Κοινωνίες σε "γυμνή μετάβαση" - "Η Ελλάδα που χάνεται,"-"Η Ελλάδα που θέλουμε"

➡️ Στις "Αντιθέσεις" μια μεγάλη συζήτηση για την γεωπολιτική, την οικονομία, την δικαιοσύνη, την τεχνολογία αιχμής τα κρίσιμα διακυβεύματα και τις κοινωνίες στην εποχή της βίαιης γυμνής μετάβασης, στην απροσδιοριστία και την αβεβαιότητα των νέων συνθηκών. Οι μετασχηματισμοί και οι συνέπειες τους στον κόσμο, την Ευρώπη και την Ελλάδα.

🔵 Στο στούντιο των "Αντιθέσεων" ο θεωρητικός της πολιτικής ανάλυσης, συνδιοργανωτής του 2ου πολιτικού και επιστημονικού συνεδρίου για το Υπαρξιακό Πρόβλημα της Χώρας, με πολυθεματικό επίκεντρο " Η Ελλάδα που χάνεται – Η Ελλάδα που θέλουμε!" και διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας "Δρόμος της Αριστεράς", Ρούντι Ρινάλντι

Στην εκπομπή παρεμβαίνουν οι:

⭕️ Μαρία Καραμανώφ, Πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας και επίτιμη Αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας

⭕️ Σωτήρης Μητραλέξης, Δρ. Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σχέσεων

📍 Οι μεγάλες γεωπολιτικές ανατροπές και ανατοποθετήσεις σε έναν πολυπολικό κόσμο και οι επιδράσεις από την Ουκρανία και την Μέση Ανατολή, στην Αφρική και την Λατινική Αμερική, το παζλ της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας και η πίεση στον Ελληνισμό σε Κύπρο και Ελλάδα

Αλλαγή φρουράς με ίδιο καρτέλ

✍️ Το πρωτοσέλιδο και η ύλη του Δρόμου που κυκλοφορεί στα περίπτερα | Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2025

Όλα θα αλλάξουν... για να μείνουν ίδια;

• Η κυβέρνηση πανηγυρίζει την αμερικανική απόβαση, αλλά προμηνύεται αλλαγή φρουράς
• Μέχρι τότε, «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε»
• Ποια αντιπολίτευση; Όλοι εντός του ίδιου πλαισίου εξάρτησης και ενδοτισμού
• Προληπτική πανστρατιά ολιγαρχών-ΜΜΕ-κομμάτων ενάντια σε κάθε προοπτική που δεν θα ελέγχουν
• Χρειάζεται μια μεγάλη λαϊκή μεταπολίτευση, μια διαφορετική κοινωνική και εθνική πορεία


- 15 Νοεμβρίου, 2025

Οκ. Μητσοτάκης ένοιωσε την αγάπη των αγροτών για όσα καλά έκανε για τη χώρα και τους ίδιους, και αναγκάστηκε να φυγαδευτεί μέσα από τα χωράφια στην Αλεξανδρούπολη για να ξεφύγει από το μπλόκο τους. Πήρε και εκεί ένα μήνυμα, αφού ήρθε σε επαφή με τη λαϊκή πραγματικότητα-κατακραυγή. Η φυγάδευση έχει και έναν συμβολικό χαρακτήρα. Πολλοί θυμήθηκαν τα ελικόπτερα…

Νέα αμερικανική απόβαση

(Δρόμος, φύλλο 750, 1/11/25)

Επιτέλους ήρθε η νέα πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα κα Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Ήρθε με αμερικάνικο και τραμπικό τρόπο. Με τιμές και πανηγύρια, με πάρτι, δεξιώσεις, γκαλά, φωτογραφήσεις. Η επικοινωνία και η εικόνα βρίσκονται στο τιμόνι, και πρέπει η γκλαμουριά να φαίνεται, να κράζει. Βομβαρδιζόμαστε ακόμη και με λεπτομέρειες για όσους και όσες θα πάρουν την ποθητή πρόσκληση να παραστούν, τι ένδυμα πρέπει να φορούν, τι μενού θα φάνε. Έρχεται, έφτασε η Κίμπερλι , και αυτό είναι πρώτη είδηση.

Δικαιολογημένα. Στην νεο-αποικία της Ελλάδας έρχεται η νέα πρέσβειρα ως ειδική απεσταλμένη του κ. Τραμπ (μετά από πολύμηνη προετοιμασία – εκπαίδευση – αναμονή), και «κουβαλά» μια ορισμένη πολιτική για τη χώρα: Πρώτον, να υπηρετήσει στενά και με σθένος την πολιτική Τραμπ, δηλαδή μπίζνες σε ενέργεια, άμυνα (παραγγελίες εξοπλισμών, διεύρυνση στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα). Δεύτερον, να προωθήσει τις αναγκαίες γεωπολιτικές διευθετήσεις για Κυπριακό, Αιγαίο, Ελληνοτουρκικά σύμφωνα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ. Τρίτον, να περιορίσει την όποια δραστηριότητα των Κινέζων και των Ρώσων στην περιοχή (Cosco, ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο). Τέταρτον, να παρέμβει και στην εκκαθάριση – αναμόρφωση – ανακύκλωση του πολιτικού σκηνικού, πάντα σύμφωνα με τα αμερικάνικα συμφέρονται. Δεν είναι και λίγα όλα αυτά.

Φτωχοποίηση για τους πολλούς, προκλητικός πλουτισμός για τους λίγους

Από δρόμος
- 23 Σεπτεμβρίου, 2025

Ηεικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση μετά τη ΔΕΘ, με τη στήριξη των ΜΜΕ έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την καθημερινότητα της πλειοψηφίας. Οι αναλύσεις για «παροχές» και «ενίσχυση» των συνταξιούχων ή της μέσης οικογένειας δεν πείθουν, αφού η πραγματικότητα διαψεύδει κάθε κυβερνητικό αφήγημα. Με εισόδημα γύρω στα 950 ευρώ καθαρά, όταν οι τιμές τρέχουν με ρυθμούς πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης, τα ενοίκια καλπάζουν, η ιδιωτική δαπάνη για υγεία έχει εκτιναχθεί στο 39% (έναντι 14,3% στην Ε.Ε.) και το 50% του πληθυσμού δεν μπορεί να πάει ούτε λίγες μέρες διακοπές, το αφήγημα της «ανάπτυξης για όλους» μοιάζει με κακόγουστο αστείο.

Σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, το πραγματικό κατά κεφαλήν εισόδημα μειώθηκε κατά 1,9% το α΄ τρίμηνο του 2025 σε σχέση με πέρυσι, ενώ η Eurostat καταγράφει 1,5 εκατ. Έλληνες σε συνθήκες σοβαρής υλικής και κοινωνικής στέρησης. Η Ελλάδα παραμένει σταθερά στον πάτο της Ε.Ε., δίπλα σε Βουλγαρία και Ρουμανία.

Την ίδια στιγμή όμως, κάποιοι βγαίνουν πολλαπλά κερδισμένοι. Οι εισηγμένες επιχειρήσεις σημείωσαν ρεκόρ κερδοφορίας το 2024 (11,5 δισ. ευρώ καθαρά κέρδη) και συνέχισαν ανοδικά το 2025. Το μερίδιο των μισθών στο ΑΕΠ μειώθηκε από 36,8% το 2019 σε 35% το 2024, ενώ το μερίδιο των κερδών αυξήθηκε από 48,3% σε 50,2%. Οι αποφάσεις της κυβέρνησης –μειώσεις φόρων σε επιχειρήσεις και μερίσματα, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, διατήρηση υψηλών έμμεσων φόρων, επιδοτήσεις και απευθείας αναθέσεις– λειτουργούν με μαθηματική ακρίβεια προς όφελος των λίγων.

Διημερίδα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στη Μυτιλήνη

⚡Διημερίδα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στη Μυτιλήνη

📅20-21 Αυγούστου | Τμήμα Γεωγραφίας παν. Αιγαίου

👉Στην Μυτιλήνη είναι ο επόμενος σταθμός του συνεδρίου για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα, όπου στις 20 & 21 Αυγούστου θα πραγματοποιηθεί διημερίδα με θέμα: 

Πτυχές των ελληνοτουρκικών σχέσεων:  

Η τουρκική διείσδυση και η ανάγκη ενίσχυσης της ελληνικής περιφέρειας. 

Επιδιώκοντας να προσεγγίσουμε ένα αρκετά κρίσημο, αν και συχνά αποσιωπημένο, θέμα όπως αυτό της ολοένα και εντεινόμενης τουρκικής διείσδυσης - οικονομικής, πολιτικής, πολιτισμικής - στον ελλαδικό χώρο, η διημερίδα θα προσπαθήσει να αναδείξει τις επιπτώσεις και τους κίνδυνους αυτού τόσο συνολικά, όσο και πιο ειδικά για τις ευαίσθητες ακριτικές περιοχές.

 Ταυτόχρονα, θα εξεταστεί η εξέλιξη των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η τροπή που αυτές παίρνουν σε μια ταραγμένη γεωπολιτικά περίοδο, όπως η σημερινή, ενώ θα αναζητηθούν οι όροι ανάσχεσης της τάσης δορυφοροποίησης εστιάζοντας σε μέτρα ενίσχυσης της ανθεκτικότητας της ελληνική περιφέρειας. 

Η ημερίδα θα πραγματοποιηθεί λίγους μήνες πριν το 2ο συνέδριο μας με γενικό τίτλο “Η Ελλάδα που χάνεται. Η Ελλάδα που θέλουμε” (Νοέμβριος 2025, Αθήνα), και έρχεται σαν προάγγελος αυτού, προετοιμάζοντας το έδαφος του διαλόγου για ένα από τα κρίσιμα ζητήματα που θα το απασχολήσουν.

🔎Δείτε παρακάτω το πρόγραμμα όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα.

Πρόγραμμα:

👉1η Θεματική: 

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις σε έναν ταραγμένο κόσμο

⌚Τετάρτη 20 Ιουλίου | 18:00-21:00 | Αμφιθέατρο Γεωγραφίας

Ομιλητές:

◼️Ρούντι Ρινάλντι – Εκδότης της εφημερίδας «Δρόμος»

◼️Χρύσανθος Τάσσης – Πολιτικός Επιστήμονας. Επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

◼️Βασίλης Φούσκας – Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πανεπιστημίου Ανατολικού Λονδίνου

Σχέδιο: «Λιγότερη Ελλάδα»

Δρόμος της Αριστεράς 

Editorial 5 Ιουλίου 2025

Τι είναι μια Ελλάδα με ρημαγμένο σιδηρόδρομο; Τι είναι μια Ελλάδα με δημόσια περιουσία υποθηκευμένη για 99 χρόνια; Τι είναι μια Ελλάδα με αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή στον αναπνευστήρα των επιδοτήσεων; Τι είναι μια Ελλάδα με κομμένο τον ομφάλιο λώρο που τη συνέδεε διαχρονικά με τις ελληνικές και ορθόδοξες κοινότητες στη Μ. Ανατολή; Τι είναι μια Ελλάδα εγκλωβισμένη στα 6 ν.μ. χωρικών υδάτων, που χρειάζεται άδεια από την Τουρκία για οποιαδήποτε ενέργεια στο Αιγαίο; Τι είναι μια Ελλάδα με ανατιναγμένες εργασιακές σχέσεις, με ωράρια-λάστιχο στις γαλέρες της «βαριάς μας βιομηχανίας» και με τσαλαπατημένη την αξιοπρέπεια των ανθρώπων του μόχθου; Τι είναι μια Ελλάδα με ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς στο εξωτερικό και ένα άλλο μεγάλο μέρος στον τόπο του, αλλά υπό διαρκή ασφυξία;

Δεν είναι ρητορικές οι ερωτήσεις. Ας αναλογιστούμε τι σημαίνει για όλους μας, εθνικά και κοινωνικά, συλλογικά και ατομικά, αυτή η συνθήκη απώλειας της ίδιας μας της χώρας. Δεν είναι οι «χρόνιες παθογένειες» που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Το σχέδιο «Λιγότερη Ελλάδα» δοκιμάζεται (με όρους νεοαποικιακού πειράματος) και επιβάλλεται με επιτυχία εδώ και χρόνια. Ήταν 8 Φεβρουαρίου του 2005 όταν, κατά την ορκωμοσία ως ΠτΔ του Κ. Παπούλια, η τότε πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα-Μπενάκη είχε αναφέρει και τα παρακάτω:

«Αναλαμβάνετε, κύριε Πρόεδρε, την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας για μια 5ετία όπου θα σημειωθούν σημαντικά γεγονότα και εξελίξεις. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση ενδεχομένως και της Συνταγματικής Συνθήκης, τα εθνικά σύνορα κι ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν(!) χάριν της ειρήνης και της ευημερίας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά ίσως και να παραβιάζονται(!) από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων, και πάντως η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».

Τρία σημειώματα για τη συγκυρία

του Ρούντι Ρινάλντι

Το παρόν κείμενο χωρίζεται σε τρία μέρη. Τρία διαφορετικά σημειώματα για τη συγκυρία που βιώνουμε, τα οποία μπορεί να μοιάζουν «ανεξάρτητα» μεταξύ τους αλλά, πιστέψτε με, συνδέονται έντονα:

1 Η εισβολή του πολέμου (και στην καθημερινότητά μας)

Κοντεύουν 3 χρόνια πολέμων αρκετά διεθνοποιημένων και σημαντικών, και μάλλον πρέπει να γίνει συνείδηση ότι το γεγονός του πολέμου θα μας συντροφέψει για πολλά χρόνια. Θα υπάρχει ο πόλεμος, θα κυριαρχεί ως μοτίβο, ως κεντρική ιδέα. Η ανακωχή, οι εκεχειρίες, οι εκκλήσεις για ειρήνη θα είναι περιορισμένες ανάπαυλες ή ευχές, χωρίς να σταματούν την «πολιτική με αιματοχυσία». Η τάση προς τον πόλεμο δεν μπορεί να ανακοπεί με ευχές και ψευτιές. Δεν είναι πρώτη φορά που η ανθρωπότητα, στη σύγχρονη εποχή, βρίσκεται αντιμέτωπη με τον Μεγάλο Πόλεμο, την προετοιμασία του και τη διεξαγωγή του. Ζούμε έναν παράξενο Μεσοπόλεμο λίγο πριν από μια μεγάλη παγκόσμια σύγκρουση. Δεν είναι πρώτη φορά που η διανόηση, τα ανήσυχα και σκεπτόμενα πνεύματα, οι άνθρωποι που αντιστέκονται στην καταστροφή και τον θάνατο, θα πρέπει να αναμετρηθούν με τον πόλεμο και τη φρίκη του. Θα πρέπει να μείνουν όρθιοι και προπάντων ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ο πόλεμος εκβαρβαρίζει και αποκτηνώνει τον άνθρωπο. Τον μετατρέπει σε μηχανή που σκοτώνει. Σκεπάζει τη σκέψη και την ανθρωπιά. Επιτρέψτε μου να μεταφέρω εδώ μια ανάρτηση της ποιήτριας Μαρίας Μανδάλου που περιγράφει περίτεχνα αυτό που βιώνουμε:

Η ανθρωπότητα μπροστά σε τεράστιους κινδύνους

Η επίθεση Ισραήλ-ΗΠΑ ενάντια στο Ιράν προκαλεί τον μεγαλύτερο πόλεμο που γνώρισε η κομβική περιοχή της Μέσης Ανατολής τις τελευταίες δεκαετίες, οδηγώντας την περιοχή (αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα) σε ένα μεταίχμιο χωρίς επιστροφή, σε μια γενίκευση του πολέμου, ίσως σε μια τεράστια πυρηνική καταστροφή. Αυτό που συμβαίνει δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας «αμυντικής» στάσης του Ισραήλ, αλλά ενός σχεδιασμού που έχει εκπονηθεί εδώ και πολλά χρόνια από ΗΠΑ και Ισραήλ. Πρόκειται για την υλοποίηση του στρατηγικού σχεδιασμού για τη Νέα Μεγάλη Μέση Ανατολή, που μπαίνει με ιδιαίτερη ζέση σε εφαρμογή από τον Οκτώβριο του 2023, όταν ξεκίνησε ο νέος πόλεμος που τώρα κλιμακώνεται με τη σχεδιασμένη επίθεση κατά του Ιράν.

Το σχέδιο ΗΠΑ-Ισραήλ προωθήθηκε σπονδυλωτά. Πρώτα με την ισοπέδωση της Γάζας και τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Με πρόβες στη συνέχεια (εξόντωση του Ιρανού προέδρου και του ΥΠΕΞ με την «περίεργη» πτώση του ελικοπτέρου τους). Ακολούθησε ο Λίβανος, οι βομβαρδισμοί του νότου και της Βηρυτού, η δολοφονία της ηγεσίας της Χεζμπολά. Μετά ήρθε η σειρά της Συρίας (πτώση καθεστώτος Άσαντ και τριχοτόμηση). Και τέλος ο βασικός εχθρός, το Ιράν, που –όντας μεγάλη χώρα και σύμμαχος Ρωσίας και Κίνας– πρέπει να βγει από τη μέση, να γυρίσει 50-60-70 χρόνια πίσω. Όλα αυτά το Ισραήλ μόνο του δεν μπορούσε να τα πετύχει. Σε όλες τις φάσεις είχε την αμέριστη στήριξη ολόκληρης της Δύσης. Το δολοφονικό σιωνιστικό κράτος δρα ως εμπρηστής πολέμου, ως εκτελεστής της συλλογικής και «ανθρωπιστικής-δικαιωματικής» Δύσης, ως μακρύ χέρι του Δυτικού ιμπεριαλισμού.

👉Διακήρυξη για το 2ο συνέδριο: Η Ελλάδα που χάνεται. ✅Η Ελλάδα που θέλουμε!

👉Διακήρυξη για το 2ο συνέδριο:

Η Ελλάδα που χάνεται.

✅Η Ελλάδα που θέλουμε!

Αποτελεί συλλογικό βίωμα, και όλο και πιο κοινή διαπίστωση, πως τα προβλήματα στη χώρα μας διευρύνονται κι αγγίζουν πλέον την υπαρξιακή της διάσταση. Την ίδια στιγμή, οι απαντήσεις που δίνονται από τις εγχώριες ελίτ μοιάζουν να τροφοδοτούν έναν φαύλο κύκλο αντί να ανοίγουν διεξόδους προς ένα μέλλον εθνικής αξιοπρέπειας και κοινωνικής αναζωογόνησης. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα –στο σύνολό του- φέρει τεράστιες ευθύνες και μπλοκάρει κάθε δυνατότητα διαφορετικής πορείας της χώρας και της κοινωνίας. Είναι σε βαθιά διάσταση με την κοινωνία, βαθαίνει πολλαπλά την κρίση και εντείνει το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.

Στον πυρήνα του υπαρξιακού προβλήματος συναντάμε μια κοινωνία χωρίς φωνή, χωρίς Τόπο, χωρίς κινούσα στρατηγική ιδέα για την προοπτικής της, αμήχανη – κατακερματισμένη, χειραγωγημένη, αποπροσανατολισμένη και βαθιά απογοητευμένη. Μια κοινωνία όμως που στις ελπιδοφόρες στιγμές δείχνει ότι μπορεί να επιδράσει σημαντικά στην πορεία των πραγμάτων με τη μαζική της παρουσία, κατανοώντας βαθιά, με τρόπο βιωματικό, πως δεν μπορεί να περιμένει έτοιμες λύσεις και σωτήρες. Σε αυτή την αντιφατική αλλά παρούσα κοινωνική διαθεσιμότητα, που σε συνθήκες ασφυξίας ψάχνει για «οξυγόνο» και δρόμο προς το μέλλον, επικεντρώνεται η προσπάθειά μας, προσπαθώντας να διαβάσουμε προσεκτικά το χαρακτήρα της.

Μετά την επιτυχημένη διεξαγωγή του πρώτου Συνεδρίου τον Μάιο του 2024 και τις προσδοκίες που αυτό δημιούργησε, προχωρούμε στο δεύτερο Συνέδριο με επίκεντρο την αντιμετώπιση του υπαρξιακού προβλήματος της Ελλάδας και με τίτλο «Η Ελλάδα που θέλουμε», αναζητώντας τους ορθούς όρους πραγμάτωσής της.

Η μεγάλη (και συνένοχη) σιωπή των «ειδικών»

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Ζούμε μέσα σε μια εκκωφαντική σιωπή. Τη σιωπή των επιστημόνων, των συλλόγων τους, των επιμελητηρίων, των τμημάτων των Πανεπιστημίων. Τη σιωπή των διανοούμενων, των ακαδημιών. Μόνο μια μειοψηφία (όπως σε κάθε εποχή σκλαβιάς και φίμωσης) βρίσκει το θάρρος να σηκώσει ανάστημα και να υπερασπιστεί την Αλήθεια. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στις μέρες μας για το συστημικό έγκλημα των Τεμπών. Αλλά όχι μόνο. Η σιωπή αγκαλιάζει όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής στην Ελλάδα. Δεν μιλούν καθόλου για το πώς διαλύεται μια ολόκληρη χώρα, πώς αποσυντίθεται μια κοινωνία, πώς διασκορπίζονται αξίες και νοήματα.

Η σιωπή όλων αυτών ζητά την ερμηνεία της: Είναι μια εξαγορασμένη ουδετερότητα. Είναι σφράγισμα στομάτων από φόβο ή σκοπιμότητα. «Ας μην ανακατευόμαστε, ας κοιτάμε την δουλειά μας, ας έχουμε καλές σχέσεις με την εξουσία, να εξασφαλίζουμε προγράμματα και χορηγούς, να προωθούμε την καριέρα μας». Αν ανοίξουμε το στόμα μας, αν πούμε αυτά που ξέρουμε, μας έφαγε μαύρο σκοτάδι. Οπότε σιωπή, «ουδετερότητα», ασάφεια. «Καριέρα», «καλές σχέσεις» και δημοσιοσχεσιτισμός. Δεν υπάρχει η Ιερά Εξέταση, αλλά υπάρχουν οι «κόφτες» και το κυνηγητό για όσους τολμήσουν να υπηρετήσουν την Αλήθεια.

15 χρόνια Δρόμος

Ήταν Σάββατο 20 Φεβρουαρίου του 2010 που κυκλοφόρησε το πρώτο φύλλο της εβδομαδιαίας εφημερίδας Δρόμος. 

Είχε προηγηθεί μια περίοδος προετοιμασίας, συσκέψεων, συνελεύσεων σε διάφορες πόλεις, ανταλλαγής απόψεων, επίλυσης τεχνικών ζητημάτων και βεβαίως εξεύρεσης του τίτλου της νέας εφημερίδας. Σε μια περίοδο που στον χώρο της αριστεράς κυκλοφορούσαν κομματικές εφημερίδες οι οποίες δεν συγκινούσαν, δεν πληροφορούσαν, δεν προωθούσαν τον διάλογο, δεν ικανοποιούσαν· σε μια περίοδο που οι ζυμώσεις και τα ερωτήματα για την πορεία εγχειρημάτων και το ρόλο της αριστεράς είχαν ενταθεί, ο Δρόμος αποτέλεσε ένα διαφορετικό παράδειγμα, ένα άλλο εγχείρημα. Έδειχνε με τον τρόπο του την ανάγκη υπέρβασης· την ανάγκη της ανοικτότητας, του διαλόγου, της επιχειρηματολογίας, της σύνθεσης και της πιο συνολικής πολιτικής και πολιτιστικής άποψης.

Κύλησαν από τότε 15 χρόνια. Ο Δρόμος «κύλησε» κι αυτός, στάθηκε ζωντανός μέσα σε όλες τις φουρτούνες που πέρασε ο τόπος. Η έκδοσή του συνέπεσε χρονικά με την είσοδο της χώρας στη μνημονιακή περίοδο (Απρίλης του 2010). 

Το τράνταγμα για τη χώρα και τον λαό ήταν μεγάλο. Ο Δρόμος έδειξε ανακλαστικά: θεώρησε ότι γίνεται μια μεγάλη καθεστωτική αλλαγή στη χώρα, και έθεσε με σαφήνεια την ανάγκη του πολιτικού αγώνα ενάντια στο μνημονιακό καθεστώς.

Κράτος «παράγκα» [στο βιλαέτι Πόρτο Γκρέκο]

12 Απριλίου, 2025

O όρος «παράγκα» αναφέρονταν σε ένα παράλληλο βρώμικο παράνομο σύστημα στον χώρο του ποδοσφαίρου. Αυτό παρενέβαινε για να αλλοιώσει αποτελέσματα, να στήσει παιχνίδια, να «πιάσει» διαιτητές, να στείλει μηνύματα με πιστολάδες και άλλες μεθόδους προς πάσα κατεύθυνση. Η «παράγκα» εν ολίγοις καθόριζε, με τις πλάτες κάποιου ισχυρού παράγοντα, την τύχη κάθε ομάδας σχεδόν σε όλες τις επαγγελματικές κατηγορίες. Πιο γενικά, η λέξη «παράγκα» χρησιμοποιείται και για οτιδήποτε γίνεται στη ζούλα, παράνομα, με τη μεσολάβηση μεσαζόντων και ενίοτε με κωμικό ή γκροτέσκο τρόπο.

Αυτά όμως που συμβαίνουν πρόσφατα, ιδίως με την υπόθεση των Τεμπών, αποκαλύπτουν ένα επίσημο κράτος να λειτουργεί με όρους «παράγκας». Η λογική της «παράγκας» έχει επεκταθεί και χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό θεσμούς, εκτελεστική εξουσία, διοίκηση του κράτους, δικαστική εξουσία, σχεδόν όλη την γκάμα της Πολιτείας. Κράτος-παράγκα λοιπόν.

Τα παραδείγματα της τελευταίας εβδομάδας είναι ενδεικτικά. Ο εντελώς φρέσκος οργανισμός ΕΟΔΑΣΑΑΜ άρχισε να λειτουργεί με πρώτη «υπόθεση» αυτήν των Τεμπών. Το πόρισμά του αρχικά χαρακτηρίζεται ως «ευαγγέλιο για την εθνική αυτογνωσία» (όπως τόνισε ο υπουργός Επικρατείας Άκης Σκέρτσος, πρώην στέλεχος του ΣΕΒ). Αλλά μετά από λίγο ο πρόεδρος του ΕΟΔΑΣΑΑΜ εξωθείται σε παραίτηση γιατί δεν αφαιρεί από το πόρισμα το ότι πρέπει να διερευνηθεί ο λόγος που προκάλεσε την πυρόσφαιρα στο έγκλημα των Τεμπών. Ο ίδιος επικαλείται προσωπικούς λόγους, ενώ κάνει και μια δήλωση ότι δεν προτίθεται να αυτοκτονήσει. Περίεργα πράγματα…

Ο Δρόμος ως εγχείρημα ή επειδή έχουμε ανάγκη από εγχειρήματα

Το Σάββατο 5/4 έγινε στην Νομική Σχολή της Αθήνας μια πετυχημένη γιορτή για τα 15 χρόνια κυκλοφορίας της εφημερίδας Δρόμος. Στην ομιλία μου [που βρίσκεται στο πρώτο σχόλιο] επιχείρησα να αναφερθώ στις ιδιαιτερότητες του Δρόμου ως ανοικτού εγχειρήματος, σε κεντρικές επιλογές του σε όλη την διαδρομή του καθώς και στα χαρακτηριστικά της συγκυρίας.

 Μέσα από αυτήν την οπτική αναδεικνύεται ένα διαφορετικό μοντέλο συλλογικής πράξης.

Οι αστοί τρομάξανε…

Όχι για τον λόγο που αναφέρει το ομώνυμο τραγούδι του Πάνου Τζαβέλα για τον Μπεζεντάκο, ο οποίος είχε αποδράσει από τις φυλακές το 1932 («οι αστοί τρομάξανε και κάστρα φτιάξανε / να κλείσουν τα παιδιά των εργατών»), αλλά επειδή αλλάζει το τοπίο των Προστατών τους, επειδή αισθάνονται εντελώς ανασφαλείς απέναντι στον «καταιγισμό των εξελίξεων», ιδίως στο Δυτικό στρατόπεδο. Κυρίως, επειδή νοιώθουν γυμνοί απέναντι στην απειλή της Τουρκίας εν μέσω αλλαγής δογμάτων, συμμαχιών, χθεσινών ισορροπιών και γεωπολιτικών αναδασμών.

Όποιος παρακολούθησε ό,τι λέχθηκε στο συνέδριο του «Κύκλου Ιδεών» του Ευ. Βενιζέλου διέκρινε τρόμο και αμηχανία μπροστά στη ραγδαία εξελισσόμενη πραγματικότητα. Βλέπουν να καταρρέει η «παγκόσμια αρχιτεκτονική ισχύος», όλος ο μεταπολεμικός κόσμος και τα βάθρα του. Βλέπουν τη Δυτική συμμαχία να μην έχει ενιαίο δόγμα, κι ότι αυτό που πάει να υιοθετήσει η Ευρώπη («εχθρός μας η Ρωσία») δεν μας εξασφαλίζει διόλου από την απειλή της Τουρκίας. Τρομάζουν διότι δεν ισχύει πια η βεβαιότητα πως, αν γίνει ένα «επεισόδιο» με την Τουρκία, οι ΗΠΑ θα παρέμβουν ώστε να λήξει γρήγορα και χωρίς πολλές φθορές. Τρέμουν στην ιδέα πως οι πόλεμοι διαρκούν, πως αν δεν έχεις τη μίνιμουμ αμυντική βιομηχανική υποδομή είσαι χαμένος. Κυρίως, τρομάζουν που ο Τραμπ εγκαταλείπει την Ευρώπη (ίσως και το ΝΑΤΟ), και τρομοκρατούνται επειδή η Τουρκία έχει δυναμώσει εκθετικά σε όλα τα επίπεδα και ποζάρει ως περιφερειακή ιμπεριαλιστική δύναμη με ιδιαίτερο ρόλο. Τη βλέπουν να πλασάρεται σε όλα τα πεδία (Ευρώπη, Ουκρανία, Μέση Ανατολή, Μεσόγειο κ.ο.κ.), καθώς οι υπόλοιποι ισχυροί προνομοποιούν τη σχέση τους μαζί της, αδιαφορώντας για την «Ελλαδίτσα».

Το πρόσφατο κοουτσάρισμα μιας ομάδας που υποβιβάζεται (ΒΙΝΤΕΟ)

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, απομονωμένη μέσα στην κοινωνία (το 80% θεωρεί ότι υπάρχει εσκεμμένη συγκάλυψη) και με την πλάτη στον τοίχο, οδηγείται σε μια απέλπιδα προσπάθεια να διαφύγει. 

Οι οδηγίες είναι σαφείς: η ομάδα κρούσης (Βορίδης, Γεωργιάδης, Αγαπηδάκη κ.λπ.) θα πρέπει να εντείνει τις κραυγές και τις επιθέσεις απέναντι σε όσους καταγγέλλουν το έγκλημα των Τεμπών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός θα ανεβάσει τους τόνους, φωνάζοντας στη Θεσσαλονίκη ότι πρέπει να μπει τέρμα πια στην κατάσταση αυτή. Τα φιλοκυβερνητικά δημοσιογραφικά εξαπτέρυγα πήραν non paper που τονίζουν τις λέξεις «αποσταθεροποίηση», «χάος», «σχέδιο ανωμαλίας και ανατροπής της κυβέρνησης», και προβλέπουν: «έρχεται μεγάλο κακό στις 28 Φεβρουαρίου», «θα επιχειρηθεί να καταλυθεί η δημοκρατία», «θα γίνουν τέτοια επεισόδια σ’ αυτές τις συγκεντρώσεις (για τα οποία φυσικά θα κατηγορηθεί η κυβέρνηση) που θα ανοίξει νέος φοβερός κύκλος αντιπαράθεσης και μίσους», «έχει ανοίξει ο κύκλος της παράνοιας», «πάμε ντουγρού για πολιτική κρίση, για ακυβερνησία και για πολιτική ανωμαλία».

Δεν θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι υπάρχουν σχεδιασμοί για όξυνση της κατάστασης, για μεθοδευμένη μεγάλη επίθεση προς το λαό και την κοινωνία. Η «χαρά» της προβοκάτσιας είναι στην ημερήσια διάταξη. Στην ουσία αυτά που απευθύνουν προς τον «αντισυστημισμό» και την κοινωνία που συσπειρώνεται γύρω από τις μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις, τα ετοιμάζουν οι ίδιοι. Το Μαξίμου και οι σχεδιαστές θέλουν να αποδείξουν ότι υπάρχουν κέντρα που ετοιμάζουν μια «πορτοκαλί επανάσταση» ενάντια στον στυλοβάτη της χώρας κ. Μητσοτάκη. Ύστατο καταφύγιο; Πιθανόν, αλλά επικίνδυνο. 

Ένα τηλεφώνημα… και η μεγάλη ντροπή Ευρώπης και δορυφόρων-νενέκων

editotial

Μια πρώτη επίσημη τηλεφωνική επαφή, διάρκειας 90 λεπτών, των προέδρων ΗΠΑ και Ρωσίας, και η με τυμπανοκρουσίες παρουσίασή της από πλευράς Τραμπ, ανοίγει ένα νέο γεωπολιτικό σκηνικό – που θα φανεί σύντομα πόσες αλλαγές θα επιφέρει. 

Υπάρχουν όμως ορισμένα πρώτα ηχηρά συμπεράσματα:

• Καταρρέει εντελώς η αντιρωσική υστερία που είχε καλλιεργηθεί από το 2022. Ο Πούτιν, μέχρι χθες εγκληματίας πολέμου κατά τη συλλογική Δύση, εγκωμιάζεται από το νέο αφεντικό των ΗΠΑ. Οι δυο τους ανταλλάσσουν προσκλήσεις επισκέψεων, και πλέον λέγεται επίσημα ότι «ήταν ένας πόλεμος που δεν έπρεπε να γίνει».

• Αναγνωρίζονται σε μεγάλο βαθμό θέσεις της Ρωσίας: Η Ουκρανία δεν μπαίνει στο ΝΑΤΟ. Δεν συζητιέται η επαναφορά των συνόρων του 2014. Οι όποιες «ειρηνευτικές» ευρωπαϊκές δυνάμεις δεν θα καλύπτονται από το άρθρο 5 περί εμπλοκής του ΝΑΤΟ. Καταργείται ο Ζελένσκι, δεν μετέχει σε διαπραγματεύσεις.

• Πρακτικά αυτά μοιάζουν με νίκη της Ρωσίας. Αποτελούν μέρος μιας στρατηγικής αναδίπλωσης των ΗΠΑ (που θα παρουσιαστεί σαν «δώρο» στην ειρήνη και την ανθρωπότητα) και ένα θεαματικό άδειασμα της προηγούμενης διοίκησης (Δημοκρατικοί-Μπάιντεν), της Κομισιόν και «μεγάλων» ευρωπαϊκών δυνάμεων.

• Ο σχεδιασμός της Κομισιόν έχει τιναχθεί στον αέρα, αφού πρώτα η Ευρώπη, ως «αποικία» των ΗΠΑ, ακολούθησε τις προσταγές του πολέμου ενάντια στη Ρωσία. Πυροβολώντας τα ίδια της τα πόδια, σύρθηκε σε έναν πόλεμο επί ευρωπαϊκού εδάφους, έγινε τελάλης του ολέθρου και της στρατιωτικής οικονομίας, στήριξε τη γενοκτονία και εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων.

Γιώργος Τασιόπουλος: ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ για ΤΟ "ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ" – ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Ομιλία για ΤΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑΣ – ΕΚΔΟΣΗΣ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ

Γιώργος Τασιόπουλος

Το ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ ή στο τέλος της ανάρτησης

Ο τόμος αυτός είναι η γραπτή έκφραση της αγωνίας για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας!

Το συνέδριο του Μαΐου ήταν η εκκίνηση, η δημοσίευση των Πρακτικών είναι η συνέχιση της προσπάθειας.

Σε έναν τόμο 420 σελίδων συγκεντρώθηκε το σύνολο των εισηγήσεων αποτυπώνοντας τους βασικούς προβληματισμούς γύρω από κομβικά ζητήματα του σύγχρονου ελληνικού προβλήματος. Μέσα από 38 κείμενα, χωρισμένα σε 7 κεφάλαια, αντίστοιχα των 7 θεματικών του συνεδρίου, προσεγγίζονται με σοβαρό τρόπο ζητήματα της οικονομικής, γεωπολιτικής, πολιτικής και πολιτισμικής διάστασης, της συλλογικής-εθνικής μας ύπαρξης.

Η ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΩΝ

 

Στη διήμερη συνάντησή μας τον Μάιο συμμετείχαν 1400 σύνεδροι που προέρχονταν από όλες τις περιφέρειες του ελληνισμού.
Οι μισοί σχεδόν από την περιφέρεια Αττικής. Το 42% από 60 πόλεις της Ελλάδας  και το 10% από την Κύπρο και το εξωτερικό.

Η συμμετοχή έδειξε την αγωνία και τη διάθεση των ευαισθητοποιημένων συμπατριωτών μας για τη θεματολογία του συνεδρίου μας.
Η προετοιμασία του Συνεδρίου ήταν πολύμηνη με εκπομπές διαλόγου, με παρεμβάσεις, με αρθρογραφία στην ιστοσελίδα, με την παρουσία εκπροσώπων του Συνεδρίου στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο, για να ακολουθήσει η πολύ καλή οργάνωση του Συνεδρίου στους φιλόξενους χώρους του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών.

Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η συνεχής παρουσία των συνέδρων στις πολύωρες  συνεδρίες από το πρωί έως το βράδυ, καθώς και η ποιότητα των εισηγήσεων, όπως και των παρεμβάσεων.

Οι συναντήσεις δε σταμάτησαν μετά το συνέδριο.  Δια ζώσης είτε διαδικτυακά, όπως η πρόσφατη, με μεγάλη επιτυχία, για τον ψηφιακό νέο κόσμο στη Θεσσαλονίκη με θέμα: «Οι προκλήσεις της ψηφιακής εποχής στην Ελλάδα και τον κόσμο».

Πολλές ευχαριστίες ανήκουν στον Ρούντι Ρινάλντι, Πρόεδρο του Συνεδρίου,  στην ομάδα του Δρόμου και τους συναγωνιστές που τους πλαισίωσαν, για να έχει μετά τον τόσο κόπο αυτή την επιτυχή έκβασή του το συνέδριο.

Επίσης οφείλουμε ευχαριστίες για την έκδοση του τόμου των πρακτικών που έχουμε στα χέρια μας, πάλι προϊόν πολυήμερου και μεγάλου μόχθου, στον Ερρίκο Φινάλη που είχε την επιμέλεια και σε όσους εργάστηκαν γι΄ αυτό.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΤΟΜΟΥ

Ζητώ εκ των προτέρων συγγνώμη, διότι όσο εξαντλητική και αν θα ήταν η παρουσίαση, θα μου ήταν αδύνατο να σταθώ στο ύψος του προβληματισμού και των προτάσεων που κατατίθενται στην παρούσα έκδοση.

Αξίζει να διαβαστεί ο τόμος με λεπτομερή προσέγγιση. Το εύρος της θεματολογίας, η ποιότητα των ανακοινώσεων των εισηγητών επιβάλλει όχι μόνο μια ανάγνωση.  Ο τόμος των πρακτικών αποτελεί σύγκλιση απόψεων από διαφορετικές επιστημονικές, πολιτικές, θεματικές αφετηρίες πάνω στο υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας.

Στην έναρξη του συνεδρίου ο Ρούντι Ρινάλντι είχε πει μεταξύ άλλων ότι «πρόκειται για ένα κόσμο που η φράση “το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας” του μιλά στο μυαλό και στην καρδιά» και αυτό ας το κρατήσουμε.

Όπως και την προτροπή του Βασίλη Ξυδιά για «συλλογική ανάληψη με θετικό τρόπο της ευθύνης για τη λειτουργία της κοινωνίας. Ενώ η κοινωνία έχει μάθει να διαμαρτύρεται μπλοκάροντας τις καταστάσεις, και ζητώντας πάντα μια λύση από το κράτος και τους ισχυρούς, οφείλει να πειραματίζεται στην αντίστροφη κατεύθυνση: να γίνει αυτή φορέας της λύσης. Ο συνδυασμός της αντιστασιακής λογικής με τη δημιουργική υπευθυνότητα είναι αυτός που θα κάνει τη διαφορά».

Ο Λαοκράτης Βάσσης στην εναρκτήρια ομιλία του Συνεδρίου είχε αναφέρει ως πρώτο από τα ζητήματα που συνθέτουν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας την «αντεστραμμένη λογική λειτουργίας της πολιτικής μας ζωής. Έτσι που δεν υπάρχει το Πολιτικό Σύστημα για την κοινωνία, αλλά η κοινωνία για το Πολιτικό Σύστημα… Με τη χρεοκοπία της χώρας…  μετεξελίχθηκε, κατά τους όρους της μετανεωτερικής αποικιοποίησης, σε διαμεσολαβητική πολιτική μεταξύ του λαού μας και της “Ευρωδυτικής υπερεξουσίας” του Τοκογλυφικού κεφαλαίου».

Βαριές οι καταγγελίες!

Και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις πρόσφατες πανηγυρικές εκδηλώσεις για τα 50χρονα της ελληνικής δημοκρατίας στη μεταπολίτευση.
Όπου, όλα τα συστημικά κόμματα εκδήλωσαν περιχαρείς την ευτυχία τους για την επιτυχία του πολιτικού συστήματος  στην εμπέδωση της δημοκρατίας που δεν έχει ξαναζήσει άλλη τέτοια ο τόπος. Ήταν η συνέχεια των πανηγυρισμών τους για τα 200 χρόνια του ελλαδικού κράτους.

Το υπαρξιακό πρόβλημα της Ελλάδας και η αναγκαία νέα μεταπολίτευση- Ρούντι Ρινάλντι

Η χώρα βιώνει ένα μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα που οξύνθηκε από το 2010 και τη χρεοκοπία, τις μεγάλες γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή και τη διαρκώς κλιμακούμενη επιθετικότητα της Τουρκίας. 

Ο Ρούντι Ρινάλντι, εκδότης της εφημερίδας Δρόμος της Αριστεράς, μιλά στο militaire channel για το εθνικό μας υπαρξιακό πρόβλημα, το εθνικό μας αδιέξοδο. 

Πρόσφατα ο Δρόμος της Αριστεράς παρουσίασε τα αποτελέσματα μιας ενδελεχούς μελέτης γι΄ αυτό το θέμα. Από πότε ξεκινά το υπαρξιακό μας πρόβλημα; Μήπως από το 1922 και μετά;

 Ποιες είναι οι μεγάλες παθογένειες που το συντηρούν και το κλιμακώνουν; 

Ρ. Ρινάλντι: Το παγκόσμιο μεγάλο παζάρι και το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας

Ο Ρούντι Ρινάλντι σε μια συζήτηση εφ όλης της ύλης στον 98.4 , αναλύει τις εξελίξεις όπως αναδύονται στην εποχή Τραμπ στην υπερδύναμη των ΗΠΑ και πως αυτές επηρεάζουν την παγκόσμια γεωπολιτική , ιδιαίτερα δε τον χώρο της Ευρώ...περισσότερα

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση παρουσίασης των πρακτικών του Συνεδρίου (BINTEO)

Δείτε το βίντεο της εκδήλωσης

Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία η παρουσίαση των πρακτικών του Συνεδρίου για «το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στη τροχιά του 21ου αιώνα», την Τετάρτη 05/02, στο κτίριο της ΕΣΗΕΑ στην Αθήνα. Την εκδήλωση παρακολούθησαν πάνω από 100 άτομα δια ζώσης και περισσότερα από 200 διαδικτυακά από όλα τα κανάλια μετάδοσης του Συνεδρίου. Στα πλαίσια της συνέχισης των δράσεων του εγχειρήματος και με την επιδίωξη περαιτέρω συνάντησης, συζήτησης, εμπλοκής και συμμετοχής πάνω στα φλέγοντα ζητήματα που άνοιξε το Συνέδριο, αυτή η εκδήλωση ήρθε να παρουσιάσει τα κεκτημένα του πρώτου Συνεδρίου, την κίνηση που ακολούθησε πανελλαδικά, αλλά και τους στόχους που τίθενται για το επόμενο διάστημα.


Μνεία στον Βαγγέλη Πισσία

Κατά την εκκίνηση της παρουσίασης, ιδιαίτερη και συγκινητική στιγμή ήταν η μνεία στη ζωή και το έργο του προσφάτως εκλιπόντος Βαγγέλη Πισσία, για τον οποίο προβλήθηκε βίντεο με στιγμιότυπα της ομιλίας του στο Συνέδριο τον Μάιο του 2024 και με άλλες στιγμές της ζωής και της δραστηριότητάς του.

Γιώργος Τασιόπουλος: «Να ανακτήσουμε ως λαός την ηγεμονία»

Την εκδήλωση άνοιξε ο Γιώργος Τασιόπουλος, εκπαιδευτικός, ο οποίος κατά την ομιλία του έκανε μια κριτική ανασκόπηση τόσο των πεπραγμένων του Συνεδρίου του περασμένου Μαΐου, όσο και του συγκεντρωμένου πλούτου που περιλαμβάνεται στον τόμο των πρακτικών και αποτελεί ένα σημαντικό εφόδιο στην αναζήτηση εναλλακτικής πορείας της χώρας και του λαού. Με αναφορές σε αποσπάσματα του συνόλου των εισηγήσεων που περιλαμβάνονται στον τόμο, σκιαγράφησε τον κοινό τόπο εκτιμήσεων και πολιτικών απόψεων που αποτυπώθηκε στη διαδικασία του Μαΐου. Αυτόν τον «κοινό τόπο» πρότεινε ως οδοδείκτη και για τα επόμενα βήματα, κλείνοντας την ομιλία του λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θα πρέπει στις “αγορές μας” με την αρχαία τους έννοια δηλαδή, να γνωριστούμε, να διαλεχθούμε πρόσωπο με πρόσωπο, γιατί είναι αδύνατο να προσεγγίσουμε το υπαρξιακό μας πρόβλημα μέσα από τα like. (…) Να γίνουμε οι δεξαμενές καταγραφής των προβλημάτων και να καταθέσουμε τις προτάσεις μας για την επίλυση του υπαρξιακού προβλήματος του τόπου μας. Δεν μας ταιριάζει το πυραμιδωτό αθηνοκεντρικό μοντέλο, έδωσε εξετάσεις στο κράτος και στο κομματικό σύστημα και μας οδήγησε στην τραγωδία που βιώνουμε. Για να βρούμε το δρόμο μας, να νοηματοδοτήσουμε τον κοινωνικό μας βίο όπως μας αξίζει, να δημιουργήσουμε ιδέες και σχέδιο και να το επιβάλλουμε ως την ατζέντα του διαλόγου από κάτω ενάντια στο σύστημα της υποτέλειας. Έτσι θα ανακτήσουμε ως λαός την ηγεμονία».

Μαρία Καραμανώφ: «Είμαστε σε ένα κρίσιμο σημείο»

Στη συνέχεια πήρε τον λόγο η Μαρία Καραμανώφ, ε.τ. αντιπρόεδρος του ΣτΕ και πρόεδρος του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας. Μεταξύ άλλων η Μ. Καραμανώφ είπε: «Αν σε προσωπικό επίπεδο το υπαρξιακό πρόβλημα είναι το δυσκολότερο ερώτημα που μπορεί να θέσει κανείς τον εαυτό του και οι περισσότεροι προσπαθούμε να το αποφύγουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε το ίδιο όταν πρόκειται για τη χώρα, γιατί η απάντηση που θα δώσουμε σήμερα εμείς σε αυτή την κρίσιμη στιγμή, […] πρώτον, θα είναι το υπόβαθρο για όλες τις μελλοντικές μας επιλογές και, δεύτερον, θα προδικάσει και την τύχη όλων των επομένων.