Μπινιάρης Νίκος
Το ελληνικό έθνος, αυτό το αρχαίο έθνος (ο όρος έθνος υπάρχει στο πλατωνικό έργο) έχει εδώ και δεκαετίες υποστεί μια ιστορική διαφθορά. Το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών του ταγών αλλά και μεγάλο μέρος του λαού έχει υποστεί όχι την αγοραία διαφθορά, αλλά κάτι βαθύτερο. Έχει υποστεί μια ψυχική διαστροφή, η οποία συνίσταται στην απώλεια του φυσικού αισθήματος της επιβίωσης, ένα ορμέμφυτο με το οποίο έχει προικίσει η φύση κάθε έμβιο ον.
Δυστυχώς, κάπου μεταξύ του “δεν διεκδικούμε τίποτα” και η “ΕΕ αποτελεί ασπίδα προστασίας μας” χάσαμε το πρωτογενές αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Σε αυτό συνέβαλε και η ξαφνική ευμάρεια ενός λαού, ο οποίος μαστιζόταν επί δύο τουλάχιστον χιλιετηρίδες από φτώχεια και ανασφάλεια. Δεν είμαστε ιστορικά ο μόνος λαός, ο οποίος έχει υποστεί τέτοια μοίρα. Και οι Χετταίοι το ίδιο υπέστησαν και εξαφανίστηκαν.
Εμείς, πάντως, από τη δεκαετία του 1970, με τη δημογραφική μας συρρίκνωση. δηλώσαμε πως οι μάχες για μας έχουν τελειώσει. Η επιθυμία του θανάτου έχει πλέον γίνει συνώνυμη με την επιθυμία της ηδονής της καλής ζωής. Μιας καλής ζωής που ανακαλύψαμε πως υπάρχει κάπου εκεί έξω σε επιδόματα, συντάξεις, δάνεια, και στην επίπλαστη ασφάλεια μιας παχύσαρκης κουτσομπόλας και αργοκίνητης γριάς που λέγεται ΕΕ. Εκεί ψάχναμε για ένα καταφύγιο. Υποθέσαμε πως το βρήκαμε και αφεθήκαμε να ανταλλάζουμε κούφια λόγια, τα οποία καλά-καλά δεν κατανοούσαμε τι ακριβώς εννοούσαν.
Έτσι βρεθήκαμε να γίνουμε ευρωπαϊστές σε μια Ευρώπη που δεν ήθελε να είναι ευρωπαϊκή – αποποιήθηκε συντάγματα και πολιτική ένωση για να γίνει μια εμπορική ένωση με νομικίστικο μανδύα. Καταντήσαμε να μιλάμε για φιλελευθερισμό, κρατώντας μια γελοία επίπλαστη πολιτική ορθότητα, η οποία διαστρέβλωνε τις σημασίες σαν να μπορούσαμε να αλλάξουμε τη μοίρα μας, βαπτίζοντας το κρέας ψάρι.
Επίσης, βρήκαμε σαν αποκούμπι της πνευματικής μας μιζέριας την αναρχία και την “αντίσταση” κατά του κράτους που θέλει να μας καταπιέζει. Αναζητήσαμε την ελευθερία σε περιοχές της πράξης και της νόησης, όπου κατοικούσαν αράχνες και νυχτερίδες, γέροντες ντυμένοι με νεανικές μάσκες. Λατρέψαμε το παρελθόν, το πάλαι ποτέ μεγαλειώδες, δίχως να έχουμε καμία ιδέα για το τι ήταν αυτό το μεγάλο παρελθόν και καταλήξαμε πως “το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του”. Αυτό μας έδινε την ελευθερία να μην διαλέγουμε εμείς αλλά αυτά!
