Αναδημοσιευω ενα αρθρο του Αθανασιου Αθανασιαδη απο τον ιστοτοπο Cogito Ergo Sum, που γραφτηκε το 2017, αλλα το βρηκα τοσο επικαιρο. Μπορει κανεις να διαφωνει με την απολογια του Μπελογιαννη στην κατακλειδα, οπως και με τα σχολια του συγγραφεα. Αλλού, όμως, ειναι η ουσία:
"Το ανθρωπάκι".
Μια φορά κι έναν καιρό, τότε που ο γερο-Καραμανλής δεν είχε γίνει ακόμη "Εθνάρχης", η κοινότητα του Κεφαλαριού νοίκιασε το 100 τετραγωνικών μέτρων κτήριο που υπήρχε μέσα στο πάρκο. Σ' αυτό το κτήριο επρόκειτο να λειτουργήσει η "Αλάσκα", ένα από τα πλέον ιστορικά ζαχαροπλαστεία τής χώρας, όπου γυρίστηκαν αμέτρητες σκηνές ταινιών τού παλιού ελληνικού κινηματογράφου.
Τα χρόνια πέρασαν και η "Αλάσκα" άλλαξε κάμποσες φορές χέρια αλλά παρέμενε στην θέση της. Ώσπου στα μέσα της δεκαετίας τού '90 ήρθε ο δήμαρχος Κηφισιάς και αποφάσισε να ανακαινίσει το κτήριο, το οποίο έδειχνε σαφή σημάδια φθοράς. Μόνο που η ανακαίνιση συνδυάστηκε με επέκταση κι έτσι στην θέση του παλιού κτηρίου φύτρωσε ένα νέο, σχεδόν τέσσερις φορές μεγαλύτερο: τα 100 τετραγωνικά έγιναν 380 και, μάλιστα, δίχως καμμιά άδεια. Αυθαίρετο μεν αλλά ο δήμαρχος "είχε τις άκρες του", κατά το κοινώς λεγόμενον. Τί διάβολο; Από τα 22 του στο πολιτικό κουρμπέτι ως ιδιαίτερος γραμματέας τού Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα και θα κώλωνε σε μια άδεια;
Δήμαρχος είμαι, ό,τι θέλω κάνω; Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να σκεφτόταν ο δήμαρχος. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε το γεγονός ότι νοίκιασε το νέο κτήριο των 380 τετραγωνικών προς 1.350.000 δραχμές τον μήνα, ενώ το παλιό των 100 τετραγωνικών πλήρωνε νοίκι 3.788.000 μηνιαίως; Βέβαια, ο δήμαρχος μηνύθηκε για την οικονομική ζημιά που προκάλεσε στον δήμο αλλά δεν επρόκειτο να δικαστεί ποτέ, μιας και στις εκλογές τού 2000 βγήκε βουλευτής με την Νέα Δημοκρατία και γλίτωσε λόγω ασυλίας.
Η εκλογή του ως βουλευτού γλίτωσε τον δήμαρχο κι από άλλα τραβήγματα. Το χειρότερο τράβηγμα ήταν μια καταγγελία κάποιου εργολάβου ότι, σε τετ-α-τετ συνάντησή τους, ο δήμαρχος ζήτησε 70 εκατομμύρια δραχμές ώστε να ανακαλέσει μια απόφαση η οποία απαγόρευε ανέγερση εμπορικού κέντρου σε κάποιον συγκεκριμένο χώρο. Όταν η βουλή αρνήθηκε να άρει την ασυλία τού πρώην δημάρχου, εκείνος κατέθεσε μήνυση εναντίον τού εργολάβου για ψευδή καταμήνυση. Κάπως έτσι η δικαιοσύνη κατόρθωσε το ακατόρθωτο: καταδίκασε τον εργολάβο για μια καταμήνυση που θεωρήθηκε ψευδής δίχως να εκδικαστεί ποτέ! Ο εργολάβος προσέφυγε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι εκείνο το 2006 καταδίκασε την Ελλάδα για την άρνηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας του πρώην δημάρχου.
Τα χρόνια συνέχισαν να περνούν ώσπου φτάνουμε στις παραμονές τής πρωτοχρονιάς τού 2013 και ο ασυλούχος βουλευτής βγαίνει στην τηλεόραση του Σκάι για να υπερασπιστεί τις περικοπές αποδοχών και επιδομάτων που κάνει η κυβέρνηση Σαμαρά. Στο ερώτημα γιατί όλα αυτά γίνονται τώρα και όχι πριν από χρόνια, ο βουλευτής δεν διστάζει να κατακεραυνώσει ακόμη και τον εαυτό του: "Αυτά που έλεγα ότι δεν παλεύονται τρία χρόνια πριν, δεν καταδέχομαι πια να μη τα παλεύω και να κολακεύω (...) Αποφάσισα να αντιμετωπίσω όσα εκ πρώτης όψης δεν παλεύονται, γι' αυτό αποφάσισα να μην είμαι ανθρωπάκι πια κι ας είμαι αντιπαθής".
Φαίνεται πως ο Σαμαράς εκτίμησε δεόντως το γεγονός ότι ο βουλευτής του επέλεξε να πάψει να είναι ανθρωπάκι και τον Ιούνιο του 2013 του πρότεινε να γίνει υφυπουργός παιδείας. Όμως, ο βουλευτής είχε ήδη διατελέσει υφυπουργός (εθνικής άμυνας, το 2007), οπότε τώρα θα έπρεπε να πάει λίγο πιο ψηλά. Έτσι, απέρριψε ευγενικά την πρόταση: "Ευχαριστώ κύριε Πρόεδρε αλλά πιστεύω ότι μπορώ να αποδώσω κάπου αλλού καλύτερα".
