικη. 

Αντιστοιχως, το συναισθημα της μητερας για το παιδι της ειναι μοναδικο. Η μητροτητα. Κι αυτο το καταλαβαινει κανεις οταν μια μητερα χασει το παιδι της σε οποιαδηποτε ηλικια. Ζει ενα συναισθημα απωλειας, που δεν εχει ομοιο του σε κανεναν αλλον ανθρωπο.

Το παιδι εχει αναγκη ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ απο μητερα. Οποιος θελει να του στερησει αυτο το δικαιωμα εγκληματει και κατα του παιδιου και κατα της υγειας της κοινωνιας, που αποτελειται απο παιδια και μελλοντα παιδια που ενηλικιωνονται.

Τα τελευταια χρονια, οι αγγλοσαξωνες κυριως, εξ αιτιας της μαζικης διαλυσης των οικογενειων εκπονουν μελετες και ερευνες, συμφωνα με τις οποιες η μητερα δεν ειναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ απαραιτητος παραγοντας στην υγεια και την ψυχικη υγεια ενος παιδιου, αλλα μπορει ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ εχει συναισθηματα αγαπης και την απαραιτητη οικονομικη επιφανεια, να υποκαταστησει τη μητερα και να γινει αντ' αυτης "μητερα".

Κι αυτο, οχι ως λυση αναγκης επειδη η μητερα πεθανε ή εγκατελειψε το παιδι ή ειναι αντικειμενικα ανικανη να το μεγαλωσει, αλλα επειδη "ολοι οι ανθρωποι εχουν ισα δικαιωματα"!

Φυσικα, οι μελετες αυτές χρησιμοποιωντας τη λεξη αγαπη, κανουν ότι δεν ξερουν πως άλλη είναι η μητρικη, άλλη η πατρικη, η φιλικη, η συγγενικη, η ερωτικη, η σεξουαλικη, η φιλοζωϊκη κλπ αγαπη. Όλα μπαινουν στο μαγικο μιξερ «η αγαπη». Γιατι πρεπει να δικαιολογηθουν τα αδικαιολογητα.

Σάββατο 18 Μαρτίου 2023

να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των...




Ο Ευάγγελος Ιωαννίδης από την Κυπαρισσία, φωτογραφιζόμενος στην Θεσσαλονίκη.  Έπεσε  στην Κλεισούρα  το 1941.

Οι περισσότεροι  από εμάς έχουμε  διαβάσει  την συγκλονιστική επιστολή  της μητέρας  του προς τον Πρωθυπουργό Κορυζή, με την οποία του γνώριζε πως έχει ακόμα οχτώ αγόρια έτοιμα " να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των".
Τέσσερα ήδη υπηρετούντα και αν τυχόν απωλεσθεί  κάποιο απ αυτά, τέσσερα σε εφεδρεία για να πάρουν την θέση του.

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2018

Τα επώδυνα ψυχολογικά διδάγματα της μητέρας που δεν έχει αγαπήσει το παιδί της

μητέρα που κοιτάζει την μικρή κόρη της σε ένα χωράφι και λυπάται

Όταν τα παιδιά που δεν έχουν αγαπηθεί, προσπαθούν να σπάσουν τη σιωπή τους και να πάρουν θέση, η απάντηση που δέχονται είναι συχνά: «Μα, είχες μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, ρούχα να φορέσεις και φαγητό στο τραπέζι», λες και η βασική τροφή ήταν αρκετή για να θρέψει την συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού. Όχι, δεν είναι αρκετή.


Ίσως ο πιο ισχυρός και σημαντικός ρόλος της μητέρας είναι η ψυχολογική ανατροφή που δίνει στο παιδί της, η οποία θα καθορίσει και τις προσδοκίες του. Αυτές οι προσδοκίες που αφορούν στη λειτουργία των σχέσεων, στην αναξιοπιστία ή την αξιοπιστία του κόσμου και κατά πόσον η προσωπική εξέλιξη και η εξερεύνηση του είναι δυνατή και ασφαλής, έχουν μεγάλη απήχηση και επηρεάζουν το παιδί, βαθιά στην ενήλικη ζωή του. Αυτές οι προσδοκίες που «κληροδοτούνται» από τις μητέρες (αλλά και τους πατέρες) καθορίζουν πώς θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά στην ενήλικη ζωή τις ατυχίες που θα συναντήσουν, πώς θα ορίσουν τους εαυτούς τους και πώς θα θέσουν καλούς στόχους.
Μια τρυφερή μητέρα, μεγαλώνει ένα παιδί να νιώθει ασφάλεια με τον εαυτό του, ένα αίσθημα που πηγάζει από την εμπειρία του στο μικρόκοσμο του σπιτιού και πιστεύει ότι ο μεγαλύτερος κόσμος λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Είναι ικανό να πιστεύει ότι ο κόσμος είναι γεμάτος από κατανόηση και ότι οι άνθρωποι επιθυμούν την σχέση με τον ίδιο τρόπο όπως και η οικογένειά του. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί εγγύηση ότι θα εξελιχθεί σε έναν ολοκληρωμένο ενήλικα, καθώς και οι γεμάτες αγάπη οικογένειες δεν είναι τέλειες. Αντί αυτού, κάνει το παιδί έναν εξαιρετικό υποψήφιο για την επιδίωξη μιας ζωής με περισσότερη ευτυχία.
Η προσδοκία του είναι ότι θα αγαπήσει και θα νοιαστεί για τους άλλους και ότι αυτοί με τη σειρά τους, θα του επιστρέψουν την αγάπη. Αυτές οι θετικές προσδοκίες, μαζί με την ικανότητα να ξαναβρίσκει το δρόμο του παρά τα λάθη και τις αποτυχίες και να καθησυχάζει τον εαυτό του σε περιόδους στρες, είναι αξιόπιστα εργαλεία για να πορευθεί στη ζωή του.
Ένα παιδί που μεγαλώνει με μια μητέρα που το αγνοεί ή το περιθωριοποιεί και που δεν του προσφέρει καμία αγάπη ή παρηγοριά, σχετίζεται επίσης με την ανατροφή που δέχθηκε η ίδια η μητέρα από τη δική της μητέρα και πως έχει διαμορφώσει τις προσδοκίες για τον κόσμο. Και εκείνη προεκτείνει τα μαθήματα της παιδικής ηλικίας της και τα χρησιμοποιεί όπως η πυξίδα για να την καθοδηγήσει στην ενήλικη ζωή της.

Όταν τα παιδιά που δεν έχουν αγαπηθεί, προσπαθούν να σπάσουν τη σιωπή τους και να πάρουν θέση, η απάντηση που δέχονται είναι συχνά: «Μα, είχες μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, ρούχα να φορέσεις και φαγητό στο τραπέζι», λες και η βασική τροφή ήταν αρκετή για να θρέψει την συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2018

Η Μάνα της Αρκαδιάς (Διήγημα)

Η Μάνα της Αρκαδιάς

Διήγημα

Πάνω στη δεξαμενή της Κυπαρισσίας στη ρίζα του βουνού στέκει ένα ορειχάλκινο άγαλμα. Παριστάνει μια μάνα, νέα στην ηλικία μα με πρόσωπο αργασμένο από τους ήλιους και τα κρύα της υπαίθρου. Κρατά στην αγκαλιά το μωρό της και κοιτάζει μπροστά, κατά το μπλάβο Ιόνιο που εκτείνεται αχανές προς την δύση. 

Στα μάτια της ο γλύπτης κατάφερε με αρκετή πειστικότητα να μεταφέρει τη σκιά της απελπισίας και του φόβου.

Είναι ένα γεγονός που περιγράφει ο Γάλλος Καστελάν .Συνέβη την εποχή που την Πελοπόννησο την λυμαίνονταν οι συμμορίες των 10000 Τουρκαλβανών που έστειλαν οι Τούρκοι για να καταπνίξουν την επανάσταση του 1769 τα λεγόμενα Ορλωφικά. Δέκα χρόνια τριγύριζε ασύδοτη η ορδή των γκέκηδων και λεηλατούσε και καταδυνάστευε πόλεις και χωριά τόσο που η ζωή των ανθρώπων είχε γίνει αφόρητη.

Εκείνα τα χρόνια πριν την επανάσταση του 21 και τη απελευθέρωση η Κυπαρισσία ,Αρκαδιά την έλεγαν τότε ,ήταν μια καστροπολιτεία σκαρφαλωμένη γύρω από το βραχώδη λόφο που στην κορφή του έστεκε το παλιό της κάστρο .Ο κάμπος μέχρι τη θάλασσα ήταν γεμάτος με περιοβόλια , αμπέλια και λίγα ξώσπιτα. Λίγοι διακινδυνεύαν τα χρόνια εκείνα να κατοικούν στα χαμηλώματα γιατί αλώνιζαν τις θάλασσες κουρσάροι Αλτζερίνοι και Μπαρμπαρεζοι. Μόλις βίγλιζαν τις φούστες (έτσι λέγαν τα καράβια τα πειρατικά) από τη μεγάλη ντάπια του κάστρου οι Αρκαδιανοί ,δίνανε σινιάλο στον κόσμο που παράταγε τα χωράφια του κι έτρεχε να γλιτώσει στα κάστρα και στα ψηλώματα μακρυά απ τη θάλασσα. Γιατί κύριο στόχο οι Αλτζερίνοι είχαν να αρπάζουν χριστιανούς που τους πουλούσαν δουλους στα σκλαβοπάζαρα της βόρειας Αφρικής και τις κοπέλες για παλλακίδες και υπηρέτριες στους σεΐχηδες του Τουνεζιου και της Μπαρμπαριάς.

Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

Η μητέρα του Σάκα Ζούλου

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΑ ΟΣΑ ΕΧΟΥΜΕ ΧΑΣΕΙ

Του Ηλία Μαγκλίνη
Ο Σάκα Ζούλου λάτρευε τη μητέρα του. Βεβαίως, δεν ήταν γι’ αυτό που έγινε θρύλος. Πώς θα μπορούσε άλλωστε για κάτι τέτοιο κάποιος να αποκτήσει διαστάσεις θρύλου; Ωστόσο, ο κύριος Γκρι επιμένει σε αυτή την, κατά τα άλλα, ασήμαντη λεπτομέρεια και όχι στο ότι ο Σάκα κατάφερε να ενώσει ένα σωρό αφρικανικές φυλές στο μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Νότιας Αφρικής και ότι ζόρισε απίστευτα τους Βρετανούς στις μάχες που έδωσε εναντίον τους.

Ο κύριος Γκρι, κατά την προσφιλή του συνήθεια, ξεψαχνίζει βιβλία, άρθρα και ιστοσελίδες ερευνώντας κάποιο θέμα που του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Αυτές τις μέρες τυγχάνει να είναι ο Σάκα Ζούλου. Και επειδή όποιος ψάχνει, βρίσκει, ο κύριος Γκρι έπεσε πάνω σε μια απίθανη λεπτομέρεια του βίου και του έργου του Αφρικανού ηγέτη – ο οποίος, και αυτό είναι ευρύτερα γνωστό, υπήρξε μέγας σφαγέας. Δεν χαριζόταν σε εχθρούς και αντιπάλους, ούτε σε αιχμαλώτους, άμαχους και άοπλα γυναικόπαιδα. Ο Σάκα ήταν όμως θηριώδης απέναντι και στον δικό του λαό (συνήθως αυτά τα πράγματα μαζί πάνε).

Ετσι, ο δικός του ο λαός την πλήρωσε όταν πέθανε η μητέρα του. Ο Σάκα κήρυξε αυτό που σήμερα ονομάζουμε «εθνικόν πένθος», αξιώνοντας από τον λαό να θρηνήσει με όλο του το είναι για την απώλεια της μητρός του.