του Θανάση Πολυζόπουλου
" Πάμε πίσω 36 χρόνια όταν ο Χρήστος Γιανναράς λοιδορείται για το βιβλίο του "Finis Graeciae – Θρηνητική Εικασία" 1987.
Τριάντα έξι χρόνια πριν την κατάρρευση του κράτους, την οικονομική καταστροφή,
την απώλεια ανεξαρτησίας της χώρας.
Εκείνη την εποχή στην χώρα μας μεσουρανούσε, η made in Greece εκδοχή του παπατζίδικου σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής.
Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά
που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία.
Γι' αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας
εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων,
λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων.
Δεν χρειαζόταν προφητικό χάρισμα για την πρόβλεψη, αρκούσε ελάχιστη οξυδέρκεια.
Ήταν φανερή η κατεδάφιση κάθε στοιχείου
ζωντανής συνέχειας του Ελληνισμού,
μεθοδική σαν προγραμματισμένη:
-Μονοτονικό,
-εξοβελισμός των Αρχαίων από τα σχολειά,
-στρέβλωση της Ιστορίας,
-καταργημένη η αξιολόγηση της ποιότητας,
-σε διωγμό η αριστεία,
-χλεύη μανιασμένη για τον πατριωτισμό,
-για κάθε όσιο και ιερό στις ρίζες των Ελλήνων.
Μοναδική χαρά ζωής για τον Έλληνα η καταναλωτική ευωχία - ποδοσφαιρολαγνία, τζόγος, κρετινικ τηλεθέαση.
Τα κείμενα που συνόδευαν τότε το Finis Graeciae φωτίζουν τώρα τη "λογική" της αυτοχειρίας.
Το διαβάζεις σήμερα και λες, τι διάολο,
σίγουρα δεν γράφτηκε τώρα το βιβλίο;
Επίκαιρο όσο ποτέ, αληθινό όσο λίγα, προφητικό όσο κανένα:
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
[αποσπάσματα]
«…Πού είναι η Ελλάδα – θα σας το πω εγώ!
Τη σκοτώσαμε, εσείς κι εγώ.
Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες της.
Δεν νιώθετε γύρω σας το κενό;
Δεν σας περονιάζει η παγωνιά που είσαστε χωρίς πατρίδα;
Δεν ακούτε λοιπόν τίποτα από τον σαματά
που κάνουν οι νεκροθάφτες θάβοντας την Ελλάδα;
Δεν σας χτύπησε η μπόχα της σήψης; Σαπίζουν κι οι πατρίδες.
Η Ελλάδα πέθανε, η Ελλάδα θα μείνει νεκρή!