O Γκυ Ντεμπόρ των ημερών μας και το… «οξυγόνο»!

«Το θέαμα είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε μετατρέπεται σε εικόνα».

του Δημήτρη Γιαννάτου

Ίσως, ο Έρνεστ Γκυ Ντεμπόρ, να είναι ένας από τους λίγους διανοητές, η σκέψη των οποίων επιβεβαιώνεται στις μέρες μας, τόσο δραματικά. Τα βασικά στοιχεία των κειμένων του, μας βοηθάνε να αναλύσουμε και να φωτίσουμε τη συγκυρία που ζούμε. Ιδιαίτερα, οι δυο κορυφαίες έννοιες της θεωρίας του, το Θέαμα και το Εμπόρευμα, (η Εικόνα και η Αγορά θα λέγαμε λίγο πιο απλοϊκά), τα οποία είναι πρωταρχικά στοιχεία του νεωτερικού τρόπου οργάνωσης των κοινωνιών και της πολιτικής κυριαρχίας, διευκολύνουν την κατανόηση της πολύπλοκης πραγματικότητας που ζούμε. 

Το Κεφάλαιο και το Εμπόρευμα ως Θέαμα πια, ακολουθούν τη διαδρομή που όρισε ο Μάρξ για τη νεκρή εργασία, σε σχέση με τη ζωντανή εργασία που είναι οι εργαζόμενοι. Το Θέαμα είναι μια νεκρή επικοινωνία, μια αναπαράσταση που γίνεται πτώμα, ένας ψευδοκόσμος. Είναι επίσης μια κοσμοθέωρηση, μια αντίληψη του κόσμου που ζούμε μέσα από την θεώρηση του, ως αντι-κείμενο, με τη μορφή της Εικόνας και των συμβολισμών της.

 Το Θέαμα γίνεται το συνολικό Νόημα, «είναι ο Ήλιος που δε δύει ποτέ στην αυτοκρατορία της σύγχρονης παθητικότητας. Καλύπτει όλη την επιφάνεια του κόσμου και κολυμπά απεριόριστα μέσα στην ίδια του τη δόξα«, όπωός λέει ο Ντεμπόρ. Και ας μην ξεχνάμε, ότι ο Ήλιος, είναι ένα πανάρχαιο συμβολικό αρχέτυπο, που εκφράζει την Βασιλεία-Εξουσία.

Τα πρώτα δείγματα γραφής του Τραμπ – Ο Ριζοσπαστικός Συντηρητισμός στην πράξη

23/01/2025

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Φαίνεται ότι με την εκλογή και την ορκωμοσία του Τραμπ, ο νεοταξίτικος δυτικός κόσμος, εκείνος ακριβώς που εδώ και δεκαετίες χρηματοδοτεί ο Σόρος με τις ΜΚΟ και τις “ανοικτές κοινωνίες” του, απέκτησε κάποιες νέες “αντιιμπεριαλιστικές” ευαισθησίες και συγκινητικές “δημοκρατικές αντιστάσεις”. Η επάνοδος στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο του παραδοσιακού Αμερικανού καουμπόι και σερίφη, το δίδυμο δηλαδή Τραμπ και Μασκ, τρομοκρατεί με τον σκληρό κυνισμό του τους Ευρωπαίους και Καναδούς “προοδευτικούς” αναλυτές.

Λες και τα γεωπολιτικά σύνορα ήταν ανέκαθεν δεδομένα και απαραβίαστα. Λες και δεν υπάρχουν αναρίθμητες πολιτικές και στρατιωτικές παρεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, συνήθως μάλιστα με πρωτοβουλία των δημοκρατικών κυβερνήσεων. Λες και η Αλάσκα, η 49η αμερικανική πολιτεία, δεν αγοράστηκε από τους Αμερικανούς όταν πουλήθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από την τσαρική Ρωσία. Λες και για πρώτη φορά ακούγεται το θέμα της Γροιλανδίας για οικονομικούς και πολιτικούς λόγους, σχετικούς με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Λες και το θέμα της προσάρτησης του Καναδά στις ΗΠΑ, με ή χωρίς το γαλλόφωνο τμήμα του που τόσο απασχόλησε κάποτε τον Ντε Γκωλ, ακούστηκε για πρώτη φορά. Λες και δεν έγινε αιματηρή αμερικανική στρατιωτική επέμβαση στον Παναμά το 1989, ούτε φυλακίστηκε ποτέ ο Νοριέγκα. Λες και η μετονομασία του κόλπου του Μεξικού είναι κάτι πρωτάκουστο, καθώς και η πιθανή μελλοντική παράκαμψη της διώρυγας του Παναμά από ένα νέο «μεξικανικό» πέρασμα από τον ένα ωκεανό στον άλλο.

Συντηρητισμός VS Ριζοσπαστισμός (Μέρος1ο)

Του Γιάννη Παπαμιχαήλ*

 

Οι υπήκοοι σε όλο τον πολιτισμένο δημοκρατικό δυτικό κόσμο, πολύ ταράχτηκαν. Άλλοι πιο συντηρητικοί, πατριωτικά ευαισθητοποιημένοι, είδαν στην εκλογή του νέου πλανητάρχη φως - πολύ φως και έσπευσαν προκαταβολικά να χαρούν. Άλλοι, λιγότεροι, είδαν με προσοχή ένα κίτρινο φως να αναβοσβήνει προειδοποιώντας για μια επικείμενη μισοφωτισμένη διασταύρωση, ίσως και ένα φαινομενικά παράδοξο κυκλικό αδιέξοδο. Άλλοι πάλι, πιο προοδευτικοί και ριζοσπάστες, παγκοσμιοποιημένοι σε επίπεδο νοοτροπιών και νεοταξίτικων χρηστοηθειών, είδαν στην ίδια εκλογή μόνο σκοτάδι και έσπευσαν επίσης προκαταβολικά, να λυπηθούν. Διότι κατ’ αυτούς, χάθηκε η ελπίδα για έναν άλλο κόσμο, καλύτερο και δικαιότερο, ιδίως δε ανεκτικότερο. 

Σε τι;

  

Εννοείται στις διαφορές - και όχι βέβαια στις σταθερές, δομικές ομοιότητες που συγκροτούν τις συλλογικές συνειδήσεις. Στις ατομικές ή συγκυριακές ιδιομορφίες που κατακερματίζουν σε δικαιωματούχες μειονότητες τις παλαιές, πολιτισμικά τουλάχιστον συνεκτικές κοινωνίες και διαλύουν συνειδησιακά τα συλλογικά τους υποκείμενα (έθνη και κοινωνικές τάξεις) στα εξ ων υποτίθεται ότι συνετέθησαν, δηλαδή στα άτομα και στις συγκυριακές, ταυτοτικές συναθροίσεις τους. Ανεκτικότερο συνεπώς στις μικρές ή μεγάλες παραβάσεις της ισχύουσας εθιμικά, ηθικά ή συνταγματικά κανονικότητας ή και του νόμου που διέπει τις κοινωνικές σχέσεις εντός των παλαιών κοινωνιών του ιστορικά νεότερου, μεταφεουδαρχικού, δυτικού κόσμου. Ανεκτικότερο λόγου χάρη στις παράτυπες μετακινήσεις νομαδικών πληθυσμών που δεν φιλοξενούνται προσωρινά στον δυτικό κόσμο, αλλά εγκαθίστανται σε αυτόν. Τον εποικίζουν, όπως στο κάτω κάτω της γραφής έκαναν ιστορικά και οι πρώτοι ευρωπαίοι έποικοι της Αμερικής, πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων Ινδιάνων, στο όνομα προφανώς ενός «καλύτερου κόσμου ίσων ευκαιριών αυτοπραγμάτωσης του καθενός», συνώνυμου του αμερικανικού ονείρου που έχει αποικίσει το ευρωπαϊκό φαντασιακό με τον ριζοσπαστικό ανιστορισμό του. Προσοχή: «παράτυποι μετανάστες». Όχι «παράνομοι και καταχρηστικοί»: τέτοιες μπορούν να είναι μόνο οι απεργίες των εργαζομένων. Όχι οι μετακινήσεις των ατόμων που, από όπου κι αν προέρχονται, ασυνόδευτοι ανήλικοι ή συνοδευόμενοι ενήλικες, δηλώνουν πρόσφυγες που χρειάζονται άσυλο και προστασία. Οι λέξεις και οι σημασίες τους οργανώνουν την κοινωνική και πολιτική σκέψη. Διαμορφώνουν το εκάστοτε πλαίσιο της πολιτικής ορθότητας. Σύμφωνα άλλωστε με το δήθεν ανθρωπιστικό,  νεοταξίτικο ιδεώδες της συμπερίληψης όλων των χωρίς ιστορία και χωρίς πολιτισμικές καταβολές ομιλούντων διπόδων σε ένα παγκόσμιο σύνολο, κανένας «άνθρωπος δεν είναι παράνομος». Συνεπώς, κανένα σύνορο δεν έχει ηθικά το πολιτικό δικαίωμα να παρεμποδίσει τις «ελεύθερες μετακινήσεις του»: πρόκειται για μια «ανθρωπιστική, προοδευτική» αντίληψη που ιστορικά βόλεψε καλά τις επεκτατικές διαθέσεις όλων των πολέμαρχων, των αποικιοκρατών και των ιμπεριαλιστών. Κατά τα άλλα, η σημερινή χολιγουντιανή πολιτική ορθότητα κόπτεται να ζητά εκ των υστέρων συγνώμη από τους Ινδιάνους, που στην εποχή τους, δεν κατάλαβαν καλά το πολυπολιτισμικό αμερικάνικο όνειρο των εξαθλιωμένων, ευρωπαίων που εποίκισαν παράτυπα την αμερικανική ήπειρο, επιβάλλοντας στους συντηρητικούς αυτόχθονες Αμερικανούς τον δικό τους προοδευτικό νόμο και τη δική τους τάξη…

Κοινωνία- Ψυχισμός και "Σκοτεινός" εαυτός…σε ανισόρροπες συνθήκες,Γεωπολιτικής-Κοινωνικής Απίσχνασης

Μια συνέντευξη - έκπληξη στις "Αντιθέσεις" με τον Δημήτρη Καραγιάννη, Παιδοψυχίατρο - Συστημικό Ψυχοθεραπευτή και διδάκτορα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, που θα συζητηθεί. 

• Γιατί ο Δημήτρης Καραγιάννης μιλάει για την "κρυμμένη ψυχική ομορφιά" με αφορμή το τελευταίο ομότιτλο βιβλίο του , σε ανισσόροπες συνθήκες κοινωνικής - οικονομικής και γεωπολιτικής απίσχνασης 
• Τι λέει για τον ψυχισμό των κοινωνιών , των οικογενειών , των παιδιών, των εφήβων και των ενηλίκων σε συνθήκες ακραίων οικονομικών- κοινωνικών και πολιτιστικών καταστάσεων 
• Η συλλογική μας κατάθλιψη και η ατομική μας παράδοση, σε νεοπαγή μοντέλα σήψης και παρακμής και ο αισιόδοξος αντίλογος ως αντιπρόταση στις "επίσημες αφηγήσεις" κατανάλωσης ζωής…
•  "Άρρωστες" κοινωνίες ή "άρρωστα" αφηγήματα ; 
• Ο κοινωνικός εαυτός , ο ψευδής εαυτός και οι τεμπέληδες της ύπαρξης
•  Η μεταμοντέρνα α-κοινωνία , το πέρασμα και ο σκοτεινός εαυτός Το ζήτημα της Ελευθερίας, η ομορφιά του…εμείς και το δίπολο θάνατος- ζωή 
• Τα κρίσιμα στάδια σε παιδική, εφηβική και ενήλικη ζωή και ο ρόλος του διαδικτύου και των νέων τεχνολογιών 
• Ο ρόλος της οικογένειας σήμερα , οι εκδοχές και ο πυρήνας των προβλημάτων σε κοινωνίες που εμφανίζονται …"άρρωστες" 
• Ο πυρήνας "ομορφιάς" του αυθεντικού ανθρώπου που αγκαλιάζει τον εαυτό του και την κοινωνία, με τα σωστά και τα λάθη τους 

📺 "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV

«Θεοφάνεια versus μηδενισμός»

Το αντί-πνευματικό και εθνομηδενιστικό μείγμα της συμφοράς των νεοελλήνων και όχι μόνο (προστέθηκε δοκίμιο για τον μεταμοντερνισμό)

Του Παναγιώτη Ήφαιστου

Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε την ημέρα των Θεοφανείων πριν μερικά χρόνια. Έγιναν αναδιατυπώσεις και συμπληρώσεις στο κύριο κείμενο και στο τέλος προστέθηκαν περισσότερες παραπομπές σε άλλες αναρτήσεις. Πιο σημαντικό, αναρτώ στο τέλος το δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος:

 Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» που δημοσιεύτηκε έκτοτε στο επιστημονικό περιοδικό Φιλοσοφείν, επιστήμη, εύνοια παρρησία.

 Στο δοκίμιο αυτό επιχειρήθηκε μια συνοπτική και όσο το δυνατό πιο περιεκτική ανάλυση ζητημάτων που αφορούν τον μεταμοντερνισμό, την μεταφυσική πίστη και το Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός. Συναρτάται ευθέως με την πιο χαλαρή ανάλυση για τον μεταμοντερνισμό τον Ιανουάριο 2019 στην παρούσα ανάρτηση.

 Σημειώνεται ότι στις αριθμημένες υποσημειώσεις στο τέλος του δοκιμίου γίνονται εκτενέστερα σχόλια και παραπομπές σε κύρια έργα. Σημειώνεται ότι εν τέλει, και αυτό υπογραμμίζεται στο δοκίμιο, το μείζον είναι η θέσπιση της ισχύος. Η ισχύς θεσπίζεται εάν υπάρχει Κοινωνικό και Πολιτικό γεγονός και οι βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης είναι συνάρτηση του κατά πόσο η πολιτεία-κράτος προσανατολίζονται προς την Ιθάκη της πολιτικής ελευθερίας. Δική μας εκτίμηση και θα επανερχόμαστε με εκτενέστερο κείμενο είναι ότι ο μεταμοντερνισμός μηδενισμός –τον οποίο εύστοχα μεταφράσαμε στα Ελληνικά ως εθνομηδενισμός–κατά βάση και ουσιαστικά αντιβαίνει σε κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού και συμβολίζει την οπισθοδρόμηση στα Σόδομα και Γόμορρα της βαρβαρικής ή και κτηνώδους προ-πολιτικής εποχής. 

Ο λόγος για τον οποίο επανερχόμαστε στην εξέταση του μεταμοντερνισμού είναι επειδή εκτιμάται πως αποτελεί το κύριο ζήτημα του μέλλοντος, ιδιαίτερα για λιγότερο ισχυρά κράτη στα οποία εισροές εθνομηδενιστικού ιδεολογικού δηλητηρίου ροκανίζουν τα ανθρωπολογικά τους θεμέλια και μετατρέπουν την χώρα σε χώρο μεταμοντέρνων πολέμου που όσο προχωρούμε εντείνονται. Ανάγνωση και μόνο μερικών φράσεων των συνεπών μηδενιστών το υποδηλώνει. Σημαντικό είναι να τονιστεί, πάντως, ότι υπάρχουν αντιστάσεις που αντιβαίνουν στις μεταμοντέρνες μηδενιστικές τάσεις.

Ακολουθεί η παρέμβαση του Ιανουαρίου 2019, κείμενο στο οποίο έγιναν ορισμένες επαναδιατυπώσεις και στην συνέχεια αναρτώνται σύνδεσμοι μερικών ακόμη παρεμβάσεων πριν παρατεθεί το προαναφερθέν δοκίμιο «Πολιτική θεωρία του Διεθνούς Συστήματος: Τι συγκροτεί και συγκρατεί τα κράτη και τον κόσμο» όπου τα ζητήματα αυτά εξετάζονται πιο συστηματικά και με παραπομπές σε σημαντικά έργα.

Πέραν των πατροπαράδοτων διδαχών για την φανέρωση της Αγίας Τριάδας την στιγμή της Βάπτισης όπως αναφέρονται στα σχετικά Ευαγγελικά αποσπάσματα, η εορτή των Θεοφανείων είναι βαθιά ριζωμένη στις παραδόσεις της Ελληνικής διαχρονίας. Σε άλλη περίπτωση τα Θεοφάνεια αποτέλεσαν αφορμή για προβληματισμό στα πεδία της θεολογίας αλλά και της ανθρωποκεντρικής / Αριστοτελικής Ορθόδοξης θρησκευτικής παράδοσης.

Εδώ περιοριζόμαστε να πούμε λίγα μόνο λόγια. Κυρίως ότι για όλα τα έθνη η μεταφυσική πίστη ήταν, είναι και θα συνεχίσει να είναι Καταστατικής, αξονικής και διαμορφωτικής σημασίας. Η μεταφυσική πίστη, οι απορρέουσες παραδόσεις, οι ανθρωποκεντρικές προεκτάσεις των Ορθόδοξων Χριστοκεντρικών διδαχών και ο εν γένει ρόλος της Χριστιανικής μεταφυσικής πίστης υπήρξαν κύριοι άξονες της διαδρομής των Ελλήνων.

Το ερώτημα του πόσο θρήσκοι και Εκκλησιαζόμενοι είμαστε στην προσωπική μας ζωή δεν είναι του παρόντος και ίσως ποτέ δεν πρέπει να τίθεται διατακτικά. Ανεξαρτήτως αυτής της παραμέτρου, όμως, για όσους διαθέτουν Ελληνική υπόσταση –και εάν δεν διαθέτουν Ελληνική υπόσταση ένα ερώτημα που τίθεται είναι τι υπόσταση διαθέτουν, αν διαθέτουν υπόσταση κάποιας άλλης εθνικής υπόστασης ή εάν είναι ανυπόστατοι– η Ορθόδοξη Χριστοκεντρική παράδοση ενέχει οντολογικές προεκτάσεις στην εθνική ιδιοσυστασία των μελών του Ελληνικού έθνους. Και αυτές οι προεκτάσεις δεν σχετίζονται κατ’ ανάγκη με τις βαθμίδες μεταφυσικής πίστης και Εκκλησιασμού. Η ανθρωποκεντρική Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και πολιτική παράδοση, κοντολογίς, είναι συστατικό στοιχείο των Ελληνικών πολιτικών παραδόσεων.

Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα! Τότε που είχε η ζωή σκοπό, και νόημα ο αγώνας.

Οι φωτο από εδώ

Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα!

Κάποτε!

Τότε που είχε η ζωή σκοπό, και νόημα ο αγώνας.

Τότε που οι Χριστιανοί λαχταρούσαν τα Χριστούγεννα, ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα: Νήστευαν τη Σαρακοστή, προσεύχονταν, εξομολογούνταν, πρόσμεναν…

Τότε που η δασκάλα, ο δάσκαλος κρεμούσαν απ᾿ τα χείλη τους τα μάτια των παιδιών και στάλαζαν μες στην ψυχή το όνειρο: Να ᾿μουν κι εγώ εκεί· να ᾿μουν εκεί, στη Βηθλεέμ, στο στάβλο· «να ᾿μουν του στάβλου εν’ άχυρο…»!

Τότε που τα παιδιά ήταν παιδιά και μελωδούσαν με τους βοσκούς τα κάλαντα μες στη νυχτιά και περπατούσαν δρόμους και στενά πάνω στων Μάγων τ᾿ άλογα.

Τότε που μάζευ᾿ η γιορτή τα πλοία στην Πατρίδα απ᾿ τους λωτούς της ξενιτιάς κι έφερνε σπίτι τον πατέρα, στη μαύρη μάνα το παιδί, τον άντρα στη γυναίκα.

Έπειτα ήρθε λίβας δυτικός, το εμπόριο, και τα ᾿καψε· έκανε στάχτη τη γιορτή, τα όνειρα κουρέλι. Έδιωξε από τη Φάτνη τον Χριστό κι έβαλε τον χρυσό στη θέση του. Τα δώρα, τα ψώνια, τα ταξίδια σε άλλους τόπους μακρινούς έγιναν της γιορτής ο μόνος κι άχαρος σκοπός. Έγινε η γιορτή απόδραση, λες σαν φυλακισμένων, προς τα βουνά, στα χιόνια, σ᾿ άλλους λαούς και τόπους. Στους πέντε ανέμους σκόρπισε η Φάτνη της Βηθλεέμ, κι η φαμελιά κατάντησε «το σπίτι των ανέμων».

Τώρα η ιστορία αυτή φτάνει στο τέλος της. Μετά την ύπουλη υπονόμευσή της τόσων δεκαετιών, η εορτή δέχεται πια το χτύπημα κατάστηθα: Η δυτική δαιμονολατρία, την ώρα που κάποιο διπλανό παρανοϊκό σύστημα αντικαθιστούσε τα Χριστούγεννα με τα Σταλινούγεννα, μετέτρεψε τη Γέννηση του Χριστού σε γέννηση του οποιουδήποτε· σήμερα δε η βρικολακιασμένη Ευρώπη, δήθεν για να μην ενοχλούνται οι αλλόθρησκοι, απαγορεύει ήδη σε μια μετά την άλλη τις μεγάλες πόλεις της εορταστικό διάκοσμο που να υπενθυμίζει τη ­Γέννηση του Χριστού. Φώτα μόνο, χωρίς το ­­­­­­Άστρο των Μάγων, χωρίς Φάτνη, αγ­­γέλους και βοσκούς.

Ξαναγράφοντας την ζωή και την επιστήμη στο όνομα του πλουραλισμού!

25/01/2024

ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Ξαναγράφεται η ζωή μας, ξαναγράφεται η επιστήμη, η τέχνη, ο πολιτισμός μας, χωρίς νοσταλγικές αναβιώσεις ξαναγράφονται όλα με την απαίτηση του επείγοντος, αλλά και με το πρόσωπο της εξουσίας. Το 2008 ξεκίνησε η πρώτη φάση της πλανητικής κρίσης μέσω της οικονομίας και του δορυφόρου της, που ήταν το παγκόσμιο χρέος. Η ζωή έγινε μια απίστευτη αριθμολογία. Η φρενίτιδα των αριθμών επέβαλε ένα σχεδιασμό καταπίεσης, που άκουγε στο όνομα δημοσιονομική πειθαρχία. Κανένα θέλω, κανένα πράττω δεν ήταν δικό μας, όλα καθοδηγούνταν από τα τραπεζικά καρτέλ, από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Τα σκοτάδια των πολλών μηδενικών από τα χρέη των χωρών άρχισαν να βαραίνουν τους πολίτες του κόσμου. Η οικονομική πειθαρχία έτρεχε με χίλια και ο κόσμος ήταν πιο συγχυσμένος από ποτέ. Οι λαοί στάλθηκαν στα παγκοσμιοποιημένα ταμεία να πληρώνουν, ενώ κάθε μέρα, η οικονομική μηχανική μαστίγωνε τα αφτιά τους με προτεσταντικές διαταγές. “Δούλεψε ακόμη περισσότερο, μάθε να πληρώνεις, μπες στους νάρθηκες της λογικής του χρέους”, αυτές ήταν οι συρταρωτές διαταγές της νέας εποχής.

Και ξαφνικά, έρχεται μια πανδημία που βάζει σε παρένθεση την οικονομική φρενίτιδα – χωρίς να την εξαφανίζει – και επιβάλει μια υγειονομική μανία καταδίωξης για όσους δεν πειθαρχούν με τα υγειονομικά προγράμματα. O Édouard Zarifian μας είχε προειδοποιήσει ότι η έκπτωση γενικά της επιστήμης και ιδιαίτερα της ιατρικής θα έρθει με τη μορφή του “σωτηριακού τεκέ”.

Ξαναγράφεται η ζωή μας

Αυτό δεν έλεγε και ο Νίτσε; «Προσέχετε, οι νέες ιδέες και οι νέες επιστήμες θα έρθουν με περπατησιές χελιδονιών». Έτσι αθόρυβα μας ήρθε και η καπηλεία της ασθένειας “disease mongering” και τώρα μας έρχεται η παντοδυναμία της κοινωνικοποίησης της βιολογικής καταγωγής των φύλων. Αερολογούν, φλυαρούν, δογματίζουν, με στόμφο και μεγαληγορία οι σύγχρονοι επιστήμονες, για το νέο βασίλειο της κοινωνικοποιημένης ζωής μας.

«Μεταμοντέρνα» κατάσταση – Μετάνθρωπος- Κοινωνίες χωρίς Δημοκρατία

του Δημήτρη Ν. Γιαννάτου

(μέρος ενός υπό διαμόρφωση τελικού κειμένου)

Τι επιφυλάσσει το μέλλον; Αυτή η πανάρχαια ερώτηση, απασχόλησε τον άνθρωπο στην ιστορική του πορεία, όχι βέβαια, πάντα, στον ίδιο έντονο βαθμό.

Όμως, «Κάθε εποχή αποβλέπει σε ένα καλύτερο κόσμο. Όσο πιο ζοφερό και μπερδεμένο είναι το παρόν, τόσο βαθύτερος είναι αυτός ο πόθος», θα μας πει ο Johan Huizinga, στο Το Φθινόπωρο του Μεσαίωνα (1919).

Στις μέρες μας, είναι εκτεταμένη η ένταση και η βουβή αγωνία που δημιουργεί η ερώτηση, ιδιαίτερα μάλιστα έπειτα από την εμφάνιση του νέου κορωνοιού. Ως διερώτηση πια η αγωνία αυτή είναι έντονη και διάχυτη. Επειδή πραγματικά ο κόσμος είναι μπερδεμένος, αφενός λόγω της αβεβαιότητας που πλημμυρίζει παντοιοτρόπως τον πλανήτη, αφετέρου επειδή ακόμα και όταν η πίστη στον άνθρωπο οδηγεί σε μια διέξοδο «σωτηρίας», αυτή η νέα κοινωνία που εικάζεται ότι θα προκύψει απέχει πάρα πολύ ώστε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία, ως επίτευγμα του ανθρώπινου πνεύματος. Ενώ αδιαμφισβήτητα από τώρα θεωρείται θαύμα της ανθρώπινης Τεχνικής. Η ανθρώπινη πρόοδος και ο πολιτισμός, τα ανθρώπινα επιτεύγματα, ταυτίζονται αποκλειστικά με τον τομέα της ηλεκτρονικής, τεχνικής επιστήμης.

Άλλωστε, τo «αναπάντεχο» του ιού και της πανδημίας, παρόξυνε πολλές από τις ήδη υπάρχουσες αντιφάσεις και διεργασίες που προϋπήρχαν, ενώ το «ψηφιακό μας είδωλο», ως υποκατάστατο της ζωντανής επικοινωνίας, βρήκε πρόσφορο έδαφος στις συμπεριφορές ζηλωτών της πληροφορικής επανάστασης σε σημείο να λογίζεται ως ο επαναστατικά ενισχυμένος Εαυτός μας. Συχνά και από ανθρώπους που είναι ενήμεροι για την αλλαγή του ανθρωπολογικού και πολιτισμικού υλικού που επιχειρεί η οικονομική τεχνοεπιστήμη εδώ και δεκαετίες.

Όμως, η ανθρώπινη επιστήμη στον κόσμο της πληροφορίας, παραχωρώντας μοναδική αυτονομία στο ίδιο το τεχνοσύστημα, βάζει πλώρη για την τελική κυριαρχία του θριάμβου του και της αναπαραγωγής του, σχεδιάζοντας –σχεδόν νομοτελειακά – την ίδια την εξαφάνιση του ανθρώπου, μέσα από μια βελούδινηιδεολογικά και «θετική» ευγονική μετάλλαξής μας.

Οι ΗΠΑ δείχνουν τον δρόμο του μέλλοντός μας

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Πού οδεύει η ιστορική εποχή της μετανεωτερικότητας και της μαζικής δημοκρατίας, στον αστερισμό της οποίας βρισκόταν όλος ο πλανήτης κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20ού αιώνα; Έχω την γνώμη ότι αργά αλλά σταθερά οδεύει προς το τέλος της έχοντας στο μεταξύ χαράξει βαθιά κοινωνίες και άτομα, νοοτροπίες και αντιλήψεις ζωής, τέχνη και πολιτισμό, φιλοσοφία και επιστήμη, και κάθε άλλη στιγμή του κοινωνικού γίγνεσθαι με τις αξίες της και τις απαξίες της.

Μαζί της παρασύρονται και τα κοσμοθεωρητικά και κοινωνικοπολιτικά ρεύματα –συντηρητισμός, φιλελευθερισμός, σοσιαλισμός– τα οποία μπορεί να γεννήθηκαν και κυριάρχησαν την εποχή της νεωτερικότητας αλλά παρέμειναν, παρότι υπολειμματικά και φθίνοντα, στο επίκεντρο της μετανεωτερικής εποχής. Φυσικά, μαζί τους παρασύρονται και όλες οι γνωστές εκφάνσεις τους, καλυμμένες πίσω από το πρόθεμα νέο- (π.χ. νεοσυντηρητικοί, νεοεργατικοί κτλ.) ή το πρόθεμα μετά- (π.χ. μεταδημοκρατία).

Σε τελική ανάλυση, είναι οι ΗΠΑ που δείχνουν το δρόμο προς τις μελλοντικές κοινωνικές εξελίξεις στις χώρες της Δύσης και, έστω με κάποια υβριδική μορφή, στις υπόλοιπες χώρες του πλανήτη. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα πρώτα αλλά σαφή δείγματα του «νέου κόσμου» που ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η εκλογή Τραμπ δίνει, κατά την άποψή μου, σαφείς απαντήσεις στο ερώτημα που έχει τεθεί στην αρχή αυτού του άρθρου. Δεν αποτελεί σπουδαία ανακάλυψη ότι οι ΗΠΑ αποτελούν τον προπομπό των εξελίξεων στον Δυτικό κόσμο, δεδομένης της ηγετικής θέσης που κατέχουν. Αλλά ακόμη περισσότερο, επειδή δεν ηγούνται μόνο, αλλά ηγεμονεύουν με την γκραμσιανή έννοια του όρου! Με απλά λόγια, τα πολιτιστικά, καλλιτεχνικά και κοινωνικά ρεύματα φθάνουν πια στον υπόλοιπο κόσμο από τις ΗΠΑ. Εκεί γεννιούνται, μεγαλώνουν και στη συνέχεια εξαπλώνονται, αρχικά στην Ευρώπη και στη συνέχεια στον υπόλοιπο κόσμο.

Όμως οι εξελίξεις στην οικονομία και στην τεχνολογία με το τεράστιο βάρος τους αποτελούν ίσως περισσότερο τους «αντικειμενικούς» οδηγούς των μελλοντικών εξελίξεων.

 Εντελώς επιγραμματικά, υποστηρίζουμε ότι ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα συνεχίζει να εξαπλώνεται στα μήκη και στα πλάτη του πλανήτη. Ανεξαρτήτως μορφής και ανάλογα με το επίπεδο ανάπτυξης των διαφόρων χωρών: ως χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός στις χώρες της Δύσης, ως βιομηχανικός και νομισματικός στις χώρες της Ανατολικής Ασίας, ως υβριδικός διαφόρων μορφών στις υπόλοιπες χώρες. Χωρίς αντίπαλο! Όμως η ατμομηχανή του ευρίσκεται στις ΗΠΑ, όπου με την εκλογή Τραμπ λαμβάνει πλέον τη μορφή ενός υπερκαπιταλισμού, χωρίς ρυθμίσεις, χωρίς περιορισμούς, χωρίς κεντρικό έλεγχο της παραγωγής χρήματος διαμέσου της αναγνώρισης μείζονος ρόλου στα κρυπτονομίσματα, με στοιχεία έντονου εθνικισμού (με τον υπερτονισμό της ιδιαιτερότητας του αμερικανικού έθνους) και σε στενή συνέργεια με τις εταιρείες τεχνικής νοημοσύνης ώστε να παρακαμφθεί η οποιαδήποτε παρέμβαση ηθικού η πολιτικού χαρακτήρα στις δραστηριότητές τους.

Με «δημοκρατικό» τρόπο: Η ρητορική του μικρότερου κακού

*του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

1.

Στο περιβάλλον της γερασμένης μετανεωτερικότητας, όπου η ιδεολογία ζει και βασιλεύει και τους ανθρώπους κυριεύει, παρά τα όσα αντίθετα λέγονται, η πολιτική ως κυβερνητικό φαινόμενο, δηλαδή ως άσκηση της εξουσίας και «διαχείριση» της κυριαρχίας από το πολιτικό προσωπικό των ελίτ, αδυνατεί να προκαλέσει την γνήσια εκδίπλωση συγκρουσιακών καταστάσεων που αποτελούν τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Αυτό προφανώς οφείλεται στην απουσία εχθρού, πράγμα που εκφράζεται στην πλήρη κατανίκηση της πάλαι ποτέ οργανωμένης γνήσιας λαϊκής υποκειμενικότητας,

Το πολιτικό προσωπικό των ελίτ που ηγείται σήμερα στις χώρες του Δυτικού κόσμου όπου ανήκουμε και πρωτίστως μας ενδιαφέρει, μετριέται στην ικανότητα να «αλλάζει γήπεδο», να φαντάζεται και να εφευρίσκει νέες ευκαιρίες για «σύγκρουση», μέσω όμως των οποίων επιτυγχάνεται πάντοτε η «συναίνεση» που το εξυπηρετεί στα προκαθορισμένα επιθυμητά σημεία εντός του δεδομένου πλαισίου εξασφάλισης της κυριαρχίας του. Οι περίτεχνοι εκλογικοί νόμοι –πάντοτε σε πλειοψηφική κατεύθυνση– που συνεχώς εφευρίσκονται στο όνομα του αποστειρωμένου όρου της «κυβερνησιμότητας», σπρώχνει τον ψηφοφόρο να προβεί σε «χρήσιμες» επιλογές. Προφανώς αυτές οι «χρήσιμες επιλογές» συγκλίνουν προς το κέντρο, η κατάκτηση του οποίου στις χώρες της Δύσης αποτελεί το πραγματικό εκλογικό διακύβευμα. Άλλωστε αυτό εκφράζεται και από την εγκαθίδρυση στο κέντρο του συστήματος δύο πόλων: κεντροδεξιά – κεντροαριστερά στη θέση των τριών πόλων: δεξιά, κέντρο, αριστερά του πρόσφατου παρελθόντος[1].

Η πολιτική στο αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτικό φιλελεύθερο δημοκρατικό καθεστώς θεμελιώνεται στην ουσιαστική αδιαφορία της πλειονότητας των ενδιαφερομένων, χωρίς την οποία δεν υπάρχει δυνατότητα άσκησης πολιτικής. Η φθίνουσα συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες στην Ευρώπη με την πάροδο του χρόνου αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα. Υπ’ αυτή την έννοια θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι δομικό στοιχείο της πολιτικής σε αυτό το καθεστώς είναι κατ’ αρχάς η τέχνη να εμποδίζονται οι άνθρωποι από το να αναμειγνύονται σε ό,τι τους αφορά.

Αποτέλεσμα το δομικό χαρακτηριστικό της πολιτικής να λαμβάνει την εξής μορφή: να εξαναγκάζονται οι άνθρωποι να «αποφασίζουν» για πράγματα με τα οποία δεν συμφωνούν. Με απλά λόγια καλούνται να συμμετάσχουν σε μια διαδικασία επικύρωσης ήδη προαποφασισμένων λύσεων ή επιλεγμένων με προσεκτικά κριτήρια εναλλακτικών προτάσεων , που όμως καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή. Ο εγκλωβισμός είναι απόλυτος και θανατηφόρος.

2.

Ακόμη όμως και αν αναμειγνύονται, η μεγάλη πλειοψηφία τους, οδηγείται στις περισσότερες φορές να επιλέξει αυτό με το οποίο διαφωνεί λιγότερο, δηλαδή απλά το μικρότερο κακό δημιουργώντας μια διαδεδομένη στάση που συνάδει με την άποψη «το μη χείρον βέλτιστον».

Όμως «αυτός που επιλέγει το μικρότερο κακό γρήγορα ξεχνά ότι έχει επιλέξει υπέρ ενός κακού», σημείωνε η Χάννα Άρεντ. Φυσικά, σε εκείνη την περίπτωση αναφερόταν στο Τρίτο Ράιχ, «που ούτε με την καλύτερη θέληση στον κόσμο», διευκρίνιζε παρακάτω, «μπορούσε να ονομαστεί το μικρότερο κακό». Η φόρμουλα του «μικρότερου κακού», ωστόσο, κατάφερε να εισχωρήσει πολύ γρήγορα ακόμη και σε δημοκρατικές χώρες.

Ψήφος στα 17, εφηβική αριστερά!!!

Παλιότερο άρθρο πάντα επίκαιρο του Δημήτρη Γιαννάτου 

Η ψήφος στα 17, αποτελεί κεντρικό σημείο στο κουτοπόνηρο παλαιοκομματικό παιγνίδι του αριστεροδεξιού ολιγαρχικού μορφώματος που «κυβερνά». Αν απομονώναμε το τυχοδιωκτικό εκλογικό μαγείρεμα και τις «συμμαχίες¨της κυβέρνησης με οτιδήποτε κινείται στο βούρκο της πολιτικής επιβίωσης: από τον Λεβέντη μέχρι τη Χ.Α, η συμμαχία με τους εφήβους δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι ξένο στον θαυμαστό κόσμο της μεταμοντέρνας «νεανικής» αριστεράς.

Η γρήγορη ενηλικίωση των παιδιών και η «νεανικότητα» των μεσήλικων, κυριάρχησε στον κόσμο της μαζικής κουλτούρας του ύστερου δυτικού καπιταλισμού. Aπό τα κοστούμια των νεαρών Μπήτλς και των νέων της δεκαετίας του ΄60 στην Ελλάδα, η ιστορία τούμπαρε στο άλλο άκρο με την unisex επιμελημένα ατιμέλητη γκαρνταρόμπα, ανέμελων και αγριεμένων ταυτόχρονα γονιών και παιδιών μια παγκοσμιοποιημένης κουλτούρας που «θέλει τον (θεαματικό-δυτικό) κόσμο, και τον θέλει, τώρα». Έτσι, το «εδώ και τώρα», κατάπιε την χρονική ωρίμανση και των δυο γενιών, σε μια αποθεώση της νέας θρησκείας για την αύξησης της «νεανικότητας» και των φυσικών ορίων του ανθρώπου και της φύσης, τραβώντας τα πάντα στα άκρα.

Αποτελεί τον πυρήνα του πνεύματος και της ταυτότητάς της μετανεωτερικής κοσμολογίας, η οποία μπόλιασε την «σαν έτοιμη από καιρό», εκσυγχρονιστική και παγκοσμιοποιημένη αριστερά, αλλά και τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο. Εντελώς γονιδιακά, θα έλεγε κάποιος, ώστε να συμβάλλουν αποφασιστικά στην κυριαρχία της νεανικής κουλτούρας των ατομικών δικαιωμάτων, της «άγριας νεολαίας» των… γιάππικων πανεπιστημίων και της παιδοκεντρικής θέασης της κοινωνίας.

Το τέλος της Νεωτερικότητας

*

του ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗ

Ως λέξη η Νεωτερικότητα είναι φορτισμένη με ποικίλες, όχι πάντοτε συμβατές μεταξύ τους, έννοιες. Προσωπικά, προτιμώ τον όρο Νέοι Χρόνοι γιατί έχει το προτέρημα να μην κάνει διάκριση μεταξύ της διαφωτιστικής και της αμέσως πρότερης περιόδου. Τα περισσότερα γνωρίσματα της νεωτερικής εποχής, όπως η εκκοσμίκευση, η πρωτοκαθεδρία του Λόγου και ιδίως της επιστήμης, το ενιαίο, κεντρικά οργανωμένο κράτος, η επικράτηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, ακόμη και η πρώτη αποκρυστάλλωση των εθνικών μορφωμάτων έχουν τις καταβολές τους στην περίοδο που προηγήθηκε του Διαφωτισμού, ανατρέχουν στον όψιμο Μεσαίωνα. Από τότε έως τις μέρες μας επικρατεί χρονικό συνεχές.

Το συνεχές αυτό έχει βεβαίως σταθμούς, και ο Διαφωτισμός είναι ένας από αυτούς. Ωστόσο, δεν θα ήταν συνετό να τον υπερτιμούμε, αποδίδοντας στη διαπάλη των κοσμοεικόνων και των ιδεών αξία μεγαλύτερη εκείνης που πράγματι διαθέτει. Για να γίνω σαφέστερος, η βιομηχανική επανάσταση υπήρξε κατά την κρίση μου ιστορικό γεγονός σημαντικότερο της Γαλλικής Επανάστασης και του διαφωτιστικού κινήματος. Στον πλανήτη υπάρχουν σήμερα πολιτικές οντότητες –κράτη, κόμματα, κινήματα– που δεν συμμερίζονται τους θεσμούς και τα οργανωτικά σχήματα που η Επανάσταση του 1789 εγκαινίασε. Όμως δεν νοείται οργανωμένος συλλογικά βίος που να μην εξαρτάται από τη βιομηχανία και την τεχνική.

Εν προκειμένω, θα περιορίσω τις παρατηρήσεις μου στην περίοδο των τριών τελευταίων αιώνων, στην νεωτερικότητα επομένως υπό την στενή της έννοια. Φτάνει να συγκρατήσουμε ότι τα φαινόμενα για τα οποία μιλάμε έχουν παρελθόν κατά πολύ απώτερο. Το σημερινό χρηματοπιστωτικό σύστημα, λ.χ., ανατρέχει στην Τοσκάνη του 13ου αιώνα, στην επινόηση της λογιστικής και την ίδρυση ενός θεσμού που το κοσμοϊστορικό του βάρος επιβεβαιώνεται στην εποχή μας καθημερινά: των τραπεζών.

~.~

Ποια είναι η ειδοποιός διαφορά της νεωτερικής εποχής από τις προηγούμενες; Εντελώς επιγραμματικά, η ιστορικά πρωτοφανής και στην πράξη άκρως επαναστατική σύζευξη τριών πραγμάτων: του μεσσιανισμού, της εκκοσμίκευσης και του πρωτείου του Λόγου. Η Νεωτερικότητα είναι έλλογος κοσμικός μεσσιανισμός, με άλλα λόγια ένα κίνημα που επιδιώκει τη σωτηρία του ανθρώπου στον επίκαιρο ενθαδικό κόσμο με έλλογα και ενδιάθετα μέσα.

Έχει σχέση ο Δυτικός Χριστιανισμός με τον “ανθρωπόθεο” και τη woke ατζέντα;

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Στη δημόσια αντιπαράθεση για τον γάμο ομόφυλων έχει επιβληθεί ένα παραπλανητικό στερεότυπο. Και το στερεότυπο αυτό είναι πως, όσοι αντιδρούν σε αυτόν και στο ευρύτερο αφήγημα μέσα στο οποίο αυτός εντάσσεται, είναι θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές, ενώ αυτοί που είναι υπέρ παλεύουν για την απαλλαγή της κοινωνίας από θρησκευτικούς σκοταδισμούς.

Στην πραγματικότητα όμως, το ευρύτερο αφήγημα το οποίο υπηρετεί η woke ατζέντα, μέρος της οποίας είναι ο γάμος ομόφυλων, αποτελεί έκφανση του σκληρού πυρήνα του Δυτικού Χριστιανισμού. Όπως ο γράφων υποστήριξε σε προηγούμενο άρθρο του στο SLpress, το ευρύτερο αφήγημα είναι η άρνηση των διαφορετικών ρόλων των δύο φύλων σε μια οικογένεια, αυτόν του πατέρα και της μητέρας. Και αυτή προκύπτει από την άρνηση της ύπαρξης βιολογικών διαφορών μεταξύ των φύλων και εν τέλει από την άρνηση της ίδιας της έννοιας του βιολογικού φύλου. Το φύλο θεωρείται ως μια αυθαίρετη “φαντασιακή” κατασκευή και τίποτε άλλο.

Όμως, αυτή η άρνηση της ίδιας της βιολογίας, που θα ήταν αδύνατη για οποιονδήποτε άλλο πολιτισμό στην ιστορία της Ανθρωπότητας, καθίσταται δυνατή εξαιτίας της τεράστιας αυτοπεποίθησης που έχει προσδώσει στον άνθρωπο της μετανεωτερικής Δύσης το κοσμοείδωλο του “ανθρωποθεού” (man-god), το οποίο εντάσσεται στον σκληρό πυρήνα του Δυτικού Πολιτισμού και προέρχεται από τον Δυτικό Χριστιανισμό.

Ποιος γέννησε τον “ανθρωπόθεο”

Αναλυτικότερα, η παρακμή του Χριστιανισμού στη Δύση και η άνοδος του Ανθρωπισμού ουσιαστικά οδήγησε στην αντικατάσταση του Θεού στη συλλογική συνείδηση των ανθρώπων από την πίστη στις δυνατότητες του ίδιου του Ανθρώπου. Δηλαδή, δημιουργήθηκε το κοσμοείδωλο του “ανθρωποθεού”, όπως το περιγράφει ο Ντοστογιέφσκι στο βιβλίο του οι “Δαιμονισμένοι”. Με απλά λόγια, ο άνθρωπος επιχείρησε να υποκλέψει τις αρμοδιότητες και τις δυνατότητες του θεού και να θεοποιηθεί ο ίδιος.

Νεοκλής Σαρρής Αποκαλυπτικός για το φαντασιακό νέο κόσμο της μεταμοντέρνας κατάστασης

Ο μοναδικός (αείμνηστος) ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ Καθηγητής, ο βαθύτερος γνώστης των τούρκων Νεοκλής Σαρρής* σε μία ανατριχιαστικά προφητική, άγνωστη ομιλία του από το 1999 για αυτά που συμβαίνουν σήμερα !

Ευτυχείς όσοι τον γνωρίσαμε & συνεργασθήκαμε μαζί του.

*Νεοκλής Σαρρής, Καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/WeH_vADQqL0?si=XB4NAZNnZ4hCi_i5

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Π. Νικόλαος Λουδοβίκος:Η άνοδος του βελούδινου ολοκληρωτισμού

Η υπαρξιακή κρίση της Δύσης και το σπέρμα του ολοκληρωτισμού τον 21ο αιώνα

Πως παίζεται σήμερα το παιχνίδι του ολοκληρωτισμού στις σύγχρονες κοινωνίες;
Γιατί δεν μας αφορούν πια οι παραδόσεις ;

Πως προκαλείται η νέκρωση της ελευθερίας μας και η ψυχική αδρανοποίηση ;
Σε τι έφταιξε ο Διαφωτισμός;

Πως διαμορφώθηκε το Χωρίς- εμείς -Εγώ;
Πως σχετίζεται η μετάληψη τους καιρούς της πανδημίας με τα Χριστολογικά βάθη του εαυτού;

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος συζητά με τη δημοσιογράφο Μαρία Αναγνωστίδου , και αναλύει σημαντικές προβληματικές που πραγματεύεται ο ίδιος στο βιβλίο του , “Η ανοικτή ιστορία και οι εχθροί της , Η άνοδος του Βελούδινου Ολοκληρωτισμού”.

Από τον Διαφωτισμό στην Μετανεωτερικότητα και το Woke κίνημα

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι την Παρασκευή 26 Ιουλίου 2024, προκάλεσε αλγεινή εντύπωση σε πολλούς εντός και εκτός Ελλάδος και την χαρακτήρισαν με σκληρά λόγια και δυνατές εκφράσεις, και για μερικές σκηνές και για το σύνολο της τελετής και έχουν δίκιο. Πολλοί έκαναν λόγο για το Woke κίνημα που επικρατεί στον Δυτικό κόσμο, ιδιαίτερα στην Αμερική.

Όμως, για όσους παρατηρούν τα ιδεολογικά, φιλοσοφικά, πολιτιστικά, κοινωνικά δρώμενα στον δυτικό κόσμο, την Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Γαλλία δεν φαίνονται αυτά παράξενα. Εμείς, κλεισμένοι μέσα στο στενό μας περιβάλλον, αγνοούμε τις ποικιλόμορφες επαναστάσεις που έγιναν στον Ευρωπαικό χώρο και έχουμε λανθασμένες εντυπώσεις για τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε ότι η απομάκρυνση της Δύσεως με τον σχολαστικισμό της από την Ορθόδοξη θεολογία, με την αποκαλυπτική πίστη και τον ορθόδοξο ησυχασμό της, δημιούργησε αναστατώσεις, ανακατατάξεις στον δυτικό χώρο, κυρίως στον Ευρωπαικό, και ακολούθησαν πολλά θεολογικά, φιλοσοφικά, ψυχολογικά και κοινωνικά ρεύματα. Η Αμερική είναι μια χώρα ελευθερίας, και αφήνεται χώρος για την αναζήτηση της ορθόδοξης θεολογίας, ενώ η Ευρώπη διαπνέεται από σκληρά φιλοσοφικά, αθειστικά συστήματα που δεν προσφέρονται για άνθηση της ορθόδοξης θεολογίας. Υπάρχουν, βέβαια, μερικοί ορθόδοξοι θύλακες, αλλά γενικά επικρατεί η αδιαφορία.

π. Ν. Λουδοβίκος: H Ανάσταση και η κρίση του Ανθρωπισμού

Μετά-Αναστάσιμη αντιφωνική συζήτηση με τον π. Νκόλαο Λουδοβίκο με αφορμή το νέο του βιβλίο: Nα ξανασκεφτούμε τον ανθρωπισμό

 (Εναλλακτικές Εκδόσεις 2024).

Περιεχόμενα

00:00 Eισαγωγή 

01:30 O άνθρωπος και ο Θεάνθρωπος

 03:40 Είναι και χρόνος 

06:35 O ορισμός του ανθρωπισμού είναι παράγωγο 

11:19 Η αγελάδα και οι διαστροφούλες 

12:33 Οι Σουλιώτισσες, τα κριτήρια ύπαρξης και η ελευθερία

16:20 Τα εκρηκτικώς ανόητα και τα αυτονόητα

Γ. Κοντογιώργης, Η νεοτερικότητα, η παγκοσμιοποίηση και το μέλλον της προόδου (1/4)

Τα αξιακά, πολιτισμικά, πολιτειακά και πραγματολογικά φορτία της νεότερης και σύγχρονης εποχής.

 Διάλεξη στις 24.10.2023, σε έναν κύκλο 4 διαλέξεων, τις οποίες διοργάνωσε το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη.

2η διάλεξη:https:

//m.youtube.com/watch?v=dSyXDEXiz04

3η διάλεξη: 

https://m.youtube.com/watch?v=DhKTPZe5Hy8&t=28s

4η διάλεξη:

https://youtu.be/bYwRJK8ZSgk?si=csxq4LwexsCA6k5l

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/rx9XHxz7Bq8?si=KwlLKhLYYlC1t2ES

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Μετανεωτερικό πρόσωπο άνευ-φύλου: Εικόνα του Θεού της ορθόδοξης εκκλησίας;

Μετανεωτερικό πρόσωπο άνευ-φύλου: Εικόνα του Θεού της ορθόδοξης εκκλησίας;

Κριτική θεώρηση μιας θεολογικής πρότασης  περί Θεϊκού και ανθρώπινου προσώπου

 π. Γεώργιος Αναγνωστόπουλος 

Η ανάρτηση ΕΔΩ:

https://antifono.gr/metaneoteriko-prosopo-anev-fylou/

Οι άνθρωποι του Νταβός

The the logo of the World Economic Forum displayed on a window at the Congress Center in Davos, Switzerland, Sunday, Jan. 14, 2024. The annual meeting of the World Economic Forum is taking place in Davos from Jan. 15 until Jan. 19, 2024. (AP Photo/Markus Schreiber)

του Κώστα Κουτσουρέλη

«Όσοι ψηφίζουν Λε Πεν είναι από την Γαλλία της περιφέρειας, άνθρωποι με τους οποίους έχω χάσει την επαφή, που έχω αποκοπεί από την πραγματικότητά τους και για τους οποίους μου είναι ως εκ τούτου αδύνατο να γράψω… Στο Παρίσι, Λε Πεν δεν υπάρχει. Ανήκω στην ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Ανήκω σ’ εκείνη τη Γαλλία που ψηφίζει Μακρόν, επειδή παραείμαι πλούσιος για να ψηφίσω Λε Πεν ή Μελανσόν… Ότι η κοσμοθεώρηση του καθενός καθορίζει τι ψηφίζει, δεν το πιστεύω. Καθοριστική είναι μόνο η κοινωνική του τάξη.»

«Ο λαός νοιάζεται προπάντων για τη φυσική και κοινωνική του ασφάλεια, η οποία περιλαμβάνει τη διαφύλαξη της γλώσσας, της κουλτούρας, της θρησκείας και της εθνικής του ταυτότητας. Για πολλά μέλη των ελίτ ωστόσο αυτές οι μέριμνες είναι δευτερεύουσες συγκρινόμενες με τη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία, την υποστήριξη του διεθνούς εμπορίου και της μετανάστευσης, την ενίσχυση των οικουμενικών θεσμών, τη διάδοση των δικών τους αξιών στον κόσμο και την προαγωγή των μειονοτήτων».

Το πρώτο απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Μισέλ Ουελμπέκ στη γαλλική τηλεόραση το 2017. Το δεύτερο από δοκίμιο του Σάμιουελ Π. Χάντιγκτον που με τον τίτλο «O Άνθρωπος του Νταβός» δημοσιεύτηκε το 2004. Και τα δύο είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Οι ψηφοφόροι του Εθνικού Συναγερμού στη Γαλλία, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, του Τραμπ στις ΗΠΑ, του Φαράτζ στη Βρετανία, των νεοδεξιών κομμάτων εδώ σ’ εμάς, έχουν πανομοιότυπο κοινωνικό προφίλ. Άνθρωποι ξεπεσμένων περιοχών (γαλλική επαρχία, πρώην ΛΔΓ, ζώνη της «σκουριάς», αποβιομηχανισμένη Αγγλία, Μακεδονία), είναι εργάτες, αγρότες, μικροϋπάλληλοι, άνεργοι – και νέοι. Η Λε Πεν λ.χ. παίρνει πάνω από το 50% της εργατικής ψήφου σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, η AfD είναι πρώτο κόμμα στη νεολαία, οι υπό δημογραφική κατάρρευση βορειοελλαδίτικες περιοχές ψηφίζουν Βελόπουλο και Σία.

Με την διάκριση μεταξύ λαού και ελίτ, ο Χάντιγκτον περιγράφει όχι απλώς μια κοινωνική διαστρωμάτωση με αντιφερόμενα συμφέροντα, αλλά δύο ξεχωριστούς πολιτισμικούς ανθρωπότυπους. Ο homo ultraliberalis («Davos Man» τον λέει ο Αμερικανός στοχαστής) είναι στην ουσία μια αναβίωση, μια μετεμψύχωση στα καθ’ ημάς του χριστιανού μισσιονάριου ή του κομμουνιστή αγκιτάτορα ή του μοντερνιστή πρωτοπόρου. Τον κόσμο τον ενθαδικό τον θεωρεί φυλακή, ποθεί το επέκεινα, δική του σωτηρία, όραμά του είναι η αυτοπραγμάτωση, η αποτίναξη κάθε αλλότριου άχθους, κάθε ετεροπροσδιορισμού, η ακύρωση ακόμη και των ίδιων των νόμων της βιολογίας και της φύσης.