Του Βασίλη Λαμπόγλου
Δεν ήξερε αρχαία ελληνικά κι ας τον αναφέρουν ως βαθύ γνώστη της γλώσσας.
Μιλούσε απλώς συμπαθητικά νέα ελληνικά.
Επιζητούσε να κάνει παρέα με Έλληνες, από αριστοκράτες ως και πωλητές κρεμμυδιών ( κυρίως αυτούς).
Προληπτικός και δεισιδαιμονας ... πεπεισμένος όμως ότι οι Έλληνες του φέρνουν γούρι.
"Εμένα πάντα οι Έλληνες με βοήθησαν στη ζωή μου. Μην τους βλέπετε φασαριόζους και φωνακλάδες, όλοι τους έχουν την ψυχή και την ευρηματικότητα του Οδυσσέα"...έλεγε.
Τα "νέα ελληνικά" τα μάθαινε στη Τεργέστη δίπλα στον Κεφαλλονίτη Παύλο Φωκά, υπάλληλο μιας ελβετικής εμπορικής εταιρείας και τα εξασκούσε με τον Paul Ruggiero, έναν Ιταλό μουσικό που είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα.
Στα σημειωματάρια του βρέθηκαν ένα ελληνικό νανούρισμα, οι πρώτες στροφές του ελληνικού εθνικού ύμνου, αλλά και υποδείγματα εμπορικής αλληλογραφίας, ένα ελληνικό επαναστατικό τραγούδι, δύο στροφές της ομηρικής Οδύσσειας και μια ανταπόκριση ελληνικής εφημερίδας απ’ τον πόλεμο.
Παρακολουθούσε δια ζώσης τις ανασκαφές του Άρθουρ Έβανς στην Ελλάδα.
«Πάτερ ημών, ο εν τοις ουρανοίς» , «Συγνόμην, πρέπει να πηγαίνω εις το αποχωρητήριον»,
