Ο έρωτας σκέπει την πόλη…

Της Άννας Στάικου από fb

ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ

Ο έρωτας σκέπει την πόλη…

 Ο έρωτας όχι της απλής σαρκός, αλλά ο έρωτας του παντός, ο έρωτας που αναβλύζει από την λειτουργία της πόλης της Θεσσαλονίκης ως κέντρου συντακτικού της οικονομικής, της πολιτικής και της πολιτιστικής ζωής της Βαλκανικής για περισσότερο από 2300 χρόνια! Ο έρωτας που αναβλύζει από την λειτουργία της ως κέντρου συνάντησης και ανταλλαγής τόσο υλικών αγαθών όσο και αισθήσεων και ιδεών, πραγμάτων και “βλεμμάτων”…

Η Θεσσαλονίκη είναι το κατεξοχήν κέντρο συνάντησης με τον Άλλο και το Άλλο, το προϊόν του και το σώμα του, κέντρο έτσι της παραδομένης μας βίωσης της ζωής ως Πράξης ενοποίησης της διασκορπισμένης ύλης του κόσμου. Κέντρο της παραδομένης βίωσης που εκφράζεται στον παραδομένο Λόγο – την Ορθοδοξία – καθιστώντας σε αυτόν επίκεντρο της ζωής, μόνη κατάφαση για το Καθόλου, την μετουσίωση του Εγώ σε Εσύ και σε Εμείς, αυτού του συλλογικού Εγώ μεγαλυμένου από την Πράξη του Άλλου, καθιστώντας λοιπόν επίκεντρο της ζωής – δηλαδή “Θεό” – τον Έρωτα, την ενσαρκωμένη Αγάπη. Γατί η “Αγάπη” είναι ο μόνος ορισμός που υπάρχει στην Ορθοδοξία για το Καθόλου…

Δεν είναι σύμπτωση πως στην άμεση περιφέρεια της βυζαντινής και ελλαδικής αυτής συμπρωτεύουσας βρίσκεται το Αγιονόρος, η κιβωτός του πραδομένου Λόγου, σε άμεση συνάρτηση, σε συνεχή διάλογο με αυτήν.

Η Θεσσαλονίκη μέσα στην ιστορία της υπήρξε ένα από τα επίκεντρα της δυσυπόστατης Πράξης του ανθρώπου, συντάκτης και συντονιστής της είπαμε για όλη την Βαλκανική. Της Πράξης του ανθρώπου ως ενοποίησης γύρω από τον άνθρωπο και τους καημούς του, της διασκορπισμένης ύλης του κόσμου, ως κέντρου δηλαδή της κοινωνικής πρακτικής. Και της Πράξης του ανθρώπου ως μέθεξης του ανθρώπου με την υπόσταση του κόσμου, όχι τώρα μέσα από την κοινωνική πρακτική, την πραγμάτωση της ιστορίας, αλλά μέσα από την μετουσίωση του Εγώ σε πρόσωπο, σε “προς-όψιν” ανθρώπου, στραμμένου στον διαπροσωπικό έρωτα του Άλλου, που έτσι μετουσιώνεται σε Εσύ…

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑ - ΒΙΛΑ ΑΛΑΤΙΝΙ ΚΑΙ ΚΟΤΣ

Νίκος Ουζούνογλου, Πρόεδρος της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών

 
Αιμιλία Θεμοπούλου, Αν. Καθηγήτρια ΕΚΠΑ

 
Πέτρος Παπασαραντόπουλος, Εκδότης

Οθωμανικά σύνδρομα και οθωμανική επαρχία

Μία από τις στάσεις του μετρό Θεσσαλονίκης (φωτ.: ΜΟΤΙΟΝΤΕΑΜ / Βασίλης Βερβερίδης)

Ο Παντελής Σαββίδης με αφορμή τα εγκαίνια του μετρό γράφει για την εγκατάλειψη της Θεσσαλονίκης

Πληθώρα κυβερνητικών παραγόντων –με την τοπική φρουρά τους να στριμώχνεται για μια φωτογραφία μαζί τους– κατέκλυσαν τη Θεσσαλονίκη για τα εγκαίνια ενός έργου το οποίο όχι μόνο έπρεπε να είχε τελειώσει προ πολλού αλλά και να άρχιζε από τις δυτικές παρυφές της πόλης (Σίνδος) και να έφθανε στο αεροδρόμιο. Τότε θα είχε κάποιο νόημα.

Αντ’ αυτού μιλάμε για ένα ανέκδοτο 9 χιλιομέτρων, το οποίο πήρε 30 χρόνια για να γίνει και κόστισε τριπλάσιο ποσό από το προβλεπόμενο. Λέγεται πως το κόστος του έφθασε τα 3 δισ. από 1 δισ. του αρχικού προϋπολογισμού.

Το σύνηθες άθλημα σ’ αυτή τη χώρα είναι η διαφθορά. Είναι τόσο εκτεταμένη και τόσο βαθιά όσο, ίσως, σε καμιά βαλκανική χώρα.

Σχεδόν το σύνολο των έργων που ολοκληρώνονται μετά από δεκαετίες έχει χρηματοδοτηθεί επανειλημμένως, με το παρακράτος των πολιτικών και οικονομικών παραγόντων να λυμαίνεται τα κονδύλια. Η Ελλάδα, σύμφωνα με την τελευταία στατιστική της ΕΕ, είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης. Ακόμη και από τη Βουλγαρία.

Τις βαλκανικές χώρες τις γνώρισα καλά τη δεκαετία του 1990 και του 2000. Για αρκετά χρόνια οι κάτοικοί τους ζούσαν στην απόλυτη φτώχεια. Σήμερα όλες βρίσκονται σε καλύτερη θέση και καλύτερες προοπτικές από μια διεφθαρμένη χώρα όπως η Ελλάδα.

Το μετρό της Θεσσαλονίκης, για το οποίο θα διαβάσετε πολλά προπαγανδιστικά σήμερα, περικλείει όλη την αγωνία και όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Καταρχάς πρόκειται για μια γραμμή μήκους 9 χιλιομέτρων, η οποία τίποτε ουσιαστικό δεν θα προσφέρει στη συγκοινωνιακή ανακούφιση της πόλης. Περισσότερο θα χρησιμοποιηθεί ως μια εναλλακτική βόλτα, από τις μητέρες για τα μικρά παιδιά τους.

Ο κ. Μητσοτάκης μπορεί να πετάει χάντρες στους ιθαγενείς, αλλά ας γνωρίζει πως στην πόλη εκτός από την αθηναϊκή φρουρά, όπως εκφράζεται από το πολιτικό προσωπικό της, τους οικονομικούς παράγοντές της και τα μέσα ενημέρωσής της, υπάρχουν και πολίτες της που δεν δελεάζονται και στέκονται κριτικά. Του το απέδειξαν σε μερικές εκλογικές αναμετρήσεις, θα το αντιληφθεί και στις επερχόμενες.

Στέλιος Κούκος: Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1912. Αύτη η κλητή και αγία ημέρα!

Πολύκλειτος Ρέγκος: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τι κι αν οι εκκλησιές της πόλης Θεσσαλονίκης ήταν οι πλείστες τζαμιά και αντί για καμπαναριά είχαν μιναρέδες;

Οι Έλληνες κάτοικοί της που ήδη γιόρτασαν τον Άγιο τους, τον πολιούχο φιλόπολη, Άγιο Δημήτριο ετοιμάζονταν τώρα να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό με το Χριστός Ανέστη στο στόμα! Από τα σώψυχα και τις καρδιές τους βγαλμένο!

Ψυχές και καρδιές που ήταν σφαλισμένες σαν τάφοι γιατί τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. «Ω γλυκύ μου έαρ», έψελναν οι καρδιές τους μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου και ήταν ένας ύμνος στην ελευθερία που τους έφερνε στο φως, σχεδόν, αναπάντεχα!

Και αίφνης το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου, τα Δημήτρια, στο οποίο πριν την σκλαβιά συμμετείχαν όλες σχεδόν οι φυλές της εγγύς και άπω Ευρώπης, μοιάζει τώρα να ανασυγκροτείται αυθημερόν σαν Πάσχα Ρωμαίικο στην γιορτή του Πολιούχου! Ήταν 26 Οκτωβρίου του ’12! «Θυμήθηκα το δώδεκα που πήραμε τη νίκη», όπως τραγουδά ο μεγάλος Μάρκος Βαμβακάρης! Και συμπληρώνει, «Ωραία την επέρασα, μες τη Θεσσαλονίκη»! Βεβαίως, ο ίδιος δεν έζησε την νίκη μες την Θεσσαλονίκη γιατί ήταν παιδάκι, την έζησε, όμως, ο πατέρας σου ως στρατιώτης της νίκης!

Αλλά ας ψάλλουμε για την πόλη και για τους εορτασμούς των Δημητρίων και τον Μέγα που καλούσε όλη την οικουμένη στην Θεσσαλονίκη για σύναξη πνευματική, πολιτισμική, αλλά και εμπορική: «Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου φαιδρώς και ίδε, πόλις Θεσσαλονίκη· λαοί εκ γης μακρόθεν εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας [ανατολής] νυν ήκασιν [έφτασαν], εν σοι προσκυνήσαι Δημήτριον τον μέγαν»*.

Στις 26 Οκτωβρίου του ’12, λοιπόν, στήθηκε ένα γλέντι ρωμαίικο με τις ευλογίες Δημητρίου του Μέγα που ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος έφερε τις ελληνικές στρατιές στην γιορτή του να ανάψουν ένα κεράκι στην μνήμη του και να φωτίσουν τα πυκνά σκοτάδια της τουρκοκρατίας!

Ότι το σκοτάδι φοβάται το φως και αυτό χάνεται και πεθαίνει! Μέχρι εκεί και μέχρι τότε κράτησε αυτό το σκότος!

Ενός τέτοιου μεγέθους ήταν η χαρά Θεσσαλονικέων!

Αναστάσεως ημέρα!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=409425

Στέλιος Κούκος: Αγία Κυράννα, Φώτισε τα σκοτάδια των τουρκικών φυλακών της Θεσσαλονίκης και της τουρκοκρατίας!

Αγία Κυράννα. (λεπτομέρεια).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Η Νεομάρτυρας, Αγία Κυράννα η οποία μαρτύρησε επί τουρκοκρατίας στα 1751 θα μπορούσε, ίσως, να καταταχθεί στους μεγαλομάρτυρες! Ο βίος της μας φανερώνει, πως πολλούς αιώνες μετά τους μεγάλους διωγμούς των πρώτων χριστιανικών αιώνων μια νέα γυναίκα άντεξε για πολλές μέρες τον συνεχή ομαδικό ξυλοδαρμό και τα βασανιστήρια χωρίς να αλλαξοπιστήσει.

Το τραγικό, μάλιστα, ήταν ότι οι βασανιστές της ήταν γενίτσαροι, δηλαδή, Χριστιανοί του παιδομαζώματος οι οποίοι αλλαξοπίστησαν. Ρωμηοί που εξέπεσαν της προγονικής αρχοντιάς και στράφηκαν εναντίον μιας τελείως ανυπεράσπιστης ομογενούς τους. (Ούτε οι γονείς της δεν τόλμησαν να παρακολουθήσουν την «δίκη» της).

Η αιτία της σύλληψης-απαγωγής της και η προσαγωγή της στο δικαστήριο ήταν ότι δεν ενέδωσε στο ερωτικό κάλεσμα ενός γενίτσαρου φοροεισπράκτορα για να τον παντρευτεί. Η νεαρή Κυράννα προτιμούσε να κρατήσει την πίστη της και όχι να γίνει πλούσια, υποχείρια του χρήματος και οθωμανή αρχόντισσα!

Την αρχοντιά την κουβαλούσε μέσα της, στην καρδιά, τον νου και την ψυχή της, στην πίστη της, εκεί που κατοικούσε ο δικός της έρωτας. Σταυρωμένος και αυτός!

Η σοφή Κυράννα, εκ Βυσσώκας της Μακεδονίας, σημερινής Όσσας που ανήκε στον νομό Θεσσαλονίκης (δήμος Λαγκαδά), αντιστάθηκε σε όλα τα είδη μεθοδεύσεων που επιστρατεύτηκαν για να της χαλάσουν την ψυχή και το είναι της. Για το είναι της ανησυχούσε η «ωραιοτάτη πάγκαλος» και όχι αν θα της χαλάσουν το σώμα, την ίδια της την ζωή. Κάπως έτσι πρέπει να το ένιωσε, αφού αντιστάθηκε μέχρι παραδόσεως της ψυχής της στον μεγάλο και πιο πολύτιμο και ακραιφνή της έρωτα.

Άγιος Βασίλειος Α’ ο Ομολογητής αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης

. Από Στέλιος Κούκος 

Οι άγιοί μας, αυτές οι θαυμαστές θείες προσωπικότητες που κέρδισαν την αθανασία και την αιωνιότητα, μοιάζουν πολλές φορές να μένουν κρυμμένοι και σχεδόν αμίλητοι, ενώ έχουν να μας πουν τόσα πολλά.
Κάποιες φορές, και για πολλούς λόγους, χάνονται και εξαφανίζονται από ανάμεσά μας και τους συναντάμε μόνο στα αγιολόγια και τα συναξάρια τους την ημέρα της γιορτής τους. Ίσως, όμως και ως και απλή παράθεση του ονόματός τους χωρίς άλλες πληροφορίες.

Άγιοι χωρίς εκτενή συναξάρια, χωρίς πανηγύρεις μικρές ή μεγάλες, χωρίς μεγαλοπρεπείς καθεδρικούς, προσκυνηματικούς ναούς, εκκλησίες, παρεκκλήσια, ξωκλήσια, ενίοτε χωρίς να έχουν διασωθεί τα ιερά λείψανά τους, οι εικόνες τους, αλλά και οι ακολουθίες τους. Έτσι, ενίοτε, μένει μόνο η αναφορά στον συναξαριστή.

Και πόσους αγίους, όμως, δεν γνωρίζουμε που ως τοπικοί δεν σώθηκε η μνήμη τους και έτσι ξεχάστηκαν για πάντα; (Μας ξέχασαν κι αυτοί; θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος. Μάλλον όχι).

Κάποιες φορές που δεν έχουμε σαφείς πληροφορίες για κάποιον άγιο μπορεί να πλεχτούν ορισμένοι βίοι. Ιδιαίτερα όταν περισσότεροι του ενός άγιοι φέρουν το ίδιο όνομα και έχουν και άλλα κοινά γνωρίσματα, όπως για παράδειγμα του ιεράρχη ενός τόπου.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον άγιο Βασίλειο τον Α’, τον Ομολογητή, αρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης (860-865), ο οποίος διαθέτει «ανταγωνιστή», αν όχι ανταγωνιστές. Τέσσερις αρχιεπίσκοποι Θεσσαλονίκης φέρουν το ίδιο όνομα. Ο πιο «ανταγωνιστικός», βεβαίως, είναι αυτός αυτός ο οποίος ήταν αρχιεπίσκοπος μετά το 904.

Όπως και να έχει τις λεπτομέρειες μπορείτε να τις διαβάσετε στο «Αγιολόγιον της Θεσσαλονίκης» τόμος α’, (έκδοση Ιεράς Μονής Αγίας Θεοδώρας) ή στην ψηφιακή ανάρτησή στην ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσα­λονίκης στον σύνδεσμο: http://www.imth.gr/default.aspx?lang=el-GR&loc=1&page=147.

Στο κείμενο μας αυτό δεν έχουμε να προσφέρουμε κάτι όσον αφορά την περαιτέρω διακρίβωση του βίου και της πολιτείας του αγίου, αλλά θέλουμε να πούμε δυο λόγια για την «επανεμφάνισή» του και την «εγκατάστασή» του σε ιδιαίτερο και ξεχωριστό παρεκκλήσιο αφιερωμένο σ’ αυτόν. Και μάλιστα λίγα μέτρα από το μέρος όπου ετάφη.

Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΓΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Του Στέλιου Κούκου 

Οι μάρτυρες Αγία Θεσσαλονίκη, Αύκτος και Ταυρίων. Μικρογραφία από το Μηνολόγιο Βασιλείου.

Είναι γνωστόν πως η Θεσσαλονίκη ονομάζεται πόλη των αγίων. Θα μπορούσε, όμως, κάποιος να την ονομάσει και αγία πόλη; Αγία Θεσσαλονίκη; Και έτσι να δηλώνεται και να περιέχεται στην ονομασία αυτή το σύνολο όλων των αγίων της; Της μαρτυρικής και οσιακής ζωής που έζησαν κάτοικοί της ή ακόμη των αγίων που συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως μαζί της;

Προφανώς!

Και να, όμως, που υπάρχει και μια αγία με το όνομα αυτό που έμμεσα, πλην σαφώς, μοιάζει να εκπροσωπεί τον όλο συλλογικό άγιο χαρακτήρα της πόλης που προδιαγράφουν οι άγιοι της.

Η μάρτυρας, λοιπόν, Αγία Θεσσαλονίκη μας «βγάζει» από το δίλημμα. Η ίδια, μάρτυρας των πρώτων χριστιανικών αιώνων, «ανέλαβε» να δηλώνει εσαεί την «συσσωρευμένη» αγιότητα της πόλης και από πολύ νωρίς να προδιαγράφει και την χριστιανική αγία εξέλιξη της αγίας πόλης Θεσσαλονίκης.

Να προφητεύει, δηλαδή, διά του ονόματος της πως τα χώματα και ο αέρας της πόλης θα εξαγιαστούν! Και αυτό, βεβαίως, άρχισε να γίνεται πριν από το μαρτύριο της αγίας. Αρχικά με τα βήματα και το κήρυγμα του Αποστόλου Παύλου στην Μακεδονία και την Θεσσαλονίκη και στην συνέχεια με τα αίματα των μαρτύρων της και ιδιαίτερα του φιλόπολη προστάτη, πολιούχου της Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη και όλων των άλλων αγίων της.

Έτσι, και μόνον στο άκουσμα του ονόματός της αγίας μάρτυρος Θεσσαλονί­κης μοιάζει να φανερώνεται ο ουσιαστικός, εσωτερικός και διαχρονικός χαρακτήρας της πόλης, κάτι που αποτελεί και μία προσωποποίηση των ευλογημένων σώψυχων της.

Οι αθέατοι μηχανισμοί της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη

Ρακκάς Γιώργος

Το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας αφορά ένα πρόγραμμα του γερμανικού κράτους το οποίο "σέρνεται" από το 2014. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε το έχουν υποστηρίξει, ενώ η συμφωνία για την ίδρυσή του υπεγράφη επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, το 2017, και μονογραφήθηκε το 2018.

Τώρα, είναι η σειρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη να προωθήσει στην υλοποίησή του, και σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης –ως διαχρονικός αρωγός του– βρέθηκε η έδρα του ιδρύματος. Είναι το πανέμορφο νεοκλασικό "Βίλα Πετρίδη", που ανήκει και ανακαινίστηκε την τελευταία δεκαετία από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.

Το ίδρυμα ιδρύθηκε με σκοπό την «βελτίωση της αλληλοκατανόησης των νέων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας». Προωθεί επίσης τις αξίες της ομοσπονδιακής Ευρώπης, και ενθαρρύνει την κινητικότητα των εργαζομένων. Δραστηριοποιείται ακόμα, με κοινά πρότζεκτ και σε ζητήματα ευαίσθητα στις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών, όπως τα πεπραγμένα της Γερμανίας στην Ελλάδα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο "γερμανικός" χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι κραυγαλέος. Η συνείδηση της νεολαίας θεωρείται "άγραφο χαρτί", στο οποίο η εκάστοτε κρατική πρωτοβουλία μπορεί να γράφει κατά το δοκούν ό,τι επιθυμεί. Διόλου απίθανο που με αυτήν την αντίληψη παρόμοιες οργανώσεις έχουν διαχρονική παρουσία στην ιστορία του γερμανικού κράτους. Κάποτε αυτή η προπαγανδιστική αντίληψη υπηρετούσε τον εθνικοσοσιαλισμό, ή τον σοβιετισμό της Ανατολικής Γερμανίας, σήμερα το αυτό συμβαίνει με τον ευρωπαϊκό ηγεμονισμό της.

Έτσι βλέπουμε τώρα την πρωτοβουλία αυτή να υπηρετεί όλους τους άξονες της "συναίνεσης του Βερολίνου", με τις συναντήσεις που διοργανώνει να προωθούν τις ιδέες της μεταεθνικότητας, της "κοινωνίας των μεταναστών", ή να αξιώνουν μια εναλλακτική προσέγγιση των πικρών στιγμών της Ιστορίας μεταξύ των δυο λαών, που υποτίθεται ότι θα φέρει πιο κοντά τις νέες γενιές τους. Έτσι, στα Φόρουμ που διοργανώνει το ίδρυμα, θα διαβάσει κανείς για διάφορα πρότζεκτ καταγραφής των προφορικών μαρτυριών από ανθρώπους που επέζησαν από τις βαναυσότητες των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Απομύζηση εγκεφάλων

Μια ύπουλη μεθόδευση συμψηφισμού συμβαίνει εδώ, καθώς προφανώς το Ίδρυμα πουθενά δεν αναφέρεται στην υποχρέωση της Γερμανίας να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα. Αντίθετα, διαπιστώνει κανείς μια προσπάθεια που γίνεται ώστε να διασκεδαστεί η άρνηση του γερμανικού κράτους να συζητήσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την γερμανική κατοχή και τις οφειλές που έχει απέναντι στην Ελλάδα, με όψιμες ιστοριογραφικές ευαισθησίες.

Η Θεσσαλονίκη κλυδωνίζεται

Η εξάντληση του Μπουταρισμού, οι μείζονες συνέπειές της και η χαρτογράφηση του πολιτικού τοπίου ενόψει των επερχόμενων δημοτικών εκλογών

Η ακατάσχετη εκλογολογία που ο Γιάννης Μπουτάρης και το περιβάλλον του έχουν πυροδοτήσει από την στιγμή που συναντήθηκε με τον εξίσου αντιδημοφιλή, Αλέξη Τσίπρα, εκφράζει το ακριβώς αντίθετο από εκείνο το οποίο ο ίδιος θέλει να πετύχει: Το ότι ο κύκλος του ως δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει ήδη κλείσει, δυστυχώς με τρόπο καταστροφικό για την πόλη, κι ότι από εδώ και πέρα, κατέβει δεν κατέβει στις εκλογές και ανεξάρτητα από το ποσοστό το οποίο θα λάβει αν κατέβει, η παρουσία του θα συνοδεύεται από την μελωδία της παρακμής.

Πως αλλιώς θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε αλλιώς το γεγονός ότι στις τελευταίες παρεμβάσεις που πραγματοποιεί εμφανίζεται ως «Λουδοβίκος» με την θεματολογία τους να περιορίζονται, ενώ η πόλη αντιμετωπίζει πλείστα όσα κραυγαλέα προβλήματα, σε ένα και μόνο ζήτημα, τον εαυτό του;

Αυτή η επανάληψη αποτελεί αναμφίβολη ένδειξη εξάντλησης της πολιτικής του, κάτι που συμβαίνει αντικειμενικά γιατί οφείλεται στην επώδυνη πρόσκρουσή της με την πραγματικότητα. Ας δούμε τις ουσιαστικότερες όψεις αυτής της κατάστασης.

Εθνομηδενισμός και έλλειμμα δημοκρατίας

Ο δήμαρχος εμφανίζεται να μην «δίνει δεκάρα» για την σοβαρή σχετικοποίηση της εθνικής κυριαρχίας την ίδια στιγμή που το πρόβλημα εντείνεται με τις εξελίξεις σε όλα τα μέτωπά της (συμφωνία των Πρεσπών, ελληνοτουρκικά, ελληνοαλβανικές σχέσεις), καταφέρνοντας έτσι να στρέψει την πλειοψηφία των πολιτών της Θεσσαλονίκης εναντίον του. Στο ίδιο δε, μήκος κύματος, η πολιτιστική πολιτική που προωθεί φαντάζει σήμερα πλέον ετεροχρονισμένη, συγκρουόμενη με την ίδια την πραγματικότητα, καθώς ο πολυδιαφημιζόμενος και τάχατες ένδοξος οθωμανισμός της Θεσσαλονίκης, έρχεται να ‘κουμπώσει πάνω’ στις αιτιάσεις του γειτονικού ισλαμικού ολοκληρωτισμού. Ο οποίος διεκδικεί αυτό το αφήγημα προκειμένου να εξαπλώσει την σφαίρα επιρροής σε όλα τα Βαλκάνια –και είναι γνωστή η κεντρικότητα που διαδραματίζει η Θεσσαλονίκη για όποιον φιλοδοξεί να ελέγξει την ευρύτερη περιοχή.

Ποιος κατέστρεψε το εβραϊκό νεκροταφείο της Θεσσαλονίκης;

Φως στο άγνωστο παρασκήνιο μιας εξαιρετικά ταραχώδους εποχής επιχειρεί να ρίξει νέα μελέτη (του υποψήφιου διδάκτορα Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, Λεόν Σαλτιέλ), που δημοσιεύτηκε από το Ίδρυμα Μελετών του Ολοκαυτώματος Yad Vashem. Οι «Ε» παρουσιάζουν τα βασικά της συμπεράσματα, τα οποία είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσουν πολλές συζητήσεις και αντιδράσεις…

Η καταστροφή του εβραϊκού νεκροταφείου, που άρχισε να συντελείται το 1942, ήταν μια από τις πιο ζοφερές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία της Θεσσαλονίκης. Η επιτομή της ύβρεως. Ξεπατώθηκαν 300.000 μνήματα, σωροί ξεθάφτηκαν και έγιναν βορά των τυμβωρύχων, που έψαχναν για χρυσά δόντια στα κρανία, και αναθηματικές πλάκες που κάλυπταν τα σώματα νεκρών, έγιναν πεζοδρόμια και δρόμοι, παγκάκια και κρήνες, ενώ ακόμη εξακολουθούν να τις εμπορεύονται σε μάντρες οικοδομικών υλικών!

“Κι έπρεπε να‘ ρθει η καταραμένη τούτη γερμανική κατοχή, όπου, με τη συνέργεια μιας ειρωνικής μοίρας, βρήκε τη δραματική του λύση τούτο το παλιό αλυτο πρόβλημα της Θεσσαλονικης” Γιώργος Βαφοπουλος

 Η σκύλευση των νεκρών εβραίων της Θεσσαλονίκης συντελούταν, την ώρα που οι απόγονοί τους βρισκόταν κλεισμένοι στα γκέτο, λίγο πριν σταλούν στα στρατόπεδα εξόντωσης των ναζί. Περισσότεροι από 46.000 εβραίοι της Θεσσαλονίκης εξοντώθηκαν από τους Ναζί. Ελάχιστοι επέστρεψαν στην γενέτειρα πόλη-ούτε καν 1200. Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να μάθουν να ζουν με τις φρικιαστικές μνήμες των στρατοπέδων, έπρεπε να αντέξουν τον πόνο της απώλειας συγγενών, φίλων, γειτόνων, ολόκληρου του προπολεμικού κόσμου τους. Επιστρέφοντας, βρέθηκαν αντιμέτωποι με κάτι εξίσου φρικιαστικό. τη βεβήλωση των νεκρών προγόνων τους.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ

ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΩΣΗ

Πέρασαν 72 χρόνια μέχρι η πόλη να βρει το κουράγιο να ανοίξει τη συζήτηση για αυτή τη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας της. Στις αρχές Νοεμβρίου 2014 έγιναν τα αποκαλυπτήρια του μνημείου που ανεγέρθηκε στο χώρο της Πανεπιστημιούπολης, σε ανάμνηση του παλαιού εβραϊκού νεκροταφείου που καταστράφηκε το 1942, στη θέση του οποίου κτίστηκαν ορισμένα από τα κτίρια σχολών του ΑΠΘ. Το αίτημα της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, όπως εκφράστηκε δια του προέδρου της Δαυίδ Σαλτιέλ ήταν η κοινωνία της πόλης αλλά και η ευρύτερη ακαδημαϊκή κοινότητα, να κάνει ένα ακόμη βήμα. Να ερευνήσει, να τεκμηριώσει και να παρουσιάσει με σαφήνεια, στην κοινή γνώμη τους ηθικούς αυτουργούς και τους εκτελεστές της καταστροφής.

“Δεν ήταν ελληνική η Θεσσαλονίκη… και της ημιμάθειας ανάγνωσμα”

«Σήμερα είναι η επέτειος παράδοσης της Θεσσαλονίκης σε ελληνική διοίκηση. Οι ανοησίες περί απελευθέρωσης είναι εθνικιστικές κορώνες, αφού το ελληνικό στοιχείο στην πόλη δεν ξεπερνούσε το ένα τέταρτο του πληθυσμού, για πολλούς αιώνες. Ωραία είναι που μας ανήκει η πόλη και δεν χρειάζεται κανένα άλλο επιχείρημα για αυτό»… αυτά πληροφορήθηκα το πόνημα γνωστού αρθρογράφου τον οποίον αν δεν γνώριζα θα θεωρούσα ότι ανήκε στον «κύκλο της Σίας και της Ρεπούση».

Με αυτό τον τρόπο αντέδρασε φίλος του «DP» σε άρθρο του γνωστού ιστοχώρου γνώμης που κάποτε ήλεγχε (είχε δημιουργήσει) ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ο τίτλος της ηλεκτρονικής επιστολής χρησιμοποιείται και από εμάς για λόγους έμφασης. Αφού από την πλευρά μας ξεκαθαρίσουμε ότι κάθε άποψη είναι σεβαστή και εντάσσεται στο πλαίσιο της απαραίτητης δημόσιας συζήτησης για όλα τα θέματα, φιλοξενούμε ολόκληρη την ηλεκτρονική απάντηση – επιστολή του φίλου που λάβαμε, καθώς αντιπροσωπεύει την αντίθετη άποψη, ενώ περιέχει ενδιαφέροντα στοιχεία. Για δικούς του λόγους δεν επιθυμεί δημοσιοποίηση του ονόματός του.

«Στη Θεσσαλονίκη μπήκαν ο παππούς μου και ο αδελφός του, που ήλθαν από την Αμερική για να πολεμήσουν… Συνέχισαν και στον β’ Βαλκανικό Πόλεμο, όπου ο αδελφός του παππού μου βρήκε οικτρό θάνατο στη τελευταία μάχη του Λαχανά – οι Βούλγαροι του έβγαλαν τα μάτια, προφανώς σε εκδίκηση για τον Βουλγαροκτόνο.

»Ο κύριος που υπογράφει το άρθρο, ο Ανδρέας Ζαμπούκας που δηλώνει φιλελεύθερος, κτυπάει υποτίθεται τον δογματισμό και ο ίδιος είναι ο χειρότερος δογματιστής, καμία σύνθεση σκέψεως και ιστορικής ανάγνωσης. Επίπεδα σχεδόν παιδαριώδη. Δικαίωμά του να τα πιστεύει σε προσωπικό επίπεδο. Τα ασπάζεται άραγε αυτά η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, την οποία στηρίζει από γνωστό φιλελεύθερο ιστοχώρο;

»Αυτά είναι τα επιχειρήματα του Μαζάουερ – Θεσσαλονίκη η πόλη των φαντασμάτων – εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλονίκη από τους Οθωμανούς μετά την εκδίωξή τους από την Ισπανία το 1492. Αυτό που αποσιωπούν όλοι οι αντίπαλοι του ελληνισμού, ντόπιοι και αλλοδαποί- είναι ότι έξω από τα τείχη της πόλης ο πληθυσμός ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία Έλληνες ορθόδοξοι.