... ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ

Του Βασίλη Λαμπόγλου 10.11.2025

Ο Μεταξάς , πενθών για τον θάνατο  του Κεμάλ Ατατούρκ, μια τέτοια  μέρα  του 1938.

                           

«Yπό το κράτος της πλέον οδυνηράς συγκινήσεως, η Βασιλική Κυβέρνησις, ο Ελληνικός Λαός και εγώ συμμεριζόμεθα το εθνικόν πένθος όπερ πλήττει τόσον βαρέως την φίλην και σύμμαχον Τουρκίαν. 

Εν τη σκληρά ταύτη δοκιμασία η σκέψις απάσης της Ελλάδος στρέφεται προς το ευγενές φίλον έθνος, δια να εκφράση την βαθυτάτην αυτής συμπάθειαν. 

Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι εσφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας...» 

Και ο Λευτεράκης του "ιδιωνυμου" ,όταν πρότεινε το 1934 τον σφαγέα Ασσυρίων, Αρμενίων και Ελλήνων για το βραβείο Νόμπελ.

«Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ’ αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας...

"OYΔΕΝ ΝΕΟΤΕΡΟΝ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ…"

August 31, 2025

Γραφει ο Ευθύμιος.

.

.ΑΡΩΜΑ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑΣ..!!!

Μέσα απο  Τουρκικές πηγές για το τι πραγματικά συνέβη στο Ανατολικό ζήτημα …

Κωνσταντινούπολη: Τι μπορούμε να πιστέψουμε στην κεμαλική ιστορία; 

Ημερομηνία γέννησης, ώρα θανάτου, ιδιότητα βετεράνου, όλα είναι ψέματα… 

Η ημερομηνία είναι 19 Αυγούστου 1938. Ο τίτλος της εφημερίδας Akşam αναφέρει: Ο ΗΡΩΙΚΟΣ ΜΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΠΡΩΙ. Έχουν περάσει 15 χρόνια από την ίδρυση της Δημοκρατίας και ο τουρκικός στρατός μόλις μπαίνει στην Αδριανούπολη. Αλλά ξέρουμε ότι η Αδριανούπολη απελευθερώθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1922;

 Αυτό λέει η ιστορία που μας διδάσκουν..

Τι συμβαίνει,  κύριοι; Είναι το 1936, η Σύμβαση του Μοντρέ θα υπογραφεί.

 Νέα στις εφημερίδες: ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΑ ΣΤΕΝΑ!!! Τι στο καλό!!!

 Καταλαμβάνουμε τη δική μας γη;

 Αυτό ακριβώς λέει. Άρα, η Λωζάνη δεν ήταν νίκη, ήταν ήττα. 22 Ιουλίου 1936, Εφημερίδα Akşam.

15 Σεπτεμβρίου 1919, Μεγάλος Βεζίρης Νταμάντ Φερίντ: 

«Η απέλαση όλων των υπαλλήλων Ντονμέ στα κυβερνητικά γραφεία δεν επαρκεί. Όλοι οι υπάλληλοι Ντονμέ στην Κωνσταντινούπολη θα πρέπει να απελαθούν από τη χώρα, επειδή δεν είναι παιδιά αυτής της χώρας».

ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΕ ΒΑΘΟΣ: Οι Εκλογές στην Τουρκική Δημοκρατία.- Ενδοσυστημική Αλλαγή

Αθήνα 16/5/2024

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου, Τουρκολόγου

Στις 31/3/2024 στην Τουρκική Δημοκρατία (ΤΔ), όπως έχει θεσμοθετηθεί ανά πενταετία την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, διενεργήθηκαν οι δημοτικές (τοπικές) εκλογές. Φέτος, όπως ανακοίνωσε στις 27/1/2024 το Ανώτερο Εκλογικό Συμβούλιο (YSK, Yüksek Seçim Kurulu), εγκρίθηκε η συμμετοχή 35 συνδυασμών στην εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη των 1.386 Δημάρχων ανά την επικράτεια. Με το Ν.6360 – 12/11/2012 σε κάθε πόλη που ο πληθυσμός της ξεπερνά τις 700.000 συστήνεται Μητροπολιτικός Δήμος. Όπως είναι διαμορφωμένη η διοικητική διαίρεση της ΤΔ του 2024, διοικητικά η ΤΔ διαιρείται σε (μεταφραζόμενοι στην Ελληνική) 30 Μητροπολιτικούς Δήμους, 50 Νομαρχιακούς Δήμους, 519 Δήμους Πόλεων, 390 ανεξάρτητους Δήμους και 397 αγροτικούς Δήμους. Παράλληλα διεξάχθηκε η εκλογή των Νομαρχιακών και Δημοτικών Συμβούλων (İl – İlçe Belediye Meclis Üyeleri) και των 32.249 Κοινοταρχών (mahalle muhtarı). Άρα σε καθένα από τα 194.390 εκλογικά κέντρα στήθηκαν τουλάχιστον 3 κάλπες.

Επίσημα τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν μόλις στις 6/5/2024 λόγω της εκδίκασης από τα μέλη του YSK των ενστάσεων που είχαν υποβάλλει οι συμμετέχοντες στις εκλογικές αναμετρήσεις.

 Σημειώνονται αρκετές διαφορές στον αριθμό των ψήφων ως προς τα ανεπίσημα αποτελέσματα που είχαν ανακοινωθεί από τα ΜΜΕ την 1/4/2024. Όμως ελάχιστες αλλαγές ως προς τους εκλεγμένους Δημάρχους που τους έχουν αποδεχτεί όλες οι πλευρές από τις πρώτες ημέρες του Απριλίου. 

Πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP, Cumhuriyet Halk Partisi, έλαβε 42% των ψήφων στους Μητροπολιτικούς και 35,8% στους υπόλοιπους Δήμους). Έτσι μετά από 22 έτη συνεχόμενων εκλογικών νικών θα ηττηθεί για πρώτη φορά σε εκλογική αναμέτρηση το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP, Adalet ve Kalkınma Partisi, έλαβε 36,443% στους Μητροπολιτικούς και 33,052% στους υπόλοιπους Δήμους). 

Στο κείμενο που ακολουθεί αναλύεται «η υφή της αλλαγής» ανατρέχοντας στα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα της ΤΔ, με επίλογο τις προβλέψεις για τις επερχόμενες εκλογές του 2028 ή των πρόωρων. Το πότε θα διεξαχθούν ο χρόνος θα το δείξει!

Για να διαβάσετε όλη τη δημοσίευση ΕΔΩ

Ο ΚΕΜΑΛΙΣΜΌΣ Δίδαξε το ΝΑΖΙΣΜΟ

1. ΔΕΔΟΜΈΝΑ

Ο Βρετανός συγγραφέας Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν είχε τεράστια επιρροή στον Χίτλερ. Ο Τσάμπερλεν, έγραφε:

“Η Τουρκία είναι η τελευταία μικρή γωνιά της Ευρώπης στην οποία ένας ολόκληρος λαός ζει σε ανενόχλητη ευφορία και ευτυχία” (…) αφού “κατέστρεψε αυτόν που ενόχλησε την ειρήνη” (σσ Αρμένιοι- Έλληνες).

Ο θεωρητικός των Ναζί, Alfred Rosenberg -τεράστιος θαυμαστής του Τσάμπερλεν- ο οποίος έλεγε πως οι Αρμένιοι ήταν για την Τουρκία ό,τι οι Εβραίοι για τη Γερμανία, συνέστησε στον Χίτλερ τον Max Erwin von Scheubner-Richter.

Ο Scheubner-Richter ήταν ο Γερμανός υποπρόξενος στο Ερζερούμ και κατέγραψε τον σχεδιασμό, εκτοπισμό και δολοφονία των Αρμενίων και Ελληνοποντίων από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Η σχέση του Scheubner-Richter’s με τον Χίτλερ ήταν τόσο κοντινή που σκοτώθηκε καθώς καθόταν δίπλα του σε απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ, το 1923. Ο Χίτλερ αφιέρωσε το πρώτο μέρος του “Ο Αγών μου” σε αυτόν.

Ο Αμερικανο Αρμένιος ιστορικός Vahkan Dadrian λέει πως ο Scheubner-Richter είχε άμεση επιρροή στον Χίτλερ και πως τελικά τον “συνέστησε” στις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν ώστε οι Αρμένιοι (τότε αποκαλούνταν “Εβραίοι της Ανατολής”) και οι Έλληνες να εγκαταλείψουν τα χωριά τους, να δουλέψουν σε καταναγκαστικά έργα μέχρι θανάτου, να πεθάνουν από πείνα, κρύο και να εκτεθούν σε ακραίες καιρικές συνθήκες.

Ο Mike Joseph αποκαλεί τον Scheubner-Richter το “προσωπικό link του Χίτλερ με τη γενοκτονία” (Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε ποια γενοκτονία, ε;).

Ο Χίτλερ ήταν «μαθητής» του Κεμάλ. Ο Ερντογάν;

15.10.2019

 Αν και οι ιστορικές εποχές είναι διαφορετικές, είναι αναπόδραστο να γίνουν συσχετίσεις. Η εξαιρετική μελέτη του συγγραφέα Stefan Ihrig εξηγεί τη σχέση δασκάλου-μαθητή ανάμεσα στον Κεμάλ και τον Χίτλερ, ενώ η σημερινή σιδηρά πυγμή του Ερντογάν φέρνει στο νου μνήμες ολοκληρωτισμού.

 Διονύσης Μαρίνος 

 Ο Χίτλερ πήρε «μαθήματα» από τον Κεμάλ. Ο Ερντογάν, άραγε, ποιον χρησιμοποιεί ως «έμπνευση»;

 Ποτέ δεν ξέρεις έως που μπορεί να φτάσει η ρίζα του απόλυτου κακού. 

Παρακολουθώντας τις εις βάθος εκκαθαρίσεις που πραγματοποιεί εδώ και μέρες ο Ταγίπ Ερντογάν στα εδάφη της Συρίας, με τη διεθνή κοινότητα να μην μπορεί να εκδώσει ούτε καν ένα καταδικαστικό ψήφισμα (έστω για τα μάτια του κόσμου), αντιλαμβάνεσαι πως ο ολοκληρωτισμός ποτέ δεν εκριζώθηκε από τον ανθρώπινο πολιτισμό.

 Αντιθέτως, συχνά πυκνά εμφανίζονται φορείς του που ακολουθούν με χειρουργική ακρίβεια τα διδάγματα των προηγούμενων ολετήρων. 

Το σπίτι του Κεμάλ. Η προπαγάνδα των Τούρκων

Όλο και περισσότεροι Τούρκοι Κεμαλιστές με τουρκικές σημαίες και αφίσες του Κεμάλ έρχονται στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια της τουρκικής προπαγάνδας 

ΤΟ «ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΠΕΝΘΟΣ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΕΜΑΛ ΑΤΑΤΟΥΡΚ...

Του Γιάννη Κιουλέκα

Σαν σήμερα  το 1938 πέθανε ο Μουσταφά Κεμάλ, ο ιδρυτής του σύγχρονου τουρκικού κράτους που στηρίχθηκε στην ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ των Χριστιανικών ιστορικών εθνών σε Αν. Θράκη & Μικρά Ασία : Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων...

Ο κεμαλισμός υπήρξε το ανώτατο στάδιο του νεοτουρκισμού ολοκληρώνοντας την περίοδο 1919-1922 την γενοκτονία των Ελλήνων που ξεκίνησαν οι νεότουρκοι "σύναγωνιστές" του μ. κεμάλ στην Αν. Θράκη & Δυτική Μικρά Ασία το 1914]

Φοβερή σύμπτωση, φάρσα της Ιστορίας με προφανή συμβολισμό, είναι ότι ο απηνής διώκτης των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και του Πόντου, ο Μουσταφά Ριζά, γνωστός ως Κεμάλ Ατατούρκ, απεβίωσε στις 10 Νοεμβρίου του 1938. Μία ημέρα δηλαδή μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων στη ναζιστική Γερμανία. Λες και περίμενε την έμπρακτη διαδοχή του στις θηριωδίες για να κλείσει τον κύκλο του. 

Εντυπωσιακό όμως είναι ότι τον θρήνησε με εγκωμιαστικό κείμενο και εν ονόματι του ελληνικού έθνους ο «υπερπατριώτης», ο «μέγας εθνάρχης» Ιωάννης Μεταξάς, σε συλλυπητήριο τηλεγράφημά του προς την τουρκική κυβέρνηση:

«Yπό το κράτος της πλέον οδυνηράς συγκινήσεως, η Βασιλική Κυβέρνησις, ο Ελληνικός Λαός και εγώ συμμεριζόμεθα το εθνικόν πένθος όπερ πλήττει τόσον βαρέως την φίλην και σύμμαχον Τουρκίαν. Εν τη σκληρά ταύτη δοκιμασία η σκέψις απάσης της Ελλάδος στρέφεται προς το ευγενές φίλον έθνος, δια να εκφράση την βαθυτάτην αυτής συμπάθειαν. 

Αποτίουσα φόρον τιμής εις την μνήμην του περιφανούς αρχηγού, του γενναίου στρατιώτου, του πεφωτισμένου αναμορφωτού της Τουρκίας, η Ελλάς ουδέποτε θα λησμονήσει ότι ο πρόεδρος Κεμάλ Ατατούρκ υπήρξε ο κύριος θεμελιωτής της ελληνοτουρκικής συνεννοήσεως και ότι εσφυρηλάτησε τους δεσμούς της αδιαλύτου φιλίας, ήτις ενώνει τις δύο χώρες μας εν τω κοινώ ιδεώδες της ειρηνικής συνεργασίας. Θα διατηρήσει πιστώς την συγκεκινημένην ανάμνησιν του μεγάλου εκλιπόντος, του οποίου το κραταιόν έργον θα κατευθύνη διά παντός τας τύχας του ευγενούς τουρκικού έθνους» 

Όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να δικαιολογήσει το κείμενο αυτό μέσα από το κλίμα της ελληνοτουρκικής προσέγγισης στη δεκαετία του '30, οι εκφράσεις του είναι επαίσχυντες και σοκαριστικές. Διότι, ένα τυπικό κείμενο συλλυπητηρίων θα μπορούσε να έχει γραφτεί εντελώς διαφορετικά και κυρίως να μην αποπνέει θαυμασμό και ευγνωμοσύνη προς έναν μακελλάρη που κατέσφαξε λαούς της Ανατολίας και αφάνισε τον μικρασιατικό ελληνισμό. Και, βέβαια, είναι ασυγχώρητο ότι διατυπώθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά εν ονόματι και ερήμην του μαρτυρικού ελληνικού έθνους, το οποίο παρουσιάζεται σαν ψυχασθενής να αποτίει «φόρον τιμής» στον βασανιστή του με «πιστώς συγκεκινημένην ανάμνησιν».

Είχε προηγηθεί βεβαίως η πρόταση του Ελευθερίου Βενιζέλου για απονομή του Νόμπελ Ειρήνης στον Κεμάλ και είχε ήδη αναρτηθεί από το 1934 η αναμνηστική πλάκα στη Θεσσαλονίκη, έξω από το σπίτι όπου υποτίθεται πως γεννήθηκε. 

Το πράγμα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Η κυβέρνηση Μεταξά, μετά την άρνηση του τότε ιδιοκτήτη να πουλήσει το οίκημα στον Δήμο Θεσσαλονίκης, προχώρησε στην υποχρεωτική απαλλοτρίωσή του και σε δωρεά προς το τουρκικό κράτος ενημερώνοντας με επίσημη επιστολή τον πρωθυπουργό της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού. Την δε επομένη του θανάτου του Μουσταφά Κεμάλ, στις 11/11/1938, το Δημοτικό Συμβούλιο της Θεσσαλονίκης έλαβε την απόφαση να μετονομάσει την οδό Αποστόλου Παύλου σε «Κεμάλ Ατατούρκ». 

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΚΕΜΑΛΙΚΩΝ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΦΙΛΟΝΑΖΙ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΗΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΚΕΜΑΛΙΚΩΝ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΦΙΛΟΝΑΖΙ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ

ΦΙΛΗΣ – ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ

Παλαιοκομματισμός και “Γενοκτονία”

...........................................................................

Εφημερίδα "Αυγή"  20ης Αυγούστου

Παλαιοκομματισμός και «Γενοκτονία»

Να αντιμετωπίζεται ως αδίκημα “η άρνηση της Γενοκτονίας των χριστιανών της Ανατολής (Πόντιοι, Μικρασιάτες, Αρμένιοι και Ασσύριοι)” ζητούν 38 βουλευτές της Ν.Δ. με επιστολή προς τον πρωθυπουργό, επικαλούμενοι απόφαση της Βουλής των Ελλήνων (Φεβρουάριος 1994), με την οποία είχε χαρακτηρισθεί ως Γενοκτονία η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη. Οι βουλευτές σχολιάζουν ότι σε διαφορετική περίπτωση η Βουλή των Ελλήνων θα αυτοαναιρεθεί.

Πράγματι, με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ, η Βουλή είχε προχωρήσει σε αυτή την απόφαση, η οποία από τότε είχε επικριθεί ότι δεν υπάκουε σε αμερόληπτα επιστημονικά – ιστορικά κριτήρια, αλλά εξυπηρετούσε ψηφοθηρικές – εθνικιστικές σκοπιμότητες.

Ήταν η εποχή που το ΠΑΣΟΚ φαντασιωνόταν την περικύκλωση της Τουρκίας μέσω της συμμαχίας με τους Κούρδους του Οτσαλάν, τους Αρμένιους και τους “χιλιάδες κρυπτοχριστιανούς” που ζούσαν στη Μικρά Ασία.

Δεν τα πίστευε αυτά το ΠΑΣΟΚ, ικανοποιούσε όμως ισχυρά πολιτικά στερεότυπα μιας μερίδας του ποντιακού στοιχείου, που εκπροσωπείτο στο κόμμα από την ομάδα του Μιχ. Χαραλαμπίδη.

Αυτή η “εκπροσώπηση” οδήγησε στην κρίση και στον εξευτελισμό της χώρας με τη σύλληψη του Οτσαλάν.

Τα περί Γενοκτονίας ήταν μια απόφαση εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας και όχι διεθνούς σημασίας.

Γι’ αυτό και το ελληνικό κράτος ποτέ δεν προέβαλε στα διεθνή φόρα θέμα αναγνώρισης αυτής της “Γενοκτονίας”, σε αντίθεση με τους Αρμένιους, οι οποίοι επεχείρησαν και πέτυχαν για τη δική τους περίπτωση απόφαση της γαλλικής Γερουσίας.

Αντιθέτως, η κυβέρνηση Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου, είχε προσπαθήσει να υποβαθμίσει τη σημασία της απόφασης περί Γενοκτονίας, μετά μάλιστα την αντίδραση της τουρκικής πλευράς. Η απόφαση αναδεικνυόταν σε “αγκάθι” για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Η αιματηρή εκδίωξη των χριστιανικών πληθυσμών από τον Πόντο, τη Μικρά Ασία και την Ανατολική Θράκη είναι τυπικό παράδειγμα εθνοκάθαρσης, με βάση την οποία διαλύθηκε η πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία σε συμπαγή εθνικά κράτη, συμπεριλαμβανομένου και του τουρκικού. Αναμφίβολα η εθνοκάθαρση είχε πολύ αίμα, πολύ πόνο και ξεριζωμό. Και η οθωμανική διοίκηση διακρίθηκε για ωμότητες, αν και αγριότητες σφράγισαν και την ιμπεριαλιστική πολιτική της Αγγλίας και της Γαλλίας εκείνη την εποχή εις βάρος όλων των πληθυσμών της Μικράς Ασίας. Η εθνοκάθαρση επισφραγίστηκε με διεθνείς συμφωνίες και με ανταλλαγή πληθυσμών.

Ο όρος Γενοκτονία καθιερώνεται στο Διεθνές Δίκαιο μετά το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και παραπέμπει σε βιομηχανικά σχεδιασμένη κρατική (της χιτλερικής Γερμανίας) επιδίωξη εξαφάνισης ενός ολόκληρου έθνους. Στο Ολοκαύτωμα δεν εμπλέκονται εδαφικές διεκδικήσεις. Η Γενοκτονία είναι απόλυτη και αφορά ένα ολόκληρο έθνος, όπου κι αν κατοικεί.

Γι’ αυτό επί μισό αιώνα δεν υπήρξε χρήση του όρου για άλλη σφαγή πληθυσμών.

Η έννοια Γενοκτονία απέκτησε διευρυμένη και χρησιμοθηρική έννοια, μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όταν διεθνή όργανα χαρακτήριζαν ως Γενοκτονία τη σφαγή στη Ρουάντα ή ακόμη και τη σερβική επιθετικότητα εναντίον των μουσουλμάνων της Βοσνίας. Σε κάθε περίπτωση, υπήρχε διεθνής, δηλαδή γενική αναγνώριση της όποιας “Γενοκτονίας”.

Στην Ελληνική Ιστορία η Μικρασιατική Καταστροφή ποτέ δεν χαρακτηρίστηκε ως Γενοκτονία.

Γράφαμε, διδασκόμασταν, θυμόμαστε την Καταστροφή. Αυτό έχει σημασία για να αντιληφθούμε ότι η όψιμη μετακίνηση σε επίπεδο ορολογίας υποκρύπτει απόπειρα μετάλλαξης της ιστορικής εμπειρίας και των γεγονότων, η οποία μάλιστα “επισημοποιείται” με την παραγωγή μιας νέας, μεροληπτικής ιστορίας.

Έπειτα από μια εικοσαετία κρατικής ύπνωσης ως προς τη χρήση του όρου Γενοκτονία, το θέμα επανέρχεται ουσιαστικά με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού. Οι 38 βουλευτές της Ν.Δ., οι οποίοι ανήκουν σε όλο το φάσμα της παράταξης, ανάμεσά τους και ορισμένοι πρώην υπουργοί, ζητούν από τον πρωθυπουργό να αναβαθμίσει την επίσημη θέση, συνδυάζοντας την “Γενοκτονία” των χριστιανών της Ανατολής με το Ολοκαύτωμα και τη ρατσιστική βία, δηλαδή ζητείται εκ του πονηρού η σύνδεση ανόμοιων ιστορικά και διαφορετικών πολιτικά υποθέσεων.

Η εθνικιστική δημαγωγία κατά κανόνα λειτουργεί ως προκάλυμμα για να κρυφθούν οι ολέθριες επιπτώσεις εις βάρος του λαού. Σήμερα, μάλιστα, επιδιώκεται να συγκαλυφθεί η μνημονιακή υποτέλεια.

Ο Σαμαράς, διακρινόμενος για τον παλαιοκομματισμό του, δείχνει να το παίζει σε δύο ταμπλό. Υποκινεί την επιστολή των 38 βουλευτών του, υιοθετεί τις ιδεοληπτικές – ακροδεξιές θέσεις Μπαλτάκου, ο οποίος είχε μπλοκάρει το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Ο πρωθυπουργός, όμως, καλείται να σταθμίσει τη συγκυρία και να μη δώσει αφορμή για ελληνοτουρκική ένταση, σε μια περίοδο που η Ελλάδα το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι μια τέτοια εξέλιξη, ενώ μάλιστα φλέγεται η γύρω περιοχή.

Θα είναι μια αναχρονιστική πολιτική, καθώς οι πολιτικές προϋποθέσεις του 1994 έχουν πλήρως ανατραπεί. Ο Οτσαλάν προχθές κήρυξε το τέλος του πολέμου προς την Άγκυρα, το Ιράκ τριχοτομείται και το “χαλιφάτο” προβάλλει στο προσκήνιο. Η αναδίφηση ιστορικών διενέξεων προκειμένου να χρησιμοποιηθεί ως υπόβαθρο για την άσκηση εξωτερικής πολιτικής, η άσκηση εξωτερικής πολιτικής για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης παραπέμπουν στην παλαιοκομματική Ελλάδα και σε εθνική ταπείνωση. Και όχι στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, στο όραμα μιας νέας Ελλάδας της Δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της εθνικής

    --------------------------------************--------------------------------------

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

(Με αφορμή το κείμενο στην εφημερίδα "Αυγή" της 20ης Αυγούστου)

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΑΣ

Η Ελλάδα θέλει απελευθερωτές, υπερασπιστές και όχι δεξιοαριστερούς χωροφύλακες της μνήμης της. Αυτοί κράτησαν πολύ και δεν πρόκειται, 100 χρόνια από το έγκλημα και 200 χρόνια από την Παλιγγενεσία, να επανέλθουν.
Λίγα τέτοια σκουπίδια, πατσαβούρες έχει να δείξει η Ιστορία του Παγκόσμιου Ολοκληρωτισμού και Ρατσισμού όπως αυτή της "Αυγής".

Είναι μια γραφή του βαθέως, του πολύ βαθέως δορυφορικού κράτους. Είναι μια γραφή μισάνθρωπη.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Μιχάλης Χαραλαμπίδης

Αιξωνή, Ιούνιος 23

Για τον υιό στα “Η Δολοφονία της Πολιτικής” και “το Ποντιακό Ζήτημα Σήμερα Αγώνας και Νίκες σε δύο Μέτωπα” Εκδόσεις ΣΤΡΑΒΩΝ.

ΠΗΓΗ: https://polis-agora.blogspot.com/search?updated-max=2023-06-13T04:30:00-07:00&max-results=7&start=108&by-date=false

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ακυρώνεται η σειρά “Ataturk” από την Disney - Επιτυχία των Αρμενίων

Το θέμα που ανέδειξε πριν λίγες μέρες το Σωματείο Δράσης "Νίκος Καπετανίδης" σύμφωνα με το οποίο η Αρμενική Εθνική Επιτροπή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής καλούσε επίμονα την εταιρία παραγωγής Disney να ακυρώσει την παραγωγή και προβολή της σειράς "Ataturk" με θέμα τα "κατορθώματα" του Μουσταφά Κεμάλ εν όψει της επετείου των 100 ετών από την ίδρυση της γειτονικής χώρας, φαίνεται πως είχε αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με πληροφορίες από τουρκικά ΜΜΕ μετά από αφόρητες πιέσεις της πανίσχυρης Αρμενικής Εθνικής Επιτροπής της Αμερικής (ANCA), η Disney είναι έτοιμη να αφαιρέσει όλο το περιεχόμενο με τον Μουσταφά Κεμάλ.

Είναι προφανές ότι ένα τέτοιο «ντοκιμαντέρ» εντάσσεται στην προπαγάνδα της σύγχρονης Τουρκίας που επιχειρεί με κάθε τρόπο να ανατρέψει την εικόνα της όχι μόνο σε σχέση με το παρελθόν της αλλά και το παρόν της.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήδη ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν έχει αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων από την Τουρκία του Κεμάλ ενώ διεξάγονται προσπάθειες να συμβεί το ίδιο και με της Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύονται στον εξειδικευμένο ιστόποτο imdb.com η πρεμιέρα προγραμματιζόταν για τις 29 Οκτωβρίου 2023 και τον ρόλο του Κεμάλ ως νέου θα ερμήνευε ο Τούρκος ηθοποιός Aras Bulut Iynemli.

Το ήπαρ του Κεμάλ

Ο αλκοολισμός κι ο θάνατος ενός άσωτου δικτάτορα

Του Κωνσταντίνου Μαυρίδη από τη Ρήξη φ. 118 

Ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πέθανε στις 10 Νοεμβρίου του 1938 στην ηλικία των πενήντα επτά ετών από βαριάς μορφής κίρρωση του ήπατος, τη διαβόητη, απαίσια ασθένεια των τελειωμένων αλκοολικών, που επιφέρει αργό, επίπονο, αλλά και κωμικοτραγικό θάνατο. Η τουρκική κοινή γνώμη μπορεί να αιφνιδιάστηκε από την ξαφνική ασθένεια που έπληξε τον Γκρίζο Λύκο, «τον πατέρα των Τούρκων» και «σωτήρα της Τουρκίας», αλλά η κίρρωση είναι μια νόσος που σκοτώνει βασανιστικά αργά και όλα τα ιστορικά στοιχεία συνηγορούν στο γεγονός ότι ο υπέρτατος ηγέτης της γείτονος χώρας είχε πιάσει για δεκαετίες την μπουκάλα για τα καλά και ο πρόωρος θάνατός του μόνο αιφνιδιαστικός δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.
Προφανώς, το ατιμωτικό του χαρακτήρα της αιτίας θανάτου του Ατατούρκ ανάγκασε τις τουρκικές αρχές να προβούν σε μια απίστευτη εκστρατεία συγκάλυψης των λεπτομερειών αυτής, αλλά και συσκότισης και παρεμπόδισης αποκαλύψεων πτυχών της ζωής του που δεν συνάδουν με την εικόνα μαζικής κατανάλωσης που είχε επιλέξει ο ίδιος για τον εαυτό του. Το εκπληκτικό είναι ότι αυτή η ιδιότυπη εκστρατεία διατήρησης της «τιμής του Κεμάλ» συνεχίζεται απρόσκοπτα ακόμη και σήμερα με διάφορες μορφές. Μπορεί να έχουν περάσει εβδομήντα τρία ολόκληρα χρόνια από την ημέρα που μας άφησε χρόνους, αλλά το όνομα του Ατατούρκ είναι ακόμη ταμπού για την τουρκική κοινωνία και η χρήση του απαιτεί ακόμη προσοχή, όταν γίνεται σε τουρκικό έδαφος. Το ίδιο ισχύει και για τον σύγχρονο ιστορικό που, όντας αντιμέτωπος με το ίδιο κι απαράλλαχτο δοξασμένο παραμύθι στις τουρκικές ιστοσελίδες, στρέφεται σε ευρωπαϊκές και αμερικανικές πηγές, οι οποίες βρίθουν άκρως ενδιαφερόντων στοιχείων. Από την πρώτη στιγμή γίνεται φανερό ότι οι Τούρκοι έχουν πολλά να κρύψουν και ο αλκοολισμός του Ατατούρκ αποτελεί μόνο την κορυφή ενός ιδιαιτέρως διαστροφικού παγόβουνου.
Σήμερα, ελάχιστοι γνωρίζουν ή θυμούνται πως ο Ατατούρκ ήταν κάποτε παντρεμένος, έστω και για σύντομο χρονικό διάστημα. Άλλη μία παράπλευρη απώλεια του μύθου του «σιδερένιου ηγέτη που παντρεύτηκε την Τουρκία». Θα συμπλήρωνα ότι, ιστορικά, οι όρκοι πίστης προς τη ρακή είχαν προηγηθεί προ πολλού. Ο γάμος του, ο οποίος κράτησε μόλις διόμισι χρόνια, είχε κάνει αίσθηση το 1923, καθώς είχε παντρευτεί τη Λατίφ Χανίμ Ουσακιζάντ, μια ευκατάστατη Τουρκάλα από τη Σμύρνη, η οποία είχε σπουδάσει νομικά στο Παρίσι και μιλούσε ξένες γλώσσες. Η περίπτωσή της πρέπει να ήταν μοναδική για το γίγνεσθαι της οπισθοδρομικής τουρκικής κοινωνίας, που ήθελε τη γυναίκα ένα άβουλο ον εντός των τοιχών της οικίας. Η Λατίφ πέταξε τον φερετζέ αμέσως μετά τον γάμο της με τον Ατατούρκ, δίνοντας το καλό παράδειγμα στις υπόλοιπες Τουρκάλες, αλλά μετά απ’ αυτό τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά στο σπιτικό των Ατατούρκ. Ενώ ο «μεγάλος απελευθερωτής» ήταν υπέρ της αυτοδιάθεσης των γυναικών στα λόγια, η Λατίφ αποδείχτηκε μεγάλη γλωσσού και άρχισε να επιβάλλει αυστηρό μορατόριουμ στα νυχτοπερπατήματα και τις επαφές με την «επίσημη ερωμένη» του Κεμάλ, τη Γενί Ρακή με γλυκάνισο. Ο Ατατούρκ, συνειδητοποιώντας το τραγικό λάθος του μετά από απίστευτους δημόσιους και μη καβγάδες και φαγωμάρες, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τον μουσουλμανικό τρόπο λήψης διαζυγίου, τον οποίο υποτίθεται πως ήθελε να καταργήσει, για να τελειώνει μια και καλή με τον έγγαμο βίο. Από τότε χτυπούσε, καθημερινά, ανενόχλητα, μια μποτίλια ρακή βρέξει χιονίσει, χωρίς περαιτέρω συζυγικά προβλήματα. Όσο για τη Λατίφ, εξαφανίστηκε από προσώπου γης και έζησε όλη την υπόλοιπη ζωή της σε κατ’ οίκον απομόνωση, χωρίς να μιλήσει ποτέ για τη ζωή της με τον Ατατούρκ. Όταν πέθανε το 1975, το τουρκικό ανώτατο δικαστήριο απαγόρευσε κάθε δημοσίευση των ημερολογίων που επιμελώς κρατούσε η Λατίφ. Η απαγόρευση ίσχυε ως το 2005 οπότε και ανανεώθηκε επ’ αόριστον. Κάποιοι μάλλον τρέμουν τα περιεχόμενα των ημερολογίων, τα οποία βρίσκονται επτασφράγιστα κλειδωμένα στο χρηματοκιβώτιο του Τουρκικού Ιδρύματος Ιστορίας.

Κεμάλ (Δάσκαλος) & Χίτλερ(Μαθητής)- Με τον Ιωάννη Κιουλέκα

O Κεμαλισμός αποτελεί το ανώτατο στάδιο του ρατσιστικού & φασιστικού κινήματος της επιτροπής «Ενωση καί Πρόοδος». 

Την ίδια τακτική & πρακτική χρησιμοποίησε & το είδωλο του Κεμαλισμού ο Ναζισμός, ο οποίος υπήρξε αντιγραφή & εξέλιξη του Κεμαλικού μοντέλου. Και τα 2 αυτά εγκληματικά κινήματα συνιστούν την ίδια εθνικιστική, φασιστική, ρατσιστική ιδεολογία, που εκφράστηκαν με την ίδια ακραία βαρβαρότητα στερώντας την ζωή από εκατομμύρια ανθρώπους. Η ανάδειξη των ομοιοτήτων του Κεμαλισμού & του Ναζισμού συνιστά ανθρώπινο, πολιτικό, ερευνητικό & κυρίως ηθικό χρέος & καθήκον για την καταδίκη & αποκαθήλωση των πιό ολοκληρωτικών καθεστώτων & ιδεολογιών που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Γιατί το καθεστώς Ερντογάν είναι τομή, αλλά και συνέχεια του κεμαλισμού

Λυγερός Σταύρος

14 Ιανουαρίου 2021

2973

Η διολίσθηση του νεοοθωμανικού ρεύματος, που εξέφρασε το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, στο σημερινό αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν δεν αποτελεί εκτροπή. Δεν είναι το αποτέλεσμα ενός ιστορικού ατυχήματος. Αν και αναμφισβητήτως συνιστά μία τομή σε σχέση με το μετακεμαλικό καθεστώς, ταυτοχρόνως αποτελεί και συνέχειά του, έχοντας κοινό παρονομαστή τον δεσποτικό χαρακτήρα του κράτους.

Η Τουρκία κουβαλάει στο γονίδιό της το στίγμα ότι ως σύγχρονο κράτος δημιουργήθηκε από αξιωματικούς, μετά από έναν νικηφόρο πόλεμο. Και μάλιστα η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας ως ιδιότυπου εθνικού κράτους ήταν τότε ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί η παντελής διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Μουσταφά Κεμάλ οικοδόμησε την Τουρκική Δημοκρατία κατ’ αντιδιαστολή προς την οθωμανική παράδοση.

Ποτέ και πουθενά, όμως, παραδοσιακές αντιλήψεις και ριζωμένες νοοτροπίες δεν καταργούνται με διατάγματα. Ο ίδιος, άλλωστε, υποκατέστησε με άλλη μορφή τον σουλτάνο. Μπορεί το κεμαλικό καθεστώς να διαλαλούσε τον κοσμικό χαρακτήρα του, αλλά ουσιαστικά ήταν όχι μόνο απολυταρχικό, αλλά και ιδιότυπα θεοκρατικό. Ο ιδρυτής και ηγέτης έγινε ο "μεγάλος πατέρας" των Τούρκων και στη συνέχεια σχεδόν θεοποιήθηκε.

Το παραδοσιακό οθωμανικό δόγμα του ισχυρού κράτους-πατέρα όχι μόνο επιβίωσε στην Τουρκική Δημοκρατία, αλλά και μεταλλαγμένο αποτέλεσε ατύπως καθοριστική ορίζουσα του κεμαλικού καθεστώτος. Όπως και στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, έτσι και στην Τουρκική Δημοκρατία, οι όποιοι εκσυγχρονισμοί επιβλήθηκαν αυταρχικά άνωθεν και συχνά ως αποτέλεσμα εξωτερικών επιδράσεων και πιέσεων. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία δεν βίωσε ποτέ μια δημοκρατική επανάσταση. Ο δεσποτισμός επιβίωσε μεταλλαγμένος. Η κοινωνία παραμένει σε μεγάλο βαθμό υποταγμένη σ’ ένα κράτος που δεν είναι δημιούργημά της ούτε προέρχεται από αυτή.

Κοινοβουλευτισμός από τα πάνω

Πως οι Πόντιοι διατήρησαν την ιστορική τους μνήμη

Αγτζίδης Βλάσης

27 Δεκεμβρίου 2020

1416

Το ερώτημα "γιατί σημαντικά τμήματα της νεότερης ελληνικής ιστορίας έμειναν στο σκοτάδι ως άγραφες Λευκές Σελίδες" έχει πλέον απαντηθεί: Γιατί η ιστοριογραφία μας καθορίστηκε από τα στενά συμφέροντα του έθνους-κράτους και των διαφόρων πολιτικών εκδοχών που εμφανίστηκαν αποκλειστικά στα όριά του. Αναπαράχθηκε έτσι πιστά η πολιτική, που χαρακτήρισε τις πολιτικές δυνάμεις της Ελλάδας, που διαχειρίστηκαν τη μικρασιατική πρόκληση.

Η συνάντηση της ακροδεξιάς άποψης του Ιωάννη Μεταξά με την πρώιμη κομμουνιστική του ΣΕΚΕ-ΚΚΕ, καθόρισε και την ματιά της νεοελληνικής ιστοριογραφίας. Ο περιορισμός παράλληλα του βενιζελισμού στην κρατική εκπροσώπηση και μόνο, συνέβαλε στο να μετατραπεί η συγκεκριμένη ματιά σε καθολική. Η νομιμοποίηση των εθνικών εκκαθαρίσεων που διέπραξε ο τουρκικός εθνικισμός υπήρξε στη συνέχεια κοινός τόπος.

Ως εξέλιξη της ίδια πολιτικής μπορεί να θεωρηθεί η αποσιώπηση και η απουσία κάθε ερευνητικής απόπειρας, για τις σταλινικές διώξεις που πραγματοποιήθηκαν εναντίον των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης από το 1937. Η πραγματικότητα αυτή θα αμφισβητηθεί μόνο κατά τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν θα προβάλλει, με όχι επιτυχημένο πάντα τρόπο, μια ιστοριογραφική σχολή που θα γεννηθεί στους κόλπους των προσφυγικών οργανώσεων.

Το γεγονός αυτό θα προκαλέσει την αντίδραση της παραδοσιακής ιστοριογραφίας, συμπεριλαμβανομένων των "νέων ιστορικών", των αποκαλούμενων "μεταμοντέρνων", οι οποίοι θα κινηθούν μ’ ένα σπασμωδικό τρόπο καταγγελίας και αμφισβήτησης της νέας αυτής τάσης. Η ενόχλησή τους θα είναι τόσο έντονη, ώστε θα καταφύγουν και σε μεθόδους συνειδητής παραχάραξης και παρανόησης, ακόμα και διεθνών νομικών όρων, όπως αυτόν της "γενοκτονίας", προκειμένου να υποστηρίξουν την παραδοσιακή εκδοχή.

Η διατήρηση και ο μετασχηματισμός της μνήμης

Ας δούμε όμως πώς διατηρήθηκε η μνήμη στις κοινότητες των προσφύγων σ’ έναν άξενο τόπο, όπως ακριβώς υπήρξε η Ελλάδα του Μεσοπολέμου για τους πραγματικούς ηττημένους του ΄22. Και ας περιοριστούμε στο ποντιακό υποσύνολο της προσφυγικής κοινότητας, αφού περιγράψουμε πρώτα τη συγκρότησή της. Ο οργανωμένος προσφυγικός χώρος, δηλαδή οργανώσεις που έχουν δημιουργηθεί ή επανδρώνονται από απογόνους των προσφύγων του ’22 και θέτουν ως καταστατικό στόχο τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, είναι εκατοντάδες στην Ελλάδα, την πρώην ΕΣΣΔ και την διασπορά.

Το μεγαλύτερο ποσοστό ενεργοποίησης ανήκει στους προερχόμενους από τον Πόντο, με την ευρεία σημασία του όρου. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχουν περισσότερες από 600 ποντιακές οργανώσεις, εκ των οποίων οι 60 περίπου, στο Λεκανοπέδιο και άλλες τόσες στη Θεσσαλονίκη. Η σημασία των οργανώσεων αυτών είναι ιδιαίτερη, σε σχέση με τις παραδοσιακές εθνικοτοπικές οργανώσεις, γιατί εκτός από τα λαογραφικά ενδιαφέροντα και τα ιστορικά που αφορούν την μνήμη, υπάρχουν και πολιτικά αιτήματα.

Πως η επίσημη Ελλάδα ξέπλυνε τα τουρκικά εγκλήματα

Αγτζίδης Βλάσης

26 Δεκεμβρίου 2020

3783

Κάνοντας έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, τα δύο μεγάλα γεγονότα που αμέσως ξεχωρίζουν είναι η εμφάνιση της πανδημίας και η έξαρση της επιθετικότητας της Τουρκίας υπό την εποπτεία μιας αυταρχικής, ημιφασιστικής, ισλαμο-εθνικιστικής ελίτ. Η Ελλάδα βρέθηκε σε θέση άμυνας απέναντι σε αυτήν όξυνση.

Η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, αλλά και συγκεκριμένων εδαφών (νησιών και νησίδων) του εθνικού χώρου που διεκδικεί με περισσό θράσος η Τουρκία, οδήγησε για πρώτη φορά στην επεξεργασία τεχνικών και τακτικών αποτροπής, τόσο σε στρατιωτικό επίπεδο, όσο και σε διπλωματικό. Το στοιχείο όμως που κραυγαλέα απουσιάζει στην ελληνική αντίδραση, είναι η ερμηνεία αυτής της τουρκικής επιθετικότητας.

Μια ερμηνεία που αναπόφευκτα βασίζεται στην καλή ιστορική γνώση, στην ανάλυση των τάσεων στην τουρκική κοινωνία και στην αξιοποίηση των δεδομένων που απορρέουν από τη διαχρονική συμπεριφορά των δυνάμεων που δημιούργησαν τη σύγχρονη Τουρκία. Εκτός όμως από την αδυναμία χρήσης ιστορικών δεδομένων, παρατηρούμε ότι λείπει και το χιούμορ στην αντιμετώπιση των ακραίων και κραυγαλέα ανορθολογικών συμπεριφορών! Όπως για παράδειγμα είναι οι φιέστες είτε για τη Μάχη του Ματζικέρτ (1071), είτε για την Άλωση της Πόλης (1453) κ.λπ.

Το χιούμορ του Ουζμπέκου πρωθυπουργού

Αυτή την αίσθηση του χιούμορ που απορρέει από την καλή γνώση των ιστορικών δεδομένων την έχουν οι ανταγωνιστές των "δικών μας" Τούρκων στους τουρκόφωνους πληθυσμούς της Κεντρικής Ασίας. Ένα πολύ χαριτωμένο τέτοιο παράδειγμα ήταν το σχόλιο του Ουζμπέκου πρωθυπουργού προς τον Τούρκο ομόλογό του, όταν μετά τη σοβιετική κατάρρευση η τουρκική ηγεσία πίστεψε ότι είχε έρθει η ώρα την ένωσης του τουρκόφωνου κόσμου, υπό την ομπρέλα ενός ανανεωμένου παντουρανισμού.

Ο γενοκτονικός φυλετισμός των Νεότουρκων και τα "εσωτερικά καρκινώματα"

Αγτζίδης Βλάσης

Η εμφάνιση του επαναστατικού κινήματος στην Κρήτη απ’ τα τέλη του 19ου αιώνα και η αυτονόμηση του νησιού, όπως επίσης οι ελληνικές και βουλγαρικές επαναστάσεις στη Μακεδονία, θα ευνοήσουν την ισχυροποίηση των εθνικιστικών απόψεων στο εσωτερικό του οθωμανικού στρατού. Παράλληλα, η κοινωνική θέση των αστών των ραγιάδων στο εσωτερικό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας θα τροφοδοτήσει με ανασφάλεια και μίσος τα παραδοσιακά μουσουλμανικά κυρίαρχα στρώματά της.

Έτσι θα εμφανιστεί ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός στο πρόσωπο των Νεότουρκων στρατιωτικών. Το ενδιαφέρον στην τουρκική περίπτωση είναι ότι εξ αιτίας της απουσίας σημαντικών μουσουλμανικών αστικών στρωμάτων, οι στρατιωτικοί επιφορτίστηκαν το ρόλο της αστικής τάξης. Η διεκδίκηση της οικονομικής ισχύος από τους αστούς των ραγιάδων ήταν μια από τις βασικές αιτίες της στρατιωτικής παρέμβασης στην πολιτική ζωή της Αυτοκρατορίας.

Ο τουρκικός εθνικισμός υπήρξε ο καταλύτης των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή της Εγγύς Ανατολής. Ήταν ο κύριος παράγοντας που εμπόδισε την πραγματοποίηση πραγματικών μεταρρυθμίσεων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και απόδοσης ίσων δικαιωμάτων σ’ όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως θρησκεύματος και εθνικής καταγωγής.

Με την εμφάνισή του, ο όρος "Τούρκος" άρχισε να αποκτά θετική σήμανση, ενώ για πρώτη φορά ο χώρος που καταλάμβανε η Οθωμανική Αυτοκρατορία αρχίζει να περιγράφεται ως "Τουρκία". Ο νέες εθνικιστικές απόψεις που εμφανίζονται καθορίζουν ως εθνικό χώρο των Τούρκων μια εκτεταμένη περιοχή από το Αιγαίο έως τη θάλασσα της Κίνας. Το παντουρκιστικό κίνημα στοχεύει ακριβώς στη δημιουργία αυτής της νέας τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου δεν θα υπάρχει θέση για κανένα άλλο έθνος, εκτός απ’ αυτό των Τούρκων.

Κύριοι υποστηρικτές των τάσεων αυτών θα είναι οι Γερμανοί. Διαμορφώνοντας μια προνομιακή συμμαχία με το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα, θα επιδιώξουν αφενός το ξαναμοίρασμα του παλιού κόσμου των αγορών και των αποικιών, αφετέρου την οικονομική τους κυριαρχία στην Εγγύς Ανατολή με την εξαφάνιση των μόνων ανταγωνιστών τους, των Ελλήνων και των Αρμενίων.

Ο φυλετισμός των Νεότουρκων