Διονύσιος Γ. Δρόσος
Ομότιμος Καθηγητής Ηθικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης[ Πρώτη Δημοσίευση στο ESDOGE.gr ]
Από την εποχή του Μακιαβέλλι η πολιτική διαχωρίζεται από την προσωπική ηθική και υπηρετεί πλέον ρητά την χρησιμοθηρική ηθική της πολιτικής αναγκαιότητας προστασίας και αναπαραγωγής της κρατικής εξουσίας. Πρόκειται για την εικόνα ενός κόσμου συγκρούσεων και πολέμων, όπου το κάθε υποκείμενο (πολιτική οντότητα διαφόρων μορφών: κράτος, κόμμα, οργάνωση κ.ο.κ.) ακολουθεί την δεοντολογία του ιδίου συμφέροντος, έστω και αν τα άτομα στον ιδιωτικό βίο τους δεσμεύονται από μια «ανώτερη», και εν πάση περιπτώσει, δεσμευτικότερη ηθική.
Η θεαματική εισβολή των ιδεολογιών, από τον 19ο αιώνα, οι οποίες υποκατέστησαν τη λειτουργία των θρησκευτικών ομολογιών, δηλαδή λειτούργησαν- παρά τον κραυγαλέα διακηρυσσόμενο αθεϊσμό τους – εν είδει θρησκευτικών υποκατάστατων, επανέφεραν την αξίωση της υποταγής της πολιτικής σε μια ανώτερη ηθική αρχή (παγκόσμια ειρήνη, γενική κοινωνική ισότητα, επικράτηση της «ανώτερης» φυλής κ.ο.κ.). Είναι προφανής, ωστόσο, η καταστατική αδυναμία οικουμενικής κατίσχυσης οποιασδήποτε από αυτές τις αξιολογήσεις. Αντιθέτως, η πολιτική σύγκρουση και ο πόλεμος (πάντα συναφής και αναπόσπαστος από αυτήν καθόσον είναι η συνέχισή της με άλλα μέσα) επενδύθηκαν ιδεολογικά με ισχυρές προσομοιώσεις θρησκευτικού φανατισμού, κάνοντας τον πόλεμο ακόμα πιο φονικό. Διότι, εάν πιστεύει κανείς πως πολεμά όχι για την επιβίωσή του ή την ανεξαρτησία ή την αξιοπρέπειά του, αλλά για την εκρίζωση του «κακού», θεωρεί πως αναλαμβάνει ρόλο ιερού εκτελεστή του «καλού», όπου έχοντας την «ευλογία» του αγγέλου εξολοθρευτή να δράσει απολύτως ελεύθερα, δεν δεσμεύεται από τίποτα προκειμένου να επιτύχει το έργο του. Καμία ηθική αρχή δεν μπορεί να δεσμεύσει εκείνον που πιστεύει πως η αποστολή του είναι η εξόντωση του «κακού». Όπου ως «κακό» ορίζεται συνήθως ο όποιος αντίπαλος (φυλετικός, εθνικός, ιδεολογικός, πολιτικός κοκ). Δεν υπάρχει ασφαλέστερη οδός της διαιώνισης του κακού από την αυταπάτη της ριζικής εξάλειψής του. Πώς ξεφεύγουμε από αυτόν το φαύλο κύκλο;